“ေဆာင္းတြင္းအိပ္မက္ ဂေယာက္ဂယက္ (၂)”

by Soe Min on Monday, August 6, 2012 at 1:22am 

          မက္ျပန္ပါၿပီ။ တကယ္လိုလို အိပ္မက္လိုလိုနဲ႔။ ေခ်ာက္အိပ္မက္ လို႔ ေခၚရမယ္႔ဟာမ်ဳိးေတြ။ အိပ္မက္ယာမက္ ေကာင္းေကာင္းမက္ခ်င္ ေမတၱာပို႔ရသတဲ႔။ ဒါမွ နတ္ေတြက ခ်စ္ခင္ၿပီး သာယာႏွစ္လိုဖြယ္ အိပ္မက္ေတြနဲ႔ ေကာင္းမြန္စြာ အိပ္စက္နိုးထရတယ္ လို႔ဆိုတယ္။ ခက္တာက သိတယ္ မဟုတ္လား။ သည္အေကာင္စာေရးပုံမ်ဳိးနဲ႔ဆို “ေသခ်င္းဆိုး၊ ကာလနာ၊ ေျမြေပြးကိုက္” လို႔ ေမတၱာပို႔ေနမယ္႔ နတ္ေဒ၀တာ ပရိသတ္ကသာ တေန႔တျခား ဒီေရအလားကဲ႔သို႔ တိုးပြားလာစရာရွိတယ္။ လူက ႀကီးေလမိုက္ေလ ႀကီးမိုက္ႀကီးမို႔လို႔ ထင္ပါရဲ႕။ အိပ္ယာ၀င္တဲ႔အခါ ကေလးတုန္းကလို ဘုရားရွိခိုးအမ်ုိးမ်ဳိး က်က္ထားသမွ် ကုန္ေအာင္ ရြတ္ဆိုကန္ေတာ႔ၿပီးမွ အိပ္ယာထဲမွာ လက္ကေလးခ်ဳိးကာခ်ဳိးကာ ပုတီးပတ္ေရျပည့္ေအာင္ စိပ္အိပ္တဲ႔အက်င္႔ေကာင္းကေလးလည္း ေပ်ာက္ခဲ႔တာၾကာေပါ႔။

ရုပ္ျမင္သံၾကားႀကီး ပိတ္ကာနီးရင္ စာတမ္းထိုးသလို ေနာက္တေန႔အစီအစဥ္ေတြ တစ္ခုခ်င္းေတြးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေလသတည္းေတာင္ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ ေဆးကု၍မရပါ ေရာဂါက သည္းသည္းလာတယ္။ ေတာင္ေတာင္အီအီ ေလွ်ာက္မေတြးၾကနဲ႔ေနာ္။ ေနာက္တခါ ဘာအေၾကာင္း ေရးရရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ စဥ္းစားရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ႔ ေရာဂါကို ေျပာတာဗ်။ ၾကာရင္ရူးလိမ္႔မယ္လို႔ေတာင္ စိတ္ပူစရာ မလိုေတာ႔ဘူး။ အခုကို သြက္သြက္လည္စျပဳေနၿပီ။ ခ်စ္ပိတ္သတ္ႀကီးအဖို႔ေတာ႔ ကိုမင္းလူ၀တၳဳထဲက မလွထုံကေလး သူ႔ေယာက်ၤားကို ျမည္တြန္ေတာက္တီးသလို “ကိုေက်ာ္ကြန္႔။ ရွင္ဟာေလ..။ လုံလ၀ီရိယကို မရွိဘူး။ တေနကုန္ အလုပ္ေတြလုပ္ေနဖို႔ပဲ နားလည္တယ္။ ရွင္ သည္လို လုပ္ေနမွေတာ႔ ဘယ္အခ်ိန္ ဘိုးေတာ္ေတြက ဂဏန္းလာေပးရမတုန္း။ သူမ်ားတကာ ေယာက်ၤားေတြ ေန႔ခင္းေန႔လည္ တေရးတေမာအိပ္ေနၾကတာ မျမင္ဘူးလား။ သြား.. အခုအိပ္ေခ်။ ႏိုးလာလို႔ ဘာဂဏန္းမွ ပါမလာရင္ ေတာ္နဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔အေတြ႔ပဲ။” အဲလို အဲလို အားေပးၾကေလမလား မေျပာတတ္ေပါင္။ ကဲ အခုေတာ႔ တေရးႏိုးေသာ္ အၾကံေပၚ ေပၚသည့္အၾကံ စာေရးရန္က ဂလိုဗ် ဂလို။

          သမီးေလးနဲ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ မဂၤလာေဆာင္လား အလွဴလားမသိ သြားၾကပါသတဲ႔။ သူ႔အေမေတာ႔ မလိုက္ဘူး။ သူ႔သမီးသူ လွလွပပ ဆင္ျမန္းလို႔ ဖေအကို မ်က္လုံးေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ဖို႔ရာ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ မိုးတြင္းသမယ ၀ါေခါင္လဆိုေတာ႔ သိၾကတဲ႔အတိုင္းပါပဲ။ ရန္ကုန္ကားလမ္းမေပၚ မိုးေရတက္ေရ တေဖြးေဖြးနဲ႔မို႔ စီးေတာ္ကား ပုတုေကြးကေလးက “ခရီးမတ္တပ္ လမ္းခုလပ္တြင္ စက္သပ္ခြဲခြာ ေနခဲ႔ပါ၍ အားနာခဲ႔ေၾကာင္း ေျပာပါေလ။” ဆို တာ႔တာျပသြားတယ္။ လာပါကေလးရယ္ ဘာမွ မေ၀းဘူးဆိုၿပီး သားအဖႏွစ္ေယာက္ ကုန္းေၾကာင္းေျခက်င္ ခရီးႏွင္ေလသတည္း။ ဟိုေရွ႕ကဆူဆူညံညံ ဘာသံလဲေမးဆို တန္းစီတိုးေ၀ွ႔ေနၾကတာကေတာ႔ လူကူးမ်ဥ္းက်ားကေလးမွာ လမ္းျဖတ္ကူးဖို႔ရာပါပဲ။ လူေတြက အရင္လို မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ စည္းကမ္းရွိလာၾကၿပီေလ။ မရွိလို႔လည္း ဘယ္ရမလဲ။ ဟိုမွာဘက္ကမ္း သည္မွာဘက္ကမ္းမွာ ေမာင္ေတာ္ပီကယ္ႀကီးေတြက ေဖာင္ေတာ္ဒီဇယ္ႀကီးေတြနဲ႔  “ဖိုးသာေအာင္ေရ ေ၀ ေ၀။ ေကာက္စိုက္ဖို႔ လိုက္မလား လိုက္မလား။” အသင္႔ျဖစ္ေနၿပီ။ မ်ဥ္းက်ားက လွံ်က်လာလို႔ကေတာ႔ ပလိုင္းထဲ ဖားေကာက္သလို ေစြ႕ကနဲ ကားေပၚတင္ေတာ႔တာ။ စီးေတာ္ယာဥ္မ်ားကလည္း ရပ္မေပးဘူးလား။ သည္ဆီမွာ ၀ီစီခရာနဲ႔ အ၀ါကဒ္ အနီကဒ္ သင္႔ရာျဖတ္ဖို႔ရာ ေဘာက္ခ်ာစာအုပ္မ်ားနဲ႔ကို ေစာင္႔ေနၾကေလရဲ႕။ အာယုိယုိ မဟာရန္ကုန္ ၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီး စကၤာပူလို ျဖစ္လာေစရမယ္ဆိုတာ အိပ္မက္မွ မဟုတ္ပဲလား။ ဂယ္ႀကီးပါကြဲ႔ ဂယ္ႀကီးပါကြဲ႕။ သို႔ေသာ္လည္း အဲတဲ႔။ အခ်က္ျပမီးပြဳိင္႕ကေလးေတြက စင္တင္ေတးဂီတက ၀ါယာႀကဳိးေတြနဲ႔မ်ား ပူးေနသလား မသိပါဘူး။ ခု စာေလးေၾကာ္ ခု ဆီထမင္း လင္းၾကတယ္။ လူေတြကလည္း လမ္းလည္ေခါင္မွာ ကူးရမလို ရပ္ရမလို၊ ကားေတြကလည္း လူလည္ေခါင္မွာ ျဖတ္ရမလို ရပ္ရမလို။ ပညာေပးဇာတ္လမ္းထဲက ေဒၚဂြက္ေထာ္ႀကီး လမ္းျဖတ္ကူးသလို ဟိုဘက္သည္ဘက္ေတာင္ မေျပးသာဘူး။ လူေရာကားေရာ အေတာင္႔လိုက္ႀကီး ပိတ္ေနၾကတာ။ လူအုပ္ႀကီးနဲ႔ပဲဟာ ဘာမွ ပူစရာမလိုပါဘူး။ လူစီးေၾကာင္းနဲ႔ ေမွ်ာလိုက္သြားရင္ သည္ဘက္ကကူး ဟိုဘက္ မေရာက္စရာလား။

           ကေလးလက္ကိုဆြဲၿပီး တိုးကာေ၀ွ႕ကာ လမ္းကူးေနရင္းကမွ ကိုယ္႔သမီးကိုယ္ျပန္ၾကည့္ၿပီး အရင္တခါလို ေခါင္းနားပန္းႀကီးသြားျပန္ပါတယ္။ သူ႔အေမက စိန္ေတြေရႊေတြ ညႊတ္ေနေအာင္ ဆင္ေပးလိုက္ပါကလား။ ဟိုးတခါ မဂၤလာေဆာင္အေခြထဲမွာ ေတြ႔ဖူးထားတဲ႔အတိုင္းပဲ။ (အိပ္မက္ထဲမွာပဲ ကိုယ္႔သမီးကိုယ္ ဆင္ဖူးရတဲ႔ဘ၀မို႔ ဆင္ပါရေစ သမီးရယ္) အဲဒါႀကီးေတြနဲ႔ လူအုပ္ထဲ၀င္တိုးရမွာ ဒုကၡပါပဲ။ မေတာ္ ခါးပိုက္ႏႈိက္ေတြဘာေတြ ပါလာရင္ ကိုယ္႔ဟာလည္း မဟုတ္ပဲနဲ႔ စားစရာမရွိ ေလွ်ာ္စရာရွိ။ အက်ဳိးနည္း။ ဥစၥာေခ်ာက္လိုက္ရပုံမ်ားေနာ္။ ဟိုလူက သမီးေလး သည္ဘက္လာလာဆိုလည္း မယုံသကၤာ၊ သည္လူက ကေလး လက္ကေလး ေဖးကာကူကာတြဲလိုက္ရင္လည္း စိတ္မခ်ႏိုင္စြာ။ ကိုယ္႔သမီးေတာင္ ကိုယ္ အဲသည္ေလာက္ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ မလုပ္ရပဲ သူ၀တ္ထားတဲ႔ ဥစၥာႀကီးေတြက်မွ မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံ၀ံ႔ ျဖစ္ေနရပါလား။ အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ သူဆင္ထားတဲ႔ဟာေတြ ေလ်ာ႔ေနပါတယ္ဆို သမီးအေမက ကြဳိင္ပူရင္လည္း ခက္ရေခ်ရဲ႕ဗ်ာ။ ျဖစ္ေသးပါဘူး သမီးရယ္။ ဟိုက်မွ ျပန္၀တ္ပါေတာ႔။ လမ္းေပၚမွာ အေဖပဲ ခနသိမ္းထားပါရေစ ဆို ဟိုျဖဳတ္သည္ျဖဳတ္ အလုပ္ရႈပ္ေနသခိုက္ မိန္းမတစ္ေယာက္ကလည္း ကိုယ္႔နံေဘးတင္ က်ားေရွ႔ေမွာက္လ်က္လဲပါေလေရာ။ မယ္မင္းႀကီးမ ထူကာမကာ ကူလိုက္ကာမွ “ကၽြန္မဆြဲႀကဳိးေလးေတြ ရွင္႔ဆီမွာေလ” လို႔ ဆိုလိုက္ေတာ႔ ဗုေဒၶြါျမတ္စြာ ျပႆနာေတြ ရွင္းရျပန္ပါေရာ။ ေရႊေငြရတနာဆိုတာ မထိုက္တဲ႔သူလက္ထဲေရာက္ရင္ အလိုလို ေလွ်ာက်ေပ်ာက္ကြယ္ရတဲ႔ သေဘာရွိလို႔ထင္ပါရဲ႕။ သူ႔ဘာသူ ကေလးဆီမွာေနတဲ႔ဟာေတြက ကိုယ္႔လက္ထဲက်မွ ဟိုနားလြတ္က်၊ သည္နားထြက္က်။ တေကာက္တည္း ေကာက္ေနရတယ္။ ေၾကာင္႔က်ျခင္းဒုကၡကို လွလွႀကီး ခံစားဖူးသြားပါေတာ႔တယ္။ ကိုယ္႔ဆီမွာ ေရႊနဲ႔ရိုးစရာ မိုးႀကဳိးေတာင္ မပါတဲ႔အခ်ိန္တုန္းကေတာ႔ မိုးေအာက္ေျမျပင္ ပူပင္စရာမရွိ၊ ပကတိ လြတ္လပ္ျခင္း နဲ႔ တစ္ေယာက္တည္းသြားသြား၊ လူၾကားထဲတိုးတိုး တဂိုးတည္းဂိုးခဲ႔ရတဲ႔ အရသာဟာ ဘာနဲ႔မွ မတူပါကလား။ ဒါမ်ဳိးေတြပါမွ အထင္ႀကီးၿပီး ဒါႀကီးေတြ မ၀တ္ႏိုင္ရင္ အထင္ေသးတတ္တဲ႔လူေတြကို အေဖကေတာ႔ ဂရုမစိုက္သင္႔ဘူးလို႔ ျမင္တာပါပဲ။ သူတို႔က မ၀တ္ႏိုင္လို႔ တမ်ဳိးအထင္ေသးတတ္သလို ၀တ္နိုင္ျပန္ေတာ႔လည္း တမ်ဳိးစကားတင္းဆိုတတ္ၾကတယ္ေလ။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုထင္ထင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က အဲသဟာႀကီးေတြနဲ႔ သြားရလာရတာ ဘယ္ေလာက္ မလြတ္လပ္သလဲဆိုတာ အခုေတြ႔ၿပီ မဟုတ္လား။ အိပ္မက္ထဲမို႔ ေတာ္ေတာ႔တယ္။

           အိပ္မက္ရဲ႕ျပင္ပ လက္ေတြ႔ေလာကမွာ ကိုယ္႔လက္ထဲ အဲလိုဟာမ်ဳိးေတြ မူးလို႔ေတာင္ ရွဴစရာမရွိတဲ႔ ဘ၀ေပးကုသိုလ္ကို အထူးပဲ ေၾကနပ္လို႔သြားမိပါတယ္။ အိပ္မက္က ဆက္မက္ရဦးမယ္။ မဆုံးေသးဘူး။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔

(အေမ႔အိမ္ကို ေျပာတာဗ်) စိတ္ေမာလူေမာ အထုပ္ကေလးခ်ထားတုန္း တူကေလးေမာင္ေမ်ာက္ရႈံးလက္ထဲမွာ

ေရႊတ၀င္းတ၀င္းနဲ႔ ေဆာ႔ကစားေနတာေတြ႔လိုက္ရေတာ႔ စိတ္ကေတာ္ေတာ္တိုသြားပါတယ္။ “ဟိတ္ေကာင္၊ ဒါေတြက မင္းေဆာ႔စရာမွ မဟုတ္တာ။” လို႔ ဆူပူမာန္မဲလိုက္ေတာ႔ ကေလးက မ်က္ႏွာကေလးပ်က္လို႔ ငိုပါေလေရာ။ စိတ္ထဲမွာေတာ႔ သူမ်ားဟာေတြ ေပ်ာက္ကုန္လို႔ကေတာ႔ ငါပဲ ျပႆနာတက္မွာဆိုတာက ထိပ္တက္ကပ္ေနတာကိူး။ ဘဘဦးဥစၥာေခ်ာက္ႀကီးက သားသားလက္ထဲက ေရႊေတြကိုလည္း မဆင္မျခင္ အတင္းသူ႔အထုပ္ထဲ ထိုးထည့္ဖို႕ၾကည့္လိုက္ေတာ႔မွ ကေလးေဆာ႔ေနတာ ဒစၥကိုေရႊေတြမွန္းသိပါေတာ႔တယ္။ ေရႊေငြဥစၥာဆိုတာ ရန္သူမ်ဳိးငါးပါး ရန္ေဘးကသာ ပူပင္ေၾကာင္႔က်ရတာ မဟုတ္ပဲကိုး။ သားခ်င္းေဆြမ်ဳိးေတြ အၾကားမွာလည္း အထင္အျမင္လြဲစရာ၊ ေသြးကြဲစရာ၊ ေနာင္တရစရာ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးဆင္းရဲျခင္းကို ျဖစ္ေစတတ္ပါလား လို႔ စဥ္းစားမိလာတာကေတာ႔ လန္႔နိုးလာတဲ႔အခါမွာပါ။

          သည္အိပ္မက္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အတိတ္နိမိတ္ေကာက္စရာ၊ ခ်ဲဂဏန္းတြက္စရာ၊ ထီထိုးေဗဒင္ေမးစရာ ဘာမွမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ သမီးေလးကိုေတာ႔ စိတ္ပူစိုးရိမ္လြန္းလို႔ သြန္သင္စရာေလးေတြ ေတြးမိပါတယ္။ နံပါတ္တစ္ကေတာ႔ “မိန္းကေလးဆိုတာ စိန္္ေရႊဆင္လို႔ မယဥ္ဘူး။ ဣေျႏၵဆင္မွ ယဥ္တယ္။” ဆိုတဲ႔စကားကို အၿငိမ္႔ထဲမွာ လူျပက္ႀကီးေတြ ျပက္တုန္းက ၾကားခဲ႔ဖူးေပမယ္႔ အဲသည္ေလာက္ ေလးနက္မွန္း အစက မသိပါဘူး။ နားသတဲ႔မဂၤလာတုန္းက ၀တ္ေကာင္းစားလွ၊ လက္၀တ္ရတနာေတြ ဆင္ျမန္းထားတဲ႔သမီးကေလးကို အေဖက အမ္းကေန တကူးတကျပန္လာၿပီး ၾကည့္မ၀ရႈမ၀ ျဖစ္ေနတဲ႔ၾကားထဲ စင္ေပၚမွာ အိုင္ဖုန္းတစ္လုံးနဲ႔ ဂိမ္းကစားေကာင္းေနတဲ႔ သမီးကေလးခမ်ာ ကေလးပီပီ အေနအထိုင္ မေတာ္တေလ်ာ္ မတင္႔မတယ္ျဖစ္ရေလတိုင္း ေဖ႔တူမကေလး ေပါက္စီေကြးကို ေျချမန္ေတာ္လႊတ္ၿပီး ဖုံးရဖိရတာ ခနခနမဟုတ္လား။ သမီးထက္အမ်ားႀကီးႀကီးတဲ႔ မမေတြေတာင္ သၾကၤန္တခါလည္လိုက္မိရင္ လူကအိမ္ျပန္မေရာက္ေသးဘူး။ ေပၚေတာ္မူဓါတ္ပုံေတြက အင္တာနက္ေပၚ အရင္ေရာက္ကုန္တာ ကေလးရဲ႕။ သူမ်ားသားသမီးက်ေတာ႔ ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ၾကည့္ေနၿပီး ကိုယ္႔သားသမီးက်မွ အရြယ္ေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး သူမ်ားၾကည့္မွာစိုးေနတာေပါ႔ေလ လို႔ မထင္နဲ႔ဦး။ တကယ္ေတာ႔ မိန္းမပ်ဳိကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ သူ၀တ္ထားတဲ႔ အဖိုးထိုက္အဖိုးတန္ စိန္ေရႊရတနာေတြထက္ သူျခဳံထားတဲ႔ ဣေျႏၵသမၸတၱိကသာ လုံျခဳယဥ္ေက်းေစနိုင္တယ္ဆိုတာ နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပခ်င္တာပါ။ ျပစ္မ်ဳိးမွဲ႔မတင္ လွခ်င္တိုင္းလွပါတယ္ဆိုတဲ႔ မိန္းကေလးေတြေတာင္ ေနရာဌာနနဲ႔ မအပ္မရာ လစ္လပ္စြာ၀တ္ဆင္လာတဲ႔အခါ အျမင္ရိုင္းတယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ ေၾကြရုပ္ကေလးလို စက္စက္ယိုလွေနတဲ႔ နတ္မိမယ္ကေလးေတြလည္း အမွတ္တမဲ႔နဲ႔ လႊားကနဲ ကားကနဲ လွမ္းလိုက္ထိုင္လိုက္တဲ႔အခါ ခုနက အလွေတြေတာင္ ေပ်ာက္သြားတတ္တာ ကိုယ္တိုင္သူမ်ားကို ျမင္ဖူးေတာ႔ သိပါလိမ္႔မယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္က် ျပန္ျမင္ရတဲ႔အရာမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ႔ သတိေပးရတာေပါ႔။

           ေနာက္ေျပာခ်င္တဲ႔ အေၾကာင္းအရာကေတာ႔ ဣတၱိရူပံ ဓနံ တဲ႔။ မိန္းမသားတို႕ရဲ႕ အလွအပ ရုပ္ဆင္းအဂၤါဟာ သူတို႔အတြက္ ဥစၥာပစၥည္းပမာ တန္ဖိုးရွိပါသတဲ႔။ ဟုတ္ေပလိမ္႔မယ္။ ေခ်ာေမာလွပတဲ႔ မိန္းကေလးမ်ားဟာ အဲသည္ဂုဏ္ျဒပ္ကေလးအားကိုးနဲ႔ စည္းစိမ္ဥစၥာပြားမ်ားျခင္းကိုလည္း ျဖစ္ေစနိုင္တယ္။ တန္ခိုးၾသဇာထက္ျမက္ျခင္းကိုလည္း ေဆာင္ေစႏိုင္တယ္။ ေနာက္တဘက္က လွည့္ေတြးျပန္ေတာ႔ ဓနအင္အား ကုံလုံတဲ႔ မိန္းမပ်ဳိကေလးမ်ားဟာလည္း ရုပ္ဆင္းသြင္ျပင္ကို တင္႔တယ္သထက္ တင္႔တယ္ေအာင္ ဖန္တီးေဆာင္က်ဥ္းႏိုင္ၾကတယ္။ လူေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာကိုကလည္း နားေဍာင္းအေရာင္ကေလးကိုၾကည့္ရင္း ပါးမုိ႔မို႔ကေလးကို ေျပာင္၀င္းေနတာပဲလို႔ ျမင္ၾကတယ္။ ဆိုလိုတာက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ အလွဆိုတာ ဥစၥာျဖစ္သလို ဥစၥာဆိုတာလည္း အလွပဲ။ ဒါေပမယ္႔ သူ႔ခ်ည့္သာေလာဆိုရင္ေတာ႔ ဆားနဲ႔ပါသမီးေရ။ ရုပ္ဘယ္ေလာက္ေခ်ာေခ်ာ၊ ေငြဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ ထိုက္သင္႔တဲ႔ အသိဥာဏ္ကေလးပါမွသာလွ်င္ အဲသည္ ရူပံေတြ ဓနံေတြက သူ႔ကို ေဘးမျဖစ္ပဲ ေဆးဘက္၀င္ေစႏိုင္တာကြဲ႕။ အသိဥာဏ္နဲ႔ ထိန္းသိမ္းမထားႏိုင္ရင္ အဆင္းလွဆန္း လူ႔ေပါက္ပန္း လို႔ ေခၚတဲ႔ ေပါက္ပန္းေစ်းဘ၀ကို ေရာက္သြားတတ္ပါတယ္။ သမီးကေလးငယ္ငယ္ အသိမၾကြယ္ေသးခင္ အိပ္မက္ထဲကလို စိန္ေတြေရႊေတြနဲ႔ ညႊတ္ေနေအာင္လွေနၿပီဆိုရင္ မသူေတာ္ ေလာဘအိုးေတြရဲ႕ တစ္ရက္မေကာင္းၾကံစည္ျခင္း၊ ႏွစ္ရက္မေကာင္းၾကံစည္ျခင္း၊ လစ္ရင္လစ္သလို မေကာင္းၾကံစည္ျခင္းေတြက ကင္းေ၀းေအာင္ ေဖတို႔ေမတို႔က သံကြန္္ျခာ ခုႏွစ္ထပ္နဲ႔ အုပ္ထားလည္းပဲ သမီးတစ္ေကာင္ ႏြားတစ္ေထာင္ လုံေအာင္အၿမဲ ေစာင္႔ႏိုင္ခဲသတဲ႔။ သည္လိုေျပာလိုက္လို႔ သမီးစိတ္ထဲမွာ မိဘဘိုးဘြားကလြဲလို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မယုံၾကည္ႏိုင္ေအာင္ သံသယေတြ ထားဖို႔ရာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲလိုဆိုရင္ သမီးဘ၀မွာ ဘယ္ေသာအခါမွ ဘယ္သူနဲ႔မွ အဆင္ေျပစြာ ဆက္ဆံေပါင္းသင္းႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ယုံၾကည္မႈမွာ All or None Law က အလုပ္မျဖစ္ဘူး။ လူတိုင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေပါင္းၾကည့္ၿပီးတဲ႔အခါ သူ႔အေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ယုံလို႔ရသလဲ ဆိုတာကေတာ႔ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ အတိုင္းအဆတစ္ခုနဲ႔ ဆုံးျဖတ္ယူရမယ္႔ အရာသာျဖစ္တယ္။ အျပန္အလွန္ပဲေပါ႔။ ကိုယ္ကေရာ အဲသည္တဘက္သားအတြက္ အမွန္တကယ္ ယုံၾကည္ကိုးစားထိုက္တဲ႔သူ ျဖစ္ရဲ႕လားဆိုတာလည္း ျပန္ေတြးေပးရတယ္။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို ယုံၾကည္လိုက္လို႔ ကိုယ္႔မွာရွိတဲ႔ စိန္ေတြ ေရႊေတြ ဆုံးရႈံးသြားရတာကို မႏွေျမာပါဘူး။ ပစၥည္းသခၤါရ လူသခၤါရပဲ။ အဲဒီလူနဲ႔အတူ သူ႔အေပၚမွာ ကိုယ္ထားခဲ႔တဲ႔ယုံၾကည္မႈေတြ ေနာက္ဘယ္ေတာ႔မွ ျပန္မရေတာ႔တာကသာ ႏွေျမာစရာေကာင္းပါတယ္။

          အညွီရွိရင္ ယင္အုံစၿမဲပဲတဲ႔။ ကိုယ္႔ငါးခ်ဥ္မို႔ ကိုယ္ခ်ဥ္ေနတဲ႔အခါ ကိုယ္႔သမီးကေလးက ရုပ္ကေလးလည္း ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္။ သူ႔အေဖထက္စာရင္ေတာ႔ ထယ္ထယ္၀ါ၀ါကေလးလည္း ရွိေပလိမ္႔မယ္ လို႔ထင္တာေပါ႔။ သဘာ၀တရားအရ သမီးကေလးနံေဘးမွာ လူမသမာေတြရွိခ်င္ ရွိလာႏိုင္တယ္ဆိုတာကိုေတာ႔ မိဘပီပီ ပူတာေပါ႔။ သူမ်ားေတြးသလို ေတြးေလ႔မရွိတဲ႔ အေဖကေတာ႔ ကိုယ္႔သမီးကေလးကို လူမသမာေတြက လိမ္လည္ လွည့္ဖ်ားခံရမွာကို မေၾကာက္ပါဘူး။ ခနခန လွည့္စားခံရလြန္းလို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မယုံၾကည္ႏိုင္ေတာ႔တဲ႔သူျဖစ္သြားမွာ၊ ဒီအျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးဟာ ေလာကဓမၼတာပါလားလို႔ အယူမွားၿပီး ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ရိုးေျဖာင္႔တဲ႔စိတ္ရင္းအခံကေလး ပ်က္စီးဆုံးရႈံးသြားမွာကိုေတာ႔ အေၾကာက္ႀကီး ေၾကာက္မိပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္တတ္စ အပ်ံသင္စ သမီးလူမမယ္ကို လဲမယ္ေနာ္။ က်မယ္ေနာ္။ ေနာက္ကတေကာက္ေကာက္ လိုက္မထူခ်င္ပါဘူး။ မေတာ္တဆမ်ား လဲခဲ႔ေခ်ာ္ခဲ႔ေသာ္ ဒဏ္ရာအနာတရ နည္းနည္းနဲ႔ အျမန္ဆုံး လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ႏိုင္ ပ်ံသန္းႏုိင္ေအာင္ေတာ႔ နည္းေပးလမ္းျပ သင္ထားခဲ႔ခ်င္ပါတယ္။ မွ်တေသာ ေတြးေခၚမႈ၊ မွန္ကန္ေသာဆုံးျဖတ္မႈ၊ သင္႔တင္႔ေသာ နွလုံးသြင္းမႈေတြကို အခါခပ္သိမ္း ရရွိႏိုင္ပါေစေၾကာင္း ေတာင္းဆုေခၽြလိုက္ပါတယ္။ အိပ္မက္လွလွမက္ပါေစ။

http://youtu.be/k0HxE-PpLnU

တိမ္ႏြယ္ျမဴးတဲ႔လသာည၀ယ္ စိန္ၾကယ္ေတြဖူးလဲ႔ ပြင္႔လာသည့္ႏွယ္ ခ်စ္သူဘ၀လမ္း ခ်မ္းေျမ႔ေစခ်င္သူမယ္ ေၾသာ္ အိပ္မက္လွလွ မက္ပါေစကြယ္။ အိပ္မက္ေတြ လွပစြာ မက္ေစခ်င္တယ္ ကိုယ္႔ခ်စ္သူ၀ယ္။

တစ္ေယာက္ဆိုတစ္ေယာက္တည္း အသည္းမွာခ်စ္တတ္သူပါကြယ္။ ဆယ္ကမာၻကုန္ဆုံးေစ မုန္းေမ႔ရန္ျဖင္႔မလြယ္။ ကိုယ္႔အေတြးေတြၾကြယ္ ခ်စ္တဲ႔သက္ထားႏြယ္။ ထာ၀စဥ္လန္းပန္းသဖြယ္ ဘယ္ခါမညွဳိးႏြမ္းဖြယ္။ သင္းပ်ံ႔စြာႀကိဳင္လႈိင္ေမႊး ရနံ႔မျပယ္ဘူး ကိုယ္႔ရဲ႕ရင္ထဲ၀ယ္။

ေတးကဗ်ာေတြ အၿမဲဖြဲ႕ကာ ညႊန္းဆိုေနမယ္။ စံပယ္ပြင္႔မ်ားနဲ႔ ခင္းတဲ႔ဘ၀လမ္းအလယ္ အတူေလွ်ာက္ကာလည္ ခ်မ္းေျမ႔စြာပဲတကယ္ မၿငိဳျငင္ဆုံးတစ္သက္၀ယ္ ခ်ဳိရႊင္ျပဳံးဆက္သြယ္။ လွပကာ အစဥ္လိုအၿမဲ ေတြ႔ေစေၾကာင္း အသည္းကဆုေတာင္းမယ္။

ၾကည္လင္ျပာ စမ္းေရပမာသို႔ေအးလို႔ကြယ္။ ေမတၱာအႏုအလွ သီရင္းတကယ္။ မုန္တိုင္းရန္ လႈိင္းထန္ေလၾကမ္းမ်ားရယ္ မၾကဳံေစခ်င္ပါတယ္ ကိုယ္႔မွာဆႏၵၾကြယ္။ ေစတနာမ်ားကရယ္ အိပ္မက္မ်ားပင္ ညညမွာ လွပစြာ မက္ေစခ်င္တယ္ ကိုယ္႔ခ်စ္သူ၀ယ္။