Tuesday, May 31, 2011

ျမန္မာႏုိင္ငံ ပညာေရးက႑ တိုးတက္ေအာင္ ဘာေတြ လုပ္ႏုိင္မလဲ

May 29th, 2011 | Author: Myat Shu Team

ျပည္သူ႕ေခတ္ ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ ၁၊ အမွတ္ ၄၄ (ေမလ ၂၆ ရက္၊ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္) ထုတ္ ဂ်ာနယ္မွ အထက္ပါ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ပညာေရး၊ ႏုိင္ငံေရး နယ္ပယ္မွ ပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ အျမင္ကို စုစည္းတင္ျပထားသည့္ က႑မွ ေကာက္ႏႈတ္ ထားပါသည္။
မ်က္ရႈ စာစုအဖြဲ႕


(၁) “ ဟိုနားနည္းနည္း ဒီနားနည္းနည္း ျပင္လို႔မရဘူး”
ေဒါက္တာ ျမင့္ျမင့္ခင္

ပညာေရးစနစ္ဆိုတာ တက္ေရာက္သင္ၾကားေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ သူတုိ႔ရဲ႕ဘ၀မွာ ေနထိုင္ဖို႔ ျပင္ဆင္မႈတစ္ခုပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒီပညာေရးစနစ္က ထြက္သြားတဲ့သူဟာ ဘ၀မွာ ၾကံဳေတြ႕လာတာေတြကုိ ရင္ဆိုင္တတ္ၿပီး အလုပ္ကိုလည္း အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕စြာ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ႏုိင္ဖို႔ဆိုတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳး ရွိဖို႔ ေကာင္းတယ္။
အခုေတာ့ ဒီပညာေရးက ဒီလို မဟုတ္ဘူး။ Skill ဆိုတဲ့ အရည္အေသြးပိုင္းကုိ ဘာမွ လံုး၀ မေပးထားဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေဘးက ပံ့ပိုးမႈ program ေတြ လိုတယ္ဆိုတာကို အဓိက ေျပာခ်င္တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ character ကလည္း မ်ိဳးစံု ရွိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သူတို႔ အားလံုးရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ကုိလည္း ျပန္ၿပီး ရႈျမင္ေပးရမယ္။ ဥပမာ ေျပုာရရင္ enrichment program မွာ ဧ၀ရတ္ေတာင္သည္ ဘယ္ေလာက္ေလာက္ ျမင့္ပါသည္။ ဧရာ၀တီျမစ္သည္ ဘယ္ေလာက္ရွည္ပါသည္ ဆိုတာနဲ႔ေတာ့ ဘာမွ ျဖစ္မလာဘူး။ Enrichment program ဆိုတာက Knowledge ကို မူတည္ၿပီး ဘ၀မွာ ၾကံဳေတြ႕ရမယ့္ အေတြ႕အၾကံဳကုိ  (critical thinking), (decision making), (problem solving) ဒါေတြကိုပါ သင္ေပးရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ teaching learning method က အေရးၾကီးတယ္လို႔ ကိုယ္ေျပာတာ။ နံပါတ္ (၁) ဟာ Teaching learning method ပဲ။ ေနာက္တစ္ခုက စာစစ္နည္း evaluaton က အေရးၾကီးတယ္။ အခုက စာေမးပြဲ စစ္တဲ့အခါ စာေတြ ျပန္အန္ခ် အမွတ္ေတြက ၈၀၊ ၉၀ ေတြရ၊ ဂုဏ္ထူးေတြ ၅ ခု ၆ ခု ရၾကဆိုေတာ့ သူတုိ႔က ဒါကုိပဲ လုပ္ၾကေတာ့တယ္။ ဒီလိုမျဖစ္ထုိက္ဘူးဆိုတာကုိ message ေပးခ်င္တယ္။ ေနာက္တစ္ခု ေျပာခ်င္တာ ပညာေရးမွာ ကြာဟမႈ ျဖစ္ေပၚေနတယ္။

တတ္ႏုိင္တဲ့သူက ဒီလိုလုပ္တယ္။ သူ႕ထက္ တတ္ႏုိင္တဲ့သူက ပိုေကာင္းေအာင္ လုပ္တယ္။ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္တဲ့သူက state school ကို သြားတယ္။ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အရွိကုိ အရွိအတိုင္း ျမင္ပါလို႔ ေျပာခ်င္တယ္။ အျဖစ္ကုိ အျဖစ္တိုင္း သိၿပီး ခံယူလိုက္ပါ။ ဒါမွသာ စစ္မွန္ေသာ solution ရမယ္။ အဲဒါကို မလုပ္ရင္ မရဘူး။ ႏွစ္နဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းရင္ ေလးဆိုတာကို လက္ခံလိုက္ပါ။ က်န္တာ ဘာမွ အဆင္မေျပစရာ မရွိဘူး။ အရွိကုိ အရွိအတုိင္း လက္ခံ၊ အျဖစ္ကို အျဖစ္အတုိင္း လက္ခံလိုက္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ။ ကိုယ္ကေတာ့ အဲဒါကို သိပ္ယံုၾကည္တယ္။ I’m scientist. ကုိယ္က စာေရးဆရာမဟုတ္ဘူး။ ဆရာ၀န္ဆိုေတာ့ scientist ျဖစ္ရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လိုျပင္ရမလဲဆို ဟိုနားနည္းနည္း ဒီနား နည္းနည္း ျပင္လို႔ မရဘူး။


(၂) “ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ၿပီးခဲ့တဲ့ လႊတ္ေတာ္မွာ တင္ခဲ့သလုိ ေကာ္မတီတစ္ရပ္ ဖြဲ႕စည္းဖို႔ လိုအပ္တာေပါ့”
ဦးေငြသိန္း (မြန္ေဒသလံုးဆိုင္ရာ ဒီမိုကေရစီပါတီ၊ ဥကၠဌ)

ေျပာရရင္ ပညာေရးမွာ အားရစရာအေၾကာင္း မရွိဘူး။ အစိုးရေက်ာင္းမွာပဲ ျမိဳ႕ေက်ာင္းကို ထားလိုက္၊ ေတာရြာမွာဆိုရင္ ၄၆ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ေသာ မူလတန္းေက်ာင္းေတြမွာ ဆရာ ၂ ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ တစ္ခါတေလ တစ္ေယာက္ မလာႏုိင္လုိ႔ ဆရာမ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတဲ့ ေက်ာင္းေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲ့ေတာ့ ဒီလို အေျခအေနနဲ႔ ပညာေရး သင္ၾကားမႈ ဘယ္လို ထိေရာက္မလဲ။ အဲ့ဒီ အေျခအေနကေတာ့ ဟိုအရင္တုန္းကေန အခုအခ်ိန္ အထိပဲ။ အထူးသျဖင့္ ဗမာစကား မတတ္တဲ့ ေဒသေတြက ေတာ္ေတာ္ သနားဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ ျမိဳ႕ေပၚက်ေတာ့လည္း ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားေပမယ့္ အခန္းက မေလာက္ဘူး။ တစ္ခန္းကို ေက်ာင္းသား ၅၀၊ ၆၀၊ ၇၀ ေပါင္းထည့္ၿပီး သင္ရတယ္။ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ အရင္တုန္းက ပညာေရးမွဴး လုပ္ခဲ့ဖူးေတာ့ အဲ့ဒီက အေျခအေနကိုလည္း သိတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ဗမာစကား မတတ္တဲ့ ေနရာေတြအျပင္ ဗမာကုိ လံုး၀ မျမင္ဖူးတဲ့ ေနရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ အဲ့ဒီေနရာေတြက ပညာေရး အေျခအေနကုိ ေတြးၾကည့္ရင္ သိသာပါတယ္။ အဲဒီကေလးေတြက မူလတန္း အဆင့္မွာ ၂ တန္းေလာက္ေတာင္ ေအာင္ႏုိင္တဲ့ အေနအထား မရွိဘူး။ အဲ့ေတာ့ ဒီေဒသက ကေလးေတြရဲ႕ အေတြးအေခၚက ဘယ္လုိ အေတြးအေခၚေတြ ရွိမလဲဆိုတာ ၀မ္းနည္းဖို႔ေတာင္ ေကာင္းတယ္။ ေက်ာင္းဆရာအေနဲ႔ ေျပာရင္ မ်က္ရည္ေတာင္ က်ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ အေနအထားပဲ။ ထုိင္းႏုိင္ငံေက်ာင္းေတြက အတန္းတစ္တန္းမွာ အနည္းဆံုး ဆရာ၊ ဆရာမက သံုးေယာက္ အျမဲတမ္း ရွိတယ္။ ကေလးေတြ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို ပညာတတ္ဖုိ႔အတြက္ သူတုိ႔ အာရံုစိုက္ေနတယ္။

အဲဒါေတြကို ျမင္ေတာ့ ကုိယ့္ႏိုင္ငံက  ပညာေရးနဲ႔ စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ ကြာျခားတယ္။ ဘဘတို႔ဆီမွာဆိုရင္ အခန္း ၅ ခန္းမွာ ဆရာ ဆရာမ ၂ ေယာက္ရွိတယ္။ တစ္ခါတေလ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ အဲ့လို ပံုစံနဲ႔ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး စာသင္မလဲဆိုတာ အမ်ားၾကီး စဥ္းစားဖုိ႔ လိုတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ ပညာေရးက စာေတာ့သင္တယ္။ စာေမးပြဲလည္း ေအာင္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတြးေခၚမႈ၊ ဖန္တီးၿပီး ေတြးေခၚမႈ၊ ေနာက္ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားမႈနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေတြးေခၚမႈ မရွိေတာ့ဘူး။ ဆရာက ဒါေတြ စာေမးပြဲမွာ ပါမယ္။ ဒါက်က္ ဒါေျဖဆိုၿပီး ဆရာေတြ သင္တဲ့အတုိင္းပဲ မွတ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္မွာ exam center ေပါ့။ စာေမးပြဲမွာ ဘာပါမလဲဆိုတာပဲ ဆရာ ဘာေျပာမလဲဆိုတာပဲ မွတ္ထားတယ္။ ဒီေလာက္ပဲ။ က်န္တဲ့ concept နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေတြးေခၚမႈ၊ စဥ္းစားမႈ၊ အျမင္ေတြ ကေလးေတြမွာ မရွိေတာ့ဘူး။ အထူးသျဖင့္ စာသင္ခန္းေတြမွာ ဒီမိုကရက္တစ္ teaching မရွိဘူး။ အတန္းထဲမွာ လက္ပိုက္ထားစမ္း၊ ေသသြားမယ္၊ ငါ့အေၾကာင္း သိတယ္မွတ္လား၊ စာမရရင္ ဘာလုပ္မယ္ ညာလုပ္မယ္ဆိုၿပီး သင္ေနေတာ့ ကေလးေတြက သနားဖုိ႔ ေကာင္းပါတယ္။ ဆရာ ဆရာမေတြ အခု သင္ၾကားေနတဲ့ ပံုစံက teacher center, exam center ျဖစ္ေနတယ္။ က်ဴရွင္ မတက္ရင္လည္း မေအာင္ဘူးဆိုတဲ့ အေနအထားရွိတယ္။ ဒါက ဆရာ ဆရာမေတြရတဲ့ လစာနည္းမႈနဲ႔လည္း ပတ္သက္တယ္။ ျပင္မယ္ဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ျပင္ရမယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဆရာ ဆရာမဦးေရ ေလးသိန္းေက်ာ္ရွိတယ္။ တကၠသိုလ္ပါ ေပါင္းလိုက္မယ္ဆိုရင္ ေလးသိန္းေက်ာ္ ငါးသိန္းနီးပါးပဲ။ ပညာေရးအတြက္ ေပးတဲ့ ဘတ္ဂ်က္ကိုလည္း နည္းနည္း ျပန္စဥ္းစားဖို႔ လိုမယ္လုိ႔ ေျပာခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တုန္းကဆိုရင္ ႏုိင္ငံျခားက ပညာေတာ္သင္ လာၾကတယ္။ အခု ဘယ္သူမွ မလာၾကေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေခတ္တုန္းက တကၠသိုလ္မွာ အဂၤလိပ္လို သင္တဲ့ ဘာသာကို အဂၤလိုပဲ သင္ရမယ္။ ျမန္မာလို မသင္ရဘူး။ ျမန္မာလုိ သင္တဲ့လူည္း မရွိဘူး။ အခုက်ေတာ့ ျမန္မာလို သင္ၿပီး အဂၤလိပ္လို ေျဖခိုင္းေတာ့ သီအိုရီ အရဆိုရင္ ပညာေရးမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ညွဥ္းဆဲတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။

ဒီကိုးတန္း ဆယ္တန္း သင္တဲ့အခါမွာလည္း ျမန္မာလိုသင္ၿပီး ကေလးေတြကို အဂၤလိပ္လို ေျဖခိုင္းတယ္။ ဒါက မျဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥေပါ့ေလ။ ဒါကို ျပင္ရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္က သင္တန္းေတြ ေပးမယ္ဆိုရင္ ေကာင္းတယ္။ ဥပမာ – သူငယ္တန္းကတည္းက အဂၤလိပ္စာကို အဂၤလိပ္လို ေျပာၿပီးသင္ရင္ ဒီကေလးေတြက ကုိးတန္း ဆယ္တန္းဆုိရင္ ဘာမွ မလိုေတာ့ဘူး။ speaking class တို႔ ဘာတုိ႔ တက္စရာ မလုိေတာ့ဘဲ အဂၤလိပ္စကား ေျပာတတ္ၿပီးသား တစ္ခါတည္း ျဖစ္ေနမယ္ေလ။ ဆရာ ဆရာမေတြလည္း တကယ္ေတာ့ မညံ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ကို အကုန္အက်ခံၿပီး သင္တန္းေတြ ဘာေတြ မေပးႏုိင္လုိ႔ ဆရာ ဆရာမေတြရဲ႕ အေျခအေန၊ ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရး အေျခအေန ဒီလုိေတြ ျဖစ္ေနတယ္လုိ႔ ျမင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေနနဲ႔ကေတာ့ တုိင္းရင္းသားေတြ စုေပါင္းၿပီး ေဆြးေႏြးဖို႔ ရွိတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဗမာစကား လံုး၀ မတတ္တဲ့ ကေလးေတြ ဘယ္လုိ သင္ရမလဲဆိုတာ စဥ္းစားရမယ္။ ဥပမာ – ကေလးတစ္ေယာက္က ဗမာစကား လံုး၀ မတတ္ဘူးဆိုရင္ သူ႕ဘာသာ စကားနဲ႔ပဲ သင္လုိက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဗမာစာလည္း သင္ရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကခ်င္မွာ ေနတုန္းက မူလတန္း လာတက္တဲ့ ကေလးေတြ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ၁၃ ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီ။ ၁၃ ႏွစ္က ဗမာစကား လံုး၀ မတတ္ဘူး။ အဲ့ေတာ့ သူငယ္တန္း က်ေသးတယ္။ သူငယ္တန္းေတာင္ က်ၿပီဆိုေတာ့ ေနာက္ထပ္ တက္ဖုိ႔ မရွိေတာ့ဘူး။ အရပ္စကားနဲ႔ ေျပာမယ္ဆုိရင္ ေယာက်္ားယူဖုိ႔ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ အဲ့ဒါေတြက်ေတာ့ နည္းနည္း စဥ္းစားဖုိ႔လုိတယ္။ ဗမာစကားလည္း သင္ရမယ္။ သူ႕ဘာသာစကားနဲ႔လည္း ဘာသာရပ္ေတြကို သင္ေပးလိုက္မယ္ဆိုရင္ သူ႕အေနနဲ႔ အေတြးအေခၚပုိင္း ဘာညာလည္း သိသြားမယ္။ ၿပီးေတာ့ ၄ တန္းောက္ဆိုရင္ ဗမာစကားလည္း သူတုိ႔ ေျပာတတ္သြားမယ္။ ေရးတတ္မယ္။ ဖတ္တတ္မယ္။ အဲ့ေတာ့ သင္ရိုးပိုင္းကေနစၿပီး ျပင္ရမယ္။ လႊတ္ေတာ္မွာ တင္ခဲ့သလုိ ေကာ္မတီတစ္ရပ္ ဖြဲ႕စည္းဖုိ႔ လိုအပ္တာေပါ့။
http://www.myatshu.com/?p=1092&sms_ss=facebook&at_xt=4de21c8e79761316%2C0

(က) လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္က ေဆြမ်ဳိးရွိရာ အေမရိကားကို သားေလးနဲ႔အတူ ကြ်န္မအလည္အပတ္ ေရာက္ခဲ့တယ္။ မိတ္ေဆြက ကြ်န္မတို႔ အေမရိကားမွာ ရွိေနတဲ့အေတာအတြင္း သံုးဖို႔ဆိုျပီး ကေလးပုခက္ တစ္ခုေပးပါတယ္။   “ဒီမွာက ကားေမာင္းရင္ ကေလးကိုပုခက္ထဲ ထည့္ထားရတယ္။ ဒါကေလးသံုးဖို႔... အတတ္...ႏိုင္ဆံုး မပ်က္၊ မညစ္ပတ္ေစနဲ႔ေနာ္ အစ္မ.... ကြ်န္မ သူမ်ားဆီက ငွါးလာတာ”   ႏွစ္ပတ္ေနျပီး ကြ်န္မတို႔ ျပန္ခါနီးမွာ မိတ္ေဆြက သူငွားလာတယ္ဆိုတဲ့ မသစ္မေဟာင္းေတာ့တဲ့ ကေလးပုခက္ကို ဆိုင္သြားျပီးျပန္အပ္ခဲ့တယ္။ ဆိုင္ရွင္က ဘာမွမေျပာတဲ့အျပင္ တန္ဖိုးေငြကို အကုန္ျပန္ေပးခဲ့တယ္။ မိတ္ေဆြက “ဒီကဆိုင္ေတြမွာ လက္ခံျဖတ္ပိုင္းရွိရင္ ႏွစ္ပတ္အတြင္း ဝယ္ထားတဲ့ပစၥည္းကို မၾကိဳက္ခဲ့ရင္ ျပန္လွဲ၊ ျပန္အပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လိုတဲ့ပစၥည္းေတြကို ကြ်န္မဒီမွာ အျမဲလာ “ငွား” တယ္။ တခ်ဳိ႔လူေတြက တီဗီြေတာင္ “ငွား”ေသးတယ္။ အေမရိကားေတြ သိပ္တံုးတာပဲေနာ္။ ဒီလိုဝယ္ျပီး ျပန္အပ္တဲ့ ယုိေပါက္ ေတာ္ေတာ္ၾကီးတယ္ဆိုတာေတာင္ မသိၾကဘူး” လို႔ဆိုပါတယ္။   (ခ) ေနာက္ႏွစ္မွာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကို ကၽြန္မေရာက္ခဲ့ျပန္တယ္။ ဂ်ပန္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ ကြ်န္မတည္းခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းက ကြ်န္မသြားခ်င္တဲ့ေနရာကို ကားေမာင္းျပီး လိုက္ပို႔ခဲ့တယ္။   “လူေတြဒီေလာက္မ်ားျပီး က်ပ္သိပ္ေနတဲ့တိုက်ဳိမွာ ကားရပ္ရတာ မခက္ဘူးလား” လို႔ သူငယ္ခ်င္းကို ကြ်န္မေမးေတာ့ “အဲဒီေလာက္ မခက္ပါဘူး။ ဒီက အစိုးရက ကားရပ္ဖို႔ေနရာရွိမွ ကားဝယ္ရမယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ပိုင္ကားေတြက နင္ထင္သေလာက္ မမ်ားပါဘူး”   “ဟာ .. ဒါဆို နင့္မွာ ကားရပ္ဖို႔ေနရာရွိတယ္ေပါ့။ ေစ်းၾကီးမွာပဲေနာ္”   “နင္လည္း ဂ်ပန္ေတြေလာက္ တံုးတာပဲ.. ကားရပ္ဖို႔ေနရာ တစ္ေနရာ အရင္ငွားျပီး ကားဝယ္လိုက္... ကားနံပါတ္ခ်ိတ္ျပီဆိုရင္ ငွားထားတဲ့ေနရာကို ျပန္အပ္လုိက္ရင္ ျပီးသြားတာပဲ”   ေနာက္ရက္ေတြမွာ ဂ်ပန္လူမ်ဳိး သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက ကြ်န္မကိုဧည့္ခံပါတယ္။ သူနဲ႔သြားတဲ့ေနရာတိုင္း ကြ်န္မတို႔ရဲ႕စီးေတာ္ယာဥ္ကေတာ့ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ေျမေအာက္ရထားပဲျဖစ္တယ္။ သူက ကြ်န္မကို အားနာစြာနဲ႔ “တိုက်ဳိမွာ ကားရွိဖို႔ဆိုတာ လြယ္ေပမယ့္ ကားရပ္ဖို႔ေနရာက ေစ်းၾကီးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ရထားပဲ တိုးၾကစို႔ေနာ္” လို႔ ေျပာေတာ့ ကြ်န္မက သူ႔ကို အရင္သူငယ္ခ်င္းရဲဲ႕အၾကံကို ေပးလိုက္မိတယ္။   ကြ်န္မရဲ႔ အၾကံကိုၾကားေတာ့ သူကဝမ္းမသာတဲ့ အျပင္ “ယိုေပါက္ထဲဝင္ခ်င္ရင္ ေနရာတကာမွာ ယိုေပါက္ေတြရွိပါတယ္။ ဥပမာ- ငါ့အိမ္ေထာင္စုကို ရြာမွာေနတဲ့ ငါ့မိဘေတြစီ ခဏေျပာင္းထည့္လိုက္တာနဲ႔ ငါကားဝယ္လို႔ရျပီ။ ဒါေပမယ့္ ငါက တိုက်ဳိမွာပဲေနျပီး ကားရပ္ဖို႔ေနရာ မရွိဘဲ ကားဝယ္တယ္ဆိုရင္ ေဘးပတ္၀န္းက်င္က လူေတြ ငါ့ကိုဘယ္လိုျမင္ၾကမလဲ! အလုပ္သြားရင္ ကားေမာင္းသြားတဲ့ငါ့ကို လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြက ဘယ္လိုထင္မလဲ? သူတို႔တေတြ ဒီလို မလုပ္တတ္ၾကဘူး”လို႔ ေျပာပါတယ္။   အေမရိကားက ဝယ္ျပီးပစၥည္း ျပန္လဲလွယ္ခြင့္နဲ႔ ဂ်ပန္ကယိုေပါက္ေတြဟာ “ယံုၾကည္မႈ” အေပၚ အေျခခံထားျခင္းပဲျဖစ္တယ္။ “ယံုၾကည္မႈ” ကို အလဲြသံုးစားလုပ္ျပီး ၾကာလာေတာ့ လူေတြက အက်င့္ေတြပ်က္လာခဲ့ေတာ့့တယ္။ ကြ်န္မေနတဲ့ တိုင္းျပည္မွာေရာ... အက်င့္ပ်က္ေတြက မ်ားလာေတာ့ ဒါဟာ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္တစ္ခုလို ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ လူေတြက “အက်င့္ပ်က္”ဆိုတဲ့ ေနရာမွာပဲ တဝဲဝဲလည္ေနခဲ့ၾကေတာ့တယ္။   (ဂ) ေရာမကို ကြ်န္မေရာက္ခဲ့စဥ္က ရထားစီးေတာ့ ရထားလက္မွတ္ဝယ္တဲ့စက္ပဲရွိျပီး လက္မွတ္စစ္တဲ့စက္ မေတြ႔မိေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အလိုလိုေနရင္း လူေတြ လက္မွတ္ဝယ္ၾကပါ့မလားလို႔ သံသယျဖစ္မိေသးတယ္။ လက္မွတ္မဝယ္ၾကရင္ သူတို႔ျမတ္ပါ့မလားလို႔ ေတြးပူေနမိေသးတယ္။ ဒါက ကြ်န္မတို႔ရဲ႕စိတ္နဲ႔ ႏိုင္းျပီး ေတြးလိုက္တာျဖစ္ေပမယ့္ အီတလီလူမ်ဳိးေတြက ကြ်န္မတို႔ ဒီလိုေတြးမိတယ္ဆိုတာကို အံ့ၾသေနၾကဦးမယ္။ သူတို႔ရဲ႕အေတြးက “ရထားစီးရင္ လက္မွတ္ဝယ္ရမယ္။ လက္မွတ္မဝယ္ရင္ ရထားမစီးဘူး။ ရထားစီးျပီး ဘာလို႔လက္မွတ္ မဝယ္တာလဲ” ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလးပဲျဖစ္တယ္။   တကယ္လို႔ လက္မွတ္မဝယ္ဘဲ ရထားစီးလို႔ရလားလို႔ ေမးလာခဲ့ရင္ စီးလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အက်င့္မပ်က္တဲ့ အီတလီေတြကို မသိေစ၊ မျမင္ေစနဲ႔... တကယ္လို႔ သိခဲ့ရင္ သင့္ကိုျပစ္ဒဏ္ေပးဖို႔ သူတို႔က အရင္ဆံုး လက္ေျမႇာက္လိမ့္မယ္။ ျပစ္ဒဏ္က လက္မွတ္ဖိုးထက္ အဆမ်ားစြာၾကီးသလို တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိးဆိုတဲ့ ဂုဏ္ကိုေတာင္ ထိခိုက္ႏိုင္ပါတယ္။   (ဃ) တစ္ခါက နယူးေယာက္နာမည္ၾကီး ျပတိုက္တစ္ခုကို ကြ်န္မတို႔ သြားလည္ခဲ့တယ္။ အဝင္လက္မွတ္ဝယ္ရျပီး လက္မွတ္က မွႈးေစ့ေလာက္ရွိတဲ့ ေရႊေရာင္အျပားေလးျဖစ္တယ္။ မိတ္ေဆြက ျပတိုက္ထဲကိုမဝင္ခင္ “ျပတိုက္ထဲဝင္ျပီး အျပင္ျပန္ထြက္ခ်င္တဲ့လူေတြ လက္မွတ္ကိုျပန္မအပ္နဲ႔ဦး... အထဲကို ေနာက္ထပ္ျပန္ဝင္ခ်င္ရင္ အဲဒီလက္မွတ္ ျပန္ျပလိုက္ရံုပဲ။ တကယ္လို႔ ထြက္ျပီး ျပန္မဝင္ခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ လက္မွတ္ကို တံခါးဝက မွန္ေသတၱာထဲ ထည့္လိုက္ရံုပဲ” လို႔ မွာပါတယ္။ ကြ်န္မက သိခ်င္တာနဲ႔ “ ဒီလက္မွတ္ရဲ႕အေရာင္နဲ႔ သ႑ာန္က ေန႔တိုင္းေျပာင္းေနလား” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ မေျပာင္းတဲ့အေၾကာင္း မိတ္ေဆြက ေျပာပါတယ္။   “ဒါဆိုရင္ တခ်ဳိ႕က လက္မွတ္ကို ျပန္မထားခဲ့ဘဲ ယူသြားျပီး ေနာက္ရက္မွာ ျပန္လာလို႔ရတာပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ၁ဝေယာက္စာကို လက္မွတ္၅ေစာင္ပဲ ဝယ္ျပီး က်န္၅ေစာင္ကို ဝင္သြားတဲ့လူက ျပန္ယူထြက္လာလို႔ရတာပဲ” ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ေျပာမိတဲ့ကြ်န္မစကားကို မိတ္ေဆြက ရယ္ပါတယ္။   “နင္တို႔ပဲ ဒီလိုေတြးၾကမယ္.. ဒီကလူေတြ ဒီလိုေတြးၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဝင္ရင္ လက္မွတ္ဝယ္မယ္။ လည္ပတ္ျပီးလို႔ ထပ္မဝင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ လက္မွတ္ကို အပ္ခဲ့မယ္။ သူတို႔ရဲ႕အေတြးက ရွင္းရွင္းေလး”   အေမရိကားေတြက လူတိုင္းဟာ စည္းကမ္းလိုက္နာၾကတဲ့ လူေတြလို႔ ယံုၾကည္ထားၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တံခါးဝမွာ အေစာင့္ေတာင္ မထားၾကပါဘူး။ ကြ်န္မရဲ႕အေတြးနဲ႔ ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မ ရွက္မိပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕အေတြးနဲ႔ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြက ကြ်န္မတို႔တိုင္းျပည္မွာ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခု ျဖစ္လို႔ေနခဲ့ပါျပီ။   (င) ကြ်န္မ သင္တန္းသြားေပးတဲ့ ကုမၸဏီက စားေသာက္ခန္းေတြဟာ သပ္ရပ္ျပီး သန္႔ရွင္းပါတယ္။ အစားအစာေတြကို ကိုယ္တိုင္ခပ္ယူ စားေသာက္ရေအာင္ စီစဥ္ထားေပးတယ္။ ကိုယ္ၾကိဳက္တာ ကိုယ္ယူစားရံုပါပဲ။ သစ္သီးထားတဲ့ စင္ဖက္မွာေတာ့ “တစ္ဦးကို တစ္ထုပ္သာ ယူရန္” ဆိုတဲ့ စာရြက္ေလးကပ္ထားပါတယ္။ အသီးေတြက ေဆးျပီးသား လွီးျပီးသားေတြပါ။ တံခါးဝမွာလည္း အေစာင့္ မရွိပါဘူး။ သံုးေဆာင္မယ့္လူေတြက ကိုယ့္ဝန္ထမ္းကဒ္နဲ႔ စက္ထဲထည့္လိုက္ရံုပါပဲ။ က်သင့္ေငြကို လကုန္ရင္ လစာထဲကေန ႏုတ္ယူပါတယ္။   ကုမၸဏီ အၾကီးအကဲတစ္ဦးက ကြ်န္မကို “ဝန္ထမ္းတစ္ဦးက ထမင္းစားျပီး စက္ထဲကဒ္မထည့္လို႔ မိသြားတယ္။ ပထမတစ္ၾကိမ္ သတိေပးတယ္။ ဒုတိယအၾကိမ္မွာ အလုပ္ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္” လို႔ေျပာျပပါတယ္။ ယံုၾကည္မႈကို တည္ေဆာက္ဖို႔ရာ မလြယ္ကူသလို တန္ဖိုးလည္း ၾကီးမားပါတယ္။   တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ယံုၾကည္မႈျမင့္ေလ ၾကီးၾကပ္မႈက နည္းေလျဖစ္တယ္။ ယံုၾကည္မႈရွိေလ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္အဆင္ေျပေလ၊ အလုပ္လုပ္ရာမွာ လြယ္ကူ ျမန္ဆန္ျပီး စိတ္ခ်မ္းသာေလျဖစ္တယ္။ ေလွ်ာက္ဖို႔လမ္းက ေရြးတာမွန္သြားျပီဆိုရင္ ခရီးေဝးမွာကို မေၾကာက္ရေတာ့ပါဘူး။   အင္တာနက္ေပၚ ဖတ္မိတာေလး ဘာသာျပန္ထားတာပါပဲ.. ၾကာခဲ့ပါၿပီ...ဒါေပမဲ့ ခံစားလို႔ေကာင္းေနတုန္းပဲ...   ႏိုင္းႏိုင္းစေန

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...