မိမိကိုယ္မိမိပိုင္စိုးမႈနွင့္ နိုင္ငံေရး

by ခေတ် မောင်း on Friday, August 3, 2012 at 3:44am 

ကိုဝတုတ္

ေခတ္ေမာင္း အတြဲ ၁၊ အမွတ္ ၃

လူဟာ နိုင္ငံေရး သတၲ၀ါ လို့ ေခါမ အေတြးအေခၚ ပညာရွင္ အရစၥ တိုတယ္က ဆိုတယ္။ လူ့သဘာဝက နိုင္ငံေရးနဲ့ ကင္းလို့ မရတဲ့ သေဘာကို ဆိုလိုခ်င္ပံု ရတယ္။ လူရဲ့သဘာဝလို့ ဆိုတဲ့အတြက္ နိုင္ငံေရးနဲ့ ကင္းလို့မရတဲ့ ဒီသေဘာသဘာဝဟာ ဟိုးနွစ္နွစ္ေထာင္ ေက်ာ္က လူသားရဲ့ သဘာဝ ျဖစ္သလို ကေန့ေခတ္ နွစ္ဆယ့္ တရာစု လူသားရဲ့ သဘာဝလည္း ျဖစ္တယ္။ အခု ေဆာင္းပါးမွာ လူဟာ နိုင္ငံေရး သတၲ၀ါ၊ တနည္း လူဟာ နိုင္ငံေရးနဲ့ ကင္းလို့မရဘူးဆိုတဲ့ အေျပာကို နည္းနည္းေလာက္ ဋီကာ ခဲ့်ျကည့္ခ်င္တယ္။

သက္ရိွ  သတၲ၀ါတိုင္းဟာ၊ အရာတိုင္းဟာ သူ့ရဲ့ unique essence တနည္း တျခား  သတၲ၀ါ ေတြမွာ၊ တျခား အရာေတြမွာ မရိွတဲ့၊ သူ့မွာသာ ရိွတဲ့ အနွစ္ သာရကို အေကာင္းဆံုး ေဖာ္ျပျခင္းျဖင့္သာ ဒီသတၲ၀ါရဲ့ ပုဂၢလ ဘဝ၊ ဒီအရာနဲ့သာဆိုင္တဲ့ သတၲိကို အပီျပင္ဆံုး ေဖာ္ျပနိုင္တယ္။ ဥပမာ မ်က္စိရဲ့ essence အနွစ္သာရ ဟာ ျမင္ျခင္း ျဖစ္တယ္။ နားနဲ့ ျမင္လို့မရ၊ နွာေခါင္းနဲ့ ျမင္လို့မရ၊ မ်က္စိနဲ့သာ ျမင္လို့ရတယ္။ မ်က္စိဟာ ျမင္ျခင္းဆိုတဲ့ သူ့ရဲ့ essence အရည္အေသြးကို ေဖာ္ျပ ျခင္းျဖင့္သာ မ်က္စိ ပီသမယ္၊ မ်က္စိစစ္မယ္။ အလြယ္ ေျပာရရင္ မ်က္စိလို့ေခၚလို့ရမယ္။ အလားတူပဲ။ က်ား ေတြ၊ ၿခေသၤ့  ေတြဟာ အသားစား သတၲ၀ါ၊ တေကာင္ တည္းသာ ေနတဲ့ သတၲ၀ါလို့ ေျပာတဲ့အခါ အသား စားျခင္း၊ တေကာင္တည္းသာ ေနျခင္း စတဲ့ essence အနွစ္သာရေတြကို ေဖာ္ျပျခင္းျဖင့္သာ က်ားဘဝ၊ ၿခေသၤ့ဘဝကို အပီအျပင္ ေဖာ္ျပနိုင္တယ္။ အရြယ္ ေရာက္ျပီး တေကာင္တည္း မေနဘဲ အစုလိုက္ေနျပီး သက္သတ္လြတ္ စားေနတဲ့ က်ားဟာ က်ားမပီသတဲ့ က်ား။

အလားတူပဲ လူဟာ နိုင္ငံေရး သတၲ၀ါလို့ ေျပာတာဟာ လူဟာ သူ့ရဲ့ သဘာဝကို တနည္း သူ့ရဲ့ essence ကို နိုင္ငံေရးမွာ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ ျခင္းျဖင့္သာ အေကာင္းဆံုး ေဖာ္ျပနိုင္မွာ၊ အျပည့္အဝ ေဖာ္ျပနိုင္မွာ ျဖစ္တယ္လို့ ေျပာတာပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါျဖင့္ရင္ လူ့ရဲ့ သဘာဝ၊ လူမွာသာရိွတဲ့ အရည္အေသြးေခၚ အနွစ္သာရ အင္ဂလိပ္လိုဆို essence က ဘာလဲ။ ဒီအနွစ္သာရ ေတြကို နိုင္ငံေရးမွာ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္မွ အျပည့္အဝ ေဖာ္ျပနိုင္ရတာဟာ ဘာ့ေျကာင့္လဲ။ ဒီေမးခြန္း နွစ္ခုမွာ ပထမ ေမးခြန္းကို တိုတို တုတ္တုတ္နဲ့ ေျဖရရင္ လူ့ရဲ့ သဘာဝ၊ လူမွသာ ရိွနိုင္တဲ့ အနွစ္သာရဟာ အင္ဂလိပ္လို freedom ေခၚေခၚ၊ ပါဠိလို ၀ိမုတၲိ ေခၚေခၚ ဗမာလိုေတာ့ လြတ္ေျမာက္ျခင္း ဒါမွမဟုတ္ အေနွာင္အဖဲြ့ကေန ကင္းလြတ္ျခင္းပဲ။ ဆိုေတာ့ လူဟာ နိုင္ငံေရးသတၲ၀ါလို့ ေျပာတာဟာ လူဟာ နိုင္ငံေရးမွာ ပတ္သက္ျခင္းျဖင့္သာ သူ့ရဲ့ သဘာဝျဖစ္တဲ့ လြတ္ ေျမာက္ျခင္းကို ေဖာ္ျပနိုင္မယ္၊ လူပီသမႈကို ျပနိုင ္မယ္လို့ ေျပာခ်င္တာ ျဖစ္တယ္။ ကဲ ဒီအဆို မွန္မမွန္ ဆန္းစစ္ျကည့္ရေအာင္။

အရင္ဆံုး လူ့ရဲ့ essence တနည္း အနွစ္သာရလို့ ဆိုတဲ့ လြတ္ေျမာက္မႈကို ျကည့္ရေအာင္။ လြတ္ေျမာက္မႈ တနည္း ကိုယ့္ႀကမၼာ ကိုယ္ဖန္တီးနိုင္မႈဟာ လူ့ရဲ့ အနွစ္သာရလို့ ေျပာရတာ ဘာ့ေျကာင့္လဲ။ တခို့် တိရိစၦာန္ ေတြဟာ လြတ္လပ္မႈကို လူထက္ေတာင္ ေဖာ္ျပ နိုင္ပံုရတာ သတိျပုမိျကမယ္။ ငွက္ေတြဟာ တေနရာက တေနရာကို အတားအဆီးမရိွ သြားနိုင္တယ္။ သားရဲ တိရိစၦာန္ ေတြဟာလည္း အစာကို ကိုယ္စိတ္ဆႏၵရိွတဲ့ အခိ်န္မွာ သင့္မသင့္ စဉ္းစားေနစရာ မလိုဘဲ၊ တနည္း က်င့္ဝတ္ဆိုင္ရာ စဉ္းစားခ်က္ေတြရဲ့ ကန့္သတ္မႈကို မခံဘဲ စိတ္လာတဲ့အခိ်န္မွာ စားေသာက္၊ အိပ္စက္၊ မိတ္လိုက္နိုင္ျကတယ္။ တဘက္မွာ လူမွာ ငွက္ေတြ၊ သားရဲ တိရိစၦာန္ ေတြလို ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို ေကာက္ လုပ္နိုင္တဲ့ အေနအထားမရိွတတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ လူဟာ တိရိစၦာန္ ေလာက္ေတာင္ မလြတ္လပ္ဘူးလို့ ထင္စရာ ရိွတယ္။

ဒါေပမယ့္ တကယ္မွာ တိရိစၦာန္ ေတြရဲ့ ျပုမူပံုဟာ သူတို့ရဲ့ အဟိတ္ တိရိစၦာန္ ဗီဇစိတ္ impulse ကို၊ သူတို့ရဲ့ တိရိစၦာန္ သဘာဝကို ေဖာ္ျပျခင္းသာ ျဖစ္ျပီး reasoning စဉ္းစားဆင္ျခင္မႈကေန ေပါက္ပြား လာတဲ့ လုပ္ရပ္မဟုတ္ေပဘူး။ တိရိစၦာန္ ေတြဟာ တခုခု မလုပ္ခင္ ေကာင္းမေကာင္း၊ သင့္မသင့္ ခဲြျခားျပီး ေကာင္းတာ၊ သင့္တာကို လုပ္နိုင္စြမ္းမရိွဘဲ ဆႏၵ ရဲ့ ညွြန္ျကား ေစခိုင္းတာကို မစဉ္းစား၊ မဆင္ျခင္ဘဲ ကာယရဲ့  တဒဂၤ လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းဖို့ လုပ္ျက တာမို်းသာ ျဖစ္တယ္။ တဘက္မွာ လူကေတာ့ လုပ္ရပ္တခု မလုပ္ခင္ သင့္မသင့္၊ ေကာင္းမေကာင္း စဉ္းစားနိုင္စြမ္းရိွတယ္။

လြတ္လပ္မႈဟာ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ ခြင့္ရိွျခင္းဆိုရင္ လုပ္ရပ္တခုကို လုပ္သင့္ မလုပ္သင့္ ေရြးခ်ယ္နိုင္စြမ္း ရိွတာဟာ လြတ္လပ္မႈ ရိွမရိွကို ေဖာ္ျပ ျခင္းလို့ ေျပာရေတာ့မယ္။ လုပ္ရပ္တခုကို လုပ္သင့္ မသင့္ ေရြးခ်ယ္နိုင္စြမ္းဟာ ဆင္ျခင္ စဉ္းစားနိုင္စြမ္း ရိွမွသာ ျဖစ္နိုင္မယ္။ တိရိစၦာန္ ေတြမွာ ေကာင္း မေကာင္း၊ သင့္မသင့္ ဆင္ျခင္ စဉ္းစားနိုင္စြမ္း မရိွျက ဘူး။ လူမွာသာ ရိွတယ္။ ဆင္ျခင္စဉ္းစားနိုင္စြမ္းဟာ လူနဲ့သာ ဆိုင္တယ္။ ဒီေတာ့ လြတ္လပ္မႈ ရိွမရိွဆိုတာ ဆင္ျခင္ စဉ္းစားနိုင္စြမ္း ရိွမရိွနဲ့ ဆိုင္တယ္လို့ ျပဆိုျပီး သကာလ ဆင္ျခင္စဉ္းစားနိုင္စြမ္းရိွတဲ့ လူမွာသာ လြတ္လပ္မႈ ရိွနိုင္တယ္ဆိုတာကို လက္ခံရေပလိမ့္မယ္။ တနည္း လြတ္လပ္မႈ၊ လြတ္ေျမာက္မႈဟာ လူ့ရဲ့ အနွစ္ သာရ ျဖစ္ေပတယ္။

တခါ လြတ္လပ္မႈ ရိွမွသာ ကိုယ့္လုပ္ရပ္ အတြက္ တာဝန္ယူမႈဆိုတဲ့ သေဘာတရားဟာ အဓိပၸာယ္ ရိွနိုင္မယ္။ ကိုယ္ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာကို မျမင္ရတဲ့ အရာတခုက ျကိုတင္ သတ္မွတ္ ဆံုးျဖတ္ထားျပီးသား ဆိုရင္ ဒီလုပ္ရပ္အတြက္ ကိုယ္က တာဝန္ယူရတာ အဓိပၸာယ္ မရိွေတာ့ဘူး။ ဥပမာ အေျခအေနတခုမွာ လူ တေယာက္ဟာ မေကာင္းတဲ့ လုပ္ရပ္တခုကို လုပ္ဖို့ ဘုရားသခင္က၊ ဒါမွမဟုတ္ fate ေရွာင္လဲွြလို့မရတဲ့ ကံတရားက သတ္မွတ္ ဆံုးျဖတ္ထားျပီးသားဆိုရင္ ဒီမေကာင္းတဲ့ လုပ္ရပ္ကို ကူ်းလြန္မႈအတြက္ အျပစ္ကို ကူ်းလြန္သူထက္ ဘုရားသခင္ ဒါမွမဟုတ္ ကံတရားမွာ ပိုေတာင္ တာဝန္မရိွေပဘူးလား။ ဒီစဉ္းစားခ်က္ကို ျကည့္မယ္ဆိုရင္ လြတ္လပ္မႈရဲ့ ျပယုဂ္ျဖစ္တဲ့ self-autonomy မိမိကိုယ္ မိမိ ပိုင္စိုးမႈရိွမႈဟာ ဘယ္ေလာက္ အေရးျကီးသလဲဆိုတာ သတိျပုမိနိုင္မယ္။

အခုအျမင္ကို အားေကာင္းေစတဲ့ ေနာက္စဉ္းစား ခ်က္တခုကို တင္ျပပါရေစ။ မေကာင္းတာကို မလုပ္တဲ့ လူနဲ့ မေကာင္းတာကို ေရွာင္ျကဉ္တဲ့လူ နွစ္ေယာက္မွာ ဒုတိယလူက ပိုျပီး အထင္ျကီး ေလးစားစရာ ေကာင္းတယ္လို့ ယူဆမိတယ္။ မေကာင္းတာကို မလုပ္တဲ့လူဟာ မေကာင္းတဲ့အလုပ္ကို မေကာင္းမွန္း သိလို့ လုပ္တာ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မယ္။ တခို့်လူေတြဟာ အတိတ္ဘဝရဲ့ ကံေျကာင့္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘုရားသခင္ရဲ့ မ်က္နွာသာေပးမႈ ခံရလို့၊ ဒါမွမဟုတ္ သဘာဝတရားရဲ့ ေဖးမ စီရင္မႈေျကာင့္ သူတို့ သဘာဝမွာ မေကာင္းမႈ လုပ္ဖို့ အာသီသ နည္းျကတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ပါမလာ တတ္ျကဘူး။ ဒီလိုလူေတြအတြက္က မေကာင္းတာ မလုပ္တာဟာ မေကာင္းမႈကို အာသီသနည္းျခင္း၊ မရိွျခင္းဆိုတဲ့ သူတို့ရဲ့ သဘာဝကို ေဖာ္ျပမႈ သက္ သက္သာ ျဖစ္တယ္။

တဘက္မွာ မေကာင္းတာကို ေရွာင္ျကည္တဲ့လူက မေကာင္းမႈရဲ့ သဘာဝကိုသိျပီး မေကာင္းမႈကို မလုပ္သင့္ဘူးလို့ ဆံုးျဖတ္ျပီး ေရွာင္ျကဉ္တာ ျဖစ္တယ္။ self-autonomy ဟာ ပထမလူထက္ ဒုတိယလူမွာ ပိုအားေကာင္းတယ္။ အသက္သတ္စားတာ က်င့္ဝတ္နဲ့ မညီမွန္းသိလို့ သက္သတ္လြတ္စားသူကို သာဓုေခၚျပီး ဆိတ္ေတြ၊ နြားေတြ သတ္သတ္လြတ္ စားတာကို ဘယ္သူမ်ား သာဓုေခၚတာ ျကားဘူးလဲ။ ဒီေတာ့ မေကာင္းမႈကို မေကာင္းမႈမွန္း သိျပီး မလုပ္ဖို့ ဆံုးျဖတ္နိုင္စြမ္း ရိွမွ၊ ျပင္ပ အေျကာင္းတရားေတြရဲ့ စီရင္မႈထက္ self-autonomy ရိွမွ လုပ္ရပ္တခု ေကာင္းမေကာင္း၊ သာဓု ေခၚထိုက္ မေခၚထိုက္ ဆံုးျဖတ္နိုင္စရာ ရိွတယ္။ ဒီေတာ့ လြတ္လပ္မႈ ဒါမွမဟုတ္ မိမိကိုယ္ မိမိပိုင္စိုးမႈဟာ က်င့္ဝတ္ဆိုင္ရာ  ကိစၥ ရပ္ေတြ အတြက္ပါ အေရးျကီးတာ ထင္ရွားတယ္။

လူ့ရဲ့ အနွစ္သာရ ဟာ လြတ္လပ္မႈလို့ ျပဆိုျပီး သကာလ ခုတခါ နိုင္ငံေရးဆိုတာ ဘာလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္း ကို ေမးျကည့္ရေအာင္။ က်ေနာ့ အေတြ့အျကံုနဲ့ ယွဉ္ျပီး ေျပာရရင္ ဒီေမးခြန္းကို ပထမဆံုး ေမးဖူးတာ မွတ္မွတ္ ရရ၊ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ၈၈ အေရးအခင္း ျဖစ္ျပီး ခိ်န္မွာ ျဖစ္တယ္။ နိုငံေရးဆိုတာ နိုင္ငံရဲ့ အေရးကို လုပ္ တာေပါ့ဆိုျပီး အေမးခံရသူက ျပန္ေျဖတယ္။ ရုတ္တ ရက္ ျကည့္ရင္ ဒီအေျဖဟာ ေက်နပ္စရာ ေကာင္းတဲ့ အေျဖ မဟုတ္ဘူးလို့ ထင္စရာ ရိွတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာ ျပန္စဉ္းစားျကည့္ရင္ ဒီအေျဖ ေက်နပ္စရာ ေကာင္းမေကာင္း ဆိုတာ နိုင္ငံ့အေရးဆိုတာကို က်ေနာ္တို့ ဘယ္လို နားလည္သလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ အတိုင္းအတာထိ နားလည္ သေဘာေပါက္လဲ ဆိုတဲ့ အခ်က္ေပၚ မူတည္တာ ေတြ့ရလိမ့္မယ္။ ေခါမေခတ္က နိုင္ငံဆိုတာ အလြယ္ေျပာရရင္ ျမို့ျပနိုင္ငံေလးေတြကိုပဲ ရည္ညွြန္းျကတာ ျဖစ္တယ္။ ဒီျမို့ျပနိုင္ငံေလးေတြ (ေခါမလိုေတာ့ polis လို့ေခၚတာေပါ့။) ကို အုပ္ခု်ပ္ စီမံခန့္ခဲြတဲ အလုပ္ကို နိုင္ငံေရး politics လို့ ေခၚတယ္။ နွစ္ေပါင္း နွစ္ေထာင္ေက်ာ္ ျကာလာခိ်န္မွာ ျမို့ျပ နိုင္ငံေလးေတြကေန ျမို့ျကီး ျပျကီးေတြ၊ တိုင္းနိုင္ငံေတြ၊ ျပည္ေထာင္စုေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ နိုင္ငံေရး ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရရဲ့ အနွစ္သာရကေတာ့ ေျပာင္းမသြား ဘူး။

အဲဒိအနွစ္သာရကေတာ့ ျမို့ျပ နိုင္ငံေလးေတြကို အုပ္ခု်ပ္တာ ျဖစ္ျဖစ္၊ ျပည္ေထာင္စုျကီးကို အုပ္ခု်ပ္တာ ျဖစ္ျဖစ္ အုပ္ခု်ပ္ခံရသူေတြနဲ့ ဆိုင္တဲ့ အေရး ကိစၥ ေတြကို အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ စီမံခန့္ခဲြတာပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ နိုင္ငံေရးပဲ။ နိုင္ငံရဲ့ အေရးကိစၥ ေတြဟာ ေခတ္ကာလ ေရြ့ေလ်ာလာတာနဲ့အမွ် ေျပာင္းလဲ လာနိုင္ေပမယ့္ နိုင္ငံေရးဆိုတာ အုပ္ခု်ပ္ခံေတြ၊ တနည္း နိုင္ငံသားေတြရဲ့ ဘဝကို အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ စီမံ လုပ္ေဆာင္ျခင္းဆိုတဲ့ နိုင္ငံေရးရဲ့ သ႑ာန္ကေတာ့ ေျပာင္းမသြားဘူး။

ဒီေတာ့ နိုင္ငံသားေတြရဲ့ ဘဝကို အေကာင္းဆံုး ဘယ္လို စီမံလုပ္ေဆာင္မလဲ။ ဒီေနရာမွာ အေကာင္းဆံုး ဆိုတဲ့ စကားရပ္နဲ့ ပတ္သက္ျပီး အယူအဆ၊ အျမင္ အမို်းမို်း ကဲြနိုင္တယ္။ လူေတြကို ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အတိုင္းအတာ တခုထိ ျပည့္စံုေအာင္ ဖန္တီး ေပးထားျပီး တဘက္မွာ တျခား အေရးျကီးတဲ့ လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ၊ ဥပမာ သူမ်ား မထိခိုက္တဲ့ လြတ္လပ္စြာ ကိုးကြယ္မႈမို်းေတြ၊ ကိုယ္နွစ္သက္သူ ဘယ္သူနဲ့ မဆို ေယာက်ာ္းခ်င္း၊ ဒါမွမဟုတ္ မိန္မခ်င္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါင္းသင္းေနထိုင္ခြင့္ေတြကို ပိတ္ပင္ထားတာမို်းကို အေကာင္းဆံုး စီမံ လုပ္ေဆာင္ပံုလို့ ေျပာျကမယ္ မထင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူ့သဘာဝ၊ လူျဖစ္ရျခင္းရဲ့ အနွစ္သာရဟာ လြတ္လပ္ မႈ ဆိုတာကို လက္ခံရင္ နိုင္ငံေရးစနစ္တခု၊ အုပ္ခု်ပ္မႈ ပံုစံတခုဟာ လူသားရဲ့ အနွစ္သာရ ျဖစ္တဲ့ လြတ္လပ္ မႈကို ဘယ္ေလာက္ အတိုင္းအတာထိ အာမခံခ်က္ ေပးနိုင္သလဲဆိုတာကို ျကည့္ျပီး နိုင္ငံေရးစနစ္၊ အုပ္ခု်ပ္မႈပံုစံ ေကာင္းမြန္မႈ အတိုင္းအတာကို ဆံုးျဖတ္ မယ္ဆိုရင္ေတာ့ သင့္မယ္ ထင္မိတယ္။ ဆင္ျခင္ စဉ္းစားတတ္သူအဖို့ လြတ္လပ္မႈကို အာမခံခ်က္ ေပးတဲ့ အုပ္ခု်ပ္မႈနဲ့ လြတ္လပ္မႈကို အာမခံခ်က္ မေပးတဲ့ အုပ္ခု်ပ္မႈနွစ္ခုမွာ ပထမအုပ္ခု်ပ္မႈကို အလိုရိွမွာဘဲ။

တကယ္ေတာ့ အစိုးရဆိုျပီး ေပၚလာတာကိုက လူေတြရဲ့ လြတ္လပ္ခြင့္ကို လိုလားတာကို ျပေနတယ္။ အုပ္ခု်ပ္မႈ၊ ဒါမွမဟုတ္ စည္းစနစ္ တခုခု လံုးလံုး မရိွတဲ့ အဖဲြ့အစည္းတခုမွာ လူတေယာက္ရဲ့ လြတ္လပ္ခြင့္ကို ဘယ္သူက အာမခံခ်က္ ေပးမလဲ။ တေယာက္နဲ့ တေယာက္ အျပန္အလွန္နားလည္မႈ၊ သေဘာတူညီမႈ ေပၚ အေျခခံ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ စနစ္တခုထဲမွာသာ လြတ္လပ္မႈကို ခံစားဖို့ ျဖစ္နိုင္မယ္။ လူတိုင္းက လြတ္လပ္မႈကို တန္ဖိုးထားတယ္ဆိုရင္ ကိုယ္က သူမ်ားလြတ္လပ္မႈကို မထိခိုက္ဖို့ ကတိကဝတ္ျပုတဲ့ အခါ တျခား လူတေယာက္ဟာ ကိုယ့္ရဲ့ ကတိကဝတ္ ေက်းဇူးနဲ့ သူ့လြတ္လပ္ခြင့္ကို ခံစားနိုင္မယ္။ အလား တူပဲ။ သူ့ရဲ့ ကိုယ့္လြတ္လပ္မႈကို မထိခိုက္ဖို့ ကတိ ကဝတ္ေျကာင့္ ကိုယ္ဟာ ကိုယ့္ရဲ့ လြတ္လပ္ခြင့္ကို ခံစားနိုင္မယ္။ အစိုးရဆိုတာ လူသားေတြ အခ်င္းခ်င္း ျကား ေျပာခဲ့တဲ့ အျပန္အလွန္ နားလည္မႈ၊ သေဘာ တူညီမႈေပၚ အေျခခံ တည္ေဆာက္ထားတာ ျဖစ္တယ္။ အစိုးရဆိုတာ မရိွရင္ေတာင္ ကိုယ့္လြတ္လပ္မႈအတြက္ အာမခံခ်က္ကို လူ့အဖဲြ့အစည္းထဲက တျခားလူေတြ ဆီက ေတာင္းခံရမွာ ျဖစ္တယ္။ ကေန့ထိေတာ့ အစိုးရ မရိွတဲ့ လူ့အဖဲြ့အစည္းရယ္လို့ က်ေနာ္သိသေလာက္ မရိွေသးဘူး။ အစိုးရရဲ့ တာဝန္ဟာ အေျခခံအားျဖင့္ လူသားရဲ့ လြတ္လပ္မႈကို အာမခံခ်က္ေပးမႈျဖစ္တယ္။ ဒါ့ေျကာင့္ အေပၚစာပိုဒ္မွာ ေျပာခဲ့သလို လြတ္လပ္မႈ အာမခံခ်က္ မရိွတဲ့ အစိုးရေအာက္မွာ၊ တနည္း အုပ္ခု်ပ္မႈေအာက္မွာ ဆင္ျခင္စဉ္းစားနိုင္သူဟာ ေနခ်င္ ျကမွာ မဟုတ္ဘူး။

ကဲဒီေတာ့ နိုင္ငံေရးဆိုတာ နိုင္ငံရဲ့အေရး၊ တိုင္းသူ ျပည္သားေတြရဲ့ အေရးကို ေဆာင္ရြက္ျခင္းလို့ ေျပာျပီးသကာလ နိုင္ငံသားေတြဟာ ကိုယ္ေနေနတဲ့ အဖဲြ့အစည္းကို အုပ္ခု်ပ္ ေမာင္းနွင္ေနသူေတြဟာ ကိုယ့္အေရး ကိစၥ၊ ကိုယ့္လြတ္လပ္မႈေတြကို ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္မႈ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေပးမေပးကို အျမဲတေစ ေစာင့္ျကည့္ေနသင့္တယ္။ နိုင္ငံသားေတြကို သူတို့ရဲ့ ကံႀကမၼာကို သူတို့ ဘာသာဖန္တီးနိုင္ခြင့္ ေပးနိုင္တဲ့ အုပ္ခု်ပ္မႈမို်း ရိွေန၊ မေန သတိထား ေစာင့္ျကည့္ေနသင့္တယ္။ ဒီလို ေစာင့္ျကည့္ေဝဖန္ တာကိုက နိုင္ငံေရးနဲ့ ပတ္သက္မႈကို ျပသတာ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ရဲ့ ကံႀကမၼာကို အဆံုးအျဖတ္ ေပးမယ့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကို အုပ္ခု်ပ္သူလက္ထဲ ဝ ကြက္ အပ္ ထားတာ မျဖစ္သင့္ဘူး။ အဲဒိလို မ်က္နွာလဲွြခဲပစ္ အပ္ထားမယ္ဆိုရင္ အုပ္ခု်ပ္သူေတြက ကိုယ့္ရဲ့ တာဝန္ အပ္နွင္းမႈကို သူတို့ အကို်းစီးပြား ကြက္ကြက္ေလး အတြက္ အသံုး ခ်သြားနိုင္တယ္။ အသံုးခ်သြားတဲ့ သာဓကေတြလည္း ေတြ့ခဲ့ျကျပီးျပီ။ ျပည္သူလူထုရဲ့ ဆႏၵနဲ့ ေရြးေကာက္ပဲြ ဝင္ပါတယ္ဆိုျပီး ကိုယ္လုပ္ခ်င္ တာ ကိုယ္လုပ္၊ ျပီးရင္ ျပည္သူ့ဆႏၵ လုပ္ပစ္ လိုက္တာမို်းေတြကို လက္မခံသင့္ဘူး။

သူမ်ားရဲ့ ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္မႈအတြက္ တာဝန္ ယူရတာမို်းဟာ သူမ်ားရဲ့ အခု်ပ္အေနွာင္ ဖဲြ့ခံထားရမႈ ေအာက္မွာ ေနေနရျခင္းလို့ ေျပာနိုင္တယ္။ ကိုယ္ဟာ နိုင္ငံေရးမွာ စိတ္ဝင္စားမႈ၊ ပတ္သက္မႈ မရိွရင္ သူမ်ားတကာရဲ့ ေရြးခ်ယ္ ဆံုးျဖတ္မႈေတြအတြက္ ဘုမသိဘမသိ တာဝန္ယူသြားရလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ နိုင္ငံေရးကို စိတ္ဝင္စားမႈ မရိွတာ၊ မပတ္သက္ဘူးလို့ ေျပာတာဟာ ကိုယ့္ အေနွာင္အဖဲြ့ကို ကိုယ့္ဘာသာ ဖန္တီးျခင္းသာ ျဖစ္တယ္။ ဒါ့ေျကာင့္ နိုင္ငံေရးမွာ ပါဝင္ ပတ္သက္ျခင္းဟာ မိမိကိုယ္ကို လြတ္ေျမာက္ ေအာင္ ျကိုးပမ္းမႈလို့ ဆိုနိုင္တယ္။ လူ့သဘာဝျဖစ္တဲ့ လူ့ရဲ အနွစ္သာရ essence ျဖစ္တဲ့ လြတ္ေျမာက္မႈကို နိုင္ငံေရးနဲ့ မပတ္သက္ပဲ ရရိွနိုင္မွာ မဟုတ္ေပဘူး။ ျပည္သူေတြရဲ့ နိုင္ငံေရးစိတ္ဝင္စားမႈကို အညြန့္ခို်းတာ၊ နိုင္ငံေရးနဲ့ မပတ္သက္ေအာင္၊ နိုင္ငံေရး ေသေအာင္ လုပ္ေနတာေတြကို ကိုယ့္ကို အခု်ပ္အေနွာင္ခ်ဖို့ ျကိုးစားမႈေတြပဲျဖစ္တယ္။