အေနာ့္ရဲ႕ ဘဝကေလး ခ်ာခ်ာလည္

by ThuRa ThaWah on Monday, September 17, 2012 at 8:48pm ·

- သူရႆဝါ -

ဒီက ပရိသတ္ ႀကီးက ကိုရီးယား လူမ်ိဳးေတြ ထက္ေတာင္ ကိုရီးယား ကားေတြကို ႀကိဳက္ၾက သူမ်ား ဆိုေတာ့ ကိုရီးယားက နာမည္ႀကီး F4 ကားကို သိၾကမွာ ေသခ်ာတယ္။ အဲ .. အဲဒီလိုပဲ ဂ်ပန္မွာလည္း F4 ဆိုတဲ့ အဆိုေတာ္ အဖြဲ႕ ရွိေသးတယ္။ အေနာ္ ကေတာ့ အဲဒီ ဂ်ပန္ အက္ဖိုးေတြ၊ ကိုရီးယား အက္ဖိုး ေတြထက္ တစ္ပြင့္ ပိုႀကီးတယ္။ ဘာလို႔ ဆိုေတာ့ သားက အက္ဖိုက္ေလ။ သူတို႔က တစ္ဖြဲ႕လံုး ေလး ငါးေယာက္ ေပါင္းမွ အက္ဖိုးေတြ ဘာေတြ ျဖစ္တာ။ အေနာ္ ကေတာ့ တစ္ေယာက္ ထဲနဲ႔ အက္ဖိုက္ ျဖစ္တာ ဆိုေတာ့ သူတို႔ထက္ သာတာေပါ့။ တစ္ခုတည္း .. ဒါေပမယ့္ အက္ဖိုက္ လို႔ ေျပာလို႔ ရသေပါ့ေလ .. ဟဲဟဲ။ အက္ဖိုးထက္ သာတဲ့ အက္ဖိုက္ ဆိုလို႔ ဘယ္က ႐ုပ္ရွင္ မင္းသားလဲ၊ ဘယ္က အဆိုေတာ္ ေခ်ာေခ်ာေလး လဲလို႔ စဥ္းစား ေနၾက ၿပီလား။ တစ္ခုမွ မဟုတ္ပါဘူး။ အေနာ့္ နာမည္က အက္ဖိုက္။ ကြန္ပ်ဴတာမွာ သံုးရတဲ့ ကီးဘုတ္မွာ ပါတဲ့ ခလုတ္ ေတြ အမ်ားႀကီး ထဲက တစ္ခုေပါ့။

အခုေတာ့ အခြင့္အေရး ရတုန္း အေနာ္ ခံစားရတဲ့ ဒုကၡေတြ အေၾကာင္းကို ေျပာျပ ခ်င္တာပဲ။ အေနာ့္ကို ပိုင္တဲ့ ပိုင္ရွင္က ဟို .. ကေလာ္စာ ဆိုလား ဘာဆိုလားေတြ ေရးတဲ့ ေမာင္ဝါဝါ ဆိုတဲ့ လူႀကီးေပါ့။ သူ အေနာ့္ကို သိပ္ႏွိပ္စက္ တာပဲ။ သူ ကြန္ပ်ဴတာ ဖြင့္ေတာ့မယ္၊ အင္တာနက္ သံုးေတာ့မယ္ ဆိုရင္ အေနာ္ အားႀကီး စိတ္ညစ္တယ္။ အရင္တုန္း ကေတာ့ အေနာ့္ရဲ႕ ပိုင္ရွင္ ေမာင္ဝါဝါက အခုလို မဆိုး ပါဘူး။ ခပ္ေအးေအး ေနရွာတယ္။ သူ ဆိုးသြား တာက သူ႔ကို အၿမဲတမ္း ေျမွာက္ေပးတဲ့ သူ႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း စိုးမိုး ဆိုတဲ့ လူႀကီးေၾကာင့္။ အေနာ့္ရဲ႕ ပိုင္ရွင္ ေမာင္ဝါဝါက စာေတြ ဘာေတြသာ ေသခ်ာ ေရးတတ္တာ .. ကြန္ပ်ဴတာ အေၾကာင္းကို သိပ္ၿပီး သိတာ မဟုတ္ဘူး။ သံုးတတ္တယ္ ဆို႐ံုေလာက္ တတ္တာ။ ကြန္ပ်ဴတာထဲ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ ေရးမယ္၊ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ စာအုပ္ေတြ ဖတ္မယ္၊ ဒီေလာက္ပဲ အရင္က သိတာဗ်။ အဲဒီ စိုးမိုး ဆိုတဲ့ လူႀကီးနဲ႔ ေတြ႕မွ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ဂိမ္းေတြ ဘာေတြေဆာ့၊ ဟိုကလိ ဒီကလိ၊ အင္တာနက္သံုး  ဆိုတာေတြ လုပ္တတ္ လာတာ။ အေနာ္ စၿပီး ဒုကၡ ေရာက္ခဲ့ တာကလည္း အဲဒီ စိုးမိုးႀကီး ေၾကာင့္ပဲ။ တစ္ခါသား .. စိုးမိုး ႀကီးက ေမာင္ဝါဝါကို သင္ေပးတယ္။

“ဒီမယ္ .. ဝါဝါ၊ ေရွာ့ကပ္ေတြ သံုးစမ္း ပါကြ၊ ေနရာတကာ ေမာက္စ္ႀကီး တကားကားနဲ႔ တံုးလိုက္တာ၊ ကြန္ပ်ဴတာ ကၽြမ္းတဲ့ ဆရာႀကီးေတြ ဆိုတာ ေမာက္စ္ေတြ ဘာေတြကို သိပ္ ဂ႐ုစိုက္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ေရွာ့ကပ္ နဲ႔ပဲ အလုပ္ လုပ္ၾကတာ .. အလုပ္ လည္း ပိုတြင္ တာေပါ့ကြာ .. အဟင္းဟင္း” တဲ့။ သူေျပာတဲ့ ေရွာ့ကပ္ ဆိုတာက ကြန္ပ်ဴတာတို႔ အင္တာနက္တို႔ သံုးရင္ ေမာက္စ္နဲ႔ လွမ္းၿပီး လက္ဖ္ ကလစ္ေတြ၊ ဝ႐ိုက္ ကလစ္ေတြ မႏွိပ္ဘဲ ကြန္ပ်ဴတာ ကီးဘုတ္မွာ ပါတဲ့ ခလုပ္ ေတြကို ေမာက္စ္ အစား တြဲသံုးတဲ့ အတိုေကာက္ အလြယ္နည္းကို ေျပာတာ။ ၿပီးေတာ့ စိုးမိုးႀကီးက ေမာင္ဝါဝါကို သူသိထား သမွ် ဝင္းဒိုး ေရွာ့ကပ္ေတြ၊ အင္တာနက္ ေရွာ့ကပ္ေတြ သင္တန္း ပို႔ခ် ေတာ့တာပဲ။ အဲဒီ ကတည္းက အေနာ္ ကေတာ့ လန္႔ ေနၿပီ။ အေနာ့္ ပိုင္ရွင္ ေမာင္ဝါဝါ အေၾကာင္း အေနာ္က သိပ္ သိတာေပါ့။ “လူၾကည့္ေတာ့ အႏူ၊ စားခ်င္ တာက တူနဲ႔” ဆိုသလိုပဲ။ ဘာမွသာ မတတ္တာ၊ ဆရာႀကီး လုပ္ၿပီး တအား ၾကြားခ်င္ တာေလ။

အဲဒီ ေန႔က စၿပီး ေမာင္ဝါဝါ တစ္ေယာက္ ေရွာ့ကပ္ ေတြကို ေရေရ လည္လည္ သံုးပါ ေလေရာလား။ ကြန္ပ်ဴတာေလး ေလာ့ခ်မယ္ ဆိုရင္ ဝင္းဒိုးကီး ေလးနဲ႔ အယ္လ္ ေလးနဲ႔ တြဲႏွိပ္ လိုက္ရမွ၊ ကြန္ပ်ဴတာ ပိတ္မယ္ ဆိုရင္ ေအာလ္တားနဲ႔ အက္ဖိုး ေလးနဲ႔ တြဲႏွိပ္ လိုက္ရမွ ေက်နပ္တာ။ တစ္ခါ တေလ ေမ့ၿပီးေတာ့ ေမာက္စ္နဲ႔ ရွပ္ေဒါင္း ခလုပ္ကို ႏွိပ္မိရင္ေတာင္ သူ႔နဖူး သူ႐ိုက္ၿပီး “ေအာင္မေလး .. ေမ့ေတာ့မလို႔ …” ဆို ေအာ္ၿပီး ကန္ဆယ္လ္ ျပန္လုပ္၊ ၿပီးမွ ေအာလ္တားနဲ႔ အက္ဖိုးကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ႏွိပ္ ေတာ့တာရယ္။ ေမာင္ဝါဝါ အင္တာနက္ မသံုးခင္ အခ်ိန္ အထိေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ေရွာ့ကပ္ ေရာဂါက အေနာ့္ကို သိပ္မထိခိုက္ လွပါဘူး။ တစ္ခါတေလ စက္ေတြ ဘာေတြ ဟမ္းလို႔ နမ္းေလာ့ခ္ (Num Lock) ေတြ ေလွ်ာက္ႏွိပ္၊ ရီဖရက္ရွ္ လုပ္ခ်င္ရင္ အက္ဖိုက္ ဆိုတဲ့ အေနာ့္ကို တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္း လာႏွိပ္။ ဒီေလာက္ပဲ။ ဒါေတာင္ ကြန္ပ်ဴတာကို ေကာင္းတာ မဝယ္ဘဲ ကပ္ေစးနည္းၿပီး ေဈ းေပါတာ ဝယ္ထားတာ ဆိုေတာ့ စက္ကလည္း အခုေနာက္ပိုင္း ခဏခဏ ဟမ္းတယ္။ ဟမ္းရင္လည္း သူက ခပ္တည္တည္ ဆရာႀကီး ဂိုက္နဲ႔ မ်က္ေမွာင္ႀကီး ႀကံဳ႕ၿပီး အေနာ့္ကို တျဗင္းျဗင္း ႏိွပ္လို႔ ရီဖရက္ရွ္ လုပ္တာပဲ။

အဲ .. အေနာ္ ဒုကၡ တြင္တြင္ ေရာက္တာ ကေတာ့ သူ အင္တာနက္ သံုးတတ္ လာတဲ့ အခ်ိန္မွာဗ်ိဳ႕။ တစ္ေန႔သား ေမာင္ဝါဝါ အင္တာနက္ သံုးေနရင္း တန္းလန္း ေကာ္နက္ရွင္ က်ပါ ေလေရာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေမာင္ဝါဝါ ႀကီးက ဖြတ္ဘုတ္ ဆိုလား ဘာဆိုလား ႀကီးထဲ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်က္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ေကာ္နက္ရွင္ က်သြားေတာ့ စကား ေျပာေနရင္း တန္းလန္းနဲ႔ ေမာင္ဝါဝါႀကီး ဖီးလ္ငုပ္ သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အေနာ့္ကို ဆယ္စကၠန္႔ျခား တစ္ခါေလာက္ ႏွိပ္ေတာ့တာပဲ။ ပထမေတာ့ အသာတၾကည္ ေအးေအး ေဆးေဆး ႏွိပ္တာ ပါပဲ။ ငါးမိနစ္ ဆယ္မိနစ္ ေလာက္ ၾကာတဲ့ အထိ ေကာ္နက္ရွင္ ကလည္း ျပန္တက္ မလာ၊ ေကာင္မေလး နဲ႔လည္း စကား ဆက္ေျပာလို႔ မရေတာ့ စိတ္ေတြ တိုလာၿပီး …

“ဒီေကာ္နက္ရွင္ က်ျပန္ေတာ့ ကုန္ေဈ းႏႈန္းနဲ႔ ေျပာင္းျပန္၊ သူ႔မလဲ က်ခ်ည္း က်ေနေတာ့တာပဲ၊ ၾကာေတာ့ စိတ္က မရွည္ခ်င္ ေတာ့ဘူး တကယ္ ..” ဆိုၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ေအာ္ဟစ္ၿပီး အေနာ့္ကို “ရီဖရက္ရွ္.. ရီဖရက္ရွ္” နဲ႔ နာမည္ႀကီး တ,တၿပီး ႏွိပ္ေတာ့တာပဲ။ ေကာ္နက္ရွင္ ဆိုတာ ကလည္း သူႏွိပ္မွ သူ႔ကို အျမင္ကပ္ လို႔လား မသိ၊ ျပန္ကို တက္မလာ ဘူး။ အဲဒီ ေကာ္နက္ရွင္ မတက္ေလ၊ ေမာင္ဝါဝါႀကီး ေဒါသေတြ ထြက္ေလ၊ အေနာ့္ကို စြပ္ႏွိပ္ေလပဲ။ ေဒါသ ထြက္ေတာ့ လက္ကပါ ၾကမ္းလာ တာေပါ့။

“အား … မရေတာ့ဘူး၊ ေဒါသ ထြက္လာၿပီ၊ ငါ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ လုပ္လိုက္ရရင္ ဒီေကာ္နက္ရွင္ေတာ့ အေတာင့္လိုက္ အသက္ထြက္ ကုန္ေတာ့မယ္”

“ေျဗာင္း ..”

အေနာ့္ ေခါင္းေတြ ခ်ာခ်ာလည္ သြားတယ္။ ဇက္လည္း အေတာ္ကို ပုၿပီး ဝင္သြားတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ .. သူ႔ဟာသူ မတက္တဲ့ ေကာ္နက္ရွင္ကို ေဒါသထြက္ၿပီး သတ္ခ်င္တာ .. အေနာ့္ကို ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ အားႀကီးနဲ႔ အတင္း ဖိရ သလားလို႔။ အေနာ့္မွာ နာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္ ဝဲတယ္ …. တကယ္။ က်တာက ေကာ္နက္ရွင္၊ အထု ခံရတာက အေနာ္ .. ဘာမွလည္း မဆိုင္ဘဲနဲ႔။

အဲဒီ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေကာ္နက္ရွင္ ကပဲ ပိုပို က်သလား၊ ေမာင္ဝါဝါပဲ အရင္ထက္ ေဒါသႀကီး လာသလား မသိပါဘူး။ အေနာ့္မွာ ခဏခဏ အဖိႏွိပ္ ခံေနရ ေတာ့တာပဲ။ ႏွိပ္လိုက္ တိုင္းလည္း ေဒါသႀကီးနဲ႔ အားႀကီးနဲ႔။ ရီဖရက္ရွ္ေတြ စြပ္ႏွိပ္ရင္ ေကာ္နက္ရွင္ ျပန္တက္ လာမယ္ လို႔မ်ား စိုးမိုး ဆိုတဲ့ လူႀကီး သင္ေပး သြားျပန္ ၿပီလား မသိပါဘူး .. ဘာမွလည္း မဆိုင္ ဘဲနဲ႔ ဟာကို။ မခံႏုိင္ လြန္းလို႔ နာက်င္ ညည္းညဴၿပီး “သူ႔ ကြန္ပ်ဴတာ ႀကီးသာ တပ္စခြင္ ျဖစ္လိုက္ စမ္းပါေတာ့လား” လို႔ မၾကား တၾကား ေျပာမိ ျပန္ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာ ေမာ္နီတာ ႀကီးက အေနာ့္ကို မ်က္ေစာင္း လွမ္းထိုးၿပီး “ဘာကြ .. ဒီေလာက္ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ လက္ႀကီး ေတြနဲ႔ တစ္ခ်ိန္လံုး မင္းတို႔ ခလုပ္ ေတြကို ႏွိပ္ေနတာ ၾကည့္ရ ကတည္းက ငါ ေၾကာက္ေနတာ၊ တပ္စခြင္သာ ျဖစ္လို႔ ကေတာ့ ငါ့မ်က္ႏွာႀကီး အခုေလာက္ဆို ခ်ိဳင့္ေတြ၊ ခြက္ေတြနဲ႔ ျဖစ္ေန ေတာ့မွာေပါ့ .. တိုးတိုးေန” လို႔ ျပန္ေဟာက္တယ္။ အေနာ္လည္း ဘာမွ မေျပာရဲေတာ့ ျပန္ဘူး။

အခုေတာ့ အေနာ္ တိတ္တိတ္ေလး ဆုေတြ ေပါင္းစံု ေတာင္းတတ္ လာၿပီ။ “ျမန္မာ အင္တာနက္ ယူဇာေတြရဲ႕ ဆႏၵနဲ႔ အေနာ္နဲ႔ အတူတူပါပဲ .. ေကာ္နက္ရွင္ႀကီး က်, က် မေနပါ ေစနဲ႔ေတာ့ ဘုရား”၊ “က်မယ္ ဆိုလည္း ေမာင္ဝါဝါႀကီး အေနာ့္ကို ခဏခဏ မႏွိပ္ ပါေစနဲ႔”။ ဒါမွမဟုတ္ ..

“ေကာ္နက္ရွင္ က်တဲ့ ေနရာက လူရဲ႕ ကြန္ပ်ဴတာ ထဲက အက္ဖိုက္ မျဖစ္ ပါရေစနဲ႔”။ ဒီလိုမွ မဟုတ္လည္း .. “ေကာ္နက္ရွင္ ဘယ္လို က်က် .. ဘယ္လို လူရဲ႕ လက္ထဲ ေရာက္ေရာက္ ျဖစ္ေလရာ ဘဝမွာ တျခား ခလုပ္ ျဖစ္ရင္ ျဖစ္ပါေစ၊ အက္ဖိုက္ ဘဝကို ဘယ္ေတာ့မွ မေရာက္ ပါေစနဲ႔”။ အို .. ရႈပ္ပါတယ္ေလ .. အားလံုးကို ေပါင္းၿပီး တစ္ခါတည္း ဆုေတာင္း လိုက္ေတာ့မယ္။ “ေနာင္ ျဖစ္ေလရာ ဘဝမွာ .. ေကာ္နက္ရွင္ က်တဲ့ ေနရာမွာ အင္တာနက္ အၿမဲတမ္း သံုးတဲ့ ေမာင္ဝါဝါရဲ႕ ကြန္ပ်ဴတာထဲက အက္ဖိုက္ ဘဝကို မေရာက္ ပါရေစ .. ေစ ..”

အေနာ့္ ဆုေတာင္း ေလးေတာင္ မဆံုးလိုက္ ပါဘူး။ ထံုးစံ အတုိင္း ေကာ္နက္ရွင္ က်လို႔ စိတ္တို ေနတဲ့ ေမာင္ဝါဝါရဲ႕ အသံဝါႀကီးနဲ႔ ေဒါသ တႀကီး ေအာ္ဟစ္ႀကိမ္းေမာင္း သံကို သတိမလစ္ခင္ ေနာက္ဆံုး ၾကားလိုက္ရၿပီး ေလာကႀကီး တစ္ခုလံုး ခ်ာခ်ာလည္ သြားပါေတာ့တယ္။

“တယ္ေလ .. က်ေနျပန္ၿပီ .. ေဒါသေတြ အေခ်ာင္းလိုက္ ထြက္လာၿပီကြာ .. ငါ စိတ္ရွိလက္ရွိ လုပ္ထည့္ လိုက္ေတာ့မယ္”

“ေျဗာင္း ..”

၁၀ - စက္တင္ဘာ -၂၀၁၂