၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ မတ္ (၁၃) တြင္ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ဖုန္းေမာ္အေရးအခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေမာင္စိုးႏိုင္၏ ထြက္ဆိုခ်က္
|
12:38 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
အမည္ႏွင့္ မွတ္ပံုတင္ - ေမာင္စိုးႏိုင္ ၊ ဘီအက္စ္အင္န္ဒဗလ်ဴ
၂၁၆၀၉၁
တာ၀န္ - ပထမႏွစ္ သတၱဳတူးေဖာ္ေရး
သက္ေသအမွတ္ - (၇၁)
၁၃-၃-၈၈ ေန႔ညက ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ရပ္ကြက္မွလူငယ္မ်ား ရန္ျဖစ္သည့္အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းရွိ ေရပန္းအနီးတြင္ ျဖစ္ပ်က္ပံုကို ေမးျမန္းေနၾကပါသည္။ ပါေမာကၡခ်ဳပ္မွ “ေက်ာင္းအျပင္သို႔ မင္းတို႔ သြားခြင့္မျပဳဘူး-ဥပေဒအရ စီစဥ္ေပးမည္” ဟု ေျပာပါသည္။ ေရပန္းအနီးမွာပင္ ေနၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ ရဲမ်ားေရာက္လာၿပီး ပထမဆံုး မီးသတ္ေရပန္းျဖင့္ လူစုခြဲပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေ၀းေနသျဖင့္ ေရမစိုပါ။ ေနာက္တစ္ဖန္ မ်က္ရည္ယိုဗံုးပစ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထြက္ေျပးၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထြက္ေျပးသည့္ေနာက္ဘက္မွ လွမ္းပစ္သည္ကို ခံလိုက္ရသျဖင့္ ေက်ာတြင္ပူကနဲ ျဖစ္သြားပါသည္။
ေသြးမ်ားယိုစီးလာၿပီး နာက်င္လာသျဖင့္ ငါေတာ့ထိသြားၿပီလို႔ ေျပာသည့္အခါ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဆရာတစ္ေယာက္အိမ္သို႔ ေပြ႔သြားပါသည္။ ေနာက္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္က ကားစီစဥ္ေပးသျဖင့္ အင္းစိန္ေဆးရံုသို႔ ပို႔ေပးပါသည္။ ရဲလား၊ စစ္တပ္လားမသိ၊ မပို႔ရဟုတားသျဖင့္ ေက်ာင္းအတြင္း ျပန္ေခၚသြားပါသည္။ ဒဏ္ရာရသည့္ အျခားေက်ာင္းသားတစ္ဦးလည္း အတူပါလာပါသည္။ ေနာက္မွပို႔ခြင့္ရသျဖင့္ အင္းစိန္ေဆးရံုသို႔ ပို႔ပါသည္။ အင္းစိန္ေဆးရံုတြင္ ေသြးသြင္းၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးသို႔ ဆက္ပို႔ပါသည္။ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီး ေရာက္လ်င္ေရာက္ျခင္း ဒဏ္ရာကို ခြဲစိတ္ကုသေပးပါသည္။ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးပို႔စဥ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အေစာင့္ပါလာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သတိရတစ္ခ်က္ မရတစ္ခ်က္ျဖစ္ေန၍ အခ်ိန္မွာ ည (၁) နာရီ (၂) နာရီခန္႔ ထင္ပါသည္။ ေဆးရံုပို႔စဥ္ကပါလာေသာ သူငယ္ခ်င္းမွာ အတန္းတူေသာ္လည္း ေမဂ်ာမတူပါ၊ အမည္မွာ ကိုေဇာ္သိန္း ျဖစ္ပါသည္။ ယေန႔အထိ ေဆးကုသမႈခံရဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ ေမာင္ဖုန္းေမာ္ကို မသိကၽြမ္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒဏ္ရာရသည့္ အခ်ိန္က ထြက္ေျပးစဥ္ ေနာက္ေက်ာတြင္ ပူကနဲျဖစ္သြားသည္ကိုသာ သိလိုက္ၿပီး ေသနတ္ထိမွန္း မသိေသးပါ၊ ေနာက္မွေျပးရင္းေအာင့္လာသျဖင့္ လက္ျဖင့္စမ္းၾကည့္ရာ လက္တြင္ ေသြးမ်ားေပေနပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေက်ာင္းေဆးခန္းတြင္လုပ္ေသာ ဆရာမအိမ္သို႔ ေခၚသြားပါသည္။ ပထမႏွစ္မွ ယေန႔အထိ ေက်ာင္းဆူပူလႈပ္ရွားမႈတြင္ လံုး၀ ပါရွိခဲ့ျခင္း မရွိပါ၊ ရရွိခဲ့ေသာဒဏ္ရာမွာ ဆူပူမႈတြင္ ကၽြန္ေတာ္ပါ၀င္ျခင္းမရွိဘဲ ရမ္းပစ္စဥ္ ကံမေကာင္း၍ ထိမွန္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိုင္ေနေသာ ေရပန္းမွာ မီးထိန္လင္းေအာင္ ထြန္းထားသျဖင့္ ပစ္မွတ္သဖြယ္ျဖစ္၍ ေရပန္းအနီးသို႔ ပစ္ခတ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား ထိမွန္ရျခင္းျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။ ေဆးကုသခံေနရစဥ္အတြင္း ေျခေထာက္ကို လက္ထိပ္ခတ္ထားသျဖင့္ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ဘြယ္ရာမ်ား ခံစားေနရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္ ဦးေက်ာ္ရီ မွာ ဧရာ၀တီတိုင္း ျပည္သူ႔ေကာင္စီ ပထမသက္တမ္း အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔၀င္ လူမႈေရးတာ၀န္ခံ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ဆူပူျခင္းကိစၥမ်ားတြင္ ပါ၀င္ျခင္းမျပဳဘဲ လြတ္ကင္းေအာင္ေနရန္ အၿမဲမွာၾကားခဲ့ပါသည္။ ဘခင္၏ မွာၾကားခ်က္ကို အၿမဲတန္း နားေထာင္ပါသည္။
--------------------------------------
၀န္ခံခ်က္။ ။ ဤစာစုမွာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ မတ္ (၁၃) တြင္ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ဖုန္းေမာ္အေရးအခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ စံုစမ္းေရးေကာ္မရွင္၏
အစီရင္ခံစာ (အျပည့္အစံု) တြင္ ပါ၀င္ေသာ သက္ေသထြက္ခ်က္မ်ားမွ ေမာင္စိုးႏိုင္ ၏ ထြက္ခ်က္မ်ားကို ကူးယူ
ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မူရင္း စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုအတိုင္း ျဖစ္ပါသည္။
၂၁၆၀၉၁
တာ၀န္ - ပထမႏွစ္ သတၱဳတူးေဖာ္ေရး
သက္ေသအမွတ္ - (၇၁)
၁၃-၃-၈၈ ေန႔ညက ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ရပ္ကြက္မွလူငယ္မ်ား ရန္ျဖစ္သည့္အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းရွိ ေရပန္းအနီးတြင္ ျဖစ္ပ်က္ပံုကို ေမးျမန္းေနၾကပါသည္။ ပါေမာကၡခ်ဳပ္မွ “ေက်ာင္းအျပင္သို႔ မင္းတို႔ သြားခြင့္မျပဳဘူး-ဥပေဒအရ စီစဥ္ေပးမည္” ဟု ေျပာပါသည္။ ေရပန္းအနီးမွာပင္ ေနၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ ရဲမ်ားေရာက္လာၿပီး ပထမဆံုး မီးသတ္ေရပန္းျဖင့္ လူစုခြဲပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေ၀းေနသျဖင့္ ေရမစိုပါ။ ေနာက္တစ္ဖန္ မ်က္ရည္ယိုဗံုးပစ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထြက္ေျပးၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထြက္ေျပးသည့္ေနာက္ဘက္မွ လွမ္းပစ္သည္ကို ခံလိုက္ရသျဖင့္ ေက်ာတြင္ပူကနဲ ျဖစ္သြားပါသည္။
ေသြးမ်ားယိုစီးလာၿပီး နာက်င္လာသျဖင့္ ငါေတာ့ထိသြားၿပီလို႔ ေျပာသည့္အခါ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဆရာတစ္ေယာက္အိမ္သို႔ ေပြ႔သြားပါသည္။ ေနာက္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္က ကားစီစဥ္ေပးသျဖင့္ အင္းစိန္ေဆးရံုသို႔ ပို႔ေပးပါသည္။ ရဲလား၊ စစ္တပ္လားမသိ၊ မပို႔ရဟုတားသျဖင့္ ေက်ာင္းအတြင္း ျပန္ေခၚသြားပါသည္။ ဒဏ္ရာရသည့္ အျခားေက်ာင္းသားတစ္ဦးလည္း အတူပါလာပါသည္။ ေနာက္မွပို႔ခြင့္ရသျဖင့္ အင္းစိန္ေဆးရံုသို႔ ပို႔ပါသည္။ အင္းစိန္ေဆးရံုတြင္ ေသြးသြင္းၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးသို႔ ဆက္ပို႔ပါသည္။ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီး ေရာက္လ်င္ေရာက္ျခင္း ဒဏ္ရာကို ခြဲစိတ္ကုသေပးပါသည္။ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးပို႔စဥ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အေစာင့္ပါလာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သတိရတစ္ခ်က္ မရတစ္ခ်က္ျဖစ္ေန၍ အခ်ိန္မွာ ည (၁) နာရီ (၂) နာရီခန္႔ ထင္ပါသည္။ ေဆးရံုပို႔စဥ္ကပါလာေသာ သူငယ္ခ်င္းမွာ အတန္းတူေသာ္လည္း ေမဂ်ာမတူပါ၊ အမည္မွာ ကိုေဇာ္သိန္း ျဖစ္ပါသည္။ ယေန႔အထိ ေဆးကုသမႈခံရဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ ေမာင္ဖုန္းေမာ္ကို မသိကၽြမ္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒဏ္ရာရသည့္ အခ်ိန္က ထြက္ေျပးစဥ္ ေနာက္ေက်ာတြင္ ပူကနဲျဖစ္သြားသည္ကိုသာ သိလိုက္ၿပီး ေသနတ္ထိမွန္း မသိေသးပါ၊ ေနာက္မွေျပးရင္းေအာင့္လာသျဖင့္ လက္ျဖင့္စမ္းၾကည့္ရာ လက္တြင္ ေသြးမ်ားေပေနပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေက်ာင္းေဆးခန္းတြင္လုပ္ေသာ ဆရာမအိမ္သို႔ ေခၚသြားပါသည္။ ပထမႏွစ္မွ ယေန႔အထိ ေက်ာင္းဆူပူလႈပ္ရွားမႈတြင္ လံုး၀ ပါရွိခဲ့ျခင္း မရွိပါ၊ ရရွိခဲ့ေသာဒဏ္ရာမွာ ဆူပူမႈတြင္ ကၽြန္ေတာ္ပါ၀င္ျခင္းမရွိဘဲ ရမ္းပစ္စဥ္ ကံမေကာင္း၍ ထိမွန္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိုင္ေနေသာ ေရပန္းမွာ မီးထိန္လင္းေအာင္ ထြန္းထားသျဖင့္ ပစ္မွတ္သဖြယ္ျဖစ္၍ ေရပန္းအနီးသို႔ ပစ္ခတ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား ထိမွန္ရျခင္းျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။ ေဆးကုသခံေနရစဥ္အတြင္း ေျခေထာက္ကို လက္ထိပ္ခတ္ထားသျဖင့္ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ဘြယ္ရာမ်ား ခံစားေနရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္ ဦးေက်ာ္ရီ မွာ ဧရာ၀တီတိုင္း ျပည္သူ႔ေကာင္စီ ပထမသက္တမ္း အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔၀င္ လူမႈေရးတာ၀န္ခံ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ဆူပူျခင္းကိစၥမ်ားတြင္ ပါ၀င္ျခင္းမျပဳဘဲ လြတ္ကင္းေအာင္ေနရန္ အၿမဲမွာၾကားခဲ့ပါသည္။ ဘခင္၏ မွာၾကားခ်က္ကို အၿမဲတန္း နားေထာင္ပါသည္။
--------------------------------------
၀န္ခံခ်က္။ ။ ဤစာစုမွာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ မတ္ (၁၃) တြင္ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ဖုန္းေမာ္အေရးအခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ စံုစမ္းေရးေကာ္မရွင္၏
အစီရင္ခံစာ (အျပည့္အစံု) တြင္ ပါ၀င္ေသာ သက္ေသထြက္ခ်က္မ်ားမွ ေမာင္စိုးႏိုင္ ၏ ထြက္ခ်က္မ်ားကို ကူးယူ
ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မူရင္း စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုအတိုင္း ျဖစ္ပါသည္။
0 comments:
Post a Comment