ဦးစိန္ဝင္း နဲ႔ မီဒီယာေခတ္
|
10:42 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
ကေန႔ လူထု ၆၅၊ ျမန္မာျပည္ ကုလသမဂၢဝင္တာ ၆၃ ျပည့္တဲ့ေန႔မွာ လူထုစိန္ဝင္း (ေရႊဥေဒါင္းတူ)အေၾကာင္း သူ ၇၀ ျပည့္ခ်ိန္မႏွစ္က မဇၩိမမွာေရးခဲ့တာ ျပန္တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။ လူေတြက လူထုစိန္ဝင္းနဲ႔ အမ်ိဳးေတာ္လားေမးရင္ သူ႔မန္က်ည္းတုံက တူနဲ႔ ဝင္းေမာ္ဦးစာေပက က်ေနာ့အမဝမ္းကြဲ (ရန္ကုန္လူထုတုိက္ခြဲမန္ေနဂ်ာ ေညာင္ေလးပင္ ပမညတအမတ္ ဦးတင္ေမာင္သမီး)ရတယ္လုိ႔ ရွင္းျပရတယ္။ လူထုထြက္ေတြထဲမွာေတာ့ တုိက္အေပၚ အၾကည့္ဆုံး အားကုိးအားထားအျပဳရဆုံးပါပဲ။ ေခတ္ပ်က္ႀကီးထဲမွာ စာနယ္ဇင္းေလာက ႏုိင္ငံေရးေလာကနဲ႔ တုိင္းျပည္အေပၚ ေျပာႏုိင္သေရြ႕ေျပာဆုိေနတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။ ဦးစိန္ဝင္းေရးတာေတြ ထပ္ေနပီ၊ ဘာမွမယ္မယ္ရရမရွိဘူး၊ အတိတ္ကုိတမ္းတေနတာပဲ ေျပာတဲ့အုပ္စုေတြ ဂ်ာနယ္ေခါင္းႀကီး ေဆာင္းပါးေတြနဲ႔ ထုိးႏွက္တဲ့သူေတြလဲ ေရြးေကာက္ပြဲအပီးမွာပဲ သရုပ္မွန္ေတြ ေပၚသြားပါပီ။ မီဒီယာအသုံးခ် အန္ဂ်ီအုိေထာင္ ပေရာဂ်က္ရွာ လူမ်ားလက္ကုိင္တုတ္လုပ္ပီး တုိင္းျပည္ကုိေခ်ာက္တြန္းတဲ့သူ
(၁)
အဘ ၇ဝ ျပည့္ပီတဲ့လား။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကြ်န္းေပၚမွာ ေထာင္ထဲမွာ သူခံခဲ့ရတဲ့ဒဏ္ေတြ ေဆးလိပ္ ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ၇၅ ေလာက္ ထင္ေနမိသလုိ ျမန္မာျပည္မွာ အဘရရွိထားတဲ့ မီဒီယာ ႏုိင္ငံေရး လူမွုေရးေျပာပုိင္ခြင့္ ဂုဏ္န႔ဲဝါအရ သူဟာ ထိပ္ဆုံးတန္းေရာက္ေနတာ ဆယ္စုႏွစ္နဲ႔ ရွိေနပီဆုိေတာ့ ၈ဝေက်ာ္ ၉ဝတန္း လူၾကီးေတြနဲ႔ တရြယ္ထဲဘဲ မွတ္ေနမိေတာ့တယ္။ အဘတုိ႔ အရြယ္တန္း မႏၲေလးသား နာမည္ၾကီးေတြထဲက ေနာက္တေယာက္က က်န္းမာေရးဝန္ၾကီး ပါေမာကၡေဒါက္တာေက်ာ္ျမင့္ (ေဆးေလာကမွာ ဆရာဟယ္ရီ)ပါ။ တသက္လုံး ဘယ္တုံးကမွ ႏုိင္ငံေရးႏွုတ္ခမ္းမသီခဲ့ဘူးတဲ
မွတ္မိပါေသးတယ္၊ မႏၲေလးေႏြညခ်မ္းေတြမွာ အိမ္ေရွ ့ဧည့္ခန္းထဲ ယပ္တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ ျခင္ယမ္းရင္း အဖြားဆီ လူနာေမးလာ၊ ေမြးေန႔ပြဲလာတတ္တ့ဲ အဘနဲ႔ သတင္းေလာကအေၾကာင္း ေရွးမႏၲေလးအေၾကာင္း ေမးမိေျပာမိၾကပါတယ္။ ေမၿမိဳ ့က တတိယသမီးေတာ္ၾကီးဆီ အဘအဖုိးအဖြားေတြနဲ႔အတူ အခစားဝင္ရတ့ဲအေၾကာင္းမ်ိဳးေပါ့။ မဘုရားၾကီးခန္းေဆာင္ထဲကုိ ဒူးတြား မိေခ်ာင္းတြားတြား ဝင္ပီးခစားရတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပရင္ အဘဟာ သူ႔ဦးၾကီး ေရႊဥေဒါင္းလုိပဲ မင္းေတာစုိးေတာၾကီးေပမယ့္ ဒါေတြဘာမွမဟုတ္မွန္းသိလုိ႔ ပေဒသရာဇ္ေစာ္မနံတာပဲလုိ႔ ေအာက္ေမ့မိပါတယ္။ ဒီေခတ္မွာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္အေၾကာင္းျပပီး ပေဒသရာဇ္ရူးၾကတဲ့သူေတြက ႏုိင္ငံပုိင္မီဒီယာေတြမွာကုိ ေပၚထင္ၾကီးမဟုတ္လား။ ရတနာဆင္ျဖဴဟာ အေဖာ္ဆင္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္တယ္ဆုိတာ တေန႔ကတင္ ေတြ႔လုိက္ေသးတယ္။ သတင္းေလာက က လူေဟာင္းေတြအေၾကာင္းေျပာမိၾကတဲ့
ေနာက္ရန္ကုန္မွာ အဘဆီလာတဲ့ ဂ်ာနယ္ေပါင္းစုံ သြားဖတ္တဲ့အခါ ေခတ္စားစျပဳေနတဲ့ အန္ဂ်ီအုိေလာကထဲ ခုန္ဆင္းခ်င္ေနတဲ့ တပည့္ေတြအေၾကာင္း ေျပာတာ ခုထိ နားထဲ ၾကားေနတုန္းပါပဲ။ “ကြာ… ကုိယ့္လူေတြကလဲ ေျပာလုိ႔မေကာင္းပါဘူး၊ ဒီလုပ္ငန္းအေၾကာင္းျပဳပီး ေဒၚလာရွာခ်င္ေနၾကတာ ခက္တယ္၊ အာဖရိကလုိ ကေမၺာဒီးယားလုိျဖစ္မွာ စုိးတယ္၊ တုိင္းျပည္လဲ ဘာမွအက်ိဳးမထူး၊ လူေတြ စာရိတၱပ်က္ ေတာင္းစားခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ အဖတ္တင္က်န္တာ ရွိတယ္”။ နာဂစ္ပီးေနာက္ ေဒၚလာဘီလ်ံနဲ႔ခ်ီပြလုိက္တဲ့ အန္ဂ်ီအုိဆုိတာေတြ ႏုိင္ငံေရးေယာင္ေယာင္နဲ႔ လူတတ္ၾကီးလုပ္ခ်င္သူေတြ ကက္ပီတုိလ္နဲ႔ ဝက္စမင္နစ္စတာနန္းရင္ျပင္ထိ ေရာက္လာတဲ့အခါ အဘေရ ဓာတ္ခုိက္နဲ႔ နတ္ၾကိဳက္ပဲဗ်ိဳ ့လုိ႔ပဲ ေျပာခ်င္မိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဘာမွေျပာင္းမွာမဟုတ္မွန္းသိလ်က္
(၂)
အျပင္ေရာက္ေတာ့ အဘက မီဒီယာမွာ ပုိပီး စူပါျဖစ္လာပါတယ္။ ဦးဝင္းတင္ ထြက္မလာခင္အထိ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ လက္ဝဲသတင္းသမားတုိ႔အျမင္နဲ႔ ျပတ္ျပတ္သားသား အဘဦးေဆာင္ေျပာေနတာေတြ ျမင္တုိင္းၾကားတုိင္း သတင္းေလာကအတြက္ ဂုဏ္ယူမိသလုိ ႏုိင္ငံေရးမစြက္ ဘက္မလုိက္တဲ့ မီဒီယာအသံဟစ္ပီး ႏုိင္ငံေရးကုိ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္မသိ၊ သိေအာင္လဲ အားမထုတ္ စိတ္လဲမသန္ဘဲ ေတာ္အိေလ်ာ္အိနဲ႔ အမ်ားၾကိဳက္ ၿဖီးေနၾကတဲ့ မီဒီယာသမားဆုိသူတခ်ိဳ ့ကုိ ပုိစိတ္ေလသြားပါတယ္။ ခုလုိ ႏုိင္ငံေရး ေခတ္ပ်က္တဲ့ကာလမ်ိဳး (ဂ်ီစီဘီေအပ်က္ခ်ိန္၊ ၁၉၆၄ ပါတီေတြဖ်က္ရခ်ိန္၊ NLD ေဘးက်ပ္နံက်ပ္က်ခ်ိန္)မွာ ျပည္သူေတြကုိ ေရွ႕ ့ဆက္ရမယ့္ခရီးၾကမ္းအေပၚ အျမင္မွန္ေပးႏုိင္တဲ့ သတင္းသမားဆုိတာ ျပည္တြင္းျပည္ပ လက္ခ်ိဳးေရလုိ႔ ရပါတယ္။ မီဒီယာနာမည္ခံပီး ႏုိင္ငံေရးပုိစတာကပ္တဲ့ ေမာ္စီတုန္း ဂ်ာနယ္လစ္၊ ပြဲတကာတက္ပီး ေၾကာ္ျငာသတင္းေရးေပးတဲ့ ပြဲၾကိဳက္ခင္၊ သံ႐ုံးအၾကိဳက္ အန္ဂ်ီအုိအၾကိဳက္ ကုမၸဏီအၾကိဳက္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီးမ်ားအၾကိဳက္ ျပည္သူမ်ားနဲ႔မထုိက္တဲ့ ဇြန္းျခစ္အထုိးခံဂ်ာနယ္လစ္ေတြနဲ
အဘက သူ႔ဦးၾကီးလုိပဲ ခ်စ္ခင္ ၾကည္ညိဳသူမ်ားသလုိ မုန္းသူလဲ မရွားပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ နာမည္ၾကီး အခ်င္းခ်င္း မုန္းတာ ပုိခံရပါတယ္။ သတင္းေလာကမွာ ႏွာေစးမေနခ်င္ရင္ ေမတၱာတုံးေတာ့ လုပ္ၾကရ ထင္ပါရဲ့။ ဒီလုိနဲ႔ အဘနဲ႔ တခ်ိန္က ခင္ခဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္တူခ့ဲသူမ်ားနဲ႔လဲ ကြဲၾက၊ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ အျပန္အလွန္ေထ့ၾက ေငါ့ၾကေတြ ေတြ႔ရတာ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ဗမာျပည္အျပင္မွာ တခါက ဆုံဖူးတဲ့ ဘာသာျပန္ ပညာရွိတေယာက္ ေျပာသြားတာမ်ား “ကုိစိန္ဝင္းဗ်ာ.. သူ႔ကေလးေတြက် ႏုိင္ငံျခားပုိ႔ပီး သူမ်ား သားသမီးကုိ လမ္းေပၚထြက္ အေသခံခုိင္းတယ္” တဲ့။ အင္း အဘက ႏုိင္ငံေရးမွာ အနာမခံဘဲ အသာမစံရဘူးလုိ႔ ေျပာတာပါ။ လူငယ္ေတြကုိ ဘိန္းေကြ်းပီး ကြ်န္ခံေတာ့ မခုိင္းပါဘူး။ ဘာေျပာေျပာ ဗမာေလာကမွာ အင္မတန္ ေမႊတဲ့ တတိယခ်ီးထုပ္လမ္းကုိ မီဒီယာေပၚ ဒုိင္ခံျဖန္႔တဲ့ ေနစူးေက်ာ္ဂုိဏ္းကုိ ပုေအာင္ထုႏုိင္တာ အဘပဲရွိပါတယ္။ NLDညံ့ေၾကာင္း၊ အေမရိကန္မေကာင္းေၾကာင္းေရးလုိ႔ မၾကိဳက္တဲ့သူမ်ားလဲ ရွိပါေသးတယ္။ အေနာက္ၾကိဳက္မလုိက္ပဲ ကုိယ္ျမင္တာ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ မုိးခါးေရမေသာက္ ေျပာတာကေတာ့ ေလးစားသင့္ပါတယ္။
အဘကုိ အနီသတင္းစာဆရာဆုိပီး မုန္းတဲ့သူေတြအျပင္ ေနာက္မုန္းၾကသူမ်ားက အန္ဂ်ီအုိမေကာင္းေၾကာင္းေရးလုိ႔
ေနာက္ ယဥ္ေက်းမွု ျမန္မာမွုကိစၥေျပာတာဆုိတာကလဲ ဒီလုိမွမေျပာရင္ မဟုတ္တဲ့ေနရာမ်က္စိပြင့္ေနတဲ့ လူထုကုိ ေရဆုိးေျမာင္းထဲ ဆြဲခ်သလုိျဖစ္မွာေပါ့။ ရန္ကုန္မွာ မိန္းကေလးေတြ ဝတ္စားေနတာ ၾကက္လုိျဖစ္ကုန္ပီဆုိတာကုိ ေကာင္းပါတယ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ႏုိင္ငံတကာစံခ်ိန္မီတာေပါ့လုိ႔ ေထာက္ခံေရးရမွာလား။ ႏုိင္ငံတကာပျခဳပ္သယ္စံခ်ိန္ပဲ မီမွာေပါ့။ ကမၻာအရပ္ရပ္မွာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ယဥ္ေအာင္ဆန္းေအာင္ ဂုိက္က်ေအာင္ ဝတ္နည္းမ်ိဳးစုံရွိရာမွာ အာရွ ဒစၥကုိယဥ္ေက်းမွုအေပါစားေတြ အဟုတ္မွတ္ပီး ေလွ်ာက္တုေနတာ အေကာင္းမွတ္လုိ႔ လူၾကီးေတြက လက္ခုပ္တီးေပးရမွာလား။ မရွိေတာ့တဲ့လူၾကီးေတြသာ ဒါေတြျမင္ရၾကားရရင္ ဘယ္လုိမ်ား ေျပာမွာပါလိမ့္၊ ေျပာစရာရွိတာ တားစရာရွိတာမတားတဲ့ ခုလူၾကီးေတြကုိပဲ အရင္အျပစ္ဆုိမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒိျပင္ ဗမာစာနဲ႔စကားစံခ်ိန္မီေအာင္ မေရးတတ္မေျပာတတ္ေတာ့တာ၊ မူးယစ္ေသစာေသာက္စားတာ၊ ဘဝကုိ အေလးအနက္မရွိတာ၊ ပညာကုိ အေလးမထားတာ ဒါေတြအားလုံး ေခတ္စံနစ္အက်ိဳးဆက္လုိ႔ မည္သုိ႔ဆုိေစကာမူ မ်ိဳးဆက္တဆက္ခ်င္းစီ ညံ့လာခ်ာလာေအာင္ စံနစ္တက်ဖ်က္ဆီးေနသူကုိ ဆန္႔က်င္ပီး မီးေမာင္းထုိးျပရမွာက ပညာတတ္ေတြ မီဒီယာေတြအလုပ္ပါပဲ။ ဗမာယဥ္ေက်းမွု တုိင္းရင္းသား ႐ုိးရာေတြ ဘယ္လုိရွိတယ္ ျမတ္ႏုိးထိန္းသိမ္းသင့္တာ ဘာေတြရွိတယ္၊ ထားပစ္ခဲ့ရမွာက ဘာေတြ၊ ႏုိင္ငံတကာမွာ အတုယူစရာေကာင္းတဲ့အမူအက်င့္ေတြက ဘာေတြဆုိတာ အဂၤလိပ္စာ အႏွစ္၂ဝ သင္လာတဲ့ ဦးစိန္ဝင္းေရးသားေနက်အေၾကာင္း
ပတ္ဘလစ္မွာ ေပၚပ်ဴလာျဖစ္ေအာင္ လစ္ဗင္းတူဂဲသားေနတာ တဖြဲ႔တႏြဲ႔လုပ္ပီး မၾကားဘူးတဲ့ကေလးေတြကုိ အတတ္ဆန္းသင္ေပးမလား၊ ေစာင့္စည္းသင့္တဲ့ သစၥာဣေျႏၵေတြအေၾကာင္း မအိမ္ကံမွာ ခင္ခင္ထူးဖြဲ႔သလုိေရးမလားဆုိတာက ဗမာစာေရးဆရာေတြ ေရြးရမယ့္လမ္းပါ။ ေသခ်ာတာက ဦးစိန္ဝင္းဟာ တခ်ိဳ ့စြပ္စြဲသလုိ အမ်ိဳးသားေရးမွုိင္းတုိက္ပီး ႏုိင္ငံေရးၾသဇာထူမယ့္သူမ်ိဳးမဟု
(၃)
အဘရဲ့ တခုတည္းေသာ ခြ်ိဳ ့ယြင္းခ်က္က အေျပာရမ္းတာနဲ႔ သူ႔ေအာက္ၾကိဳ ့လာသူမ်ား ေျပာစကားကုိ ယုံတတ္တာလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ေျပာစရာရွိတာ ေျပာရာမွာ ပိႆေလးနဲ႔ ထုမိလုိ႔ တခ်ိဳ ့ပရိသတ္ကုိ မသိမ္းသြင္းႏုိင္တာမ်ိဳးေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဥပမာ- အန္ဂ်ီအုိကိစၥမွာ မေကာင္းေၾကာင္း ခ်ဲ႔ကားေျပာတဲ့ သတင္းေထာက္ငတ ႏုိင္ငံေရးလအ တခ်ိဳ႔ ့စကားကုိ စြတ္တင္ခဲ့လုိ႔ ေစတနာနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ား လူငယ္မ်ားရဲ့ အၿငိဳအျငင္ခံရပါတယ္။ ဗမာလူမ်ိဳးေတြ ဖက္ဆစ္နယ္ခ်ဲ႔ ေအာက္ေနလာ ေခတ္ဆုိးေတြ ျဖတ္လာလုိ႔ ႏုိင္ငံေရး ပါးဝလွတယ္ဆုိတဲ့ စကားကလဲ ဟုတ္သလုိလုိနဲ႔ တကယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး ေျပာရမယ္။ ဝေနတာက ခံရတဲ့ဒုကၡ၊ ဒုတ္ျပတာနဲ႔ ေျပးတဲ့ေမ်ာက္ကေလးလုိပဲ ႏုိင္ငံေရးေဟ့ဆုိတာနဲ႔ ဗမာေတြလဲ ေရွ ့ဆုံးက ေျပးတာပါ။ ဖိႏွိပ္သူကုိ နာၾကည္းစိတ္ ေတာင္လုိပုံလာတာကလြဲရင္ က်ေနာ္တုိ႔လူမ်ိဳးမွာ ဘာမွေဆာက္တည္ရာ ႏုိင္ငံေရးစိတ္အခံမရွိေသးဘူးထင္
လူထုလက္သံနမူနာ
ဘိုစိတ္ေပါက္ၿပီး ဘိုယိမ္းကေနၾကလို႔ – လူထုစိန္၀င္း
ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ လူဦးေရဟာ အခု ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ သန္း ၆၀ နီးပါး ရွိေနၿပီလို႔ သိရတယ္။ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ဆီေလာက္က လူဦးေရ သန္း ၂၀ ေက်ာ္ ရွိရာကေန ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ အတြင္းမွာ သန္း ၄၀ တိုးတက္လာတဲ့ သေဘာျဖစ္တယ္။
သမုိင္းမွာ အမ်ားဆံုးပဲ
စီးပြားေရးသမားမဟုတ္လို႔ ငါးရွဥ့္ ဘယ္ေလာက္ပို႔တယ္၊ ကဏန္း ဘယ္ေလာက္ေရာင္းရတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေရးမလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ စာနယ္ဇင္းသမား တစ္ေယာက္ျဖစ္လို႔ စာနယ္ဇင္းေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားမိတာပါ။ ဒီေန႔ ထုတ္ေ၀ေနတဲ့ ဂ်ာနယ္ေပါင္းစံု ၁၅၀ ၀န္းက်င္ ရွိသလို၊ မဂၢဇင္း “သဗၺနံ”ေပါင္းစံုလည္း ၁၅၀ ၀န္းက်င္ ရွိတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ စာနယ္ဇင္းသမုိင္းမွာ ဘယ္ေခတ္ ဘယ္အခါကမွ ဒါေလာက္ မ်ားျပားတဲ့ ဂ်ာနယ္ မဂၢဇင္းေတြ တစ္ခ်ိန္တည္း တစ္ၿပိဳင္တည္း မထြက္ဖူးေလေတာ့ အေရအတြက္ အေနနဲ႔ေတာ့ အားရစရာ အလြန္ေကာင္းတယ္။ ၀မ္းသာစရာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အရည္အေသြး အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ၀မ္းသာေလာက္တဲ့ အေနအထားထိ မေရာက္ေသးဘူးလို႔ ေျပာရလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။
၅၀၀ ကုန္ေအာင္ မေရာင္းရ
ဘာကိုၾကည့္ၿပီး ဒီလို ေျပာတာလဲဆိုေတာ့ ဂ်ာနယ္ မဂၢဇင္းေတြ ေရာင္းရတဲ့ေစာင္ေရကုိ ၾကည့္ၿပီး ေျပာတာပါ။ မဂၢဇင္းေတြကို အရင္ဆံုး ေျပာပါမယ္။ အေရအတြက္အားျဖင့္ ၁၅၀ ေလာက္ ရွိေပမယ့္ အဲဒီထဲက ငါးပံုေလးပံုမကတဲ့ မဂၢဇင္းေတြဟာ ေစာင္ေရ ၁၀၀၀ ေတာင္ ကုန္ေအာင္ မေရာင္းၾကရပါဘူး။ အုပ္ေရ ၅၀၀ ပဲ ႐ုိက္ၿပီး လက္ေဆာင္ေပးတာ အပါအ၀င္ အုပ္ေရ ၂၀၀ ေလာက္ပဲကုန္တဲ့ မဂၢဇင္းေတာင္ ရွိပါတယ္။ လံုးခ်င္းစာအုပ္ေတြလည္း အလားတူပါပဲ။ ၆၀ ခုႏွစ္၊ ၇၀ ခုႏွစ္ေတြ အတြင္းကလို ဘာစာအုပ္ပဲ႐ုိက္႐ုိက္ အနည္းဆံုးအုပ္ေရ ၂၀၀၀ ႐ုိက္တဲ့ေခတ္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အုပ္ေရ ၁၀၀၀ ပဲ ႐ုိက္ၾကေတာ့တယ္။ တခ်ိဳ႕ အုပ္ေရ ၅၀၀ ပဲ ႐ုိက္ၾကတယ္။ ဒါေတာင္ ကုန္ေအာင္ေရာင္းရတာ မဟုတ္ဘူး။
လူတစ္ရာ တစ္ေယာက္၀ယ္ရင္ ၆ သိန္း
ဂ်ာနယ္ေတြလည္း သိပ္မထူးပါဘူး။ အမ်ားစုက ေထာင္ဂဏန္းေလာက္သာ ႐ုိက္ၾကရပါတယ္။ အမ်ားဆံုး ေရာင္းရတယ္ဆိုတဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြေတာင္ ၁ သိန္း ႐ုိက္ရတယ္လို႔ မရွိေသးပါဘူး။ ေလးငါးေျခာက္ေသာင္းေလာက္ပဲ ေရာင္းရပါတယ္။ အမ်ားစုက ေၾကာ္ျငာကုိ ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး ေမွးလုပ္ေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ေမွ်ာ္ရင္းေမွ်ာ္ရင္းနဲ႔ ေၾကာ္ျငာမရလို႔ ဆယ့္ေလးငါးေစာင္ထုတ္ၿပီး ရပ္သြားတာေတြလည္း မနည္းေတာ့ပါဘူး။ လူဦးေရ သန္း ၆၀ ေလာက္ ရွိတဲ့ႏိုင္ငံမွာ ေစာင္ေရ ၆၀၀၀၀ ေလာက္ပဲ ေရာင္းရတယ္ဆိုေတာ့ အေတာ့္ကို နည္းပါတယ္။ လူ ၁၀၀ မွာ ၁ ေယာက္ႏႈန္း ၀ယ္ဖတ္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ သန္း ၆၀ ဆိုရင္ ေစာင္ေရ ၆ သိန္းေလာက္ ထုတ္ရမွာျဖစ္တယ္။ အခု ေစာင္ေရ ၆ ေသာင္းေလာက္ဆိုေတာ့ လူ ၁၀၀ မွာ ၀ယ္ဖတ္သူဟာ ဒသမ ၀၁ သာ ရွိတဲ့သေဘာ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ။
လက္တစ္ဆုပ္စာအတြက္သာ လုပ္လို႔
အေၾကာင္းေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီး ရွိမွာပါ။ အဲဒီထဲက တစ္ခုကေတာ့ ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းေတြက တုိင္းျပည္ရဲ႕ လူမ်ားစုႀကီးအတြက္ ဦးတည္ရည္စူးၿပီး ထုတ္တာမဟုတ္ဘဲ ၿမိဳ႕ေနပညာတတ္ လက္တစ္ဆုပ္စာအတြက္ပဲ ရည္ရြယ္ထုတ္ေ၀တဲ့သေဘာ ျဖစ္ေနတာလို႔ပဲ ထင္ျမင္ယူဆတယ္။ လက္တစ္ဆုပ္စာအတြက္ပဲ လုပ္တဲ့အတြက္ လက္တစ္ဆုပ္စာေလာက္ကပဲ ၀ယ္ဖတ္ၾကတာ ေနမွာေပါ့။ လက္တစ္ဆုပ္စာအတြက္ပဲ ရည္ရြယ္တယ္လို႔ ေျပာရတာက ဒီလိုပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံ လူဦးေရရဲ႕ ၈၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္က ၿမိဳ႕ငယ္ေလးေတြနဲ႔ ေက်းလက္ေဒသေတြမွာ ေနထိုင္ၾကၿပီး လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရး လုပ္ငန္းနဲ႔ ဒါမွမဟုတ္ သီးႏွံကုန္သြယ္ေရး လုပ္ငန္းနဲ႔ အသက္ေမြးၾကသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ဖိနပ္၀ယ္တာ၊ စကတ္၀ယ္တာ
ေက်းလက္ေဒသေန လူေတြက ေမာ္ဒယ္ေတြ ဖိနပ္၀ယ္ထြက္တာ၊ စကတ္၀ယ္ထြက္တာမ်ိဳးေတြကို စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ အလွဴမွာ ရွင္ေလာင္းလွည့္ဖို႔ ျမင္းငွားရင္ ဘယ္ေစ်းရွိတယ္၊ ဆင္ငွားရင္ ဘယ္ေစ်းေပါက္တယ္၊ ဘယ္သူ႔အလွဴမွာ ဘာေကၽြးၿပီး ဘယ္ဆုိင္းငွားမယ္၊ ဘုရားပြဲက်ရင္ ဘယ္အၿငိမ့္၊ ဘယ္ဇာတ္ ငွားမယ္ဆုိတာမ်ိဳးေတြပဲ သူတို႔အတြက္ အေရးႀကီးတာပါ။ ေလးျဖဴတို႔၊ ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္းတို႔ကို သေဘာက်ေပမယ့္ သူတို႔ဆီ ေရာက္တာမွ မဟုတ္တာ။ ငွက္ေပ်ာေတာမင္းသားနဲ႔ ဆုိင္းမင္းသမီးကိုပဲ သူတို႔က ေမွ်ာ္ၾကတယ္။
မအပ္မရာေတြ
ဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာပါတဲ့ ကုန္ပစၥည္းေစ်းႏႈန္းေတြကလည္း သူတို႔နဲ႔ မအပ္မရာေတြဆိုေတာ့ ၀ယ္ဖတ္ၿပီး ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ သူတို႔ စိတ္၀င္စားတာက ေျမဆီေစ်း၊ ပိုးသတ္ေဆးေစ်း၊ ေကာက္စိုက္သမေစ်း၊ ေရစုပ္စက္ငွားခေစ်း၊ ႏြားေစ်း၊ ကၽြဲေစ်း၊ ဆိတ္ေစ်း၊ ၀က္ေစ်း။ ဂ်ာနယ္ေတြထဲ ပါတာက LED တီဗီ၊ Flat TV ၊ ေလေအးစက္၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္၊ ေရခဲေသတၱာ၊ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ကင္မရာ၊ အမ္ပီသရီး၊ အမ္ပီဖိုး၊ မိုဘိုင္းဖုန္း ဆုိတာေတြရဲ႕ ေစ်းႏႈန္းေတြခ်ည္းပဲ။ ၀ယ္ဖို႔၊ စိတ္၀င္စားဖို႔ ဆိုတာထား LED တို႔ Flat တို႔ ဆိုတာေတြဟာ ဘာမွန္းေတာင္ သိတာမဟုတ္ၾကဘူး။
ေခါင္းစဥ္က စ မဖတ္တတ္
တျခားသိစရာေတြ ပါတယ္ဆိုေပမယ့္ ေခါင္းစဥ္ကစၿပီး ဘာေတြမွန္းမသိေတာ့ ဖတ္ခ်င္စိတ္ ဘယ္ရွိမွာလဲ။ “UMFCCI နဲ႔ JICA ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြး” တဲ့။ “Designer Juliet နဲ႔ One Second Interview” တဲ့။ “ဂရပ္စ္႐ု(တ္)ကို အေရာက္သြားပါ” တဲ့။ “Infrastructure ေတြ မျပည့္စံုေသး” တဲ့။ ကဲ အဲဒါေတြက ဘာေတြလဲ။ ျမန္မာအမ်ားစု နားလည္ပါ့မလား။ ၿမိဳ႕က ပညာတတ္တစ္ေယာက္ေတာင္ စီးပြားေရး ေလာကထဲက မဟုတ္ရင္ UMFCCI ဆုိတာ ဘာမွန္း သိမယ္မထင္ဘူး။ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားနဲ႔ စက္မႈလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးမ်ားအသင္း
မန္းေလၿပဲေလဂ်ာနယ္နာမည္ေတြ
ဘိုလိုမွည့္ၾကတာကို ေရးရင္းေရးရင္းနဲ႔ အခုဆို သတင္းေခါင္းစဥ္ေတြအထိ ဘိုလိုေရးၿပီး တပ္ကုန္ၾကၿပီ။ “ေျပာေလကဲေလ၊ မန္းေလၿပဲေလ” ဆိုတဲ့ကိန္း ဆိုက္ေနၿပီ။ ဒါေလာက္ ဘုိျဖစ္ခ်င္ၾကရင္ တစ္ေစာင္လံုး ဘိုလိုေရးၿပီး ထုတ္ၾကပါေတာ့လား။ ေျပာတဲ့လူကပဲ လြန္သလား။ ၾကည့္ပါဦး။ “ဂရတ္စ္႐ု(တ္)” တဲ့။ ေရးထားပံုက။ အမွတ္တမဲ့ ဖတ္ၿပီး ေၾကာင္သြားတယ္။ ေနာက္မွ grassroots ဆိုတာကို ျမန္မာအသံထြက္ၿပီး ေရးလိုက္တာပါလားလို႔ သိလိုက္တယ္။ အေျခခံတို႔၊ ေအာက္ေျခတို႔ ေရးလို႔မရဘူးလား။ ျမန္မာစာ သတ္ပံုမွားတာေတြေတာင္ ေျပာမကုန္ႏုိင္ ျဖစ္ေနတဲ့အထဲ အဂၤလိပ္စာလံုးေပါင္းေတြပါ သတ္ပံုမွားၾကေတာ့ ဘာအဓိပၸါယ္မွကုိ မွန္းၾကည့္လို႔ မရႏုိင္ေတာ့ဘူး။
ဘိုယိမ္းကေနၾကလို႔
နာဂစ္ေဘးဆိုးႀကီး ႀကံဳေတြ႔ရၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ေရေၾကာင္းကူးသန္း သြားလာေနသူေတြနဲ႔ ေက်းလက္ေဒသက ေတာင္သူလယ္သမားေတြ၊ ေရလုပ္သားေတြဟာ မိုးေလ၀သ သတင္းကို ေရဒီယိုကတစ္ဆင့္ မပ်က္မကြက္ နားေထာင္လာၾကတယ္။ အဲဒီမတုိင္ခင္ကဆိုရင္ မိုးေလ၀သ သတင္းကို ဘယ္သူမွ စိတ္၀င္စားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုေတာ့ မိုးေလ၀သ သတင္းဟာ နားေထာင္ဖို႔ လိုအပ္တယ္ဆိုတာ သိလာၾကတဲ့အတြက္ နားေထာင္လာၾကတယ္။ ျမန္မာစာဖတ္ ပရိသတ္က ဂ်ာနယ္ေတြအေပၚမွာ မိုးေလ၀သ သတင္းေလာက္ စိတ္၀င္စားလာၾကၿပီဆိုရင္ ေစာင္ေရ ၆ သိန္း ထုတ္ရဖို႔ မခက္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခုလို ဂ်ာနယ္ေတြ ဘိုစိတ္ေပါက္ၿပီး ဘိုယိမ္းကေနလို႔ကေတာ့ ဒသမ ၀၁ ကေန တက္လာစရာအေၾကာင္း မျမင္မိပါဘူးလို႔ပဲ ေျပာလုိက္ခ်င္ပါတယ္။
[ေပၚျပဴလာနယူးစ္ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ-၂၊ အမွတ္-၃၈၊ စက္တင္ဘာ ၃၀၊ ၂၀၁၀၊ Supplement-A]
http://bobolansin.wordpress.
0 comments:
Post a Comment