ရြာကုိ လမ္း မေဖာက္ေစနဲ႕
|
6:12 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
by Mg Ogga on Sunday, September 11, 2011 at 6:00pm
အဘ
ဆုံးတာၾကာျပီ အခုခ်ိန္ အဘကုိ အရမ္း သတိရမိရဲ႕။ အဘက ရြာကုိ
အဂၤလိပ္လက္ထက္အျပီး ပထစ ဖဆပလ ေခတ္ ျပည္တြင္းစစ္ကတည္းက ရြာေက်းရြာလူထုက
ေရႊးခ်ယ္ထားတဲ့ သူၾကီး ။ သူ သူၾကီးေနရာ ကုိ ရတာ ေရႊးေကာက္ပြဲလုပ္
မဲခြဲဆုံးျဖတ္တာလဲမဟုတ္ဘူး အစုိးရနဲ႕ ေရာင္စုံသူပုန္ေတြ က လာျပီး သူၾကီး
လုပ္ခုိင္းလုိ႕ လုပ္တာလဲ မဟုတ္ဘူး တုိင္းျပည္မျငိမ္မသက္ ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္
ေက်းရြာကုိ ဦးစီး ဦးေဆာင္ ခုိင္းလုိ႕ အဘ မတတ္သာပဲ ေက်းရြာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး
သူၾကီး ေနရာရခဲ့တာပါ။
အဘ က ေတာ့ ေအးေအး ေဆးေဆးပဲေနလုိ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူခ်စ္တဲ့ ရပ္ရြာအတြက္ သူ လုပ္ေပးရတယ္ေပါ့။ ျပည္တြင္းစစ္ကာလ မွာလဲ သူပုန္ေတြ အနည္းအက်ဥ္းအ၀င္အထြက္ရွိေပမဲ့ အဘ ေၾကာင့္ ရြာ စစ္တလင္း မျဖစ္ခဲ့ရဘူး။ မဆလ လက္ထက္ၾကေတာ့လည္း အဘပဲ သူၾကီးလုပ္ခဲ့ရတယ္။ ရြာကေ၀းလံေခါင္ဖ်ားေနရာ ကဆုိေတာ့ အစုိးရ၀န္ထမ္းေတြ လည္း သိပ္မလာၾကဘူး။ ရြာကလူေတြ ကလည္း ျမဳိ႕ေပၚကုိ သိပ္ မသြားၾကဘူး။ အလြန္ဆုံး ျမဳိ႕ၾကီးျပၾကီး ကုိ ေရာက္ဖူးတာ မႏၱေလးမွာ စာ၀ါလုိက္ဖူးတဲ့ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ပဲရွိတာ။ အနီဆုံးျမဳိ႕ျဖစ္တဲ့ ျမဳိင္သာယာျမဳီ႕ေလး ကလည္း ရြာနဲ႕ မုိင္ ေလးဆယ္ ေလာက္ေ၀းတယ္။ စပါးေရာင္း ပဲေရာင္း နွမ္းေရာင္း တဲ့ အခ်ိန္ေလာက္ ပဲ ျမဳိင္သာယာကုိ တတ္ၾကတယ္။
အဘရွိတုန္းက ရြာမွာ ဘာျပႆနာမွ မရွိ္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း လယ္လုပ္ခ်ိန္တန္လယ္လုပ္ ယာလုပ္ ခ်ိန္တန္ယာလုပ္။ နွစ္တိုင္း ရြာဘုရားပြဲက်င္းပျမဲ ဥပုတ္ေနတုိင္း ရြာက အရြယ္ေရာက္သူတုိင္း ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ တရားနာၾကတယ္။ ပုိက္ဆံသိပ္သုံးစရာလည္းမလုိ ထြက္တဲ့ သီးနုံက ၀မ္းစာလည္း ဖူလုံ ျပီး အလွဴအတန္းေတြ ပါေတြေတာင္ လုပ္နုိင္ေသးတယ္။ ရြာနားက ေတာကေန ေႏြဆုိ သစ္ေျခာက္ေတြ ခုတ္ျပီး မုိးအတြက္ ထင္းဖူလုံတယ္။ ပညာေရးကလည္း ရြာဘုန္းေတာ္ၾကီးက ရြာေက်ာင္းေလး ဖြင့္ျပီး စာသင္ေပးတယ္။ စာေမးပြဲေျဖရင္ေတာ့ ေဘးက မူလတန္းေက်ာင္းမွာ သြားေျဖၾကတယ္။ တုိင္းျပည္ကလည္း မျငိမ္သက္ေတာ့ ျမဳိ႕ေက်ာင္းသြားတတ္ပဲသူ အေတာ္ ကုိ ရွားတယ္ ေလးတန္း ေအာင္ရင္ ေက်ာင္းထြက္ မိဘ အလုပ္ကူ လယ္ယာလုပ္ ေနာက္ အရြယ္ေရာက္ အိမ္ေထာင္ျပဳ ၾကတာပဲ။ ရြာထဲမွာပဲ အိ္မ္ေထာက္ဘက္ ေရႊးၾကတာမ်ားေတာ့ တစ္ရြာလုံး ေဆြးမ်ဳိးေတြပတ္ေတာ္ၾကတယ္။ တစ္ရြာလုံး ေဆြမ်ဳိးေတြပဲ ဆုိပါစုိ႕။ ရြာသူရြာသားေတြ အားလုံး ကလည္း ရင္းရင္းနုီးနုီး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ခက္ရန္ျဖစ္တာ နည္းတယ္။ အရက္ေသစာဆုိ္လုိ႕ ရြာေျမာက္ပုိင္းက ထန္းေတာပဲ ရွိတယ္။ အခ်ဳိ႕ လူငယ္ေတြ က ထန္းရည္ေသာက္ၾကေပမဲ့ မူးျပီး ရမ္းတာမ်ဳိးမရွိၾကဘူး အဘ ကုိ ေၾကာက္ၾကတာကုိး။ ပညာတတ္ မရွိ ေပမဲ့ ရြာ က ဆရာေတာ္ေက်းဇူးေၾကာင္း အားလုံး နီးပါး ဆယ္ေစာင္တြဲ ေက်ၾကတယ္။
စာေရးစာဖတ္တတ္တယ္။ စာအုပ္စာေပကေတာ့ ျမ်ိုင္သာျမဳိ႕ မွာ ပြဲရုံဖြင့္ထားတဲ့ ကုိေမာင္ေအး တုိ႕ အိမ္မွာ သတင္းစာေလးဘာေလး ဖတ္ရတာေပါ။ ညေနပုိင္း ဆုိ အဘ အေဖ ကၽြန္ေတာ္ အေဖၾကီး လွဴထားတဲ့ ဇရပ္မွာ လူၾကီးေတြ သျဂိဳလ္ စကားေျပာၾကတာေပါ့။ ေရဒီယုိဆုိလုိလည္း တစ္ရြာလုံး မွ ဆရာေတာ္ဆီ တစ္ လုံး အဘဆီတစ္လုံးရွိတာမလား။ အခုေတာ့ အဘခ်စ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေမြးရပ္ဇာတိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ရြာေလး အဘ ဆီတုန္းကလုိ႕ မဟုတ္ေတာ့။ အဘကုိ ကၽြန္ေတာ္ သတိ္ရတယ္ အဘကုိ ကၽြန္ေတာ္ လြမ္းမိရဲ႕ ဒါေၾကာင္ အခု ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႕ အခု အဘ အုတ္ဂူေရွ႕ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနပါျပီ အဘ ေရာက္ရာ ဘ၀က ကၽြန္ေတာ္ ရင္ဖြင့္သံ ကုိ နားေထာင္ လွည္႕ပါအုန္း အဘေရ…………….
အဘ ဆုံးခါ နီး အဘ တတြတ္တြတ္မွာသြားတဲ့ စကား သားအရင္က ဘာမွန္း မသိခဲ့ဘူး အခုေတာ့ တျဖည္းျဖည္း သေဘာေပါက္လာျပီ။ အဘ ဆုံးခါနီး ရြာကုိ လမ္းမေဖာက္ေစနဲ႕ ဆုိတာေလ။
အဘအမွာစကား အတုိင္း မျဖစ္ခဲ့ဘူး အဘ။ အဘဆုံးျပီး ေနာက္ပုိင္း ရြာကုိ အဘရဲ႕ သားျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ပဲ ဆက္ျပီး ရြာကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ထက္မွာေတာ့ အဘလုိ႕ သူၾကီး မဟုတ္ေတာ့ဘူး အဘ ဥကၠဌတဲ့ အဘ မွာခဲ့သလုိ မျဖစ္ပဲ အခုဆုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ရြာကုိ ထုတ္ခ်င္းေဖာက္ တဲ့ ကတၱရာလမ္းၾကီး ေဖာက္ျပီးျပီ။ ဒီလမ္းေဖာက္တုန္းက ရြာက ေျမေတြ အေတာ္ပါသြားတယ္ အဘေရ။ ရြာက သူေတြ ကလည္း ရြာ အက်ဳိးရမွာ ဆုိျပီး သူတုိ႕ ေျမေတြ ပါသြားတာကို ဘာမွ မေျပာၾကဘူး လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ေကာင္းလာတာပဲ ဆုိျပီး ေပ်ာ္ေနၾကရဲ႕ လမ္းေဖာက္စဥ္က အခမဲ့ လုပ္အားေတာင္ေပးလုိက္ၾကေသးရဲ႕။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အဘ အမွာစကားကုိ ေမ့ျပီး လမ္းေဖာက္တာကုိ ရြာတုိးတတ္ေတာ့မယ္ ဆုိျပီး ေပ်ာ္မိေသးရဲ႕ အဘေရ။ ရြာ က ကတၱရာလမ္း ေဖာက္ေတာ့ ဦးေဆာင္တဲ့ လမ္းဗုိလ္အင္ဂ်င္နီယာေလးက ကၽြန္ေတာ္ အိမ္မွာပဲ တည္းခုိးတယ္ အဘေရ ေနာက္ အဘေျမး ကၽြန္ေတာ္ သမီးနဲ႕ အေၾကာင္းပါျပီး လမ္းလည္းျပီး သူတုိ႕လည္း အိမ္ေထာင္ျပဳၾကတာပဲ ေနာက္ ေသွ်ာင္ေနာက္ ဆံထုံး ပါဆုိ သလုိ သူေယာက်ာၤးရွိရာ ရန္ကုန္ မွာ အေျခက်ေနရဲ႕ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း အဘေရ။
ရြာလမ္း ေဖာက္ေတာ့ လမ္းေဘးမွာ ယဥ္သြားယဥ္လာေတြ မ်ားလာတယ္ ရြာ ကေန ေလထုိးကၽြတ္ဖာဆုိင္ ဖြင့္တဲ့ သူက ဖြင့္ ထမင္းဆုိင္ဖြင့္သူက ဖြင့္ နဲ႕ အေတာ္အလုပ္ျဖစ္ၾကတယ္။ ေနာက္ ရြာမွာလည္း တြဲဘက္ မူလတန္းေက်ာင္းေလးေတာင္ ရွိေနျပီ။ ဘြဲ႕ ရေတြ လည္း ၁၀ ေယာက္ေလာက္ထြက္ေနျပီ။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႕ေတြ ထဲ ရြာျပန္လာျပီး လုပ္စားတဲ့ သူရွားတယ္ အဘေရ။ ရြာမွာ အခုဆုိ ဗီဒီယုိရုံလည္းရွိျပီ ကုန္စုံ ဆုိင္လည္းရွိျပီ ရြာ ထိပ္ေပတရာလမ္းမွာ ဆုိ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ရြာက လူေတြ ထမင္းဆုိင္နဲ႕ ျဖစ္ေနျပီ အဘေရ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လမ္းေပါက္ျပီး ၁ နွစ္ ၂ နွစ္ေလာက္ေတာ့ ရြာ တုိးတတ္ေတာ့မွာပဲ ဆုိျပီး ၀မ္းသာမိေသးတယ္။
ေနာက္ပုိင္းမွ ထမင္းဆုိင္က ထမင္းတင္မဟုတ္ပဲ ကားသမားေတြ အတြက္ အရက္ပါ ေရာင္းလာျပီး ရြာ က လူငယ္ေတြ ပါ ထန္းရည္ေလာက္ မဟုတ္ပဲ အရက္ပါ ေသာက္တတ္လာျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကုိ လည္း အဘ ေလာက္ မေလးစားၾကေတာ့ မူးျပီးရမ္းတာေတြ ဘာေတြ ေတာင္ရွိလာျပီ။
ကုန္စုံဆုိင္ ကလည္း ေကာ္ဖီမစ္ တရုတ္မုန္႕ ေတြ ေရာင္းျပီး ရြာက လူၾကီးေတြ ကလည္း ေဒြး ေၾကာ္ညာတဲ့ ေကာ္ဖီပဲ ေသာက္တယ္ ကေလးေတြ ကလည္း ေရာင္စုံ အရုပ္ေလးေတြ ပါတဲ့ တရုတ္မုန္႕ ေတြပဲစားၾကတယ္။ ရြာမွာ အျမဲ လုပ္ေနၾကတဲ့ ေကာက္ညွင္းေပါင္းတုိ႕ မုန္႕ကုလားမဲတုိ႕ ပဲေၾကာ္တုိ႕ မစားၾကေတာ့ဘူး လုပ္ဖုိ႕လည္း မအားၾကေတာ့ဘူး အဘေရ လြယ္လြယ္ရတာကုိ လြယ္လြယ္စား လုိက္ၾကေတာ့တာပဲ။
မူလတန္းေက်ာင္းက လည္း ေက်ာင္းတင္ မဟုတ္ေတာ့ ပဲ က်ဴရွင္ဆုိျပီး အခ်ိန္ပုိ ေခၚသင္ၾကေတာ့ ကေလးေတြ က အိမ္လုပ္ငန္း သိပ္မကူညီနုိင္ေတာ့ဘူး အဘေရ။ ေနာက္ ျမဳီ႕က တကၠသုိလ္တတ္ျပီး ဘြဲ႕ ရပညာတတ္ေလးေတြ ကလည္း ပညာသင္ထားတာ လယ္ျပန္လုပ္ဖုိ႕ မဟုတ္ဘူးဆုိုျပီး ျမဳိ႕ တတ္ အလုပ္လုပ္ၾကတယ္ ေနာက္ အလုပ္အဆင္မေျမေတာ့ သူမိဘေတြ ကပဲ ျပန္ေထာက္ေနရတယ္ အဘေရ။
ပညာေတြ တတ္မွ အေဖတုိ႕လုိ မပင္ပန္းမွာ ဆုိျပီးေက်ာင္းထားတဲ့ တဲ့ မိဘေတြ လည္း သူတုိ႕ ကေလးေတြ တကယ္ မပင္ပန္းပဲ သူတုိ႕ခ်ည္း ပင္ပန္းေနေတာ့တာပဲ။
မတင္ေအးရဲ႕သား ေမာင္ရဲ တစ္ေယာက္ ေတာ့ မေလးရွားနုိင္ငံကုိ အလုပ္သြားလုပ္တာ သုံးနွစ္ၾကာျပီး အခုထိျပန္မေရာက္ေသးဘူး ပထမနွစ္တုန္းကေတာ့ ေငြေတြ ဘာေတြ ပုိ႕ျပီး ေနာက္နွစ္ေတြမွာ ဘာအဆက္အသြယ္မွမရေတာ့ဘူး ဆုိပဲ အဘေရ။
ေနာက္ရြာမွာ ဆုိင္ကယ္ပုိင္တဲ့ သူက လည္း အေတာ္မ်ားေနျပီး အခုဆုိ ဆုိင္ကယ္ရွိတဲ့ အိမ္က ၅ အိမ္ ၆အိမ္ ေလာက္ကုိ ရွိေနျပီ။ ဆယ္ေက်ာ္သက္လူငယ္ တုိင္းက ဆုိင္ကယ္လုိခ်င္ၾကေတာ့ ျမဳိကေပၚတတ္အလုပ္ လုပ္သူကလုပ္ ဖားကန္႕ ဘက္ ေက်ာက္ထူးသူက ထူးေပါ့ အဘေရ။ သူတုိ႕လုိခ်င္တဲ့ ဆုိင္ကယ္အတြက္ ၾကိဳးစားၾကတာေလ ေနာက္ဆုံး ဆုိင္ကယ္မရပဲ ဌက္ဖ်ားရသူေတြ မနည္းဘူး အဘေရ။
လယ္ကုိလည္း ႏြားနဲ႕ မထြန္ေတာ့ပဲ ဂြန္ေဒါင္းဆုိတဲ့ စက္နဲ႕ ထြန္ၾကတယ္။ ဒီစက္က ေရစုပ္စက္လည္း လုပ္လုိ႕ ရတယ္အဘေရ။ ေနာက္ လယ္ထဲ ႏြားမရွိေတာ့ ေနာက္ေခ်းလည္းမရေတာ့ ဓာတ္ေျမၾသဇာေတြ သုံးလာၾကတယ္။ ဒီလုိသုံးတာ အစေတာ့ အေတာ္ဟုတ္သဗ် အဘေရ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ ဒီနွစ္ တစ္အိတ္ဆုိ ေနာက္နွစ္ နွစ္အိတ္ ပဲ အထြက္မ်ားေအာင္ ပုိပုိသုံးတာက အခု မလုိက္နုိင္ေတာ့ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။
အစကေတာ့ ဓာတ္ေျမၾသဇာ၀ယ္ရင္ အသီးေပၚမွေပးရတာ မုိ႕ အေတာ္ကုိက္တယ္ ထင္ရေပမဲ့အခုေတာ့ အထြက္က ၀မ္းစာေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ေနာက္ မ်ားမ်ား၀ယ္တဲ့ သူဆုိ ရြာကလူေတြ အသဲစြဲ ခ်စ္တဲ့ ဗညားနုိင္တုိ႕ ဖုိးခ်စ္တုိ႕ နဲ႕ေတာင္ ဟုိတယ္ၾကီးေတြ မွာ ေပးေတြတယ္ ဆုိပဲ အဘေရ။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ ရြာမွာ ဓာတ္ေျမၾသဇာ မသုံးနုိင္ရင္ အထြက္မတုိးေတာ့ဘူး အထြက္မတုးိေတာ့ မေလာက္ငုဘူးေပါ့ အဘေရ။ ေနာက္ လယ္လုပ္ခ်င္သူေတြ ကလည္း နည္းလာျပီ ရြာက လူငယ္အေတာ္အမ်ားကလည္း ျမဳီ႕တက္ျပီး အလုပ္လုပ္ခ်င္လုပ္ ဒါမွမဟုတ္ ဖားကန္တုိ႕ ဘာတုိ႕ သြားခ်င္သူခ်ည္း လယ္အခ်ဳိ႕ဆုိ သူမ်ားကုိ အဌားခ်ရတာေတာ့တာပဲ အဘေရ။
ေနာက္ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ထင္းခုတ္ေနၾက သစ္ေတာ ကလည္း ထင္းမခုတ္ရေတာ့ဘူး ကာကြယ္ေတာ့တဲ့ အဘေရ သစ္တပင္ခုတ္ရင္ ေထာင္သုံးနွစ္သတဲ့ ေနာက္ လုိင္စင္နဲ႕ သစ္လုံးၾကီးေတြ ခုတ္တာ ၾက နုိင္ငံျခားေငြရွာတာတဲ့ အဘေရ။ ထင္းအတြက္အစား ေလာင္စာေထာင့္ေတြ သုံးရတယ္ ထင္းေလာက္ သုံးလုိ႕ မေကာင္းပါဘူး ေနာက္ ၀ယ္ရလည္း ခက္တယ္ ရြာက မန္က်ဥ္းပင္ေတြလည္း အေမြးတုိင္ ကုမၼဏီေတြ က လာ၀ယ္ၾကလုိ႕ ကုန္ျပီ အဘေရ။
ေနာက္ ရြာမွာ တစ္မွမျဖစ္ဖူးတဲ့ ေရာဂါေတြလည္း ျဖစ္လာၾကျပီ ဗိေႏၶာဆရာ ဦးေရႊသီးလည္း မကယ္ နုိင္ဘူး ေရာဂါေတြ ကလည္း ေပါင္းစုံ အခ်ဳိ႕ဆုိ ကၽြန္ေတာ္တသက္တကိုယ္ၾကားေတာင္ မၾကားဖူးဘူး အဘေရ။
လူေတြကလည္း အရင္လုိ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ စည္းစည္းလုံးလုံးမဟုတ္ေတာ့ဘူး ျငဴစူ ေစာင္းေျမာင္းတာေတြ မ်ားလာတယ္။ ခက္ရန္ျဖစ္တာေေတြလည္း မ်ားလာတယ္ အိမ္ေထာင္ျပိဳကြဲတာေတြလည္း ရွိလာျပီ အဘေရ။ ခုိးမႈေတြလည္းမ်ားလာျပီး အရင္က အိမ္တံခါးမရွိတဲ့ ရြာ အခုေတာ့ ေသာ့ေတြ ဘာေတြ ခတ္ေနရျပီ။ အမႈအခင္းလည္း မ်ားလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တတ္နု္ိင္သေလာက္ ေျဖရွင္းေပးေပမဲ့ မရဘူး အဘေရ။ မနွစ္ကဆုိ ရြာမွာ တစ္ခါမွ မျဖစ္ဖူးတဲ့ မုဒိန္းမႈေတာင္ ျဖစ္သြားေသးတယ္။ ရြာဗီဒီယုိ ရုံ က မဟုတ္က ဟုတ္က ဇာတ္ကားေတြ ေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း အမိန္႕ နဲ႕ ဒါမ်ဳိးေတြ မျပရဘူး လုိ႕ ေျပာေပမဲ့ မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္စကား အရာမေရာက္ေတာ့ဘူး အဘေရ။ ကၽြန္ေတာ္ကုိေတာင္ ေခတ္မမီွဘူး ဘာဆုိျပီး ေျပာတာေတြ ေတာင္ရွိလာျပီ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အခုဆုိ ဥကၠဌမဟုတ္ေတာ့ဘူး ဘြဲ႕ရမွ ဥကၠဌလုပ္ရမယ္တဲ့ အဘေရ။ အခု ရြာ ဥကၠဌက မိေရႊအုန္းရဲ႕ သား ေမာင္ျမေမာင္ လုပ္ေနေလရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း အသက္ၾကီးေတာ့ ရြာေရးရပ္ေရး မပါနုိင္ေတာ့ဘးူ အဘေရ။
အခုလည္း ရြာသခ်ဳၤိင္းကုိ ဖ်က္ျပီး စက္ရုံေဆာက္မလုိတဲ့ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အဘ အုတ္ဂူေရွ႕ ေနာက္ဆုံး လာကန္႕ေတာ့တာပါ အဘေရ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္နဲ႕ လယ္ေတြ ကုိ သမီးကုိ လြဲေပးျပီး ဆရာေတာ္နားေန ကပၸိယ လုပ္ေတာ့မယ္ စိ္တ္ကူးထားတယ္ အဘ အင္း ရြာ ကေတာ့ အဘရွိတုန္း က လုိမဟုတ္ေတာ့ဘူး အဘေရ အဘေတာ့ေျပာခဲ့သား ရြာကုိ လမ္းမေဖာက္ ေစနဲ႕ လုိ႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမ်ား တတ္နုိင္ အုံးမွာလဲ အဘရယ္။
ေမာင္ဥဂၢါ
ေတာ္သလင္းလဆန္း ၁၃ရက္ ၁၃၇၃ခုနွစ္
ေခတၱ ဟိမ၀ႏၱာ
အဘ က ေတာ့ ေအးေအး ေဆးေဆးပဲေနလုိ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူခ်စ္တဲ့ ရပ္ရြာအတြက္ သူ လုပ္ေပးရတယ္ေပါ့။ ျပည္တြင္းစစ္ကာလ မွာလဲ သူပုန္ေတြ အနည္းအက်ဥ္းအ၀င္အထြက္ရွိေပမဲ့ အဘ ေၾကာင့္ ရြာ စစ္တလင္း မျဖစ္ခဲ့ရဘူး။ မဆလ လက္ထက္ၾကေတာ့လည္း အဘပဲ သူၾကီးလုပ္ခဲ့ရတယ္။ ရြာကေ၀းလံေခါင္ဖ်ားေနရာ ကဆုိေတာ့ အစုိးရ၀န္ထမ္းေတြ လည္း သိပ္မလာၾကဘူး။ ရြာကလူေတြ ကလည္း ျမဳိ႕ေပၚကုိ သိပ္ မသြားၾကဘူး။ အလြန္ဆုံး ျမဳိ႕ၾကီးျပၾကီး ကုိ ေရာက္ဖူးတာ မႏၱေလးမွာ စာ၀ါလုိက္ဖူးတဲ့ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ပဲရွိတာ။ အနီဆုံးျမဳိ႕ျဖစ္တဲ့ ျမဳိင္သာယာျမဳီ႕ေလး ကလည္း ရြာနဲ႕ မုိင္ ေလးဆယ္ ေလာက္ေ၀းတယ္။ စပါးေရာင္း ပဲေရာင္း နွမ္းေရာင္း တဲ့ အခ်ိန္ေလာက္ ပဲ ျမဳိင္သာယာကုိ တတ္ၾကတယ္။
အဘရွိတုန္းက ရြာမွာ ဘာျပႆနာမွ မရွိ္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း လယ္လုပ္ခ်ိန္တန္လယ္လုပ္ ယာလုပ္ ခ်ိန္တန္ယာလုပ္။ နွစ္တိုင္း ရြာဘုရားပြဲက်င္းပျမဲ ဥပုတ္ေနတုိင္း ရြာက အရြယ္ေရာက္သူတုိင္း ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ တရားနာၾကတယ္။ ပုိက္ဆံသိပ္သုံးစရာလည္းမလုိ ထြက္တဲ့ သီးနုံက ၀မ္းစာလည္း ဖူလုံ ျပီး အလွဴအတန္းေတြ ပါေတြေတာင္ လုပ္နုိင္ေသးတယ္။ ရြာနားက ေတာကေန ေႏြဆုိ သစ္ေျခာက္ေတြ ခုတ္ျပီး မုိးအတြက္ ထင္းဖူလုံတယ္။ ပညာေရးကလည္း ရြာဘုန္းေတာ္ၾကီးက ရြာေက်ာင္းေလး ဖြင့္ျပီး စာသင္ေပးတယ္။ စာေမးပြဲေျဖရင္ေတာ့ ေဘးက မူလတန္းေက်ာင္းမွာ သြားေျဖၾကတယ္။ တုိင္းျပည္ကလည္း မျငိမ္သက္ေတာ့ ျမဳိ႕ေက်ာင္းသြားတတ္ပဲသူ အေတာ္ ကုိ ရွားတယ္ ေလးတန္း ေအာင္ရင္ ေက်ာင္းထြက္ မိဘ အလုပ္ကူ လယ္ယာလုပ္ ေနာက္ အရြယ္ေရာက္ အိမ္ေထာင္ျပဳ ၾကတာပဲ။ ရြာထဲမွာပဲ အိ္မ္ေထာက္ဘက္ ေရႊးၾကတာမ်ားေတာ့ တစ္ရြာလုံး ေဆြးမ်ဳိးေတြပတ္ေတာ္ၾကတယ္။ တစ္ရြာလုံး ေဆြမ်ဳိးေတြပဲ ဆုိပါစုိ႕။ ရြာသူရြာသားေတြ အားလုံး ကလည္း ရင္းရင္းနုီးနုီး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ခက္ရန္ျဖစ္တာ နည္းတယ္။ အရက္ေသစာဆုိ္လုိ႕ ရြာေျမာက္ပုိင္းက ထန္းေတာပဲ ရွိတယ္။ အခ်ဳိ႕ လူငယ္ေတြ က ထန္းရည္ေသာက္ၾကေပမဲ့ မူးျပီး ရမ္းတာမ်ဳိးမရွိၾကဘူး အဘ ကုိ ေၾကာက္ၾကတာကုိး။ ပညာတတ္ မရွိ ေပမဲ့ ရြာ က ဆရာေတာ္ေက်းဇူးေၾကာင္း အားလုံး နီးပါး ဆယ္ေစာင္တြဲ ေက်ၾကတယ္။
စာေရးစာဖတ္တတ္တယ္။ စာအုပ္စာေပကေတာ့ ျမ်ိုင္သာျမဳိ႕ မွာ ပြဲရုံဖြင့္ထားတဲ့ ကုိေမာင္ေအး တုိ႕ အိမ္မွာ သတင္းစာေလးဘာေလး ဖတ္ရတာေပါ။ ညေနပုိင္း ဆုိ အဘ အေဖ ကၽြန္ေတာ္ အေဖၾကီး လွဴထားတဲ့ ဇရပ္မွာ လူၾကီးေတြ သျဂိဳလ္ စကားေျပာၾကတာေပါ့။ ေရဒီယုိဆုိလုိလည္း တစ္ရြာလုံး မွ ဆရာေတာ္ဆီ တစ္ လုံး အဘဆီတစ္လုံးရွိတာမလား။ အခုေတာ့ အဘခ်စ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေမြးရပ္ဇာတိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ရြာေလး အဘ ဆီတုန္းကလုိ႕ မဟုတ္ေတာ့။ အဘကုိ ကၽြန္ေတာ္ သတိ္ရတယ္ အဘကုိ ကၽြန္ေတာ္ လြမ္းမိရဲ႕ ဒါေၾကာင္ အခု ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႕ အခု အဘ အုတ္ဂူေရွ႕ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနပါျပီ အဘ ေရာက္ရာ ဘ၀က ကၽြန္ေတာ္ ရင္ဖြင့္သံ ကုိ နားေထာင္ လွည္႕ပါအုန္း အဘေရ…………….
အဘ ဆုံးခါ နီး အဘ တတြတ္တြတ္မွာသြားတဲ့ စကား သားအရင္က ဘာမွန္း မသိခဲ့ဘူး အခုေတာ့ တျဖည္းျဖည္း သေဘာေပါက္လာျပီ။ အဘ ဆုံးခါနီး ရြာကုိ လမ္းမေဖာက္ေစနဲ႕ ဆုိတာေလ။
အဘအမွာစကား အတုိင္း မျဖစ္ခဲ့ဘူး အဘ။ အဘဆုံးျပီး ေနာက္ပုိင္း ရြာကုိ အဘရဲ႕ သားျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ပဲ ဆက္ျပီး ရြာကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ထက္မွာေတာ့ အဘလုိ႕ သူၾကီး မဟုတ္ေတာ့ဘူး အဘ ဥကၠဌတဲ့ အဘ မွာခဲ့သလုိ မျဖစ္ပဲ အခုဆုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ရြာကုိ ထုတ္ခ်င္းေဖာက္ တဲ့ ကတၱရာလမ္းၾကီး ေဖာက္ျပီးျပီ။ ဒီလမ္းေဖာက္တုန္းက ရြာက ေျမေတြ အေတာ္ပါသြားတယ္ အဘေရ။ ရြာက သူေတြ ကလည္း ရြာ အက်ဳိးရမွာ ဆုိျပီး သူတုိ႕ ေျမေတြ ပါသြားတာကို ဘာမွ မေျပာၾကဘူး လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ေကာင္းလာတာပဲ ဆုိျပီး ေပ်ာ္ေနၾကရဲ႕ လမ္းေဖာက္စဥ္က အခမဲ့ လုပ္အားေတာင္ေပးလုိက္ၾကေသးရဲ႕။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အဘ အမွာစကားကုိ ေမ့ျပီး လမ္းေဖာက္တာကုိ ရြာတုိးတတ္ေတာ့မယ္ ဆုိျပီး ေပ်ာ္မိေသးရဲ႕ အဘေရ။ ရြာ က ကတၱရာလမ္း ေဖာက္ေတာ့ ဦးေဆာင္တဲ့ လမ္းဗုိလ္အင္ဂ်င္နီယာေလးက ကၽြန္ေတာ္ အိမ္မွာပဲ တည္းခုိးတယ္ အဘေရ ေနာက္ အဘေျမး ကၽြန္ေတာ္ သမီးနဲ႕ အေၾကာင္းပါျပီး လမ္းလည္းျပီး သူတုိ႕လည္း အိမ္ေထာင္ျပဳၾကတာပဲ ေနာက္ ေသွ်ာင္ေနာက္ ဆံထုံး ပါဆုိ သလုိ သူေယာက်ာၤးရွိရာ ရန္ကုန္ မွာ အေျခက်ေနရဲ႕ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း အဘေရ။
ရြာလမ္း ေဖာက္ေတာ့ လမ္းေဘးမွာ ယဥ္သြားယဥ္လာေတြ မ်ားလာတယ္ ရြာ ကေန ေလထုိးကၽြတ္ဖာဆုိင္ ဖြင့္တဲ့ သူက ဖြင့္ ထမင္းဆုိင္ဖြင့္သူက ဖြင့္ နဲ႕ အေတာ္အလုပ္ျဖစ္ၾကတယ္။ ေနာက္ ရြာမွာလည္း တြဲဘက္ မူလတန္းေက်ာင္းေလးေတာင္ ရွိေနျပီ။ ဘြဲ႕ ရေတြ လည္း ၁၀ ေယာက္ေလာက္ထြက္ေနျပီ။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႕ေတြ ထဲ ရြာျပန္လာျပီး လုပ္စားတဲ့ သူရွားတယ္ အဘေရ။ ရြာမွာ အခုဆုိ ဗီဒီယုိရုံလည္းရွိျပီ ကုန္စုံ ဆုိင္လည္းရွိျပီ ရြာ ထိပ္ေပတရာလမ္းမွာ ဆုိ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ရြာက လူေတြ ထမင္းဆုိင္နဲ႕ ျဖစ္ေနျပီ အဘေရ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လမ္းေပါက္ျပီး ၁ နွစ္ ၂ နွစ္ေလာက္ေတာ့ ရြာ တုိးတတ္ေတာ့မွာပဲ ဆုိျပီး ၀မ္းသာမိေသးတယ္။
ေနာက္ပုိင္းမွ ထမင္းဆုိင္က ထမင္းတင္မဟုတ္ပဲ ကားသမားေတြ အတြက္ အရက္ပါ ေရာင္းလာျပီး ရြာ က လူငယ္ေတြ ပါ ထန္းရည္ေလာက္ မဟုတ္ပဲ အရက္ပါ ေသာက္တတ္လာျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကုိ လည္း အဘ ေလာက္ မေလးစားၾကေတာ့ မူးျပီးရမ္းတာေတြ ဘာေတြ ေတာင္ရွိလာျပီ။
ကုန္စုံဆုိင္ ကလည္း ေကာ္ဖီမစ္ တရုတ္မုန္႕ ေတြ ေရာင္းျပီး ရြာက လူၾကီးေတြ ကလည္း ေဒြး ေၾကာ္ညာတဲ့ ေကာ္ဖီပဲ ေသာက္တယ္ ကေလးေတြ ကလည္း ေရာင္စုံ အရုပ္ေလးေတြ ပါတဲ့ တရုတ္မုန္႕ ေတြပဲစားၾကတယ္။ ရြာမွာ အျမဲ လုပ္ေနၾကတဲ့ ေကာက္ညွင္းေပါင္းတုိ႕ မုန္႕ကုလားမဲတုိ႕ ပဲေၾကာ္တုိ႕ မစားၾကေတာ့ဘူး လုပ္ဖုိ႕လည္း မအားၾကေတာ့ဘူး အဘေရ လြယ္လြယ္ရတာကုိ လြယ္လြယ္စား လုိက္ၾကေတာ့တာပဲ။
မူလတန္းေက်ာင္းက လည္း ေက်ာင္းတင္ မဟုတ္ေတာ့ ပဲ က်ဴရွင္ဆုိျပီး အခ်ိန္ပုိ ေခၚသင္ၾကေတာ့ ကေလးေတြ က အိမ္လုပ္ငန္း သိပ္မကူညီနုိင္ေတာ့ဘူး အဘေရ။ ေနာက္ ျမဳီ႕က တကၠသုိလ္တတ္ျပီး ဘြဲ႕ ရပညာတတ္ေလးေတြ ကလည္း ပညာသင္ထားတာ လယ္ျပန္လုပ္ဖုိ႕ မဟုတ္ဘူးဆုိုျပီး ျမဳိ႕ တတ္ အလုပ္လုပ္ၾကတယ္ ေနာက္ အလုပ္အဆင္မေျမေတာ့ သူမိဘေတြ ကပဲ ျပန္ေထာက္ေနရတယ္ အဘေရ။
ပညာေတြ တတ္မွ အေဖတုိ႕လုိ မပင္ပန္းမွာ ဆုိျပီးေက်ာင္းထားတဲ့ တဲ့ မိဘေတြ လည္း သူတုိ႕ ကေလးေတြ တကယ္ မပင္ပန္းပဲ သူတုိ႕ခ်ည္း ပင္ပန္းေနေတာ့တာပဲ။
မတင္ေအးရဲ႕သား ေမာင္ရဲ တစ္ေယာက္ ေတာ့ မေလးရွားနုိင္ငံကုိ အလုပ္သြားလုပ္တာ သုံးနွစ္ၾကာျပီး အခုထိျပန္မေရာက္ေသးဘူး ပထမနွစ္တုန္းကေတာ့ ေငြေတြ ဘာေတြ ပုိ႕ျပီး ေနာက္နွစ္ေတြမွာ ဘာအဆက္အသြယ္မွမရေတာ့ဘူး ဆုိပဲ အဘေရ။
ေနာက္ရြာမွာ ဆုိင္ကယ္ပုိင္တဲ့ သူက လည္း အေတာ္မ်ားေနျပီး အခုဆုိ ဆုိင္ကယ္ရွိတဲ့ အိမ္က ၅ အိမ္ ၆အိမ္ ေလာက္ကုိ ရွိေနျပီ။ ဆယ္ေက်ာ္သက္လူငယ္ တုိင္းက ဆုိင္ကယ္လုိခ်င္ၾကေတာ့ ျမဳိကေပၚတတ္အလုပ္ လုပ္သူကလုပ္ ဖားကန္႕ ဘက္ ေက်ာက္ထူးသူက ထူးေပါ့ အဘေရ။ သူတုိ႕လုိခ်င္တဲ့ ဆုိင္ကယ္အတြက္ ၾကိဳးစားၾကတာေလ ေနာက္ဆုံး ဆုိင္ကယ္မရပဲ ဌက္ဖ်ားရသူေတြ မနည္းဘူး အဘေရ။
လယ္ကုိလည္း ႏြားနဲ႕ မထြန္ေတာ့ပဲ ဂြန္ေဒါင္းဆုိတဲ့ စက္နဲ႕ ထြန္ၾကတယ္။ ဒီစက္က ေရစုပ္စက္လည္း လုပ္လုိ႕ ရတယ္အဘေရ။ ေနာက္ လယ္ထဲ ႏြားမရွိေတာ့ ေနာက္ေခ်းလည္းမရေတာ့ ဓာတ္ေျမၾသဇာေတြ သုံးလာၾကတယ္။ ဒီလုိသုံးတာ အစေတာ့ အေတာ္ဟုတ္သဗ် အဘေရ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ ဒီနွစ္ တစ္အိတ္ဆုိ ေနာက္နွစ္ နွစ္အိတ္ ပဲ အထြက္မ်ားေအာင္ ပုိပုိသုံးတာက အခု မလုိက္နုိင္ေတာ့ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။
အစကေတာ့ ဓာတ္ေျမၾသဇာ၀ယ္ရင္ အသီးေပၚမွေပးရတာ မုိ႕ အေတာ္ကုိက္တယ္ ထင္ရေပမဲ့အခုေတာ့ အထြက္က ၀မ္းစာေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ေနာက္ မ်ားမ်ား၀ယ္တဲ့ သူဆုိ ရြာကလူေတြ အသဲစြဲ ခ်စ္တဲ့ ဗညားနုိင္တုိ႕ ဖုိးခ်စ္တုိ႕ နဲ႕ေတာင္ ဟုိတယ္ၾကီးေတြ မွာ ေပးေတြတယ္ ဆုိပဲ အဘေရ။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ ရြာမွာ ဓာတ္ေျမၾသဇာ မသုံးနုိင္ရင္ အထြက္မတုိးေတာ့ဘူး အထြက္မတုးိေတာ့ မေလာက္ငုဘူးေပါ့ အဘေရ။ ေနာက္ လယ္လုပ္ခ်င္သူေတြ ကလည္း နည္းလာျပီ ရြာက လူငယ္အေတာ္အမ်ားကလည္း ျမဳီ႕တက္ျပီး အလုပ္လုပ္ခ်င္လုပ္ ဒါမွမဟုတ္ ဖားကန္တုိ႕ ဘာတုိ႕ သြားခ်င္သူခ်ည္း လယ္အခ်ဳိ႕ဆုိ သူမ်ားကုိ အဌားခ်ရတာေတာ့တာပဲ အဘေရ။
ေနာက္ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ထင္းခုတ္ေနၾက သစ္ေတာ ကလည္း ထင္းမခုတ္ရေတာ့ဘူး ကာကြယ္ေတာ့တဲ့ အဘေရ သစ္တပင္ခုတ္ရင္ ေထာင္သုံးနွစ္သတဲ့ ေနာက္ လုိင္စင္နဲ႕ သစ္လုံးၾကီးေတြ ခုတ္တာ ၾက နုိင္ငံျခားေငြရွာတာတဲ့ အဘေရ။ ထင္းအတြက္အစား ေလာင္စာေထာင့္ေတြ သုံးရတယ္ ထင္းေလာက္ သုံးလုိ႕ မေကာင္းပါဘူး ေနာက္ ၀ယ္ရလည္း ခက္တယ္ ရြာက မန္က်ဥ္းပင္ေတြလည္း အေမြးတုိင္ ကုမၼဏီေတြ က လာ၀ယ္ၾကလုိ႕ ကုန္ျပီ အဘေရ။
ေနာက္ ရြာမွာ တစ္မွမျဖစ္ဖူးတဲ့ ေရာဂါေတြလည္း ျဖစ္လာၾကျပီ ဗိေႏၶာဆရာ ဦးေရႊသီးလည္း မကယ္ နုိင္ဘူး ေရာဂါေတြ ကလည္း ေပါင္းစုံ အခ်ဳိ႕ဆုိ ကၽြန္ေတာ္တသက္တကိုယ္ၾကားေတာင္ မၾကားဖူးဘူး အဘေရ။
လူေတြကလည္း အရင္လုိ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ စည္းစည္းလုံးလုံးမဟုတ္ေတာ့ဘူး ျငဴစူ ေစာင္းေျမာင္းတာေတြ မ်ားလာတယ္။ ခက္ရန္ျဖစ္တာေေတြလည္း မ်ားလာတယ္ အိမ္ေထာင္ျပိဳကြဲတာေတြလည္း ရွိလာျပီ အဘေရ။ ခုိးမႈေတြလည္းမ်ားလာျပီး အရင္က အိမ္တံခါးမရွိတဲ့ ရြာ အခုေတာ့ ေသာ့ေတြ ဘာေတြ ခတ္ေနရျပီ။ အမႈအခင္းလည္း မ်ားလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တတ္နု္ိင္သေလာက္ ေျဖရွင္းေပးေပမဲ့ မရဘူး အဘေရ။ မနွစ္ကဆုိ ရြာမွာ တစ္ခါမွ မျဖစ္ဖူးတဲ့ မုဒိန္းမႈေတာင္ ျဖစ္သြားေသးတယ္။ ရြာဗီဒီယုိ ရုံ က မဟုတ္က ဟုတ္က ဇာတ္ကားေတြ ေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း အမိန္႕ နဲ႕ ဒါမ်ဳိးေတြ မျပရဘူး လုိ႕ ေျပာေပမဲ့ မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္စကား အရာမေရာက္ေတာ့ဘူး အဘေရ။ ကၽြန္ေတာ္ကုိေတာင္ ေခတ္မမီွဘူး ဘာဆုိျပီး ေျပာတာေတြ ေတာင္ရွိလာျပီ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အခုဆုိ ဥကၠဌမဟုတ္ေတာ့ဘူး ဘြဲ႕ရမွ ဥကၠဌလုပ္ရမယ္တဲ့ အဘေရ။ အခု ရြာ ဥကၠဌက မိေရႊအုန္းရဲ႕ သား ေမာင္ျမေမာင္ လုပ္ေနေလရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း အသက္ၾကီးေတာ့ ရြာေရးရပ္ေရး မပါနုိင္ေတာ့ဘးူ အဘေရ။
အခုလည္း ရြာသခ်ဳၤိင္းကုိ ဖ်က္ျပီး စက္ရုံေဆာက္မလုိတဲ့ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အဘ အုတ္ဂူေရွ႕ ေနာက္ဆုံး လာကန္႕ေတာ့တာပါ အဘေရ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္နဲ႕ လယ္ေတြ ကုိ သမီးကုိ လြဲေပးျပီး ဆရာေတာ္နားေန ကပၸိယ လုပ္ေတာ့မယ္ စိ္တ္ကူးထားတယ္ အဘ အင္း ရြာ ကေတာ့ အဘရွိတုန္း က လုိမဟုတ္ေတာ့ဘူး အဘေရ အဘေတာ့ေျပာခဲ့သား ရြာကုိ လမ္းမေဖာက္ ေစနဲ႕ လုိ႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမ်ား တတ္နုိင္ အုံးမွာလဲ အဘရယ္။
ေမာင္ဥဂၢါ
ေတာ္သလင္းလဆန္း ၁၃ရက္ ၁၃၇၃ခုနွစ္
ေခတၱ ဟိမ၀ႏၱာ
0 comments:
Post a Comment