အပ္ဖ်ားတို႔ဆံုေတြ႕ရာေဒသ

by မင္းလူ၏ ၀တၱဳတိုမ်ား on Sunday, September 30, 2012 at 10:54am ·

ႏွစ္ထပ္တိုက္ အေဆာက္အအံုကေလးမွာ အမ်ဳိးသမီးျပင္ပလူနာဌာနျဖစ္သည္။

    မနက္အေစာၾကီးကတည္းကပင္ လူနာေတြအမ်ားၾကီးေရာက္ရွိေနၿပီး သံတံခါးဖြင့္မည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနၾကသည္။

    တခ်ိဳ႕က သံတံခါးေရွ႕က ေလွကားထစ္မွာထိုင္သည္။ တခ်ိဳ႕က ဆင္ဝင္ေအာက္မွာ ရပ္လ်က္၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကြန္ကရစ္လမ္း၏ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ရွိ ကပ္တံုးမ်ားေပၚမွာ ထိုင္ေနၾကသည္။

    ေယာက်္ားနည္းသည္၊ မိန္းမမ်ားသည္။ အမ်ားစုက ကိုယ္ဝန္ေဆာင္မ်ားျဖစ္သည္။

    တခ်ိဳ႕က ကေလးေတြပါ ေခၚလာၾကသည္။ လူေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ သားသားနားနား ဝတ္စားထားသူေတြ၊ ႏြမ္းႏြမ္းပါးပါး ဝတ္စားထားသူေတြ ေရာေထြးေနသည္။

    တခ်ိဳ႕က ဖိနပ္ေတာင္မပါ။ အေဆာက္အအံုေဘး ကြက္လပ္တြင္ ကားေတြ ရပ္ထားသည္။ ခပ္လတ္လတ္၊ တစ္ပတ္ရစ္၊ အသစ္စက္စက္၊ ဝင္ေပါက္နားတြင္ ေဆးလိပ္၊ ကြမ္းယာဆုိင္ႏွင့္ ရုပ္ျပကာတြန္းငွားေသာ ဆိုင္ကေလးရွိသည္။

    တခ်ိဳ႕က ေဆးလိပ္ေသာက္သည္။ တခ်ိဳ႕က ကြမ္းယာ ဝယ္စားသည္။ တခ်ိဳ႕က ရုပ္ျပငွားဖတ္ၾကသည္။

    ကိုယ္ဝန္ေဆာင္တစ္ေယာက္၊ အေဖာ္မိန္းမၾကီး ႏွစ္ေယာက္၊ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္၊ ကေလးသံုးေယာက္ ပါဝင္ေသာအုပ္စုသည္ သူတို႔ဘာသာစကားျဖင့္ က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆို ျငင္းခံုေနၾကသည္။

    ကေလးေတြက ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနၾကသည္။

    ကားတစ္စင္းက အရွိန္မေလွ်ာ့ဘဲ ေမာင္းဝင္လာသည္။ ကေလးတစ္ေယာက္က ကားေရွ႕ျဖတ္ေျပးသျဖင့္ ကၽြိခနဲ ဘရိတ္အုပ္သည္။

    အာေမဍိတ္သံမ်ားႏွင့္အတူ ရုတ္ရုတ္သဲသဲတစ္ခ်က္ျဖစ္သြားသည္။

    ျငင္းခံုေျပာဆိုေနၾကသူေတြထဲမွ မိန္းမၾကီးတစ္ေယာက္က ကေလးကို ေျပးဆဲြလိုက္ၿပီးေနာက္ တင္ပါးကိုတစ္ခ်က္ရိုက္လိုက္သည္။

    ကေလးက စီကနဲ ေအာ္ငိုသည္။ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္အကၤ်ီ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ဝတ္ထားေသာ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ေျပာလက္စ စကားကို ျပန္ဆက္သည္။

    ' ဘာေဆးေတြ ေသာက္လဲ '

    အသက္ပိုၾကီးေသာ မိန္းမကေမးသည္။ မိန္းမငယ္က

    ' ေဆးေတြကေစ်းၾကီးလြန္းလို႔ ဘာမွမေသာက္ပါဘူး အစ္မရယ္၊ ထမင္းပဲ အားျပဳစားေနရတာပဲ၊ စားခ်င္ေသာက္ခ်င္စိတ္လည္း သိပ္မရွိလွပါဘူး '

    ' တျခားေဆးမေသာက္ခ်င္ေန၊ ကမၼဇေလႏွင္ေဆးေတာ့ေသာက္ေအ့၊ ေမြးဖြားရ လြယ္တယ္၊ ဒါနဲ႔ အိမ္ေထာင္သက္က ဘယ္ႏွႏွစ္ရွိၿပီလဲ '

    ' ငါးႏွစ္ '

    ' အားပါး၊ ငါးႏွစ္ ေလးေယာက္ဆိုေတာ့ ကေလးနီးတာေပါ့ '

    ' ဒါေတာ့ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ '

    ' သားေၾကာျဖတ္ဖို႔ ေလွ်ာက္လႊာတင္ပါလား '

    ' အဲဒါကလည္း ေလွ်ာက္လႊာရဖို႔ေတာင္မလြယ္ဘူးဆို '

    ' ေအး ဟုတ္တယ္၊ စည္းကမ္းခ်က္ေတြနဲ႔ ကိုက္ညီမွတဲ့၊ စည္းကမ္းခ်က္ေတြကလည္းမ်ားလိုက္တာ၊ ငါတို႔ကေတာ့ ကံေကာင္းတယ္၊ ဗိုက္ခဲြရတာဆိုေတာ့ ဒီတစ္ေယာက္ၿပီးရင္ ေအာ္တိုမစ္တစ္ ျဖတ္ေပးမွာပဲ၊ သံုးေယာက္ပဲ ယူရတာကိုး'

                * * * *

ကိုယ္ဝန္ေဆာင္အားလံုးလိုလို တံခါးေပါက္နားမွာ ရုံးစု ရုံးစု ရွိေနၾကၿပီ။ ခဏအၾကာတြင္ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ သံတံခါးနား လာရပ္သည္။

    လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္ၿပီး ဝင္ဖို႔တာစူၾကၿပီ။

    ' သိပ္မတိုးၾကနဲ႔ေနာ္ တစ္ေယာက္စီဝင္ '

    သံဘာဂ်ာတံခါးကို လူတစ္ေယာက္စာ ဖြင့္သည္။ ၿပံဳတိုးၾကေလသည္။

    ' ေယာက္်ားေတြ အျပင္မွာ ေစာင့္ေနာ္၊ မဝင္ရဘူး '

ဟိုအေပါက္ေစာင့္ အလုပ္သမားက ေအာ္ေနသည္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကိုပါ လက္ဆြဲၿပီး ဝင္မည္ျပဳသည္။ အေပါက္ေစာင့္က

    ' ကေလး အထဲကို မေခၚရဘူး '

    '  ဟင္ မေခၚလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ အျပင္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့ရမွာေပါ့ '

    ' ဟာ ခက္တာပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ ကေလးေခၚလာရသလဲဗ် '

    ' အုိ၊ အိမ္မွာ ၾကည့္မယ့္လူမွ မရွိဘဲ '

    ' ဒါေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ၊ အျပင္က တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အပ္ခဲ့ '    

    မိန္းမက သူ႔ကေလးကို

    ' ကဲ မဝင္ရဘူးတဲ့၊ ဟိုနားမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနဟုတ္လား '

    ' ဟာ အေမရာ လုိက္မွာပဲ '

    ' လိုက္လို႔မရပါဘူး ဆိုမွ '

    ' လုိက္မွာပဲ၊ လုိက္မွာပဲ '

    ' တယ္ ငါလုပ္လိုက္ရ '

    ' ဟုိမွာ နင့္ပေထြးက မဝင္ရဘူးလို႔ ေျပာေနတာ  မၾကားဘူးလား '

    အေပါက္ေစာင့္မ်က္ႏွာ ရဲခနဲၿဖစ္သြားသည္။

                * * * *

အထဲေရာက္ေတာ့ ခံုတန္းလ်ားမွာ ထုိင္ေစာင့္ရသည္။ ေစာင့္ရင္းနီးစပ္ရာ စကားေျပာၾကဆိုၾက၊ မသိတာေမးၾက၊ ရွင္းျပၾကႏွင့္ အသံေတြ တေဝါေဝါထြက္ေနသည္။

    မိန္းမတစ္ေယာက္က သူေဘးမွာ ထိုင္ေနသူကို လက္တို႔၍ ေရွ႕တန္းမွ သားသားနားနား ဝတ္စားထားသူတစ္ေယာက္ကို ေမးေငါ့ျပၿပီး

    ' ဗိုက္လာအပ္တာကလည္း မဂၤလာေဆာင္သြားမွာၾကေနတာပဲ၊ ဝတ္စားလာလိုက္တာ '

    ' သူတို႔က ဒီမွာဗိုက္အပ္ရုံပဲ၊ တစ္ခါပဲ လာရတာ၊ ေနာက္က်ေတာ့ သူတို႔စပါယ္ရွယ္လစ္ရဲ႔ ေဆးခန္းမွာ ဆက္ျပရုံပဲ၊ ကၽြန္မတို႔သာ မေမြးမခ်င္း ဒီမွာလာဒုကၡခံရဦးမွာ '

    ဆရာမမ်ား ေရာက္ရွိလာသည္။ စားပြဲမွာထိုင္သည္။ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္က ' ကဲ 'ဟု ဆိုရုံရွိေသး အားလံုး တဝုန္းဝုန္းထၾကသည္။

    ' ေနၾကပါဦး၊ ဒီေရွ႕ခံုတန္းက အရင္စမယ္၊ ကဲ တန္းစီပါ၊ ဟိုေနာက္ဆံုးခံုေတြက ေနၾကဦး '

    သူ႔စကားကို ဂရုမစိုက္ၾကေခ်။ ေနာက္ဘက္လူတခ်ိဳ႕ကလည္း ခံုတန္းေတြကိုေက်ာ္လႊားၿပီး တိုးေဝွ႔ တန္းစီၾကသည္။

    ဝရုန္းသုန္းကား ျဖစ္ကုန္၏။ သူမ်ားႏွင့္ ယွဥ္မတိုးႏိုင္သူမ်ားမွာ လူတန္း၏ အျပင္ဘက္ကို စဥ္ထြက္သြားၾကသည္။

    မေက်မနပ္ ေျပာၾကဆိုၾကသံ၊ ဗိုက္ခ်င္းတိုက္မိသျဖင့္ တအင့္အင့္ ျမည္သံေတြက ထြက္ေပၚလာသည္။

    ပိန္ပိန္ေသးေသး မိန္းကေလးတစ္ေယာက္မွာ တံေတာင္ႏွင့္ အတြတ္ခံလိုက္ရေသာ ဗိုက္လံုးလံုးကေလးကိုႏွိပ္ရင္း စမ္းသပ္ေနသည္။

    ခဏအၾကာတြင္ မညီညာေသာ လူတန္းတစ္ခုၿဖစ္သြား၏။ ဝင္မတိုးႏိုင္သူမ်ားမွာ ခံုတန္းမ်ားတြင္ ျပန္ထိုင္ရသည္။ ကေလးေတြလည္း လူမျဖစ္ခင္ ဗိုက္ထဲမွာကတည္းက တိုးေဝွ႔ေနရၿပီဟု တစ္ေယာက္က ညည္းသည္။

    ဆရာမမ်ားထံမွာ စာရင္းေပးသြင္းရသည္။ ၿပီးေတာ့ ေပါင္ခ်ိန္၊ အရပ္တိုင္း၊ ေသြးေဖာက္၊ ဆီးစစ္သည့္အခန္းကိုကူး၊ ေနာက္တစ္ဆင့္က ဆရာဝန္ထံ သြားရျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာဝန္က ေသြးေပါင္ခ်ိန္ၿပီး ေမြးဖြားမႈရာဇဝင္ကို ေမးသည္။

    ' ဒါ သားဦးလား၊ ဘယ္ႏွေယာက္ေျမာက္လဲ '

    ဆရာဝန္က ေရွ႕မွာထိုင္ေနေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ေမးသည္။

    ' သံုးေယာက္ '

    ' အရင္က ေရာဂါၾကီးၾကီးမားမား ဘာျဖစ္ဖူးလဲ '

    ' ဟင့္အင္း၊ အပရိကေလာက္ပါပဲ '

    ' ကိုယ္ဝန္ရွိကာစတုန္းက ျပင္းျပင္းထန္ထန္ဖ်ားတာ နာတာ ' ေခါင္းခါျပသည္။

    ' အရင္ကေလးေတြတုန္းက ေအာ္ပေရးရွင္းလုပ္ရတာတို႔ ေဖာ့ဆက္ သံုးရတာတို႔ရွိလား '

    ' ရွင္ '

    ' ေဩာ္ ဗိုက္ခဲြရတာတို႔၊ ညွပ္ဆြဲရတာတို႔ '

    ' မရွိပါဘူး '

    ' ေမြးရတာ ခက္လား လြယ္လား'

    ' ဟာ လြယ္လုိက္တာမွ ဆရာမရယ္၊ စျမင္းတံုး ညွစ္ရတာကမွ ခက္ခ်င္ခက္ဦးမယ္ '

    အမ်ိဳးသမီးဆရာဝန္သည္ လက္ကိုင္ပုဝါျဖင့္ ပါးစပ္ႏွင့္ ႏွာေခါင္း မသိမသာ အုပ္လိုက္သည္။

                    * * * * *

အေပၚထပ္ရွိ အခန္းတစ္ခန္းေရွ႔တြင္ မိန္းမတစ္သိုက္ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကသည္။ နီးစပ္ရာ အခ်င္းခ်င္း စကားစျမည္ ေၿပာၾကသည္။

    ' သားေၾကာျဖတ္ဖို႔ ေလွ်ာက္လႊာက ေပးမွေပးပါ့မလားမသိဘူး '

    တစ္ေယာက္က ညည္းလုိက္သည္။ ေဘးမွတစ္ေယာက္က

    ' လြယ္ေတာ့မလြယ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုပဲၾကည့္ေကာင္းေအာင္ေလွ်ာက္ေျပာရတာပဲ၊ ေယာက်္ားက ဘာလုပ္လဲ '

    ' ရုံးအုပ္ '

    ' ညီမကေရာ '

    ' ဟို စည္ပင္သာယာမွာဆိုပါေတာ့ '

    ' အစုိးရအလုပ္လုပ္တယ္လို႔မေျပာနဲ႔၊ အဲဒါဆို ရုံးက ေထာက္ခံစာေတြ ဘာေတြ ယူခိုင္းေနမယ္၊ ပ်ံက်ေစ်းသည္လုိ႔သာေျပာ ကေလးေရာ ဘယ္ႏွေယာက္ ရွိၿပီလဲ'

    ' ေလးေယာက္ '

    ' ဟာ ေလးေယာက္လို႔မေျပာနဲ႔၊ ေျခာက္ေယာက္လို႔ေျပာ '

    ' ဟင္ တကယ္မွ မဟုတ္တာ'

    ' အို သူတို႔မသိပါဘူး၊ ေလွ်ာက္လႊာရဖို႔သာ အေရးၾကီးတာ၊ တစ္ေယာက္က ပ်က္သြားတယ္၊ တစ္ေယာက္က ဆံုးသြားတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေလးေယာက္က်န္တာလို႔ေျပာ '

    ' ေဆးရုံက စာရင္းမွာ '

    ' အမေလး၊ ဒါမ်ား လြယ္လြယ္ေလး၊ အဲဒီႏွစ္ေယာက္က ေတာမွာ အရပ္လက္သည္နဲ႔ေမြးတာလို႔ေျပာ '

                    * * * * *

အခန္းထဲတြင္ အမ်ိဳးသမီးဆရာဝန္တစ္ေယာက္က မိန္းမတစ္ေယာက္ကိုေမးေနသည္။

    ' သားေၾကာျဖတ္ဖို႔ ေလွ်ာက္လႊာလိုခ်င္တယ္၊ ဟုတ္လား၊ အဲဒါက ဒီအတုိင္းမေပးဘူး၊ စည္းကမ္းနဲ႔ညီညြတ္မွ အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ '

    ' သံုးဆယ့္သံုးႏွစ္ပါ '

    ' ကေလးကေရာ ဘယ္ႏွေယာက္လဲ '

    ' သံုးေယာက္ '

    ' အခုကိုယ္ဝန္နဲ႔ပါမွ သံုးေယာက္ေပါ့ '

    ' ဟုတ္ကဲ့ '

    ' ဗိုက္ခဲြဖူးလား '

    ေခါင္းခါျပသည္။

    ' ေဆးရုံတက္ဖူးလား '

    ' တက္ဖူးတယ္ '

    ' ဟုတ္ၿပီ၊ ဘယ္တုန္းကလဲ '

    ' အရင္ကေလးေတြ ေမြးတုန္းက '

    ' အဲဒါေျပာတာမဟုတ္ဘူးေလ၊ တျခားေရာဂါတစ္ခုခုနဲ႔ '

    ' လက္က်ိဳးတုန္းကေတာ့ ေဆးရုံမွာ တစ္ညအိပ္ဖူးတယ္'

     ' ဟာ အဲဒါလည္း မဟုတ္ေသးဘူး၊ ႏွလံုးေရာဂါ၊ ေက်ာက္ကပ္၊ အသည္း၊ အာရုံေၾကာ၊ အင္း တက္တာတို႔၊ ဝက္ရူးျပန္တာတို႔ ျဖစ္ဖူးလား '

    ' ဟို ဟို မျဖစ္ဖူးပါဘူး '

    ' ဒါဆိုရင္ေတာ့ အစ္မက စည္းကမ္းနဲ႔မညီညြတ္ဘူး '

    ' ေလွ်ာက္လႊာေလးေတာ့ ေပးလိုက္ပါဆရာမရယ္၊ ေက်းဇူးမေမ့ပါဘူး '

    ' ေဩာ္ ကၽြန္မက မေပးခ်င္လုိ႔ ကပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး၊ ေလွ်ာက္လႊာတင္ရံုနဲ႔လည္း ၿပီးတာမဟုတ္ေသးဘူး ဆရာဝန္ၾကီးေတြက စစ္ေဆးဦးမွာ၊ အစ္မရဲ႕အေျခအေနက ခြင့္ျပဳခ်က္ရမွာလည္းမဟုတ္ဘူး၊ အစ္မလည္း သက္သက္ပင္ပန္းဦးမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေစတနာနဲ႔ေျပာတာ၊ အစ္မအသက္လည္း သိပ္ၾကီးလွေသးတာ မဟုတ္ဘူး၊ ကေလးမ်ားတယ္လည္း မဆိုႏိုင္ေသးဘူး၊ ေရာဂါၾကီးၾကီးမားမားလည္း မရွိဘူး'

    ' ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မက သိပ္ဆင္းရဲပါတယ္ ဆရာမရယ္၊ အခုေမြးၿပီးသား ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ မနည္းရုန္းကန္ရွာေဖြ ေကၽြးေမြးရတာပါ၊ ဒီမွာ ေနာက္တစ္ေယာက္လာဦးမယ္၊ ၿပီးေတာ့ '

    ' အင္း ဆင္းရဲတာကို ေရာဂါဆိုးတစ္ခုလို႔ သတ္မွတ္ရရင္လည္းေကာင္းသားေပါ့၊ ကဲပါေလ ကၽြန္မေလွ်ာက္လႊာေတာ့ ေပးလိုက္ပါ့မယ္၊ ဆရာဝန္ၾကီးေတြကို ေျပာၾကည့္ေပါ့၊ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္၊ အခု ဒီကထြက္သြားလို႔  အခန္းျပင္ေရာက္ရင္ ေလွ်ာက္လႊာရခဲ့ၿပီဆိုၿပီးေတာ့ ေလွ်ာက္မၾကြားနဲ႔ေနာ္၊ တစ္ခါတည္း တန္းျပန္ ဟုတ္လား'

    'ေက်းဇူးၾကီးလွပါၿပီအစ္မရယ္ '

    ဆရာဝန္မၾကီး၏ အခန္းထဲတြင္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနသည္။ အေတာ္ သားသားနားနား ဝတ္စားထားသည္။ လက္စြပ္၊ နားကပ္၊ ဆဲြၾကိဳး၊ နာရီ အျပည့္အစံုဆင္ယင္ထားသည္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္၊ ရုပ္ေခ်ာေခ်ာ၊ အသက္သံုးဆယ္ခန္႔။

    သူက

    ' မေန႔က မမရဲ႔ ေဆးခန္းေတာင္ ေရာက္ေသးတယ္၊ တိုကင္တစ္ရက္ ၾကိဳယူရတယ္ဆိုလို႔၊ အဲဒါနဲ႔ ဒီကိုပဲ လာခဲ့တာပါ '

    ' ဟုတ္လား၊ ဆိုပါဦး '

    ဆရာဝန္မၾကီးက စကားေထာက္ေပးသည္။

    ' ကၽြန္မ၊ ကၽြန္မ ကေလးလုိခ်င္လု႔ိပါ '

    ' ေဩာ္ ကေလးမရလို႔ေပါ့၊ အိမ္ေထာင္က်တာ ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ '

    ' သံုးႏွစ္ေက်ာ္ပါၿပီ မမ '

    '  တားေဆးေတြ ဘာေတြ သံုးခဲ့ဖူးလား '

    ' ဟင့္အင္း၊ ဘာမွ မသံုးပါဘူး၊ အိမ္ေထာင္က်ကတည္းက ကေလးလိုခ်င္ခဲ့တာ '

    ' မွန္မွန္ေရာ လာရဲ႕လား '

    ' တခ်ိဳ႕လေတြေတာ့ မမွန္ဘူး မမ '

    ' တစ္ခုရွိေသးတယ္၊ ကေလး မရတာက အမ်ိဳးသားဘက္က ခၽြတ္ယြင္းတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ေသးတယ္ '

    ' ကၽြန္မအမ်ိဳးသားကေတာ့ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္မရွိပါဘူး မမ '

    '  ဘယ္လုိလုပ္သိလဲ '

    အမ်ဳိးသမီးက မ်က္လႊာခ်၍

    ' သူ႔အရင္အိမ္ေထာင္နဲ႔ ကေလး ၂ေယာက္ရဖူးပါတယ္ '

    ' ေဩာ္ ဒါဆိုေကာင္းတာေပါ့ '

    ' ရွင္ '

    ' မဟုတ္ဘူးေလ၊ သူ႕ဘက္ကခၽြတ္ယြင္းခ်က္မရွိဘူးဆိုတာ ေသခ်ာသြားတာကို ေျပာတာ၊ ေကာင္းၿပီေလ၊ ကၽြန္မ စမ္းၾကည့္ေပးမယ္၊ သားအိမ္တို႔ ဘာတို႔ အေနအထားေကာင္းရင္ ျဖစ္ႏိုင္စရာရွိပါတယ္ '

    ' ျဖစ္ေအာင္သာလုပ္ေပးပါ မမရယ္၊ ဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္ပါ၊ ကေလးတစ္ေယာက္ရရင္ ေက်နပ္ပါၿပီ'

    ဆရာဝန္မၾကီးကျပံဳး၍

    ' ေငြမကုန္မွာေတာ့မပူပါနဲ႔၊ လိုအပ္ရင္ သံုးရမယ့္ ေဆးေတြက ေစ်းသိပ္ၾကီးတယ္၊ အျပင္မွာ ရွာဝယ္ရလိမ့္မယ္ '

    အမ်ဳိးသမီးထြက္သြားေသာအခါ ဆရာဝန္မၾကီးက

    ' အင္း ေကၽြးႏိုင္ေမြးႏိုင္တဲ့လူက်ေတာ့လည္း ကေလးမရ၊ ဆင္းရဲတဲ့ လူေတြက်ေတာ့လည္း '

    ဟု ေရရြတ္ေနတုန္း အဝတ္အစား ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းဝတ္ထားေသာ မိန္းမၾကီးတစ္ဦး ဝင္လာၿပီး စားပဲြေရွ႕မွာ ယို႔ယို႔ေလးရပ္သည္။

    ဆရာဝန္မၾကီးက

    ' ကဲ ထိုင္၊ ဘယ္လိုလဲ၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ လကတည္းက လာခဲ့ပါလုိ႔ ကၽြန္မ ေသေသခ်ာခ်ာမွာတာ ဘာျဖစ္လို႔ မလာသလဲ၊ ဘာလဲ၊ ေဆးရုံတက္ရမွာ ေၾကာက္လို႔လား၊ မေၾကာက္ပါနဲ႔ေနာ္၊ ေဆးရုံတက္မွ ေပ်ာက္မွာ '

    ' ေၾကာက္လို႔မဟုတ္ပါဘူး၊ ဆရာမၾကီးတို႔က ေကာင္းေစခ်င္လို႔ ေျပာတာသိပါတယ္၊ ဆရာမၾကီးရဲ႕ေစတနာကိုေစာ္ကားတာမဟုတ္ပါဘူး၊ ဟုိေလ ဟို၊ ဒီကိုလာဖို႔ လမ္းစရိတ္မရွိတာနဲ႔ ပဲကေလး၊ ႏွမ္းကေလးေပၚေအာင္ ေစာင့္ေနရတာပါ၊ ရန္ကုန္တစ္ေခါက္လာရတာကလည္း မလြယ္ဘူး မဟုတ္လား ' ဟု ရိုေသစြာေျပာ၏။

                                           ရုပ္ရွင္အျမဳေတ၊ မတ္၊ ၁၉၈၀။