လူမ်ိဳး၊ ဘာသာစကားနဲ႔ ဘာသာတရား ( ၆ း ၁ )
Wednesday, September 19, 2012
လီကြမ္းယု ရဲ႕ " Hard Truths ( to keep Singapore going " စာအုပ္ဟာ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းလို႔ အမ်ားအားျဖင္႔ ထင္စရာ ရွိေပမယ္႔ ဧရိယာေပါင္း မ်ားစြာ ပါဝင္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အခန္းအားျဖင္႔ ၁၁ ခန္းရွိပါတယ္။ ဒီေန႔ က်ေနာ္တို႔ တင္လိုက္တဲ႔ " လူမ်ိဳး၊ ဘာသာစကားနဲ႔ ဘာသာတရား " ဟာ ၆ ခုေျမာက္ အခန္း ျဖစ္ပါတယ္။လတ္တေလာ ကမၻာ႔ အေျခအေနနဲ႔ လီကြမ္းယု စိုးရိမ္တဲ႔ ဘာသာ တစ္ခုအေၾကာင္းလည္း က်ေနာ္တို႔ စပ္ဟပ္ၾကည္႕ႏိုင္တာေပါ႔။ ေကာင္းႏိုးရာရာလို႔ က်ေနာ္ဝန္ခံခဲ႔ေပမယ္႔ ႏိုကီးယား ( ဆဲလ္ ဖုန္း ကုမၸဏီႀကီး ) ကို ဂ်ပန္ ( သို႔ ) ကိုရီးယားဆဲလ္ ဖုန္း ကုမၸဏီႀကီးေတြ က ေက်ာ္တက္လိမ္႔မယ္ စတဲ႔ အနာဂတ္ တြက္ကိန္းေတြေၾကာင္႔ ( ဒီေန႔ ဆမ္ေဆာင္းက လီကြမ္းယု မွန္တယ္ဆိုတာကို အျပည္႔ အဝ ေထာက္ခံေနပါတယ္ ) လီကြမ္းယု ေခၚရာကို ေျခဒ႐ြတ္ဆြဲ ပါေနရတယ္ ဆိုတာကိုလည္း ဝန္ခံရမွာပါ။ အတိတ္ကို စားၿမဳံ႕ျပန္ေန႐ုံမက သူဖတ္ျပတဲ႔ အနာဂတ္ စာမ်က္ႏွာ တခ်ိဳ႕ကလည္း ေက်ာ္လႊားသြားဖို႔ လက္မရဲစရာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ရာသီစာ ျဖစ္ေနတဲ႔ " လူမ်ိဳး၊ ဘာသာစကားနဲ႔ ဘာသာတရား " အခန္း ၆ ကို ေက်ာ္လိုက္မိၾကပါတယ္။
ကမ္းလက္
ေမး ။ ။ မစၥတာလီရဲ့ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု စုေပါင္းညီညြတ္စြာ ေနထိုင္ေရးမူဝါဒဟာ (၄၅) ႏွစ္အတြင္း ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္လာတဲ့ စင္ကာပူရဲ့ အေျခခံအုတ္ျမစ္ပါပဲ။ စင္ကာပူရဲ့ လြတ္လပ္ေရးရတဲ့ေန႔ ၁၉၆၅- ခု၊ ၾသဂုတ္လ ၉ ရက္ေန႔က ေျပာခဲ့တဲ့မိန္႔ခြန္းထဲမွာ စင္ကာပူဟာ မေလးရွားမဟုတ္၊ ခ်ိဳင္းနား (တရုတ္) မဟုတ္၊ အိႏၵိယမဟုတ္လို႔ ေၾကျငာအသိေပးခဲ့တယ္ေနာ္။ ေနာက္ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္ရင္ ဒီလမ္းစဥ္ေပၚမွာ ေအာင္ျမင္မႈရေအာင္ ဘယ္လိုအစခ်ီခဲ့ရသလဲဆိုတာ ေျပာျပေပးပါလား။
ေျဖ ။ ။ မြတ္ဆလင္အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ အတုိက္အခံမျဖစ္ခ်င္ေပမယ့္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာခဲ့ရတယ္။ အစ္စလမ္ေတြ မမ်ားလာခင္အထိ ငါတို႔ႏိုင္ငံဟာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပဲ တိုးတက္လာခဲ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲလို႔ ငါ့အျမင္ကိုေမးရင္- ဒီျပင္လူေတြက အခ်င္းခ်င္းေရာေႏွာလို႔ရတယ္။ မိတ္ေဆြဖြဲ႔လို႔ရတယ္။ အျပန္အလွန္ အိမ္ေထာင္ျပဳလို႔ရတယ္။ အိႏၵိယန္းနဲ႔ တရုတ္၊ တရုတ္နဲ႔ အိႏၵိယန္း သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံႏွီးေႏွာရတာ ပိုလြယ္တယ္။ မြတ္ဆလင္ေတြနဲ႔က်ေတာ့ အဲသလိုမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါ အာရပ္ႏိုင္ငံေတြက မြတ္စလင္ေတြေၾကာင့္ပဲ။
မင္းက မြတ္ဆလင္ကို လက္ထပ္ခ်င္ရင္ မင္းကိုယ္တိုင္လည္း မြတ္ဆလင္လုပ္ရ၊ ျဖစ္ရမယ္။ ဒါႀကီးက မြတ္ဆလင္ဘာသာဝင္မဟုတ္သူတစ္ေယာက္အတြက္ အေတာ္ခက္တဲ့ ကိစၥႀကီးပဲ။ ဆိုလုိတာက လိုက္(ဖ္) စတိုင္ေတြ အကုန္လံုးေျပာင္းရတာ။ မင္းဗလီတက္မယ္ဆိုရင္ အာရပ္ဘာသာ သင္ရတယ္။ ရြတ္ရ၊ ဖတ္ရတာကလည္း အာရပ္လို။ အစားအစာေတာင္မွ အာရပ္ပံုစံ။ ဒါက ေက်ာ္လႊားဖို႔ ေတာ္ေတာ္ခက္တဲ့ကိစၥလို႔ ငါျမင္တယ္။
ရာဇာရတနန္ရဲ့ အိုင္ဒီယိုေလာ္ဂ်ီကို ငါေမြးစားခဲ့တာ။ ဒီအခက္အခဲက ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာၾကာတာေတာင္ ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ဖို႔ မလြယ္ကူလွဘူးဆိုတာ ငါေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။ အခုလက္ရွိအဖြဲ႔ကို မရရေအာင္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ငါတို႔စည္းရံုးယူခဲ့ရတာ။
လက္ရွိအေျခအေနအရ ငါေျပာမယ္။ ဘယ္လူမ်ိဳး၊ ဘယ္ဘာသာဝင္္မဆို အလြယ္တကူ ႏွီးေႏွာေနထိုင္လို႔ရတယ္။ အစ္စလမ္ကလြဲရင္။
ေမး ။ ။ စင္ကာပူမွာ မြတ္ဆလင္ေတြရွိေနတာက စင္ကာပူရဲ့ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု ညီညြတ္စြာေနထိုင္ေရးအတြက္ အဟန္႔အတားျဖစ္ေနတယ္လို႔ ဆိုလုိတာလား။
ေျဖ ။ ။ ငါ ဒီလိုမဆိုလိုပါဘူး။ မြတ္ဆလင္ေတြေၾကာင့္ လူမႈေရးျပႆနာေတြတက္တာမ်ိဳး မရွိပါဘူး။ သူတို႔က သီးသန္႔ခပ္ေဝးေဝးက ေနတတ္ၾကတယ္။
ငါ့ေခတ္တုန္းက ငါနဲ႔အတူလက္တြဲၿပီးလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ Othman Wok တို႔ Rahim Ishak တို႔ရွိတယ္။ သူတို႔ ဘာသာေရးျပႆနာေတြ ဆြဲသြင္းမလာခင္အထိ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ ဘီယာအတူတူေသာက္ၾကတယ္။ စည္းရံုးေရးေတြ အတူတူဆင္းၾကတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲ အတူတူဝင္ၾကတယ္။ အတူတူစားၾကတယ္။
အဲဒီမွာ သူတို႔ကေမးတယ္ “ ပန္းကန္ျပားက သန္႔ရွင္းသလား” တဲ့။ ငါကေျပာတယ္။ အားလံုးအတူတူ ေဆးေၾကာထားတာပဲလို႔။ ငါဆိုလိုတာက သူတို႔ကစၿပီး ခြဲျခားလာတာ။ ငါတို႔က ဒါကိုယံုၾကည္ကိုးကြယ္တယ္။ မင္းက မယံုၾကည္၊ မကိုးကြယ္ဘူး။ ဒါမ်ိဳး။ ေရာဂါပိုးမႊားနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ သူတို႔ေမးတဲ့ သန္႔ရွင္းသလားဆိုတာက ေရာဂါပိုးမႊားကိစၥကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ ဝန္ခံကတိျပဳခ်က္ေတြကို ေျပာတာ။ ဒါမ်ိဳးေတြက ငါလိုက္လုပ္လို႔မရတဲ့ကိစၥေတြ။
ေမး ။ ။ အတူတကြ လက္တြဲသြားၾကဖို႔ မြတ္ဆလင္ေတြဖက္က ဘာေတြလုိက္ေလ်ာဖို႔လိုမလဲ။
ေျဖ ။ ။ ဘာသာေရး အယူသီးတာေတြကို ေလွ်ာ့။ “ အိုေက၊ ငါတို႔ အတူတူပဲစားမယ္” ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္ပါေစေပါ့။
ေမး ။ ။ ထမင္းအတူတူမစားဘဲ တျခားေပါင္းစည္းလို႔ ရႏိုင္တဲ့နည္းေတြ ရွိေနတာပဲ မဟုတ္လား။
ေျဖ ။ ။ မေလးမဟုတ္သူ၊ မြတ္ဆလင္မဟုတ္သူေတြရဲ့ တုန္႔ျပန္မႈေတြကို ငါေျပာျပမယ္။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အနားယူသြားတဲ့ ဝန္ႀကီးေတြအတြက္ ဂုဏ္ျပဳႏွဳတ္ဆက္ညစာ ငါေကြ်းတယ္။ ဝန္ႀကီးဘဝကေန အနားယူၿပီးျဖစ္တဲ့ Othman Wok ကိုလည္း ဖိတ္တယ္။ သူက ငါ့စားပြဲမွာ။ အထူးစီစဥ္ထားတဲ့ စားစရာေတြ သူ႔အတြက္လာခ်တာကို ငါေတြ႔လိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ ငါက “Othman မင္းက အထူးစီစဥ္ေပးဖို႔ မွာထားတာလား” လို႔ေမးေတာ့ သူက “ မဟုတ္ပါဘူး” တဲ့။
ဒါနဲ႔ ငါက ထမင္းပြဲလာခ်တဲ့လူကို “မင္းက ဘာေၾကာင့္ သူ႔အတြက္ အထူးစီစဥ္ေပးတာလဲ၊ သူက ငါစားသလို မစားႏုိင္ဘူးလား။ ဒီမွာ ဝက္သားမွ မပါတာပဲ” လုိ႔ေမးတယ္။
“ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ခင္ဗ်ား၊ မြတ္ဆလင္ေတြဟာ မြတ္ဆလင္အစားအစာပဲ စားရပါတယ္။ အဲသလိုမဟုတ္ရင္ မေက်မခ်မ္းျဖစ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္” တဲ့။
ေမး ။ ။ သူ႔ထမင္းကိုပဲ သူစားတဲ့အတြက္ မစၥတာလီကို အတိုက္အခံလုပ္တယ္လို႔ ထင္မိလို႔လား။
ေျဖ ။ ။ မထင္ပါဘူး။ ငါခံစားလိုက္ရတာက ကမၻာႀကီးက ေျပာင္းလဲေနတယ္။ ငါ့သူငယ္ခ်င္းလည္း ေျပာင္းလဲသြားၿပီ။ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာ သူနဲ႔ငါက မိတ္ေဆြရင္းေတြ။ သူက ၁၉၅၀၊ ၆၀ ၊ ၇၀- ခုေတြမွာ ငါနဲ႔အတူတူ လက္တြဲၿပီး စည္းရံုးေရးဆင္းလာတဲ့လူ၊ အခု သူေျပာင္းလဲသြားၿပီ။ ဒါေလာက္ပါပဲ။ ေကာင္းမေကာင္းကို ငါေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး။ ငါဆိုလိုတာက လူထုေရွ႕မွာဆို သူ႔မွာ ဖိအားေတြက အမ်ားႀကီးပဲလို႔ေျပာတာ။
ငါက Telok Kurau အဂၤလိပ္ေက်ာင္းမွာ တက္ခဲ့တာ။ မေလးသူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့တယ္။ ရပ္ဖဲ(လ္) ေက်ာင္းမွာလည္း အတူတူပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕မေလးသူငယ္ခ်င္းေတြက ရပ္ဖဲ(လ္) ကို ဆက္တက္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ဒီလိုပဲျဖတ္သန္းလာခဲ့ၾကတာပဲ။ မေလးအစားအစာေတြ ငါတို႔အတူတူ ေက်ာင္းေဘးကဆိုင္ကေန ဒီလိုပဲဝယ္စားလာၾကတာ။
အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းကဖြင့္တဲ့ဆိုင္ေတြ မရွိေသးဘူး။ အိမ္ကေန ႏွစ္ဆင့္ယူလာၿပီး nasi lemak ဝယ္စားၾကရတာ။ အဲဒီမွာ ေကြ႔ေတ်ာင္(Kway teow) ေရာင္းတဲ့လူလည္းရွိတယ္။
*** (Nasi lemak- မေလးအစားအစာတစ္မ်ိဳး ၊ Kway teow- တရုတ္အစားအစာတစ္မ်ိဳး)
အခုဆို ေက်ာင္းေတြ၊ တကၠသိုလ္ေတြကိုသြားၾကည့္၊ မြတ္ဆလင္ေတြ စားလို႔ရတဲ့အသား၊ စားလို႔မရတဲ့အသားေတြ ကြဲေနၿပီး (halal and non-halal) စားရင္လည္း အတူတူတြဲထိုင္ၿပီး မစားၾကဘူး။ ဒါေတြေၾကာင့္ လူမႈေရးအကြဲအျပဲေတြ ျဖစ္ကုန္မွာ။ ဒါေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အမွားအမွန္ကို ေဝဖန္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ ငါဆိုလုိတာက ဘာသာေရးကိုလိုက္နာတယ္ဆိုေပမယ့္ ျပန္ေပးရမယ့္ကိစၥေတြက အမ်ားႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အစၥလာမ္ဟာ သီးသန္႔ႀကီးျဖစ္ေနတယ္လို႔ ေျပာတာ။
ေမး ။ ။ ႏိုင္ငံေတာ္တည္ေဆာက္ရာမွာ တကယ့္အဟန္႔အတားႀကီး ျဖစ္ေနသလား။
ေျဖ ။ ။ SAF ထဲမွာ အစားအစာႏွစ္မ်ိဳး စီစဥ္ေပးေနရတယ္။ ဆိုပါေတာ့၊ စစ္ပြဲကိုထြက္မယ္၊ ထမင္းခြဲၿပီးစား၊ က်ည္ဆန္ေတြက ေဘးမွာ ပလူပ်ံ။ ဘယ္လိုလဲ။ တို႔ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ၾကည့္စီစဥ္ႏုိင္ပါတယ္။ အခုပဲ မင္းက ေမးခြန္းေမးတယ္။ သီအိုရီဆန္တဲ့ ေမးခြန္း။ ငါက လက္ေတြ႔ဦးေဆာင္ခဲ့ရတဲ့ ေကာင္။ ေနာက္လူငယ္ေခါင္းေဆာင္ေတြဆိုရင္ ဒီထက္ကြဲျပားတဲ့ လူမႈေရးေတြကို ေျဖရွင္းၾကရဦးမွာ။ ထမင္းႏွစ္မ်ိဳး၊ ဘာႏွစ္မ်ိဳး၊ ညာႏွစ္မ်ိဳး စသျဖင့္ေပါ့။ ဘာတတ္ႏိုင္မွာတုန္း။ အဲဒါက ဘဝပဲဟာကို။
စင္ကာပူထဲဝင္လာတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကိုၾကည့္။ မေလးလူမ်ိဳး၊ အင္ဒုိနီးရွားလူမ်ိဳးေတြ သိပ္မရွိဘူး။ သူတို႔က စင္ကာပူဟာ အစၥလာမ္ဘာသာမဟုတ္တဲ့ ႏိုင္ငံလို႔ျမင္ထားၾကတယ္။ ဒီေတာ့ အထူးအခြင့္အေရးေတြလည္း မရေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါနဲ႔ တို႔က အာရပ္ေတြ လာေအာင္လုပ္တယ္။ ဒီေကာင္ေတြက လူခ်မ္းသာေတြ။ သူတို႔ ဒီလုိေရာက္လာရင္ မေလးမိန္းကေလးေတြကို လက္ထပ္ၾကတယ္။ သိပ္ေတာ့ မမ်ားလွဘူး။
ဒီေတာ့ ရလဒ္က အိႏၵိယန္းေတြက မေလးလူဦးေရကို လိုက္လာေနတယ္။ (၇) ရာခိုင္ႏွဳံးကေန (၉) ရာခိုင္ႏွဳန္းအထိရွိလာတယ္။ မေလးက (၁၄- ၁၅) ရာခိုင္ႏွဳန္းလာက္ရွိမယ္။
ု
ေမး ။ ။ မေလးေတြရဲ့ ကေလးေမြးဖြားႏွဳန္း ဒီေလာက္ျမင့္ေနတာေတာင္ စင္ကာပူမွာ အဲသလိုျဖစ္ေနသလား။
ေျဖ ။ ။ ဝင္ေရာက္ေနထိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားဦးေရက ကေလးေမြးဖြားႏွံဳးကို ေက်ာ္တက္ေနတယ္။ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ အိႏၵိယန္းေတြ တို႔ဆီေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္လာေနတယ္။ အိႏၵိယေတာင္ပုိင္းက လူငယ္ပညာတတ္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ သူတို႔က အမ်ားအားျဖင့္ အဆင့္ရွိတဲ့ တကၠသိုလ္၊ အင္စတီက်ဳေတြကေန ဘြဲ႔ရသူေတြခ်ည္းပဲ။ ဒီကိစၥက အေလးထားကိုင္တြယ္ရမယ့္ကိစၥေတာ့ ျဖစ္တာေပါ့။ အားလံုးကို မွ်မွ်တတ ဆက္ဆံမွရမယ္။
မြတ္ဆလင္ေတြရဲ့ ဘာသာေရး၊ သူတို႔အစားအစာ၊ သူတို႔ ဗလီေတြရဲ့ ဘာသာေရးလုပ္ေဆာင္မႈေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘာမွ ငါဝင္မစြက္ခဲ့ဘူးပါဘူး။ က်ဴရွင္သင္တန္းေတြ ေပးေနၾကတာအပါအဝင္ပဲ။
ေမး ။ ။ စင္ကာပူက မြတ္ဆလင္ႏိုင္ငံႀကီးေတြ ၾကားထဲမွာဆိုေတာ့ ဒီအခ်က္ကလည္း အေရးႀကီးတာပဲမဟုတ္လား။
ေျဖ ။ ။ ေဒသတြင္းက မြတ္ဆလင္ေတြနဲ႔ တို႔ႏိုင္ငံရဲ့ မြတ္ဆလင္ေတြ ဆက္ဆံေရးက လက္ေတြ႔ဆန္ပါတယ္။ ေတြ႔ၾက၊ ဆံုၾက၊ တီဗြီၾကည့္ၾက။ ေက်ာင္းေတြမွာ သူတို႔ေခါင္းစြပ္ေတြက ေျပာစရာကိစၥေတြျဖစ္ေနတယ္။ မေလးရွားရဲေတြေတာင္ ေခါင္းစြပ္ေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ သူတို႔လည္း စြပ္ရမယ္လို႔ေျပာၾကတယ္။ အင္ဒိုနီးရွားေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေခါင္းေတြဖံုးလာၾကၿပီ။ အကုန္လံုးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ေခါင္းေဆာင္ေတြ မလုပ္ၾကပါဘူး။
ငါတို႔ဘက္ကလည္း ရပ္တည္ခ်က္က ခိုင္မာမွရမယ္။ ငါကေျပာတယ္။ “ ဒါက ေက်ာင္းဝတ္စံုမဟုတ္ဘူး။ စာသင္ခန္းေရွ႕ပိုင္းမွာ ေနခ်င္ရင္ ေခါင္းမစြတ္ရဘူး။ ေနာက္ေဖးမွာဆိုရင္ေတာ့ ေခါင္းစြပ္ဝတ္ခ်င္ဝတ္” လို႔။
အဆင္ေျပေအာင္ေတာ့ တတ္ႏုိင္သ၍ ႀကိဳးစားၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူထုနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကိုေတာ့ တို႔ေက်ာင္းဝတ္စံုက ဒါပဲဆိုတာ သိသြားေစခ်င္တယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြ လာလုပ္လို႔မရဘူး။ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္မယ္။ ဒါဆိုရင္ သူမ်ားဝတ္သလိုပဲ ဝတ္၊ သူမ်ားလို မဝတ္ႏိုင္ရင္ ေနာက္ေဖးက ကြန္ျပဴတာမွာ သြားလုပ္။ ဟုိတုန္းက မရွိခဲ့ဘူးတဲ့ျပႆနာေတြ အခုဒီမွာ အမ်ားႀကီးပဲ။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့၊ ငါတို႔က သူတို႔အေၾကာင္းပိုသိေနလို႔။
ဟိုးႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီစဥ္က အစၥလာမ္ဆိုတာ အာရပ္ကုန္သည္ေတြသယ္လာလို႔ ဒီကိုေရာက္လာတာ။ ဒီေရာက္ဖို႔ သံုးေလးလၾကာေကာင္းၾကာမယ္။ ဒီေရာက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ သူတို႔အေလ့အက်င့္ေတြကို ဟုိမွာထားခဲ့ၿပီး ဒီမွာရွိတဲ့လူေတြနဲ႔ အတူတူေပါင္းၿပီး ေနထိုင္လာခဲ့ၾကတာ။
ေမး ။ ။ အစီအစဥ္တစ္ခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ အစုိးရကစၿပီး က်င့္သံုးေနတယ္။ ဆိုပါေတာ့ HDB တိုက္မွာ လူမ်ိဳးစုအလိုက္ ကိုတာခြဲေရာင္းေပးတာတို႔၊ အဖြဲ႕လိုက္ မဲဆႏၵနယ္ေတြကို ဆင္းတာတို႔ေပါ့။ အနာဂတ္မွာ အကြဲအၿပဲေတြ ျဖစ္လာမယ္လို႔ျမင္မိသလား။ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္မွာ ျဖစ္ႏိုင္မလဲ။
ေျဖ ။ ။ လာမယ့္ ၁၀ ႏွစ္၊ အႏွစ္ ၂၀- ကို ႀကိဳမေျပာတတ္ဘူး။ ျဖစ္မယ္လို႔ေတာ့ မထင္ဘူး။
ဇင္ေ၀ေသာ္
0 comments:
Post a Comment