အႏွစ္တရာက ေအာက္ျပည္ေအာက္သား စာနယ္ဇင္းသမား
|
10:52 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
ဧရာဝတီမွာ ဦးလွရာျပည့္ေရးခဲ့တာ အခု ဧၿပီ ၁၉ လူထုသတင္းစာ ၆၅ ႏွစ္ျပည့္အမွတ္တရ တင္ေပးလုိက္တယ္။ မေန႔ကပဲ အေမရိကန္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ျမန္မာျပည္မွာ ၾသဇာႀကီးတဲ့ ဂ်ာနယ္ သတင္းစာ ၁၀ ေစာင္ေလာက္ ေရးေပးပါဆုိေတာ့ သူရိယ၊ ျမန္မာ့အလင္း၊ ဒီးဒုတ္၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္၊ နဂါးနီ၊ ဗမာ့ေခတ္၊ ဟံသာဝတီ၊ လူထု၊ ေနးရွင္း၊ ေၾကးမုံ၊ ထြန္းေန႔စဥ္၊ ဗုိလ္တေထာင္ေလာက္ပဲ ေခါင္းထဲဝင္လာတယ္။ သတင္းဂ်ာနယ္လုိ အဝါေရာင္ျပဴးတူးျပဴးတဲဂ်ာနယ္မ်ိ
(၁)
မႏၲေလး က်ေနာ္တုိ႔ အျပထဲတြင္ တေခတ္ထဲေပၚခဲ့ေသာ ထင္ရွားသူ ေလးေယာက္မွာ ၁၉၆၉တြင္ ဇာတ္ဆရာ ေရႊမန္းတင္ေမာင္မွစ၍ ၁၃ႏွစ္စီျခားပီး ဆုံးပါးဖူးရာ ေနာက္ဆုံးကြယ္လြန္သူမွာ က်ေနာ့အဖြား (၂၀၀၈ခု) ျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၈၂တြင္ အဖုိးဆုံးစဥ္က က်ေနာ္မွတ္မိသမွ်မွာ ဧည့္ခန္းေထာင့္တြင္ ပုံထားေသာ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြမ်ားႏွင့္ လူတရုံးရုံးပင္ျဖစ္သည္။ အေပၚထပ္ ဝရံတာအလံတုိင္မွေနပီး အိမ္ေရွ႔က ထြက္သြားေသာ အသုဘကားတန္းရွည္ႀကီးကုိ ေဆြမ်ိဳးတေယာက္ေယာက္လက္ေပၚမွေန၍ ေငးၾကည့္ခဲ့မိသည္သာ အဖုိးႏွင့္ ပတ္သက္ပီး မွတ္မိသမွ် အပုိင္းအစ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေနာက္ အဖြားမဆုံးခင္က ကားႏွင့္တေနရာသြားရင္း ေဆးရုံေဘးက ျဖတ္သြားရာတြင္ ဒါ မင္းအဖုိးဆုံးတဲ့အေဆာင္ဟု ခြဲစိတ္ရုံ (၂)ကုိ ျပဘူးသျဖင့္ ေနရာအတိအက် အေမ့ကုိ ေမးၾကည့္ခဲ့ပါသည္။ ထုိခြဲစိတ္ရုံႏွင့္ သံဃာ့ေဆးရုံအေပၚထပ္ကူးသည့္ ေဆာင္ကူးတံတားထိပ္ေထာင့္ခ်ိဳးက အဖုိးဆုံးသည့္ ကုတင္ေနရာမွာပင္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေဆးေက်ာင္းသားအျ
သူႏွင့္ပတ္သက္သမွ် မိသားစုတြင္ အဓိက ေျပာျပေလ့ရွိသူမ်ားမွာ အဖြားႏွင့္အေမျဖစ္ပါ၏။ အဖြားတြင္ သူ႔စံျပလင္ကုိ ပမာျပကာ ေျမးေတြလိမၼာေရးျခားရွိေစဘုိ႔ ဗ်ဴဟာစုံရွိပါသည္။ မင္းတုိ႔အဖုိးက အရက္တုိ႔ ေဆးလိပ္တုိ႔ဆုိတာ အနံ႔ေတာင္ခံတာမွဳတ္ဖူး၊ ဖဲရုိက္တာ ေလာင္းကစားတာမ်ားကုိ အခ်ိန္ျဖဳန္းတဲ့အလုပ္ဆုိပီး အင္မတန္စက္ဆုပ္တာကလား၊ မင္းတုိ႔စာေရးရင္ စာၾကြားေတြ၊ အသိမ္အဖ်င္း၊ တက္ေထာင္ေမာင္းနင္းေတြ မေရးေလနဲ႔၊ မင္းတုိ႔အဖုိးဟာ အေနအထုိင္ အေရးအေျပာ အင္မတန္ ရည္မြန္ေျပျပစ္တာ စသျဖင့္ သက္ထက္ဆုံး သြန္သင္ေပးခဲ့ပါသည္။ ေဒါက္တာတန္ဂြမ္ေလ်ာင္ကုိ အေဖာ္စပ္ပီး အဖုိး အင္းယားေဟာလ္ပါလာတြင္ သူ႔ကုိ စေတြ႔စဥ္က အဖုိးလက္ေခ်ာင္းေလးေတြကုိ သူ႕လက္ႏွင့္ယွဥ္ကာ ရွက္မိပုံ၊ ေနာက္အိမ္ေထာင္က်မွ ထုိလက္ကေလးေတြက ျခင္ေထာင္ႀကိဳးပင္ မခ်ည္တတ္သျဖင့္ သူပဲ အလုပ္ရွဳပ္ရပုံ၊ အဖုိးကုိ ဖမ္းထားစဥ္က ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းႏွင့္ မည္သုိ႔ အခ်ီအခ်ေျပာရပုံ စသည့္ ေရွးျဖစ္ေဟာင္းတုိ႔ကုိ မီးပ်က္ေသာ ေႏြညမ်ားတြင္ ဝရံတာေပၚက ကြပ္ပ်စ္ႀကီးေပၚ၌ ေျမးေတြကုိ ယပ္ေတာင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ေပးရင္း ေျပာျပသံမ်ားကုိ ၾကားေယာင္ဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ သူေရးသည့္စာ အေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ဦးလွသာရွိရင္ ဘယ္လုိေျပာမွာဆုိသည္က ပါတတ္စၿမဲ။ အေမကလည္း မင္းတုိ႔အဖုိးက သူမ်ားတကာကုိ အင္မတန္ ကူတတ္သနားတတ္တာကအစ ဘုရားတရားၾကည္ညိဳပုံ၊ ေျမးေတြကုိ သံေယာဇဥ္ႀကီးလွ၍ ဆုံးခါနီးတြင္ ကေလးေတြကုိ ေဆးရုံေခၚမသြားပုံမ်ားကုိ ေျပာျပရင္း ေဖေဖသာရွိရင္ ငါ့သားစာေရးတာ အင္မတန္ ဝမ္းသာအားေပးမွာဟု ဆုိတတ္ပါ၏။
ေနာက္ ရန္ကုန္ေရာက္သည့္အခါ သြင္ရုံအနီးတဝုိက္၊ ၃၇လမ္းထဲ စသျဖင့္ အဖုိး လူပ်ိဳဘဝက သခင္ဇင္၊ သခင္အုန္းျမင့္တုိ႔ႏွင့္ ႀကီးပြားေရးမဂၢဇင္းထုတ္ခဲ့သည့္ တုိက္ခန္းေတြကုိ မွန္းၾကည့္မိပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ စကၤာပူ၊ ဂ်ာကာတာစသျဖင့္ သူေရာက္ခဲ့ရာေနရာေတြ ေရာက္ေလတုိင္း သူ႔ကုိ အမွတ္ရေနမိသည္။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ ေဘာေရာဗုေဒါဘုရားႀကီး ေရာက္ေသာေန႔က သူဆုံးတာ ၂၄ႏွစ္ျပည့္သည့္ေန႔ျဖစ္ရကား သူဓာတ္ပုံရုိက္ခဲ့သည့္ ေစတီေထာင့္မွာပင္ အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံရုိက္ကာ အဖြားကုိျပခဲ့ပါသည္။ လန္ဒန္တြင္လည္း သူတုိ႔ သတင္းစာမစ္ရွင္နဲ႔လာစဥ္က တည္းရာ ဟုိက္ပတ္ပန္းျခံေဘးက ေဒၚခ်က္စတာဟုိတယ္နားျဖတ္တုိင္း သူ႔ကုိ ေအာက္ေမ့မိသည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ Facebook တြင္ ရပ္ရွား၊ဂ်ပန္က မိတ္ေဆြမ်ား ရင္ျပင္နီ၊ ကမာကူရားရုပ္ပြားေတာ္ႀကီးစသည့္ သူေရာက္ခဲ့ရာ အထင္ကရေနရာမ်ားတြင္ ရုိက္သည့္ အယ္လ္ဘမ္မ်ားကုိေတြ႔တုိင္း သြားၾကည့္ခ်င္စိတ္က ထိန္းမရပါေပ။
(၂)
စင္စစ္ က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္စဥ္က အဖုိးပုံျပင္ေတြႏွင့္ ၾကီးခဲ့ရသည္မဟုတ္ပါ။ ၁၉၈၄မီးႀကီးတြင္ စာအုပ္ဂုိေဒါင္ပါသြားသျဖင့္ စာအုပ္ဗီရုိထဲက တုိက္ထုတ္စာအုပ္ေတြမွာ ကေလးေတြအတြက္ မဟုတ္ေပ။ နယ္တြင္ ေကာမစ္ကာတြန္းမ်ားဖတ္ရင္း သမုိင္း၊ ဗုဒၶဝင္၊ ဝတၳဳ စသျဖင့္ စာအုပ္ႀကီးေတြကုိ မမီ့တမီ ဆြဲဖတ္ရင္း စာပါးဝခဲ့ရပါသည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ မႏၲေလး ျပန္ေနမွ စာအုပ္ေဟာင္းေတြ ယူဖတ္ရင္း ဆုံးေလပီျဖစ္ေသာ အဖုိးကုိ ျပန္ေတြ႔ရသည္။ ေနာက္ ဆယ္တန္းအပီး ၃ႏွစ္ေလာက္ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ပုံႏွိပ္စက္ထပ္ခုိးေပၚမွ လူထုသတင္းစာေဟာင္းေတြ စုခ်ဳပ္ထားသည့္ စာအုပ္မည္းမည္းႀကီးေတြကုိ ျပန္လွန္မိခ်ိန္တြင္ သူ႔လက္ရာ သူ႔စိတ္ကူး သူ႔အသံေတြကုိ ပုိသိလာရပါသည္။ သူသည္ လက္ဝဲသတင္းစာဆရာ ဆိုေသာ္ျငား သတင္းစာကုိ ႏုိင္ငံေရးပုိစတာသာသာ တဖက္ေစာင္းနင္း မထုတ္ေဝခဲ့ပါ။ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမွဳ၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊လူမွဳေရး စသည့္ ျပည္သူ႔ဘဝကုိ တုိးတက္ေစမည့္ အေရးဟူသမွ်ကုိ ကြ်မ္းက်င္သည့္ကေလာင္ရွင္မ်ား စုံလင္စြာႏွင့္ တင္ဆက္ခဲ့သည္။ ႏုိင္ငံေရးပါမွ သတင္းမွတ္သည့္ အစြန္းႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးကင္းသည္ဟု အထင္ခံလို၍ (တနည္း ဉာဏ္အေျမာ္အျမင္မရွိ၍) ၾကံဖန္ပီး ၾကားေနျပျခင္းအစြန္း ႏွစ္ဖက္လုံးကုိ ၾကဥ္ပီး ျပည္သူအမ်ား ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာရစရာ တုိင္းျပည္တြင္ စစ္မက္ကင္းရွင္းပီး ဘယ္ႏုိင္ငံ ဘယ္အုပ္စုကုိမွ ေမွ်ာ္မေနရသည့္ ေၾကာက္မေနရမည့္ လြတ္လပ္ေရးစစ္စစ္ကုိ ခံစားႏုိင္စရာ ႏုိင္ငံေရး အေနအထားတရပ္ ေပၚထြက္လာေရးကုိသာ ေတာက္ေလွ်ာက္ႏွဳိးေဆာ္လာခဲ့သည္။ ထုိသုိ႔ ေစတနာမွန္ခဲ့ေသာ္ျငား အထက္ဗမာျပည္တြင္ ကြန္ျမဴနစ္အားေကာင္းတာ လူထုေၾကာင့္ဟု ဖဆပလထိပ္သီးမ်ားက ယူဆခဲ့၍ မုိင္းခဲြဖ်က္ဆီးကာ အသက္ရန္ရွာျခင္း၊ ခ်ိတ္ပိတ္အာမခံေတာင္းျခင္း၊ အႀကိမ္ႀကိမ္ဖမ္းဆီးျခင္းတုိ႔ျ
သတင္းသမားအမည္ခံတခ်ိဳ႔က သတင္းစာဆရာႏွင့္ စာေရးဆရာ နယ္ပယ္ခ်င္း မေရာစပ္ႏုိင္ဟု ေၾကာင္းက်ိဳးမဲ့ ေျပာဆုိသည္ကုိ နားႏွင့္ဆက္ဆက္ ၾကားခဲ့ဘူးပါသည္။ ရသမေရးတတ္ရင္ စာေရးဆရာမဟုတ္ဆုိေသာ သုံးသပ္ခ်က္မ်ိဳးလည္း ကမၻာေက်ာ္ျမန္မာမတေယာက္ထံက ထြက္ခဲ့ဘူးသည္ျဖစ္ရာ ဤသုိ႔ အေလနေတာေျပာဆုိသူမ်ားက ယခုေခတ္ ျမန္မာျပည္ကုိ သတင္းႏွင့္ စာေပဘက္က ေခါင္းေဆာင္ေနသည္ဆုိလွ်င္ တုိင္းျပည္တြင္ ႀကီးစုိးေနေသာ ဆင္ျခင္တုံတရားကင္းမဲ့သည့္ တယူသန္ ေတြးေခၚသည့္အေလ့မ်ား၏ လက္သည္အျဖစ္ ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ စာရင္းသြင္းေလာက္ပါသည္။ အဖုိးအတြက္ကား မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္၊ သတင္းစာ၊ စာအုပ္ဆုိသည္မ်ားမွာ သူေရးလုိျပန္႔ပြားလုိသည္တုိ႔ကုိ သယ္ေဆာင္သည့္ ယာဥ္သာျဖစ္၏။ ေဆာင္းပါး၊ ေပးစာ၊ ဝတၳဳ၊ ေခါင္းႀကီး၊ သတင္းစာေကာ္လံ၊ ပုံျပင္၊ သမုိင္းက်မ္း၊ ျပန္ေျပာင္းေျပာခ်က္ကုိ မွတ္တမ္းတင္ျခင္း ၊ သတင္းျဖတ္စ စုစည္းမွဳ၊ ေဟာေျပာခ်က္ စသည္ျဖင့္ ေရးသားမွဳပုံသ႑ာန္ မ်ိဳးမည္အေတာ္မ်ားပီး ေရးသမွ်လုိလုိလည္း ေအာင္ျမင္သည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ ေျပျပစ္ႏူးညံ့ပီး ဟာသအရႊန္းညွပ္တတ္ေသာ၊ ထက္သန္ေသာ ေစတနာႏွင့္ အမ်ားအက်ိဳး ႏွဳိးေဆာ္မွဳကုိ ခံစားႏုိင္ေသာ အေရးအသားပါေပ။ ထုိထက္ အဖုိးသည္ သတင္းစာႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္သြား၍ ဘာစာမွ ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္း ခ်န္မထားႏုိင္ခဲ့ဆုိေသာ သတင္းသမားမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ သတင္းစာမိတ္ကုိ အေျချပဳပီး ရုိးရာပုံျပင္စုေဆာင္းျခင္း၊ လူမွဳစီးပြားသမုိင္းႏွင့္ ျပႆနာဇာစ္ျမစ္ေဖြရွာေလ့လာ ေရးသားျခင္း (Investigative Reporting) (ဥပမာ ဘိန္းျဖဴသမား အမွားကမၻာ၊ စားစရာဆန္) လုပ္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ေခ်ာင္ထဲတြင္ အမွဳိက္ျဖစ္ေနသည့္ စာနယ္ဇင္းအေဟာင္းမ်ား၏ အဖုိးတန္ပုံကုိ သိေသာေၾကာင့္ သတင္းစာမ်ားေျပာတဲ့ စစ္အတြင္းဗမာျပည္လုိ ရည္ညႊန္းစာအုပ္ေကာင္း၊ သူ႔စာေတြကေျပာတဲ့ သိပၸံေမာင္ဝကဲ့သုိ႔ စာေပညြန္႔ေပါင္းက်မ္း ေပမီေဒါက္မီမ်ိဳးေတြ ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ ခုေခတ္ ျမန္မာမီဒီယာတြင္ အႀကိဳက္ေတြ႔ေနၾကသည့္ စကက္ခ်္ေခၚ အညတရရုပ္ပုံလႊာမ်ိဳးကုိ ဟုိႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္က အဖုိး၏ ေထာင္ႏွင့္လူသားတြင္ ဖတ္ရွဳႏုိင္သည္။
(၃)
အဖုိးတုိ႔ေခတ္ ဒုိ႔ဗမာမ်ိဳးဆက္မ်ားသည္ သူ႔ကြ်န္ဘဝမွ လြတ္ေရး၊ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ထဲတြင္ ေအာက္က်လွသည့္ တုိင္းရင္းသားတုိ႔၏ စီးပြားေရးအေျခကုိ ျမွင့္တင္ေရးဆုိသည့္ ႏုိင္ငံေရးအျမင္ကုိ စာသင္ေက်ာင္းႏွင့္ သတင္းစာ၊ လူငယ္လွဳပ္ရွားမွဳမ်ားတြင္ ရရွိခဲ့ၾကသည္က မ်ားပါသည္။ သတင္းစာေတြေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရးရတာဟု ထြန္းေန႔စဥ္ဦးထြန္းေဖဆုိဖူးသကဲ
ဘိုဘိုလန္စင္
http://bobolansin.wordpress.
0 comments:
Post a Comment