ကမၻာျပားေပၚကျမန္မာအလုပ္သမားမ်ား

Min Thant Syn

၂၁ ရာစုဒီဘက္ပိုင္းမွာ ကမၻာႀကီးျပားသြားၿပီ ဆိုတဲ့အသံေတြ နားမဆံ့ေအာင္ကို ၾကားေန ရပါတယ္။ ျပားသြားတယ္ဆိုတာက တကမၻာလံုးရဲ႕စီးပြားေရး ဆက္သြယ္ေရး ကူးသန္းေရး ေတြ တဆက္တည္း ျဖစ္သြားၿပီလို႔ေျပာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ စက္႐ံုအလုပ္႐ံုေတြကို မဖြံ႔ၿဖိဳး ေသးတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ လာဖြင့္ၾကတယ္၊ သူေ႒းေတြက တကမၻာလံုးနဲ႔ တမုဟုတ္ခ်င္း ထုိင္ ရာမထ ဆက္သြယ္ၿပီး ေရာင္းဝယ္ႏိုင္ၾကတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ တခ်ိန္က အလုပ္ရွားပါး လုပ္ခနိမ့္က် ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈေနာက္က်ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေတြ ေဒသေတြ အလုပ္ေတြေပါ ဝင္ေငြေတြတိုးၿပီး ဆင္း ရဲတြင္းကလြတ္လာၾကတယ္လို႔ ကမၻာျပားေရွ႕ေနေတြက မစားရဝခမန္း ဝါဒျဖန္႔ေၾကာ္ျငာ ေနပါတယ္။ ဥပမာေတြအျဖစ္ တ႐ုတ္၊ ဗီယက္ နမ္၊ ထိုင္း၊ မေလးရွား၊ အိႏၵိယတို႔ကိုလည္း ေထာက္ျပေနၾကပါတယ္။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကမၻာ့ပေဒသာပင္ေခတ္ႀကီး ေရာက္ၿပီဆိုၿပီး စိုက္ပ်ဳိးေရးတို႔၊ စက္မႈလုပ္ ငန္းတို႔ေနရာမွာ နည္းပညာအဆင့္ျမင့္လုပ္ငန္းေတြ၊ အသိဉာဏ္လုပ္ငန္းေတြက အစား ထိုးလႊမ္းမိုးသြားၿပီလို႔လည္း တဆိတ္ကို တအိပ္လုပ္ ေႂကြးေၾကာ္ေနၾကျပန္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ စာအုပ္ေတြထဲေျပာတာေတြကို အသာထားၿပီး တကယ့္လက္ေတြ႔ အေျခအေန ေတြကိုေလ့လာ ၾကည့္ၾကရေအာင္။

စက္မႈလုပ္ငန္းထြန္းကားတဲ့ ပင္ရင္းႏိုင္ငံေတြကိုၾကည့္တဲ့အခါ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ အနိမ့္ ဆံုးလုပ္အားခက တနာရီကို ၇ ေဒၚလာ တႏွစ္ကို ေဒၚလာ ၁၅ဝဝဝ ရွိပါတယ္။ ျပင္သစ္မွာ တနာရီ ၉ ယူ႐ို တႏွစ္မွာ ေဒၚလာ ၁၇ဝဝဝ၊ ဂ်ပန္မွာ တနာရီ ယန္း ၇ဝဝ တႏွစ္ကို ေဒၚ လာ ၁၁ဝဝဝ၊ ေတာင္ကိုးရီး ယားမွာ တနာရီ ဝမ္ ၄ဝဝဝ တႏွစ္မွာ ေဒၚလာ ၁ဝဝဝဝ၊ တိုင္ ဝမ္မွာ တနာရီကုိ တုိင္ဝမ္ေဒၚလာ ၁ဝဝ တႏွစ္မွာ ေဒၚလာ ၁၂ဝဝဝ၊ ေဟာင္ေကာင္မွာ တ လကို ေဟာင္ေကာင္ ေဒၚလာ ၃၅ဝဝ တႏွစ္ကို ေဒၚလာ ၈ဝဝဝ ရွိၾကပါ တယ္။

အဲဒီႏိုင္ငံေတြက အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံုကို တ႐ုတ္၊ ဗီယက္နမ္၊ မေလးရွား၊ ထုိင္း၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ စတဲ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈနိမ့္တဲ့ႏိုင္ငံေတြဆီ ေရႊ႕ေျပာင္းဖြင့္ၾကတဲ့အခါ တ႐ုတ္ျပည္မွာသြားဖြင့္ရင္ လုပ္ အားခ တလကို ယြမ္ ၁ဝဝဝ တႏွစ္ကို ေဒၚလာ ၁၅ဝဝ၊ ဗီယက္နမ္မွာ တႏွစ္ကို ေဒၚလာ ၁ဝဝဝ ၊ ထုိင္းမွာ တရက္ကို ဘတ္ ၂ဝဝ တႏွစ္ကို ေဒၚလာ ၂၃ဝဝ၊ မေလးရွားမွာ တလကို ရင္းဂစ္ ၃၅ဝ တႏွစ္ကို ေဒၚလာ ၄၅ဝဝ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တရက္ က်ပ္ ၁ဝဝဝ တႏွစ္မွာ ေဒၚလာ ၃ဝဝ ႏႈန္းေပးရပါတယ္။

အိႏၵိယႏိုင္ငံဟာ အေမရိကန္နဲ႔ တျခားအေနာက္ႏိုင္ငံေတြအတြက္ ကြန္ပ်ဴတာ အင္တာ နက္ တယ္လီဖံုးစတဲ့ အဆင့္ျမင့္ဆက္သြယ္ေရး ဝန္ေဆာင္လုပ္ငန္းေတြကို လက္ခြဲလုပ္ ေပးေနရပါတယ္။ အဲဒီ အလုပ္သမားမ်ဳိးကို အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ လုပ္ခ တႏွစ္ကို ေဒၚလာ ၂ဝဝဝဝ ေက်ာ္ေပးရေပမဲ့ အိႏၵိယမွာေတာ့ ေဒၚလာ ၉၅ဝဝ ေလာက္ဘဲ ေပးရ ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔နဲ႔ဆိုင္တဲ့အပိုင္းကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ တရားဝင္သတ္မွတ္ထားတဲ့ အနိမ့္ဆံုး လုပ္ခက ဘတ္ ၁၄ဝ ေလာက္ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္က လာတဲ့ အလုပ္သမား ေတြရတာက (မဲေဆာက္မွာ) အလြန္ဆံုး ၈ဝ ေလာက္ဘဲ ရပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ ၅ဝ-၆ဝ ေလာက္ဘဲ ရၾကပါတယ္။ သူေ႒းက ေနစရိတ္ စားစရိတ္ေတြ မတန္တဆ ျဖတ္ထားလို႔ပါ။ စိုက္ပ်ဳိးေရး အလုပ္သမားေတြေနရတဲ့ ဘဝက ပိုဆိုးပါတယ္။ ေတာထဲ ေတာင္ထဲမွာ လူတေယာက္ ေျခေထာက္ဆန္႔အိပ္ေလာက္ေအာက္ဘဲက်ယ္တဲ့ တဲအိမ္ကေလးေတြမွာ ၾကယ္ျမင္လျမင္ ေနရပါတယ္။ ထရံကို စကၠဴေတြ ဆာလာအိပ္ခြံ ေတြကာထားၿပီး က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္က လယ္တဲသာသာဘဲရွိပါတယ္။ ပညာေရး က်န္း မာေရး အားကိုးစရာ မရွိသေလာက္ပါဘဲ။ အခုေနာက္ပိုင္း ဝိုင္းဝန္းႀကိဳးပမ္းမႈေၾကာင့္ ေက်ာင္းကေလးေတြ ေပၚလာေပမဲ့ က်န္းမာေရးအတြက္အားကိုးစရာ မယ္ေတာ္ေဆးခန္း ကိုေတာ့ ထိုင္းရဲအဖမ္းခံရမယ့္ အႏၱရာယ္ၾကားက စြန္႔စားသြားရပါတယ္။ ထိုင္းရဲအျပင္ ထိုင္းလဝက၊ လူဆိုးဂိုဏ္းေတြနဲ႔ ထိုင္းလမ္းသရဲေတြ ေငြညႇစ္ ဗိုလ္က်ႏွိပ္စက္တာကလည္း ရွိပါေသးတယ္။

ရေနာင္း၊ မဟာခ်ဳိင္ဘက္ ငါးဖမ္းစက္ေလွနဲ႔လိုက္ရတဲ့ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြကေတာ့ မနက္တိုင္း မ်က္ႏွာသစ္စရာေခါင္းရွိေသးလား စမ္းေနရတဲ့ဘဝမွာ ခပ္မ်ားမ်ားျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကမၻာျပားတဲ့အက်ဳိးအျမတ္အျဖစ္ အလုပ္သမား ၁ဝဝ ရွိတဲ့ စက္႐ံုပိုင္သူေ႒းဟာ အေမရိကန္ကေန မဲေဆာက္ကို ေရႊ႕လာတဲ့အတြက္ တႏွစ္ကို ေဒၚလာ ၁ သန္း ၃ သိန္း ပိုျမတ္သြားပါတယ္။ တိုင္ဝမ္သူေ႒းဆိုရင္ေတာ့ တႏွစ္မွာ ေဒၚလာ ၁ သန္းပိုျမတ္ပါလိမ့္ မယ္။ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြအေနနဲ႔ေတာ့ ဗမာျပည္မွာ မဝယ္ႏိုင္တဲ့ ေရႊတို ေရႊစ ဝယ္ ႏိုင္၊ ဟဲင္းဖံုးကိုင္ႏိုင္၊ ၿမိဳ႕ေပၚအလုပ္သမားေတြဆိုရင္ ၂၄ နာရီလွ်ပ္စစ္မီးနဲ႔ေနႏိုင္တဲ့ ထိုင္း ႏိုင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္တာဟာ ဗမာျပည္မွာထက္ တႏွစ္ကို ေဒၚလာ ၂ဝဝဝ ေလာက္ ဝင္ေငြ ပိုလာၿပီး မေလးရွားမွာဆိုရင္ ဗမာျပည္ထက္ တႏွစ္ကို ေဒၚလာ ၄၂ဝဝ ပိုဝင္မွာျဖစ္ပါ တယ္။ ဒါဟာ အေမရိကန္အလုုပ္သမားရဲ႕ အစြန္းထြက္ေလာက္ဘဲ ရတာျဖစ္ၿပီး သူတို႔ ထက္ ေဒၚလာ ၁ဝဝဝဝ ေက်ာ္ေလ်ာ့ေနပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကမၻာျပားတယ္ဆိုတာ စက္႐ံုရွင္ လုပ္ငန္းရွင္သူေ႒းေတြအတြက္ပဲ အဓိကျဖစ္ေနပါတယ္။

လုပ္ငန္းပံုစံပိုင္းကိုေျပာရရင္ တတိယလႈိင္းလို႔ေျပာတဲ့ အဆင့္ျမင့္ ကြန္ပ်ဴတာ အင္တာ နက္ ဆက္သြယ္ေရးစတဲ့ အသိဉာဏ္ပညာ အေျခခံလုပ္ငန္းေတြက ေရွ႕ေဆာင္အခန္းမွာ ရွိတယ္လို႔ ေျပာေနေပမဲ့ လက္ေတြ႔ကြင္းထဲမွာေတာ့ စက္မႈလုပ္ငန္းကဘဲ အဓိကလႊမ္းမိုး ေနၿပီး ထမင္းေကြၽးေနတာျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမား ၄-၅ သန္းထဲက အားလံုးလိုလို ရပ္တည္ေနရတာဟာ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံု၊ ဖိနပ္ခ်ဳပ္စက္႐ံု၊ ငါးပုဇြန္စက္႐ံု၊ ေဆာက္လုပ္ေရး၊ ေတာင္ယာ၊ ရာဘာျခံ၊ ဆီအုန္းျခံ၊ စားေသာက္ဆိုင္၊ ေစ်းဆိုင္ စတဲ့လုပ္ ငန္းေတြဘဲျဖစ္ပါတယ္။ အေမရိကန္ေရာက္သြားတဲ့ ျမန္မာဆရာဝန္ ဆူရွီလိပ္ေနရတာ၊ ဂ် ပန္ေရာက္သြားတဲ့ ျမန္မာအင္ဂ်င္နီယာေတြ အိုးတိုက္ ပန္းကန္ေဆး ေနရတာဟာ ကမၻာ ျပား တတိယလႈိင္းဝါဒျဖန္႔ခ်က္ေတြကို သေရာ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာအလုပ္သမားေတြတင္မကပါဘူး၊ တကမၻာလံုးမွာ လုပ္ငန္းတန္ဖိုးအႀကီးဆံုးလုပ္ငန္း ၃ ခုက (၂ဝဝ၂ ခု စာရင္း အရ) တရားဝင္စီးပြားေရးနယ္ပယ္မွာ ေရနံထုတ္လုပ္ေရး၊ ေမာ္ ေတာ္ကားထုတ္လုပ္ေရး၊ ကမၻာလွည့္ခရီးသြား လုပ္ငန္းတို႔ျဖစ္ၿပီး တရားမဝင္စီးပြားေရး နယ္ပယ္မွာေတာ့ လူကုန္ကူးလုပ္ငန္း၊ လက္နက္ကုန္ကူးလုပ္ငန္းနဲ႔ မူးယစ္ေဆးကုန္ကူး လုပ္ငန္းတို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာလုပ္ငန္း၊ တယ္လီဖံုးလုပ္ငန္းေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ စ ေတာ့ ရွယ္ယာ တန္ဖိုးမွာေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာလုပ္ငန္းက ရွယ္ယာေတြက တန္ဖိုးျမင့္ေနၿပီး ကြန္ပ်ဴတာလုပ္ငန္းနယ္ပယ္က အလုပ္သမားေတြဟာ လုပ္ခေကာင္းေပမဲ့ စီးပြားေရး ေလာက တခုလံုးထဲမွာေတာ့ အင္အားအႀကီးဆံုး မျဖစ္ေသးပါဘူး။

ကမၻာ့အႀကီးဆံုးကုမၸဏီ ၅ ခုက (၂ဝဝ၆ ခုစာရင္း) အက္ဆြန္မိုဘင္းလ္ (ေရနံလုပ္ငန္း)၊ ဂ်ီ အီး (လွ်ပ္စစ္လုပ္ငန္း)၊ စီးတီး (ဘဏ္လုပ္ငန္း)၊ ဘီပီ (ေရနံလုပ္ငန္း)၊ ရွဲလ္ (ေရနံလုပ္ ငန္း) တို႔အစဥ္လိုက္ျဖစ္ၿပီး မိုက္က႐ိုေဆာ့ဖ္ (ကြန္ပ်ဴတာ လုပ္ငန္း) က နံပတ္ ၇ အဆင့္ ပဲရွိပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ကမၻာ့အႀကီးဆံုးကုမၸဏီ ၁ဝ ခုထဲမွာ အဆင့္ျမင့္နည္းပညာလုပ္ငန္း က အဲဒီမိုက္က႐ိုေဆာ့ဖ္ တခုဘဲပါပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကမၻာျပားတာေတြ အဆင့္ျမင့္နည္းပညာေခတ္ေရာက္တာေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ အလုပ္သမားေတြ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြအတြက္ လက္ေတြ႔မက်တဲ့ စိတ္ ကူးယဥ္အိပ္မက္ေတြသာျဖစ္ပါတယ္။ မဲေဆာက္က ျမန္မာအလုပ္သမားတေယာက္ဟာ အေမရိကန္ကအလုပ္သမားတေယာက္နဲ႔ တန္းတူလုပ္ခ မရသေရြ႔၊ အိႏၵိယက ကြန္ပ်ဴတာ ပညာရွင္အလုပ္သမားတေယာက္ဟာ အေမရိကန္က ကြန္ပ်ဴတာပညာရွင္ အလုပ္သမား တေယာက္ရတဲ့ လစာ မရေသးသေရႊ႕ ကမၻာႀကီးျပားေနတယ္လို႔ မေျပာႏိုင္ေသးပါဘူး။ အလြန္ဆံုးေျပာရရင္ အျပားလိုက္ႀကီးေစာင္းေနတယ္လို႔ဘဲ ေျပာႏိုင္မွာျဖစ္ၿပီး ပြင့္ပြင့္လင္း လင္းေျပာရရင္ေတာ့ သူေ႒းေတြက ပံုစံသစ္နဲ႔ လူလည္က်တာလို႔ဘဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ကမၻာမွာ အဆင့္ျမင့္နည္းပညာေတြ ေရွ႕ေဆာင္ေနၿပီး ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း လို႔ေခၚတဲ့ တကမၻာလံုးခ်ီ ဆက္ႏြယ္မႈေတြ လႊမ္းမိုးလာၿပီလို႔ ေျပာေနေဟာေနေပမဲ့ ကမၻာ့အလုပ္သ မားအမ်ားစုႀကီးရဲ႕ ဘဝကေတာ့ အဲဒီကမၻာျပားေတြ တတိယလႈိင္းေတြနဲ႔ အလွမ္းေဝးေန ဆဲပါဘဲ။ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြ ျမန္မာျပည္တြင္းအလုပ္သမားေတြ ဆိုရင္ နအဖစစ္အစိုးရ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာ အလုပ္သမားေတြထက္ပိုၿပီး အခြင့္မသာ ျဖစ္ေနရပါတယ္။