စာေပခ်စ္သူ

ဒီရက္ပိုင္းမွာ စိတ္ၾကည္ႏူးဖြယ္ သတင္းတစ္ပုဒ္ၾကည့္လိုက္ရသည္။ ထိုင္ဝမ္နိင္ငံက သတင္းဆိုေသာ္လည္း စာေပခ်စ္သူတိုင္း ခံစားလို႔ရနိင္မည္ဟု ထင္ျမင္မိသည္။ အဓိကကေတာ့ ဆိုင္ရွင္ ေျပာျပသည့္ စကားေလးတစ္ခြန္းကို သေဘာက်လြန္းတာေၾကာင့္ ဒီပို႔စ္ေလးေရးျဖစ္ပါသည္။

စာအုပ္ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ ရိွပါသည္။ ဆိုင္၏တည္ေနရာက လူစည္ကားရာ၊ တကၠသိုလ္ေတြ၏ အနီးအနားက လမ္းသြယ္ေလးထဲမွာ ျဖစ္သည္။ ထိုဆိုင္က စာအုပ္အသစ္ေတြ ေရာင္းျခင္းမဟုတ္။ စာအုပ္အေဟာင္းမ်ားကိုသာ ျပန္ေရာင္းျခင္းျဖစ္သည္။ အသံုးျပဳၿပီးစာအုပ္မ်ားျဖစ္လို႔ ေစ်းႏႈန္းလည္း သက္သာသည္။ စာအုပ္အေဟာင္းေရာင္းသည့္ ဆိုင္မ်ားမွာ နိင္ငံတကာတြင္ ရိွပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုေဖာ္ျပခ်င္သည့္ ဆိုင္ကေလးအေၾကာင္းက ထူးဆန္းသည္ဟု မဆိုသာ။ သို႔ေသာ္ ဆိုင္ရွင္၏ စိတ္ကူးစိတ္သန္း ႏွင့္ ယံုၾကည္ခ်က္ကေတာ့ ထူးျခားလွပါသည္။

ဆိုင္ဖြင့္ထားေသာ္လည္း ဆိုင္ရွင္မရိွသည့္ ဆိုင္ျဖစ္သည္။ ဆိုင္ထဲတြင္ စာအုပ္စင္ေပါင္းမ်ားစြာ ၊ စာအုပ္ေပါင္း ေထာင္ခ်ီကာ ရိွေနသည္။ သို႔ေသာ္ ဆိုင္ရွင္က မရိွပါ။ ဆိုင္ရွင္အစား ဆိုင္အဝင္ဝတြင္ ဆိုင္းဘုတ္ေလး တစ္ခု ေထာင္ထားသည္။ ဆိုင္းဘုတ္တြင္ ေရးထားသည္က

“ဆိုင္ရွင္ ဆိုင္တြင္မရိွပါ။
က်သင့္ေငြကို မိမိဘာသာ တြက္ခ်က္ျပီး ရွင္းပါ။
ဒီဆိုင္ေလးကို ကိုယ့္အိမ္လို သေဘာထားျပီး မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စားေသာက္ စကားေျပာနိုင္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ခ်ိန္ဆိုရာမွာလည္း ဒီဆိုင္ေလးမွာ ခ်ိန္းဆိုနိုုင္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းပ်င္းတဲ့အခါမွာလည္း ဒီဆိုင္ေလးမွာ လာေရာက္ စာအုပ္ဖတ္ရင္း အပ်င္းေျဖနိုင္ပါတယ္။ အထူးသတိျပဳရမွာေတာ့ စာအုပ္ဝယ္ျပီး ဆိုင္ထဲက ထြက္သြားမယ္ဆိုရင္ ပိုက္ဆံရွင္းဖို႔ မေမ႔ပါနဲ႔။ ဒါဟာ ဒီဆိုင္ေလးကို ကူညီေပးတဲ့ အဓိက အခ်က္ပါ။”

ထိုဆိုင္းဘုတ္ေလး နံေဘးတြင္ အိုးတစ္လံုးခ်ထားေပးသည္။ ထိုအိုးထဲတြင္ ပိုက္ဆံမ်ားရိွေနသည္။ စာအုပ္ေရာင္းရသည့္ ေငြမ်ားျဖစ္သည္။ ထုိအိုးေလး ေဘးမွာေတာ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ႏွင့္ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္း ထားေပးသည္။ စာအုပ္ဝယ္သူေတြက သူတို႔ ဘယ္စာအုပ္ဝယ္သြားပါတယ္။ က်သင့္ေငြ ဘယ္ေလာက္ထားခဲ့ပါတယ္ ဆိုၿပီး ထိုစာအုပ္ေလးထဲတြင္ ေရးထားခဲ့ၾကသည္။ ဆိုင္ရွင္မရိွသည့္ဆိုင္ထဲက ေငြသိမ္းသည့္ အိုးေလးထဲတြင္ စာအုပ္ေရာင္းရေငြမ်ား ရိွေနသည္မွာ ျမင္ေနက် ျမင္ကြင္းမ်ဳိး မဟုတ္တာ ေသခ်ာသည္။ ဆိုင္ရွင္မရိွသလို လံုျခံဳေရး ကင္မရာမ်ား တပ္ထားျခင္းပင္ မရိွ။ အံ့ၾသဖြယ္ရာပင္။


ထို႔ျပင္ ဆိုင္ရွင္အတြက္ စာအုပ္ဝယ္သူမ်ားမွ စာေလးေတြေရးခဲ့ကာ ဆိုင္နံရံတြင္ ကပ္ထားခဲ့သည္။ စာေလးေတြက အေၾကာင္းအရာ စံုလင္သည္။ လိုခ်င္သည့္ စာအုပ္နာမည္ေတြ ေရးထားခဲ့ၾကသည္။ အမ်ားဆံုး ေရးထားခဲ့ၾကသည္က ဆိုင္ရွင္၏ စိတ္ကူးစိတ္သန္းကို ေလးစားေၾကာင္း၊ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ကိုယ့္အိမ္မွာလို ေစာင့္ၾကည့္သူမရိွဘဲ ေရြးခ်ယ္ ဖတ္ရႈ ဝယ္ယူရလို႔ စိတ္ခ်မ္းသာေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ဆိုင္ရွင္ကို ခ်ီးက်ဴးထားသည့္ စာရြက္ေပါင္းမ်ားစြာက ဆိုင္နံရံတြင္ အမ်ားအျပား ရိွေနသည္။

တစ္ရက္တြင္ေတာ့ ထိုဆိုင္ထဲသို႔ ထိုင္ဝမ္နိင္ငံသားဘေလာ့ဂ္ေရးသူ တစ္ဦး ဝင္လာသည္။ သပ္ရပ္စြာ စီထားေသာ စာအုပ္မ်ား၊ ဆိုင္အဝင္ဝ ဆိုင္းဘုတ္ႏွင့္ ေငြထည့္သည့္ အိုးေလးကို ျမင္သြားေသာအခါ ပါလာသည့္ ဗီဒီယိုကင္မရာျဖင့္ ဆိုင္အႏွံ႕ေလွ်ာက္ရိုက္ကာ မွတ္တမ္းတင္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ဘေလာ့ဂ္တြင္ထိုဗီဒီယိုဖိုင္ကို ညအိပ္ခါနီး တင္ၿပီး အိပ္လိုက္သည္။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ သူ႔ဘေလာ့ဂ္ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ ထိုဗီဒီယိုဖိုင္ကို တစ္ညအတြင္းတြင္ လူေပါင္း သံုးေသာင္းေက်ာ္ ၾကည့္ထားသည္ကို အံ့အားသင့္ဖြယ္ ေတြ႔လိုက္ရသည္။

ထိုဖိုင္ကို စာဖတ္သူမ်ားက အခ်င္းခ်င္း မွ်ေဝၾကသည္။ ဗီဒီယိုဖိုင္ကို ျပန္ကူးကာ မိမိတို႔ဘေလာ့ဂ္မ်ားတြင္ တင္ေပးၾကသည္။ ထိုသို႔ လူသိမ်ားသြားသည္ကို စာအုပ္ဆိုင္ရွင္က မသိေသး။ ေနာက္တစ္ရက္ မနက္ခင္း ဆိုင္လာဖြင့္သည့္အခါ သူ႔ဆိုင္ေရွ႕တြင္ လူအမ်ားအျပား ေစာင့္ဆိုင္းေနသည္ကို ေတြ႔ရေတာ့ အံ့ၾသသြားမိသည္။ ထူးဆန္းသည္ဟု ထင္ရံုမွလြဲ၍ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ လူေတြမ်ားေနသည္ကို သူ မသိခဲ့ပါ။ ထိုေန႔ ေန႔လည္ခင္းတြင္ေတာ့ သတင္းဌာနမ်ားမွ ဆိုင္ရွင္ကို ဆက္သြယ္ကာ အင္တာဗ်ဴးၾကသည္။ ထိုင္ဝမ္ရုပ္သံမွ သတင္းလိုင္းတိုင္းတြင္ သူ႔ဆိုင္အေၾကာင္း ပါလာခဲ့သည္။ သူ႔ကို အင္တာဗ်ဴးသည့္အခါ ထိုစာအုပ္ဆုိင္ေလး ျဖစ္ေပၚလာပံုကို ေျပာျပသည္။

ထိုဆိုင္ေလးဖြင့္ဖို႔က သူ၏ အိမ္မက္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုအိမ္မက္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ဘဏ္မွ ေငြသံုးသိန္းေခ်းငွားခဲ့သည္။ လစဥ္အေၾကြး ျပန္ဆပ္ေနသည္မွာ ဆိုင္သက္တမ္းႏွင့္အတူ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာေနခဲ့ေလၿပီ။ ၿမိဳ႕လယ္ဆိုေတာ့ ဆိုင္ငွားခက ေစ်းႀကီးလွသည္။ ဆိုင္အကူလည္း မငွားနိင္ခဲ့။ ဆိုင္အတြင္းပိုင္း စာအုပ္စင္ေတြကအစ သူကိုယ္တိုင္ ရိုက္သည္။ ပစၥည္းေဟာင္းမ်ားဝယ္ၿပီး ဆိုင္ကို ျပင္ဆင္သည္။ ထို႔ေနာက္ စာအုပ္ေဟာင္းမ်ား လိုက္စုကာ သူ႔ဆုိင္တြင္ တင္သည္။ ဆိုင္ဖြင့္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ပို၍ အလုပ္မ်ားခဲ့သည္။ ဆိုင္အတြက္ လိုအပ္သည့္ စာအုပ္မ်ား ထြက္ဝယ္ရတာေၾကာင့္ ဆိုင္ကို လူမရိွဘဲ ေဘးဆိုင္ေတြကိုသာ အပ္ထားခဲ့ရသည္။

ၾကာလာေတာ့ ထိုသို႔အပ္ထားခဲ့ရသည္ကို အားနာလာသည္။ ထိုအခါ အထက္ပါ ဆိုင္းဘုတ္ေလး ေရးၿပီး အိုးတစ္လံုးထားကာ သူထြက္သြားေလ့ရိွသည္တဲ့။ ထိုအင္တာဗ်ဴးကို နားေထာင္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ သိခ်င္လာတာ ရိွသည္။ လံုျခံဳေရးကင္မရာလည္း တပ္မထားေတာ့ စာအုပ္ေတြ မေပ်ာက္ဘူးလား၊ ေရာင္းရသည့္ စာအုပ္ႏွင့္ စာအုပ္ဖိုးေငြေတြ ကိုက္မွ ကိုက္ရဲ႕လား။ ကြ်န္ေတာ္ သိခ်င္လာသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ အင္တာဗ်ဴးေမးသူ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ထိုေမးခြန္းမ်ားကို သိခ်င္ဟန္တူသည္။ စာအုပ္ေတြ မေပ်ာက္ဘူးလား၊ ေငြစာရင္းေရာ ကိုက္ရဲ႕လား.. ဟု ေမးလိုက္သည္။

“ က်ေနာ္က မနက္ဆို ဆိုင္လာဖြင့္ၿပီး ညေရာက္ေတာ့ ဆိုင္ပိတ္ရင္းနဲ႔ စာအုပ္စာရင္းေတြ စစ္ေလ့ရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလ်ာ့သြားတဲ့စာအုပ္နဲ႔ စာအုပ္ဖိုးေငြေတြက အျမဲလိုလို ကိုက္တာပါပဲ။ တခါတေလ တစ္ရာ ႏွစ္ရာ လိုတာမ်ဳိးရိွပါတယ္။ စာအုပ္ဝယ္သူေတြ ေရးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ ေငြ တစ္ရာ လိုလို႔ ခ်န္ခဲ့တယ္ ေနာက္တစ္ေခါက္မွ ေပါင္းေပးမယ္လို႔ ေရးထားခဲ့ၾကပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ေငြက ပိုေနေလ့ရိွပါတယ္။ စာအုပ္ဝယ္သူေတြ ပိုေငြ ျပန္မယူဘဲ ထားခဲ့တာနဲ႔ တူပါတယ္။”

ထိုေနရာေရာက္ေတာ့ နားေထာင္ေနရင္း ကြ်န္ေတာ္ ပီတိျဖစ္သြားရသည္။ ဆိုင္ရွင္၏ အသက္က ၂၇ ႏွစ္တဲ့။
သူ႔အသက္အရြယ္ႏွင့္ စာေပခ်စ္စိတ္က ေလးစားေလာက္သည္။ စာေပသမားေတြအေပၚ ထားသည့္ ေစတနာက ျမင္သာသည္။  အသက္ႀကီးေသာ္လည္း လူ႔က်င့္ဝတ္နားမလည္၊ စာေပအေၾကာင္း တတ္ေယာင္ကားမ်ားႏွင့္ ယွဥ္လိုက္လ်င္ ေလးစားဖြယ္ရာျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ အင္တာဗ်ဴးသူက ထပ္ေမးသည္။ ေမးခြန္းေလးက သိပ္ေကာင္းသည္။

“အခုလိုမ်ဳိး ဆိုင္မွာ ေစာင့္ၾကည့္သူ မထားဘဲ စာအုပ္ဆိုင္ ဖြင့္ထားရဲတဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ယံုၾကည္မႈက ဘာလဲ”

ဆိုင္ရွင္က ျပန္ေျဖပါသည္။ ထိုအေျဖကို ကြ်န္ေတာ္ သိပ္သေဘာက်ပါသည္။ ထပ္ခါထပ္ခါ ၾကားေယာင္မိေနတာေၾကာင့္ သည္သတင္းေလးကို အဆင္ေျပဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ေရးျဖစ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔အေျဖက

“စာအုပ္ေတြ သူခိုးခိုးမွာ မေၾကာက္ပါဘူး။ စာေပကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူတိုင္းက စိတ္ဓါတ္အဆင့္အတန္း ျမင့္မားၾကပါတယ္။ ဆိုးသြမ္းတဲ့သူ မျဖစ္နိင္ဘူးဆိုတာ က်ေနာ္ ယံုၾကည္လို႔ပါပဲ” တဲ့။

သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္မွာ ခြ်င္းခ်က္ရိွနိင္ေသာ္လည္း ထိုခြ်င္းခ်က္မွာ အနည္းငယ္ေသာ စုန္းျပဴးလူတန္းစားမ်ား အတြက္သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သူထင္သလိုမဟုတ္ဘဲ သူခိုးသူဝွက္ေတြႏွင့္ ၾကံဳခဲ့လ်င္ သူဆံုးရံႈးရမည့္ အရာမွာ ေငြေၾကးတစ္ခုထဲသာ မဟုတ္။ သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္ေတြပါ ခိုးယူခံလိုက္ရသလို ျဖစ္မည္။  သို႔ေသာ္ စာေပခ်စ္သူေတြက သူထင္သလို မလိမ္မေကာက္ၾကေၾကာင္းကို သူယံုၾကည္ခြင့္ရလိုက္တာကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကားကေန ဝမ္းသာေနမိသည္။ လူမ်ဳိးမတူ၊ ဘာသာစကားမတူေသာ္လည္း ထိုဆိုင္ရွင္၏ စာေပသမားေတြအေပၚ ထားသည့္ခ်စ္ခင္စိတ္ကို ေလးစားမိပါသည္။ ယခုေတာ့ သူ႔ေစတနာ အက်ဳိးျပန္ေပးၿပီထင္သည္။ ရုပ္သံသတင္းဌာနမ်ားက သူ႔ဆိုင္ေလးအေၾကာင္း ထုတ္လႊင့္ေပးေနတာေၾကာင့္ သူ႔ဆိုင္ေရွ႕ေလွ်ာက္ ပို၍ေအာင္ျမင္ဖို႔ပဲ ရိွေတာ့သည္။
ေစတနာမွန္လ်င္ ကံအက်ဳိးေပးေကာင္းမည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေလးေလးနက္နက္ ယံုၾကည္ပါသည္။

Posted by ျမစ္က်ဳိးအင္း at 10:20 PM