ကုသိုလ္ဆိုတာ အခြင့္အလမ္းလား? စိန္ေခၚမႈလား?

by Khin Maung Nyo on Monday, September 12, 2011 at 2:53pm

          လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က၊ ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးဌာန အေျခခံ သံတမန္ေရးရာကၽြမ္းက်င္မႈ သင္တန္းမွာ ဆံုခဲ့ဘူးတဲ့ မိတ္ေဆြတစုနဲ႔၊ က်ိဳက္ထီး႐ိုးဘုရား သြားၾကတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္က၊ မိုးတြင္းကာလ၊ ၀ါတြင္းကာလမွာ၊ ဆြမ္းကြမ္းရွားပါးႏုိင္တဲ့ က်ိဳက္ထီး႐ိုုးေတာင္ေတာ္၀န္းက်င္ တ၀ိုက္က ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းေတြကို၊ ဆြမ္းဆန္ေတြ၊ ဆီေတြ သြားလွဴၾကဖုိ႔ပါ။ မိုးတြင္းႀကီး ဘာသြားလုပ္ၾကလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို အေတာ္အေမးခံရေတာ့၊ မိုးတြင္းမုိ႔ သြားတာပဲလုိ႔၊ အတိုဆံုးေျဖရပါတယ္။ စိန္ေခၚမႈလား၊ အခြင့္အလမ္းလားလို႔ ေမးရင္ ဒါပဲေလ။ မိုးတြင္းမွာသြားရလို႔၊ စိန္ေခၚမႈျဖစ္သလို၊ ရွားပါးေနတဲ့အခ်ိန္ လွဴဒါန္းဖို႔ အခြင့္အလမ္းတစ္ခုလဲ ျဖစ္ပါတယ္။

          ပထမဆံုးအႀကိမ္ သြားတဲ့ခရီးက၊ ဟိုက၀ိုင္း၊ ဒီက၀ိုင္းနဲ႔ ပထမဆံုး အႀကိမ္ဆိုေတာ့၊ တခ်ိဳ႕ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ၊ ဆန္အိတ္ေတြ၊ ကိုယ့္ဖာသာ ထမ္းတင္ရတဲ့အထိ လုပ္ခဲ့ၾကတာ မွတ္မိေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီတစ္ေခါက္မွာ၊ ညဘက္ (၁၂)နာရီ ကားထြက္ေတာ့၊ တညလံုးအိပ္ေရးပ်က္၊ တေန႔လံုး ပင္ပန္းေတာ့မွာပဲလို႔ တြက္ထားတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့၊ ညဘက္ ကားေပၚမအိပ္တတ္လုိ႔ အိပ္ေရးပ်က္တာ မွန္ေပမယ့္၊ ေန႔ဘက္မွာ နားနားေနေန ေနခြင့္ရပါတယ္။

          အသြားကတည္းက၊ ကားတစီး သပ္သပ္ငွါးထားတယ္။ ကားခကို သြားတဲ့သူေတြက စုထည့္ၾကတယ္။ သြားလာေရး၊ စားေရးေသာက္ေရး၊ တည္းခိုေရး၊ လွဴဒါန္းေရးကိစၥေတြအားလံုး ေသေသခ်ာခ်ာ စီစဥ္ၿပီးသား။ က်ိဳက္ထိုေရာက္ေတာ့ နံနက္ (၅) နာရီေတာင္ မထိုးေသး။ ကိုယ္လက္သုတ္သင္ၿပီး၊ နံနက္စာစား။ ဆန္အေတာ္မ်ားမ်ားကုိလဲ ေဒသခံမိတ္ေဆြေတြက ၀ယ္ျခမ္းၿပီး၊ ကားေပၚအေရာက္တင္ေပးထားတယ္။ ကိုယ္ကေငြေခ်႐ံုပဲ။
          ကားတစ္စီးဆန္အိတ္ (၄၀)ႏႈန္းနဲ႔ ကား (၃)စီး၊ ဆီ၊ ဆား၊ ၾကက္သြန္ကအစ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး၊ အပ္နဲ႔အပ္ခ်ည္အဆံုး၊ စုစုေပါင္း သိန္း (၅၀)ေက်ာ္ဖိုး။ တေက်ာင္းတေက်ာင္းကို၊ ဆြမ္းဆန္စိမ္းအျပင္၊ န၀ကမၼခ်ည္းကိုက (၂) ေသာင္းေက်ာ္။
          ခရီးသည္ေတြက၊ ေစ်း၀ယ္တဲ့သူေတြ ေစ်း၀ယ္ေနခ်ိန္မွာ၊ ေရမိုးခ်ိဳးအနားယူ၊ ေန႔လည္စာစားၾက။ ကားတစီးကေရွ႕ေျပးတက္သြားၿပီး၊ ရင္ျပင္ေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့ ကိုယ္ကလုပ္အားခ ထုတ္ေပး႐ံုပဲ။ သူ႕အစီအစဥ္နဲ႔သူ သယ္ၾကတယ္။ မိုးစိုမွာစိုးလို႔၊ တာလပတ္ေတြ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားေပမယ့္ လွဴဘြယ္ပစၥည္းေတြအားလံုး၊ မိုးလြတ္တယ္။ ဘုရားတန္ခိုးေတာ္ေပပဲ။

          က်ိဳက္ထီး႐ိုးဘုရားကို ဖူးခ်င္တဲ့စိတ္က ေစာေနေလေတာ့၊ ေရွ႕ဆံုးကထြက္တဲ့ကားနဲ႔ လိုက္သြားတယ္။ ေတာေတြ ေတာင္ေတြ ႐ႈခင္းေတြက တကယ့္ရင္သတ္မဆံုး၊ ႐ႈမဆံုးပဲ။ ကားေပၚမွာ အထိုင္က်ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း၊ ရသမွ် လိုက္ဓါတ္ပံု႐ိုက္တယ္။ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ေတာ့ ျမဴေတြဆိုင္းေနလုိ႔၊ ခ်က္ခ်င္း ဘုရားကို မေတြ႕ရဘူး။ ပါလာတဲ့ ပရိသတ္ေတြကလဲ၊ လွဴဘြယ္ေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ စာသင္ေနၾကတဲ့ ကိုရင္ေလးေတြအတြက္ ဗလာစာအုပ္ေတြ၊ စာေရးကိရိယာေတြ၊ ၀ါဆိုသကၤန္းေတြ၊ န၀ကမၼေတြကိုက နည္းနည္းေနာေနာမဟုတ္။ လက္ခ်ည္းလာ၊ လက္ခ်ည္းျပန္တာဆိုလို႔၊ ကုိယ္ေလာက္ပဲ ရွိပံုရပါတယ္။
          မိုးေတြစဲသြားေတာ့၊ တိမ္ေတြက၊ ကိုယ့္ေအာက္ေရာက္။ တခါတခါေတာ့လဲ မိုးရြာရင္ ျမဴေတြတိမ္ေတြက ဆင္းလာ၊ ကုိယ္ကျမဴေတြ တိမ္ေတြၾကားေရာက္လို႕။ ကိုယ့္ထက္နိမ့္တဲ့ ေနရာေရာက္ေနတဲ့ တိမ္ေတြ၊ အေ၀းမွာေတြ႕ရတဲ့ တိမ္ေတြ၊ ႐ႈခင္းေတြကလဲ ႐ႈလုိ႔မဆံုး။ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚ ၿငိမ္ၿငိမ္မေနႏုိင္။ ကိုယ့္ပါလာတဲ့ကင္မရာ အစုတ္ေလးနဲ႔ လိုက္ၿပီး ဓါတ္ပံု႐ိုက္ေနမိတယ္။

          အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့၊ သမီးက အေဖအရင္တ ေခါက္တံုးကလဲ၊ တိမ္ေတြပါလိုက္ၿပီး ဓါတ္ပံု႐ိုက္ေနတာပဲလုိ႔ ေ၀ဖန္ပါတယ္။ ဟုတ္မွာေပါ့ သမီးရယ္။ ပုဂံတုိ႔၊ က်ိဳက္ထီး႐ိုးတုိ႔ဆိုတာ၊ ဓါတ္ပံုအလြန္႐ိုက္ေကာင္းတာ၊ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ေရာက္ေရာက္၊ ဘယ္ႏွစ္ခါသြားသြား၊ မ႐ိုက္ပဲ မေနႏုိင္ေအာင္၊ ဆဲြေဆာင္မႈႀကီးမားတယ္။ ျပည္ပခရီးက ေတာေတြ ေတာင္ေတြ သြားရင္ေတာင္ က်ိဳက္ထီး႐ိုးလမ္းကို လြမ္းတယ္။
          ငယ္ငယ္က ဖတ္ဘူးတဲ့ ဦးဖိုးက်ားရဲ႕ ၀တၳဳတိုေတြထဲက “ဘုရားဖူးသြားျခင္း” ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးထဲက၊ ဘုရားနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့သလား? လို႔ ျပန္ေမးတာေလး မွတ္မိတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ၊ ကုိယ္သာဒီေမးခြန္းကို ေျဖရမယ္ဆိုရင္၊ ဘုရားေတြ႕ခ်င္တဲ့သူက ဘုရားန႔ဲေတြ႕တယ္။ တရားေတြ႕ခ်င္တဲ့သူက တရား၊ သံဃာေတြ႕ခ်င္တဲ့သူက သံဃာ။ သစ္ပင္ေတာေတာင္ေတြ႕ခ်င္ရင္ သစ္ပင္ေတာေတာင္၊ အုန္းသီးစား၊ အုန္းရည္ေသာက္ခ်င္ရင္၊ အုန္းပင္၊ တိမ္ေတြေတြ႕ခ်င္ရင္၊ တိမ္၊ ကုိယ္ေတြ႕ခ်င္တာ ေတြ႕ႏုိင္တယ္။ ေတြ႕ခ်င္တာေတြ႕ဖို႔ဆိုတာ၊ စိန္ေခၚမႈတခုလဲျဖစ္တယ္၊ အခြင့္အလမ္းတစ္ခုလဲျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျဖခ်င္တာပါပဲ။


ခင္ေမာင္ညိဳ
(ေဘာဂေဗဒ)
(၁၂-၉-၂၀၁၁)