ႏိုင္ငံေရးပညာမိတ္ဆက္ [ ၄ ]

by The River Club on Sunday, September 4, 2011 at 2:18pm

လူငယ္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး အစိုးရႏွင့္ ဒီမိုကေရစီ -  ဘုန္းသက္ပိုင္

ႏိုင္ငံေရးပညာမိတ္ဆက္ ၄
The River Club

ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အခန္းက႑
လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတစ္ရပ္ရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘဝလကၡဏာရပ္တိုင္းဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ လႊမ္းၿခံဳမႈေအာင္မွာရွိေနတာ အထင္အရွားပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုတာ လူေရးလူရာ သဗၺရနံေပါင္းေတြကို လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္တဲ့ေနရာမွာ လိုအပ္ခ်က္ေတြ၊ အလိုဆႏၵေတြ၊ တစ္စတစ္စႀကီးထြားလာတဲ့ အက်င့္စ႐ိုက္ေတြဆီကေန ထြက္ေပၚလာတဲ့ ခိုင္မာတဲ့ ဆက္ဆံေရး ေပါင္းစည္းမႈတစ္ခုျဖစ္လို႔ပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ဟာ လူမႈဆက္ဆံေရးေတြရဲ႕ အဓိက စည္း႐ံုးေရးမွဴး ေနရာကေန ပါဝင္ေဆာင္ေနတယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ ပထမဆံုး ႏိုင္ငံေတာ္ဟာ အစိုးရကို ဖြဲ႕စည္းတည္ေထာင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အစိုးရကေနတစ္ဆင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကို လုပ္ေဆာင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ဟာ တျခားလႈမႈဆက္ဆံမႈေတြ အားလံုးရဲ႕ ဖြဲ႕စည္းမႈကို ကန္႔သတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ တက္တက္ႂကြႂကြ ပံုေဖာ္ေပးပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံပညာရွင္ေတြက ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ရွင္းျပရာမွာ ရွင္းလင္းေအာင္ အစိုးရနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ျပေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လူစီ ၁၆ လို I am the State လို႔ သမိုင္းမွာ ဟစ္ေႂကြးခဲ့ဖူးသူလည္းရွိလို႔ အုပ္စိုးသူနဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ဟာ တစ္ခုတည္းလိုလို မွတ္ယူေျပာဆိုတာေတြ ရွိပါတယ္။ ေနာက္သမိုင္းမွာ ကာလရွည္ၾကာ အုပ္စိုးခဲ့သူေတြဟာ မိမိကိုယ္မိမိ State နဲ႔ တစ္သားတည္းလိုလို ထင္မွတ္မွားမႈေတြကလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပညာရွင္ေတြက State နဲ႔ Government ကိုရွင္းလင္းကြဲျပားေအာင္ ႏိႈင္းယွဥ္ေျပာေနၾကတာပါ။ တကယ္ေတာ့ စနစ္တက် စုစည္းပံုေဖာ္ထားတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းဆိုတာ ႏိုင္ငံေတာ္က တည္ရွိဖို႔ ခြင့္လဲခြင့္ျပဳပံုလည္း ေဖာ္ေပးတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ အစိုးရနဲ႔ မိသားစု၊ ဘုရားေက်ာင္း ဒါမွမဟုတ္ တျခားဆက္ဆံေရးအုပ္စုဖြဲ႕မႈေတြၾကား ပဋိမကၡေတြရွိႏိုင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီပဋိပကၡေတြဟာ အစိုးရက အေရးသာတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ျပဳတ္က်တာမ်ိဳးနဲ႔ အဆံုးသတ္သြားေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အစိုးရဆိုတာ ႏိုင္ငံေတာ္မဟုတ္ပါဘူး။ အစိုးရဆိုတာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ယာယီမွ်သာ ျဖစ္တဲ့ ကိရိယာတစ္ခုပဲျဖစ္ပါတယ္။ အစိုးရတစ္ဖြဲ႕ ျပဳတ္က်သြားတာနဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ တစ္ရပ္ၿပိဳကြဲသြားတာဟာ လံုးဝကြဲျပားျခားနားပါတယ္။ အစိုးရတစ္ဖြဲ႕ ျပဳတ္က်သြားေပမယ့္ တစ္စံုတစ္ရာေသာ ႏိုင္ငံေရး လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကေတာ့ ဆက္လက္တည္ရွိေနၿပီး ေနာက္အစိုးရအသစ္က အစားထိုးဝင္ေရာက္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံေတာ္ၿပိဳလဲသြားရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ကိုယ္စားျပဳထားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးလူ႔အဖြဲ႕အစည္းကလည္း ၿပိဳလဲပ်က္စီးသြားရပါတယ္။ ထင္သာေအာင္ေျပာရရင္ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္မွာ ဂ်ာမနီက ခ်က္ကိုစလိုဗက္ကီးယားႏိုင္ငံကို ဝင္ေရာက္သိမ္းပိုက္လိုက္တယ္။ ခ်က္ကိုစလိုဗက္ကီးယားရဲ႕ အစိုးရကို တင္မက ႏိုင္ငံလံုးကို ၿဖိဳဖ်က္ပစ္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ခ်က္ကိုစလိုဗက္ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ဟာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ခ်က္ကိုစလိုဗက္ႏိုင္ငံသားေတြဟာလည္း ခ်က္ကိုစလိုဗက္ႏိုင္ငံသားေတြအျဖစ္ ဆက္လက္မတည္ရွိေတာ့ပါဘူး။ ဂ်ာမနီလက္ေအာင္ခံႏိုင္ငံသားေတြအျဖစ္ ဆက္လက္မတည္ရွိေတာ့ပါဘူး။ ဂ်ာမနီလက္ေအာက္ခံႏိုင္ငံသားေတြ ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။ ခ်က္ကိုစလိုဗက္ဆိုတာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ၿပီး ခ်က္ကိုစလိုဗက္ရဲ႕ အႏွစ္သာရေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ရပိုင္ခြင့္၊ တာဝန္၊ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ၊ အာဏာပိုင္မႈစတာေတြ အားလံုးပ်က္စီးဆံုး႐ႈံးသြားပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ၁၉၄၀ မွာ ဂ်ာမနီဟာ ျပင္သစ္ကို က်ဴးေက်ာ္ဝင္ေရာက္ခဲ့ၿပီး ျပင္သစ္အစိုးရကို ဖယ္ရွားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံေတာ္ကိုေတာ့ မၿဖိဳခြဲမဖ်က္ဆီးပါဘူး။ ဂ်ာမန္စစ္တပ္ေတြဟာ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံ ေနရာအႏွံ႔အျပားမွာ တပ္စြဲထားတာေတာင္မွ ျပင္သစ္လူမ်ိဳးေတြဟာ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံသားေတြနဲ႔ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ လက္ေအာက္ခံေတြ ျဖစ္ၿမဲ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ျပင္သစ္မွာ ဖယ္ရွားခံရတဲ့ အစိုးရေနရာမွာ ေနာက္အစိုးရသစ္ အစားထိုးဝင္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႕အစည္းကေတာ့ ဖ်က္ဆီးမခံခဲ့ရပါဘူး။ အဲဒီကာလက ဂ်ာမန္ေတြဟာ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံေတာ္ကို အၿပီးတိုင္ ၿဖိဳလဲပစ္ႏိုင္တာ သံသယ ျဖစ္ဖြယ္မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဂ်ာမန္ေတြဟာ အဲဒီတုန္းက အဲဒီလိုလုပ္ဖို႔ မေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါဘူး။
ဒီအခ်က္ေတြအရ ႏိုင္ငံေတာ္ဟာ လက္ရွိတည္ရွိေနတဲ့ စည္း႐ံုးဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ဗဟိုခ်က္ျဖစ္တယ္။ အဓိကေဒါက္တိုင္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ အထင္အရွားပါ။ အဲဒီအဓိက ေဒါက္တိုင္ၿပိဳပ်က္သြားရင္ အမိုးဆိုတာလည္း ၿပိဳလဲပ်က္စီးသြားမယ္။ အဲဒီအဓိက ေဒါက္တိုင္ရွိေနသမွ် ေပါင္းကူးအမိုးဆိုတာ ပံုသဏၭာန္ေျပာင္းေကာင္း ေျပာင္းႏိုင္ေပမယ့္ ဆက္လက္တည္ရွိၿမဲ တည္ရွိေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီအဓိကေဒါက္တိုင္ဟာ ေပါင္းကူးအမိုးရဲ႕ အရြယ္အစား အတိုင္းအတာ၊ ပံုသဏၭာန္စတာေတြကို ပိုင္းျဖတ္ေပးေနပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္သစ္မွာေတာ့ လူမႈဆက္ဆံေရးေတြပါဝင္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းထဲမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ဟာ လူမႈဆက္ဆံေရးေတြရဲ႕ အဓိကစည္း႐ံုးေရးမွဴးအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ပါတယ္။ အဓိကစည္း႐ံုးေရးမွဴးအျဖစ္နဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ဟာ အစိုးရကတစ္ဆင့္ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကို ေဆာင္ရြက္ပါတယ္။ အစိုးရကိုယ္တိုင္က ႏိုင္ငံေတာ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာရတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ရပ္ျဖစ္ၿပီး ဘယ္သူ၊ သယ္သူေတြ ပါဝင္တဲ့အုပ္စုက ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္ အခြင့္အာဏာကို ကိုင္တြယ္က်င့္သံုးေဆာင္ရြက္မယ္။ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား အပ္ႏွင္းထားမယ္။ အဲဒါကို ဘယ္လိုအသံုးျပဳမယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တက္လာမယ့္သူေတြကို လက္ရွိတာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနသူေတြက ဘယ္လိုလႊဲေျပာင္းေပးမယ္၊ စတာေတြကို သတ္မွတ္ျပဌာန္းထားတဲ့ အစီအစဥ္တစ္ရပ္ပါ။ အမ်ားစုအျမင္မွာေတာ့ အစိုးရဆိုတာကို ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ တစ္ထပ္တည္းလိုလို ႐ႈျမင္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ သာမာန္ျပည္သူေတြကေတာ့ - ဥပမာ အစိုးရဌာနတစ္ရပ္ရပ္မွာ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္ကို မႀကိဳက္တဲ့၊ အဲဒီလူပုဂၢိဳလ္လုပ္ရပ္ေတြကို ကန္႔ကြက္တဲ့အခါမွာေတာင္မွပဲ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ တရားဝင္အပ္ႏွင္းခံထားရတဲ့ အေနအထားကို ေလးစားမႈရွိၾကပါတယ္။ လိုအပ္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ကို နာခံၾကရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာေတာ့ အစိုးရဌာနေတြမွာ လုပ္ကိုင္ၾကတဲ့သူေတြဟာ အေလးအျမတ္ျပဳခံရတဲ့ အေျခအေနနီးပါးကို ဆိုက္ေရာက္သြားၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔အစိုးရဆိုတာ တန္ခိုးထြားလာခဲ့ၿပီး ျပည္သူျပည္သားေတြရဲ႕ အေရးကိစၥေတြကို စီမံျပဌာန္းရာမွာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ႀကီးႀကီးမားမား ရရွိလာခဲ့ပါတယ္။
အစိုးရကိုယ္တိုင္ကေတာ့ မိသားစု၊ ဘုရားေက်ာင္းနဲ႔ တျခားအရပ္ဘက္ အဖြဲ႕အစည္းေတြရဲ႕ စည္း႐ံုးဖြဲ႕စည္းမႈကို စည္းမ်ဥ္းတစ္ရပ္အေနနဲ႔ မျပဌန္းေပးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လံုးဝမပတ္သတ္ဘူးလို႔ေတာ့ ေျပာလို႔မရပါဘူး။ အစိုးရက လုပ္ေလ့ရွိတာက ႏိုင္ငံေတာ္က တျခားအုပ္စုေတြကို သူတို႔ဘာသာဖြဲ႕စည္းဖို႔ခြင့္ျပဳတာနဲ႔ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ ထိန္းသိမ္းေပးဖို႔ စနစ္တက်ျဖစ္ေစဖို႔ စနစ္တက်ျဖစ္ေစဖို႔ လိုအပ္တယ္လို႔ ယူဆတဲ့သူတို႔ရဲ႕ စည္း႐ံုးဖြဲ႕စည္းမႈနဲ႔ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္မႈေတြမ်ိဳးကို သတ္မွတ္ျပဌာန္းေပးတာ၊ ထိန္းခ်ဳပ္ေပးတာမ်ိဳး လုပ္ေဆာင္ပါတယ္။ ဥပမာေျပာရရင္ သားသမီးဘယ္ေလာက္ပဲ ယူရမယ္လို႔ လူဦးေရကို ထိန္းခ်ဳပ္တဲ့ ဥပေဒ၊ အမိန္႔ေတြ ျပဌာန္းေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အစိုးရဟာ ဘုရားေက်ာင္းနဲ႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြရဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြကို ကန္႔သတ္ထားေလ့ရွိၾကပါတယ္။ က်င့္ဝတ္ႏႈန္းစံေတြအရ လက္ခံႏိုင္ဖြယ္မရွိတဲ့ ဝတ္ျပဳကိုးကြယ္တဲ့ပံုစံေတြကို တားျမစ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားစတဲ့ အရပ္ဘက္အဖြဲ႕အစည္းေတြရဲ႕ ဖြဲ႕စည္းမႈေတြနဲ႔ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြင္း အျခားဖြဲ႕စည္းမႈေတြကို အစိုးရက ပံုမွန္အားျဖင့္ ကမကထျပဳ ေဆာင္ရြက္ေလ့မရွိပါဘူး။ စနစ္တက်ျဖစ္ေစဖို႔ လုိအပ္ရင္ စည္းမ်ဥ္းသတ္မွတ္ ျပဌာန္းေပးတာမ်ိဳးကိုေတာ့ လုပ္ေဆာင္ေပးပါတယ္။ ဒါေတြကိုၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံေတာ္ဟာ အစိုးရကတစ္ဆင့္ တျခားအရာေတြထက္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ စည္း႐ံုးဖြဲ႕စည္းမႈေတြအေပၚ လႊမ္းမိုးမႈအရွိဆံုး ျဖစ္တာကို ေတြ႕ရပါမယ္။
ႏိုင္ငံေတာ္တစ္ရပ္ဟာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ လူမႈဖြဲ႕စည္းမႈေတြအေပၚ အဓိကစည္း႐ံုးေပးသူ၊ ေဆာ္ၾသေပးသူျဖစ္႐ံုသာမက လူမႈေရးစနစ္ႀကီးရဲ႕ အဓိကညႇိႏိႈင္းေပးသူ၊ တည္ၿငိမ္မႈရွိေစသူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီၾသဇာအာဏာဟာ ဆက္ဆံေရးအုပ္စုေတြ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာကိုေကာ၊ ဆက္ဆံေရးအုပ္စု အသီးသီးရဲ႕ အတြင္းက ဆက္ဆံေရးပံုစံေတြအထိ ခ်ဲ႕ထြင္လာခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ဟာ ပဋိပကၡေတြကို တားဆီးေပးတယ္။ ထိန္းညႇိေပးတယ္။ မတူကြဲျပားမႈေတြကို ေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္းေပးတယ္။ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈကို ျမႇင့္တင္ေပးတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္လို ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔လွတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းေတြဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ညႇိႏိႈင္းေပးတဲ့ ၾသဇာအာဏာမရွိဘဲနဲ႔ မရပ္တည္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီေနရာမွာ အဓိကထည့္သြင္း စဥ္းစားရမွာက အဲဒီႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ညႇိႏိႈင္းေပးတဲ့ ၾသဇာအာဏာဆိုရာမွာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘဝေဆာင္ရြက္မႈေတြထဲမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ၾကားဝင္ေဆာင္ရြက္မႈ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈစတာေတြပါ အက်ံဳးဝင္ေနတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ အဲဒါကို ပညာရွင္ေတြက တည္ၿငိမ္ၿပီး စနစ္က်တဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကို ရရွိဖို႔အတြက္ ေပးရတဲ့ အဖိုးအခလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအဖိုးအခကို အနိမ့္ဆံုးေပးၿပီး ဘယ္လိုရယူမလဲဆိုတာ အေပၚမွာေတာ့ အျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲၾကပါတယ္။ ဒုတိယကမာၻစစ္အၿပီး စစ္ေၾကာင့္ ၿပိဳပ်က္ခဲ့ရတဲ့ ဘဝကေန ျပန္ထူေထာင္ခဲ့ၾကရာမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အခန္းက႑ဟာ ႀကီးမားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ၉၁၁၊ ကုန္သြယ္ေရးေမွ်ာ္စင္ညီေနာင္ အတိုက္ခံရေတာ့ လံုၿခံဳေရးဟာ အဓိကျပႆနာျဖစ္ခဲ့ၿပီး လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ လြတ္လပ္မႈေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ေပးခဲ့ရတယ္။ သမိုင္းစဥ္အရလည္း လူသားေတြဟာ လံုၿခံဳမႈနဲ႔ တရားမွ်တမႈတို႔ကို ရရွိဖို႔အတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္ကို အားကိုးတႀကီး ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အစိုးရေတြရဲ႕ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြထဲက အဓိက အစိတ္အပိုင္းဟာ ဒီရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကို အေလးဂ႐ုျပဳထားခဲ့ရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
လူ႔အဖြဲ႕အစည္းဟာ ပိုမိုႀကီးမားလာေလေလ၊ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ဖြဲ႕စည္းထားပံုနဲ႔ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြဟာ ပိုမို႐ႈပ္ေထြးလာေလေလ၊ အစိုးရရဲ႕ ဝန္ေဆာင္ေပးမႈကို လိုအပ္မႈဟာ ပိုမိုအေရးပါလာေလေလပါပဲ။ ဒီအခ်က္က ေခတ္သစ္လူ႔အဖြဲ႕အစည္းေတြထဲမွာ လူသားနဲ႔ လူသားအုပ္စုေတြဟာ သူတို႔ဘာသာ လံုၿခံဳမႈနဲ႔ တရားမွ်တမႈကို စီမံေဆာင္ရြက္ႏိုင္စြမ္း ေလ်ာ့နည္းေနတယ္ဆိုတာထက္ ေခတ္သစ္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ ေရွးေခတ္ေတြကထက္ မလံုၿခံဳမႈနဲ႔ တရားမဲ့မႈ ပိုမိုႀကီးမားလာတယ္ဆိုတာကို ျပသေနတာပါ။ မလံုၿခံဳမႈနဲ႔ တရားမဲ့မႈတို႔ကို ျဖစ္ေပၚေစတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြဟာ တစ္ဦးခ်င္း ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း ကိုင္တြယ္ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ႀကီးလဲႀကီးမား လက္လွမ္းလည္း မမွီပါဘူး။ ဒါကို ႏိုင္ငံေတာ္ကပဲ တက္စြမ္းႏိုင္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ လူသားေတြဟာ လူသားနဲ႔ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔အတြက္တင္မက က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ ေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ က်င့္ဝတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ အလုပ္အကိုင္နဲ႔ တျခားအေရးႀကီးတဲ့ အက်ိဳးစီးပြားေတြကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႔ ၿပီးေတာ့ လူသားအခ်င္းခ်င္းၾကား လူသားနဲ႔ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းၾကား ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ တရားမွ်တမႈေတြ ျဖစ္ေပၚလာေစဖို႔စတာေတြအတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္အေပၚမွာ ပိုမိုတိုးၿပီး အမွီျပဳလာခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ အေရးႀကီးတဲ့ အေျပာင္းအလဲတစ္ခု ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေခတ္သစ္ယဥ္ေက်းမႈ အေဆာက္အဦးႀကီးေတြဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ကို လူသားရဲ႕ ဘံုအေစခံအျဖစ္ အလ်င္အျမန္ အသြင္ေျပာင္းလဲေပးခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာပါ။ အရင္တုန္းက ႏိုင္ငံေတာ္ကို စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြအတြက္ အရင္းအႏွီးေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔၊ အလုပ္သမားေတြအတြက္ အလုပ္အကိုင္ေတြ၊ ထုတ္လုပ္သူေတြအတြက္ ေစ်းကြက္ေတြ၊ အေဝးေျပးလမ္းေတြ၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြအတြက္ ေထာက္ပံ့ေၾကးေတြနဲ႔၊ လူတိုင္းအတြက္ ပညာေရးစတာေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒီေန႔မွာေတာ့ အဲဒါေတြဟာ ေခတ္သစ္ႏိုင္ငံေတာ္ေတြ ေဆာင္ရြက္ေပးရမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ၾကတဲ့အရာေတြထဲက တခ်ိဳ႕ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ဒါဘာေၾကာင့္ပါလဲ။ ႏိုင္ငံေတာ္မွာ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာရွိၿပီး အဲဒါေတြကို ေဆာင္ရြက္ဖို႔ အရင္းအျမစ္ေတြကို အမိန္႔ေပးႏိုင္လုိ႔ပါ။ ႏိုင္ငံသားေတြ လိုခ်င္ခ်င္၊ မခ်င္ခ်င္ ဒီအေျခခံ လုပ္ေဆာင္ေပးရမယ့္ တာဝန္ဝတၱရားေတြကို ထမ္းေဆာင္ရပါတယ္။ ဒီကေန႔ေခတ္ ဘဝေနဟန္ေတြထဲ လူမႈရိပ္ၿမံဳတစ္ခုလံုးအတြက္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္တဲ့ေနရာမွာ ၾသဇာအာဏာရွိတဲ့ ေအးဂ်င့္တစ္ရပ္ကသာ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မွာျဖစ္တဲ့ လူမႈရိပ္ၿမံဳရဲ႕ အမႈကိစၥေတြ အေျမာက္အျမား ရွိေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေခတ္သစ္လူ႔အဖြဲ႕အစည္းေတြမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အခန္းက႑ကို အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ခြင့္ျပဳေနရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေနရာမွာ ဝိဝါဒကြဲျပားမႈေတြ ရွိပါတယ္။ တသီးပုဂၢလသား လြတ္လပ္မႈကို အေလးေပးတဲ့ ပညာရွင္ေတြက လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြင္း ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အခန္းက႑ကို အတက္ႏိုင္ဆံုး အေသးငယ္ဆံုးပဲ ထားဖို႔ရပ္ခံၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ကို အခြန္ေကာက္႐ံု၊ ရာဇဝတ္မႈေတြ မျဖစ္ေအာင္ အဟန္႔အတားရွိ႐ံုေလာက္ပဲ ေနရာေပးၾကပါတယ္။ သမိုင္းေရးအရေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အခန္းက႑ကို ေသာ့ခ်က္က်တဲ့ ေနရာအနည္းငယ္အတြင္းမွာပဲ ကန္႔သတ္ထားခဲ့တာပါ။ အဲဒါေတြထဲမွာ ကာကြယ္ေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားေရးလိုမ်ိဳးေတြ ပါဝင္ေလ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒုတိယကမာၻစစ္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ စစ္ႀကီးေၾကာင့္ ၿပိဳလဲပ်က္စီးမႈေတြကို ျပန္ထူမဖို႔ရာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အခန္းက႑ကို ေနရာက်ယ္က်ယ္ ေပးခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီကာလေတြမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အခန္းက႑ဟာ အႀကီးအက်ယ္ ျမင့္တက္ခဲ့ပါတယ္။ ဥပမာ - ၿဗိတိန္ဟာဆိုရင္ အဲဒီတုန္းက ျပည္ေတာ္သာႏိုင္ငံျဖစ္ခဲ့ ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္လက္မဲ့ပေပ်ာက္ေရးဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အထူးတာဝန္ဝတၱရားျဖစ္ခဲ့ရၿပီး အေရးႀကီးတဲ့ လုပ္ငန္းအမ်ားအျပားကို ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္လမ္းၫႊန္မႈေအာက္မွာ ထားရွိခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ၁၉၈၀ ႏွစ္ကာလအတြင္း ၿဗိတိန္မွာ မာဂရက္သက္ခ်ာနဲ႔ အေမရိကန္မွာ ေရာ္နယ္ေရဂင္တို႔ရဲ႕ လက္ထက္မွာ လူမႈေရးနဲ႔ စီးပြားေရးနယ္ပယ္ေတြအတြင္း ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ လက္တံကို ေလ်ာ့ခ်ပစ္ခဲ့ပါတယ္။ စီးပြားေရးနယ္ပယ္မွာ လြတ္လပ္ေရးေစ်းကြက္နဲ႔ ပုဂၢလိကလုပ္ငန္းေတြဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ထိန္းခ်ဳပ္မႈ၊ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္မႈထက္ ပိုမိုေကာင္းမြန္တယ္လို႔ ႐ႈျမင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ျပည္ေတာ္သာႏိုင္ငံေတြမွာ လူေတြရဲ႕ဘဝထဲ ႏိုင္ငံေတာ္ပါဝင္စြက္ဖက္ေဆာင္ရြက္မႈဟာ အက်ိဳးမဲ့ေစတယ္။ ထိခိုက္နစ္နာမႈေတြ ျဖစ္ေစတယ္လို႔လည္း ေထာက္ျပခဲ့ၾကပါတယ္။ ဥပမာေျပာရရင္ ျပည္ေတာ္သာႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ေထာက္ပံ့ေၾကးေပးတဲ့စနစ္အရ ႏိုင္ငံသားေတြဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ကေပးတဲ့ ေထာက္ပံ့ေၾကးကို ရယူၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ႏိုင္ငံသားေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘဝျပဳမႈ ေဆာင္ရြက္မႈေတြကို ဆံုးျဖတ္လုပ္ကိုင္ၾကရာမွာ သူတို႔ရဲ႕ ပင္ကိုယ္စြမ္းရည္ေတြကို ေလ်ာ့ခ်သြားေစၿပီး အစစအရာရာ ႏိုင္ငံေတာ္ကို မွီခိုေနရတဲ့ အေျခကိုဆိုက္သြားေစပါတယ္။ တစ္ဘက္ကၾကည့္ရင္လည္း အဲဒီလိုႏိုင္ငံသားေတြကို ေထာက္ပံ့ႏိုင္ဖို႔၊ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ လုပ္ငန္းေတြကို လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ရာမွာ လိုအပ္တဲ့ရန္ပံုေငြရရွိဖို႔ အလုပ္ရွိတဲ့သူေတြ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူေတြဆီက အခြန္အတုပ္ေတြကို တိုးျမႇင့္ေကာက္ခံၾကရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီစနစ္ဟာ ေငြေၾကးျပဳန္းတီးမႈကို ျဖစ္ေစၿပီး လူေတြရဲ႕ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စေတြကို ဆံုး႐ံႈးသြားေစတဲ့စနစ္လို႔လည္း ေထာက္ျပၾကပါတယ္။ ဒီစနစ္အရ စဥ္းစားေတြးေခၚႏိုင္တဲ့ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ရွိတဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ေပးစာကမ္းစာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္လက္ခံရတဲ့ အျပဳခံေတြအျဖစ္ ကူးေျပာင္းသြားေစတယ္လို႔ ေဝဖန္ၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အခုလက္ရွိ ကမာၻလံုးစီးပြားေရး အက်ပ္အတည္းနဲ႔ ႀကံဳေတြ႕ေနရေတာ့ တိုင္းျပည္အမ်ားဟာ မိမိျပည္တြင္း စီးပြားေရးၿပိဳလဲမသြားေစဖို႔ အစိုးရရဲ႕ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္မႈကို တက္တက္ႂကြႂကြ ေတာင္းခံလာေနၾကပါတယ္။ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ရဲ႕ ကိုယ္ေပ်ာက္လက္နဲ႔ မလံုေလာက္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနမို႔ အစိုးရရဲ႕ ဝင္ေရာက္ထိန္းသိမ္းမႈေတြ လုိအပ္လာရပါတယ္။ အေျမာ္အျမင္ႀကီးမားတဲ့ တိုင္းျပည္အတြက္ကေတာ့ ကမာၻလံုးစီးပြားေရး အက်ပ္အတည္းေၾကာင့္ ပ်က္စီးဆံုး႐ႈံးမႈဒဏ္ကို သက္သာရာရေအာင္ ႏိုင္ငံေတာ္က ကမကထျပဳတဲ့ အစီအစဥ္ေတြနဲ႔ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္ေတြက လႈပ္ရွားမႈတစ္ရပ္အေနနဲ႔ ေလ်ာ့ခ်ခဲ့တဲ့ စီးပြားေရးမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ လက္တံဟာ အခုအခါ ျပန္လည္ဆန္႔ထုတ္ခြင့္ရတဲ့ အေနမ်ိဳးေရာက္ရွိေနပါတယ္။ ဒါကိုၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အခန္းက႑ဆိုတာ ျဖစ္ေပၚေျပာင္းလဲေနတဲ့ သမိုင္းေရးျဖစ္စဥ္ေတြအေပၚ အေျခခံလို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲေနတယ္ဆိုတာ ေတြ႕ျမင္ရမွာပါ။ ၿပီးေတာ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအလိုက္ ထူးျခားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈဘဝေတြ၊ လုိအပ္ခ်က္ေတြအရလည္း ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အခန္းက႑ဟာ ေျပာင္းလဲေနတက္တာကို ေတြ႕ျမင္ၾကရမွာပါ။


Ref: - The American Problem of Government by Chester & Marcy
-       Modern Political Gonstitutions by C.F.Strong
-       Politics by Petor Joyee
-       A New Dictionary of Political Analysis

[The River Club]
http://www.facebook.com/pages/The-River-Club/147259038667129?sk=app_192229990808929