ဆရာ ကိုလိုတီး

by Myo Tha Htet on Friday, September 7, 2012 at 7:10am 

ဟာသေလးတခု ေရးျပမလို႔ပါ၊ ရိုင္းလိုက္တာလို႔ ထင္မွတ္ခဲ့ပါရင္ ဒီေကာင္ အခုတေလာ ေဖ့စ္ဘုတ္က စာေတြ တအား ဖတ္ေနတာပဲလို႔ မွတ္ၿပီး နားနဲ႔မနာ ဖ၀ါးနဲ႔ နာၾကပါလို႔ တန္ေပါင္း (ေတာင္းပန္) ပါတယ္။ ဖ၀ါးနဲ႔ နာဆိုတာ ေျပာျပတဲ့ ဒီပါးစပ္ (အဲ... ေရးျပတဲ့ ဒီေရႊလက္) ကို ဖေနာင့္နဲ႔ ေပါက္ခိုင္းတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးလို႔ မွတ္ေစခ်င္ပါတယ္။

ရြာတရြာ... အဲ... မိုးၿဗဲရြာ ဆုိပါေတာ့... လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တဆိုင္ရွိတယ္။ ဆိုင္ရွင္က ၿမိဳ႕ေက်ာင္းတက္ၿပီး တကၠသိုလ္ေရာက္၊ အဲဒီကေန ဘြဲ႕ရ၊ ေနာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕မွာ အလုပ္ေလး၊ ဘာေလး ၀င္လုပ္ၿပီးေနာက္မွာ အဆင္မေျပတာနဲ႔ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ္ရြာမွာ အိမ္ေထာင္ျပဳရင္း ေအးေအး လူလူ ေနမယ္ဆိုၿပီး မိုးၿဗဲျပန္လာတယ္ ဆိုပါေတာ့။

သူ႔အစီအစဥ္အတိုင္း တႏွစ္အတြင္းမွာပဲ ငယ္စာရင္းက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့တဲ့ မေခ်ာေမနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေနာက္ တျခားလည္း မလုပ္ခ်င္တာနဲ႔ တခါ ကိုယ္လည္း ေသာက္ခ်င္ေနတာနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ေလး ဖြင့္လို႔ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနခဲ့တယ္။ အဲ... ဆိုင္ရွင္ နာမည္က ကိုဖိုးရႈပ္တဲ့။

ကိုဖိုးရႈပ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္စက သူ႔လက္ဖက္ရည္ကို ဘယ္သူမွ မႀကိဳက္ၾကပါဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ထန္းလ်က္စား အၾကမ္းေသာက္ ေနတဲ့ ရြာမွာ ၿမိဳ႕ပုံစံ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္ေတာ့ မႀကိဳက္ၾကတာေတာ့ မဆန္းပါဘူး။ ဆန္းတာက ဒီလို... သူက သူ႔ လက္ဖက္ရည္ အရသာကို မေျပာင္းလဲဘဲ ရြာလူေတြကိုပဲ ၿမိဳ႕အရသာ ခံစားတတ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္တာပါ။ လြယ္ေတာ့ မလြယ္ဘူးေပါ့။

အဲဒါက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဆိုင္ထိုင္သူေတြကို ၿမိဳ႕ကလိုပဲ ဂ်ာနယ္ေတြ ဖတ္ေစၿပီး၊ ေ၀ဖန္ေရးနဲ႔ ေလကန္ေရးေတြကို လုပ္ခိုင္းလိုက္တာပါပဲ။ သူ႔ဆုိင္က ရြာဆိုင္ကေလးဆုိေတာ့ ဂ်ာနယ္အသစ္ေတြေတာ့ ဘယ္၀ယ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ၿမိဳ႕ကို တပတ္တခါတက္ လက္ဖက္ေျခာက္တုိ႔၊ ေဆးလိပ္တို႔၊ ႏို႔ဆီ၊ သၾကား အေျခာက္အျခမ္းေတြ အ၀ယ္ထြက္ရင္း လမ္းေဘးပုံထဲက အလတ္ဆုံး ဂ်ာနယ္ေတြ ဆယ့္ေလးငါးေစာင္ ၀ယ္ခ်လာခဲ့တာပါပဲ။

ကိုဖိုးရႈပ္က ၿမိဳ႕မွာက ဒါေတြ လုပ္ခဲ့တာဆိုေတာ့ အဲဒီ အရသာကို ရြာလူေတြ သိေအာင္ ထိေအာင္ ႀကိဳက္ေအာင္ လုပ္ထည့္လိုက္တာေပါ့။ ပထမေတာ့ သူပဲဖတ္၊ သူပဲေျပာ ဒိုင္ခံလုပ္ေနရာကေန ေနာက္ေတာ့ ရြာသားေတြလည္း အေထာင္နားသက္သက္နဲ႔ မခံႏုိင္ေတာ့အဆုံး မိဘေပးထားတဲ့ ပါးစပ္ေတြကို ဟန္ပါပါ ေျပာဆုိရာမွာ အသုံးခ်ႏိုင္ဖို႔ ဂ်ာနယ္ေတြ လိုက္ဖတ္ၾကရေတာ့တာေပါ့။ ကိုဖိုးရႈပ္ကေတာ့ ဆုိင္စည္ ၿပီးေရာ၊ လာထိုင္သူ ဘယ္သူ႔မဆို အလကား ေပးဖတ္တာပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ ကိုဖိုးရႈပ္ရဲ႕ ``ေခ်ာ`` လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးမွာ မနက္၊ ေန႔ခင္း၊ ညေန လူစည္တယ္ဆိုပါေတာ့...။ ေခ်ာကို တခ်ဳိ႕ကလည္း ေရွာလို႔ ေျပာၾကတယ္၊ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိ။ ဥပမာ ကၽြန္ေတာ္က သံေခ်ာင္းအိမ္ သြားရင္ သံေခ်ာင္းအေမက ထြက္ၾကည့္တဲ့ၿပီး မင္းေကာင္... ေရွာသြားတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ပထမေတာ့ လန္႔ျဖန္႔သြားတာေပါ့။ မ်က္လုံးႀကီးျပဴးသြားတာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္ ျပဴးေတာ့... သံေခ်ာင္းအေမကလည္း လိုက္ျပဴးတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ ၿပိဳင္ျပဴးၾကၿပီး အတန္ၾကာမွ သံေခ်ာင္း ဘာျဖစ္တယ္လို႔ ထပ္ေမး၊ သူ႔အေမက ေရွာသြားတယ္ ေျပာ... ေနာက္မွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားတာေလဟယ္... ေမာင္ေတာက္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲလုိ႔ ေဟာက္မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဇာတ္ရည္လည္ေတာ့တယ္။ အဲဒီလို ႏွစ္မည္ရ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ပါ။ အဲ... ကိုဖိုးရႈပ္တို႔ဆိုင္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်ာတိတ္ေတြက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထိုင္တယ္ဆိုတာ ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆို တျခားလည္း လုပ္စရာ မရွိ၊ ေလွ်ာက္သြားေနရင္လည္း ေနကပူေတာ့ ကိုဖိုးရႈပ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ၀င္ထိုင္၊ ပိုက္ဆံရွိလည္း ေသာက္၊ မရွိေတာ့လည္း ေရေႏြးေသာက္ၿပီး သူတုိ႔ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္တာေတြကို နားေထာင္ရတာေပါ့ေလ။ အရသာပါပဲ။

တရက္ေတာ့ ေက်ာင္းဆရာ ကိုျမသာရယ္၊ ေက်ာင္းသားေမာင္ ဒုိးပတ္၀ိုင္းက ၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္ ကိုေဖသန္းရယ္၊ ဦးေလးတင္ေမာင္တို႔၊ ဦးျမႀကီးတို႔၊ ဦးဖင္နီတို႔ စကား၀ိုင္း ေကာင္းေနၾကတာကို ေတြ႕ရတယ္။ သူတို႔က လာမယ့္ သီတင္းကၽြတ္က်ရင္ ရြာဦးေက်ာင္းမွာ ခင္းက်င္းမယ့္ ကထိန္ပြဲအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးေနၾကတာပါ။ ေက်ာင္းသားေမာင္နဲ႔ တီးၾကခတ္ၾကမယ့္ အစီအစဥ္ေလး ပါတာကိုး။ ႏွစ္တိုင္းလည္း ထည့္ေနၾကတာပါ၊ မဆန္းပါဘူး။ ေက်ာင္းသားေမာင္ ဖြဲ႕ထားတာလည္း ၾကာမင့္ဟာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဖ လက္ထက္ထဲက ထင္ပါရဲ႕...။

ျပႆနာက ေက်ာင္းသားေမာင္ရဲ႕ ၀ါးလက္ခုပ္တီး ကိုျမေအာင္က ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ကထိန္အၿပီးကေလးကပဲ မေလးရွားကို အလုပ္လုပ္ဖို႔ ထြက္သြားခဲ့တာဆိုေတာ့ ၀ါးလက္ခုပ္ ဘယ္သူတီးမလဲဆိုတဲ့ လူေရြးမႈကို လုပ္ေနတာပါ။ အဲဒီမွာ ေက်ာင္းဆရာ ကိုျမသာရဲ႕ေဘးက တခ်ိန္လုံး ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာစိမ္းတေယာက္ရဲ႕ ေခါင္းက ဆတ္ကနဲ ေထာင္မတ္လုိ႔ မ်က္လုံးေတြလည္း အေရာင္ေတာက္ေတာက္နဲ႔ လက္ဖက္ရည္၀ိုင္းက လူေတြကို လုိက္ၾကည့္ေနတာ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕လုိက္တယ္။ သူ ဘယ္သူလဲ။

ေနာက္မွ သိရတာက သူက ရြာအလည္လာေနတဲ့သူ၊ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒါကို မသိလုိက္ဘူး။ ဒီေန႔ ဆိုင္လာမိမွ သိတာပါ။ ဆရာျမသာရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတဲ့၊ ၿမိဳ႕ကလာတာျဖစ္ၿပီး စာေရးဆရာလို႔ သိရတယ္။ သူ႔နာမည္က အရိႏၵမာသစၥာဆိုလား မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ တခါမွ မၾကားဖူးပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကထိ္န္ပြဲ ေက်ာင္းသားေမာင္ ၀ိုင္းအတြက္ အဲဒီ စာေရးဆရာကို ၀ါးလက္ခုပ္တီး အေနနဲ႔ပါဖို႔ ခြင့္ျပဳလိုက္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျခြင္းခ်က္တခု ထားတယ္။

ဘာလဲဆိုေတာ့ ကိုျမေအာင္က မေလးရွားမွာ အဆင္မေျပဘူးလိုလို ျဖစ္ေနတယ္တဲ့၊ မေျပာဘူးဆိုလား သတင္းစကားေတြ ၾကားေတာ့ သူ႔မိဘေတြကလည္း ျပန္လာခဲ့၊ လယ္မေရြးႏိုင္လည္း ျဖစ္သလို လုပ္ကိုင္စားၾကမယ္၊ မပူမပင္နဲ႔ ျပန္လာခဲ့လို႔ လွမ္းေျပာထားၾကေတာ့ သူက ကထိန္ပြဲအမီ ျပန္လာခ်င္လည္း ျပန္လာမယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ ကိုျမေအာင္ ျပန္လာရင္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေမာင္၀ိုင္းရဲ႕ ပင္တိုင္ ၀ါးလက္ခုပ္တီးပီပီ သူပဲ တီးလိမ့္မယ္၊ အဲ အခ်ိန္မီ ျပန္မေရာက္ရင္ေတာ့ ဆရာကိုျမသာရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းက ၀င္တီးေပးလိမ့္မယ္။

အဲဒီမွာ ဆိုင္းမဆင့္ဗုံမဆင့္ဘဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တခုလုံး တုန္ထြက္သြားေအာင္ ရယ္သံႀကီး သြန္က်ခဲ့တယ္။ အဲဒီ စာေရးဆရာက ဟာသ စာေရးဆရာလား မသိပါဘူး၊ ေစာန ေျပာခဲ့သလို ဆုံးျဖတ္ခ်က္လည္း ၿပီးေရာ သူက လက္ဖက္ရည္၀ိုင္းက လူေတြကို ပိုၿပီး ရင္းႏီွးသြားေအာင္လား မသိဘူး၊ ၿပဳံးစစနဲ႔ ``အင္း... ကိုျမေအာင္ အခ်ိန္မီ ျပန္မေရာက္ခဲ့မွ ကၽြန္ေတာ္က တီးရမွာဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကိုလိုတီးေပါ့ေနာ္`` လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

အဲဒီမွာ ေလးေလး တင္ေမာင္က ``ဗ်ာ...`` လို႔ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ရင္း မ်က္လုံးႀကီးျပဴးလို႔ စာေရးဆရာကို ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ဘယ္လို ရယ္စရာေတြ ေရးေနမွန္း မသိရေပမယ့္ ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္ေနတဲ့ စာေရးဆရာကို ၾကည့္ၿပီးရင္းၾကည့္လို႔ ``ကိုလိုတီး... ကိုလိုတီး`` လို႔ ရြတ္ရြတ္ၿပီး ရယ္ေတာ့တာပါပဲ။ ပထမေတာ့ ၀ိုင္းထဲပါေနတဲ့ ဆိုင္ရွင္ ကိုဖိုးရႈပ္ အပါအ၀င္ အားလုံး ေၾကာင္ေနၾကေပမယ့္ ေနာက္မွ အၾကာႀကီး တည္ထားတဲ့ အမဲႏွပ္အိုးလို တျဖည္းျဖည္း နပ္လာတဲ့ အရသာကို မိသြားလို႔ သေဘာေပါက္ကုန္ၿပီး ရယ္လိုက္ၾကတာ ေျပာျပခဲ့သလို ဆိုင္ႀကီးတခုလုံး တုန္ခါသြားမလား ေအာက္ေမ့ရပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း တေအာင့္ေနမွ သေဘာလိုက္ေပါက္ၿပီး ရယ္မိပါတယ္၊ ဧည့္သည္စာေရးဆရာလည္း သူ႔စကား အၿမီးအေမာက္ မတည့္မွန္း သိသြားေပမယ့္လို႔ တေယာက္ထဲမို႔လား မသိပါဘူး၊ ဇြတ္အတင္း လိုက္ျပင္မေနေတာ့ဘဲ သူလည္း လိုက္ရယ္ေနပါေတာ့တယ္။

အဲ... ကထိန္ခင္းတဲ့ေန႔က်ေတာ့ မထင္မွတ္တာႏွစ္ခု ျဖစ္လာပါတယ္။ နဂိုေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့အတိုင္း ကိုျမေအာင္ မေလးရွားက အခ်ိန္မီ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ေပမယ့္လုိ႔ ရြာလုံးကၽြတ္ ကထိန္နဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုျမေအာင္က ႏွစ္ဘက္မိဘ သေဘာတူသလို မတူသလို ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ခ်စ္ေနတဲ့ မႏွင္းေအးကို ခိုးေျပးလိုက္တာပါ။ ခိုးေျပးတာက အေရးမႀကီးပါဘူး၊ လူႀကီးေတြ ေနာက္မွ ရွင္းရမယ့္ ကိစၥပါ။ အေရးႀကီးတာက ကထိန္ပြဲႀကီးအတြက္ ေက်ာင္းသားေမာင္ ဒိုးပတ္၀ိုင္းအတြက္ ၀ါးလက္ခုပ္တီး လိုေနေတာ့တဲ့ ကိစၥပါ။

ဒီေတာ့ ေျခေပါ့လက္ေပါ့ရွိတဲဲ့ ခ်ာတိတ္ေတြထဲက ခ်ာတိတ္တေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္ ကိုေဖသန္းက ေက်ာင္းဆရာ ကိုျမသာရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း စာေရးဆရာကို ၀ါးလက္ခုပ္တီးဖို႔ အေျပးေခၚခိုင္းတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခိုုင္းေတာ့ ေျပးရတာေပါ့၊ ကိုျမသာ လွမ္းေအာ္ ေျပာတာကို မၾကားတ၀က္ၾကားတ၀က္ပါ။ ဘာတဲ့... သူ႔သူငယ္ခ်င္း ၀မ္းေတြသြားလို႔ လွဲေနတယ္ဆုိလား။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ၊ တနာရီသာသာေလာက္ ၀ါးလက္ခုပ္တီးတာေတာ့ မေသႏိုင္ေလာက္ဘူးလို႔ေတာ့ ထင္တာပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆရာျမသာ အိမ္ေရွ႕ကို ဒုန္းစိုင္းေျပးလာၿပီးလို႔ လွမ္းေအာ္ေခၚနီးကာမွ သူ႔နာမည္ကို ေမ့လို႔ေနပါေတာ့တယ္။ ဒုကၡပါပဲ။ ဒါနဲ႔ မထူးဘူးဆိုၿပီး အခုလို အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ေခၚမိပါတယ္။

``ဆရာ ကိုလိုတီး... ဗ်ဳိ႕... ဆရာကိုလိုတီး...``

ဘာမွ ျပန္မထူးေသး... ဒါနဲ႔ အသံကို ပိုျမွင့္ၿပီး...

``ဆရာကိုလိုတီး... ေက်ာင္းသားေမာင္ ၀ုိင္းဆရာက ၀ါးလက္ခုပ္တီးဖို႔ အေျပးလာပါတဲ့ဗ်``

ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေအာ္မွ အကၤ်ီ၊ ပုဆိုးလဲၿပီး အိမ္ထဲက ေျပးထြက္လာတဲ့ စာေရးဆရာကို ေတြ႕တယ္။

``ဆရာကိုလုိတီး... ၀ါးလက္ခုပ္တီးဖို႔ လာေခၚတာပါ`` လို႔ ထပ္ေျပာလိုက္ေတာ့...

``ေအးပါကြ... လခြီးတဲ့မွပဲ၊ မင္းက စြတ္ေအာ္ေနတာပဲ`` လို႔ သူက ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ္က ေရွ႕က ေျခလွမ္းသြက္သြက္နဲ႔ အေျပးအလႊား၊ သူကလည္း ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ယိုင္ထိုးလို႔ လိုက္ပါလာပါေတာ့တယ္။

အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း တာ၀န္ေက်ၿပီဆိုၿပီး ၿပဳံးမိပါေတာ့တယ္။

ဟုတ္ပါရဲ႕... ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ဘာသာ ေပးၿပီး၊ သူ မႀကိဳက္တဲ့ နာမည္ကိုမွ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ခဲ့မိတာကိုး...၊ ဟဲ ဟဲ...။

၂၀၁၂ စက္တင္ဘာ ၇၊ မြန္းလြဲ ၃ နာရီ။

လန္ဒန္။