ဇာတိမာန္

http://waieco.mmblogger.info/2011/08/blog-post_4258.html?spref=fb မွ ...

မႏၱေလးသည္ ကၽြန္မ၏ ငယ္အိပ္မက္ျဖစ္ပါသည္။ မႏၱေလး ဆိုတာကို ၾကားလုိက္ရသည္ႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာကို

 ေတြ႕႔ရသလို ကၽြန္မရင္မွာ ေႏြးေထြးလႈိက္ခုန္ၿပီးသား ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ၿပီးသား ျဖစ္ေနခဲ့သည္။


ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မက မႏၱေလးသူေလ။ မႏၱေလးက ကၽြန္မရဲ႕ ဇာတိခ်က္ျမွဳပ္။
ငယ္ငယ္ကေတာ့ မႏၱေလးသူ စစ္စစ္ေတြလို စကားေျပာရင္ "ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္" ႏွင့္ ထည့္ေျပာတတ္ခဲ့၏။

 အရြယ္ရလာေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ လူႀကီးေတြႏွင့္ဆက္ဆံရာမွာ အဆင္ေျပေစဖို႔ "ကၽြန္ေတာ္" ေနရာမွာ "ကၽြန္မ" နာမ္စားကို 

သံုးရင္း အက်င့္ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။

သို႔ေပမယ့္ အခုခ်ိန္ထိ ရြယ္တူ မတိမ္းမယိမ္း သင့္ေတာ္ရာအေျခအေနမွာ "ကၽြန္ေတာ္"လို႔ ေျပာမိသည့္အခါ

 ေျပာမိဆဲ။ ဇာတိမေပ်ာက္သည့္ သေဘာေလးေတြေပါ့။

တခ်ိဳ႕က "အံမယ္... မႏၱေလးသူလားဟ" ဟု စသလို ေနာက္သလို ေျပာလုိက္ရင္လည္း ကၽြန္မက ေက်နပ္ညြတ္ႏူးမိၿမဲ။

"တကယ့္ကို မႏၱေလးသူအစစ္ပါရွင္"လို႔ အံ့ၾသသလို ျဖစ္သြားသည့္သူေတြကို မ်က္ႏွာေလးေမာ္ၿပီး ၿပံဳးျပရတာ ဂုဏ္ယူၿမဲ။

သို႔ေပမယ့္ ကၽြန္မ မႏၱေလးကို တစ္ခါမွ် မေရာက္ဖူးပါ။ သည္လိုေျပာလွ်င္ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕႕က ရယ္ေမာၾကပါသည္။ 

"ဘုရားစူး... မႏၱေလးသူေပါ့" ဟု စၾက၏။

ကၽြန္မေမြးၿပီးခါစ လသားအရြယ္မွာပင္ မိဘေတြက တာ၀န္က်ရာ မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးဆီမွ တျခားနယ္ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ကို

 ေျပာင္းေရႊ႕မိတ္က်လာသည္မို႔ မႏၱေလးႏွင့္ကၽြန္မ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ေ၀းခဲ့ရသည္။
ေဖေဖနွင့္ေမေမက အစိုးရ၀န္ထမ္းပီပီ နယ္တကာလွည့္လည္ ေရႊ႕ေျပာင္းေနရေလေတာ့ ကၽြန္မ၏

 ဇာတိခ်က္ေၾကြ မႏၱေလးေျမကို ေျခဦးျပန္မလွည့္အားေတာ့။

ဘယ္ၿမိဳ႕ဘယ္နယ္ေရာက္ေရာက္ `သမီးက မႏၱေလးသူမို႔ အသားမည္းတာေပါ့´ ဟု မိသားစုထဲမွာ

 အသားနည္းနည္းညိဳသည့္ ကၽြန္မကို ေမေမအၿမဲစေနက် စကားေလးက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မႏၱေလးသူဆိုၿပီး

 ပညတ္စြဲေစခဲ့၏။ `မႏၱေလး´ ကို မျမင္ဖူးေပမယ့္ သံေယာဇဥ္ထူးကဲေစခဲ့သည္။ မႏၱေလးႏွင့္ကၽြန္မက တသားတည္းဟု

 စြဲမွတ္ေစခဲ့သည္။

သည္လုိႏွင့္ `မႏၱေလး´ `မႏၱေလး´ ဟု ႏွလံုးသားထဲမွာ ေရရြတ္ေနရင္းႏွင့္ မိဘမ်ားႏွင့္အတူ ကခ်င္ေတာင္တန္း

 ေတြေပၚကလည္း ျပန္လာခဲ့ၿပီ၊ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ေသာင္ခုံေတြေပၚကိုလည္း ကူးျဖတ္ခဲ့ၿပီ၊ ေျမျပန္႔လြင္ျပင္ေတြကိုလည္း

 ျဖတ္သန္းၿပီးၿပီ။

သို႔ေပမယ့္ အနီးအပါးကသာ ပြတ္ကာသီကာျဖတ္သြားရေပမယ့္ ကၽြန္မအရြယ္ေရာက္လာသည္အထိ မႏၱေလးကို 

မေရာက္ဖူးခဲ့ေသးပါ။ မိဘမ်ားက အလုပ္တဖက္ႏွင့္ မအားလပ္သလို ကၽြန္မကလည္း ေရာက္ဖူးခ်င္သည့္ စိတ္ဆႏၵ

 ျပင္းျပေပမယ့္ တေယာက္တည္း ခရီးသြားႏိုင္မည့္ အရြယ္မတိုင္ေသး။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ မိဘမ်ား ပင္စင္ယူ အေျခခ်သည့္ ေျမလတ္ၿမိဳ႕ကေလးမွာ မႏၱေလးႏွင့္ သိပ္မေ၀းလွသလို 

သိပ္ေတာ့လည္း မနီးလွ။ `မႏၱေလးမွာ အေျခမခ်ဘူးလား ေမေမ´ ဟု ဇာတိစြဲသံေယာဇဥ္ႏွင့္ ေျပာမိေသာ ကၽြန္မကို 

ေမေမက ေခါင္းေလးအသာပုတ္က `ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာေပါ့သမီးရယ္´ ဟု ေျဖခဲ့၏။

ကၽြန္မ မႏၱေလးကို မေရာက္ဖူးဘဲႏွင့္ လြမ္းပါသည္။ ေမေမတို႔ အေျခခ်ေသာ ေျမလတ္ၿမိဳ႕ေလးမွာလည္း မေပ်ာ္ပါ။

အဲသည္မွာ မႏၱေလးကို အလြမ္းေျပေစဖို႔ ေျမလတ္ၿမိဳ႕ကေလးမွာ အေနေပ်ာ္ေစဖို႔ မႏၱေလးသား

တစ္ေယာက္ ကၽြန္မနားကို ေရာက္ေအာင္ပို႔ေပးလုိက္ေသာ ကံၾကမၼာကို ကၽြန္မေက်းဇူးတင္ရေတာ့၏။

`မႏၱေလးက ေျပာင္းလာတဲ့ မႏၱေလးသား´ ဆိုသည္ႏွင့္ ကၽြန္မရင္မွာ ေႏြးၿပီးသား။

ကၽြန္မကလည္း `မႏၱေလးသူ´ ဆိုေတာ့ သူကလည္း မ်က္လံုးမ်ား အေရာင္လက္လာကာ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ပမာ

 နားလည္မႈေတြကိုယ္စီႏွင့္ ရင္ခုန္သံတူညီသြားေတာ့၏။

ကၽြန္မမေရာက္ဖူးသည့္ မႏၱေလးအေၾကာင္းေတြ သူက ေျပာျပသည္။ နန္းေရ႕ွ႕မွာေနသည့္ သူက
နန္းတြင္းမွ  စက္ဘီးျဖတ္စီးကာ ေက်ာင္းသြားတက္သည့္အေၾကာင္း၊ ေရနီေျမာင္းမွာ ေရအကူးေကာင္းလို႔

 ေရနစ္မလိုျဖစ္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္း၊ ဦးပိန္တံတားနားမွ မယ္ဇယ္ပင္တန္းအေၾကာင္း လြမ္းေလာက္ေအာင္ သူေျပာျပသည္။

အံ့ၾသစရာေကာင္းသည္က မႏၱေလးသားက ခြဲခြာလာခါစ မႏၱေလးကို မလြမ္းလွဘဲ ကၽြန္မရွိရာ ေျမလတ္ၿမိဳ႕ကေလးမွာ

 ေပ်ာ္သည္တဲ့။ ခ်စ္သူရွိရာ ေျမမို႔တဲ့။ ကၽြန္မ မယံုပါ။

ကၽြန္မကေတာ့ ခ်စ္သူေရာက္လာေပမယ့္ မႏၱေလးကိုသာ လြမ္းပါသည္။ ခ်စ္သူလာခဲ့ရာလမ္းကိုသာ ေမွွ်ာ္မွန္းေန

ပါသည္။ ကၽြန္မအစြဲအလမ္း ႀကီးလြန္းေနသည္လား။ မႏၱေလးသားႏွင့္ ခ်စ္သူျဖစ္ကာမွ မႏၱေလးကို ပိုလို႔ပင္ တသလာပါသည္။

သူကေတာ့ အႏုပညာထြန္းကားရာ ယဥ္ေက်းမႈရွင္သန္ရာေျမမွ လာသူမို႔လားမသိ။ စကားေျပာ ႏူးညံ့ယဥ္

ေက်း၍ ဂစ္တာအတီးလည္း အလြန္ေကာင္းပါသည္။ အေပ်ာ္တမ္း တီး၀ိုင္းတစ္ခု ဦးေဆာင္ဖြဲ႔စည္းကာ တီးခတ္ေတာ့

လည္း ( အဲသည္တုန္းက ၿမိဳ႔ကေလးမွာ မဂၤလာေဆာင္တိုင္း တီး၀ိုင္းပါတတ္သည္မို႔) အလြန္ေအာင္ျမင္ခဲ့၏။

ကၽြန္မသူႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီးေတာ့လည္း သူ႔တီး၀ိုင္းေပၚတက္ကာ အေပ်ာ္တမ္းအဆိုေတာ္လုပ္၊ မဂၤလာေဆာင္မ်ား၊

 ရပ္ကြက္ပြဲမ်ား လုိက္ဆိုႏွင့္ ေပ်ာ္စရာအလြန္ေကာင္းပါသည္။
သို႔ေပမယ့္ ကၽြန္မ မႏၱေလးကို မေမ့ပါ။ သူႏွင့္အတူ မႏၱေလးသြားဖို႔သာ ေမွ်ာ္လင့္ေနပါသည္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူ႔မိဘေတြကလည္း ကၽြန္မတို႔ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ အေျခခ်ေနၿပီ။ ဘိုးဘြားမ်ားကလည္း ရန္ကုန္ကို

 ေျပာင္းေရႊ႕တာၾကာခဲ့ၿပီ။ ဦးေလး အေဒၚမ်ားကလည္း ရန္ကုန္မွာ အေျခခ်ကုန္တာ မ်ားသည္။ မႏၱေလးမွာ

 ေဆြျပမ်ိဳးျပ လည္ပတ္စရာ အရင္းအခ်ာေတြမရွိေတာ့။

သို႔ျဖစ္ မႏၱေလးႏွင့္ကၽြန္မ ေ၀းၿမဲေ၀းေနခဲ့ပါသည္။

ငယ္ရြယ္တက္ၾကြသည့္အရြယ္မို႔ ဇြတ္သြားခ်င္လွေပမယ့္ အဲသည္တုန္းက ကၽြန္မတို႔မွာ အေျခအေန မေပးခဲ့ပါ။ စီးပြားေရး

ကလည္း တူႏွစ္ကိုယ္ဘ၀မွာ ထူေထာင္ရုန္းကန္ခါစ။ ဆည္းလည္းေလးေတြ အိမ္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲမိေတာ့လည္း သူတို႔

ေလးေတြကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ဖို႔ အခ်ိန္ေပးရႏွင့္ မႏၱေလးသားႏွင့္ ရခါမွ မႏၱေလးက ကၽြန္မဘ၀ခပ္ေ၀းေ၀းတြင္ မႈန္ပ်ပ်ျဖစ္ေန

ခဲ့ရသည္။

သို႔ေပမယ့္ ကၽြန္မႏွလံုးသားထဲကေတာ့ ထြက္ခြာမသြားပါ လြမ္းၿမဲလြမ္းဆဲသာ ျဖစ္ပါ၏။ `တေန႔တလံ ပုဂံဘယ္ေျပးမလဲ´

ဆိုသလိုေပါ့။ `တေန႔တစ္ခါ စိတ္ကူး၊ မႏၱေလးမေ၀းေလာက္ေတာ့ဘူး´ ဟုပဲ အားတင္းရပါေတာ့သည္။

-----

မေ၀းေတာ့သည့္ ထိုတစ္ေန႔သည္ တကယ္တမ္းေရာက္လာေတာ့လည္း ဖ်တ္ခနဲ လ်င္ျမန္စြာ ေက်ာ္လႊားလြန္ေျမာက္

သြားေတာ့မည္သာ။

မႏၱေလးကိုု ကၽြန္မေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္မ ေမြးရပ္ေျမ၊ ကၽြန္မ ဇာတိ၊ ကၽြန္မ၏ ခ်က္ျမွဳပ္။

ကၽြန္မ ၾကက္သီးျမျမထရင္း က်ံဳးေလကို အားရပါးရ ရွဴသည္။ မႏၱေလးသား ကၽြန္မခင္ပြန္းသည္၏

 ဆိုင္ကယ္ေနာ္ကမွာထိုင္ရင္း မႏၱေလးကို ရင္ခုန္ၾကည္ႏူးသည္။

ခုေတာ့ မႏၱေလးကို ကၽြန္မတကယ္ေရာက္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ကေလးမွ ရန္ကုန္၊ ရန္ကုန္ မွ မႏၱေလးသို႔ 

ကၽြန္မတို႔မိသားစု ေလးေယာက္အျပင္ ကၽြန္မခင္ပြန္း၏ မိဘေမာင္ႏွမမ်ားပါ အလည္အပတ္ ခရီးထြက္လာၾကျခင္းျဖစ္

သည္။ တစ္နည္းေျပာရလွ်င္ မႏၱေလးမေရာက္ဖူးေသာ မႏၱေလးသူ ကၽြန္မကို မႏၱေလးလိုက္ပို႔ ၾကျခင္းပင္။

မႏၱေလးကို မမွတ္မိခင္ ခြဲခြာလာရသည္မွာ သံုးဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ရွိခါမွ မႏၱေလးကို ေရာက္ရေတာ့သည္။ မႏၱေလးေရာက္

ေရာက္ခ်င္း တည္းခိုမည့္အိမ္မွာ ခရီးေဆာင္အိတ္မ်ား ခ်ၿပီးသည္ႏွင့္ ကၽြန္မက ခရီးမပန္းဘဲ တက္ၾကြေန၏။ 

ခင္ပြန္းကလည္း အလုိက္တသိ ဆိုင္ကယ္ငွားကာ ႏွစ္ေယာက္သားထြက္ဖို႔ျပင္သည္။

လူႀကီးေတြက `ဟဲ့... နားၾကဦးေလ။ ခရီးပန္းလာတဲ့ဟာ။ မနက္က်ေတာ့ တစ္ၿမိဳ႕လံုးအႏွံ႕ ပို႔ေပးမွာပဲ´ ဟုေျပာလည္း

 အမ်ိဳးသားက ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ `ဒီနားေလးတင္ပါ´ ဟုေျပာၿပီး ထြက္ခဲ့ၾက၏။ သားႏွင့္သမီးကို ေခ်ာ့ေမာ့ေဖ်ာင္းဖ်ၿပီး အေဒၚ

ေတြႏွင့္ ထားခဲ့ရသည္။

`ကိုဇာနည္က မႏၱေလးမေရာက္တာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၿပီ မဟုတ္လား။ မႏၱေလးက အရင္တုန္းကလို 

မဟုတ္ေတာ့ဘူးေနာ္။ ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ လမ္းအရမ္းရႈပ္တယ္။ သတိထားသြားဦး။ မ်က္စိလည္ေနဦးမယ္´ ဟုလည္း 

အိမ္ရွင္က သတိေပးေသး၏။

တကယ္တမ္း လမ္းမေပၚေရာက္လာေတာ့လည္း သူက မ်က္စိလည္ေနသလိုလို စမ္းတ၀ါး၀ါး။
`အိမ္ေတြက ပံုစံေျပာင္းသြားၿပီကြ။ အသစ္ေတြျဖစ္ကုန္ၿပီ´ တဲ့။
`ဘယ္သြားမလို႔လဲ´ လို႔ ကၽြန္မေမးေတာ့လည္း ေရေရရာရာ မေျဖ။

မႏၱေလးအေၾကာင္းျပဳၿပီး သံေယာဇဥ္ဖြဲ႔တည္ခဲ့ၾကစဥ္ ယခင္ရည္းစားဘ၀တုန္းကေတာ့ မႏၱေလးေရာက္ရင္ 

စက္ဘီးေရွ႕ဘားတန္းမွာ တင္စီးမည္ဟု သူေျပာခဲ့ဖူးတာ သတိရ၏။ မႏၱေလးက တျခားၿမိဳ႔ေတြလိုမဟုတ္။

 ေယာက္်ားစီးဘီး၏ ေရွ႕ဘားတန္းတြင္ ခ်စ္သူမိန္းကေလးကို တင္စီးၾကသည္တဲ့။

အခုေတာ့ စက္ဘီးထက္ ဆိုင္ကယ္ေတြ ပိုတြင္က်ယ္ေနေသာေခတ္မို႔ စက္ဘီးစီးသူပင္ သိပ္မေတြ႕ရေတာ့။

 လမ္းေပၚမွာ ဆိုင္ကယ္ေတြသာ ေနရာအျပည့္ယူေနေတာ့သည္။ ဒီေတာ့ စက္ဘီးဘားတန္းေရွ႕တင္စီးမည့္
 သူ႔အစီအစဥ္ကလည္း အခ်ိန္ကာလေရြ႕ေလ်ာကာ ပ်က္ျပယ္သြားရၿပီ။

မ်က္စိလည္ေနသလို ဟို၀င္ဒီထြက္ႏွင့္ လိုရာမေရာက္ျဖစ္ေနေသာ သူ႔ေနာက္မွ လိုက္ပါလာရေပမယ့္ ကၽြန္မ

 စိုးစဥ္းမၽွ စိတ္မပူပါ။ ဒါ ကၽြန္မရဲ႕ ဇာတိေျမေလ။ အသိအကၽြမ္းတေယာက္မွ မရွိေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္

 မႏၱေလးသူဆိုၿပီး တၿမိဳ႕လုံးႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးေတာ္သလို လံုၿခံဳမိသည္မွာ အံ့ၾသစရာ။
သည္လိုႏွင့္ `ဒါ ကိုတို႔ေနခဲ့တဲ့ အိမ္´ ဆိုၿပီး နန္းေရွ႕က်ံဳးေရျပင္ႀကီးကို ဘြားခနဲေတြ႕လုိက္ရပါေတာ့သည္။ သူေနခဲ့သည့္ 

အိမ္ေလးကို သူေငးေနစဥ္ ကၽြန္မက က်ံဳးေရျပင္ႀကီးကို ေမွ်ာ္ရင္း ရင္တလွပ္လွပ္ခုန္ေနပါသည္။
ေရာက္ၿပီ။ ေရာက္ၿပီ။ ကၽြန္မေရာက္ခ်င္လွသည့္ ဇာတိေျမကို ေရာက္ေနၿပီ။ မနက္ျဖန္ ဘုရားစံုဖူးမည္။ မယ္ဇယ္ပင္

တန္းဆီ သြားမည္။ နန္းတြင္းထဲ လွည့္လည္ၾကည့္ရႈမည္။ မႏၱေလးေတာင္ စစ္ကိုင္းေတာင္ ေနရာအႏွံ႕သြားဦးမည္။

`ကိုက မေရာက္တာၾကာေပမယ့္ လမ္းေတြမွတ္မိေသးသားပဲေနာ္´
ကၽြန္မက ခ်ီးက်ဴးေတာ့ သူက ဟက္ခနဲရယ္သြမ္းေသြး၏။

`သိပ္ေတာ့လည္း အထင္မႀကီးနဲ႔ဦး။ ပထမေတာ့ လမ္းေတြ တိုက္ေတြက ပံုစံေျပာင္းေနလို႔ မ်က္စိလည္ခ်င္ေနတာ။

 ဒါေပမယ့္ ဒီနန္းေတာ္ႀကီးနဲ႔ က်ံဳးႀကီးရွိေနသေရြ႕႕ကေတာ့ ဘာေတြ ဘယ္ေလာက္ေျပာင္းေျပာင္း မ်က္စိမွိတ္ၿပီးေတာင္

 ဆိုင္ကယ္ကို ေမာင္းဦးေတာ့ ဒီေနရာကိုေတာ့ ကိုေရာက္ေအာင္ လာႏိုင္တယ္ကြ´

သူက ဇာတိမာန္တက္ၾကြလွေသာ အသံႏွင့္ အေျပာမွာ ကၽြန္မကလည္း ၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္းႏွင့္ သူ႔လက္ေမာင္းကို 

ဆုပ္ကုိင္လိုက္မိပါသည္။

နန္းေတာ္ႀကီးက က်ံဳးတစ္ဖက္မွာ တည္ၿငိမ္က်က္သေရရွိစြာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္။
ကၽြန္မတို႔ ဆိုင္ကယ္ေလးကေတာ့ က်ံဳးနံေဘးမွာ တရိပ္ရိပ္။

-------

ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
မေဟသီမဂၢဇင္း (၂၀၁၁ခုႏွစ္ မတ္လ)