ဆရာၾကည္မင္း(ေက်ာ္ေစာမင္း) ႏွင့္ေတြ႔ဆံုျခင္း

Wai Maw

ေမး ။  ။ ျပီးခဲ့တဲ့ မတ္လ(၃၀)ရက္ေန႔က ေျပာၾကားခဲ့တဲ့ သမၼတၾကီးရဲ႕ ပထမဆံုး မိန္႔ခြန္းထဲမွာ ဆက္လက္အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္မယ့္ လုပ္ငန္းစဥ္(၁၀)ခ်က္ကုိ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆုိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ အခ်က္(၁၀)ခ်က္အနက္ နံပတ္(၈)အခ်က္မွာ “စတုတၳမ႑ိဳင္ျဖစ္တဲ့ သတင္းမီဒီယာမ်ားႏွင့္ပတ္သ...က္ျပီး ဖဲြ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒပါျပဌာန္းခ်က္မ်ားႏွင့္အညီ ေခတ္ႏွင့္မေလ်ာ္ညီတဲ့ စာေပစာနယ္ဇင္းဆုိင္ရာ ဥပေဒအခ်ဳိ႕ ကုိျပင္ဆင္ျပဌာန္းျခင္း ဆုိတဲ့အခ်က္လည္းပါ၀င္ပါတယ္။ စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ပတ္သက္ျပီး သမၼတရဲ႕ မိန္႔ခြန္းမွာ ပါတာေတြကုိ ဆရာဖတ္ျပီးေလာက္ပါျပီ။ ေနာက္ စာေပအမ်ဳိးအစား(၅) မ်ဳိးကုိ “တင္ထုတ္” ကေန“ထုတ္တင္” လုပ္မယ္လုိ႔ဆုိတာကုိလည္း ဆရာသိျပီးပါျပီ။ ဆုိေတာ့ ဒီေန႔ က်ေနာ္တုိ႔ဆီမွာေရာက္ေနတဲ့ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ အေျခအေနကုိ အရင္ေဆြးေႏြးေပးပါအံုး။ 

ေျဖ ။  ။ သတင္းနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ေျပာရရင္ ဥပမာဆရာ့ အိမ္ေဘးနားမွာ ဆုိက္ကားသမားတစ္ေယာက္ကုိ ကားတုိက္တယ္။ ရဲဌာနကလည္း သတင္းကုိ အတည္ျပဳေပးလုိက္တယ္။ အဲဒီ သတင္းဂ်ာနယ္ထဲပါဖုိ႔ ေစာင့္ရမယ္။ အဲဒါမ်ဳိး သင့္ေတာ္သလား။ တစ္ခါတေလက်ေတာ့ သတင္းတစ္ပုဒ္ နုိင္ငံေတာ္ကုိလည္း မထိခုိက္ေစဘူး။ ျပည္သူလူထုအက်ဳိးကုိလည္း မထိခုိက္ေစဘူးဆုိရင္ သတင္းသမားက သတင္းကုိေဖာ္ျပ ရမွာပဲ။ အဲဒါမ်ဳိး ေဖာ္ျပခြင့္မရတာမ်ဳိးေတြရွိေနတယ္။ ဥပမာ လုယက္မႈျဖစ္တယ္္္ဆုိၾကပါစုိ႔။ လုယက္မႈျဖစ္တယ္ ဆုိတာ ရဲေတြရဲ႕ လုပ္ငန္းညံ့ဖ်င္းလုိ႔၊ ျပည္ထဲေရး၀န္ၾကီးဌာနရဲ႕ အစီအမံညံ့ဖ်င္းလုိ႔ လုယက္္မႈျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္နုိင္ငံမွာမဆုိ ျဖစ္ေနတယ္။ လူရွိေနသမွ် ေလာဘရွိေနသမွ် လုယက္မႈ လူသတ္မႈ မုဒိန္းမႈ ရွိေနမွာပဲ။ အဲဒီလုိ ျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥမ်ဳိးကုိ ထည့္ခြင့္မေပးတာရွိခဲ့တယ္။ အခုဟာက စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႔ ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္နာမည္ေလးျဖင့္ သံုးရင္ေကာင္းမလား၊ မသံုးရဘူးလား။ ဘယ္သတင္းျဖင့္ မသံုးရဘူးလား။ ဘာအေၾကာင္းျဖင့္ မေရးရဘူးလား။ စသျဖင့္ စမ္းတ၀ါး၀ါးၾကီး ျဖစ္ေနတယ္။ ဥပမာ စြယ္စံုေက်ာ္ထင္အေၾကာင္းကုိ ေရးထားတဲ့စာအုပ္။ စြယ္စံုေက်ာ္ထင္က်မ္းကုိ ေရးထားတာ“ ေနာက္ေက်ာဖံုးမွာ မာဃေဒ၀ လကၤာၾကီးမွ ထုတ္ႏႈတ္သည္” လုိ႔ပါေနတယ္။ အဲဒါကုိ ဆရာက ေ၀ဖန္ေရးဆရာ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ညႊန္ျပလုိက္တယ္။ အဲဒါကုိေဖာ္ျပခြင့္ မရခဲ့ဘူး။ ဆရာေရးတာ တုိင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးကုိ ဘာမွထိခုိက္မႈမရွိဘဲနဲ႔ ေဖာ္ျပခြင့္မရခဲ့ဘူး။ ဒါမ်ဳိးဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့သလဲ။ နုိင္ငံတစ္ခုမွာ ေဒါက္တုိင္ၾကီး သံုးခုရွိတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာ၊ ဥပေဒျပဳေရးအာဏာ၊ တရားစီရင္ေရးအာဏာ ဆုိျပီးေတာ့ အစုိးရတစ္ဖဲြ႔အတြက္ အေျခခံအာဏာသံုးရပ္ရွိတယ္။ အစုိးရအဖဲြ႔က တစ္ျပည္လံုးကုိ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ရမယ္။ လႊတ္ေတာ္က လုိအပ္တဲ့ဥပေဒကုိ ျပဳေပးရမယ္။ တရားစီရင္ေရးမူကုိလည္း လုပ္ေပးရမယ္။ တရားေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အက်ဥ္းေထာင္ေတြ၊ ပညာေပးေရးစခန္းေတြ အကုန္ထပ္လုပ္ရမယ္။ အဲဒီအတြက္ လံုေလာက္တဲ့ ဥပေဒ၊ မွန္ကန္တဲ့ဥပေဒ ရွိရမယ္။ ဥပေဒဆုိတာ တစ္ေျပးတည္းျဖစ္ရမယ္။ အဲလုိမဟုတ္ဘဲ မမွန္မကန္တာေတြ ျဖစ္လာရင္ အဲဒါေတြကုိ ေထာက္ျပဖုိ႔ဆုိျပီး စတုတၳမ႑ိဳင္ျဖစ္တဲ့ မီဒီယာေတြ ေပၚေပါက္လာတာ။ မီဒီယာက အဲဒါေတြကုိ ေ၀ဖန္ေနတာ။ ေ၀ဖန္တဲ့အခါမွာလည္း ပုဒ္မ ၅၀၀ ဆုိတဲ့ အသေရဖ်က္မႈဆုိတာရွိတယ္။ တစ္ဦးခ်င္း အသေရဖ်က္တာ၊ အဖဲြ႔အစည္းတစ္ခုကုိအသေရဖ်က္တာ၊ နုိင္ငံတစ္နုိင္ငံကုိ အသေရဖ်က္မႈေတြ ရွိတယ္။ တစ္ဖက္က အဲလုိရွိသလုိ ကင္းလြတ္ခြင့္နည္းလမ္းေတြ ေပးထားတာလည္းရွိတယ္။  ဥပမာ တရားရံုးက မစီရင္ရေသးတဲ့ ျပစ္မႈတစ္ခုကုိ ေဘးကေန အဲဒီစီရင္ခ်က္လဲြမွားေအာင္ေရးရင္ အဲဒါ တရားစီရင္ေရးကုိ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေစတဲ့အတြက္ ပုဒ္မ ၅၀၀ နဲ႔တရားစဲြခံရမယ္။ အဲဒါမ်ဳိး အျပစ္ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမႈတစ္ခုကုိ စီရင္ျပီးသြားလုိ႔ အဲဒီစီရင္မႈမွာ ျပစ္မႈနဲ႔ျပစ္ဒဏ္ မမွ်တရင္ ေ၀ဖန္ခြင့္ရွိတယ္။ မီဒီယာကုိ ေ၀ဖန္ပုိင္ခြင့္ေပးထားရတယ္။ အဲဒီေ၀ဖန္နုိင္ခြင့္ဟာ ပုဒ္္မ ၅၀၀ ရဲ႕ကင္းလြတ္ခြင့္ေတြထဲမွာ အက်ဴံး၀င္ေနရ တယ္။ ဥပမာ အစုိးရ၀န္ထမ္းတစ္ဦးကုိ မိမိတာ၀န္ွနင့္ ပတ္သက္၍ မမွန္မကန္ျပဳမူသည္ဟု ယူဆ၍ ေ၀ဖန္လွ်င္ အျပစ္မေျမာက္ဘူး။ အစုိးရ၀န္ထမ္းေတြက ငါတုိ႔ဘာလုပ္လုပ္ လြတ္တယ္ဆုိတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္သင့္ဘူး ထင္တယ္။ ဒီမုိကေရစီနုိင္ငံျဖစ္လာျပီဆုိရင္ မီဒီယာလြတ္လပ္ခြင့္က အလုိလုိပါလာျပီ။

ေမး ။  ။ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အဲလုိျဖစ္ရပ္မ်ဳိးေတြအေပၚ ဆရာ့အျမင္ကုိေျပာျပပါဦး။ 

ေျဖ ။  ။ စာေပစီစစ္ေရးကခုဆုိ တခ်ဳိ႕အေရးအသားေတြကုိ ေလွ်ာ့ေပါ့ေပးလာတာ ေတြ႔ရတယ္။ ေလွ်ာ့ေပါ့ေပး တဲ့ဟာကုိ မီဒီယာေတြက ဘယ္ေလာက္အထိ အသံုးခ်ၾကမွာလဲ။ ဒီမုိကေရစီစနစ္၊ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ကုိ သြားမယ္လုိ႔ေၾကညာထားရင္ မီဒီယာက သိပ္အေရးၾကီးသြားျပီ။ ေစ်းကြက္ကုိ Monopoly လုပ္ထားတဲ့ဟာေတြ ကုိတုိက္ထုတ္ေပးရမယ္။ စီးပြားေရးကုိ ကုိယ့္လက္ထဲမွာကုိင္ထား၊ လုိသလုိကစားျပီး လူေတြ ဒုကၡေပးေနတဲ့ ကိစၥေတြကုိ တုိက္ထုတ္ေပးရမယ္။ စီစစ္မႈကုိေတာ့ ရွိသင့္တဲ့ေနရာမွာသာ ရွိပါေစ။ ေမး ။  ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နုိင္ငံကုိ ဒီမုိကေရစီနုိင္ငံသြားမယ္ဆုိျပီး ေၾကညာထားေတာ့ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္ဟာ ေရာဘယ္လုိရွိသင့္ပါသလဲ။ 

ေျဖ ။  ။ ဒီမုိကေရစီနုိင္ငံဆုိတာ လူေတြရဲ႕အၾကံဥာဏ္နဲ႔ ေ၀ဖန္ခ်က္၊ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြကုိ လြတ္လပ္စြာေျပာဆုိ ခြင့္ရွိတာကုိ ေခၚတယ္။ ေျပာဆုိပုိင္ခြင့္ဆုိရာမွာလည္း ပုဂၢလိကလြတ္လပ္ခြင့္၊ နုိင္ငံေတာ္ရဲ႕အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ၊ ေကာင္းက်ဳိးလုပ္ေနတဲ့ ေကာင္းမြန္တဲ့အဖဲြ႔အစည္းမ်ားရဲ႕ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကုိ မထိခုိက္ေစရဘူး။ စာမူတစ္ခုေရး တဲ့အခါ ဒီစာမူထည့္သင့္ မထည့္သင့္၊ ေ၀ဖန္ခ်က္တစ္ခုပါသင့္ မပါသင့္ ဆုိတာကုိ သက္ဆုိင္ရာအယ္ဒီတာက ဆံုးျဖတ္လိမ့္မယ္။ ဟုိးအရင္တုန္းက ေပၚခဲ့တဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ဂ်ာနယ္လုိမ်ဳိး အလုပ္သမား၊ လယ္သမားေတြကုိ လႈံ႕ေဆာ္ေပးတဲ့ စာေတြထည့္ခဲ့ရင္၊ အစုိးရကုိဆန္႔က်င္တဲ့စာမ်ဳိးျဖစ္လာရင္ တည္ဆဲဥပေဒနဲ႔ အေရးယူ လုိက္ေပါ့။ အစုိးရကုိဆန္႔က်င္ျပီး ေရးသားတယ္။ ျပည္ေထာင္စုစည္းလံုးညီညႊတ္မႈကုိ ျပိဳကဲြေအာင္ေရးသား တယ္။ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးနဲ႔တစ္မ်ဳိး မုန္းတီးေအာင္ေရးသားတယ္။ အဖဲြ႔အစည္းတစ္ခုနဲ႔တစ္ခု မုန္းတီးေအာင္ေရး သားတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ခုိင္လံုတဲ့အေထာက္အထားယူျပီး ဒီဂ်ာနယ္ကုိ တရားရံုးကေနတဆင့္ ပိတ္ပစ္လုိက္။ အယ္ဒီတာကုိေထာင္ခ်ပစ္လုိက္ ဒါပဲလုပ္လုိ႔ရမယ္။ အဲဒါေတြကုိ ရႈပ္တယ္ဆုိျပီးေတာ့ စီစစ္တာမ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္သင့္ဘူး။ အခုဆုိ တပ္မေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ျပီးသြားျပီ။ တရားရံုးစနစ္နဲ႔ပဲ လုပ္ရေတာ့မယ္။ ခုဆုိ ဒီမုိကေရစီ စနစ္အရ စာေပစီစစ္ေရးမူကုိ ေလွ်ာ့ေပးမယ္။ (မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္အမ်ဳိးအစား ၅ မ်ဳိး “တင္ထုတ္” မွ “ထုတ္တင္” ပံုစံေျပာင္းလဲေပးမည္ကုိ ဆုိလုိသည္) ေလွ်ာ့ေပး ျပီးေတာ့မွ လြတ္လပ္ခြင့္ေပးမယ္။ စာေပစီစစ္ေရးက ေလွ်ာ့လုိက္ရင္ အယ္ဒီတာေတြ အရမ္းတာ၀န္ၾကီးလာလိမ့္မယ္။ ဒီသတင္းက လြတ္ေလာက္တယ္၊မလြတ္ ေလာက္ဘူး။ မွားေလာက္တယ္၊ မွန္ေလာက္တယ္ဆုိျပီး ကုိယ့္တာ၀န္ကုိယ္ယူရေတာ့မယ္။ တကယ္ေတာ္တဲ့ လူေတြေပၚလာေတာ့မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ တကယ္ေတာ္တဲ့ သတင္းေထာက္ေတြ အယ္ဒီတာေတြ ေပၚလာလိမ့္မယ္။ အခုက်ေတာ့ သတင္းေထာက္အလုပ္က အလုပ္မရေသးတဲ့ ဘဲြ႔ရလူငယ္ေတြရဲ႕ ေ၀ေလေလ လုပ္ငန္းၾကီး ျဖစ္ေနေသးတယ္။ အမွန္ဆုိ သတင္းေထာက္အလုပ္က တကယ္ပင္ပန္းတယ္..။  ။

စာၾကြင္း။  ။ ဆရာၾကည္မင္း (ေက်ာ္ေစာမင္း) သည္ ေမြးျမဴေရးဆုိင္ရာ ေဆးတကၠသုိလ္(ေရဆင္း) ပါေမကၡခ်ဳပ္ (အျငိမ္းစား) ေဒါက္တာ ေမာင္မာင္စံ ျဖစ္ပါသည္။  

ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္ အတဲြ ၁ အမွတ္ ၄၃ ၁၉ ေမ ၂၀၁၁