“ပန္းခင္းလမ္းေလးျဖစ္ေစလို - ( ၂ ) ( ၁ )” (စိမ္းခက္စိုး)

by Sein Khat Soe on Friday, September 7, 2012 at 6:34am 

“ပန္းခင္းလမ္းေလးျဖစ္ေစလို - ၂”

  

သုိ႔

 အေ၀းမွ အကို၊ အမ်ား၊

ေအာက္က စာေလးက လြန္ခဲ႔တဲ႔ႏွစ္တုန္းက အေ၀းကလူေတြ ျပန္လာလုိကလာႏုိင္တယ္ဆုိျပီး သမၼတက စေၾကျငာစဥ္က ကြ်န္ေတာ္ ေရးလုိက္တာေလးပါ။ ခုတေလာမွာ အတြင္း-အျပင္အေၾကာင္းေတြ ျပန္လည္သီးေ၀လာတဲ႔အခ်ိန္မွာ တခ်ိဳ႕ေသာ လူေတြေၾကာင္႔ နားလည္မႈလြဲလာသလုိလုိ ရွိလာတယ္လုိ႔ထင္လုိ႔ ဒီစာေလးကို ျပန္တင္လုိက္တာပါ။

 ကြ်န္ေတာ္႔အေတြ႔အၾကံဳအရဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လူငယ္ေတြစကားစုစုေျပာျဖစ္၊ အခ်င္းခ်င္းဆံုျဖစ္လုိ႔ အျပင္ကလူေတြအေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေျပာျဖစ္တဲ႔အခ်ိန္တုိင္းမွာ ဘယ္သူလာရင္ေတာ႔ ဘယ္လုိနယ္ပယ္မွာအက်ိဳးရွိမယ္။

ဘယ္သူျပန္လာ ဦးေဆာင္ရင္ေတာ႔ျဖင္႔ ဘယ္နယ္ပယ္မွာ ပိုေကာင္းလာႏုိင္တယ္စသည္ျဖင္႔ ေဆြးေႏြးရင္ခုန္ခဲ႔ၾကပါတယ္။ ျပန္လာႏုိင္ၾကပါေစလုိ႔လည္း ေမွ်ာ္တလင္႔လင္႔ရွိခဲ႔တယ္။

  

ဒါေပမယ္႔ ေမွ်ာ္သူမလာျဖစ္လာခဲ႔သလုိ လာသူမွာလည္း ဆူးေတြနဲ႔ျဖဴေကာင္လုိ အတိတ္ဆုိး ဆူးေတြ၊ ပညာမာန ဆူးေတြ၊ ေငြေၾကးမာန ဆူးေတြ တေထာင္ေထာင္နဲ႔ သူမ်ိဳးျဖစ္တဲ႔အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး ရုန္းရုန္းခက္ခက္ျဖစ္သြားၾကတဲ႔ၾကားမွာ တခ်ိဳ႕ေသာ အျပင္ကအကိုအမေတြအေနနဲ႔ ေတြေ၀၊ စိတ္ညစ္သြားသလုိ၊ အတြင္းကလူေတြကို နားလည္မႈလြဲသြားတာျဖစ္နုိင္တယ္

လုိ႔ တစ္ေယာက္တည္း ေတြးမိပါတယ္။

 ကိုယ္႔အမိေျမ၊ အဖေျမျပန္လာတာပဲ အဇာတသတ္ျပန္လာလာ၊ စၾကာ၀ေတးေလာင္းျပန္လာလာ အနည္းဆံုးေတာ႔ မိဘညီအေမာင္ႏွမေတြ၊ ေဆြမ်ိဳးညာတိေတြကေတာ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာၾကိဳဆိုၾကမွာပါ။ ရိုးသားသူေတြ ျပန္လာဖုိ႔ေတြးေနခ်ိန္မွာ ရိုးသားတယ္

လုိ႔ ေတြးေတာလက္ခံလုိ႔မရေသးသူေတြက ေအာင္လံလြင္႔လြင္႔နဲ႔ျပန္၀င္လာတာ၊ ဒီလုိ အပြင္႔အဟေလးကို အခ်ိန္ေကာင္းလုပ္ျပီး မိသားစုလံုးကြ်တ္ပါ အျပင္ေခၚထုတ္သြားတာ၊ စပြန္ဆာဆန္ဆန္ ေဒၚလာေပး တပည္႔ေမြးျပီး ဟိုလုိလုပ္ပါလား၊ ဒီလုိလုပ္ပါလား၊

ဟုိလူနဲ႔ ဒီလူနဲ႔ေပါင္းဆုိတာမ်ိိဳးကို မ၀င္ခင္တည္းကေန က်ိဳတင္လုပ္လာလုိ႔ အထဲက ဆင္းဆင္းရဲရဲ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ခ်စ္ခင္

စည္းလံုးမႈေလး အေျခလႈပ္ေအာင္လုပ္လာသူမ်ိဳးေတြ ၀င္လာတာကိုေတာ႔ ေပၚေပၚတင္တင္ ညင္းဆန္တာကို အေ၀းကျပန္လာ

ဖုိ႔ ျပင္ေနၾကတဲ႔ အကိုအမတုိ႔အေနနဲ႔ တမ်ိဳးမျမင္ေစခ်င္ပါဘူး။

ဘိန္းမုန္႔ဖုတ္သလုိေပါ႔ဗ်ာ။ အေပၚမီးေအာက္မီး ညီမွ မွ်မွ မုန္႔ေကာင္းေကာင္းရသလိုေပါ႔..ဒါမွမဟုတ္ မုိက္ခရိုေ၀႔ထဲကုိ ဟင္း

ထည္႔ေႏြးသလုိေပါ႔။ အခ်ိန္တိက်စြာေရြးတတ္မွ၊ မီးလည္းလာမွ၊ ဟင္းထည္႔ေႏြးတဲ႔ပန္းကန္ကလည္း ေၾကြ၊ ဖန္ပန္းကန္ျဖစ္မွ

သာ ဟင္းေႏြးေႏြးေလးျပန္စားရမွာေပါ႔။ အတြင္းေရာ၊ အျပင္ေရာ သူ႕နည္းသူဟန္ တန္ရာတန္ေၾကးေပးဆပ္ခဲ႔ရသူခ်ည္းဆုိတာ

ကို အတြင္းကလူေတြလည္း လက္ခံပါတယ္။ လက္မခံတာ မရိုးသားမႈနဲ႔ အထင္ေသးတဲ႔ ဖိနပ္ျမင္႔ျမင္႔ေတြ စီးျပီးအထဲကို၀င္လာ

တာကို မခံႏိုင္တာျဖစ္မွာပါ။

ကြ်န္ေတာ္လုပ္ကိုင္ေနတဲ႔ လူမႈေရးေလာကမွာ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္အနည္းငယ္ကဆုိရင္ ဥေရာပက ႏုိင္ငံျခားသားေတြကို အားကိုးေနရမႈ

ေလ်ာ႔ခ်ျပီး အာရွသားေတြကိုေနရာေပးဖုိ႔ (အာရွသားေတြသာ အာရွစံႏႈန္းေတြကို ပိုရင္းႏွီးျပီး လုပ္သာကိုင္သာအေျခအေနကို ပို

ေတြးေတာစဥ္းစားေပးနိုင္တယ္ဆုိျပီး တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ႔ၾကတယ္။) ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံသားကိုသာ စီစဥ္ဆံုးျဖတ္ႏုိင္ခြင္႔ေန

ရာေတြမွာ ေပးဖုိ႔ေတြအထိ တိုးတက္ေတာင္းဆုိလာတာအျပင္ ခုဆုိ ႏုိင္ငံသားေတြ ဦးေဆာင္တဲ႔ LNGO၊ CBOေတြကို ပိုမိုတုိးျမွင္႔

ကူညီဖုိ႔ေပးၾကဖုိ႔ကို က်ယ္က်ယ္လြင္လြင္ေျပာဆုိေဆြးေႏြးလာၾကသလုိ ေအာင္ျမင္သလုိလုိလည္းရွိလာတယ္။

အဲဒါဘာေၾကာင္႔လဲဆုိေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကို နားလည္မေပးႏိုင္မႈ၊ လူရာမသြင္းမႈ၊ ကိုယ္ခ်င္းမစာမႈေတြကေန စတင္ခဲ႔တာဘဲ။

ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္၊ ဂ်ပန္လက္ေအာက္ေရာက္ခဲ႔သည္႔တုိင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သမုိင္းဖတ္စာမွာေတာင္ မုန္း

ေအာင္၊ ျပန္ကလဲ႔စားေခ်ေအာင္ ျပဌာန္းထားတာမ်ိဳးမေတြ႔ရဘူး။ (ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးကားေတြေတာင္ လူတုိင္းလက္ခံတာမဟုတ္

တဲ႔အျပင္ ရိုက္တဲ႔သူေတြကလည္း တျခားေတာ္လွန္ေရးကားေတြရိုက္ခြင္႔မသာေသးလုိ႔သာ ဂ်ပန္ေတြကိုခုထိ ရုပ္ရွင္ထဲက ေန

ေတာ္လွန္ေနၾကေသးတာပါ။) ဒါေပမယ္႔ ဂ်ပန္ေတြျမန္မာျပည္လာလုိ႔ ဘယ္သူမွ အမုန္းမ်က္လံုးနဲ႔ေတာင္မၾကည္႔ခဲ႔ၾကပါဘူး။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စနစ္ဆုိးတစ္ခုေၾကာင္႔ ကမာၻ႔အလယ္မွာ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႔ သူတပါးလူ၀ါး၀တာခံခဲ႔ရၾကတယ္။

ခံေနစဲအေျခအေနမွာ ကိုယ္႔အိမ္၊ ကိုယ္ေျမျပန္လာတဲ႔ အကိုအမေတြမွာေတာ႔ အဲလုိအေပၚစီးကၾကည္႔တဲ႔ စိတ္မ်ိဳးေတြနဲ႔ၾကည္႔

ျပီးျပန္လာမယ္ဆုိတာမ်ိဳးေတာ႔ အထူးသျဖင္႔ ဆင္ျခင္သင္႔တာေပါ႔..။ အတြင္းကလူေတြမွာ မ်ိဳးဆက္ကြာဟမႈ အခက္အခဲ၊ သမုိင္း

အဆက္ျပတ္မႈ ဆုိးက်ိဳးဆက္၊ လူငယ္ လူၾကီးအဟ၊ ျပင္ပေလကို တ၀ရႈရႈိက္ႏုိင္တဲ႔ အဆုပ္ေကာင္းေကာင္းရွိမေနေသးတာ အမွန္

ျဖစ္သလုိ အျပင္ေလာကရဲ႕ သိုင္းက်မ္းမွတ္တမ္းမွာလည္း သိုင္းသမားအခ်င္းခ်င္း လက္နက္ပုန္းနဲ႔ထု၊ အတြင္းအားခ်င္း ယွဥ္ျပီး

သိုင္းက်မ္းထူသေလာက္ ေအာင္ျမင္တဲ႔ သိုင္းကြက္ေတြထြက္မလာတဲ႔ သိုင္းက်မ္းၾကီးေတြကိုသာ သင္ၾကားရေတာ႔ သံသရနဲ႔

ဖဲၾကိဳးျဖတ္ဖြင္႔လွစ္ရတဲ႔ အေျခအေနမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာတာလည္းျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္ဟာ ကမာၻ႔အလယ္မေျပာနဲ႔ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာေတာင္ တုိးတက္မႈေနာက္က်ေနစဲဆုိတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔

လြန္ခဲ႔တဲ႔ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္က၊ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁၀ ေက်ာ္ကထက္ေတာ႔ ခ်ိတ္ဆက္ ဆက္သြယ္မႈပိုင္းေတြ အျပန္အလွန္ေဆာင္ရြက္မႈ

ပိုင္းေတြမွာ အတြင္းက ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အကိုအမေတြ၊ အသင္းအဖြဲ႔ေတြရဲ႕ အားထုတ္မႈနဲ႔ က်ိဳးရုန္းမႈနဲ႔ တုိးတက္လာတာေတာ႔

အမွန္ဘဲဗ်။ အဲဒီေတာ႔ ကခ်င္ျပည္နယ္က စစ္ေဘးေရွာင္စခန္း တစ္ခုခုက လူတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ရန္ကုန္က လၻက္ရည္ဆုိင္

ထဲက လူမႈေရးလုပ္ေနသူတစ္ဦးနဲ႔ နံပါတ္ေလး ကိုးလံုးေလာက္ႏွိပ္ျပီးခ်ိတ္လုိက္ယံုနဲ႔ အလံုးစံုပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္လုိ႔ရသလို အူမ

ေခ်းခါး ေဆြးေႏြးဖလွယ္လုိ႔ရေနပါျပီ။ အထူးသျဖင္႔ လူငယ္ေတြ အခြင္႔အလမ္းကို ဖမ္းကိုင္ျပီး ဘ၀ကိုအေျခကိုျမွင္႔ဖုိ႔နားလည္

လာၾကသလုိ၊ သူတုိ႔အခြင္႔အေရးကို သူတုိ႔ေတာင္းဆုိရမွန္းသိလာၾကပါျပီ။

အဲလုိအေျခအေနရွိေနတဲ႔ အေျခအေနေတြၾကားမွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ခ်င္း ညီညြတ္ေရးကိုဦးေဆာင္လုပ္ေနသူ ဘယ္သူမဆုိက ရိုးသားမႈနဲ႔ေရးေနရတာပါ။ ေပးဆပ္မႈနဲ႔ ေမာင္းႏွင္ေနရတာပါ။ ကတၱရာလမ္းေပၚကေန ရြံ႕ဗြက္ထဲျဖတ္မယ္ဆုိရင္ စီးထားတဲ႔

ရူးဖိနပ္ေလးလည္း ခြ်တ္ျပီးျဖတ္ရမွာျဖစ္သလုိ၊ ရြံ႕ဗြက္ကိုျဖတ္ေနစဥ္အခ်ိန္မွာလည္း ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ျဖတ္ႏုိင္တဲ႔စိတ္ထားမ်ိဳး

ရွိမွာ ရႊံ႕ဗြက္ျဖတ္ဖုိ႔ စဥ္းစားေစခ်င္ပါတယ္။

ဒီမုိကေရစီ လုိခ်င္တယ္၊ ရဖုိ႔ တုိက္ယူေတာင္းယူမယ္ဆုိတဲ႔ အေတြးေတြရွိလာတည္းက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဒီမုိကေရစီရျပီးေနခဲ႔ပါ

ျပီ။ တႏုိင္ငံလံုးက အဲလုိစိတ္ဓာတ္ထားခဲ႔တဲ႔အခ်ိန္ကစျပီး ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံျဖစ္ေနခဲ႔ပါျပီ။ ျပီးခဲ႔တဲ႔ ၁ ႏွစ္ေက်ာ္ကမွ ဒီမုိကေရစီ

ရခဲ႔တာလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္က လက္မခံပါဘူး။ ဒီမုိကေရစီဟာ အေႏွာင္႔အယွက္အတားအဆီးခံေနခဲ႔ရတာသာျဖစ္ပါတယ္။

ကိုယ္႔အိမ္ကိုယ္ျပန္လာေပမယ္႔ ေဘးအိမ္က ျခံစည္းရိုးေလးက်ိဳးေနတာ၊ ေဘးအိမ္ကကေလး ေက်ာင္း၀တ္စံုစုတ္ေလးနဲ႔ ေက်ာင္း

သြားေနတာေတြ႔ရင္ ျပံဳးျပပခံုးဖက္ျပီး ႏုတ္ဆက္ႏုိင္ဖုိ႔က်ိဳးစားတာဟာ ဘာလုိ႔ဆင္းရဲေနၾကတာ၊ အဲဒီလိုဆင္းရဲေနတာကို ဘာဘာ

ညာညာဆုိရင္၊ ကိုယ္ျပန္လာတဲ႔အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းက လမ္းေလးမွာကြမ္းယာေရာင္းေနတာ၊ ေလထုိးကြ်တ္

ဖာလုပ္ေနတာေတြ႔ရင္ သူ႔ဆုိင္၀င္ျပီး ကြမ္းတစ္ရာ၀င္စားလိုက္ဖုိ႔၊ ေရေႏြးၾကမ္းေလး၀င္ေသာက္လုိက္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားေပးမယ္ဆုိရင္

ခုခ်ိန္ထိ ဆင္းရဲေနတုန္းလား၊ မင္းကုိကူညီမယ္ ငါ႔ကိုေျခဆုပ္လက္နယ္ဆုိတာမ်ိဳးလာလုပ္ရင္ က်ိဳးေနတဲ႔ျခံစည္းရိုးတုိင္ေလး

ေတြဟာ၊ ထံုးအုိးထဲက ထံုးေတြဟာ၊ ကြ်တ္ဖာရင္သံုးတဲ႔ သံတုတ္ေတြဟာ ေမတၱာရွင္ၾကိးအတြက္ လက္ေဆာင္ျဖစ္သြားႏုိင္ပါ တယ္။

အခုအခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လုိေနတာ ဒီမိုကေရစီဆုိတဲ႔ စိတၱဇနာမ္ၾကီးမဟုတ္ပါဘူး။ ဆုိးတူေကာင္းဘက္၊ ေသေဖာ္ရွင္ဖက္ေတြရဲ႕ လူသားဆန္တဲ႔အသိအမွတ္ျပဳမႈပါ။ အေမေတြ၊ အေဖေတြလည္း အဲဒါကိုလုိေနတယ္၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း

လုိေနတယ္၊ ညီ၊ ညီမေတြကလည္း ေတာင္႔တေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ ေမွ်ာ္လင္႔မႈအရဆုိရင္.. ရပါတယ္ အကိုတုိ႔အမတုိ႔ရယ္ ေဒၚလာေတြလည္းယူမလာပါနဲ႔၊ ဒိုနာေတြလည္း ေခၚမလာပါနဲ႔၊ ေဘာ႔စိေတြလည္း ပါမလာပါေစနဲ႔ “ရိုးရိုးသား

သားစိတ္ထားေလးနဲ႔” အေမ႔အိမ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီျပန္မယ္သာ စိတ္ထားခဲ႔ပါ။

ႏူႏူ၀ဲ၀ဲ ျပဲျပဲကြဲကြဲ မည္းမည္းသည္းသည္ ဘယ္သူ႔ကိုမဆုိ လက္ခုပ္သံတစ္ေျဖာင္းေျဖာင္း၊ မ်က္ရည္တို႔လုိ႔တြဲေလာင္းနဲ႔ကို ၾကိဳဆုိေနၾက မွာပါလို႔ ညီေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အေ၀းက အကိုေတြအမေတြကို ေျပာပါရေစ။ ရိုးသားသူေတြအတြက္ ပန္းခင္းလမ္းၾကီးလုပ္ဖုိ႔

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔မွာ ပန္းေတြအမ်ားၾကီးစိုက္ထားၾကပါတယ္ဗ်ာ။          ။

ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင္႔

ညီေလး

စိမ္းခက္စိုး

“ပန္းခင္းလမ္းေလးျဖစ္ေစလုိ…”

ကြ်န္ေတာ္ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၈ႏွစ္ေလာက္က ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးဖူးတယ္။ လြန္းဆြဲသူမ်ားဆုိတဲ႔ကဗ်ာေလးပါ။ အဘုိးကိုသတိယ တုန္းကေရးထားတဲ႔ကဗ်ာေလးေပါ႔..။ အဘုိးက ဆံုးခါနီးေနာက္ဆံုးႏွစ္ေတြမွာ အေမ႔ကို သူရြာမွာျပန္ျပီး ေခါင္းခ်ခ်င္ေၾကာင္း တဖြဖြ ပူစာရွာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က ဘယ္လုိမွ အဘုိး ဆႏၵကို ျဖည္႔ဆည္းမေပးႏုိင္ခဲ႔ဘူး။ သူမေသခင္အေတာအတြင္း ဘယ္လုိမွ ရြာမွာလုိက္ မျပဳစုႏုိင္ဘူး။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေခ်ာ႔ေမာ႔ျပီး ေနာက္ဆံုးျမိဳ႕မွာဘဲ ဆက္ေနခိုင္းခဲ႔ရတယ္ေပါ႔ဗ်ာ။ ဒီလုိနဲ႔ အဘုိး လည္း ရြာအေၾကာင္းေတြ တဖြဖြေျပာရင္း၊ ေယာင္ရင္း ေနာက္ဆံုးထြက္သက္အထိ ျမိဳ႕မွာကြယ္လြန္ဆံုးပါးသြားခဲ႔ရတယ္။

အဲဒီလုိ အျဖစ္ေတြၾကားမွာ အေမက အဘုိးကိုသနားျပီး အျမဲေျပာတဲ႔စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္။ မင္းတုိ႔လူငယ္ေတြကေတာ႔ ဘယ္ နားလည္မွာလဲ မုိးဦးေလဦးဆုိရင္ ႏြားေတြေတာင္သူတုိ႔ငယ္ငယ္က ခ်ည္တုိင္ဆီျပန္ေျပးတတ္ေလ႔ရွိတယ္သားရဲ႕.။ အဲေတာ႔ လူဆုိတာ ကိုဇာတိခ်က္ေၾကြကို အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္တုိင္း လည္ျပန္လြမ္းေမာတတ္တာေပါ႔.. ဒါ အဆန္းမဟုတ္ ေပမယ္႔ မင္းတုိ႔အဘုိးဆႏၵကို မျဖည္႔ဆည္းေပးႏုိင္တာကိုဘဲ အေမတုိ႔စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရမွာတဲ႔။

အဲဒီတုန္းက အေမေျပာတာကို ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ခဲ႔ေပမယ္႔၊ ဘဝေပးအေျခအေနအရ ကိုယ္႔ဇာတိခ်က္ေၾကြက ေန စတင္ခြဲခြာလာခဲ႔ျပီး လူမႈဝန္ထမ္းတစ္ဦးအေနနဲ႔ ေဒသမ်ားစြာကို လည္ပတ္ေရာက္ရွိလာတဲ႔အခ်ိန္မွာေတာ႔ ေက်းလက္ ေဒသတခ်ိဳ႕မွာ မုိးဦးေလဦးဆုိ ႏြားေတြ ခ်ည္တုိင္ကေနရုန္းျပီး ေျခဦးတည္ရာေလ်ာက္ေျပးတာေတြ႔ေတာ႔မွ၊  ကြ်န္ေတာ္ ဆုိ တဲ႔ အေလအလြင္႔လူငယ္တစ္ေယာက္လည္း အေမ႔ရင္ခြင္လြမ္းသလုိလုိ၊ အိပ္ယာေလးလြမ္းသလုိလုိ၊ စာအုပ္ေတြ၊ တူတူမ ေလးေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္း၊ ခ်စ္သူေဟာင္းေတြ၊ ေက်ာင္းေဟာင္းေတြ၊ လမ္းေဟာင္းေလးေတြကို လြမ္းသလုိလုိ ျဖစ္မိ တတ္တာေတြနဲ႔ ကိုယ္ခ်င္းစာျပီး အဘုိး၊ အေမနဲ႔ အဲလုိေလ်ာက္ေျပးတတ္တဲ႔ ႏြားေတြကို ကိုယ္ခ်င္းစာသနားမိလာပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ မ်က္ရည္ေတာင္လည္မိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အိမ္နဲ႔က တစ္ေျမတည္း၊ တစ္ေရတည္း အခ်ိန္မေရြး ျပန္လုိ႔ရတဲ႔ အကြာအေဝးတစ္ခုမွာရွိေနခဲ႔ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ ျပည္ပႏုိင္ငံတစ္ခုအမွာ အလုပ္သြားလုပ္ဖူးတုန္းကဆုိ က်ီးကန္းေတြျမင္ရင္လည္း မ်က္ရည္လည္တယ္။ ေလ ယဥ္ပ်ံသံၾကားရင္လည္း မ်က္ရည္ဝဲတယ္။ အဆင္႔ျမင္႔နည္းစနစ္ေတြ ခံစားသံုးေဆာင္ေနသူေတြျမင္ရင္လည္း ဝမ္းနည္း မခ်ိ တင္ကဲျဖစ္တယ္။ ကိုယ္႔ မိရိုးဖလာဘာသာစကားေျပာသံေတြၾကားတိုင္းလည္း ဝမ္းနည္းတယ္။ တခါတေလ အလုပ္ထဲမွာ ဗမာစကားေျပာခ်င္လြန္းလုိ႔ ဘာမဆုိင္ညာမဆုိင္ စိတ္ဆုိးေဒါသထြက္ရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြေတာင္ရွိခဲ႔ျပီး ျပသနာေတြလည္း တက္ခဲ႔ရတယ္။

ခု မေန႔က အေဝးကလူေတြ ျပန္လာလုိ႔ရတယ္လုိ႔ သမၼတက လူစံုတက္စံုအေရွ႕မွာ ထုတ္ေဖာ္ေၾကျငာခဲ႔ေတာ႔ စိတ္ထဲမွာ အေဝးကလူေတြမ်က္ႏွာကို ျပန္ေတြးျပီး ၾကည္ႏူးရသလုိ၊ အဲဒီအေဝးေရာက္သူတုိ႔ရဲ႕ အတြင္းက ဇနီး၊ လင္၊ သားသမီး၊ မိဘ ေဆြမ်ိဳး အေပါင္းေတြရဲ႕ ကိုယ္စားလည္း ၾကည္ႏူးဝမ္းသာရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေမးျမန္းမႈမလုပ္ရ ကန္႔သတ္ျပီး ဖိတ္ေခၚ ေၾက ျငာခ်က္ထဲမွာ ေနာက္ဆက္တြဲျမွဳပ္ကြက္ေတြ၊ ႏုိင္ငံေတာ္အဆင္႔ ေဆာင္ရြက္စရာေတြ အမ်ားၾကီးက်န္မွာ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ လည္း ခံစားမိပါတယ္။ ျပန္လာခ်င္သူနဲ႔ ျပန္ေခၚလုိသူအၾကားမွာ နားလည္မႈတစ္ခု တည္ေဆာက္ရဦးမွာေပါ႔…။

အဲဒီေၾကျငာခ်က္နဲ႔မေရွးမေႏွာင္းမွာ အျပင္ေရာက္ေနသူ ညီအကိုေမာင္ႏွမတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ အတြင္းက မိသားစုဝင္ ညီအကိုေမာင္ ႏွမတစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕ ေထာက္ျပ၊ ေတာင္းဆုိမႈေလးတစ္ခုဟာ အထူးေလးစားေၾကနပ္စရာေကာင္းတာကို သြားေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒါ ကေတာ႔ အျပင္ကလူေတြ ျပန္မေခၚခင္ အတြင္းမွာ အက်ဥ္းက်ခံေနရသူေတြကို အရင္လႊတ္ေပးပါဆုိတာေလးပါ။ ကိုယ္႔အ တြက္ကိုယ္၊ ကိုယ္႔လံုျခံဳသာယာေရးအတြက္ကိုယ္ အရင္မယူ၊ မပူဘဲ တျခားတပါးအတြက္ ေတာင္းဆုိခ်က္ဟာ ဘယ္ ေလာက္ခ်စ္ခင္ေလးစားဖုိ႔ ေကာင္းသလဲဆုိတာ ေပၚလြင္ေနပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ ခံစားမႈအရဆုိရင္ အဲလုိေၾကျငာခ်က္ထြက္ေပၚလာတဲ႔အခ်ိန္မွာ အစိုးရသစ္တစ္ ရပ္ရဲ႕ မ ျဖစ္မေနလုပ္ကိုလုပ္ရမယ္႔ အလုပ္ေတြထဲက တစ္ခုကို လုပ္တာျဖစ္တဲ႔အတြက္ သိပ္ေထြေထြထူးထူး မခံစားရေပမယ္႔ ျပည္ သူဘက္က ကိုယ္ခ်င္းစာတရားအေျခခံျပီး ျပန္လည္တုန္႔ျပန္ခ်က္ကို ဖတ္ရသိရ ၾကားရတဲ႔အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး အံ႔ၾသ ေလးစားရပါတယ္။

အစိုးရအဖြဲ႔အေနနဲ႔လည္း ေခါင္းမေကာင္းတဲ႔ ေခါင္းေပါင္းေတြလုိ႔အျမင္ခံေနရတာကေန၊ လူေရွ႕သူေရွ႕မွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လည္း တုိင္းျပည္ကိုခ်စ္ပါတယ္ဆုိျပီး ငိုၾကီးခ်က္မလုပ္ျပရတဲ႔အေျခအေနကေန တကယ္ခ်စ္ခင္ေလးစားေၾကာင္း ေမတၱာ၊ ကတိ၊ သစၥာအေျချပဳျပီး လုပ္ျပ၊ အေကာင္အထည္ေဖာ္ျပေပးရမယ္႔ အလုပ္ေတြ အမ်ားၾကီးက်န္ေနေသးတယ္ဆုိတာ ရိုး ရိုးသားသားလက္ခံ ႏုိင္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။

တဆက္တည္း ကြ်န္ေတာ္ျမင္မိတာတစ္ခုက တခ်ိဳ႕က လူသိရွင္ၾကားေၾကျငာလုိက္ယံုနဲ႔ ျပန္လာဖုိ႔(ျပန္လာခ်င္ခဲ႔သည္ရွိ ေသာ္) ျဖစ္ႏုိင္သူေတြရွိသလုိ ကမာၻ႔ေနရာအႏွံ႔အျပား အထူးသျဖင္႔ အေရွ႕ေတာင္အာရွရဲ႕ ႏုိင္ငံအခ်ိဳ႕မွာ လူမသိ၊ ရွင္မၾကား မတရား လူကုန္ကူးခံေနရတဲ႔ ျမန္မာအမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕အေရး၊ ျပည္ပေရာက္အလုပ္သမားေတြရဲ႕အေရးကုိ ထင္ထင္ရွားရွား၊ ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း ကူညီကယ္ဆယ္ေပးဖုိ႔လည္း ျပည္သူတစ္ဦးအေနနဲ႔တိုက္တြန္းေတာင္းဆုိခ်င္ပါတယ္။

ဘယ္လုိဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလုိအျပဳသေဘာေဆာင္တဲ႔ အျဖစ္ပ်က္ေတြ၊ အျပဳမူအေျပာအဆိုေတြ အားလံုးကို ၾကိဳဆုိရမွာျဖစ္သလုိ၊ ဆထက္ထမ္းပိုး တုိးတက္ေကာင္းမြန္လာဖုိ႔ကိုလည္း ျပည္သူေတြ၊ အတုိက္အခံေတြ၊ အေဝးအနီးရွိေနသူေတြနဲ႔ မီဒီယာေတြ အားလံုးကလည္း ေစာင္႔ၾကည္႔ေထာက္ကန္ေပးထားျပီး တစ္ကယ္စစ္မွန္ေကာင္းမြန္ေသာ ရလာဘ္မ်ားျဖစ္ေပၚလာေရးကို အားေပး တုိက္တြန္းေတာင္းဆုိေပးေနရမွာ ျဖစ္တယ္လုိ႔လည္း ခံစားယံုၾကည္မိပါတယ္။

တစ္ခုေတာ႔ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္လံုး သတိထားေစခ်င္တာကေတာ႔ ခ်ည္တုိင္ေတာ႔ ခ်ည္တုိင္ပါဘဲ ဒါေပမယ္႔ ယာဇ္ပုလႅင္ေဘးက ခ်ည္တုိင္ မျဖစ္ေနဖုိ႔ေတာ႔ အလြန္အေရးၾကီးသလုိ ျပန္လာလုိသူေတြဘက္ကလည္း မိမိလံုျခံဳေရး၊ မိမိမိသားစုဝင္ေတြ လံုျခံဳ ေရး၊ လက္ရွိအစိုးရအဖြဲ႔ရဲ႕ ရယူလုိတဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာေတြကို ကိုယ္႔ဘက္ကလည္း လူၾကီးလူေကာင္းဆန္ဆန္ ျပန္လည္ေပးႏုိင္ မေပးနိုင္ ေတြးေတာခ်ိန္ဆျပီး အျပန္အလွန္ယံုၾကည္မႈရပါမွသာ ျပန္လာမယ္႔လမ္းကို ပန္းခင္းလွမ္းေစခ်င္ေၾကာင္းပါ….။

ေဝးေန၊ ခြဲေနၾကရေသာ မည္သူမဆုိ စည္းစည္းလံုးလံုး ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျပန္လည္ေတြ႔ဆံုႏုိင္ၾက ေစေၾကာင္း လည္း ဆႏၵျပဳလုိက္ပါတယ္။

ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင္႔

စိမ္းခက္စိုး

(အတြင္းမွ ညီငယ္)

(ၾကာသာပေတး) ၾသဂတ္စ္ ၁၉၊ ၂၀၁၁

ည - ၁၀ း ၅၀ နာရီ