Friday, September 28, 2012

လြမ္းလြမ္းတတ အမွတ္တရ (အာအိုင္တီ)


by Mgchaint Wynn on Thursday, September 27, 2012 at 8:35pm 


စက္မွဳတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားအဖြဲ႕ရဲ႕စာမ်က္ႏွာမွာ ညီမငယ္တစ္ေယာက္က စက္မွဳ တကၠသိုလ္ရဲ႕ အထင္ကရေတြက ဘယ္ေနရာေတြလဲ၊ ျပီးေတာ့ ဘာလို႕ အဲဒီလိုျဖစ္ခဲ့တာလဲဆိုတာ ေမးထားတာ ေတြ႕လိုက္ရလို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေခတ္မွာ သိထားတဲ့ ေက်ာင္းရဲ႕ အထင္ကရေန ရာေလးေတြကို မွတ္မိသေလာက္  ျပန္ေျပာလိုက္ရတာပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႕က  ၁၉၈၄ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလကေန ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လအထိ ၉ႏွစ္တိတိ က်င္လည္ခဲ့တဲ့ ဒီေနရာ၊  ေက်ာင္းျပီးသြားေတာ့လည္း ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္မွာ ေနထိုင္ရင္း ၀မ္းတထြာအတြက္ လွဳပ္ရွားရုန္းကန္ရင္း ၁၉၉၅ခုႏွစ္အထိ ေနခဲ့တာမိုလို႕ စက္မွဳတကၠသိုလ္က ကၽြန္ေတာ္အတြက္ မေမ့ႏိုင္တဲ့ ေနရာတစ္ခုအျဖစ္ ယခုထက္ထိ တည္ရွိေနတာပါပဲ။

ဦးလူေပါဂိတ္

၁၉၈၄ ခုႏွစ္ ပထမဆုံးအၾကိမ္ စက္မွဳတကၠသိုလ္ကို လာေရာက္ေတာ့ ဦးလူေပါဂိတ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို ဘတ္စကားနဲ႕ တိုးေ၀ွ႕႕ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ သူေတြအဖို႕ သိပ္ျပီး မရင္းႏွီးလွပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့လည္း ဦးလူေပါဂိတ္လို႕ ဆိုတဲ့ အီလစ္ပုံသ႑ာန္ ဂိတ္၀ တခါးက ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကို အခုမွ လာေရာက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို ေတာသားေတြအတြက္ အလြန္အင္မတန္ ထူးဆန္းလွတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာ အာခီတက္ ပညာရပ္တစ္ခုပါလားဆိုျပီး အံၾသမိတာပါ။ ေနာက္မွ သိလိုက္ရတာကေတာ့ ဦးလူေပါဂိတ္လို႕ အမည္တြင္တာက ကာတြန္းဦးေအာင္ရွိန္ေရးဆြဲတဲ့ ဦးလူေပါကာတြန္းရုပ္က ဦးလူေပါရဲ႔ ေခါင္းသ႑ာန္နဲ႕ တူလို႕ ဦးလူေပါဂိတ္လို႕ အမည္တြင္တယ္ဆိုတာ သိခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီဦးလူေပါဂိတ္က ေမာ္ေတာ္ကားစီးႏိုင္တဲ့ လူတန္းစားေတြ ၀င္ထြက္တယ္ဆိုျပီး အနီအနည္းငယ္ဆန္တဲ့ စီနီယာ ေက်ာင္းသားၾကီးေတြက လက္ေ၀ျဖန္႕ခဲ့ပါတယ္။

ပစၥည္းမဲ့ဂိတ္ (၀ါ) ဘီပီအိုင္ဂိတ္

မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႕က ၁၉၈၄ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၅ရက္ပါ။ မနက္ေစာေစာ ေအးျမတဲ့ ေျမာက္ေလေႏွာလို႕ တစိမ္စိမ့္ေလး ရွိေနတဲ့ မနက္ ၇နာရီ ၄၅မိနစ္ေလာက္မွာ ၄၅အျမန္ကားကို စီးနင္းျပီး ေက်ာင္းကိုလာခဲ့ပါတယ္။ စပယ္ရာရဲ႕ ဘီပီအိုင္ပါလားလို႕ ေမးသံၾကားေတာ့ မရဲတရဲေလးနဲ႕ ပါပါတယ္ဗ် လို႕ ေျပာလိုက္မိပါတယ္။ ကားေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္းမွာပဲ ပုံ႑ာရိတ္ပင္တန္းၾကားထဲက ကြက္လပ္ေလးမွာ ၆လက္မပတ္လည္ သစ္သားတိုင္ေလး ယိုင္ယိုင္နဲ႕ စိုက္ထူထားတဲ့ ပစၥည္းမဲ့ဂိတ္ကို ကၽြန္ေတာ္လွမ္း၀င္မိလိုက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေနရာနဲ႕ တည့္တည့္က ဘီပီအိုင္ကို သြားတဲ့လမ္းနဲ႕ ဘတ္စကားဂိတ္က ဘီပီအိုင္မွတ္တိုင္ေပါ့။ ပစၥည္းမဲ့ဂိတ္ကို မသြားခင္ နေဘးမွာ လက္ယာဘက္မွာ ကြမ္းယာေဆးလိပ္ဆိုင္နဲ႕ လက္၀ဲဘက္မွာ မုန္ဟင္းခါးဆိုင္ရွိတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို႕ ဘတ္စ္ကားသာ စီးႏိုင္တဲ့ လူေတြအဖို႕ဒီဂိတ္က အ၀င္အထြက္ေနရာတစ္ခုပါပဲ။ အမွန္တကယ္ေျပာရရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေခတ္မွာ ေက်ာင္းကို ေမာ္ေတာ္ကားစီးျပီး တက္ႏိုင္တဲ့ လူဆိုတာ အေယာက္ ၁၀၀ထက္ မပိုလွပါဘူး။ တႏွစ္ကို ၇၅၀ နဲ႕႕  ၆ ႏွစ္အတြက္ စုစုေပါင္း ေက်ာင္းသား ၄၅၀၀ မွာ ေမာ္ေတာ္ကားစီးျပီး ေက်ာင္းတက္ႏိုင္တာက ၂ ရာခိုင္ႏွဳန္းေလာက္သာရွိတာမဟုတ္လား၊ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူနဲ႕ ျမိဳ႕ထဲကလာတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒီဂိတ္ကိုပဲ အသုံးျပဳၾကတာပါ။

မိုးမခပင္ေတြ တို႕သက္ေသတည္

ပစၥည္းမဲ့ဂိတ္ကို ေက်ာ္လြန္ျပီး ၾကည့္လိုက္ရင္ တိုင္ေပါင္း ၁၈တိုင္နဲ႕ ခန္႕႕ခန္႕ညားညားရွိေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းရဲ႕ အထင္ကရ အေဆာင္၁ ၾကီးက ကၽြန္ေတာ္တို႕ လို ေက်ာင္းသားသစ္ေတြကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြးၾကိဳဆိုေနၾကတယ္၊ အဲဒီအေဆာင္တစ္ကို တက္တဲ့ ေျပျပစ္တဲ့ ကြန္ကရစ္လမ္းနေဘးမွာ မိုးမခပင္ၾကီး ႏွစ္ပင္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို အေပၚစီးက ငုံၾကည့္ေနေလရဲ႕၊ အခုေတာ့ ဒီမိုးမခပင္ၾကီး ႏွစ္ပင္က သက္ေသမတည္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အခ်ိန္ေတြ ေရြ႕လ်ားလာေတာ့ သူတို႕လဲ ေနရာဖယ္ေပးရလိုက္ရပါျပီ

ကာတြန္းေဘာ္စ္

ေက်ာင္းေရာက္ခါစကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ကာတြန္းေဘာ္စ္က သိပ္မရင္းႏွီးခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ရစ္နဲ႕ ခင္မင္ျပီးတဲ့ေနာက္ သူရဲ႕ ၀ါသနအရ ဆြဲေနတဲ့ ကာတြန္းေလးေတြ ကာတြန္းေဘာဇ္မွာ ကပ္ထားတာ အားေပးရင္းနဲ႕ ကာတြန္းေဘာ္ဇ္က ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ မရွိမျဖစ္ျဖစ္လာရတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ကာတြန္းေဘာက္စ္က ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ လြပ္လပ္စြာ ဖြင့္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ေနရာတစ္ခုလို႕ ဆိုရင္လည္း မမွားဘူးေပါ့။ ကာတြန္းေဘာဇ္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ လိုအပ္တဲ့ အရာေတြကို ကာတြန္းအျမင္နဲ႕ ေတာင္းဆိုတဲ့ေနရာ၊ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာအေထ့ေလးေတြကိုလဲၾကည့္ရတဲ့ အျပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေခတ္မွာ ေဆာင္းပါ။ ဓါတ္ပုံ နဲ႕ ၀တၳဳတိုေလးေတြပါ ဖတ္ရတဲ့ နံရံကပ္စာေစာင္ေနရာလို႕ ဆိုလို႕ရပါတယ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရအခင္းျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ထိေပါ့။
(ေမာင္ရစ္ႏွင့္ ကာတြန္းေဘာက္စ္၊ ေမာင္ရစ္ထံတြင္ ခြင့္မေတာင္းပဲ သုံးမိပါသည္။)

ၾသဘာလမ္း

ၾသဘာလမ္းကေတာ့ ျမန္မာေက်ာ္အထင္ကရ ရန္ကုန္စက္မွဳတကၠသိုလ္ရဲ႕ မွတ္တိုင္တစ္ခုပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ေနာင္ေတာ္ၾကီးမ်ားလက္ထက္က ဘြဲႏွင္းသဘင္ကို အေဆာင္၁ရဲ႕ ပထမထပ္ Assembly Hall မွာ က်င္းပတယ္လို႕ သိရတယ္။ ဘြဲႏွင္းသဘင္မွာ ဘြဲအပ္ႏွင္းျပီးရင္ ဆရာၾကီးေတြ ဦးေဆာင္တဲ့ ဘြဲ႕ရေက်ာင္းသားေတြ ဒီလမ္းမွာ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ နေဘးမွာ ရွိတဲ့ ၀ရန္တာကေန မိဘေဆြမ်ိဳး သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ခ်ီးေျမွာက္တဲ့အေနနဲ႕ ၾသဘာလက္ခုတ္တီးၾကလို႕ ဒီလမ္းကို ၾသဘာလမ္းလို႕ ေခၚတယ္ဆိုတာ စက္မွဳ တကၠသိုလ္မတက္ခင္ ၾကိဳတင္ဖတ္မိထားတဲ့ ဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္းရဲ႕ တခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္မိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကာတြန္း တင္ေအာင္နီကလည္း ျပာေလာင္ရုပ္ျပကာတြန္းမွာ ေရးခဲ့ဖူသလား ေသေတာ့ မေသခ်ာပါဘူး။ ဘြဲရေတြသာ ေလွ်ာက္လွမ္းတဲ့ ဒီလမ္းကို ေက်ာင္းတက္ေနဆဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ေတြ ေလွ်ာက္လမ္းရင္ အေဆာင္၁ ၀ရန္တာမ်ားဆီကေန ေက်ာင္းသားေတြက ၀ိုင္း၀န္းျပီး  ေဟ့ေကာင္ အရူး၊ ေသာက္ေပါ စသျဖင့္ နစ္နာေစလိုတဲ့ ဆႏၵမဟုတ္ပဲ အေပ်ာ္သေဘာမ်ိဳး လက္ေခါက္မွဳတ္ လက္ခုတ္တီး ေလွာင္ေျပင္ၾကတာေပါ့။ အဲဒီလို ၾသဘာလမ္းကို လမ္းေလွ်ာက္ျပီးသြားတယ္ဆိုရင္ေတာ့ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေခတ္က ဆရာဦးသက္လြင္ (ေမာ္ကြန္ထိမ္း) ရဲ႕ အခန္းကို ဖိတ္ၾကားလႊာလို႕ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္လိုပဲ ဆရာက ေခၚဆူေပမဲ့ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ၾသဘာလမ္းကို အေလာင္းအစားနဲ႕ ေလွ်ာက္လမ္းတဲ့သူ၊ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႕ ေလွ်ာက္မိတဲ့သူေတြ ရွိစျမဲပါပဲ။

အယ္လ္စီအာ လို႕ေခၚတယ္ မိန္းခေလး နားေနေဆာင္

ကၽြန္ေတာ္တို႕စက္မွဳတကၠသိုလ္က မိန္းခေလးေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးကို အျမဲတမ္းဦးစားေပးပါတယ္ေနာ္။ အေဆာင္ ၁ရဲ႕ အျမင္ဆုံး ဒုတိယထပ္ (၃ထပ္)မွာ မိန္းခေလးေတြအတြက္ သီးသန္႕ နားေနေဆာင္ဆိုျပီး ျပဳလုပ္ေပးထားတယ္။ ၾသဘာလမ္းလို နာမည္မၾကီးေပမဲ့ အယ္စီအာထဲကို ျဖတ္ေလွ်ာက္တဲ့ ေယာက်ာ္းေလးေတြလဲ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေက်ာင္းျပီးသြားတဲ့ အခ်ိန္ထိ အဲဒီအယ္စီအာကို ဘယ္လိုဖြဲ႕စည္းထားတယ္ဆိုတာ တခါမွ မေလ့လာမိခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အတိအက်ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးေလ။

ခေရပင္လမ္း နဲ႕ ခ်စ္သူတို႕လမ္း

ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ေတြ ပထမႏွစ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖတ္သန္းျပီးတဲ့ ေနာက္ ဒုတိယႏွစ္ေရာက္က်တဲ့ အခါမွာ တခ်ိဳ႕ေတြကလည္း ေက်ာင္းထဲမွာပဲ ခ်စ္သူရည္းစားေတြရၾကပါတယ္။ တႏွစ္မွ ၁၅%သာလက္ခံတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြထဲကေန ၾကံဖန္ျပီး ရလာတဲ့ ခ်စ္သူစုံတြဲေတြလဲ မနည္းလွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕က အဲဒီလို ရွားရွားပါးပါးထဲမွာ မပါခဲ့ဘူးေလ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို စုံတြဲေလးေတြ ၾကည္ႏွဳးၾကရာ ေနရာေလးေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သြားျဖစ္ပါတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ သူတို႕ကို ေႏွာက္ယွက္ဖိုေပါ့။ အေဆာင္၁ ကေန ကန္တင္းဘက္ကို အဆင္း၊ ကားပတ္ကင္နဲ႕ ဘတ္စကက္ေဘာကြင္းက ညာဖက္မွာ ရွိတယ္။ ဘယ္ဘက္မွာကေတာ့ ေျမနီလမ္းေလးရွိတာေပါ့။ အဲဒီေျမနီလမ္းနေဘးမွာ ခေရပင္ေတြ စီတန္းေပါက္ေနတာ ဟိုဘက္ အေဆာင္၂ အစြန္ ရူပေဗဒဌာနအထိ ရွိတာေပါ့။ ေဆာင္းတြင္း ဇန္န၀ါရီ၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလေတြမွာ ျမဳႏွင္းမွဳန္ေတြ မွိဳင္းေ၀ျပီး ခေရပြင္ေၾကြရနံေတြေၾကာင့္ ခ်စ္သူေတြအတြက္ တူစုံလက္တြဲ လမ္းေလွ်ာက္လို႕ အလြန္ေကာင္းတာေပါ့။ ခ်စ္သူမရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတာင္မွ အဲဒီအခ်ိန္ ခေရပင္လမ္းမွာ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ရင္ေတာင္မွ လြမ္းသလိုလို ေဆြးသလိုလို ျဖစ္ခဲ့ဖူပါတယ္။အဲဒီခေရပင္လမ္းဆုံးက ခ်စ္သူတို႕လမ္းနဲ႕ အေဆာင္ ၂အဆုံးမွာ  သြားဆုံတယ္ေလ။ ခ်စ္သူတို႕လမ္းဆိုတာကေတာ့ ဂ်ီေဟာကေန ေက်ာင္းေဆာင္ေတြဆီကိုအလာ အေဆာင္၅ မေရာက္ခင္ ေတြ႕ရတဲ့ ေျမနီလမ္းေပါ့။ အဲဒီေျမနီလမ္းေလးက နေဘးမွာ အေဆာင္ ၅၊ ၆၊ ၇ နဲ႕ ညာဖက္မွာ သစ္ပင္ေလးေတြ အုပ္မွိဳင္းလို႕ ရွိတာေပါ့။ အေဆာင္ ၅ကေန ၇ ဆိုတာက ညေနေရာက္ရင္ လူေျချပတ္တာမိုလို႕ ဂ်ီေဟာကေန ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းေလွ်ာက္စကားေျပာ ဘ၀ေရွ႕ေရးေတြ တိုင္ပင္လို႕ ေကာင္းတဲ့ လမ္းေလးေပါ့။ ဘ၀ေရွ႕ေရတိုင္ပင္တာေနာ္. တျခား ဟိုဟိုဒီဒိေတြ မေတြးပါနဲ႕ေနာ္။

အထင္ကရ အမွတ္တရေနရာေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕႕ရဲ႕ ကန္တင္းေတြကလည္း အမွတ္တရျဖစ္ေစခဲ့တာပဲေလ။ အဲဒီကတည္းက နာမည္ၾကီးတဲ့ ဆုိင္ေတြကို ေျပာရရင္ေတာ့

လူငယ္ဆိုင္
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္မ်ားဆီက ၁၉၈၈ ခုႏွစ္အထိ လူငယ္ကန္တင္းဆိုတာ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အယ္လ္၃-၄ကေန ထြက္လိုက္ရင္ မိုၾကိဳးလ်႔ပ္စစ္ဆိုတဲ့ အေဆာက္အဦးငယ္ေလး နေဘးမွာ လူငယ္ကန္တင္းဆိုတာ ရွိခဲ့တာေပါ့။ ယခင္တုန္းက လမ္းစဥ္လူငယ္ ရံပုံေငြနဲ႕ ဖြင့္ခဲ့တာလားေတာ့ မသိပါဘူး။ လူငယ္ကန္တင္း တျခား ကန္တင္းေတြနဲ႕ သီးျခားရွိတဲ့ ေနရာပါ။ ေနာက္ပိုင္း လူငယ္ကန္တင္းကို ဖ်က္လိုက္ေတာ့ ဆုံစည္းရာဆိုျပီး ျပန္ဖြင့္ခဲ့ပါတယ္။

ေႏြးေအးဆိုင္
စက္မွဳတကၠသိုလ္နဲ႕ ေႏြေအးဆိုတာ ခြဲလို႕မရဘူးလို႕ ေျပာလို႕ရႏိုင္တဲ့ ဆိုင္တဆိုင္ပါ။ ႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေႏြေအးက မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ရပ္တည္ခဲ့ပါတယ္။ အေရးအခင္းေၾကာင့္ ေက်ာင္းေတြပိတ္လဲ ေႏြးေအးဆိုင္က ဖြင့္ျမဲပါပဲ၊ နည္းပညာတကၠသိုလ္ေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာင္းဖြင့္လို႕ စက္မွဳတကၠသိုလ္၀င္းမွာ လူနည္းသြားလဲ ေႏြးေအးက ဖြင့္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခု ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းၾကီး ျပန္ဖြင့္ေတာ့မယ္လဲဆိုေရာ ေႏြးေအးက ျပန္မဖြင့္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ၀မ္းနည္းမိတာ အမွန္ပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ေခတ္က ေႏြးေအးဆိုတာ မိန္းခေလးေတြ အမ်ားၾကီးထိုင္ျပီး၊ မိန္းခေလးေတြကို ပိုးပန္းခ်င္တဲ့သူေတြက အဲဒီဆိုင္မွာ ထိုင္တယ္ဆိုၾကပါတယ္။ ေႏြးေအးက တျခားဆိုင္ေတြထက္ လူပိုမ်ားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို ေအးေအးေဆးေဆး လဘက္ရည္ဆိုင္အၾကာၾကီးထိုင္သူေတြအတြက္ေတာ့ သိပ္ျပီး မေႏြးေထြးလို႕ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္မွာ သိပ္မထုိင္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ေႏြးေအးရဲ႕ ပဲထမင္း လက္ဖက္ထမင္းနဲ႕ စေတာ္ဘယ္ရီလက္ေဖ်ာ္ရည္ေတာ္ေတာ္ နာမည္ၾကီးပါတယ္။

ဘခ်စ္လဘက္ရည္
ဘခ်စ္ဆိုင္လို႕ ေျပာလိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို ေပေပေတေတ ေက်ာင္းသားအားလုံး သိၾကပါသည္။ ဘခ်စ္ဆိုသည္မွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က ဦးခ်စ္ႏွင့္ မသက္ဆိုင္ပါ။ ဘခ်စ္သည္ စက္မွဳဌာနာ ပန္းဘဲဌာန၏ စူပါဗိုက္ဆာပါ။ ဒုတိယႏွစ္ေရာက္ျပီဆိုလ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ေတြ သံေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းကို မီးကင္ကာ ျပားေနေအာင္ သံခ်ဥ္တြဲ ၉၀ဒီဂရီျဖစ္ေအာင္ထုရသည္။ ထိုပန္းဘဲဌာနတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ဘယ္လို မီးေပး၊ ဘယ္လို ထုရသလဲဆိုတာ သင္ေပးခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ခ်စ္ေသာ ဘခ်စ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ဘခ်စ္က ကန္တင္းတြင္ လဘက္ရည္ ထမင္းေၾကာ္ သံဗူး စသည္တို႕ ေရာင္းပါသည္။ ဘခ်စ္လဘက္ရည္ဆိုင္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္သက္သေလာက္ထိုင္ခြင့္ရွိပါသည္။ ခိုင္ထူး၊ ခင္ေမာင္တိုး တူးတူး စသည့္ လူငယ္ၾကိဳက္ သီခ်င္းမ်ားလည္း ဖြင့္ေပးပါသည္။ ပထမႏွစ္မွ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ဘြဲ႕ရသည္အထိ စြဲစြဲျမဲျမဲထိုင္ခဲ့ေသာ ဆိုင္သည္ ဘခ်စ္လဘက္၇ည္ဆိုင္ပင္ျဖစ္ပါသည္။

ကန္သာယာ၊ ေအာင္သိပၸံႏွင့္ ေမာ္လျမိဳင္
ထိုဆိုင္၃ ဆိုင္မွာ တရုပ္စားေသာက္ဆိုင္ျဖစ္ပါသည္။ ကန္သာယာကို  စက္မွဳဌာနမွ ဆရာဦးစိုးလြင္ပိုင္ျဖစ္ျပီး ယေန႕ထက္တိုင္ဖြင့္လွစ္ဆဲ၊ ေစ်းအလြန္အင္မတန္ခ်ဳိသာျပီး  ေက်ာင္းသားမ်ားအေပၚ ေစတနာျဖင့္ ေၾကာ္ေလွာ္ေပးပါသည္။ ေမာ္လျမိဳင္မွာ ၁၉၈၇ခုႏွစ္တြင္ အာအိုင္တီမွ ထြက္ခြာကာ က်ိဳကၠလားသို႕ ေျပာင္းဖြင့္လိုက္ပါသည္။ ေအာင္သိပၸံကေတာ့ ၂၀၀၀ ၀န္းက်င္ေလာက္အထိ ဖြင့္လွစ္ျပီး ယခုအခါ မရွိေတာ့ျပီဟု သိရပါသည္။

ေမတၱာေပါင္းကူး
၁၉၈၆-၈၇ ေလာက္ သက္ကယ္မိုး ထရံကာ ကန္တင္းအေဟာင္းကို သြပ္မိုး ကန္တင္းအျဖစ္ေျပာင္းလိုက္ေသာအခါ ေမတၱာေပါင္းကူး လဘက္ရည္ဆိုင္ အသစ္တိုးလာျပီး လူငယ္မ်ား ႏွစ္သက္ေသာ ဆိုင္တဆိုင္ျဖစ္လာပါသည္။ ေမတၱာေပါင္းကူးသည္ ေႏြးေအးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ တည္ရွိေသာေၾကာင့္ ကိုယ္လိုက္လံပိုးေနေသာ ေကာင္မေလး ေႏြးေအးမွာ ထြက္ခြာသည္ကို အလြယ္တကူ ျမင္ႏိုင္ပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ လူၾကိဳက္မ်ားတာလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။

ရန္ကုန္စက္မွဳတကၠသိုလ္ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ လြမ္းလြမ္းတတ အမွတ္တရ ေနရာေလးမ်ား အလြန္အင္မတန္မ်ားပါသည္။ အေဆာင္ ၁ ေရွ႕႕႕ က တႏွစ္တခါသာ ဖြင့္သည့္ ေရပန္းလွလွၾကီး၊ ဦးလူေပါဂိတ္၀နားက စာအုပ္ဆိုင္တို႕သည္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ေက်ာင္း၏ အမွတ္တရ ေျခရာေလးမ်ားျဖစ္ပါသည္။

ႏွစ္ႏွစ္တခါ ရန္ကုန္ျပန္တိုင္း ေက်ာင္းသားေတြ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ေက်ာင္းၾကီးကို ျပန္လည္မြမ္းမံျပီး Center of Excellence အျဖစ္သတ္မွတ္ကာ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ထဲမွာ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့လို႕မရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ လြမ္းဆြတ္မွဳကို ဒီႏွစ္ ဆရာပူေဇာ္ပြဲတြင္ ျပန္လည္အလြမ္းေျဖပါေတာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ္ MESA (AME) Association of Mechanical Engineering ရုံးခန္းေလးကို သြားျပီး တခ်ိန္တုန္းက ေဟာဒီ ေနရာေတြမွာ ဆိုးေပကေလး ကၽြန္ေတာ္ကို သတိရေနေသးလားလို႕ တိုးတိုးေလး ရြတ္ဆို ေမးမိမည္သာျဖစ္ပါသည္။

ေမာင္ျခိမ့္ (၉၃)
==============
ဓါတ္ပုံမ်ားကို RIT ALUMINI Facebook ႏွင့္ Google စာမ်က္ႏွာမ်ားမွာ ရယူပါသည္။

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...