“ခ်စ္ေတာ႔ခ်စ္တယ္ အလိုမလိုက္ဘူး”

by Soe Min on Wednesday, September 26, 2012 at 3:31am 

          ဆိုကေရးတီးၿပဳိင္ပြဲမွာ ျပဇာတ္ၿပဳိင္ပြဲရယ္လို႔ တစ္မ်ဳိးတစ္ဘာသာ တိုးလာတဲ႔အခါ တို႔ျမန္မာ႔ယဥ္ေက်းမႈ နယ္ပယ္မွာလည္းပဲ ျပဇာတ္ဆိုတဲ႔ အႏုပညာ ထြန္းကားခဲ႔ေသးတယ္လို႔ ေနာက္လူေတြကို သိေစခ်င္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္က ဇာတ္ပြဲေတြၾကည့္တဲ႔အခါ ျပဇာတ္အကေကာင္းတဲ႔ ၿမဳိ႔ေတာ္သိန္းေအာင္တို႔ ဘီအီးဒီေအာင္သိုက္တို႔ကိုလည္း သတိရမိပါေသးရဲ႕။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္တဲ႔အရသာ၊ ေနာက္ပိုင္းဇာတ္ထုပ္ ၾကည့္ရတဲ႔အရသာ၊ အိမ္မွာ တီဗီ ဗီဒီယိုၾကည့္ရတဲ႔ အရသာေတြဟာ ေဖ်ာ္ေျဖမႈ အမ်ဳိးအစားျခင္းတူေပမယ္႔ ခံစားမႈ အာရုံ၀င္စားမႈျခင္း မတူဘူးေလ။ ဇာတ္ရုံထဲက အရသာကို အိ္မ္မွာ အေခြနဲ႔ျပန္ၾကည့္ရင္ေတာင္ ျပန္မရႏိုင္ဘူး။ ဇာတ္ေၾကာင္းကိုသာ အစအဆုံးသိမယ္။ အႏုပညာဖမ္းစားမႈကိုေတာ႔ တစ္ကြက္စာ တစ္ေထာင္႔စာေလာက္ပဲ ရလိမ္႔မယ္။ စင္ေပၚမွာက မီး အေပးအယူ၊ အသံအ၀င္အထြက္၊ ကားအဖြင္႔အပိတ္ အားလုံး သူ႔ဟာနဲ႔သူ ေထာင္႔ေစ႔ ခြင္က်။

သရုပ္ေဆာင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပးကို အနီးကပ္ျပလိုက္ရင္ ေနာက္လူေတြရဲ႕ အခံရုပ္နဲ႔ ဇာတ္ပို႔ေနတာေတြကို ဘယ္ျမင္ရမလဲ။ စင္ေအာက္ကၾကည့္ရင္ မႈန္ေနေအာင္ေခ်ာတဲ႔ စတိတ္ခ်္မိတ္ကပ္ေတြကလည္း ကင္မရာရဲ႕ ကလို႔စ္အပ္နဲ႔ဆို သရဲရုပ္ႀကီးပဲထြက္လာမွာ။ စင္ေပၚကဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနတဲ႔ နတ္၀တ္တန္းဆာေတြဟာ ေန႔ဘက္မွာ သြားၾကည့္ရင္ မိွန္ေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ အေရာင္မထြက္ပါဘူး။ တီး၀ိုင္းက ပို႔ေပးလိုက္တဲ႔ ဒရမ္သံကေလးကအစ ေနာက္ဆုံး ေသနတ္နဲ႔ခ်ိန္လိုက္တဲ႔အခါ ဒိုင္းကနဲထြက္လာမယ္႔ ေပသီးေဖာက္သံကေလးကအစ လြဲေခ်ာ္တိမ္းပါးမရသလို စကားေျပာေနရင္း ေမ႔သြားလို႔ မွားသြားလို႔ ကတ္ ကတ္ ဆို ရုပ္ရွင္ရိုက္သလို ျပန္ျပင္လို႔ မရတာလည္း အားလုံးသိၿပီးသားပါ။ ျပဇာတ္စထြက္လိုက္ကတည္းက စင္ေပၚက အႏုပညာရွင္မ်ားနဲ႔ စင္ေအာက္က ပရိသတ္အၾကားမွာ တကယ္မရွိေသာ္ျငား ပူး၀င္ခံစားလို႔ရမယ႔္ စိတ္ကူးယဥ္ကမာၻတစ္ခုကို အသက္၀င္လာေအာင္ တည္ေဆာက္ယူရပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ သူတို႔နိုင္ငံမွာ ဂႏၱ၀င္ျပဇာတ္ေတြ ကျပတဲ႔အခါ ျဖစ္နိုင္ရင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေ၀းတဲ႔ေနရာကပဲ ၾကည့္ရၾကည့္ရ၊ ဇာတ္ရုံမွာပဲ ကိုယ္တိုင္သြားၾကည့္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။

          ျပဇာတ္ကျပတင္ဆက္မႈ အႏုပညာအေၾကာင္းကို ဟိုးအရင္ “ေဗြးတုတ္” သီခ်င္းကေလး အေၾကာင္းေရးတုန္းက တေစ႔တေစာင္း ေျပာခဲ႔ၿပီးၿပီမို႔ သည္တစ္ခါမွာေတာ႔ ျပဇာတ္စာေပအေၾကာင္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ပုဂံေခတ္မွာကတည္းက ျပဇာတ္စာေပေတြရွိခဲ႔တယ္ ဆိုၾကေပမယ္႔  ေသေသခ်ာခ်ာ သိမိဖတ္မိတာကေတာ႔ ကုန္းေဘာင္ေခတ္က ဦးပုညရဲ႕ ေရသည္ျပဇာတ္ တို႔၊ မဏိကက္ျပဇာတ္၊ ပါပဟိန္ျပဇာတ္တို႔က်ေတာ႔မွပါ။ အီေနာင္နန္းတြင္းဇာတ္ေတာ္ႀကီးတို႔၊ ကိႏၷရာေခ်ာင္းျခားဇာတ္ ဘလႅာတိယပ်ဳိ႕တို႔ကိုလည္း ျပဇာတ္စာေပအမ်ဳိးအစားထဲ ထည့္ရမွာလား မသိပါဘူး။ ျပဇာတ္စာေပရဲ႕သေဘာကေတာ႔ ဇာတ္ေၾကာင္းျဖစ္စဥ္အျပင္ ဇာတ္၀င္စကား အေျပာအဆို နဲ႔ ဇာတ္ေကာင္တို႔ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို အမူအရာနဲ႔ သရုပ္ေဖာ္ရတာပါ။ သို႔ေသာ္လည္း အဲသည္ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ အျပင္မွာ ေခတ္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း ကာလအေျခအေန တစ္ရပ္ရပ္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း ထင္ဟပ္ျပသလိုတဲ႔ စာေရးသူရဲ႕ ေစတနာကလည္း ေတာ္ေတာ္ အေရးပါေသးတာပါကလား လို႔ ျမင္မိပါတယ္။

          ျပဇာတ္အႏုပညာနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ကိုယ္တို႔ ျမန္မာေတြထက္ ဥေရာပ၊ ျပင္သစ္ကလူေတြက ပိုလို႔ ရူးရူးသြပ္သြပ္ခံစားၾကသလို အဆင္႔ျမင္႔ျမင္႔လည္း ဖန္တီးခဲ႔ၾကတယ္ လို႔ သတိထားမိပါတယ္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ဘာသာျပန္ခဲ႔တဲ႔ “မဟာဆန္ခ်င္သူ” ဆိုတာ ျပင္သစ္ကလာတာ မဟုတ္လား။ ျပင္သစ္နန္းတြင္းမွာ သဘင္သည္ေတြကို ဘယ္တုန္းကမွ ဖက္ခြက္စားလို႔ ႏွိမ္႔ခ်ဆက္ဆံခဲ႔တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုန္းမီးေနလ အေတာက္ပဆုံး လို႔ဆိုတဲ႔ လူ၀ီ၁၄ ဘုရင္မင္းျမတ္ႀကီးေတာင္ သူကိုယ္တိုင္ ၀င္၀င္ကလြန္းလို႔ ဖိုးကခ်င္ မင္းတရားကေလး “Le Roi danse”  လို႔ နံမယ္ေပးထားၾကေသးသတဲ႔။ ေမာ္လ်ဲတို႔လို သဘင္သည္ေတြနဲ႔လည္း လုံးလားေထြးလား ေထြးေရာယွက္တင္ ေနခဲ႔ေသးတယ္လို႔ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမေတာ႔ ၾကည့္ခဲ႔ဖူးတာပဲဗ်ာ။ မိုးဇက္ႀကီးလည္း သူ႔ေခတ္သူ႔အခါက ေတာ္သုံးနန္းသုံး၊ ဘုရင္မင္းျမတ္ကို ငုတ္တုတ္ေမ႔သြားေလာက္ေအာင္ ဖမ္းစားႏိုင္တဲ႔ ျပဇာတ္ဇာတ္ပို႔ ဂႏၱ၀င္ေတးသံစုံဆရာႀကီး  ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ (သ႔ူခမ်ာ အဲသေလာက္ေတာ္လ်က္နဲ႔ ဦးေႏွာက္ေဖာက္စားခံရလို႔ ပိုက္ဆံျခဴးတစ္ျပား မကပ္ဘူး လို႔ ဆိုတယ္)။ အဲသလိုပါပဲ။ အဂၤလန္မွာလည္း ျပဇာတ္စာေပေရးတဲ႔ ကမာၻေက်ာ္ ဂႏၱ၀င္စာေရးဆရာႀကီး တစ္ေယာက္ရွိခဲ႔ပါတယ္။ ဆာ၀ီလ်ံရွိတ္စပီးယား တဲ႔။ အဂၤလိပ္စာေပေလ႔လာတဲ႔သူတိုင္း သူ႔ကိုမွ မၾကားဖူးဘူးဆိုရင္ မိုးႀကိဳးပစ္သြားမေလာက္ ေတာ္လည္းေတာ္ ေက်ာ္လည္းေက်ာ္တဲ႔ အႏုပညာရွင္ႀကီးတစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။

          မေန႔တေန႔ကမွ ျမန္မာျပည္မွာ ေတာႀကဳိအုံၾကားက မူလတန္းေအာင္လာခဲ႔တဲ႔ ၿမီးေကာင္ေပါက္ကေလးေတြေတာင္ ရွိတ္စပီးယား ေမြးထုတ္လိုက္တဲ႔ ရိုမီယို နဲ႔ ဂ်ဴးလိယက္ ကို ရင္းနွီးၿပီးသား။ သူတို႔မိဘမ်ဳိးႏြယ္ မြန္ေတဂူ နဲ႔ ကက္ပ်ဴလက္အထိေတာင္ မွတ္မိေနၾကဦးမွာ။ အခ်စ္အၾကမ္း စြန္႔စားခန္းေတြ အားလုံးပိုင္တာမို႔ သူေရးသမွ်စာေပေတြက မေပ်ာက္မပ်က္ တြင္က်ယ္လာလိုက္တာ။ ဘရစ္တနီစပီးယားေတာင္ အဲသည္အဖိုးအို ရွိတ္စပီးယားေလာက္ သည္းသည္းလႈပ္ လူႀကဳိက္မမ်ားဘူး။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဖတ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ သူ႔ျပဇာတ္ေတြကို အခုျပန္ဖတ္မိတဲ႔အခါမွာ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ဳိးႀကီးျဖစ္သြားတာ တစ္ပုဒ္ရွိပါတယ္။ “ဂ်ဴးလိယပ္ဆီဇာ” ပါ။ ကမာၻေပၚမွာ နံမယ္အႀကီးဆုံး စစ္ေသနာပတိႀကီးရဲ႕ဇာတ္ေၾကာင္းကို လက္ရာေျမာက္စြာ ဖန္တီးေရးဖဲြ႕ထားတဲ႔ အဲသည္ျပဇာတ္ဟာ ထူးဆန္းလွစြာ စစ္ကိုမဖြဲ႕ပဲ အခ်စ္ကိုဖြဲ႔ထားတယ္ဗ်။ ဇာတ္ေၾကာင္းကေတာ႔ လူတိုင္းသိၿပီးသားမို႔ ထူးထူးေထြေထြ ေျပာစရာမရွိေသာ္ျငား ေရးဖြဲ႕ထားတဲ႔ ရႈေထာင္႔နဲ႔ အျမင္ကေတာ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ကေလးသာသာမွာ ဖတ္ခဲ႔တုန္းက သေဘာေပါက္ခဲ႔တာကတစ္မ်ဳိး၊ အခု အသက္အရြယ္ကေလးရလာေတာ႔ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ ခံစားၾကည့္ၿပီး သေဘာေပါက္မိျပန္တာကတစ္မ်ဳိး၊ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္လာလို႔ ဟိုဟိုသည္သည္ ရွာေဖြဖတ္ရႈၿပီး ေတြးမိျမင္မိလာျပန္တာက တစ္မ်ဳိး၊ အရသာအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ခံစားမိေစတာမို႔ စာေရးသူရဲ႕ အႏုပညာကို အံ႔ခ်ီးမကုန္ျဖစ္ရပါတယ္။

          ဂ်ဴးလိယပ္ဆီဇာဆိုတာ ကမာၻေပၚမွာ မသိတဲ႔သူမရွိ္ေလာက္ပါဘူး။ ျပကၡဒိန္ထဲက ဂ်ဴလိုင္လေတာင္ သူ႕ကို ဂုဏ္ျပဳၿပီး အမည္မွည့္ထားတာ။ ကေလးေတြကို ဗိုက္ခြဲေမြးလို႔ရွိရင္ ဆီဇာလုပ္တယ္ လို႔ ဆရာ၀န္ေတြ ေခၚၾကတာဟာ သူ႔ကိုေမြးတုန္းက အမိ၀မ္းတြင္းကေန ဓါးနဲ႔ခြဲထုတ္ၿပီး မီးရွဴးသန္႔စင္ခဲ႔ရလို႔ဆိုတာ လူတိုင္းသိၿပီးသား။ သည့္ထက္နည္းနည္း ပိုသိရင္ အီဂ်စ္အလွဘုရင္မ ကလီယိုပါထရာ ရဲ႕ ခင္ပြန္္းလင္၊ သမိုင္းမွာ ၀က္ရူးျပန္ေရာဂါရွိပါတယ္လို႔ အေစာဆုံးမွတ္တမ္းတင္ခံခဲ႔ရတဲ႔ စစ္ဘုရင္တစ္ပါးေပါ႔။ လူတကာ ပါးစပ္ဖ်ား မွတ္သားမိဆဲျဖစ္တဲ႔ သူ႔ရဲ႕ေနာက္ဆုံးစကားတစ္ခြန္းကေတာ႔ “ဘရူးတပ္စ္ မင္းလည္းပါသကိုး။” တဲ႔။ ဓါးခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာကို အံတုေနဆဲ ဆီဇာဟာ သူအင္မတန္ခ်စ္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ဘရူးတပ္စ္ရဲ႕ ဓါးခ်က္ကိုျမင္လိုက္ရတဲ႔အခါ မအိုဇာရဲ႕ ကြမ္းတစ္ယာေရတစ္မႈတ္ရလိုက္တဲ႔ ဗ်တၱႀကီးလို စိတ္ေလွ်ာ႔လိုက္ေတာ႔တယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲသည္ေနာက္မွာေတာ႔ ဘရူးတပ္စ္ကေလးရဲ႕ အပူတိုက္ငိုခ်င္းခန္းေပါ႔။ သူတစ္လွည့္ မတ္အန္ေထာ္နီကတစ္လွည့္ ငိုခ်င္းေတြ အၿပိဳင္ႀကဲလိုက္တာ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ေတြတင္မကဘူး။ ေရာမျပည္သူလူထုအေပါင္းကပါ မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖဳိင္က်လိုက္၊ မခ်ိတင္ကဲ တုတ္ဆြဲဓါးဆြဲျဖစ္လိုက္နဲ႔ ဇာတ္ထဲမွာေတာ႔ အို .. မင္းသားေလးငို ..။ သည္အခန္းဟာ အလြမ္းဆုံးေပါ႔၊။

          ဘရူးတပ္စ္ရဲ႕ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ႔ သူဟာဆီဇာ႔ကို မခ်စ္လို႔သတ္ရတာ မဟုတ္ပါဘူးတဲ႔။ ခ်စ္လြန္းလို႔ အဲသလိုလုပ္ရပါတယ္တဲ႔။ သည္ကမာၻေပၚမွာ ဆီဇာ႔ကို အခ်စ္ဆုံးသူတစ္ေယာက္ ျပပါဦးဆိုရင္ေတာင္ သူ႔အျပင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ေရွ႕တန္းတင္စရာ မရွိပါဘူးတဲ႔။ ပလီရန္ေကာကြယ္။ ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္းနဲ႔ ေတြ႔ေပးလိုက္ခ်င္ရဲ႕။ “ဒါဟာ အခ်စ္တဲ႔လား။ အဲဒါ အခ်စ္တဲ႔လား။ ဒါမ်ား အခ်စ္တဲ႔လားကြာ မင္းပဲ ေျပာ..။” ဆိုၿပီး ပြဲသိမ္းသြားမယ္။ အစကေတာ႔ ဘရူးတပ္စ္ဆိုတာ အင္မတန္ေကာက္က်စ္သေလာက္ သူငယ္ခ်င္းခ်င္း မနာလိုစိတ္ရွိသူ၊ ေနာက္ေက်ာက ဓါးနဲ႔ထိုးတတ္သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ပဲ စိတ္ထဲမွာ ရွိခဲ႔ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာ သည္လိုအျဖစ္မ်ဳိးေတြဟာ ခရစ္ေတာ္မေပၚမီကတည္းက မထူးဆန္းတဲ႔ လူ႔စိတ္လူ႔သေဘာအေနနဲ႔ ရွိခဲ႔တယ္ဗ်။ သို႔ေသာ္လည္း အခုတစ္ေခါက္ ျပန္ဖတ္မိတဲ႔အခါ အျမင္တစ္မ်ဳိးေျပာင္းသြားတာ ဘာေၾကာင္႔မွန္း မသိပါဘူး။ ဘရူးတပ္စ္ေျပာတာ ဟုတ္ေလာက္ပါရဲ႕ လို႔ လက္ခံႏိုင္လာပါတယ္။ သူကဘာေျပာလဲဆိုေတာ႔ ဆီဇာ႔ကို သူသိပ္ခ်စ္ပါတယ္ တဲ႔။ သို႔ေသာ္ ေရာမႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို ပိုခ်စ္ပါတယ္တဲ႔။ ဆီဇာဟာ သူ႔ကိုယ္သူ အရမ္းႀကီးျမင္႔တဲ႔ နတ္ေဒ၀တာတစ္ေယာက္၊ အႀကြင္းမဲ႔ အာဏာရွင္တစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔ ျမင္ေနၿပီဆိုေတာ႔ အခုအခ်ိန္မွာ ဆီဇာ႔ကို မတားဆီးႏိုင္ခဲ႔ရင္ ေရာမအင္ပါယာႀကီးတစ္ခုလုံး ဒုကၡေရာက္ရလိမ္႔မယ္။ က်ဆုံးရလိမ္႔မယ္တဲ႔။ အဲသည္အခါက်ေတာ႔ တိုင္းသူျပည္သားေတြအားလုံး ဆီဇာ႔ကို စက္ဆုပ္မုန္းတီးလာၾကလိမ္႔မယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ အဲဒါကို အျဖစ္ မခံႏိုင္ပါဘူးတဲ႔။ ဟုတ္လား မဟုတ္လား စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္ေနာ္။

          ျပဇာတ္ရဲ႕အစမွာ ေရာမက အားကစားကြင္းႀကီးအလယ္မွာ မတ္အန္ေထာ္နီက ဆီဇာ႔ကို ဘုရင္မင္းျမတ္အျဖစ္ သုံးႀကိမ္တိုင္တိုင္ သရဖူအပ္နွင္းခဲ႔တယ္။ ဆီဇာကလည္း သုံးႀကိမ္တိုင္တိုင္ ခါးခါးသီးသီး ျငင္းဆန္ခဲ႔တယ္ လို႔ဆိုပါတယ္။ ကဲ သူက ဘယ္မွာ ဘ၀င္ျမင္႔လို႔လဲ။ ဘယ္မွာ အာဏာမက္လို႔လဲ။ အဲဒါေၾကာင္႔ ေရာမသားေတြက အုတ္အုတ္သည္းသည္း ခ်ီးမႊမ္းေထာပနာျပဳၾကတာ မဟုတ္ဘူးလား။ သမိုင္းဆရာေတြဟာ အဲဒါေၾကာင္႔ သမိုင္းေနာက္ခံ ၀တၳဳ၊ ရုပ္ရွင္၊ ျပဇာတ္ေတြကို ေၾကာက္ၾကတာေနပါလိမ္႔မယ္။ အမွားတစ္ခုခု ပါသြားရင္ သူတို႔ဘယ္လိုအေထာက္အထားနဲ႔ ျငင္းျငင္း လူေတြက လက္မခံနိုင္ေတာ႔ပဲကိုး။ မင္းသားမင္းသမီးေတြ ကျပတဲ႔ဇာတ္ကိုသာ အတည္ယူလိုက္ၾကတယ္ေလ။ အခုလည္း သည္သေဘာပါပဲ။ ရွိတ္စပီးယားေျပာတဲ႔စကားကို သူ႔ျပဇာတ္အျပင္ကိုထြက္ ဆီဇာနဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ စာေပအေထာက္အထားကေလး ရွာၾကည့္ေတာ႔မွ ပိုျပည္႔စုံလာပါလိမ္႔မယ္။ ျပဇာတ္ရဲ႕သေဘာက လိုအပ္သေလာက္ကိုသာ တည္းျဖတ္ တင္ဆက္ရတာကိုး။ ဆီဇာတို႔ေခတ္က ေရာမအင္ပါယာဟာ ဘုရင္စံနစ္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီစံနစ္လို႔ ေျပာရမယ္။ ဆီးနိတ္လႊတ္ေတာ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ပါတယ္။ အာရွတိုက္က ကုႆိႏၷာရုံမွာ မလႅာမင္းမ်ား ဂဏလႊတ္ေတာ္နဲ႔ အုပ္ခ်ုဳပ္သလို ခပ္ဆင္ဆင္ေပါ႔။ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္တာနဲ႔ အလွည့္က် စိုးစံအုပ္ခ်ဳပ္တာေတာ႔ ကြာပါလိမ္႔မယ္။ ထူးျခားခ်က္ကေတာ႔ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ဆီမွာ အၾကြင္းမဲ႔အာဏာေတြ အပ္နွင္းမထားဘူး။  အဲဒါေၾကာင္႔ သူတို႔ဟာ သက္ဦးဆံပိုင္ပေဒသရာဇ္စံနစ္ကို ျပန္ေရာက္သြားမွာကို မလိုလားဘူးလို႔ ယူဆရပါတယ္။

          တဘက္က ဆီဇာဟာ ဘရူးတပ္စ္ စြပ္စြဲသလို အာဏာမက္တဲ႔သူ ဟုတ္မဟုတ္ ျပန္ၾကည့္ရေအာင္။ ဆီဇာဟာ ၁၇ နွစ္သားမွာကတည္းက လူႀကီးသားမက္ျဖစ္ခဲ႔ပါသတဲ႔။ ပထမမိန္းမ ေကာ္နဲလီးယားက ေပၚျပဴလာပါတီက ဆင္းနားရဲ႕ သမီးလို႔ေျပာတယ္။ ေကာ္နဲလီးယားကို ကြာလိုက္တာကေတာ႔ သူ႔သားမက္ စစ္သူႀကီးပြန္ေပရဲ႕ ေဆြမ်ဳိး ပြန္ပီးယပ္စ္ ကို ယူမလို႔ပါတဲ႔။ (ေရာမအင္ပါယာရဲ႕ ထိပ္သီးစစ္သူႀကီး သုံးေယာက္မွာ ႏွစ္ေယာက္က အခ်င္းခ်င္း လွည့္ပတ္ေသြးစပ္ထားလိုက္တာေပါ႔) အီဂ်စ္ကိုေရာက္ေတာ႔ ကလီယိုအဖာတရာ သိပ္လွတဲ႔မအ၀ွာနဲ႔ ရျပန္ေရာ။ ဒါေပမယ္႔ ေရာမကလူေတြက အီဂ်စ္ဘုရင္မကိုေတာင္ အသိအမွတ္ျပဳတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔အတြက္ ဆီဇာရဲ႕ တတိယေျမာက္နဲ႔ေနာက္ဆုံးမိန္းမ ကယ္လပိုးနီးယား ဟာ ထိပ္တန္းအရာရွိႀကီးတစ္ဦးရဲ႕သမီးပါ။ (ကဲ ၾကည့္။ ဘယ္ေလာက္ႏုံလိုက္သလဲ။ ဘုရင္မေတာင္ မယားငယ္ေနရာပဲ ေပးထားတာ)။ ကလီယိုပါတရာက ဆီဇာ႔ကို ရွင္ဘုရင္လုပ္တဲ႔အရသာကို သင္မေပးပဲ ေနပါ႔မလား။ ကမာၻ႔သမိုင္းမွာ အႀကီးက်ယ္အခမ္းနားဆုံး စစ္ေအာင္ပြဲသဘင္ႀကီးကိုက်င္းပတဲ႔အခါ ကၽြန္ေယာက်ၤား ကၽြန္မိန္းမေတြ ဆြဲတဲ႔ ဖာရိုဘုရင္ရုပ္ထုနဲ႔ ယာဥ္ရထားႀကီးေပၚမွာ အီဂ်စ္အလွဘုရင္မနဲ႔ သူ႔ရင္ေသြးကေလးထိုင္ၿပီး ထြက္ေတာ္မူႀကီး ၾကြခ်ီလာတာ ေဟာလီး၀ုဒ္ရုပ္ရွင္သမိုင္းမွာေတာင္ ဂႏၱ၀င္ေျမာက္ေအာင္ လွပခမ္းနားတယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ အဲသည္ပြဲႀကီးဟာ ရက္ေပါင္းေလးဆယ္တိုင္တိုင္ က်င္းပတာပါတဲ႔။ တပ္မဟာႀကီးေလးခုနဲ႔ စီတန္းလွည့္လည္ၾကပါသတဲ႔။ ဆီဇာေအာင္ႏိုင္ခဲ႔တဲ႔ စပိန္၊ ေဂါလ (ျပင္သစ္)၊ အာဖရိက နဲ႔ အာရွကို ရည္ညႊန္းပါသတဲ႔။ ၿမဳိ႔လုံးပတ္လည္မွာ ပန္းေပါင္းစုံနဲ႔ အေမႊးနံ႔သာမ်ားနဲ႔ ထုံမႊန္းလို႔ေနေစပါသတဲ႔။ တပ္ဦးမွာကေတာ႔ ၿမဳိ႕ေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္သူလူႀကီးမ်ား နဲ႔ အဲသည္ေနာက္မွာေတာ႔ ျပည္သူမ်ား၊  ရထားလုံးနဲ႔အျပည့္တင္ေဆာင္လာတာ စစ္ႏိုင္တဲ႔ဆီက သိမ္းယူလာတဲ႔ ေရႊေငြေက်ာက္သံပတၱျမားေတြပါတဲ႔။ သူ႔ေနာက္မွာ လူတစ္ေယာက္က ဆီဇာဘုရင္မင္းျမတ္ ေအာင္ပြဲရလာတဲ႔ အတိုင္းတိုင္းအျပည္ျပည္စာရင္းကို ရွည္လ်ားစြာ ရြတ္ဖတ္တင္ျပေနပါသတဲ႔။ စစ္ေျမျပင္ျမင္ကြင္းကို ပန္းခ်ီကားမ်ားနဲ႔ေတာင္ သရုပ္ေဖာ္ထားပါေသးသတဲ႔။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားရဲ႕ ေနာက္ပါးမွာေတာ႔ သုံ႔ရ ဆင္ျမင္းကၽြဲႏြား၊ မင္း၊ မိဖုရား၊ မူးမတ္၊ စစ္သူႀကီးမ်ားက လိုက္ပါလာရသတဲ႔။ ေနာက္မွာမွသံစုံတူရိယာမ်ား သီဆိုတီးမႈတ္ၿပီး ေအာင္ပြဲရတပ္မေတာ္သားမ်ား ခ်ီတက္လာပါသတဲ႔။ ေနာက္ဆုံးမွာ စစ္ရထားနဲ႔ ၾကြားၾကြားရြားရြား ရပ္လို႔ ထြက္ေတာ္မူလာတာကေတာ႔ ဆီဇာဧကရာဇ္မင္းျမတ္ေပါ႔။ ဒါ ပထမေန႔ပဲ ရိွေသးတာေနာ္။ ဒုတိယေန႔က်ေတာ႔မွ အီဂ်စ္ကလာတဲ႔ တျပည္သူမေရႊထားကို ပြဲထုတ္တာလို႔ဆိုတယ္။ ပြဲေတာ္အတြင္းမွာ လူေပါင္းႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ကို လက္ေဆာင္ေငြေၾကးမ်ား ေပးကမ္းသလို ေနာက္ပါတပ္သားမ်ားကိုလည္း ဘြဲ႔အမည္အရည္ ဆုလာဘ္ရာထူးမ်ား ခ်ီးျမွင္႔ေသးသတဲ႔။ ပြဲေတာ္ႀကီးမ်ား ဘယ္ေလာက္စည္တယ္ မစည္တယ္။ လူနင္းလို႔ေသရတဲ႔အထဲမွာ ဆီးနိတ္လႊတ္ေတာ္အမတ္ နွစ္ေယာက္ေတာင္ ပါသြားသတဲ႔ဗ်ား။ မွတ္ကေရာ။ အဲသည္ပြဲႀကီးၿပီးလို႔ တစ္ႏွစ္အၾကာမွာ သူ႔ကိုလုပ္ၾကံဖို႔တိုင္ပင္တာဟာ အဲသည္ပြဲသဘင္ႀကီးရဲ႕ အရွိန္ကို ေၾကာက္ရြံ႔သြားလို႔ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္ လို႔ စာေရးသူက ေငါ႔ထားသဗ်။

          ဘယ္လိုပဲေတြးေတြး ဆီဇာဟာ သူ႔ေခတ္သူ႔အခါက သူမတူေအာင္ ဘုန္းတန္ခိုး ၾသဇာအာဏာ ႀကီးမားခဲ႔တာကို မယစ္မူးပဲေနမယ္ မထင္ပါဘူး။ သူလည္းေလ ေလာကီသား မဟုတ္လား။ သည္အခါမွာ သူ႕ရဲ႕လက္ေအာက္က ဆီနိတ္တာမ်ားအေနနဲ႔ ျဖစ္ႏိုင္စရာႏွစ္ခုပဲရွိတယ္။ ဆီဇာအလိုက် ေျမွာက္ပင္႔ညာ၀ါးၿပီး ကိုယ္႔အတြက္ အခြင္႔အေရးတစ္ခုခု ရေအာင္လုပ္မလား။ ဆိုလိုတာက ကိုယ္႔ဘ၀တက္လမ္းကို ဆီဇာ႔ဘိနပ္ဦးမွာ ပူးခ်ည္ထားလိုက္မလား။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ႔ ဆီဇာ႔ေအာင္ျမင္မႈေတြကို ႀကိတ္ၿပီးမနာလိုျဖစ္ေန၊ ေရွ႕တင္ေတာ႔ ခ်ဳိခ်ဳိသာသာေလးဆက္ဆံၿပီး အဆင္းက်မွ ဘီးတပ္တြန္းေပးဖို႔ အကြက္ေကာင္း ေစာင္႔ေနမလား။ ဘရူးတပ္စ္ကေတာ႔ ဒုတိယအမ်ဳိးအစားထဲမွာပါမယ္လို႔ ထင္ထားခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဆီဇာ႔အသုဘမိန္႔ခြန္းကို ရွိတ္စပီးယားက ဘရူးတပ္စ္ကိုယ္စား၀င္ေျပာလိုက္တာ ကိုယ္ေတာင္မွ ဘရူးတပ္စ္ဘက္ ပါခ်င္ခ်င္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဆီဇာ႔ကိုယ္ထဲကို သူ႕ဓါးသြား၀င္သြားတဲ႔အခ်ိန္မွာေတာင္ သူ႔ဘက္က ဆီဇာ႔ကိုခ်စ္တဲ႔အခ်စ္က ဆံျခည္တစ္မွ်င္ေလ်ာ႔မသြားပါဘူးတဲ႔။ လူဆိုတာ လွ်ာအရိုးမရွိတိုင္း ေျပာခ်င္ရာေျပာလို႔ရတာပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ႔ တကယ္လို႔မ်ား ဘရူးတပ္စ္က ဆီဇာ႔ကိုသာ မသတ္ခဲ႔ရင္ ကမာၻ႔သမိုင္းမွာ ဆီဇာဆိုတာ ဘယ္လိုလူစားမ်ဳိးအျဖစ္ နိဂုံးခ်ဳပ္သြားမလဲ။ အာဏာရွင္လက္ေအာက္မွာ ေနရတဲ႔ျပည္သူေတြက အဲသည္အာဏာရွင္ကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခါးခါးသီးသီးမုန္းသလဲဆိုတာ ျပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးေတြ၊ ရုရွက ေဗာ္ရွီဗစ္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးေတြကို ၾကည့္ရင္ သိနိုင္ပါတယ္။ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ ရွင္ဘုရင္သဖြယ္ ျပဳမူေနထိုင္တဲ႔အခါမွာလည္း ေနာက္ေတာ္ပါးက တစ္ဖ၀ါးမခြာ ခစားရသူေတြအဖို႔ အမႈေတာ္ကိုထိပ္မွာရြက္ရသလို လက္သုံးေတာ္ဓါးကိုလည္း ဂုတ္ေပၚရြက္ထားရတာပဲ။ (မယုံရင္ ပုံျပင္မွတ္ပါ ပိတ္သတ္ႀကီးရယ္) ဘရူးတပ္စ္ဟာ ဆီဇာကို တကယ္ခ်စ္ရင္ အဲသလိုအျဖစ္မ်ဳိးနဲ႔ ျပည္သူ႔ခ်ဥ္ဖတ္ဘ၀ေရာက္သြားမွာ၊ ေရာမအင္ပါယာႀကီးက်ရွဳံးသြားမွာကို ဘယ္လိုလားပါ႔မလဲ။  

          ၾကက္တူေရြးကေတာ္ေတာ္ မယ္ေဘာ္ကလည္း မကဲခ်င္ပါဘူး။ ဘရူးတပ္စ္ နဲ႔ ဆီဇာတို႔ရဲ႕ သံေယာဇဥ္က သူမ်ားေတြထင္ထားတာထက္ေတာ႔ ပိုဦးမွာပါတဲ႔။ ျပဇာတ္ထဲမွာေတာ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ ဖြဲ႔ျပတယ္။ တခ်ဳိ႔စာအုပ္ေတြထဲမွာက်ေတာ႔ တူေတာ္ေမာင္ လို႔ဆိုျပန္ေရာ။ ေကာလာဟလအရကေတာ႔ ဆီဇာရဲ႕ တရားမ၀င္သားလိုလိုေတာင္ ေျပာၾကတယ္။ ဆီဇာက ဘရူးတပ္စ္ရဲ႕ အေမနဲ႔ေရာ နွမနဲ႔ပါ မကင္းဘူးဆိုပဲ။ အဲသည္ထက္ဆိုးတဲ႔ အတည္မျပဳႏိုင္ေသာသတင္းမ်ားအရေတာ႔ အခ်စ္ေတာ္ပါတဲ႔။ ဆီဇာဟာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ကတည္းက ကာမဂုဏ္ၾကဴးတဲ႔ဘ၀မွာ က်ားမမေရြး သုံးစြဲႏိုင္သည္ ဆိုတဲ႔အစားမ်ဳိးပါတဲ႔။ ၾကားသားမိုးႀကိဳး။ တခါက သူ႔ဇနီးသည္ ပြန္ေပးယပ္စ္ဟာ ေရာမၿမဳိ႕က ဖ်ာလိပ္နတ္ပါတီတစ္ခုကို မိန္းမလို၀တ္စားထားတဲ႔ သူငယ္ကေလးတစ္ေကာင္ ေခၚသြားမိပါသတဲ႔။ ဟိုေရာက္ေတာ႔ နတ္ကြန္းထဲမွာ ကရင္းခုန္ရင္း ဟီလာတိုက္ေတာ႔မွ ေရွာက္သီးေဆးျပားသံႀကီးထြက္လာလို႔ ကြပ္မ်က္ဖို႔ တရားစြဲတဲ႔အခါ ဆီဇာက ေကာင္ေလးဘက္က သက္ေသလိုက္ေပးပါသတဲ႔။ အမႈလည္းၿပီးေရာ မိန္းမကို ကြာရွင္းလိုက္ေတာ႔ အတင္းအဖ်င္းေတြ ပြထလာပါေလေရာတဲ႔။ သူ႔ေဘးနားမွာ ဘက္စ္မန္းလုပ္ေနတဲ႔ မတ္ခ္အန္ေထာ္နီကလည္း ေခါမေက်ာက္ရုပ္ အရႈံးေပးရေလာက္ေအာင္ ၾကြက္သားအဖုဖုနဲ႔ အကိတ္ႀကီးမို႔လို႔ ေခၚထားတာျဖစ္ပါသတဲ႔။ ဖေရာ္ရကား ဖေရာ္ရကား။ အဲဒါ သားသားအုန္းကၽြန္းတစ္လုံးမွ မပါဘူးေနာ္။ အဂၤလိပ္လိုဖတ္ျပတဲ႔ ေက်ာ္စြာတစ္ရာထဲက ၾကားရတဲ႔အတိုင္း ျပန္ေရးျပတာ။  ေစာ္ေတာ္ကား ေမာ္ေတာ္ကား။ ကိုယ္ေတာင္ ၾကားထဲက တရားစြဲခ်င္စိတ္ေပါက္တယ္။

          သမိုင္းဆိုတာ အျဖစ္အပ်က္ကေတာ႔ တစ္ခုတည္းပါပဲ။ ကိုယ္သန္ရာကိုယ္ဆြဲေတြးရင္း ၾကဳံပေလ ဘုံေပြ ျဖစ္ကုန္ၾကေရာ။ ေျပာခ်င္တဲ႔သူေတြ ေျပာခ်င္ရာေျပာၾကပေစ ဂ်ဴးလိယပ္ဆီဇာဆိုတာ ေျမထဲပင္လယ္တ၀ိုက္ အီတလီ၊ ျပင္သစ္၊ စပိန္၊ အီဂ်စ္၊ အာဖရိက၊ တူရကီနဲ႔ အာရွမိုင္းနားအထိ စၾကာ၀ေတးမင္းႀကီးပမာ ၾသဇာအာဏာပ်ံ႕ႏွံ႔ခဲ႔တဲ႔ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတစ္ေယာက္ဆိုတာေတာ႔ ဘယ္သူမွ ျငင္းလို႔မရပါဘူး။ ေမြးစကေန အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္အထိ သူလိုကိုယ္လိုဘ၀ကေန (တကယ္ေတာ႔ အရည္အခ်င္းေတြက ျပည့္စုံေနၿပီးသား။ ျပခြင္႔မၾကဳံေသးလို႔သာ) ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ လူသိမ်ားေနဆဲ နံမယ္ရွင္သန္ေနဆဲ နိုင္ငံေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ နန္းစံသက္က ႏွစ္နွစ္ေလာက္ပဲ ၾကာလိုက္လို႔။ အႏွစ္နွစ္ဆယ္ေလာက္မ်ားသာ ဆိုရင္ တို႔ကမာၻ႔သမိုင္းႀကီးဟာ အသစ္ျပန္က်က္ယူရလိမ္႔မယ္ ထင္ပါရဲ႕တဲ႔။ သူမကြယ္လြန္မီတစ္ရက္မွာ စကားစပ္လို႔ ျငင္းၾကခုန္ၾကရင္း ေလာကမွာ ဘယ္လိုေသျခင္းမ်ဳိးကို အႏွစ္သက္ဆုံးလဲ လို႔ အေမးခံရတဲ႔အခါ မေမွ်ာ္လင္႔ပဲ ရုတ္တရက္ခ်က္ခ်င္း ေသရတာမ်ဳိးကို အႀကိဳက္ဆုံး လို႔ ေျဖပါသတဲ႔။ သူ႕ဆႏၵနဲ႔အကိုက္ညီဆုံး ေသျခင္းတရားနဲ႔ ေရာမသားတို႔ရဲ႕ နွလုံးသား၊ ကမာၻသူကမာၻသားေတြရဲ႕ မွတ္ဥာဏ္ေတြထဲမွာ ထာ၀ရရွင္သန္ခြင္႔ကိုပါ တပါတည္း ေဆာင္က်ဥ္းေပးခဲ႔တဲ႔ ဘရူးတပ္စ္ ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို အခုမွပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ သေဘာေပါက္မိေတာ႔တယ္ကြယ္။ ကဲ .. ဦးခ်စ္ေကာင္း နဲ႔ Sai ဗ်ား။ (သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ႔ ဟိုလိုလို သည္လိုလို မေတြးၾကနဲ႔ဦးေနာ္)

“ခ်စ္လြန္းလို႔ျဖစ္သြားတာပါ။ စိတ္ဆိုးၿပီး နာၾကည္းသြားလား။ မင္းအမ်ဳိးသား သူငယ္ခ်င္းေလးအေပၚမွာ ကိုယ္ လုပ္လိုက္မိတဲ႔ အျဖစ္ဟာ ….။ အခ်စ္ေလး …။ ကိုယ္ဟာ လူၾကမ္းေလးပါ။ ခ်စ္ခ်စ္ေရ … ကိုယ္ဟာ လူၾကမ္းေလးပါ။”