ဘာေတြပဲ ျဖစ္ေနေန၊ အေဖလာမယ္ စိတ္ခ်

Aung Kyaw Oo

၁၉၈၉ ခုႏွစ္တြင္ အာေမးနီးယားျပည္၌ ရစ္ခ်တာစေကး ၈.၂ ရွိသည့္ အင္အားျပင္းထန္ေသာ ေျမငလ်င္ႀကီး တစ္ခု ျဖစ္ေပၚသည္။ တိုက္တာ အိမ္ရာေတြ ေျမႀကီးမွာ ျပားျပားဝပ္သြားၿပီး ၄ မိနစ္ပင္ မျပည့္သည့္ အခ်ိန္ အေတာအတြင္း လူေပါင္း ၃၀၀၀၀ ေက်ာ္ ေသဆံုးခဲ့ရသည္။
အပ်က္အစီးေတြ ဖ႐ိုဖရဲ ကစဥ့္ကလ်ား ၾကားမွာ ဖခင္တစ္ေယာက္ ဇနီးသည္ကို အိမ္မွာ ေဘးမသီရန္မခ ထားခဲ့ကာ သူ႕သားရွိေနမည့္ စာသင္ေက်ာင္းဆီသို႔ ေျပးလာသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းဆီေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းက ေျမမွာ ျပားခ်ပ္ေနၿပီ။
႐ုတ္တရက္ သူ႕ရင္ထဲ ဆို႔နင့္ကာ ကေယာင္ ေခ်ာက္ခ်ား ျဖစ္သြားသည္။ သည့္ေနာက္မွာ သားကို သူေပးထား သည့္ ကတိစကားကို ျပန္၍ သတိရသည္။ " ဘယ္လို ကိစၥမ်ိဳး ႀကံဳႀကံဳ သားဘာမွ မစိုးရိမ္နဲ႔၊ အေဖေရာက္လာမယ္ စိတ္ခ် " ဆိုေသာစကား။ သူ႕ မ်က္လံုးအစံုထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ အိုင္လာသည္။ သူ႕ေရွ႕တြင္ တစ္ခ်ိန္က စာသင္ေက်ာင္း ရွိခဲ့ေသာ ေနရာ၌ အုတ္ပံု အစုအေဝး တစ္ခုရွိေနသည္။
ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္စရာ မရွိေအာင္ ပိျပားေနသည့္ အုတ္ပံုႀကီး တစ္ခု။ သို႔ေသာ္ သားထံ ေပးခဲ့သည့္ ကတိစကားကို သူ ထပ္တလဲလဲ ျပန္ၾကားေနသည္။
စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားထိန္းကာ သူ ေန႔စဥ္ နံနက္တိုင္း လိုက္ပို႔ေနက်ျဖစ္သည့္ သူ႕သားငယ္၏ စာသင္ခန္းရွိရာ ေနရာကို မွန္းဆ ရွာေဖြသည္။ သားတို႔ အခန္းသည္ အေဆာက္အဦ၏ လက္ယာဘက္ အပိုင္း ေနာက္ဘက္ျခမ္းမွာ။
သည္ေနရာကို သူေျပးသြားသည္။ ၿပီး အုတ္က်ိဳး အုတ္ပဲ့ေတြကို စတင္ တူးဆြ ဖယ္ရွားျခင္း ျပဳေလသည္။
သူဖယ္ရွားေနဆဲ တျခားမိဘေတြပါ ေရာက္လာၾကသည္။ " ငါ့သားေလးေသပါၿပီ " ။ " အမယ္ေလး...ငါ့သမီး ေလး မရွိေတာ့ပါဘူး " စသည္ျဖင့္ ေသာကမီး၊ ပရိေဒဝ မီးေတြ ေတာက္ေလာင္ကာ ငိုေႂကြးၾက ျမည္တမ္းၾက သည္။ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရွိသည့္ တခ်ိဳ႕မိဘမ်ားကေတာ့ (ေသြး႐ူးေသြးတမ္း လုပ္ကိုင္ေနဟန္ရွိေသာ) သူ႕ အား က႐ုဏာသက္ကာ ေက်ာက္ပ်က္ အုတ္က်ိဳးပံုမွ ေဖ်ာင္းဖ် ေခၚယူၾကသည္။
" မရေတာ့ပါဘူးဗ်ာ "
" ဘယ္သူမွ အသက္မရွိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ "
" အဲသည္လိုလုပ္ေနလို႔ အက်ိဳးမထူးေတာ့ပါဘူး၊ အိမ္သာ ျပန္ပါဗ်ာ "
" စိတ္ထိန္းမွေပါ့၊ ခင္ဗ်ား ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ၊ ဘာလုပ္လို႔ရဦးမွာလဲ " စသည္ျဖင့္ ေျပာၾကသည္။
တခ်ိဳ႕ကဆိုလွ်င္ " ေဟ့လူ ... ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားလုပ္တဲ့အတြက္ ပိုေတာင္ဆိုးေနဦးမယ္ " ဟုျပစ္တင္ ၾကသည္။
သည္လိုလာေျပာသည့္ မိဘတိုင္းကို သူက စကား တစ္ခြန္းပဲ ျပန္ေျပာသည္။ " ဒီမွာ ... ခင္ဗ်ား အခု ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေနတာကို ဝင္ကူမလား၊ မကူဘူးလား၊ ဒါပဲ ေျပာဗ်ာ " ဟူ၍။ သည္ေနာက္ အဲသည္လူေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈ ကာ သူ႕သားကို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ဖို႔ပဲ သူ ဆက္လုပ္သည္။ အုတ္ အဂၤေတ အစိုင္အခဲေတြ တစ္တံုးခ်င္း တစ္ဖဲ့ခ်င္း ေကာက္ယူ ဖယ္ရွားသည္။
သည္အခ်ိန္ မီးသတ္အရာရွိ ေရာက္လာၿပီး သူ႕ကို ဆြဲထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ " မီးေတြေလာင္ေနၿပီ၊ ဘယ္ေနရာ မဆို အခ်ိန္မေရြး ထေပါက္ႏိုင္တယ္၊ ခင္ဗ်ားအတြက္ အႏၱရာယ္ရွိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ပါ့မယ္၊ ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ္ျပန္ပါ " ဟု ဆိုသည္။ သားကို ခ်စ္ေသာ အေဖကေတာ့ သူ႕စကားကို အေရးမထား။ " ခင္ဗ်ားက်ဳပ္ကို ကူညီမလား၊ မကူညီဘူးလား၊ ဒါပဲ ေျပာပါ " ဟုပဲ ျပန္ေျပာသည္။
ရဲကလည္း ေရာက္လာသည္။
" ခင္ဗ်ား ေသြး႐ူးေသြးတန္းေတြ ေလွ်ာက္လုပ္မေနနဲ႔၊ ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ တျခားလူေတြမွာ အႏၱရာယ္ ျဖစ္မယ္၊ အိမ္ျပန္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ပါ့မယ္ "
ရဲကိုလည္း ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့ကို ကူညီမွာလားပဲ သူျပန္ေမးသည္။
မည္သူကမွ် မကူညီ။
သို႔ေသာ္ ကိစၥ မရိွ။ သူ႕ဘာသာ တစ္ကိုယ္တည္း ဇြဲနပဲ ႀကီးစြာ သူတူးေဖာ္သည္။ သူ႕မွာ အေရးႀကီးေနတာ တစ္ခုပဲ ရွိသည္။ " ငါ့သားေလး ေသၿပီလား၊ အသက္ရွင္ေန ေသးလား " ဒါေသခ်ာဖို႔ လိုသည္။ မ်က္ျမင္ဒိ႒ သူေတြ႕ရဖို႔လိုသည္။
သူတစ္ေယာက္တည္း အုတ္က်ိဳး အုတ္ပ်က္ပံုကို ဖယ္ရွားသည္။ ၈ နာရီၾကာၿပီ၊ ... ၁၂ နာရီ၊ ... ၂၄ နာရီ၊ ...၃၆နာရီ၊ အဲသည္ေနာက္ ၃၈ နာရီေျမာက္၌ အုတ္အဂၤေတတံုးႀကီး တစ္တံုး သူဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ သား၏ အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။
ခ်က္ခ်င္းပင္ သားနာမည္ကို သူသံကုန္ေအာ္ေခၚ လိုက္သည္။
" အာမန္း ... "
ျပန္ေအာ္သံၾကားရသည္။ " ေဖေဖ ... ေဖေဖလား၊ သားပါ ေဖေဖရ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ သားေျပာထားတယ္၊ ဘာမွ မေၾကာက္ၾကနဲ႔၊ ငါ့အေဖမေသေသးရင္ ငါ့ကို ေသခ်ာေပါက္လာကယ္မွာ၊ ငါလြတ္ရင္ မင္းတို႔လဲ လြတ္ မယ္လို႔၊ ေဖေဖ သားကို ကတိေပးထားတယ္ မဟုတ္လား၊ ဘယ္ကိစၥမ်ိဳး ႀကံဳႀကံဳ သားမစိုးရိမ္နဲ႔၊ အေဖ ေရာက္ လာမယ္ စိတ္ခ် ဆိုတာေလ၊ အခု အေဖေျပာထားတဲ့ အတိုင္းပဲ ေရာက္လာၿပီေပါ့ "
" အဲဒီေအာက္ထဲမွာ ဘယ္လိုအေျခအေန ရွိလဲသား " အေဖက ေမးသည္။
" သားတို႔ ၃၃ ေယာက္ထဲမွာ ၁၄ ေယာက္ပဲ က်န္တယ္အေဖ၊ သားတို႔ ေၾကာက္လဲေၾကာက္တယ္၊ ဆာလဲ ဆာတယ္၊ ေရလဲ ငတ္တယ္၊ အေဖေရာက္လာတာ အရမ္းဝမ္းသာ တာပဲ၊ ေက်ာင္းႀကီးၿပိဳက်ေတာ့ သားတို႔ ေနရာေလး ကြက္ၿပီး ႀတိဂံပံု အေျမႇာင့္ေလး တစ္ေျမႇာင့္ မပိဘဲ က်န္ေနတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ သားတို႔မေသတာ "
" ကဲ ... ထြက္ခဲ့ေတာ့ သားေရ "
" ေနဦး ေဖေဖရ၊ တျခားလူေတြ အရင္ထြက္ပါေစ၊ သားမွာက ေဖေဖ ရိွေနတာပဲ၊ ဘယ္လို ကိစၥမ်ိဳးႀကံဳႀကံဳ သားက မစိုးရိမ္ဘူး၊ အေဖ လာကယ္မယ္ဆိုတာ သိေနတယ္ " ။ ။

[မူရင္း။ ။ Mark V.Hansen ၏ Are You Going To Help Me ?] ဆရာ ေဖျမင့္ ၏ အသင့္ထုပ္ပိုး ျပင္ဆင္ ထားေသာ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာ ႏွင့္ စိတ္ဓာတ္သတၱိမ်ား ပါသည့္ ႏွလံုးသား အာဟာရ(ရသစာမ်ား) ကိုယ္တိုင္ စားသံုးၿပီးျဖစ္၍ မိတ္ေဆြမ်ားထံ ျဖန္႔ခ်ိေဝငွ ေပးလိုက္ပါသည္။