လူႀကီးလူေကာင္း ေမာင္ဝါဝါ
by ရသစာေပအႏုပညာဘေလာ့ဂ္ on Wednesday, September 26, 2012 at 1:15am ·
လူႀကီးလူေကာင္း ေမာင္ဝါဝါ
- သူရႆဝါ -
တကယ္က ေမာင္ဝါဝါက ႀကီးက်ယ္တယ္။ လူကသာ ဘာမွမဟုတ္တာ … သိပ္ ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္ ေျပာတတ္၊ လုပ္တတ္တယ္။ ငယ္ငယ္ ကတည္းက သူ႔ကို အေရးေပး အရာလုပ္ရင္ ေမာင္ဝါဝါက အရမ္း ေက်နပ္ၿပီး ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး လုပ္ေန တတ္တယ္။ ကိုယ့္ အၿပံဳးကိုလည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္ နာမည္ ျပန္ေပး ထားေသးတယ္။ Big Smile တဲ့။ Big Smile ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေမးရင္လည္း “အၿပံဳး ထြားထြားႀကီး” ေပါ့ဗ်လို႔ ျပန္ေျဖ တတ္တယ္။ မ်က္ႏွာႀကီး ေမာ့ၿပီး ဂုဏ္ယူ ဝံ့ၾကြားတဲ့ အသံနဲ႔ေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ေမာင္ဝါဝါက ကံဆိုး ပါတယ္။ သူ အသက္ အ႐ြယ္ ရလာေတာ့ သူျဖစ္ခ်င္သလို လူေတြက သူ႔ကို အေရးတယူ လုပ္ၿပီး တစ္ခ်ိန္လံုး ေျမွာက္ပင့္ ေျပာဆို ေနေစမယ့္ အခြင့္အေရးမ်ိဳး မရရွာဘူး။
သူေပါင္းသင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားထဲ မွာလည္း ေမာင္ဝါဝါက သိပ္ၿပီး ထင္ေပၚတဲ့သူ မဟုတ္ … သူလို ကိုယ္လိုပဲ။ ပိုဆိုးတာ သူ ေပါင္းတဲ့ အေပါင္း အသင္း ေတြက ကြန္ပ်ဴတာ သမားေတြ။ ဒီေတာ့ သူ႔ထက္ေတာင္ အကုန္လံုးက ပိုသိ ပိုတတ္ ဆိုေတာ့ ေမာင္ဝါဝါမွာ ပ,စားေပး မခံရ တဲ့အျပင္ တစ္ခါတေလ မသိတာ ေမးမိရင္ သူငယ္ခ်င္း ေတြက စ,ေနာက္ၿပီး ေတာ့ေတာင္ ႏွိမ္သလို ေျပာၾက ေသးတယ္။ သူ အလုပ္ လုပ္တဲ့ ႐ံုးမွာလည္း ေမာင္ဝါဝါက ႐ိုး႐ိုး ေအာက္ေျခ ဝန္ထမ္းပဲ ဆိုေတာ့ သူ႔ကို ဆရာ ေခၚမယ့္လူ မရွိ၊ သူက ဆရာ ေခၚရတဲ့ လူသာ မ်ားတယ္။
လူေတြက အေရးအရာ ေပး၊ သူတို႔ရဲ႕ အထက္မွာ ထားၿပီး တ႐ိုတေသနဲ႔ “ဆရာ” ေခၚရတဲ့ လူေတြ ဘာေတြကို ျမင္ရင္ ေမာင္ဝါဝါ သိပ္အားက် တာပဲ။ ျမန္မာ စာတန္းထိုး ႏုိင္ငံျခား ကားေတြ ၾကည့္မိတဲ့ အခါ အဲဒီ ကားထဲမွာ ရာထူးႀကီးႀကီး လူေတြကို “လူႀကီးမင္း” ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္း မ်ိဳးနဲ႔ ဘာသာျပန္ တဲ့အခါ ေမာင္ဝါဝါ မ်က္လံုးႀကီးေတြ တလက္လက္ ေတာက္ၿပီး အားက် ေနတတ္တယ္။ ငယ္ငယ္ တုန္းကလို Big Smile ႀကီးနဲ႔ တီဗီကို စိုက္ စိုက္ၾကည့္ ေနတာမ်ား အဲဒီ ကားထဲက “လူႀကီးမင္း” ေနရာကို သူကိုယ္တိုင္ပဲ ေရာက္ေန သလိုလို။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔ေတာ့ ေမာင္ဝါဝါ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ကိစၥ တခ်ိဳ႕ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေတြကို အမွီျပဳၿပီး ျဖစ္ခြင့္ ရလိုက္တယ္။ အဲဒီ ေန႔က ေမာင္ဝါဝါ သိပ္ ေက်နပ္ တာပဲ။
ႏုိင္ငံျခားက ျပန္ေရာက္ လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က သူျပန္ေရာက္တဲ့ အထိမ္း အမွတ္ အေနနဲ႔ ေမာင္ဝါဝါတို႔ သူငယ္ခ်င္း အုပ္စုကို ျပဳစုမယ္ ဆုိၿပီး ေနရာစံု ေလွ်ာက္ေခၚ သြားတဲ့ ညေနေပါ့။ ညစာ စားပြဲ ေသာက္ပြဲနဲ႔ တည့္ခင္း ဧည့္ခံမယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ ေမာင္ဝါဝါတို႔ တစ္သိုက္ကို အဆင့္ အတန္း ျမင့္ၿပီး ေဈ းႀကီးတဲ့ ဟိုတယ္လ္ၾကီး တစ္ခုကို ေခၚသြားတယ္။ အဝင္ေပါက္ ေရာက္ကတည္းက ဧည့္ႀကိဳ ေကာင္ေလး ေတြက ေခါင္းေလးေတြ ငံု႔၊ မ်က္ႏွာ ေလးေတြ ၿပံဳးၿပီး တ႐ိုတေသနဲ႔ ေမာင္ဝါဝါတို႔ တစ္ေယာက္ခ်င္းကို “မဂၤလာပါ ခင္ဗ်ာ၊ အထဲကို ၾကြပါ” ဘာညာနဲ႔ ေလာကြတ္ျပဳ ႀကိဳဆို ၾကတယ္။ အစား အေသာက္ေတြ မွာေတာ့လည္း ဝိတ္တာ ေကာင္ေလးက ေမာင္ဝါဝါတို႔ တစ္ေယာက္ ခ်င္းကို ႐ို႐ို ေသေသနဲ႔ “လူႀကီးမင္း .. ဘာသံုးေဆာင္ ပါမလဲ ခင္ဗ်ာ” ဆိုၿပီး အ႐ို အေသေပး ေမးေတာ့ တာေပါ့။ အို … တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္ “လူႀကီးမင္း” အေခၚ မခံရ စဖူး အေခၚခံ ရေတာ့ ေမာင္ဝါဝါမွာ ေက်နပ္ ေနတဲ့ မ်က္ႏွာႀကီးကို ထားစရာ ေနရာ မရွိဘူး .. ျဖစ္ေနတာ။ အလွဴ႕ လက္ဖက္နဲ႔ မ်က္ႏွာ လုပ္ၿပီး ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ျဖစ္ေနတဲ့ ေမာင္ဝါဝါ ကေတာ့ မသိရင္ ဒီေန႔ပြဲကို သူပဲ အကုန္ အက်ခံ ေကၽြးတယ္ ထင္ရ ေလာက္ေအာင္ ခ်ီထား လိုက္တဲ့ မ်က္ႏွာႀကီး နဲ႔ေပါ့။
စားေသာက္လို႔ ၿပီးၾကေတာ့ သီခ်င္း ဆိုခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အားလံုးရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ ဒကာခံတဲ့ သူငယ္ခ်င္း က ေမာင္ဝါဝါတုိ႔ တစ္သိုက္ လံုးကို ေကတီဗီ တစ္ခုဆီ ေခၚခ် သြားျပန္တယ္။ အဲဒီ ေရာက္ေတာ့လည္း ဒီလိုပဲ .. ဝန္ထမ္း ေကာင္ေလး ေတြက ေမာင္ဝါဝါတို႔ ေတြကို “ဆရာ .. မဂၤလာပါ” “ဆရာ .. ဘယ္အခန္း ယူမလဲ” စသျဖင့္ ဆရာခ်င္း ထပ္ေနေအာင္ ေခၚၾကတာ ေတြ႕ရ ျပန္ေရာ။ အဲဒီေန႔ ညၿပီးေတာ့ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေနတဲ့ အထိ ေမာင္ဝါဝါမွာ သူ႔ရဲ႕ ေက်နပ္ ေနတဲ့ မ်က္ႏွာႀကီးကို ေဖ်ာက္လို႔ မရဘူး။ ေတာ္ေတာ္ ရယ္ရတဲ့ ေမာင္ဝါဝါ ပါပဲ။
“လူႀကီးမင္း” ခဏ ခဏ အေခၚခံ ရေအာင္ အဲဒီ ဟိုတယ္လ္မွာ ခဏ ခဏ သြားစားရ ေကာင္းမလား ေမာင္ဝါဝါ စဥ္းစားမိ ေပမယ့္ ေမာင္ဝါဝါက ပိုက္ဆံ သိပ္ၿပီး တတ္ႏိုင္ တဲ့လူ မဟုတ္ေတာ့ ဒီအႀကံ အစည္ကို လက္ေလွ်ာ့ လုိက္ရတယ္။ အို .. ဆရာ အေခၚ ခံရလည္း မနည္းပါဘူး ေတြးၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီညက သြားတဲ့ ေကတီဗီ ကိုေတာ့ ခဏ ခဏ သြားၿပီး သီခ်င္း ဆိုျဖစ္ ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း တစ္ခါသြားရင္ ရွစ္ေထာင္၊ တစ္ေသာင္းက အနည္းဆံုး ဆိုေတာ့ ေမာင္ဝါဝါ လည္း ေရရွည္ ဘယ္ခံႏိုင္ မလဲ။ ေမာင္ဝါဝါ့ အေၾကာင္းကို သိတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြက ဝိုင္းၿပီး စၾက တာလည္း ပါတာေပါ့။ ေမာင္ဝါဝါ နည္းနည္းေတာ့ ၿငိမ္သြားတယ္။ ပိုၿပီး ထူးျခား တာက အဲဒီ ေန႔က စၿပီး ႏွစ္လေလာက္ သူငယ္ခ်င္း ေတြဆီ မလာေတာ့ဘဲ ေမာင္ဝါဝါ ေပ်ာက္သြား တာပဲ။
ႏွစ္လေလာက္ ေနေတာ့ ေမာင္ဝါဝါ သူငယ္ခ်င္း ေတြဆီ ျပန္ေပၚ လာတယ္။ ႏွစ္လေလာက္ ေပ်ာက္သြားတဲ့ အေၾကာင္းကို ေမးၾကေတာ့ က်ိတ္ၿပီး ပိုက္ဆံစု ေနတာတဲ့။ ဘာလုပ္ ဖို႔တုန္းလို႔ ဝိုင္းေမး ၾကေတာ့ ခါးၾကား ထဲက လက္ကိုင္ ဖုန္းကို ေမာင္ဝါဝါ ထုတ္ျပတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ေတြက ဝိုင္းၿပီး ဆူေတာ့ တာေပါ့။ “ႏွစ္သိန္းတန္ ဖုန္းေတြ ထြက္လာ ကတည္းက မိုဘိုင္း ဖုန္းလိုင္းေတြ ၾကပ္ၿပီး ဒီေလာက္ ေခၚမရ၊ ျပဳမရ ျဖစ္ေန တာကြာ … ၿပီးေတာ့ မင္းမွာလည္း ဖုန္းဝယ္ကိုင္ ရေလာက္ေအာင္ အလုပ္ရႈပ္တဲ့ ေကာင္မွ မဟုတ္ဘဲနဲ႔” ဘာညာေပါ့။ ေမာင္ဝါဝါက အဲဒီေတာ့မွ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ျပန္ေျဖတယ္။ “ေအးကြ .. ငါ့အိမ္ေပၚ မွာက ဖုန္းလုိင္း သိပ္မမိဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ဖုန္းလိုင္းေတြ ၾကပ္ၿပီး ဧရိယာ ျပင္ပ ေရာက္လိုက္၊ ေခၚမရ လိုက္ ျဖစ္ေနတာလည္း တကယ္ပဲေဟ့ .. အဲဒါေၾကာင့္ကို ငါ ဖုန္း ဝယ္ကိုင္တာ”။ ေမာင္ဝါဝါ အဲလို ေျဖတာ ၾကားေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ပိုၿပီး အံ့ၾသ ကုန္ၾကတယ္။ “ဒီေကာင္ ဘာေဂါက္တာလဲ” ဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ေမာင္ဝါဝါကို ဝိုင္းၾကည့္ ၾကေတာ့တာပဲ။ ေမာင္ဝါဝါ ကေတာ့ ဂ႐ု မစိုက္ပါဘူး။ ထံုးစံ အတုိင္း သူ႔ရဲ႕ မူပိုင္ Big Smile ႀကီးနဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ ေတြ ေလွ်ာက္ႏွိပ္ၿပီး ဖုန္းေခၚ ေနတယ္။ ဖုန္းထဲက ထြက္လာတဲ့ အသံေတြ ၾကားမွပဲ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ေမာင္ဝါဝါရဲ႕ ေရာဂါနဲ႔ ဖုန္းဝယ္ ကိုင္ရတဲ့ အေၾကာင္းကို သေဘာေပါက္ၿပီး တဟားဟား ထရယ္ကုန္ ၾကေတာ့တယ္။ ေမာင္ဝါဝါ ကေတာ့ ႐ုပ္တည္နဲ႔ ဖုန္းေတြ ေခၚေနတုန္း၊ ဖုန္းထဲက ထြက္လာတဲ့ အသံကို အားရပါးရ နားေထာင္တုန္း။
“လူႀကီးမင္း ေခၚဆိုေသာ တယ္လီဖုန္းမွာ ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာ ျပင္ပသို႔ ေရာက္ရွိေနပါသျဖင့္ ….”
“လူႀကီးမင္း ေခၚဆိုေသာ တယ္လီဖုန္းမွာ စက္ပိတ္ ထားပါသျဖင့္ ….”
“လူႀကီးမင္း ေခၚဆိုေသာ တယ္လီဖုန္းမွာ မအားေသးပါရွင္ …”
“လူႀကီးမင္း ေခၚဆိုေသာ တယ္လီဖုန္းမွာ ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာ ျပင္ပ .. လူႀကီးမင္း ေခၚဆိုေသာ တယ္လီဖုန္းမွာ စက္ပိတ္ … လူႀကီးမင္း ေခၚဆိုေသာ တယ္လီဖုန္းမွာ မအားေသး…”
အဲဒီ ေန႔က စၿပီး ေမာင္ဝါဝါတို႔ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္း အသင္းေတြ ၾကားထဲမွာ ေရပန္းစားတဲ့ ဆို႐ိုး စကား တစ္ခု အသစ္ ျဖစ္လာတယ္။ “ဒီေခတ္ႀကီး ထဲမွာ လြယ္လြယ္ ကူကူနဲ႔ ခဏ ခဏ လူႀကီး လူေကာင္း ျဖစ္ခ်င္ ရင္ေတာ့ ဥာဏ္ႀကီးရွင္ ေမာင္ဝါဝါလို မိုဘိုင္း ဖုန္းသာ ဝယ္ကိုင္ ၾကေပေတာ့ ေဟ့” တဲ့။
၂၀ - စက္တင္ဘာ - ၂၀၁၂
0 comments:
Post a Comment