က်ိန္စာ -

 ေမာင္သစ္ဆင္း

by Khinnan Lon on Wednesday, November 9, 2011 at 4:00pm

 

အိမ္ေ႐ွ႕တံခါးသည္ အ႐ွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ႐ုတ္တရက္ ပြင့္လာ၏။ အျပင္ဘက္တြင္ ေလထန္လ်က္ ႐ွိသည္။

အိမ္တြင္းခန္းသို႔ ေဖေဖ ဝင္လာပံုမွာ ေလက တံခါးကို ေဆာင့္ဖြင့္ေပးလုိက္ၿပီး ေဖေဖ့ကိုပါ တခါတည္း တြန္းသြင္းလိုက္သကဲ့သို႔ ျဖစ္သည္။

ေဖေဖသည္ တံခါးကို ျပန္ေစ့လိုက္ၿပီး ဧည့္ခန္းထဲသို႔ တစ္ခ်က္ ေဝ့၍ ၾကည့္လိုက္၏။ ေဖေဖ့မ်က္လံုးမ်ားက အနည္းငယ္ ေမွးစင္းေနကာ မ်က္ႏွာမွာ နီေရာင္လြင္ေနသည္။ အနည္းငယ္ ယိမ္းယိုင္ခ်င္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ဧည့္ခန္းတြင္းသို႔ ေဖေဖ ဝင္လာသည္။

ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေမေမ႐ွိသည္။ သိုးေမြးထိုးတံ တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ အလုပ္မ်ားေနေသာ ေမေမသည္ ေဖေဖ့ကို တစ္ခ်က္မွ်သာ ေမာ့၍ ၾကည့္သည္။ သိုးေမြးထိုးေနသည့္ ေမေမ့ လက္အစံုက ေဖေဖ ဝင္လာသည္ႏွင့္ မသိမသာ ေႏွးေကြးေလးလံသြားဟန္႐ွိသည္။


ေဖေဖက လက္ဆြဲေသတၱာျပားကို ဗီ႐ိုတစ္ခုအတြင္းသို႔ ပစ္သြင္းလိုက္ၿပီး ဗီ႐ိုတံခါးကို အသံျမည္ေအာင္ ပိတ္လိုက္သည္။ ေလပူတစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္ကာ အေပၚအက်ႌကို ခၽြတ္သည္။ ေမေမ့ကို မသိမသာ ေစာင္းငဲ့၍ ၾကည့္သည္။

ေမေမသည္ သိုးေမြးကိုသာ ငံု႔၍ သည္းသည္းမည္းမည္း ထိုးလ်က္႐ွိ၏။ အက်ႌကို ခ်ိတ္တြင္ ခ်ိတ္ၿပီးေသာအခါ ေမေမ႐ွိရာသို႔ ေဖေဖ ေလွ်ာက္လာသည္။ ေမေမ့ေဘး႐ွိ ကုလားထုိင္ေပၚသို႔ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္၏။ ေမေမ့ႏွာေခါင္း မသိမသာ ႐ႈံ႕သြားသည္။

"ဘယ္သူေတြနဲ႔ ေတြ႕လာျပန္ၿပီလဲ"

"ဟင့္အင္း ဘယ္သူေတြနဲ႔မွ မေတြ႕ပါဘူး။ ကိုယ္တို႔ အဖြဲ႕ရဲ႕ အႀကိဳေအာင္ပြဲတဲ့ကြာ။ ေဒါက္တာၫြန္႔လြင္က ဒကာခံတာ။ ကိုယ္တို႔ လုပ္ငန္းအေျခအေနေကာင္းတယ္။ ေဆးယဉ္ေနတဲ့ ငွက္ဖ်ားပိုးရဲ႕ လိုက္ဖ္ဆာကယ္ထဲက အဆင့္တစ္ဆင့္မွာ ကိုယ္ခံအား..."

သိုးေမြးခ်ည္လံုးကို စားပြဲေပၚသုိ႔ ပစ္တင္လုိက္သျဖင့္ ေဖေဖ စကားရပ္သြား၏။

"ထမင္းစားဦးမွာလား"

"ဟင့္အင္း မစားေတာ့ဘူး"

ေမေမက ခ်ည္လံုးကို ျပန္ေကာက္ၿပီး ဆက္ထိုးေနသည္။ ေဖေဖသည္ နိမ့္ျမင့္လႈပ္႐ွားေနေသာ ေမေမ့လက္ေခ်ာင္းမ်ား၊ တြန္႔လိမ္ေနေသာ ခ်ည္မွ်င္စမ်ား၊ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဝင္းလက္သြားတတ္ေသာ သိုးေမြးထိုးတံတို႔ကို အဓိပၸါယ္မ႐ွိ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနေသး၏။ ထို႔ေနာက္ မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးျဖင့္ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ပြတ္သပ္သည္။ အေပၚသို႔ေမာ့၍ မီးေခ်ာင္းကို ၾကည့္သည္။ ဧည့္ခန္းထဲ႐ွိ စာအုပ္ဗီ႐ိုမ်ားကို ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေမေမ့ကို ျပန္ၾကည့္သည္။

"ကေလးေတြေရာ"

"အငယ္မက ဖ်ားေနတယ္။ အလတ္ေကာင္က ဗြီဒီယိုတဲ့၊ သားႀကီးက... "

ေဖေဖ ဆတ္ခနဲ ခါးကို ဆန္႔လိုက္သည္။

"ဟင္ သမီးဖ်ားေနတယ္။ အေတာ္ေလး ဖ်ားလား။ ဘာေဆးတိုက္ထားလဲ"

"ဒီအိမ္မွာ ဘာေဆးေတြမ်ား ႐ွိလို႔လဲ။ ႐ွိလည္း က်ဳပ္က ဆရာဝန္မွ မဟုတ္တာ။ ပါရာစီတေမာ တျပားေတာ့ တုိက္ထားတယ္"

ေဖေဖသည္ ထုိင္ရာမွ ထကာ ဗီ႐ိုဆီသြားသည္။ ဗီ႐ိုကို ဖြင့္၍ အတန္ၾကာ ႐ွာေဖြေန၏။

"႐ွင္ ဘာ႐ွာေနတာလဲ"

"နားၾကပ္"

"ဟုိတေလာကေတာ့ ေအာက္ဆံုးအံဆြဲထဲမွာ ျမင္မိတာပဲ"

ေအာက္ဆံုးအံဆြဲကို ေဖေဖဖြင့္သည္။ နားၾကပ္ကို ေတြ႕၏။

"သမီး အိပ္ေနသလား"

"အင္း"

နားၾကပ္ကို ပုဆိုးႏွင့္ ပြတ္ရင္း အိပ္ခန္းထဲသို႔ ေဖေဖဝင္သြားသည္။ ေမေမက ထုိင္ရာမွ မထ။ အထိုးမွားသြားဟန္တူသည့္ ခ်ည္စကို ျပန္လည္ ေျဖခ်ေနသည္။

ခဏၾကာေသာ္ ေဖေဖ ျပန္ထြက္လာ၏။ နားၾကပ္ကို စားပြဲေပၚ ပစ္တင္လုိက္ၿပီး ကုလားထိုင္တြင္ ဝင္ထိုင္သည္။

"ေခၽြးထြက္တယ္။ သိပ္လည္း မပူေတာ့ဘူး။ ခၽြဲသံလည္း မၾကားဘူး။ အပရိကဖ်ားေလာက္ပဲ ေနမွာပါ။ သမီး တေရးႏိုးရင္ တျပားထပ္တုိက္မယ္။ မနက္မွာ ဖ်ားေသးရင္ ခင္ေမာင္သန္းဆီ ျပတာေပါ့။"

ေမေမ့မ်က္ႏွာ၌ မဲ့ၿပံဳးတစ္ခု ေပၚလာကာ ဟင္းကနဲ တစ္ခ်က္ရယ္ေလသည္။

"ဖေအဆရာဝန္ တစ္ေယာက္လံုး ျဖစ္ေနၿပီး ကၽြန္မ ကေလးေတြလည္း ကံဆုိး႐ွာပါတယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေဒါက္တာခင္ေမာင္သန္းနဲ႔ပဲ"

ေဖေဖ့မ်က္ႏွာေပၚက အနီေရာင္သည္ လြင္ရမွ ႐ုတ္ခ်ည္း ရင့္သြား၏။ ေမေမ့ကို ဆတ္ခနဲ လွမ္းၾကည့္သည္။

"ေဟ့ ငါက ေဆးကုတဲ့ ဆရာဝန္ မဟုတ္ဘူး"

"႐ွင္က ဒါကိုပဲ ဂုဏ္ယူေနတယ္ေပါ့"

ေဖေဖႏွင့္ ေမေမသည္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ စူးစူးရဲရဲ စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ခဏၾကာေသာ္ ေဖေဖ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။

"တုိ႔ေဆးေလာကမွာ အဆုိတစ္ခု႐ွိတယ္။ ေဆးကုသေသာ ဆရာဝန္သည္ ေကာင္း၏။ ပညာေပးေသာ ဆရာဝန္သည္ ပိုေကာင္း၏။ သုေတသနလုပ္ေသာ ဆရာဝန္ကား အေကာင္းဆံုးျဖစ္၏ တဲ့။ မင္းနားလည္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ တဆိတ္႐ွိ ဒါကိုပဲ ခလုတ္တိုက္ေန။"

"ေၾသာ္ ဟုတ္လား သည္းခံပါ႐ွင္။ ဆရာဝန္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႐ွိမွန္း အစက ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးမ မသိခဲ့လို႔ပါ။ ႐ွင္နဲ႔ မရခင္ကတည္းကသာ သိခဲ့ရင္ ကၽြန္မဘဝ..."

"ခင္... ေတာ္ေတာ့ကြာ၊ ဒါေတြ အပ္ေၾကာင္းထပ္လွၿပီ။ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေတာ္ၾကစို႔။"

ေဖေဖသည္ လက္ႏွစ္ဘက္ကို အသာခါကာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းယမ္းလ်က္႐ွိသည္။

"မေတာ္ႏိုင္ေသးဘူး။ ဒီည ႐ွင့္ကို ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိတယ္"

ေမေမ့မ်က္လံုးမ်ား အတြင္း၌ သိုးေမြးထိုးတံ၏ ေတာက္ေျပာင္မႈမ်ိဳးကို ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ ေဖေဖက ေခါင္းယမ္းဆဲ။

"ဒီမယ္ ႐ွင့္ကို ေျပာစရာ ႏွစ္ခ်က္ ႐ွိတယ္"

"ေအး ေျပာ ေျပာ တကယ္လုိ႔ နံပါတ္ ၃ အခ်က္ပါ ႐ွိေသးရင္လည္း ဆက္ေျပာ"

"ေျပာရမွာပဲ၊ ကဲ နံပါတ္တစ္အခ်က္... ႐ွင္ ေငြ ေျခာက္သိန္း ႐ွာႏိုင္သလား"

"ဘာ... ေျခာက္သိန္း"

ေဖေဖသည္ မ်က္ခံုးႏွစ္ဘက္ ပင့္လ်က္ ေမေမ့ကို အလန္႔တၾကား ၾကည့္၏။

"ေျခာက္သိန္း ဘာလုပ္ဖို႔လဲ"

"ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ တုိက္ခန္းဝယ္ဖို႔ေပါ့"

"ဘာတိုက္ခန္းလဲ၊ အခု အိမ္ခန္းက..."

"ေန႔လည္က အိမ္႐ွင္ အဖြားႀကီး လာသြားတယ္။ အခုေနရာေတြကို ကန္ထ႐ိုက္နဲ႔ တိုက္ေဆာက္ေတာ့မယ္။ ေျမညီထပ္လိုခ်င္ရင္ တစ္ခန္းေျခာက္သိန္း၊ ယူႏိုင္ရင္ ယူ၊ မယူႏိုင္ရင္ ယူမယ့္သူေတြ တန္းစီေနတယ္။ အဲ... အေပၚဆံုးထပ္ ဆုိရင္ေတာ့ နည္းနည္း ေဈးေလ်ာ့မယ္။ ဘယ္ေလာက္လဲ သိလား"

ေဖေဖသည္ ေမေမ့ကို ေၾကာင္ၾကည့္ေနရာမွ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္သည္။

"မသိခ်င္ဘူး"

ေမေမသည္ ခ်ည္လံုးကို စားပြဲေပၚသို႔ ပစ္ေပါက္လိုက္သည္။

"မသိခ်င္လို႔ ရမလား၊ ဒါ အိမ္ေထာင္ဦးစီးတစ္ေယာက္ ေျပာရမယ့္ စကားလား။ ႐ွင္ေတာ္ေတာ္ တာဝန္မဲ့"

ေမေမသည္ အသံတုန္လာ၏။ ေဖေဖက လက္ဝါးကာျပန္သည္။

"ကဲ ကဲ သိခ်င္တယ္ ဘယ္ေလာက္တဲ့လဲ"

"ႏွစ္သိန္း"

ေဖေဖသည္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို မသိမသာ ကိုက္လိုက္သည္။

ညာဘက္လက္ကို ဆုတ္ခ်ည္ျဖန္႔ခ်ည္ လုပ္ေန၏။

"ဘယ္လုိလဲ၊ ႏွစ္သိန္းေလာက္ေတာ့ ႐ွင္ ႐ွာႏိုင္မလား။ မ႐ွာႏိုင္ရင္ အိမ္႐ွင္က ထြက္ခ ႏွစ္ေသာင္းေပးမယ္တဲ့။ ေဂ်ာင္းေပေတာ့ပဲ။ ကၽြန္မတို႔ကလည္း ကိုယ့္အဆင့္အတန္း အက်ခံၿပီး ဘယ္ေလာက္ရမွ ထြက္ေပးႏိုင္မယ္ ဘာညာေတြ လုပ္မေနခ်င္ဘူး။ ကဲ ဘယ္လုိ စိတ္ကူးရသလဲ။ တစ္ခုေတာ့ ႐ွိတယ္ေနာ္။ ကၽြန္မ မိဘဆီကေတာ့ လံုးဝ မစဉ္းစားပါနဲ႔ေတာ့။ ေမေမတို႔မွာ ကၽြန္မတို႔ကို လွမ္းလွမ္းၿပီး ဖို႔ေနရတာ မ်ားလွၿပီ။ သမီး ေမြးၿပီးကတည္းက လစဉ္ လွမ္းလွမ္း ေထာက္ေနရတာ။ ဒီၾကားထဲ အေၾကာင္းကိစၥေပၚလာတိုင္း သြားၿပီး အပူကပ္ရေသးတယ္။

ေမေမဆိုရင္ ေ႐ွ႕တမ်ိဳး တိတ္တိတ္တမ်ိဳး သူ႕သမီးကို ေပးေနရတာ။ မႏွစ္က မံု႐ြာ ခဏ ျပန္တုန္းကဆုိ ေမေမက ညည္းတို႔မွာလည္း ဒီအတိုင္းသာဆုိ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ပြဲ႐ံုကလည္း လုပ္ငန္းႀကီးလာေတာ့ အရင္းမ်ားေနတယ္။ ဒီတခါေတာ့ ေမေမတို႔ကို ဒုကၡမေပးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ညီအစ္မေတြရဲ႕ မ်က္ေစာင္းဒဏ္လည္း မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ႐ွင္မ႐ွက္ေပမယ့္ ကၽြန္မ ႐ွက္တယ္။ အဲဒါ ႐ွင္ စဉ္းစားပါ"

ေမေမေျပာေနသည့္ တခ်ိန္လံုးတြင္ ေဖေဖသည္ ကုလားထိုင္ကို ေက်ာမွီလိုက္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဦးေခါင္းေနာက္တြင္ ယွက္ကာ ေ႐ွ႕တည့္တည့္မွ နံရံကို စူးစူးစုိက္စုိက္ ၾကည့္ေနေလသည္။ နံရံေပၚတြင္ မွန္ေဘာင္သြင္း၍ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ စာ႐ြက္တစ္႐ြက္ ႐ွိသည္။ ထိုစာ႐ြက္မွာ ကမၻာ့က်န္းမာေရး အဖြဲ႕ႀကီးမွ ေပးပို႔ေသာစာ ျဖစ္သည္။ ေဆးပညာဂ်ာနယ္တြင္ ပါ႐ွိေသာ ေဖေဖ့ သုေတသနေတြ႕႐ွိခ်က္စာတန္းကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေပးပို႔သည့္ ေက်းဇူးတင္ ခ်ီးက်ဴးေၾကာင္း သဝဏ္လႊာ ျဖစ္ေလသည္။ မ်က္ေတာင္မခတ္ ေငးစိုက္လ်က္႐ွိေသာ ေဖေဖကေတာ့ ဘာကိုမွ ျမင္ဟန္မတူ။

ေမေမသည္ ေဖေဖ့ကို ထြင္းေဖာက္၍ ၾကည့္လိုက္၏။

"ဘယ္လိုလဲ ေဒါက္တာ။ ျဖစ္ႏိုင္ရဲ႕လား"

ေဖေဖသည္ ေမေမ့ကို ၾကည့္လည္းမၾကည့္၊ ေျဖလည္း မေျဖ၊ မႈန္ေတေသာမ်က္ႏွာသည္ စားပြဲခင္းေပၚ၌သာ စြဲၿမဲေနျပန္၏။ မ်က္လံုးေထာင့္ႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ ႂကြက္သားေလးမ်ားက အနည္းငယ္ ခုန္လႈပ္ေနၾကသည္။ ေမေမ ၿပံဳးလိုက္၏။ ေအာင္ႏိုင္သူ အၿပံဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေမေမ ၿပံဳးသည္။

"႐ွင့္ မုိက္က႐ိုစကုပ္ေအာက္က ငွက္ဖ်ားပိုးကေလးေတြဆီက ေငြ ႏွစ္သိန္းေလာက္ ခဏ ေခ်းလို႔ေကာ မရႏိုင္ဘူးလား"

ထိုင္ေနရာမွ ေဖေဖ ဝုန္းကနဲ ထရပ္သည္။ ေမေမ့ကို ၾကည့္ေသာ အၾကည့္၌ မီးနီေတြ ဝင္းလက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မ်ား သိသိသာသာ တုန္လႈပ္ေန၏။

"မင္း မင္း တရားလြန္လာၿပီေနာ္။ အခုေလာက္ထိ ေစာ္ကားလာဖို႔ေတာ့ မေကာင္းဘူး။ မင္းလည္း ပညာတတ္တစ္ေယာက္ပဲ။ သုေတသနသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝကို နားလည္ဖို႔ေတာ့ ေကာင္းတယ္။ ငါ့မွာ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ား ႐ွာတတ္တဲ့ အရည္အခ်င္း မ႐ွိဘူး ဆုိတာ ငါဝန္ခံတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ စိတ္မဝင္စားလို႔။ ပိုက္ဆံထက္ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးကို လုပ္ေနရလို႔။ ပိုက္ဆံတစ္ခုတည္းအတြက္ ငါ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ဘူး။ အဲဒါ ငါ့အားနည္းခ်က္လို႔ ဆုိခ်င္ဆုိ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကို ဘာျဖစ္လို႔ ေစာ္ကားခ်င္ရတာလဲ။"

"ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ အဲဒီ အားနည္းခ်က္ႀကီးေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔မိသားစုဘဝ ဒုကၡေရာက္ရလို႔ေပါ့"

"ကိုယ့္ထက္ အေျခအေနဆုိးတဲ့သူေတြ ကမၻာေပၚမွာ တစ္ပံုႀကီးပါကြာ"

"အိုး လူဆိုတာဟာ ကိုယ့္ဒုကၡနဲ႔ ကိုယ္႐ွင့္။ ဒီမယ္ ကၽြန္မတို႔ဒုကၡဟာ ျဖစ္သင့္ ျဖစ္အပ္တဲ့ ဒုကၡမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ တမင္သက္သက္ကို ဒုကၡခံေနရတဲ့ ဘဝ။ သိရဲ႕လား။"

ေဖေဖ အသက္႐ွဴျမန္ေနသည္။ နဖူးျပင္ႏွင့္ ႏွာေခါင္းဖ်ား၌ ေခၽြးမ်ားစို႔လ်က္။ ခဏၾကာေသာ္ ကုလားထုိင္ေပၚသို႔ ဝုန္းကနဲ ျပန္ထုိင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အံတစ္ခ်က္ ႀကိတ္လိုက္သည္။

"ဒီေလာက္လည္း ပူစရာ မ႐ွိပါဘူး။ ၿမိဳ႕သစ္မွာ ေနရာရႏိုင္သားပဲ"

"႐ွင္ပဲ အစက မယူခ်င္ဘူးဆို၊ စိတ္မဝင္စားဘူးဆုိ"

"အခု ယူမယ္ေလ။ ျပန္ေလွ်ာက္လုိက္မယ္"

"ဘယ္ကေငြနဲ႔ အိမ္ေဆာက္မွာလဲ"

ေဖေဖ ေခတၱမွ် ေတြေဝေန၏။ ၿပီးမွ အသက္တစ္ခ်က္႐ႈိက္ကာ...

"ဝန္ထမ္းေခ်းေငြ ႐ွိသားပဲ ေခ်းလိုက္႐ံုေပါ့"

ေမေမ ေခါင္းယမ္းသည္။

"႐ွင့္ အစီအစဉ္ကို ကၽြန္မ စိတ္မဝင္စားဘူး။ ကၽြန္မ အစီအစဉ္ကို ေျပာမယ္။ ကၽြန္မ အစီအစဉ္က ေနရာေျပာင္းဖို႔တင္ မဟုတ္ဘူး။ ဘဝပါ ေျပာင္းရမွာ"

"ဘာလဲ အဲဒါ"

"ကၽြန္မတို႔ မိသားစု မံု႐ြာကို ေျပာင္းမယ္"

"ဘာ..."

"မေန႔က ေမေမ့ဆီက စာလာတယ္။ သမီးတို႔ အဆင္မေျပရင္ မံု႐ြာကို လာခဲ့ၾကပါတဲ့။ မံု႐ြာမွာ ကၽြန္မနာမည္နဲ႔ အိမ္တစ္လံုး႐ွိတယ္။ ၿခံဝင္းလည္း က်ယ္တယ္။ ပြဲ႐ံုလုပ္ရင္ ရတယ္။ ေမေမတို႔နဲ႔ တြဲၿပီး ပြဲ႐ံုဖြင့္မယ္"

"ဒါျဖင့္ ငါက..."

"မံု႐ြာ ေဆး႐ံုကို ေျပာင္းရေအာင္ ႀကိဳးစားေပါ့။ မလြယ္ရင္လည္း ထြက္ပစ္လိုက္ေပါ့။ မံု႐ြာမွာ ဘာလုပ္စားစား ရတယ္"

"ေဟ့ ငါက ဆရာဝန္ကြ"

ေမေမက တစ္ခ်က္ ရယ္၏။

"ဘာျဖစ္သလဲ၊ ႐ွင္ ဆရာဝန္ဆုိရင္ ေဆးခန္းကေလး ဟန္မပ်က္ ဖြင့္ေပါ့။ တစ္ဖက္ကေတာ့ စီးပြားေရး လုပ္ရမွာပဲ။ ႐ွင္ကလည္း မိုက္က႐ိုစကုပ္ ၾကည့္ေနရတာနဲ႔ အျပင္ကို မၾကည့္အားေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕။

(စကားခ်ပ္။ ဒီေနရာမွာ ဆင္ဆာ ျဖတ္ထားတယ္။ မဂၢဇင္းထဲမွာတုန္းက ... အာလူးေၾကာ္ေရာင္းတဲ့ ဆရာဝန္၊ အုတ္သဲေက်ာက္လုပ္တဲ့ ဆရာဝန္... ၿပီးေတာ့ ဘာဆုိလား ထည့္ေရးထားတာ ၃/ ၄ မ်ိဳးပါေသးတယ္)

"ဒီမယ္ မိမိခင္၊ ငွက္ဖ်ားသုေတသနကို ေဇာက္ခ်ၿပီး လုပ္ခ်င္လြန္းလို႔ ငါ ဘယ္ေလာက္ ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္ဆုိတာ မင္းအသိ"

"သိတယ္ေလ။ ဒီမယ္ ေမာင္၊ ကၽြန္မနဲ႔ ေမာင္ ႏွစ္ေယာက္တည္းဆုိရင္ ကၽြန္မ ေမာင့္ကို ပါရမီ ျဖည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ကေလးေတြ ႐ွိေသးတယ္ ေမာင္။ ကၽြန္မတို႔ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ မပုိင္ၾကေတာ့ဘူးေလ။ ဘာမဆို သူတို႔ဘဝကို ေ႐ွ႕တန္းတင္ၿပီး စဉ္းစားၾကရမွာပဲ။ ကဲ... အခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ ကၽြန္မ တင္ျပၿပီးၿပီ။ ေမာင့္အေနနဲ႔ တစ္ခုခု ဆံုးျဖတ္ဖို႔ပဲ ႐ွိေတာ့တယ္။ လူသားအားလံုး ေကာင္းက်ိဳးထက္ ေလာေလာဆယ္ မိသားစုေကာင္းက်ိဳးဆုိတဲ့ လမ္းကို ေမာင္ ေ႐ြးခ်ယ္ပါေစလို႔ ကၽြန္မ ငရဲႀကီးခံၿပီး ဆုေတာင္းပါတယ္"

ေမေမသည္ ထုိင္ရာမွ ထကာ အိပ္ခန္းဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။ အခန္းဝ အေရာက္တြင္ ေဖေဖ့ဘက္ ျပန္လွည့္လိုက္၏။

"ဘာျဖစ္လုိ႔ ငရဲႀကီးခံရဲသလဲ သိရဲ႕လား ေမာင္။ ကၽြန္မက မိခင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနလုိ႔ေပါ့"

***

ေဖေဖသည္ အိပ္ခန္းတြင္းသုိ႔ ဝင္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ ေမေမ့ကို မႈန္ရီစြာ ေငးၾကည့္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့၏။

ညသည္ တိတ္ဆိတ္စြာ ေ႐ြ႕လ်ားလ်က္႐ွိသည္။

စကၠန္႔မ်ားကမူ အေရးတႀကီး ေျပးလႊားေနဆဲ။

ေဖေဖသည္ ဧည့္ခန္းတြင္း ကုလားထုိင္ေပၚ၌ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ ၿငိမ္သက္ေနေလသည္။

အနီးအနား အိမ္တစ္အိမ္ဆီမွ ျမန္မာပိုင္း အစီအစဉ္ ၿပီးဆံုးသြားသည့္ တီးလံုးသံကို ၾကားရသည္။

အျပင္ဘက္၌ ေလထန္ေနဆဲ။

ေဖေဖသည္ ေခါင္းကို ျဖည္းညင္းစြာ ေမာ့လုိက္၏။ မ်က္လံုးမ်ား နီရဲေနသည္။ ထိုမ်က္လံုးမ်ားသည္ နံရံေပၚ႐ွိ မွန္ေဘာင္သြင္း စကၠဴခ်ပ္ေပၚသို႔ ေရာက္႐ွိသြားသည္။ စာ႐ြက္ထိပ္ပိုင္း႐ွိ ကမၻာ့က်န္းမာေရး အဖြဲ႕ႀကီး၏ တံဆိပ္အမွတ္အသားကို ေဖေဖ့ေနရာမွပင္ ထင္႐ွားစြာ ျမင္ႏုိင္သည္။

ေဖေဖ ေနရာမွ ျဖဳတ္ခနဲ ထကာ မွန္ေဘာင္သြင္း စာ႐ြက္ေရွ႕ တည့္တည့္သို႔ သြားေရာက္၍ ရပ္သည္။ စာ႐ြက္ကို စူးစုိက္၍ ၾကည့္သည္။ စာ႐ြက္တြင္ ပါ႐ွိေသာ စာသားမ်ားကုိ တစ္လံုးခ်င္း ဖတ္႐ႈေနသည့္ႏွယ္ ေဖေဖ့ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ႐ြ႐ြ လႈပ္ေနသည္။ မၾကာခင္ အသံ တျဖည္းျဖည္း က်ယ္လာ၏။

"ကိုင္း ဘယ့္ႏွယ္႐ွိစ။ ဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ။ ဘာေျပာခ်င္ေသးလဲ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဘာေျပာခ်င္ၾကေသးလဲ"

ေဖေဖသည္ စာ႐ြက္ေပၚက စာေၾကာင္းမ်ားအတုိင္း မွန္သားျပင္ေပၚမွ အသာအယာ ပြတ္သတ္ေနေလသည္။ ေဖေဖ့အသံသည္ တျဖည္းျဖည္း တိုးညင္းသြားျပန္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကေတာ့ တ႐ြ႐ြ လႈပ္ဆဲ။

အိမ္ေ႐ွ႕တံခါးသည္ အသံမျမည္ဘဲ ပြင့္ဟ၍ လာသည္။ သားလတ္သည္ ေစြ႕ကနဲ ဝင္လာကာ တံခါးကို ျပန္ေစ့လိုက္သည္။ သူ႕ကို ေက်ာေပးလ်က္ နံရံေပၚမွ မွန္ေဘာင္သြင္း စကၠဴခ်ပ္ကို စူးစုိက္ေငးေမာေနေလေသာ ဖခင္ျဖစ္သူအား ျမင္လိုက္ရေသာအခါ အသာ ကိုယ္႐ွိန္သတ္လိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ တံခါးဝမွေန၍ မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္လုပ္ကာ ဖခင္ကို ၾကည့္ေနေလသည္။ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ သားလတ္မ်က္ႏွာ ၿပံဳးလာသည္။ ေဖေဖသည္ မွန္သားျပင္ကို ပြတ္သတ္ေနရာမွ ေနာက္သို႔ တလွမ္းခ်င္း ဆုတ္လိုက္၏။ မ်က္ႏွာအမူအရာက တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေခါင္းယမ္းလိုက္၏။

တံခါးဝမွ သားလတ္သည္ ဖခင္နည္းတူ ေခါင္းယမ္း၏။

ေဖေဖ ခါးေထာက္လုိက္သည္။
သားလတ္ကလည္း ခါးေထာက္၏။

ေဖေဖသည္ စာ႐ြက္ကို ၿငိဳးသူရန္ဘက္သဖြယ္ ၾကည့္ေနေလသည္။
သားလတ္သည္ ဖခင္ကို ၿပံဳး၍ ၾကည့္ေနသည္။

ခဏၾကာေသာ္ ေဖေဖသည္ ေနရာမွ ခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္လိုက္သည္။ ထိုအခါ တံခါးဝ၌ ခါးေထာက္၍ ၿပံဳးေနေသာ သားလတ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္မိသြား၏။ သားလတ္က ခါးေပၚမွ လက္ကို အျမန္ခ်၍ "ေဖေဖ" ဟု ေခၚလုိက္သည္။ ေဖေဖသည္ မ်က္ႏွာထားကုိ ျပန္လည္ ျပင္ဆင္လိုက္၏။

"သားလတ္ စာမက်က္ဘဲ ဗြီဒီယို သြားၾကည့္ေနတယ္ဆို"

"ဟုတ္တယ္ ေဖေဖ အရမ္းအရမ္းေကာင္းတဲ့ ကားပဲ ေဖေဖရာ။ ေအာ္ပေရး႐ွင္း ေဒးဘရိတ္ တဲ့။ လူငယ္ကေလး ငါးေယာက္နဲ႔ နာဇီေတြနဲ႔ ခ်ၾကတာ"

"နာဇီေတြ ေသသြားေရာလား"

"ဟင့္အင္း လူငယ္ေလးေယာက္လံုး ေသသြားတယ္။ ဟိုတစ္ေယာက္က သစၥာေဖာက္လို႔။ သူက မိန္းမေရာ ကေလးေရာရသြားေတာ့ သစၥာေဖာက္တာေပါ့။"

ေဖေဖသည္ သားလတ္ကို အလန္႔တၾကား ၾကည့္လိုက္၏။

"ေနာက္ဆံုးအခန္းက အေကာင္းဆံုးပဲ။ သစၥာေဖာက္တဲ့ေကာင္က လိုက္ျပလို႔ သူတို႔ ပုန္းေနတဲ့ ဘုရား႐ွိခိုးေက်ာင္းႀကီးကို နာဇီေတြ ဝိုင္းမိသြားတယ္။ သူတို႔ကလည္း ျပန္ခ်တာပဲ။ ေနာက္ဆံုး ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ပဲ က်န္တယ္။ ေျမေအာက္ အခန္းက်ဉ္းေလးထဲမွာ ပိတ္မိေနၾကတာ။ နာဇီေတြက အဲဒီအခန္းေလးကို အျပင္ကေန ေရေတြ သြင္းထည့္လိုက္တာ ေဖေဖရာ။ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ လည္ပင္းအထိ ေရေတြ တက္လာတယ္။

အဲဒီမွာ နာဇီေတြက ခိုင္းလို႔ သစၥာေဖာက္ကလည္း သူ႕အေဖာ္ေတြကို လက္နက္ခ်ဖို႔ ေအာ္ေျပာရတယ္။ ဘယ္ခ်မလဲ။ ဟိုႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ေခါင္း တစ္ေယာက္ ေသနတ္ေတ့ၿပီး ဝမ္း တူး သရီး ဆုိ ေမာင္းကို ျဖဳတ္ခ်ၾကတာ။ ေသနတ္သံလည္း ၾကားေရာ သစၥာေဖာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာႀကီးဟာ..."

"သားလတ္..."

ေဖေဖ့အသံသည္ မာေက်ာစြာ ထြက္ေပၚလာ၏။

"ေနာက္ကို ဒီလုိ ဇာတ္ကားမ်ိဳးေတြ မၾကည့္ရဘူး။ သြားစာက်က္ေခ်။ ႐ွစ္တန္းဟာ အေရးႀကီးတယ္ဆုိတာ မသိဘူးလား"

သားလတ္သည္ အတြင္းခန္းသို႔ ခုန္ေပါက္၍ ေျပးဝင္သြား၏။

"မင္းအစ္ကိုေရာ ဘယ္သြားလဲ"

"လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ကဗ်ာစာမူခ ရလို႔တဲ့။ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကို လက္ဖက္ရည္တိုက္ေနတယ္။ သားလည္း ဝင္ေသာက္ခဲ့ေသးတယ္"

"ဘာ... သူက ကဗ်ာေရးတယ္"

"ဒီလမွ စပါတာတဲ့။ ဘာမဂၢဇင္းဆုိလား"

ေဖေဖသည္ အတန္ၾကာ ေငးငိုင္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ မွန္ေဘာင္သြင္း စကၠဴ႐ွိရာသို႔ သြားျပန္သည္။ စာ႐ြက္ကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး တီးတိုးေျပာလိုက္၏။

"ၾကားၾကရဲ႕လား။ က်ဳပ္သားက ႐ုပ္႐ွင္ထဲက သစၥာေဖာက္ကို မုန္းေနတယ္။ အခု သူ႕အေဖက ကိုယ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ အလုပ္ကို သစၥာေဖာက္ရမယ့္ အေျခအေနျဖစ္ေနတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာေျပာခ်င္ၾကေသးလဲ"

ထို႔ေနာက္ ေဖေဖသည္ ကုလားထုိင္ေပၚတြင္ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ ထိုင္ခ်လိုက္ေလသည္။

ေဖေဖထုိင္လိုက္သည္ႏွင့္ အိမ္ေ႐ွ႕တံခါးသည္ ပြင့္ဟ၍ လာျပန္ကာ သားႀကီး ဝင္လာေလသည္။

"ဟင္ ေဖေဖ မအိပ္ေသးဘူးလား။ ညီေလးေကာ ျပန္ေရာက္ၿပီလား"

"ၾသ... ကဗ်ာဆရာႀကီး ႂကြပါဦးခင္ဗ်ား"

သားႀကီးသည္ ဖခင္အနီးသို႔ တိုးေ႐ႊ႕လာကာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ ကုလားထုိင္တြင္ ဝင္ထိုင္သည္။

"သားလက္ထဲက စာအုပ္က သားကဗ်ာပါတဲ့ မဂၢဇင္းလား"

"ဟုတ္တယ္ ေဖေဖ။ ညီေလး ေျပာထားၿပီထင္တယ္"

"ေဖေဖ့ကို ျပစမ္း"

သားႀကီးက အသင့္ညႇပ္ထားေသာ ေနရာကို ဖြင့္ကာ လွမ္းေပးလိုက္သည္။ ေဖေဖက စာအုပ္ကို မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ေထာင္ၿပီး မ်က္လံုးမ်ားကို ေမွးကာ အသံထြက္၍ ဖတ္လုိက္သည္။

"ဆီပူအိုးမွ ခုန္ခ်ၾကသူမ်ား"

ေဖေဖသည္ စာအုပ္ေပၚမွ ေက်ာ္၍ သားႀကီးကို ၾကည့္လိုက္သည္။ သားႀကီးက ဖခင္ကို ၿပံဳးျပ၏။ ေဖေဖက ဆက္၍ ႐ြတ္ဖတ္သည္။

"နိဗၺာန္ျဖစ္ျဖစ္ ငရဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာအေရးလဲ
လာ... ခုန္ခ်ၾကမယ္ အေမွာင္ထဲ
မသိမႈရဲ႕ ေခ်ာက္ထဲမွာ
ငါတို႔ အသစ္တစ္ခုကို ေတြ႕႐ွိမွာ အေသအခ်ာ"

ေဖေဖသည္ စာအုပ္ကို ျပန္ခ်လိုက္၏။

"ဒါ သားေရးတာေပါ့"

"ဆက္ဖတ္ေလ ေဖေဖ။ အခုဟာက ျပင္သစ္ကဗ်ာဆရာ ေဘာ္ဒလဲရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ယူသံုးထားတာ။ သားေရးတာကို ဆက္ဖတ္ပါ"

"ဒီေလာက္ဆို လံုေလာက္ၿပီ။ ဒါ ဘာ မဂၢဇင္းလဲ"

"... တဲ့။ ဒီလ ပင္လယ္ေကြ႕စစ္ပြဲ ေဆာင္းပါး ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ ဖတ္ၾကည့္စမ္းပါ ေဖေဖ။ ဒါနဲ႔ ကမၻာစစ္ေနာက္တစ္ခုမ်ား ထပ္ျဖစ္ဦးမလား။ ေဖေဖ ဘယ္လုိထင္လဲ"

"စစ္ကေတာ့ ျဖစ္မွာပဲ"

"ေသခ်ာရဲ႕လား ေဖေဖ"

"ေသခ်ာတယ္"

"ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္သူ ျဖစ္ၾကမွာလဲ"

"ေဖေဖနဲ႔ သားေပါ့။ သားကဗ်ာေတြ ဆက္ေရးေနရင္ ေဖေဖနဲ႔ စစ္ျဖစ္မွာပဲ"

သားႀကီးသည္ ဖခင္ကို နားမလည္စြာ ၾကည့္သည္။

"ေဖေဖ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ"

"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ဆုိေတာ့ သားကို ကဗ်ာဆရာ မျဖစ္ေစခ်င္တာပဲ"

သားႀကီးသည္ ဖခင္ကို အတန္ၾကာ စူးစိုက္ၾကည့္ေန၏။

"ဒါျဖင့္ ေဖေဖက ဘာျဖစ္ေစခ်င္လုိ႔လဲ"

"ဘာမွ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ သားကို သာမန္လူတစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ပညာသင္ စီးပြား႐ွာ၊ အိမ္ေထာင္ျပဳ စီးပြား႐ွာ၊ မ်ိဳးဆက္ျဖန္႔ - စီးပြားပို႐ွာ - ႐ွာ - ႐ွာ။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ အသာကေလး ေသသြား။ ဒီလုိ ဘဝမ်ိဳးက Side Effect နည္းတယ္။ အပိုအႏၱရယ္ နည္းတယ္ေပါ့ကြာ"

"မစိမ္းပင္ ရဲ႕ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ ႐ွိတယ္ ေဖေဖ။ 'အတၱမဲ့ မာနျဖင့္၊ ဘဝကို ထုဆစ္၊ ေခတ္ကို ထမ္းပိုး၊ ႐ိုးသား၏ ရဲရင့္စြာ' တဲ့။ သားက အတၱကို အနာဂတ္ပို႔ထားခ်င္တာ။"

"နားေထာင္လို႔ ေကာင္းလိုက္တာ သားရာ၊ ရင္ထဲမွာ နာလိုက္တာ"

"သားမွာ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ ႐ွိတယ္ ေဖေဖ"

"သားထင္လို႔ပါ။ မ႐ွိပါဘူး။ ေဖေဖလည္း ဟိုတုန္းက ဒီလုိပဲ ထင္ခဲ့ဖူးတယ္"

"႐ွိကို ႐ွိရမယ္ ေဖေဖ။ ၿပီးေတာ့ သားဟာ လူငယ္တစ္ေယာက္... "

"ေဖေဖလည္း လူငယ္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာေပါ့"

သားႀကီးသည္ ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္၍ အတန္ၾကာ ၿငိမ္သက္ေန၏။ ထို႔ေနာက္ အသက္ကို ျပင္းျပင္း႐ွဴလိုက္သည္။

"ဒါျဖင့္ ေဖေဖ သားတို႔လို ငယ္ခဲ့ဖူးသလား"

"ဘာကြ"

ေနရာမွ ေဖေဖ ဝုန္းကနဲ ခုန္ထသည္။ ကုလားထုိင္သည္ ေနာက္သို႔ လဲၿပိဳသြား၏။

"ျပန္ေမးစမ္း၊ ျပန္ေမးစမ္း"

"ေဖေဖ သားတို႔လို ငယ္ခဲ့ဖူးသလား"

ေဖေဖသည္ သားႀကီးကို မ်က္ေတာင္မခတ္ စိုက္ၾကည့္ေန၏။ ေဖေဖ့မ်က္ႏွာေပၚ၌ အရိပ္မ်ိဳးစံုတို႔ ျဖတ္သန္းေနၾကသည္။

"ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုး ေမးခြန္းကို သားေမးလိုက္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေဖေဖ့အတြက္ေတာ့ ေၾကာက္စရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဟ့ ဒီမွာ သား"

ေဖေဖသည္ စားပြဲကို ေကြ႕ပတ္ကာ နံရံေပၚမွ မွန္ေဘာင္သြင္း စာ႐ြက္ေ႐ွ႕သို႔ သြား၍ ရပ္သည္။

"ေဖေဖ ဒီလို ငယ္ခဲ့ဖူးတယ္"

မွန္သားျပင္ကို လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ တေဒါက္ေဒါက္ ေခါက္၍ ျပသည္။

"ျမင္ရဲ႕လား။ ေဖေဖ ေဟာဒီလုိ ငယ္ခဲ့ဖူးတယ္ကြ"

ေဖေဖသည္ မွန္ခ်ပ္ကို ညာဘက္လက္သီးႏွင့္ တအားကုန္ ပစ္ထိုးလိုက္၏။

မွန္သားျပင္ ကြဲေၾကသံ၊ မွန္စမ်ား ၾကမ္းျပင္သို႔ လြင့္က်သံမ်ားသည္ နားေၾကာစိမ့္ဖြယ္ ထြက္ေပၚလာသည္။ ေဖေဖ့လက္မွာ ေသြးေတြ ရဲခနဲ ျဖာသည္။

"ေဖေဖ... "

သားႀကီးသည္ ကုလားထုိင္ကို တြန္းဖယ္ပစ္ကာ ဖခင္ထံ တဟုန္ထိုး ေျပးသြား၏။ ေဖေဖသည္ ၾကမ္းျပင္ေပၚက်ေနေသာ မွန္ကြဲစမ်ားၾကားမွ စာ႐ြက္ကို ေကာက္ယူလိုက္သည္။

"ဒီမွာေလ ေဖေဖ ငယ္ခဲ့ဖူးတာ"

ဆူညံဆူညံ အသံဗလံမ်ားေၾကာင့္ ေမေမႏွင့္ သားလတ္တို႔သည္ ဧည့္ခန္းထဲသို႔ ေျပးထြက္လာၾက၏။

"ဟဲ့ဟဲ့ ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတာလဲ။ အို ေမာင့္လက္မွာ ေသြးေတြ ... ဘုရား ဘုရား"

ေဖေဖသည္ သားႀကီးကို ေအးခ်မ္းစြာ ၾကည့္လုိက္သည္။

"ဒါပါပဲ သား၊ တကယ္တမ္း အဆံုး႐ႈံး အစြန္႔လႊတ္ မခံႏိုင္ဘဲနဲ႔ ဘာကိုမွ မစြန္႔စားပါေလနဲ႔"

ထို႔ေနာက္ ေဖေဖသည္ အိမ္တြင္းခန္းဆီသို႔ တည္ၿငိမ္စြာ ေလွ်ာက္သြားေလသည္။

ေမာင္သစ္ဆင္း (ဟန္သစ္ မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ - ၁၂)ခရက္ဒစ္
http://ritako.blogspot.com/