သံသရာတခဏ ဘဝခရီးသည္

by Wai Maw on Monday, August 20, 2012 at 11:52pm ·

ကားေလးကုိ ဂရုတစုိက္ေမာင္းႏွင္လာရင္း မိမိခရီးမည္မွ်ေပါက္လာျပီလဲ သိလုိစိတ္ျဖင့္ လမ္းေဘးဝဲယာကုိ သတိမူၾကည့္ရႈလာခုိက္ “မုိင္တုိင္အမွတ္(၄၄)” ဟူေသာ စာတမ္းတခု ဖ်တ္ခနဲ ေတြ႔လုိက္ရသည္။

မိမိႏွင္လာခဲ့ေသာ ခရီးတာ (၄၄) မုိင္ ေရာက္ခဲ့ျပီကုိး….

ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ ခရီးထြက္လာခဲ့သည္ဆုိေသာ္လည္း ခရီးအစတာထြက္မွာ ကုိယ္တုိင္ေမာင္းႏွင့္ခဲ့ရသည္ မဟုတ္။ ကၽြမ္းက်င္ေသာ ယာဥ္ေမာင္းႏွစ္ဦး ျခံရံလ်က္ ကားေပၚမွာ ျငိမ့္ျငိမ့္ေလး ထုိင္လုိက္ခဲ့ရံုမွ်သာ….

သူတုိ႔ႏွစ္ဦးက မိမိအတြက္ စားစရာေတြ စီစဥ္ေပးသည္။ လံုျခံဳေႏြးေထြးမႈအျပည့္ျဖင့္ ယုယပုိက္ေထြး ထားခဲ့ ေပသည္။ လမ္းခရီးတေလွ်ာက္ ျမင္ကြင္းေတြရဲ႕ အလွအပကုိ ၾကည့္တတ္၊ ျမင္တတ္၊ ခံစားတတ္ေအာင္ လမ္းညႊန္သင္ျပေပးသည္။ လမ္းေျမအေနအထားႏွင့္ ကားေမာင္းနည္းကုိလည္း လက္ေတြ႔သင္ၾကားျပသေပး ခဲ့သည္။

မိမိကုိယ္မိမိ အေတာ္အတန္ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈ ရွိလာခ်ိန္-

ခရီးတာ မုိင္တုိင္(၁၉) ေရာက္ရွိခ်ိန္မွာ.. ကားကုိ မိမိကုိယ္တုိင္ ေမာင္းႏွင္ခရီးဆက္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္ ေတာ့သည္။ ကၽြမ္းက်င္ယာဥ္ေမာင္းႏွစ္ဦးက မိမိအစြမ္းအစအေပၚ စိတ္ခ်လွသည္မဟုတ္ေသာ္လည္း မိမိဆႏၵကုိ အဟန္႔အတားမျပဳလုိသျဖင့္ ကုိယ္တုိင္ေမာင္ႏွင္ခြင့္ျပဳလုိက္သည္။

ေရွ႕ဆက္မယ့္ခရီးမွာ အခက္အခဲၾကံဳေတြလာတုိင္း သူတုိ႔ထံ ဆက္သြယ္အၾကံဥာဏ္ရယူဖုိ႔ တဖြဖြမွာၾကား လုိက္သည္။

သူတုိ႔ကုိယ္စား မိမိကဲ့သုိ႔ အေတြ႔အၾကံဳမနူးမနပ္ ယာဥ္ေမာင္းအေဖာ္တဦးေတာ့ ကားေပၚပါလာသည္။ မတတ္နုိင္ေတာ့.. မျပည့္စံုသူႏွစ္ဦး အေတြ႔အၾကံဳခ်င္း မွ်ေဝဖလွယ္ရင္း အျပန္အလွန္ေဖးမ,ကူညီရင္း ေရွ႕ခရီးဆက္ရပါေတာ့မည္…….

 တရိပ္ရိပ္ေမာင္းႏွင္လာေသာကားေလး မုိင္တုိင္အမွတ္(၂၂) အေရာက္မွာ ကားၾကံဳစီးသူတဦး လက္ျပ တားသျဖင့္ ေခၚလာခဲ့ရ၏။ ေဟာ… မုိင္တုိင္အမွတ္(၂၇) မွာ ေနာက္တဦး…။ ခရီးသြားေဖာ္ (၄) ဦး လမ္းခရီးမွာ ၾကံဳလာသမွ် ဒုကၡသုကၡေတြကုိ မွ်ေဝခံစားၾကရသည္။

စီးလာသည့္ကားက အေကာင္းစားဇိမ္ခံကားမဟုတ္သည့္အျပင္ မညီမညာ ခ်ဳိင့္ေတြ၊ က်င္းေတြ ျပည့္ႏွက္ ေနေသာ ေတာလမ္းေလးေပၚ ေမာင္းႏွင္ေနရသျဖင့္ ကားေပၚပါသူအားလံုး သက္ေတာင့္သက္သာမရွိလွ.. ႏွလံုးစိတ္ဝမ္း ၾကည္သာရႊင္လန္းမႈ မျဖစ္လွ…

သည္လုိႏွင့္ သတိၾကီးစြာ ေမာင္းႏွင္ခရီးဆက္လာေနတုန္း (၃၂) မုိင္ ခရီးေပါက္လာခ်ိန္မွာ ေနာက္ထပ္ ကားၾကံဳစီးမည့္သူတဦး ေပၚလာျပန္သည္။ လုိရာခရီးအေရာက္ သြားလုိသူခ်င္း စာနာစိတ္ျဖင့္ သူ႔ကုိလည္း ျငင္းပယ္ခ်န္ထားရစ္ဖုိ႔ မၾကိဳးစားျဖစ္ခဲ့ပါ.. မွ်တေနရာေပး၍ ေခၚေဆာင္လာခဲ့ရသည္။

မနုိင္ဝန္ထမ္းလာရ၍လားမသိ ကားကုိယ္ထည္ေလး ဘယ္ညာယိမ္းႏြဲ႕လႈပ္ရမ္းလာတာ သတိျပဳမိသည္.. အင္ဂ်င္စက္သံလည္း အေမာေဖာက္သံေႏွာလာသည္။ အရင္ထက္ပုိျပီး သတိဝိရိယထားကာ ေမာင္းႏွင္ေနရ၏။ လမ္းအခ်ဳိးအေကြ႔ေတြေရာက္တုိင္း အႏၱရာယ္ကင္းဂါထာရြတ္ဆုိသံေလးေတြ လွ်ံက်လာသည္။ သတိတခ်က္ လြတ္သြားသည္ႏွင့္ လမ္းေဘးတဖက္တခ်က္မွာ အသူရာေခ်ာက္ကမ္းပါးတုိ႔က အရံသင့္ ဆီးၾကိဳလ်က္။

အင္း…. ခရီးကေတာ့ ဆက္ႏွင္ေနဆဲ… ဘယ္မွတ္တုိင္အေရာက္မွာ ဘယ္ခရီးသည္ ဆင္းမည္မသိ.. မိမိကုိယ္တုိင္ကေရာ အဘယ္မွ် ခရီးေပါက္ေအာင္ ဆက္သြားနုိင္ဦးမည္ မသိ။

ေရွ႕ဆက္သြားရမည့္ လမ္းေၾကာင္းကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဆီးႏွင္းျမဴခုိးေဝေဝ… ဘာကုိမွ သဲသဲကဲြကဲြ မျမင္ရ။

ေတာေတာင္လွ်ဳိေျမွာင္လမ္းေၾကာမွာ ပင္ပန္းခက္ခဲၾကီးစြာေမာင္းႏွင္ရင္း ခရီးဆံုးသြားမွာလား….

ေျမျပန္႔လြင္ျပင္ လမ္းေခ်ာေလးေတြ ျဖတ္သန္းခြင့္ရပါဦးမည္ေလာ….

မွန္းဆရခက္တဲ့ စိတ္ကူးအေတြးနယ္ေၾကာမွာ နစ္ေျမာေနဆဲ…..

ရႊံ႕ႏြံခ်ဳိင့္ခြက္နက္နက္တခုထဲသုိ႔ ကားဘီး အိခနဲ လိမ့္ဆင္းနစ္ဝင္သြားသည္။

နားေပဦးေတာ့… ခရီးတေထာက္…………………..