ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး ႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ဓာတ္

ေဒၚျမရီ (ေက်ာက္ဆည္)

ကၽြန္မက ၁၉၃၈ ခုႏွစ္မွာ ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ပါတယ္။  ေက်ာင္းဆရာမကလည္းျဖစ္၊ စာဖတ္လည္း ဝါသနာ ပါေတာ့ အရပ္ထဲမွာ စာၾကည့္တိုက္လုပ္ငန္းေတြ ဘာေတြလည္း လုပ္ပါ တယ္။  နဂါးနီစာအုပ္ေတြကို အဖတ္ မ်ားပါတယ္။  အဲဒီေခာတ္က လႊတ္ေတာ္ေရြးေကာက္ပြဲတို႔ ဘာတို႔က်ရင္ ေက်ာက္ဆည္မွာ အမတ္ေရြးတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြ နဲ႔ စကားေျပာျပိဳင္တာတို႔၊ စကားရည္ လုပြဲ၊ က်ပန္းစကားေျပာပြဲ ေျပာတာတို႔လုပ္တယ္။  အဲဒီ အခါတုန္း က စိတ္ကလည္းထက္တယ္။  လူကလည္းသြက္တယ္။  ဘာလုပ္ရလုပ္ရ ဖိ်ဳးဖ်ိဳးဖ်တ္ဖ်တ္ တက္တက္ ၾကြၾကြ လုပ္တယ္။  စာ လည္းဖတ္တယ္။ႏိုင္ငံေရးကိုေတာ့ သခင္တင္ေရႊ နဲ႔ စျပီးဆက္မိတယ္။  သခင္တင္ေရႊ ကအင္းစိန္ခရိုင္လွည္းကူးသား ျဖစ္ ပါတယ္။

သူ႔အစ္ကို ဦးခ်စ္တင္က ေက်ာက္ဆည္၊ ဘယ္လင္းမွာထံုးကန္ထရိုင္လုပ္ျပီး ေက်ာက္ဆည္ေဈး ေျမာက္ဘက္ မွာ ဆန္ေတြ၊ ဆီေတြေရာင္းေတာ့ သူ႔အစ္ကိုနဲ႔ အတူ ေက်ာက္ဆည္ကို ပါလာပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ တစ္အိမ္ေက်ာ္ မွာ ေက်ာက္ဆည္က အခြန္ဝန္သား ကိုစည္းစိမ့္အိမ္မွာ အဝင္အထြက္ အေနအထိုင္ မ်ားတယ္။  ကၽြန္မက ေနရာတကာငန္တာဆိုေတာ့ သူနဲ႔ ဆံုမိပါ တယ္။  သူနဲ႔ မဆံုမိခင္ ကတည္း ကလည္း နဂါးနီကထုတ္တဲ့ စာအုပ္ေတြဖတ္ျပီး ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္ဝင္စားေနရတာပါ။  ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး နဲ႔ အိမ္ကလည္း မေဝးဘူး။  အဲဒီမ်ာ အတူဝိုင္းျပီး လုပ္ၾကကိုင္ၾကရင္းနဲ႕ သူႏွင့္ ေမတၱာ ရွိခဲ့ၾကတယ္။  သူကလည္းႏို္င္ငံေရးလုပ္၊ သူ႔ကိုလည္းအား ေပးတယ္။  ကိုယ့္တိုင္းျပည္အတြက္ ကိုယ္ လုပ္တာ၊ လုပ္သာလုပ္၊ ေထာင္အျပင္တန္းမရွိဘူး။  ခ်သာခ်ဆိုျပီး အားေပးတာ။  သူကလည္းလုပ္တာပဲ၊ ခဏခဏ အဖမ္းခံရတယ္။  ေထာင္က် တယ္။  ဒါေပမဲ့ ဆက္လုပ္တာပဲ။  သူကလည္း ဇြဲသိပ္ၾကီးတဲ့လူပဲ။  ကၽြန္မ လည္း အဲဒီကစျပီး ႏိုင္ငံေရးထဲ ပါခဲ့ပါတယ္။

စစ္ၾကီးျဖစ္လာေတာ့ တစ္ေန႔မွာ ကိုတင္ေရႊက ေျပာပါတယ္။  သူေတာ့တိုင္းျပည္အတြက္ စြန္႔ရေတာ့မယ္၊ ဘယ္သြားမယ္၊ ဘာလုပ္မယ္၊ ဘယ္သူႏွင့္ ဘာညာ၊ ဘာဆိုတာမွ မေျပာဘူး။  ႏႈတ္ဆက္႐ုံ ႏႈတ္ဆက္ ပါတယ္။  ကၽြန္မကလည္း သြားသာသြား၊ ဘာမွ ေနာက္ဆံမ ငင္နဲ႔ မေသရင္လည္းျပန္ေတြ႔မွာပဲ။  သစၥာေစာင့္ ေနမယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။  သူတို႔ထြက္သြား လို႔ ေတာ္ေတာ္ၾကီးၾကာေတာ့မွ ကိုသိန္ေဖ နဲ႔ အိႏၵိယ ပါသြားျပီး အိႏၵိယေရာက္ေနတယ္လို႔ ၾကား ရပါတယ္။ 

သူဆက္ေပးခဲ့ လို႔ သခင္တင္ျမတို႔၊ ကိုတူး(ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္း) တို႔နဲ႔ ဆက္မိၾက တယ္။  ကၽြန္မက မႏၱေလး အတြက္ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး ေၾကျငာစာတမ္းေတြ၊ စာေစာင္ စာတမ္းေတြ ကူးကူးေပးရတယ္။  ပြားပြား ေပးရပါတယ္။  ကိုယ္တိုင္ေလ့လာျပီး "ဆရာၾကီးသခင္စိုး က ေခၚတယ္၊ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ တာဝန္ယူရမယ္၊ လိုက္ခဲ့ပါတဲ့ "    ဒါနဲ႔ ထလိုက္လာတာ အိမ္လည္း ဘာမွမေျပာခဲ့ဘူး။  ဘာလုပ္ရလုပ္ရ လုပ္ဖို႔ပဲ စိတ္ကပိုင္ျဖတ္ ျပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။  ဒီတုန္က သိတာက ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ လုပ္ၾကကိုင္ၾကဖို႔ပဲ။  ရန္ကုန္ ေရာက္ေတာ့ ၾကည္ျမင္တိုင္ အိုးဘိုဘက္မွာေနတဲ့ သခင္သန္းျမိဳင္ က တစ္ခုေျပာပါတယ္။

"မျမရီတဲ့ ကိုတင္ေရႊ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ေနတယ္တဲ့"   
ကၽြန္မက မယံုပါဘူး။  ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ဆရာၾကီးသခင္စိုးရွိတဲ့ ဖ်ာပံုဘက္ ဆက္လိုက္သြားပါ တယ္။  ဟိုမွာက အစည္းအေဝးရွိတယ္၊ အလုပ္ရွိတယ္၊ စိတ္က အဲဒီပဲ ေရာက္ေနတယ္ေတာ့ တယ္။  အဲဒီတုန္းက ဂ်ပန္ ကို ဘယ္လိုတိုက္ရမလဲ ေတြးေနတာ။  စိတ္ကလည္း ထက္ထက္၊ ဓားေျမာင္တစ္ေခ်ာင္းကို အျမဲ ဝွက္ျပီး ေဆာင္ထားတယ္။  ဖ်ာပံုေရာက္တဲ့အခါ သခင္တင္ေရႊနဲ႔ တစ္ခါတည္း လက္ထပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။

လက္ထပ္ျပီးေနာက္မွာ ကၽြန္မ အိႏၵိယကို လိုက္ဖို႔ျဖစ္လာပါတယ္။  ကၽြန္မအိႏၵိယလိုက္ ရမယ္ဆိုေတာ့ ဆရာၾကီး သခင္စိုး က ကၽြန္မနာမည္ကို မခင္စီလို႔ နာမည္ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္။  အိႏၵိယမသြားခင္မွာ ရန္ကုန္ မွာ ေခတၱေနျပီး သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္စိုးတို႔ရဲ႕ မွာတာေတြ၊ သူတို႔ေပးတာေတြ၊ စာရြက္စာတမ္း ေတြ၊ ကိုညိဳထြန္းေခၚသြားဖို႔ကိစၥေတြ ျပင္ဆင္ေနၾကရတယ္။  အိႏၵိယကိုသြားတာ ရန္ကုန္က ပုသိမ္၊ ပုသိမ္က ငသိုင္းေခ်ာင္း၊ ငသိုင္းေခ်ာင္းက ေျမာက္ ေခ်ာင္း၊ အဲဒီလမ္အတိုင္း သြာရပါတယ္။  ရြာနဲ႔ရြာနာမည္ေတြ၊ လမ္းနာမည္ ေတြကေတာ့ မမွတ္ မိေတာ့ပါဘူး။ 

သြားၾကတာ ကိုညိဳထြန္းရယ္၊ ကိုတင္ေရႊရယ္၊ ကၽြန္မရယ္သံုးေယာက္ လမ္းျပ ေတြလည္း ပါပါတယ္။  ကိုညဳိထြန္း က အဲဒီအခိ်န္က မဟာဗမာတိုင္းမႈးလုပ္ေနတာ။  ေဒါက္ တာဘေမာ္တို႔၊ ေဒၚခင္မမေမာ္တို႔နဲ႔ လူခ်င္း သိပ္ခင္ၾကတယ္။  သူက မဟာမင္းၾကီးဝတ္စံုဝတ္ ျပီး ကိုတင္ေရႊနဲ႔ ကၽြန္မက သူရဲ႕ စာေရးၾကီး လင္မယား အျဖစ္ နဲ႔ လိုက္ရပါတယ္။  သူကေရွ႕က စတိုင္နဲ႔သြား ကၽြန္မတို႔က စာေရးလင္မယားဆိုေတာ့ ကုတ္ေခ်ာင္း ကုတ္ေခ်ာင္းနဲ႔ လိုက္ၾကရ တယ္။  လမ္းမွာ ကလပ္တို႔၊ ဘိုတဲတို႔ ဝင္တဲၾကျပီဆိုရင္ ေရေႏြးတို႔၊ ေဆးလိပ္ တို႔ တစ္ခါတည္း ဦးကေလးညြတ္၊ ခါးကေလးကုန္းျပီး ႐ို႐ိုေသေသနဲ႔ သြားခ်ေပးရတယ္။  ပစၥည္း ေတြ၊ ဘာေတြ ေပးရင္လည္း လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ႐ို႐ိုေသေသကမ္းေပးရတယ္။ 

သူက ျမိန္႔ျမိန္႔ၾကီးမင္းဟန္စိုးဟန္ အျပည့္နဲ႔ တစ္ခါတည္းေနတာပဲ။ ဧည့္သည္ေတြ ဘာေတြ ျပန္သြားျပီး လူရွင္း သြားျပီး ဆိုရင္ သူ႔ကို အခန္ထဲ ဆြဲသြင္းျပီး "ငါတို႔ကို ႏွိပ္စက္ဦးဟ၊ ငါတို႔ကို ခိုင္းဦးဟ" နဲ႔ တအုန္းအုန္း ထုၾက၊ ေထာင္းၾကေတာ့ သူကေတာ့ ရယ္ျပီးလိမ့္ခံေနေတာ့တာပါပဲ။  ခရီးတစ္ ေလွ်ာက္လံုး ဒီလိုသြားၾကရင္း နဲ႔ ကၽြန္မတို႔မွာ ေဒါက္တာဘေမာ္ကလပ္မွာ အႏၱရာယ္ကင္း ေအာင္ ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ က၊ ကိ၊ ကု၊ ေက၊ ေကာ၊ န၊ နိ၊ ႏု၊ ေန၊ ေနာ ဆိုတဲ့ ဂ်ပန္ဖတ္စာအုပ္ ေတြ ပါလာပါတယ္။  အထမ္းၾကီးနဲ႔ ထမ္းယူ လာၾက ပါတယ္။  အဲဒါၾကီးေတြ ထမ္းျပီး လမ္းျပ ေတြနဲ႔သြားေတာ့ လမ္းမွာ ဂ်ပန္ေတြနဲ႔ ေတြ႕တယ္။  ဂ်ပန္ေတြ ဘာလုပ္ ေနသလဲဆိုေတာ့ လမ္းေတြေဖာက္၊ တာေတြဖို႔ေနၾကတာ၊ ေခၽြးတပ္သားေတြကလည္း အမ်ားၾကီး အေဝး ကေန လွမ္းၾကည့္ရင္ ပုရြက္ဆိတ္အံုၾကီးလိုပဲ တရြရြနဲ႔ လုပ္ေနၾကတာ၊ ဂ်ပန္ေတြကလည္း အမ်ားၾကီး အဲဒီလို ေတြ႔ရင္ စာအုပ္ေတြကိုယူျပီး     "ေရာ့......ေရာ့" ဆိုျပီး ေပးလိုက္ပါတယ္။  အဲဒီလိုေပးရင္ ဂ်ပန္ ေတြက ဖတ္ၾကည့္ျပီး သိပ္သေဘာက်ၾကတယ္။

"ေကာင္းတယ္ကား ............ ေကာင္းတယ္ကား" နဲ႔ေျပာေနေရာ။  အဲဒီေတာ့ သူတို႔ကို ျဖတ္သြားလို႔ရျပီ။  ကၽြန္မ တို႔လည္း ဂ်ပန္ေတြကိုေတြ႔တိုင္း ဖတ္စာအုပ္ေတြ ျပျပသြားရတယ္။
သြားရတာ ဆင္းရဲပင္ပန္းတာကေတာ့ ႐ိုးမထဲက ခရီးပါပဲ။  ရခိုင္႐ိုးမၾကီးျဖတ္ရတုန္းက ေတာကလည္းၾကီး၊ နက္ ကလည္း နက္၊ ေတာင္ကလည္းၾကမ္း၊ လမ္းကလည္းဆိုး၊ သြားရင္ လာရင္း လူဟာ တစ္ခါတည္း မသြား ႏိုိင္ ေတာ့ဘူး။  ေျခေထာက္ေတြေပါက္၊ ဖဝါးေတြလည္းကြဲ၊ လဲလုကိုျဖစ္တာပဲ။  ဒါေပမဲ့ စိတ္ကေဆာင္ ေနတယ္။  သြားမွျဖစ္မွာ မသြားလို႔မျဖစ္ဘူး။  သြား ကိုသြားရမယ္။  သြာမွ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ကို တိုက္ႏိုင္မွာ။  တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရး ရမွာဆိုျပီး သြား တာပဲ။  ေတာင္အတက္ေတြ၊ ကုန္အတက္ေတြ မ်ားမ်ားလာေတာ့ ကၽြန္မ က မတက္ႏိုင္ေတာ့ ဘူး။  အဲဒီအခါက်ရင္ ကိုတင္ေရႊက တစ္ဖက္ ကိုညိဳထြန္း က တစ္ဖက္ တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္စီ ခ်ိဳင္းကေနမ ဆြဲျပီး တက္ၾကရပါတယ္။  တစ္ခါတစ္ေလ ဒရြတ္တိုက္ပါသြားတယ္။  သူတို႔ လည္း မသက္သာဘူး။  ကိုယ္လည္းမသက္သာဘူး။ 

ဒီလိုိမသြားလို႔လည္းမျဖစ္ဘူး။  ခ်ိန္ထား တဲ့ရက္၊ ခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္၊ ခိ်န္းထားတဲ့ေနရာေရာက္ဖို႔ အေရးၾကီး ေတာ့ ပင္ပန္းေပမဲ ဇြဲတင္း ျပီးသြားၾကရတယ္။  ရာသီက ေဆာင္းတြင္းၾကီး။  ဒါေပမဲ့ ခ်မ္းတာ၊ စီးတာ ဘာမွ မသိဘူး။  လူ တစ္ကိုယ္လံုး ေခၽြးဒီးဒီးက်ေနျပီး ပင္ပန္းတာပဲ သိတယ္။  ပင္ပန္းေပမဲ့လည္း ၾကာၾကာနားမေန ႏိုင္းဘူး သြားၾကတာပဲ။  ရခိုင္႐ိုးမဆိုတာ ငွက္ေတာ၊ က်ားေတာ၊ ငွက္ဖ်ားကၾကီးတယ္။ က်ားဆိုး က ေပါတယ္။  အထူးသျဖင့္ ရခို္င္ရိုးမက က်ားဆိုးေတြဟာ သိပ္ျပီးရဲတင္းပါတယ္။  သိပ္ လည္းေၾကာက္ရတယ္။  ဒါေပမဲ့ က်ားလည္း ေၾကာက္မေနအားဘူး။  ဆင္လည္း ေၾကာက္မေန အားဘူး။  သြားၾကတာပါပဲ။  ဒီေလာက္ ပင္ပန္း တဲ့ၾကားက ဒီလိုသြားႏိုင္တာဟာ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ ေတြရဲ႕႐ိုင္းစိုင္း ရက္စက္မႈေတြကို မုန္းလို႔၊ တိုင္းျပည္ ကို ခ်စ္လို႔ ျပည္သူလူထုကို စာနာလို႔။  ဒီ လိုသြားမွ ဒီလိုဆင္းရဲခံမွ ဒင္းတို႔ိကို တိုက္ႏိုင္မွာ၊ တို႔တုိင္းျပည္ လြတ္လပ္မွာ ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ ခ်က္က သိပ္ျပင္းထန္တယ္။  အဲဒီလိုယံုၾကည္ခ်က္ ျပင္းျပင္းၾကီးက လူကို အားေပး ေနတာပါပဲ။  ၾကာေတာ့ သူတို႔ဆြဲျပီး တက္တက္ေနတာကို ကၽြန္မလည္းစိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။  ကိုယ္ဘာသာ ကိုယ္လည္း မေက်နပ္ဘူး။  ငါ့ႏွယ္ေပ်ာ့ညံ့လိုက္တာလို႔ စိတ္ကတိုမိတယ္။ 

"ဖယ္... မင္းတို႔ မဆြဲၾကနဲ႔ေတာ့၊ ငါ့ဘာသာသြားမယ္။"   
ဆိုျပီး သစ္ပင္ေတြဆြဲတက္တာပဲ။  အဆင္းေတြ႔ရင္လည္း ဒီလိုပဲ ဟိုအပင္ ဆြဲဆင္း၊ ဒီအပင္ ဖက္ဆင္း၊ ဖင္ ဒရြတ္တိုက္ ဆင္း၊ တစ္ခါတစ္ေလလွိမ့္ေတာင္ဆင္းတယ္။  ေအာက္မွာ ဖမ္းဆြဲရ မယ့္အပင္၊ လွမ္းဖက္ရမယ့္ အပင္ ကိုၾကည့္ျပီး လွိမ့္ခ်တာပဲ။  ေလွ်ာဆင္းတာပဲ။  ဒီေတာ့ ရင္ဘတ္ေတြ ပြန္းပဲ့၊ လက္ေတြေရာင္ကိုင္း၊ ေျခေထာက္ ေတြ ဖူးေရာင္ေနတာပါပဲ။  ဒါႏွင့္ ထဘီ တစ္ထည္ကို အပိုင္းပိ္ုင္းဆြဲဆုတ္လို႔ အေပါက္အျပဲ၊ အပြန္းအပဲ့ ေတြ က်ပ္စည္းသလိုစည္းျပီး တစ္ကိုယ္လံုး အဝတ္ေတြစည္းထားတာ လူျမင္လို႔ေတာင္ မေကာင္း ျဖစ္ရပါတယ္။

တစ္ခါလည္း လွည္းနဲ႔သြားၾကတာ ရခိိုင္ရိုးမမွာပဲ မိုးလင္းထြက္တာ မိုးစုပ္စုပ္ခ်ဳပ္လို႔ တစ္ေနကုန္ပါတယ္။  ညဘက္ က်ေတာ့လည္း မနားဘဲဆက္ထြက္ တစ္ညလံုး ေခတၱပဲနားျပီး ဆက္တုိုက္သြားၾကေတာ့ ၾကာ လာေတာ့ လူေတြလည္းပင္ပန္း၊ ႏြားေတြလည္းပင္းပန္းျပီး ဘယ္ အခ်ိန္အိပ္ေပ်ာ္ကုန္ၾကတယ္ မသိဘူး။  လွည္းကလည္း ေမာင္းမည့္သူ မရွိေတာ့ ရပ္ေနပါ တယ္။  ေနေတာ္ေတာ္ျမင့္မွ လန္႔ႏိုးၾကပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ မွ ျပဴးျပဲျပီး....

"ဟာ....... ဒုကၡပဲ ဘယ္ေရာက္ေနတုန္း၊ ဘာတုန္း။" နဲ႔ ျဖစ္ၾကရတယ္။  ကံေကာင္းလို႔ က်ားစာ မျဖစ္ကုန္ၾကရတယ္။  ဒီလိုႏွင့္ ရခိုင္ရိုးမေက်ာ္လာၾက တာ ဂြျမိဳ႕ကို ေရာက္ပါတယ္။  ဂြျမိဳ႕ကေန ေက်ာက္ခၽြန္ ဆိုတဲ့ ပင္လယ္ကမ္းေျခကို သြားၾကပါ တယ္။  အဲဒီမွာ နားၾကတယ္။  စားၾကတယ္။  ေသာက္ၾက တယ္။  ညဘက္က်ေတာ့ ကမ္းေျခ ကိုသြားျပီး ကိုတင္ေရႊ က အခ်က္ျပပါတယ္။  အဲဒီညက လသာတဲ့ည၊ ပင္လယ္ၾကီး ကို အက်ယ္ၾကီး ျမင္ေနရတယ္။  လႈိင္းကလည္း တအိအိန႔ဲပါပဲ။  ခဏၾကာေတာ့ ေရာ္ဘာဘုတ္ ကေလး နဲ႔ လူႏွစ္ေယာက္ေရာက္လာျပီး ကၽြန္မတို႔သံုးေယာက္ကို ေခၚသြားပါတယ္။  သံုးေယာက္သား ရာ ဘာဘုတ္ ကေလးေပၚ ေရာက္မွပဲ ဟင္းခ်ႏိုင္ျပီး ေျခပစ္လက္ပစ္ျဖစ္သြားၾကတယ္။  ရင္ထဲမွာ လည္း ေပါ့ သြားေတာ့တယ္။  ဂ်ပန္လက္ကလြတ္ျပီ၊ အရင္က လမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ဘယ္ေနရာဂ်ပန္နဲ႔ တိုးျပီး ဘယ္ေနရာ ျပႆနာျဖစ္မလဲ၊ အဖမ္းခံရမလဲ၊ တစ္လမ္းလံုးေတြးျပီး စိတ္ပူခဲ့ရတယ္။

ေရာ္ဘာဘုတ္ကေလးနဲ႔ ပင္လယ္ထဲ ေမာင္းလာေတာ့ စစ္သေဘၤာၾကီးဆီ မေရာက္ ေသးခင္ လမ္းမွာ ဆားေလွ ေတြ ေတြ႕တယ္။  ဆာေလွေတြေပၚမွာ ဂ်ပန္ေတြပါတယ္။  ကၽြန္မ တို႔က ဂ်ပန္ေတြမွန္း မသိဘူး။  အဲဒီအခ်ိန္ က ရခိုင္မွာ ဆားက တအားရွားေနတယ္။  ဒါေပမဲ့ ဆားေလွေတြကို မသကၤာဘူး။  ဒါနဲ႔ ကမန္းကတန္း ေရာ္ဘာဘုတ္ ကို သေဘၤာၾကီးေဘးပတ္ ေကြ႕ျပီး ကပ္တယ္။  ၾကိဳးေလွကားနဲ႔ ဆြဲတက ္ၾကတယ္။  ဆြဲတက္ေတာ့ စစ္သေဘၤာေပၚမွာ ျမန္မာျပည္ေပါက္ကုလားဝဝၾကီး တစ္ေယာက္ေတြ႕တယ္။  သူက ျမန္မာေတြျမင္ျပီး ျမန္မာစ ကားေျပာရေအာင္ ဆိုျပီး ဝမ္းသာအားရ ဆီးၾကိဳတယ္။ ျမန္မာလိုလည္း "ေနေကာင္းၾကရဲ႕လား" ဆိုျပီး ႏႈတ္ဆက္တယ္။ 

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆာေလွေပၚပါလာတဲ့ ဂ်ပန္က လွမ္းပစ္လိုက္တာ တစ္ ခါတည္း က်ည္ဆန္က သူ႔ သြားမွန္ တာပဲ။  သူလည္းတုန္ခနဲဆိုျပီး လဲသြာေရာ။  အကုန္လံုး ပြက္ပြက္ညံျပီး ပစ္ၾကခတ္ၾက ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။  အဲဒီကုလားၾကီးဟာ တစ္ခါတည္း ပြဲခ်င္းျပီ ေသတာပဲ။  သူေဘၤာလည္း ခ်က္ခ်င္းေမာင္းထြက္တာပဲ။  သေဘၤာက တအားေမာင္းေတာ့ လူး လိုက္ မူးလိုက္တာ ေက်ာက္ခၽြန္က စားလာတာေတြ အကုန္ အန္ပစ္တာပဲ။  လူလည္းတစ္ကိုယ္ လံုးေရေတြ စိုရႊဲျပီး တစ္ကိုယ္လံုးအကြဲအျပဲေတြႏွင့္ ပတ္တီးေတြႏွင့္ ျမင္မေကာင္းဘူး၊ ထု ေထာင္းဆုပ္နယ္ထားသလို လႈပ္ကိုမလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။  လမ္းခရီး ပင္လယ္ထဲမွာ သေဘၤာသံုး စီး ေျပာင္းစီးခဲ့ရတယ္။  ဆားေလွေပၚက ဂ်ပန္ေတြကိုေတာ့ ရခိုင္ေတြက ေနာက္ပိုးသိပ္သတ္ ပစ္ျပီး ေရထဲတြန္းခ်ပစ္ၾကတယ္။  စစ္သေဘၤာျပန္လာေတာ့ သူတို႔က ဂ်ပန္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး ေျပာလို႔ သူတို႔ပါ ဖမ္းေခၚလာျပီး အိႏၵိယကမ္းေျခမွာ ထားထားတယ္လို႔ သိရတယ္။

ကၽြန္မတို႔စီးလာတဲ့ စစ္သေဘၤာက ဟူဂလီးျမစ္ထဲစီးဝင္ျပီး စစ္တေကာင္းက်ေတာ့ ကမ္းကပ္ပါတယ္။  ကၽြန္မ တို႔ကို ခ်ေပးခဲ့ပါတယ္။  အဲဒီမွာ ကၽြန္မတို႔ကို လာၾကိဳတာက အဂၤလိပ္စစ္ဗိုလ္ေတြပါပဲ။  ကၽြန္မက လမ္းမေလွ်ာက္ ႏုိင္ေတာ့ဘူး။  တစ္ကိုယ္လံုး အပြန္းအပဲ့ အနာအဆာေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနပါတယ္။  အဲဒီ အဂၤလိပ္ စစ္ဗိုလ္ေတြက ကၽြန္မကို ပုခံုးေပၚထမ္းျပီး ေခၚသြားၾကတယ္။  တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ သူတို႔ထမ္းတယ္။  အဲဒီလို ထမ္းေခၚရင္း သူတို႔က ေျပာတယ္။

"တို႔ ဂ်ပန္ကို တိုက္မယ္ေျပာေနတာ၊ ခုမွ တိုက္ဖို႔ျပင္တုန္း၊ ဂ်ပန္ ကိုဆိုရင္ ဂ်ပန္ေခ်း ေတာင္လန္႔တုန္းတဲ့။  သူက ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္ဖို႔ လာခဲ့တာ။ သူ႔ကို သိပ္ေလးစားတယ္" တဲ့။  ကၽြန္မတို႔ကို ေလယာဥ္ကြင္း အထိ လိုက္ပို႔ ၾကပါတယ္။  ကိုတင္ေရႊ၊ ကိုညိဳထြန္းတို႔လည္း အတူပါလာတယ္။  စစ္တေကာင္းကေန ပထမ ဟိမဝႏၱာ ေတာင္ေစာင္းက "မီရတ္" ဆိုတဲ့ တပ္ ျမိဳ႕ကေလးကို ေလယာဥ္နဲ႔ပို႔ပါတယ္။  အဲဒီမွာ သံုးလ ေလာက္ၾကာတယ္။  အဲဒီျမိဳ႕က လူေတြ က ဗမာမျမင္ဖူးေတာ့ ဗမာမလာေရာက္လာတယ္ဆိုျပီး လာ လာ ၾကည့္ ၾကတာ လူေတြကိုမ နည္းဘူး။  ကၽြန္မလည္းအိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ကို သိပ္မထြက္ရဲဘူး။  အဲဒီမွာ ကိုသိန္းေဖ နဲ႔ေတြ႔ျပီး ေဒလီကိုေရြ႕ရတယ္။  ေဒလီကမွ နယူးေဒလီကို တစ္ခါေျပာင္းရပါတယ္။  နယူးေဒလ ီက မွ ကာလကတၱားဘီဟားလားကို ေျပာင္းရတယ္။

ကာလကတၱားကို ေရာက္ေတာ့ အစ္ကိုၾကီးကိုသိန္းေဖက ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ပါတယ္။  သူက အားလံုးကို ေနရာခ်ျပီး တာဝန္ေတြ ခြဲေဝေပးထားပါတယ္။  ပထမဆံုး ေရာက္ေရာက္ ခ်င္း ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ စစ္ဖိနပ္ ေအာက္မွာ ျမန္မာျပည္သူေတြ ဘယ္လိုေနရ၊ ထိုင္ရ၊ ခံစားၾကရ တယ္။  ဘယ္လိုဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္ၾက ရတယ္။  ကုန္ေဈးႏႈန္းေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကီးတယ္။ ကုန္ပစၥည္းေတြ ဘယ္ေလာက္ရွားတယ္၊ ဆိုတာေတြ စာတမ္း ေရးရတယ္။  အစ္ကိုၾကီးကိုသိန္း ေဖက တည္းျဖတ္ျပီး ေလနတ္သား သတင္းစာမွာ ထည့္ေပးတယ္။

ကိုေအာင္ျမင့္နဲ႔ ႏွစ္ ေယာက္ အဂၤလိပ္စာ သင္ရတယ္။  ေနာက္ႏိုင္ငံေရးသင္တန္းတက္ရတယ္။  ေလထီး သင္တန္း တက္ဖို႔ လုပ္ရပါေသးတယ္။  ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မဆင္းရမယ့္ ေက်ာက္ဆည္နယ္ေျမရဲ႕ အေျခအေန အရ မဆင္းရေတာ့ဘူးဆိုျပီး မတက္ရေတာ့ပါဘူး။  SEI ေက်ာင္းတက္ရတယ္။  ပထမအသုတ္ သခင္ဗိုလ္ တို႔၊ မန္းဝင္းေမာင္ တို႔၊ ကိုခ်စ္ေကာင္း တို႕၊ ကိုအုန္းေမာင္တို႔ ေရာက္လာၾကေတာ့ ဆန္း ေဒးဗီလာ ဘံုရိပ္သာ ကို အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ ဗဟိုကလာပ္စည္းတစ္ခု အမ်ားသေဘာသူ ေရြးခ်ယ္ဖြဲ႕စည္း တယ္။  ကိုသိန္ေဖ ေခါင္းေဆာင္ျပီး သခင္ျမသြင္၊ ကိုေက်ာ္ရင္၊ ကိုေအာင္ျမင့္(ကိုထြန္းေအာင္ ေက်ာ္)၊ ဂိုရွယ္ႏွင့္ ကၽြန္မ(မခင္စီ) ပါတယ္။ 

အားလံုးေျခာက္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။  အဲဒီမွာ တာ ဝန္ယူရတယ္။  ဒီကလာပ္စည္းၾကီးကေန ဘံုရိပ္သာ တစ္ခုလံုး ကို အုပ္ခ်ဳပ္ပါတယ္။
ဟိုမွာ သူမ်ားတိုင္းျပည္သြားျပီး ကိုယ့္တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ လုပ္ၾက၊ ကိုင္ၾက၊ ေနၾကရတာ၊ လြယ္ေတာ့မလြယ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ဖက္ဆစ္ဝါဒ ကို တိုက္ဖ်က္ဖို႔အတြက္၊ ဒီမွာေရာက္ေနၾကတာ၊ လုပ္ေနၾကတာ၊ ဘာလုပ္ရလုပ္ရလုပ္မယ္၊ ေသခ်င္ ေသပါေစ၊ လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေရးယံု ၾကည္ခ်က္စိတ္က ျပင္းထန္ၾကတယ္။  ညီညြတ္ဖို႔၊ စည္းရံုးဖို႔၊ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ ဖို႔၊ အရာရာစံျပ ျဖစ္ဖို႔ ၾကိဳးစားဖို႔၊ အပတ္တကုတ္အားထုတ္ဖို႔ လိုတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ေတြႏွင့္ ေနၾကရတာ။  ဒီမွာ ေခါင္းေဆာင္ေနတဲ့ အစ္ကိုၾကီးကိုသိန္းေဖ ဆိုရင္ အဲဒီကာလမွာ သူအလုပ္လုပ္တာကို သူတိုင္း က ေလးစားရတယ္္။ ခ်ီးမြမ္းရတယ္။ ေက်ာရုိးတီဘီေၾကာင့္ အိပ္ရေပၚမွာ ပက္လက္ၾကီး မလႈပ္ မရွား ေနရတယ္္။  ဒီလိုေနရာက အလုပ္လုပ္တယ္။  သင္တန္းေပးတယ္။  ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲ ေတြလုပ္တယ္။  စာေရးတယ္။ တစ္ခ်က္မညည္းဘူး။ အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းပါတယ္။  သူကေခါင္း ေဆာင္။

ေခါင္းေဆာင္က ဒီလိုလုပ္ျပေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြက မေနရဲၾကဘူး။  သူ႔စိတ္ဓာတ္နဲ႔ သူလုပ္ရပ္ကို ေလးစား ၾကတယ္။  တိုင္းျပည္အတြက္ သူလုပ္သလို လုပ္ၾကတယ္။  နဂိုက လည္း တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္က အျပည့္ရွိ ၾက တဲ့ သူေတြ။  အသက္စြန္႔ထားတဲ့လူေတြ။  သိပ္ညီညြတ္တာပဲ၊ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး သိပ္ေလး စားတာပဲ၊ သိပ္ခ်စ္ ၾကတာပဲ။  လူေတြက လူငယ္ေတြခ်ည္းပဲ။  အင္မတန္စိတ္အားေကာင္းတဲ့ အရြယ္ေတြ။  တစ္ခါ တေလ လူငယ္ဘာဝ ေပါက္ကြဲတာေတြ ျပႆနာေတြရွိခဲ့ၾကေပမဲ့ ထိန္း လိုက္ရင္ရျပီ။  မွားရင္လည္း မွားတာ ကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ဝန္ခံၾက၊ ေဝဖန္ၾက တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ကူညီရိုင္း ပင္းၾကႏွင့္ အခုျပန္ေတြးရင္ေတာင္ အခု ၾကည္ႏူး လြမ္းဆြတ္မိတယ္။ 

လွကြန္းတို႔၊ ဘေစာတို႔္၊ ေမာင္ၾကည္တို႔ရဲ႕ အသက္ေတြဟာ ၁၈ ႏွစ္၊ ၁၉ ႏွစ္သာ ရွိပါတယ္။  ငယ္ငယ္ေလး ေတြပါ။  ကိုအုန္းေမာင္ မွ အသက္ႏွစ္ဆယ္ရွိ ေသးတယ္။  အစကတည္းက ငတ္မွာ၊ ေသမွာ၊ သားတကြဲ၊ မယားတကြဲ၊ မိတကြဲ၊ ဖတကဲြ၊ ျဖစ္မွာကို တြက္ျပီးသား၊ သိျပီးသားပါ။  စြန္႔ထြက္လာခဲ့ၾကတဲ့ လူေတြျဖစ္ေတာ့ ဘာျဖစ္မွ၊ ညာျဖစ္မွ၊ ဘာျဖစ္မယ္၊ ညာျဖစ္မယ္၊ ဘာရမယ္ဆိုတာ လံုဝထည့္ မစဥ္းစားဘူး။  ကိုယ္ကိ်ဳးအ တြက္ ဘာမွ မလိုခ်င္ဘူး။  ဘာမွ မေမွ်ာ္မွန္းဘူး ဒီလိုေနခဲ့ၾကတာ၊ ဒီလိုလုပ္ခဲ့ၾကတာ။  ေပ်ာ္ ေပ်ာ္ၾကီး ေနခဲ့ၾကတာ။  ေသနတ္ႏွင့္ လာပစ္လည္းေပ်ာ္မွာပဲ၊ ကိုယ္ယံုၾကည္တာ ကို လုပ္ရတာ ေလာက္ေပ်ာ္စရာ၊ ေက်နပ္ စရာ ေကာင္းတာ ဘယ္မွမရွိဘူး။

ပထမအသုတ္လူေတြ ေရာက္လာၾကေတာ့ အစ္ကိုၾကီးက .....
"ေဟ့ မခင္စီေရ၊ သူတို႔လိုေနတဲ့ ဖိနပ္တို႔၊ ဘာတို႔ လိုက္ဝယ္ေပးလိုက္စမ္းပါ။ ေဈးထဲကို ေခၚသြားျပီး ျပ လိုက္ပါ"
တဲ့။  ဒါနဲ႔ ကၽြန္မက သူတို႔ကို နယူးမားကတ္ထဲ ေခၚသြားတယ္။  သူတို႔ ရွစ္ေယာက္ေလာက္ ရွိ ပါတယ္။  ဖိနပ္ မပါဘာမပါနဲ႔ ကၽြန္မေနာက္က တစ္အုပ္ၾကီးလိုက္လာတာ၊ ေဈးထဲေရာက္ေတာ့ ဆိုင္ၾကီးေတြ၊ ေဈးတန္း ေတြျပ၊ စတိုးဆိုင္ေတြကို ျပတယ္။

ပါတားနီဆိုင္ ေရာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္ပါတားနီ တစ္ထုပ္စီ ဝယ္ေကၽြးတယ္။  ေနာက္ ဖိနပ္ဆိုင္ သြားၾကတယ္။  သူတို႔က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားၾကီးေတြ၊ စစ္ဗိုလ္ၾကီးေတြ၊ ေခတ္ ပညာတတ္ေတြ၊ ကၽြန္မ က မူလတန္းဆရာမေလးပဲ။  ဒါေပမဲ့ သူတို႔ဘာမွ မေျပာဘူး၊ ကၽြန္မ ေခၚသြားတဲ့ေနာက္ ပါတားနီ ကေလးေတြ ဝါးျပီး တေကာက္ေကာက္လိုက္တာပဲ။  ဟိတ္ေတြ ဟန္ေတြ မရွိဘူး။  သိပ္ရိုးသားၾကတယ္။  ေနာက္ေတာ့ ဖိနပ္ဝယ္ျပီး လိုက္ေဟာက္စ္တို႔ မက္ထရိုတို႔ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္ရုံေတြ လိုက္ျပပါတယ္။  ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက္ျပ ပါတယ္။  ျပျပီးျပန္လာၾက ေတာ့မွ.....
    "ေဟ့....ေဟ့ ခုေန မခင္စီကို ဝိုင္းကန္ၾကရေအာင္"
တဲ့။  ဝိုင္းစၾကတယ္။ 
    "ဟဲ့....ငါ့ကို ကန္လို႔ မျဖစ္ဘူး။  မကန္ၾကႏွင့္ဦး၊ မင္းတို႔ ျပန္တတ္လို႔လား"
ဆိုေတာ့ ဝုိင္းရယ္ၾကပါတယ္။  အဲဒါ ဖိနပ္အရင္ဝယ္မေပးပဲ၊ သူတို႔ကို တစ္ေဈးလံုး ပတ္ေခၚေန လို႔တဲ့။  စ ၾကတာေမာင္ႏွမ ေတြလိုပဲ။  ေသြးကညီတယ္။

ဆန္းေဒးဗီလားသင္တန္းက တစ္ပတ္ကို ေျခာက္ရက္တက္ရပါတယ္။  ႏိုင္ငံေရးသင္တန္း၊ ေဆြးေႏြးပြဲ၊ က်န္းမာေရး ေလ့က်င့္ခန္းေတြ လုပ္ရပါတယ္။  မနက္ခုနစ္နာရီမွာထ၊ က်န္း မာေရးလုပ္ မနက္ပိုင္းစာဖတ္။  ညေန ႏွင့္ ညမွာ သင္တန္းတက္တဲ့ အခါတက္ ေဆြးေႏြးပဲြလုပ္္ တဲ့အခါလုပ္၊ အထူးကိစၥရွိရင္ တင္ျပ ေဆြးေႏြးတာလုပ္၊ ဒီလိုေနၾကရတာ ဒီဘံုရိပ္သာထဲမွာ အရက္ႏွင့္ မလိုလားအပ္တဲ့ ေပ်ာ္ပါးမႈေတြ လံုးဝ လုပ္ခြင့္ မေပးဘူး။  ဘံုရိပ္သာမွာ စာၾကည့္ တိုက္ရွိတယ္။  

စာအုပ္ငွားခ်င္ရင္ သခင္ျမသြင္တို႔၊ ကိုဘသိန္းတို႔ဆီမွာ ငွားရတယ္။ စားေရး ခ်င္ရင္ ငါတို႔စစ္ဂ်ာနယ္ လက္ေရး စာေစာင္ ထုတ္တယ္။ ေရးခ်င္ဝင္ေရး၊ ေရးနည္းေရးပံု၊ ရည္ ရြယ္ခ်က္ေတြကို အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြး တင္ျပၾကတယ္။  စစ္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္တာေတြက ေတာ့     SEI ေက်ာင္းမွာ သြားသင္ရတယ္။  ဘံုရိပ္သာ မွာ မတက္ရဘူး။  ည(၁၀)နာရီ အိပ္ၾက ရတယ္။  အကုန္လံုး ကိုယ့္တာဝန္ႏွင့္ ကိုယ္ ေနၾက ရတယ္။  သိပ္စည္းကမ္း ရွိတာပဲ။  က်တဲ့ တာဝန္ကို ဘယ္သူမွ မညဥ္းဘူး။  လုပ္ၾကတာပဲ။  ဘံုရိပ္သာ ခ်က္ေရး၊ ျပဳတ္ေရးအထိ သူတို႔ ဝင္္လုပ္ၾကတယ္။

မွတ္မိေသးတယ္၊ ေမာင္တင္ၾကီး အေၾကာင္း။  ေမာင္တင္ဆိုတာ မန္းဝင္းေမာင္ ျဖစ္ပါ တယ္။  သူ႔ကိုအိမ္က (ဘံုရိပ္သာ) ကုလားေတြက "မြတ္တာဝါးလားဆပ္" လို႔ေခၚတယ္။  သူက မီးဖိုဝင္ျပီး ခ်က္တဲ့ျပဳတ္တဲ့ အခါ က်ရင္ သူကဟင္းျမည္းတာ သိပ္ဝါသနာပါတယ္။ "မြတ္တား ဝါးလားဆပ္၊ ဟင္းက်က္ျပီလားေဟ့" ဆိုရင္ "က်က္ျပီေဟ့" လို႔ဟင္းျမည္းေနတဲ့ အသံၾကီးႏွင့္ ျပန္ေျပာတတ္တယ္။ အဲဒါဆိုရင္ သူမသိေအာင္ သူ႔ဆီ အသာသြားၿပီး သူဟင္းျမည္းေနတဲ႔ ပန္းကန္ကုိ ယူဖြတ္ထားလိုက္ ေရာ။ အဲဒါကို သူသိသြားရင္ ေအာ္ပါၿပီ။"မခင္စီေရ ငါ႔ပန္းကန္ယူသြားၿပီ၊ ငါ႔ပန္းကန္ျပန္ေပး ဆိုၿပီး မီးဖိုထဲကေန အလုပ္လုပ္ရင္း ေအာ္ ေနတာပဲ။ ရယ္ေနၾကရတယ္။ အလုပ္ကလဲ လုပ္ႏိုင္တယ္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္၀၀ႀကီးနဲ႔ သိပ္အလုပ္လုပ္တာပဲ။

ကိုေက်ာ္ရင္တို႔၊ ကိုေဌး(ရဲေဘာ္ေဌး) တို႔ကေတာ႔ ေရခ်ဳိးခန္းမင္းသားေတြပဲ။ ေရခ်ဳိးခန္းထဲေရာက္ၿပီဆိုရင္ ေရေတြ တစ္ဗြမ္းဗြမ္း ေလာင္းၿပီး ျပည္လွေဖသီခ်င္း (နတ္သွ်င္ေနာင္) သီခ်င္း၊ ေက်းေစတမန္ သီခ်င္းေတြ ဆိုလိုက္တာ စုံေနတာပဲ။အဆိုေတြက လည္းေကာင္း၊ အသံေတြကလည္းေကာင္း ၊ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္နဲ႔ ေ၀းေနၾကေတာ႔ ကိုယ္႔တိုင္းကိုယ္႔ျပည္ လြမ္းေနၾကတာပါပဲ။ သူတို႔က ေရခ်ဳိးခန္းမွာ ဆိုၾကတာပဲ။ အျပင္ေရာက္ရင္မဆိုဘူး။ ဒိျပင္အခ်ိန္မွာမဆိုဘူး။ ဘယ္သူမွ မဆိုၾကပါဘူး။ အလုပ္လုပ္ေန။ သင္တန္း တက္ေန၊ စာဖတ္ေနၾကရတယ္။ အားလည္းမအားၾကပါဘူး။

သင္တန္းတက္ရတာေတြ၊ ေလထီးခုန္ရတာေတြ ျပန္ေျပာရင္ရင္ ရယ္ေနရပါတယ္။  သူတို႔က မေၾကာက ္မလန္႔ ရယ္စရာေျပာေပမဲ႔ လုပ္ရတဲ႔ အလုပ္ေတြက ရယ္စရာမဟုတ္ပါဘူး။
ေလယာဥ္ေတာင္ မစီးဖူးတဲ႔ လူေတြျဖစ္ၾကတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚက ခုန္ခ်ရတဲ႔ အလုပ္ဆိုတာ မလြယ္ လွပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔မွာ အဲဒါကို ေပ်ာ္စရာလိုပဲ။ ေမာင္ၾကည္ေျပာတာ ဆိုရင္ "ေလထီးခုန္တာ ဘာခက္တာ မွတ္လို႔ မမရယ္တဲ႔၊ ၀မ္းတူးသရီးဆိုခုန္ခ်လိုက္။ မူးခ်ာ ပန္ခ်ာလည္ၿပီးက်လာ၊ ေလထီး ပြင္႔ သြားရင္ နတ္သားေလးျဖစ္သြားေရာ၊ သိပ္ေကာင္းတာပဲ"တဲ႔ အဲဒီလိုစိ္တ္ဓာတ္ေတြ၊ အေၾကာက္တရား ကင္း တဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေတြ။ အဲဒီလိုစိတ္ဓာတ္ ရွိတဲ႔သူေတြနဲ႔ ကၽြန္မ ဘုံရိပ္သာေနခဲ႔ရတယ္။ တကယ္႔ သတၱိခဲေတြပါပဲ။

ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာျပည္ျပန္ဖို႔ လုပ္ၾကေတာ႔ ပထမဆုံး ေလထီးနဲ႔ဆင္းၿပီး ျမန္မာျပည္ျပန္တာ ေမာင္ၾကည္ ပါပဲ။ ဒီတုန္းက သူ႔အသက္ ၁၈ႏွစ္ေလာက္ပဲရွိတယ္။ လူငယ္ကေလးျဖစ္ေပမဲ႔ ဒီမွာ သူေနတာထိုင္တာ သိပ္ေကာင္း ပါတယ္။ လည္ဖို႔၊ ပတ္ဖို႔၊ မိန္းမပိုးဖို႔ကိုေတာင္ သတိေတာင္ ရတဲ႔လူငယ္မဟုတ္ဘူး။ သင္တန္း တက္လိုက္၊ ေဆြးေႏြးပြဲ၀င္လိုက္၊ စာဖတ္လိုက္၊ ရိပ္သာက အလုပ္လုပ္လိုက္ SEI ေက်ာင္းတက္လိုက္ နဲ႔ ေနတာ။ ေအးလည္းေအးတယ္၊ သြက္လည္းသြက္တယ္၊ သူကေရႊဘို ဘက္က တန္ဆည္သားျဖစ္တယ္။ ေလထီးနဲ႔ ပဲခူး၊ ပ်ဥ္ပုံႀကီးဘက္မွာ သူဆင္းတယ္။ သူဆင္းေတာ႔ ေအာက္မွာႀကိဳမယ္႔သူ မရွိဘူး။ ေအာက္က အေျခအေန ဘာမွမသိဘူး။ ဂ်ပန္ရွိသလား၊ မရွိဘူးလား ဘာမွမသိဘူး။ 

စြန္႔ၿပီးဆင္းတာ ေမာင္မင္းႀကီးသား ကံႀကီးေတာ႔ ဂ်ပန္ႏွင္႔မတိုးဘဲ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာက်သြားတယ္။ သူက ဂ်ပန္အ၀တ္အစား စစ္၀တ္စုံ၀တ္ၿပီး ဂ်ပန္စစ္ကားတားစီးသြားတယ္။ ဂ်ပန္ေတြကို ဂ်ပန္ေတြလိုေျပာၿပီး ရန္ကုန္အထိ လို္က္သြားတာ နည္းတဲ႔သတိၱမဟုတ္ဘူး။ သူက ဂ်ပန္လိုလည္းတတ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ရန္ကုန္ ေရာက္ သြားပါတယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ႔ သူသြားရတာ RET ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ေဒၚသိန္းတို႔ အိမ္ကို သြားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုတင္ေရႊက ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ေပးလိုက္တယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာလည္း မွာလိုက္ပါတယ္။ ေဒၚသိန္း ဆိုတာ ၀၀တုတ္တုတ္နဲ႔၊ ထိုင္ရင္ ဘယ္လိုထိုင္တယ္၊  စကားေျပာရင္ဘယ္လိုေျပာတယ္၊ ေဆးလိပ္ ေသာက္ရင္ ဘယ္လို ေသာက္္တယ္၊ စကားေျပာပုံ၊ ေနထိုင္ပုံေတြ သင္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။ ေမာင္ၾကည္ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း အိမ္ေရာက္ၿပီး အိမ္ေပၚတက္သြားေတာ႔ အိမ္ေပၚမွာ ဂ်ပန္နဲ႔ တန္းတိုးေရာ။ ေဒၚသိန္း က ဂ်ပန္ေတြနဲ႔ ထိုင္စကားေျပာေနေတာ႔ သူ႔မွာျပန္ဆုတ္ရမလား၊ ဘာလုပ္ ရမလဲမသိဘူး။ သူခ်က္ခ်င္း စဥ္းစားတယ္။ ျပန္ဆုတ္လို႔ေတာ႔ မျဖစ္ဘူး။

ရုပ္ပ်က္လိမ္႔မယ္။ ဟိုဟာေတာ႔ ေဒၚသိန္းပုံစံ ပဲဆိုၿပီး အိမ္ထဲဆက္၀င္သြားပါတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း "အေမသိ္န္း ကၽြန္ေတာ္ေတာ႔ ဆာလွၿပီဗ်ာ" လို႔ေျပာ။ လူကလည္း မီးဖိုလို႔ ထင္ရတဲ႔အခန္းထဲ စြတ္၀င္သြား တာပါပဲ။ ဂ်ပန္ကလည္း ၾကည္႔ေနတယ္။ ေဒၚသိန္းကလည္း ပထမေၾကာင္ၾကည္႔ ေနတယ္။ ေနာက္မွ သတိ၀င္လာၿပီး "ေအး..ေအး ငါလုပ္ေပးမယ္" ဆိုၿပီး မီးဖိုထဲ ၀င္လိုက္လာတယ္။ မီးဖိုထဲေရာက္မွ ေဒၚသိန္းက "မင္းဘယ္သူလဲ" လို႔ေမးတယ္။ သူကမေျဖပဲ အေဒၚက ေဒၚသိန္းမဟုတ္လား လို႔ ျပန္ေမး လိုက္တယ္တဲ႔။ ေဒၚသိန္းက ေအးဟုတ္တယ္ လို႔ေျပာမွ။ ဟုတ္ရင္ အေမသိန္း ဂ်ပန္ေတြနဲ႔ ဟန္မပ်က္ စကားသြားေျပာေနပါ။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အိႏၵယ က လႊတ္လိုက္တာပါ လို႔ေျပာလို္က္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ အဆင္ေျပ သြားပါတယ္။ ေမာင္ၾကည္က အဲဒီလိုလဲ ျဖတ္ထိုးဥာဏ္လည္း သိပ္ေကာင္းတယ္။ ဒီကေန သူ႔ကို လႊတ္လိုက္တာ၊ ျပန္လာတဲ႔အထိ သူ႕တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ေအာင္၊ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူ ေတြ႔ႀကဳံခဲ႔တဲ႔ အေတြ႔အႀကဳံေတြ ျပန္ေျပာရင္ ေၾကာက္စရာ၊ ဒါေတြကို သူက ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ ျပန္ေျပာ တာပဲ။ အဲဒီလို သတိၱ၊ အဲဒီလိုစိတ္ဓာတ္ေတြနဲ႔ လုပ္ခဲ႔ၾကတယ္။

အဂၤလိပ္ေတြ ေမဂ်ာ၀င္းဂိတ္တို႔၊ မစၥတာဆိုလီတို႔၊ ဂ်ပန္ေငြစကၠဴေတြရိိုက္ၾကတုန္း ကလည္း  သူတို႔ ရိုက္ထား တဲ႔ ေငြစကၠဴေတြတစ္ထပ္ႀကီး စားပြဲေပၚပုံလာၿပီး"မစၥက္ဖိုးရုံ ဒီမွာလာထၾကည္႔ပါဦး၊ ဂ်ပန္ပိုက္ဆံေတြ ရိုက္ထားတယ္၊ ဂ်ပန္ပိုက္ဆံနဲ႔ တူရဲ႕လား" တဲ႔။ ကၽြန္မထိုင္ရာကေန ထမၾကည္႔ပါဘူး။ "မတူဘူး" လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ "ဘာလို႔ မတူတာလည္း၊ လာၾကည္႔ပါဦး" တဲ႔။ ကၽြန္မက "ထၾကည္႔ဖို႔ မလိုပါဘူး ဒီကေန ၾကည္႔ရင္ သိပါတယ္။ မတူဘူး။ ဂ်ပန္စကၠဴက မေကာင္းဘူး၊ ဒီစကၠဴေတြက သိပ္ေကာင္းတယ္၊ ေဖြးႏု ေနတယ္။ ျမင္တာ နဲ႔ သိတယ္"  လို႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ဘာမွမေျပာဘူး။

ျပန္သြားၾကၿပီး စကၠဴညံ႔ညံ႔ေတြႏွင္႔ ရုိက္တယ္။ ျပင္ရိုက္ထားတာေတြ ယူလာၿပီးျပတယ္။ "တူရဲ႕လား"တဲ႔ "စကၠဴ ေတာ႔ တူတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ ရိုက္ထားတာမတူဘူး" လို႔ ဒီေတာ႔ "ဘယ္လိုမတူတာလဲ"တဲ႔ "မတူတာက ဘုရား နဲ႔ A နဲ႔စာလုံးနဲ႔ လြဲေနတာ မတူတာပဲ"လို႔။ "အစစ္မွာက A စာလုံးနဲ႔ ဘုရားနဲ႔ တည္႔ေနတယ္" လို႔ ေျပာေတာ႔ ျပန္ရိုက္ၾကရျပန္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေနာက္ဆုံး ဂ်ပန္ေငြစကၠဴအစစ္ႏွင္႔ ခြဲမရေအာင္တူတဲ႔ ဂ်ပန္ေငြစကၠဴ ေတြ ရိုက္ထုတ္ႏိုင္ပါတယ္။ အိမ္မွာဆိုတာ အဲဒီပိုက္ဆံေတြ တစ္ပုံႀကီးပါပဲ ျမန္မာျပည ္ျပန္ၾက တဲ႔ လူေတြကို ထည္႔ေပးလိုက္တာ အဲဒီပိုက္ဆံေတြပါ။ ဒါေၾကာင္႔ လူေတြကေျပာၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဂ်ပန္ ထုတ္တဲ႔ ဂ်ပန္ပိုက္ဆံထက္ အဂၤလိပ္ထုတ္တဲ႔ ဂ်ပန္ပိုက္ဆံက ပိုမ်ားတယ္ဆိုတာဟာ အဲဒီတုန္းက ထုတ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေတာ္လွန္ေရး နီးေတာ႔ ရဲေဘာ္ေတြ ျမန္မာျပည္ျပန္ၾကဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကပါၿပီ။  ျပန္တဲ႔အခါမွာ ေလထီးဆင္းရမဲ႔ ရဲေဘာ္ ေတြကို ဟိုမွာသူတို႔ရဲ႕ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ငန္းအတြက္ ေရႊတို႔၊ ေငြတို႔၊ ပစၥည္းတို႔ကို ကၽြန္မက စီစဥ္ၿပီး ထည္႔ေပး ရပါတယ္။ ဒီေန႔ျမန္မာျပည္ ဘယ္ႏွေယာက္ျပန္မယ္ဆိုရင္ အစ္ကိုႀကီးက ေခၚေျပာတယ္။ ဆင္းမယ္႔လူ အေရအတြက္နဲ႔ ျပင္ဆင္ေပးရပါတယ္။ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ကို ေရႊဒဂၤါးဆယ္ျပား၊ စိန္လက္စြပ္ က တစ္ကြင္း၊ အဂၤလိပ္ေငြကလက္ေလးလုံး၊ ဂ်ပန္ေငြကလက္တစ္ထြာအထူ၊ အဲဒီလိုထည္႔ထည္႔ေပးရပါ တယ္။ ရယ္စရာအျဖစ္ကေတာ႔ လွကြန္းက သူျပန္ဆင္းရမယ္႔အခါက်ေတာ႔ လာေျပာတယ္။ မခင္စီတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ကို အဂၤလိပ္ေငြစကၠဴလက္ေလးလုံး၊ ဂ်ပန္ေငြစကၠဴတစ္ထြာအစား၊ အဂၤလိပ္ေငြစကၠဴတစ္ထြာ၊ ဂ်ပန္ေငြစကၠဴ လက္ေလးလုံး ထည္႔ေပးပါတဲ႔။ ေတာ္ေတာ္ေနာက္တဲ႔ လူငယ္။ ငယ္ကလည္းအငယ္၊ ဆိုးကလည္း ဆိုးတယ္။ တကယ္႔လူငယ္ပါပဲ။

ေနာက္ သခင္ဗိုလ္ တို႕၊ ေစာဦး တို႔၊ ဘသိန္း တို႔အျပန္ ေလယာဥ္ပ်က္ၾကတုန္းကဆိုရင္ သိပ္ စိတ္ထိခိုက္ ရပါတယ္။ သူတို႔ထြက္သြားၾကတုန္းက ႏွစ္သုတ္ ထင္ပါတယ္။ သူတို႔သတင္း ေရာက္လာေတာ႔ ဒီမွာ ညစာ ထမင္းစားၿပီးစ ပန္းကန္ေတြေတာင္မေဆးရေသးဘူး။ အစ္ကိုႀကီးက ေခၚေျပာတာ။ မခင္စီေရ သခင္ဗိုလ္ တို႔၊ အတာတို႔မရွိေတာ႔ဘူးတဲ႔ ျဗဳန္းစားႀကီး အံ႔အားသင္႔ၿပီး ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိဘူး။ ရင္ထဲ ဆို႔ ေနတယ္။ မေန႔ ကဘဲ သူတို႔ဒီက ထြက္သြားၾကတာ။ ဒီေန႔မရွိၾကေတာ႔ပါဘူး။ ႏွေျမာလိုက္တာ သခင္ဗိုလ္ ဆိုရင္ ေကာလိပ္ ေက်ာင္းသားကေန သခင္ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာတဲ႔သူ။

စာေရးစာဖတ္၀ါသနာပါၿပီး စာေရးေကာင္းတဲ႔သူ။ စာေရးစာဖတ္၀ါသနာပါၿပီး စာေရးေကာင္းတဲ႔သူ။ အိႏိၵယ ကို လာတဲ႔ေလထီးဆင္းရဲေဘာ္ ပထမဆုံးအသုတ္ကို ေခါင္းေဆာင္လာတဲ႔သူ။ ေစာဦးဆိုရင္လည္း ဘားမားရိုင္ဖယ္ တပ္ထဲကေန  ဒီအထဲပါလာတဲ႔သူ။ အတာလို႔ေခၚတဲ႔ ကိုဘသိန္းကေတာ႔ ေခတ္ပညာတတ္၊ ဘီေအ ကို အဂၤလိပ္စာဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္ခဲ႔တဲ႔သူ၊ ဘီအိုင္ေအ တပ္မွဴးတစ္ေယာက္။ ဒီကိုေရာက္လာေတာ႔ ႏွိမ္႔ႏွိမ္႔ ခ်ခ် ေနတယ္၊ ဇြဲရွိတယ္၊ လုံ႔လ ၀ီရိယရွိတယ္။ ကိုယ္က်ဳိးမငဲ႔ပဲ သူတပါးကို ကူညီတတ္တာ ေတြ ေၾကာင္႔ အင္မတန္ လူခ်စ္လူခင္ေပါတယ္။ ေတာ္လည္းေတာ္တယ္။ ဒီလို အဖိုးတန္လွတဲ႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕  သားေကာင္း ရတနာ ေတြ အခုလိုဆုံးရႈံးသြားရတဲ႔ အတြက္ ကၽြန္မတို႔မွာ ယူက်ဳးံမရ ျဖစ္ခဲ႔ၾကရတယ္။ ေျဖသိမ္႔ မရ ျဖစ္ခဲ႔ဲၾကရတယ္။

အစ္ကိုႀကီးက ခ်က္ခ်င္း ဘုံရိပ္သာအစည္းအေ၀းေခၚတယ္။ သူတို႔ကို အေလးျပဳတယ္၊ ခ်ီးက်ဳးတယ္၊ ၀မ္းနည္း စကားေျပာၾကတယ္။ သူတို႔အတြက္ တိုင္းျပည္တာ၀န္ ပိုယူၾကဖို႔ အဓိဌာန္ျပဳၾကတယ္။ အဲဒီေန႔ကို ကၽြန္မ တို႔ အားလုံး မေမ႔ႏိုင္ၾကေတာ႔ပါဘူး။ ဂ်က္ဆို ေလယာဥ္ကြင္းက အတက္မွာ ေလယာဥ္ေပါက္ကြဲၿပီး ပ်က္က် ေသဆုံးသြားၾကရတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚက အႀကိမ္ႀကိ္မ္ခုန္ခ်တုန္းကမေသ။ စစ္ေလ႔က်င္႔ခန္းေတြ၊ ေဖာက္ခြဲေရး သင္တန္းေတြတက္ခဲ႔ၾကတုန္းကမေသ။

အိႏၵိယအလာေတာၾကမ္းေတာင္ၾကမ္း၊ ခရီးလမ္းမွာ မေသခဲ႔ၾကဘဲ ဒီက်မွ ဒီလိုေသၾကရတယ္။ တကယ္႔ကို အစားထိုး မရႏိုင္တဲ႔ ဆုံးရႈံးမႈႀကီးပါပဲ။ ဒီမွာရဲေဘာ္ေတြက ျမန္မာျပည္ကို ကုန္းလမ္းက၊ ေရလမ္းကျပန္ၾက၊ ေလထီး နဲ႔ ဆင္းၾက။ ေနာက္ျပန္လာၾက၊ ျပန္သြားၾက၊ အေခါက္ေခါက္အခါခါ အိႏိၵယနဲ႔ ျမန္မာျပည္ကို အိမ္ဦးနဲ႔ ၾကမ္းျပင္လို သြားေနၾကတာ။ ေသမင္းနဲ႔ နပန္းလုံးေနၾကေပမဲ႔ အဆုံးအရႈံးမရွိခဲ႔ဖူး။ အခု သူတို႔က်မွ ဆုံးရႈံး လိုက္ၾကရေတာ႔ ရဲေဘာ္ေတြ စိတ္ထိခိုက္ၾကရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔စိတ္ထိလိုက္ရ တာကိုး အားမာန္ ေတြ အျဖစ္ ေျပာင္းပစ္လိုက္ၾကၿပီး တိုင္းျပည္အတြက္ အလုပ္ေတြကို ဆတက္ထမ္းပိုး တိုးလိုက္ ၾကတယ္။ နည္းတဲ႔စိတ္ေတြ မဟုတ္ၾကပါဘူး။

ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္းေရးၿပီးခဲ႔လို႔ လြတ္လပ္ေရးရခဲ႔တဲ႔ေနာက္ ကိုတင္က သမၼတႀကီး မန္း၀င္းေမာင္ျဖစ္ၿပီး ကိုတူး က ကာနယ္ခ်စ္ေကာင္းျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ကုိတူးႀကိဳးတိုက္ထဲေရာက္ ေနၿပီလို္႔ၾကားေတာ႔ ကၽြန္မရန္ကုန္ ကို လာတယ္။ အစ္ကိုႀကီး ကိုသိန္းေဖနဲ႔ေတြ႕တယ္။ "အစ္ကိုႀကီး ကိုတူးနဲ႔ေတြ႕ခ်င္တယ္ ၊ေတြ႕ပါေရေစ" ဆိုေတာ႔ သူစီစဥ္ေပးတယ္။ တစ္ေန႔ရန္ကုန္အက်ဥ္းေထာင္ႀကီးထဲသြားၿပီး ေထာင္၀င္စာေတြ႕ၾကပါတယ္။ ေထာင္ႀကီး ထဲ ေရာက္ ေတာ႔ ႀကိဳးတိုက္ထဲမွာ ကိုတူးကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ေတြ႕ေတာ႔ကၽြန္မစိတ္ထဲ မေကာင္းဘူး။ ဒီေနရာမ်ဳိးမွာလည္း သူ႕ကိုမေတြ႕ခ်င္ဘူး။ ကိုတူးကေတာ႔ ေအးေအး ေဆးေဆးပဲ "မခင္စီ ေနေကာင္း ရဲ႕လား၊ ကေလးေတြေရာေနထိုင္ေကာင္း ရဲ႕လား" ေမးပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔မွ "မခင္စီေရ က်ဳပ္ေသမယ္ ဆိုရင္ ေသေပ်ာ္ပါၿပီဗ်ာ၊ တိုင္းျပည္အတြက္ က်ဴပ္ လုပ္ခဲ႔ၿပီးၿပီပဲ။ ဒါေပမဲ႔ က်ဴပ္ မေသခ်င္ ေသးဘူး၊ ဘာျဖစ္ လို႕လဲဆိုရင္၊ က်ဳပ္မွာ တိုင္းျပည္ကို တင္ျပစရာေတြရွိေသးတယ္" အဲဒါသူေျပာတာပဲ ေနာက္ေတာ႔ သူ ေရးတယ္။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ဆိုတဲ႔စာအုပ္။ "အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္မွ် တိုင္းျပည္အတြက္ လုပ္လာၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုျပန္၍ ၾကည္႔ေသာအခါ ႀကိဳးတိုက္ထဲ သို႔ ေရာက္၍ ေနသည္ ကို ေတြ႕ရေလသည္" ဆိုတဲ႔ စာေၾကာင္း ဟာနာမည္ႀကီးပဲ။ အဲဒါကို သူေရးတာပဲ။

ေနာက္တစ္ခါ အစ္ကိုႀကီးကိုသိန္းေဖကိုပဲ "ကၽြန္မ သမၼတႀကီး မန္း၀င္းေမာင္ နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္တယ္ စီစဥ္ ေပးပါဦး" ဆိုေတာ႔ သူပဲဖုန္းဆက္ၿပီး စီစဥ္ေပးတယ္။ ေတြ႕ခြင္႔ရတယ္။ အလုံလမ္းက သမၼတအိမ္ေတာ္မွာ သြားေတြ႕ရတယ္။ မန္း၀င္းေမာင္က ၀မ္းသာအားရ ကၽြန္မကိုအိမ္၀က ဆီးႀကိဳတယ္။ လက္ဖက္ရည္ပြဲေတြ ဘာေတြ နဲ႔ ဧည္႔ခံပါတယ္။ ကေလးေတြ အေၾကာင္း၊ မိသားစုေတြအေၾကာင္း စီးပြားေရးေတြအေၾကာင္း ေျပာၾက ဆိုၾကတယ္။ ၿပီးေတာ႔မွ ကၽြန္မက "သမၼတႀကီးကို ေျပာစကားရွိလုိ႔လာခဲ႔တာ"ဆိုေတာ႔ သူက "မေျပာပါ နဲ႔ တဲ႔၊ ေက်ာက္ဆည္ကိုျပန္ပါတဲ႔၊ ဘာအကူအညီလိုလဲေျပာပါတဲ႔" စကားျဖတ္ပါတယ္။ သူ "ေက်ာက္ဆည္ တံတား ဖြင္႔ပြဲ က် ခဲ႔လာမယ္။ အဲဒီက်မွ ေျပာတာေပါ႔"တဲ႔။

ဒါနဲ႔ ကၽြန္မေက်ာက္ဆည္ ျပန္ခဲ႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေက်ာက္ဆည္တံတားဖြင္႔ပြဲ သူမလာႏိုင္ဘူး။ ေမၿမိဳ႕ (ျပင္ဦးလြင္) ကိုအသြား မႏၱေလးကို ေရာက္လာတယ္။ ေလယာဥ္နဲ႔ မႏၱေလးကေနၿပီးကားလြႊတ္ၿပီး ကၽြန္မကို ေခၚတယ္။ ကေလးေတြနဲ႔ မိသားစုလိုက္ လိုက္သြားရတယ္။ မႏၱေလးကမွ သူတို႔နဲ႔အတူ ေမၿမိဳ႕ကို ကားေတြ နဲ႔ အတူ တက္ၾကတယ္။ သူတို႔ကကားတစ္စီး၊ ကၽြန္မနဲ႔ သူ႔ကေလးေတြေရာ၊ ကိုယ္႔ကေလးေတြေရာ ကားတစ္စီး၊ ဒါနဲ႔ ေမၿမိဳ႕ကိုေရာက္ၾကတယ္။
   
ေမၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ႔ ေနၾကရတဲ႔ အိမ္ၾကီးက တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဟိုတုန္းက အိႏၵယမွာေနတုန္းက အိမ္ႀကီး နဲ႔ တူပါတယ္။ အိမ္ႀကီးေဆာက္ထားပုံ၊ ေလွကားတက္ထားပုံ၊ အခန္းဖြဲ႕ပုံ သိပ္တူပါတယ္၊  တစ္ခါတည္း ဟုိတုန္းက ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ အတူေနခဲ႔၊ ထိုင္ခဲ႔၊ အလုပ္လုပ္ခဲ႔ၾကရတာေတြကို အကုန္ျပန္ၿပီး ျမင္ေယာင္ ေနေတာ႔တယ္။ ကရင္လူငယ္ေခါင္း ေဆာင္၊ ဘီေအေအာင္ၿပီး သခင္သန္းထြန္းရုံးမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း အိႏၵယေရာက္လာပုံ၊ ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း ေျပာတတ္တဲ႔သူအက်င္႔ ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ႔သူ႔ဟန္ေတြ၊ အတာ (ကိုဘသိန္း)၊ သခင္ဗိုလ္၊ ကိုတင္ေရႊ၊ အိပ္ရာေပၚပက္လက္ႀကီး အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ အစ္ကိုႀကီး ကိုသိန္းေဖ အကုန္ကုန္ ျပန္သတိရေနတယ္။ ကိုတင္နဲ႔အတူ ကိုတူး၊ ကိုျမ(ကိုအုန္းေမာင္) တို႔ေရာက္လာၾကပုံ အေၾကာင္းေတြ ကို သတိရေနတယ္။

စိ္တ္ထားမွာလြမ္းသလိုလိုနဲ႔ ေဟာအခုက်ေတာ႔ ကိုတင္က သမၼတအိမ္ေရာက္ၿပီး  သမၼတႀကီး မန္း၀င္းေမာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ကိုတူးက ကာနယ္ခ်စ္ေကာင္းအျဖစ္နဲ႔ ရန္ကုန္အက်ဥ္းေထာင္ႀကီးထဲက ႀကိဳးတိုက္ထဲ ေရာက္ေနၿပီး ကိုျမ(ကိုအုန္းေမာင္) ကလည္း ရန္ကုန္ေထာင္ထဲမွာ ေရာက္ေနတယ္။ အဲဒီညက ေတာ္ေတာ္ႏွင္႔အိပ္မရပါဘူး။ လင္းပိုင္းက်မွ ခဏေလးနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ႔တယ္။ ၿပီးေတာ႔ခပ္ေစာေစာပဲ ႏိုးတယ္။ အဲဒီတုန္းမွာ သမၼတႀကီးက "ေဟ႔..မခင္စီ မထေသးဘူးလားကြ၊ ထေတာ႔ ထေတာ႔ မ်က္ႏွာသစ္ ကြာ၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ၾကမယ္" တဲ႔လာႏိႈးပါတယ္။

ကၽြန္မကထၿပီး အိပ္ယာေတြဘာေတြသိမ္းၿပီးေတာ႔ "မခင္္စီ ဘာျဖစ္ေနတာလဲတဲ႔" ေမးတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မက "ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ ပညာရွိမ်ား ႏိိွပ္စက္ရင္ အေတာ္ခံရဆိုးတာပဲ" ဆိုေတာ႔သူကဘာေတြေျပာေနတာလဲ၊ ေနာက္မွ ေျပာတဲ႔၊ အခု လက္ဖက္ရည္ေသာက္ၾကမယ္တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မက မ်က္ႏွာေတြဘာေတြသစ္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ပြဲ ၀င္ထိုင္ပါတယ္။ မုန္႔စားလက္ဖက္ရည္ေသာက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ စကားေတြေျပာၾကေပမဲ႔ ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္းပဲ ေျပာပါတယ္။ ကိုတူးအေၾကာင္း စကားအစမခံဘူး။ လက္ဖက္ရည္ပြဲ ၿပီးေတာ႔မွ သူ႔ဇနီး ကို "ငါနဲ႔ မခင္စီ ေအာက္ဆင္းၾကဦးမယ္၊ ေအာက္ကျမက္ခင္းေပၚမွာ စကားေျပာၾကဦးမယ္ကြာ" ဆိုၿပီး ဆင္းလာၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ဘယ္သူမွ မပါၾကပါဘူး၊ ျမက္ခင္းျပင္အလယ္ေလာက္မွာ ႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္မိေတာ႔မွ " ကဲေျပာေတာ႔" လို႔ သူကဆိုတယ္။ ကၽြန္မမွာ တကယ္ေျပာေတာ႔ ဘယ္က စေျပာ ရမွန္းမသိပါဘူး။

ကၽြန္မဘာေျပာရမွာလဲ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတႀကီး သက္ေတာ္ရာ ေတာ္ရွည္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ႀကိဳးတိုက္ထဲက ကိုတူူးေသပါေစ လို႔ဆုေတာင္းရမလား၊ ဒီႏွစ္ခုထဲမွာ ကၽြန္မဗ်ာမ်ားေနၿပီ၊ ကၽြန္ မ အျဖစ္က ေတာ္ေတာ္ ဆိုးပါတယ္။ ကၽြန္ကဘာလုပ္ ရမလဲ မသိဘူး" လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေတာ႔သူက "မခင္စီ ဘာျဖစ္ခ်င္တုန္း" တဲ႔" က်ဳပ္ကေတာ႔ေတာ္၊ ကိုတင္သမၼတႀကီး ျဖစ္မွ ကိုတူးေသရတာမ်ဳိး အျဖစ္ မခံႏိုင္ဘူး" လို႔အဲဒီလိုပဲ ေျပာလိုက္တယ္။ သူကၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္ေနတယ္။ အၿမဲတမ္းျပဳံးေနတဲ႔ မ်က္ႏွာဟာ တည္ၿငိမ္ၿပီး ေနတယ္။ ဘာတစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာဘူး။ အဲဒါပဲ ေျပာၿပီးေက်ာင္ဆည္ကုိ ျပန္ခဲ႕ၾကတယ္။ သူပဲစီစဥ္ၿပီးျပန္ပို႔ေပးခဲ႔ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာက္ဆည္မွာ ေနတာ ေလးငါးေျခာက္လေလာက္ထင္ပါတယ္။

အဲဒီေလာက္ၾကာမွာ တစ္ေန႔မွာ သတင္းစာတစ္ေစာင္ဖတ္ရပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာပါ။ သတင္းစာ ထဲမွာ စာလုံးႀကီးႀကီးႏွင္႔ သမၼတႀကီးအမိန္႔ ႏွင္႔ ကာနယ္ခ်စ္ေကာင္း လႊတ္လိုက္ၿပီဆိုတဲ႔  သတင္းဖတ္ရတယ္။ "ဟယ္" ဆိုၿပီး ၀မ္းသာလိုက္တာေလ မေျပာနဲ႔ေတာ႔၊ သတင္းစာႀကီးဖတ္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုး ေပါက္ေပါက္က်မိတယ္။ ဒါေၾကင္႔ ငါ႔ေမာင္ ကိုတင္ႀကီး ကို ငါခ်စ္တာ။ သိပ္ၿပီးရဲေဘာ္စိတ္ရွိတာ။ ရဲေဘာ္ ပီသ လိုက္တာလို႔ ေတြးၿပီး ေပ်ာ္လိုက္တာ၊မ်က္ရည္ကို မသုတ္ႏိုင္ဘူး။ တို႔မ်ား တို႔ရဲ႕ အေကာင္းဆုံး အရြယ္ေတြကို တိုင္းျပည္အတြက္ ေပးလွဴၿပီးလုပ္ခဲ႕ၾကတယ္။ေသခ်င္းေပါင္း၊ ရွင္ခ်င္းေပါင္းေတြ၊ ေသေဖာ္ရွင္ ဖက္ေတြ လုပ္ခဲ႔ ကိုင္ခဲ႔ၾကတာ၊ ဒါဟာရဲေဘာ္စိတ္၊ ဒီစိတ္ေတြ ရွိကိုရွိရမယ္။
ဘယ္ႏွယ္ ကိုတင္ၾကီး သမၼတျဖစ္မွ ကိုတူး ေသရမယ္ဆိုရင္ ရာဇဝင္႐ုိင္းသြားမွာေပါ့။  စိတ္ဓာတ္ေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ ျပင္းထန္ တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြလဲ။  ဒီစိတ္ေတြနဲ႔ တိုင္းျပည္ အတြက္လုပ္ခဲ့ၾကတာပါလား။
                           
စာေရးသူ - ေဒၚျမရီ (ေက်ာက္ဆည္)
ျမန္မာသစ္ မဂၢဇင္း ၂ဝ၁၁ ဧၿပီလ
.

Posted by SHWE ZIN U at 5:52 AM

Labels: ပန္းသတင္း (၂ဝ၁၁)

2 comments:

Saw Thet Lin said...

Bi Weekly Eleven No 36 Vol 3 Friday December 3 2010 အရ ေဒၚျမရီသည္ အသက္ ၉၂ ႏွစ္အရြယ္ ၊ ၂၀၁၀ ဒီဇင္ဘာ ၉ ရက္ ေက်ာက္ဆည္ျမိဳ႕တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါသည္။

May 4, 2011 10:53 PM

Anonymous said...

အဘြား ေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစ။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ေလးေတာ့ မေနႏုိင္လုိ႔ ဝင္ေျပာမယ္ေနာ္။ ဗုိလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္း လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာနဲ႔ လြတ္သြားတာ (ႏွစ္ေတြ ၾကာခဲ့ေပမယ့္)ဝမ္းသာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သမၼတဟာ သမၼတတစ္ဦးရဲ႕ လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာေပးခြင့္အာဏာကုိ ေပးသင့္တဲ့သူမုိ႔ သူေပးလုိက္တာ ဆုိတာသာ ျဖစ္ရမယ္။ ''သူငယ္ခ်င္းမုိ႔ လႊတ္ေပးလုိက္တာ၊ သမၼတၾကီးက ရဲေဘာ္စိတ္ သိပ္ရွိတယ္''ဆုိတာက ခ်ီးမြမ္းရာ မေရာက္ဘဲ ဆန္႔က်င္ဘက္ အဓိပၸာယ္ျဖစ္သြားႏုိင္တယ္။ ကုိတင္ၾကီး သမၼတျဖစ္မွ ကုိတူးေသရမယ္ဆုိ ရာဇဝင္ ရုိင္းသြားမွာေပါ့ ဆုိတာေတြက သမၼတၾကီး မန္းဝင္းေမာင္ကုိ ခ်ီးမြမ္းရာ မေရာက္ဘူး။ မိတ္ေဆြမို႔ လႊတ္ေပးလုိက္တာလုိ႔ ဂုဏ္ယူရာ ေရာက္တယ္။ ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္းဟာ တစ္ခ်ိန္က လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲမွာ ပါဝင္ၾကိဳးပမ္းခဲ့ဖူးတာကုိ ေထာက္ထားျပီး သမၼတက လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေပးလုိက္တယ္။ ဒါဟာ ႏွစ္ဖက္စလံုးအတြက္ သိကၡာရွိတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ပဲ။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ သူငယ္ခ်င္းမုိ႔ တမင္ မ်က္ႏွာလုိက္လုိက္တာဆုိရင္ေတာင္ ဒီလုိၾကီး တစ္ဖက္က ထုတ္မေျပာရဘူး။ ကူညီလုိက္တဲ့သူ ေနရက်ပ္သြားမယ္ေလ။

May 5, 2011 4:12 AM

http://www.shwezinu.com/2011/05/blog-post_8638.html