ေစာရ ႏွင့္ နာဂါဇုန

by Zay Ya on Wednesday, August 1, 2012 at 3:09am 

Q: ဘာဝနာပဲ ေျပာၿပီး၊ အက်င့္သီလ ေစာင့္ထိန္းမႈ နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာမွ ေျပာတာ မေတြ႔ရဘူး။ ကိုယ္က်င့္ သိကၡာမွာ- ဘယ္ဟာ မွန္ၿပီး ဘယ္ဟာ အမွားလို႔ ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္မလဲ။

A: ဘယ္ဟာ အမွား၊ ဘယ္ဟာ အမွန္ ပါ ဆိုတာ ေတြ ကို ဆိုင္ရာ ဘာသာေရး အားလံုး မွာ ကိုယ္စီ သတ္မွတ္ ျပဌာန္း ထား တယ္။ "ဒါ လုပ္ပါ - ဟိုဟာ မလုပ္နဲ႔။ ဒါ ကုသိုလ္၊ ဟိုဟာ အ ကုသိုလ္၊ ဒါ က ကုိယ္က်င့္သီလ၊ ဟိုဟာ က ေဖာက္ျပားမႈ အျပစ္ - စသျဖင့္ ခြဲျခား ေျပာ ၾကား ထားၿပီး ျဖစ္ပါ တယ္ ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ ခြဲျခား သတ္မွတ္ တာ ဟာ မွန္တယ္ လို႔ က်ေနာ္ မျမင္ဘူး။ ဒါ့အျပင္ အဲ့ဒီ သတ္မွတ္ ခြဲျခား၊ ပညတ္ ခ်က္ ဟာ စင္စစ္ အက်ိဳး သက္ေရာက္မႈ မရွိေန ဘူးရယ္။

ဘဝ တစ္ခုလံုး ဟာ အၿမဲ ေျပာင္းလဲ ေနပါ တယ္ ။ ခင္ဗ်ား တခဏေလး စိုက္ၾကည့္႐ံုနဲ႔ ကိုယ့္ ဘာသာ သိႏိုင္တယ္။ ဘယ္ အရာ မွ မက်ိန္းေသ ရင္ေတာင္ - ေျပာင္းလဲေန တဲ့ ျဖစ္စဥ္ ကေတာ့ က်ိန္းေသ ရွိကို ရွိ ေနတယ္။ ခင္ဗ်ား အပါအဝင္ အရာရာ တိုင္း ဘယ္ တစ္ခုမွ မခၽြင္းမခ်န္ ဆက္ခါ ဆက္ခါ ေျပာင္းလဲ ေန တယ္။ အဲ့ဒီ အေျပာင္းအလဲ ေတြ ၾကားထဲမွာ - ဒါကို အမွန္၊ ဟိုဟာ ကို အမွား လို႔ - Ready-made အေျဖေတြ - ခင္ဗ်ား ဘယ္အေၾကာင္းနဲ႔ ယူထား မလဲ။ ဘယ္လို ယူထား မလဲ။ အသင့္ ထုပ္ပိုး ၿပီးသား အေျဖေတြ နဲ႔ ခင္ဗ်ား ေရွ႕မွာ ရွိမယ့္ အေျပာင္းအလဲ တိုင္း၊ ျဖစ္ရပ္ တိုင္း ကို ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ မလဲ။

ဒီၾကား ထဲ က - "ဘယ္လို အေျခ အေန ျဖစ္ျဖစ္ ဒါပဲ လုပ္ရမယ္ - ဒါမွ အမွန္ပါ" လို႔ က်ေနာ္ က ေျပာမယ္ ဆိုပါစို႔။ ခင္ဗ်ား လည္း က်ေနာ့ ကို ခင္မင္ရတဲ့ မိတ္ေဆြ တစ္ဦး မို႔ ခ်စ္ခင္ ယံုၾကည္ လို႔၊ လက္ခံ စြဲျမဲ ထားမယ္ ဆိုပါစို႔။ ခင္ဗ်ား ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိတဲ့ ျဖစ္ရပ္ တစ္ခု ႀကံဳ ဆံုတဲ့ အခါ - က်ေနာ္ ေျပာမယ့္ အဲ့ဒီ Moral Code နဲ႔ - ခင္ဗ်ား ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ မလဲ။ ခင္ဗ်ား ကိုယ္တိုင္ အသိ မပါဘဲ - မွတ္သား မိလို႔ သက္သက္ - လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ ဟာ ခင္ဗ်ား ရင္တြင္းထဲ Dilemma သာ ေပၚေပါက္သြား ဖို႔ ရွိတယ္။ ခင္ဗ်ား အတြက္ အဟန္႔ အတား သာ ျဖစ္ေန ပါလိမ့္မယ္။

ဘာသာေရး အားလံုး နီးပါးဟာ အဲ့ဒီ ကိုယ္က်င့္ ေဗဒ အမွန္ေတြ၊ အမွားေတြ ကို - ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ ေရး မွတ္ ျပ႒ာန္း ထားၿပီး သားရယ္ ။ သီလေတြ၊ ပညတ္ေတာ္ ေတြ ထုတ္ထား တယ္။ အဲ့ဒါ ေၾကာင့္ လည္း အဲ့ဒီ ဘာသာတရားေတြ ေပၚထြန္းၿပီး ႏွစ္ေပါင္း ေထာင္ခ်ီ ၾကာျမင့္ လာတဲ့ ယခုထက္ တိုင္ - ကေန႔ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ အမွန္ေတြ - အမွားေတြ ေမးေနရတုန္း။ တြန္းထိုး ေျခတင္ ျပဳေန ရတုန္း ပဲ။ ေခတ္ေတြ သာ အဆက္ဆက္ ေျပာင္း လာခဲ့တယ္။ လူေတြ ဘာျဖစ္လာ သလဲ။ ႀကိဳတင္ မွတ္သား ၿပီး အေျဖ မူေသ ေတြနဲ႔ - ႏွလံုး မပါ၊ အသိ မရွိ၊ စက္႐ုပ္ေတြ သာ ျဖစ္လာ ခဲ့တယ္။ ၾကည့္ၾကည့္ပါ။ အကေလးငယ္ ေတာင္ ပညတ္ေတာ္ ေတြ၊ ကို ေျပာျပ ႏိုင္ ပါ တယ္။

ပညတ္ေတာ္ ေတြ ကို ေရရြတ္ ရင္း ဘယ္ အေၾကာင္း အက်ိဳး မွ မ်ားမ်ား စားစား ေထာက္ျပ စရာ မလို ဘူး။ - Instruction ေတြ အလြယ္ တကူ ေပးႏိုင္ တယ္။ ဒီလို နဲ႔ ကေန႔ လူ အမ်ား ဟာ ရာစုႏွစ္ နဲ႔ ခ်ီ - ဝန္စုတ္ႀကီး ထမ္း လာ ခဲ့တယ္။ အခ်က္အလက္ ေတြ ကို အသိမပါဘဲ ဥစၥာသိမ္းသလို ေသာ့ခတ္ သိမ္းလာ ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗုဒၶ၊ ခရစ္၊ ဂ်ဳဒ၊ မိုဟာမက္ဒ္ တို႔ ခ်မွတ္ထားတဲ့ ကိုယ့္က်င့္ စည္းမ်ဥ္း ေတြမွာ - တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု ညီမ်ွတာေတြ မညီမ်ွတာေတြ ရွိတယ္။ ခင္ဗ်ား ဘယ္လို သြားၿပီး ရင္ၾကားေစ့ မလဲ။ ဒီၾကား ထဲမွာ ကေန႔ အထိ တြန္းထိုး ေန တဲ့ ပညတ္ သတ္မွတ္ခ်က္ - အရာေတြ အမ်ားအျပား ထပ္ကာ ထပ္ကာ ထြက္ရွိေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္ ပံုျပင္ တစ္ပုဒ္ ေျပာၾကည့္ ပါမယ္။ အဲ့ပံုျပင္ ကေန က်ေနာ္ ေျဖလိုတဲ့ အေျဖ ရႏိုင္မယ္ ထင္တယ္။

နာဂါဇုန ဆိုတဲ့ သူေတာ္စင္ႀကီး တစ္ပါး ရွိပါတယ္။ သူ႔ဆီမွာ အလွဴခံ စားမယ့္ ခြက္အညစ္ (သပိတ္) တစ္လံုးကလြဲရင္ - အျခား ဘာမွ မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို မင္းဧကရာဇ္ ေတြ ကလည္း ေလးစား တယ္။ သူႂကြယ္ သူေဌး ေတြကလည္း အျမတ္တႏိုး ရွိတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ အလား တူ - မင္းမိဖုရား၊ သူေဌး ကေတာ္ ေတြ ကလည္း ျမတ္ႏိုး ကိုးကြယ္ ၾကတယ္။ တစ္ေန႔ - နာဂါဇုန ၿမိဳ႕တြင္း ဆြမ္းခံ ထြက္ေတာ့ - မင္းမိဖုရားက လာ ကန္ေတာ့ တယ္။ "အရွင္ နာဂါဇုန။ အရွင့္မွာ - ခြက္ေဟာင္းေလး တစ္လံုးနဲ႔ လွည့္လည္ အလွဴခံ ေနရ တာကို တပည့္ေတာ္မ မၾကည့္ရက္ ႏိုင္ ျဖစ္ရပါတယ္။ အရွင္ ဟာ ႀကီးျမတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပါ။ ဘုရင္တကာ ဦးခိုက္ရတဲ့ သူေတာ္စင္ႀကီး တစ္ပါးပါ။ တပည့္ေတာ္မ အရွင့္အတြက္ ေရႊသပိတ္ တစ္စံု လွဴဒါန္း လိုတဲ့ အာသီသ ရွိပါတယ္။ ဒီ ေရႊသပိတ္မွာ - စိန္ ေက်ာက္ နီလာ ေတြ စီခ်ယ္ ထား တယ္။ တစ္တိုင္းျပည္ လံုးက - အဖိုးအထိုက္ဆံုး ရတနာ ေတြ ေပါင္းစု ထားပါတယ္ အရွင္။ ခ်ီးေျမွာက္ေသာ အားျဖင့္ မျငင္းပယ္ေစလိုပါ။ လက္ ခံေတာ္ မူပါ" လို႔ ေျပာတယ္။

ဒီ မိဖုရားရဲ႕ စိတ္အတြင္း မွာေတာ့ - ဒီ အရွင္နာဂါဇုန ဟာ သူေတာ္စင္ႀကီး ျဖစ္တဲ့ အတြက္ - ဒီလို ေရႊေငြ ရတနာေတြကို ျငင္းပယ္ လိမ့္မယ္လို႔ ေတြးထင္ထားပါတယ္။ "ငါ ဟာ ေရႊေငြ ေတြနဲ႔ မအပ္စပ္တဲ့ သူေတာ္စင္ ပါ။ စည္းစိမ္ ဥစၥာကို စြန္႔ပယ္ ထားၿပီး ငါ့အတြက္ ဒါေတြ မလိုအပ္ပါ" လို႔ ဒီ သူေတာ္စင္ႀကီး အျငင္းစကား ဆိုမွာပဲ လို႔ တစ္ဖက္မွာ ေတြးထားၿပီးသားပဲ။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္ လက္ေတြ႔မွာ - နာဂါဇုန က မဆိုင္းမတြပဲ - "ေကာင္းၿပီ၊ ခ်စ္သမီး၊ ငါ့သပိတ္ေဟာင္းကို သင့္ထံ စြန္႔ႀကဲလိုက္ၿပီ။ ေရႊသပိတ္ကို ေပးေတာ့"

မိဖုရား လည္း အံ့အားသင့္ သြားတယ္။ သူ ေတြးထား၊ ထင္ထားတာနဲ႔ တစ္ျခားစီ ျဖစ္ေန တာမို႔ -စိတ္ထဲ ကသိကေအာက္ လည္း ျဖစ္ သြားတယ္။ ဒါဟာ လူအမ်ားရဲ႕ ထံုးစံ ျဖစ္ပါတယ္။ သူေတာ္စင္ လို႔ ဆိုတာနဲ႔ ဘယ္လို အခ်က္ေတြ နဲ႔ ကိုက္ညီ ေနရမယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ယခင္ သိထား ၾကားထားတာေတြနဲ႔ ေတြးထင္ လိုက္ၾကတာခ်ည္းပဲ။ အမ်ားစုဟာ သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ မက်င့္ႀကံ မရွိႏိုင္ ရင္ေတာင္ - သူေတာ္စင္ ဆိုတာ ဘယ္လို ၊ ဘယ္ဝါ၊ ဘယ္အခ်က္ေတြ ကိုက္ညီ ရမယ္လို႔ ျပ႒ာန္း ထားၿပီး စိတ္ ရွိေနတတ္ပါတယ္။

နာဂါဇုန က ေရႊ သပိတ္ ကို လက္ခံ လိုက္ၿပီး ျပန္ႂကြ သြားတယ္။ ဒါကို သူခိုး တစ္ေယာက္ က ျမင္ပါတယ္။ သူေတာ္စင္ႀကီး လက္ထဲ က သပိတ္ ကိုလည္း ျမင္တယ္။ အဖိုးထိုက္တန္တဲ့ ရတနာမွန္း လည္း သိတယ္။ "ဒီလို ရတနာမ်ိဳး တစ္စုတစ္ေဝးတည္း ေတြ႔ရဖို႔၊ ႀကံဳရ ဖို႔ အင္မတန္ ခဲယဥ္း တယ္။ ငါ ခိုးခဲ့သမ်ွ ပစၥည္းေတြ အားလံုး စုရင္ေတာင္ ဒီသပိတ္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို မွီမွာ မဟုတ္ ဘူး။ ဒီ ဦးျပည္း ရဟန္းႀကီး က ဒီေလာက္ တန္ဖိုးရွိတဲ့ သပိတ္ကို ဘယ္လို သိမ္းဆည္းမလဲ။ သူ႔ဆီမွာ ဘာအခုအခံ အကာအကြယ္မွ မရွိဘူး။ သူ႔လက္ ထဲက ဒီ ရတနာ ကို လူတိုင္း ယူႏိုင္ ေနတယ္။ ငါေကာ - ဘာလို႔ ယူလို႔ မရရမွာလဲ"

အဲ့လိုနဲ႔ သူခိုး က သူေတာ္စင္ႀကီး ေနာက္က လိုက္လာ ခဲ့ တယ္။ နာဂါဇုန က ဒီ သူခိုးရဲ႕ ေျခသံကို ၾကားပါတယ္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ လိုက္လာေနတယ္ လို႔ သိထားတယ္။ အဲ့လိုနဲ႔ သူ သီတင္းသံုး ရာ ေက်ာင္းသခၤမ္း ကို ေရာက္လာတယ္။ ေက်ာင္းသခၤမ္း ဆိုေပမယ့္ ယိုင္တိ ယိုင္နဲ႔ ခေနာ္နီ ခေနာ္နဲ႔ အေဆာက္ အဦ သက္သက္။ တံခါး မရွိတဲ့ အျပင္၊ ေဘးနံရံ တစ္ခ်ိဳ႕မွာ ၿပိဳပ်က္ ေန တာေတြ ေတာင္ ရွိေသး တယ္။ သူခိုးက ဒါကို ျမင္ေတာ့ ပို စိတ္ဝင္စား သြားတယ္။ ဒီတန္ဖိုးႀကီး သပိတ္ ကို ဒီသူေတာ္စင္ႀကီး က - ဒီလို ေက်ာင္းသခၤမ္း မ်ိဳး နဲ႔ ဘယ္လို ထိန္းသိမ္း မလဲ။ နာဂါဇုန လည္း ေက်ာင္းသခၤမ္း ထဲ ဝင္သြားတဲ့ အခါ - သူက ေက်ာင္း အျပင္ အကြယ္ တစ္ေနရာ ကေန ပုန္းရင္း ေစာင့္ေနတယ္။

နာဂါဇုန က ေက်ာင္း ထဲ ေရာက္မဆိုက္ပဲ - ေရႊသပိတ္ ကို အျပင္ဘက္ လႊတ္ပစ္ လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီမွာ မွ - သူခိုးလည္း ပိုၿပီး အံ့အား သင့္ သြားတယ္။ လႊတ္ပစ္လိုက္တဲ့ ေရႊသပိတ္ က ပုန္း ေနတဲ့ သူ႕ အနား ကို ေရာက္တယ္။ သူ သပိတ္ကို တုန္ရီ ေနတဲ့ လက္ အစံု နဲ႔ - ေကာက္ကိုင္ လိုက္ပါ တယ္။ တကယ္တမ္း ဒီ သူခိုး ဟာ သူခိုးတကာ့ သူခိုး ထဲမွာ ထိပ္တန္း က ရွိတဲ့ သူခိုး။ ေစာရ နကၡတ္ ယွဥ္ၿပီး ဖြားလို႔ - မခိုးရ မေနႏိုင္ေအာင္ ခိုးေန ခဲ့ ေပမယ့္ ခိုးတဲ့ အလုပ္ကလြဲရင္ က်န္ေနရာေတြ မွာ ေစာင့္စည္းမႈ ရွိတဲ့ သူခိုး။ သူ သပိတ္ကို ကိုင္ၿပီး ေက်ာင္းသခၤမ္းထဲ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ဝင္လာ လိုက္တယ္။

"အရွင္။ တပည့္ေတာ္ဆီ ဒီ ေရႊသပိတ္ စြန္႔ႀကဲတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ လွပါတယ္။ အရွင္ဟာ ရွားပါး လွ တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပါ။ ဒီလို တန္ဖိုး ႀကီးမား တဲ့ ပစၥည္း ကို ဘာ မဟုတ္တဲ့ အမိႈက္သ႐ိုက္လို စြန္႔ပစ္ ႏိုင္ ခဲ့တယ္။ အရွင့္ ကို ကန္ေတာ့ခြင့္ တပည့္ေတာ္ မွာ ရွိပါသလား။ တပည့္ေတာ္ ကို ဝင္ခြင့္ ျပဳပါ။"

နာဂါဇုန က - "ဝင္လာ ႏိုင္ပါတယ္။ အသင္ ေစာရ။ အသင္ ဝင္လာ ႏိုင္ေအာင္ လို႔လည္း - ဒီ သပိတ္ သင့္ဆီ ပစ္ေပး တာပါ"

ဒီ စကား ကို သူခိုးက ေကာင္းေကာင္း နားမရွင္းဘူး။ နားမလည္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ နာဂါဇုနရဲ႕ ဟန္ပန္၊ သူ႔ရဲ႕ တိတ္ဆိတ္ ၾကည္လင္ ေန တဲ့ မ်က္ဝန္း မ်က္ဆံ၊ ဒါေတြက သူ႔ကို ဖမ္းစား ထားပါ တယ္။ "အရွင့္ကို ၾကည့္ၿပီး တပည့္ေတာ္ မနာလို ျဖစ္မိတယ္။ အျခားသူေတြနဲ႔ မတူ၊ အရွင္ ကို ျမင္ တဲ့ အခါ - မိမိ ကိုယ္ကိုယ္ သိမ္ငယ္ သလို ျဖစ္သြား တယ္။ အရွင့္လို ၿငိမ္သက္ ခ်မ္းေျမ့ေနတဲ့ အျဖစ္ ကို တပည့္ေတာ္ ႀကိဳးပမ္း ႏိုင္ပါသလား။ ေလာဘ ေဒါသေတြရဲ႕ အလြန္ကို တပည့္ေတာ္ အခု ဘဝမွာတင္ ကူးေျမာက္ ႏိုင္ ပါသလား။ အရာရာကို မတြယ္ၿငိတဲ့ အရွင့္လို စိတ္၊ အရွင့္လို အျဖစ္ ကို တပည့္ေတာ္ ရႏိုင္ပါသလား။"

နာဂါဇုန က - "သင္မွ မဟုတ္ဘူး။ လူတိုင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။"

ဒါေပမယ့္ သူခိုးက ၾကားျဖတ္ေျပာတယ္။ "တခဏ သည္းခံပါ အရွင္။ တပည့္ေတာ္ တစ္ခု ေလ်ာက္ စရာ ရွိပါတယ္။ သူေတာ္စင္ ပုဂၢိဳလ္ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား အနားကို သြားၿပီး၊ ကမၼ႒ာန္း ဘာဝနာ ေတြ အတြက္ ေမးျမန္း တဲ့ အခါ - သူတို႔ ေျပာေျပာေနတတ္တဲ့ စကား ရွိ တယ္။ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ခိုးတတ္ တဲ့ အက်င့္ကို အရင္ ေစာင့္ထိန္းပါ။ သူတစ္ပါး ဥစၥာကို ခုိးယူျခင္း သီလကိုမွ မလံုရင္ အျခား ျမင့္ျမတ္ရာ ကို တပည့္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ မေရာက္ႏိုင္ဘူး လို႔ ဆိုပါတယ္။ တပည့္ေတာ္လည္း လိုခ်င္ စိတ္ေၾကာင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစား ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ မေစာင့္ထိန္း ႏိုင္ ျဖစ္ ရတာ ခ်ည္းပဲ။ တပည့္ေတာ္ ဆက္လက္ ခိုးျမဲ ခိုးေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အရွင္လည္း တပည့္ေတာ္ ကို အဲ့လို သြန္သင္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီေနရာမွာတင္ ရပ္ထားလိုက္ပါ အရွင္။ တပည့္ေတာ္ ျပင္လို႔ ရမယ္ မဟုတ္ပါ"

အဲ့ေတာ့ နာဂါဇုနက ရယ္တယ္။ "ဒါဆို သင္ ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ သူေတြဟာ - သူေတာ္စင္ မဟုတ္ တာေတြ ျဖစ္ပါ လိမ့္မယ္ ေစာရ။ သင္ ခိုးတတ္ တာကို ဘာ စိုးရိမ္ ေၾကာင့္ၾက စရာ လိုသလဲ။ ခိုးပါ။ ဆက္ခိုးပါ။ သင္ ခိုးဝွက္တဲ့ အတတ္ ပညာကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ အသံုးျပဳပါ။ သင္ လုပ္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို အျပည့္အဝ လုပ္ႏိုင္တာကိုက - အဲ့ပညာရပ္ အတြက္ ဆရာတစ္ဆူ ျဖစ္ပါတယ္"

သူခိုးလည္း ဒီစကားၾကားၿပီး တုန္လႈပ္ သြားတယ္။ "ဒီပုဂၢိဳလ္ ဘယ္လို ပုဂၢိဳလ္ ပါလိမ့္" လို႔ လည္း ေတြးမိရင္း - "ဒါဆို အရွင္- တပည့္ေတာ္ ဘယ္လို က်င့္ႀကံ ရပါမလဲ။ အမွန္၊ အမွား ဘယ္လို ေတြ ဆံုးျဖတ္ ရပါမလဲ"

နာဂါဇုနက - "ဘယ္ဟာ မွန္တယ္။ ဘယ္ဟာ မွားတယ္ လို႔ က်ဳပ္ ဆံုးျဖတ္ မေပးဘူး သူငယ္။ သင္ လုပ္ရမွာ တစ္ခုတည္း။ သင္ ခိုးမွာ လား - ဒါဆို ခိုးပါ - အျပည့္အဝ ခိုးပါ။ သင္ ခိုးတဲ့ အျဖစ္ ကို အျပည့္ အဝ သိေနပါေစ။ ညအေမွာင္ထဲ ျဖတ္သန္း လာမယ္။ ခိုးလိုတဲ့ အိမ္တံခါး နားကို ကပ္ မယ္။ ေသာ့ဖ်က္ၿပီး ဝင္မယ္။ ခိုးလိုတာကို ယူမယ္။ အဲ့ဒီ တစ္ခဏတိုင္း အေပၚ အသိ အျပည့္အဝ ရွိေနပါ။ သိ႐ံုေလး သိေနပါေစ။ ဟုတ္ပလား။ သင္ ဘာလုပ္လုပ္ - အသိ မျပတ္ပါေစနဲ႔ ။ အဲ့ တစ္ခုတည္း တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ က်ဳပ္ မွာပါ တယ္။ အဲ့ဒါပါပဲ။ သင္ ေနာက္ခုႏွစ္ရက္ ေျမာက္ရင္ က်ဳပ္ဆီ လာ ေတြ႔ႏိုင္ တယ္။"

ေနာက္ ခုႏွစ္ရက္ ေျမာက္တဲ့ အခါ - သူခိုးလည္း နာဂါဇုန ဆီ ျပန္ေရာက္လာၿပီး တရိုတေသ ဝပ္တြား ကန္ေတာ့တယ္။ "အရွင့္ရဲ႕ တပည့္အျဖစ္ လက္ခံပါ အရွင္။"

နာဂါဇုနက - "သင္ခိုးတဲ့ အလုပ္ႀကီး ဘာျဖစ္သြားလို႔တုန္း"

သူခိုး က - "အရွင္ဟာ အင္မတန္ ဉာဏ္မ်ားတဲ့ သူေတာ္စင္ ပဲ။ တပည့္ေတာ္ အရွင့္စကားကို တစ္ေသြ မတိမ္း နားေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အသိမျပတ္ ကပ္ထားေနခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီ အသိ ရွိေန တဲ့ အခိုက္မွာ - တပည့္ေတာ္ ဘယ္လို ခိုးလို႔ ရေတာ့မွာတဲ့လဲ။ ခိုးဖို႔ အာရံုေရာက္ ရင္း သတိ မရွိခ်ိန္ မွာသာ ခိုးဖို႔ ႀကံစည္ လုပ္လိုက္ ေပမယ့္ - အသိသတိ ရွိေနတဲ့ အခါ - တပည့္ေတာ္ လုပ္ေန သမ်ွဟာ ဘာ အႏွစ္သာရမွ ရွိမေနေတာ့ဘူးပဲ။ မိမိ ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ျမင္ မိတာ က - ငါ ဘာလုပ္ မွာလဲ။ ဘာအတြက္လဲ၊ ငါ အခ်ိန္မေရြး ပ်က္ျပဳန္း သြားႏိုင္တယ္။ အခု ငါ ခိုးေနတာ ဘာအတြက္ လဲ။ စင္စစ္ တပည့္ေတာ္မွာ အခုခဏ ရွိေနတာထက္ ဘာမွ လိုအပ္ မေနေၾကာင္း - အသိသက္သက္ ရွိေနခ်ိန္မွာ အျပည့္အဝ ျမင္ပါတယ္ အရွင္။

"သိ႐ံုမ်ွေလးသာ ရွိေနတဲ့ အဲ့ဒီ သတိ ခဏတာေလးဟာ တပည့္ေတာ္ ဘဝမွာ အင္မတန္ ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ တခဏတာေလး ျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိ လာရ ပါတယ္။ ဒီ ရႊင္လန္းမႈထက္ တပည့္ေတာ္ ဘာ လိုအပ္ ေန ရဦးမလဲ။ ဒီ ရႊင္လန္းမႈ ၊ ဒီရတနာ အျမဳေတကို သင္ၾကားေပးခဲ့တဲ့ သင္ ဟာ - ဦးျပည္းရဟန္း ဥစၥာ မဲ့ေပမယ့္ - စင္စစ္ ခ်မ္းသာ ေနသူ ျဖစ္ေၾကာင္း တပည့္ေတာ္ သိလိုက္ရပါတယ္။ တစ္ၿပိဳင္နက္ တည္းမွာ - အရွင့္ ဆီက ယူလာခဲ့တဲ့ ေရႊသပိတ္ဟာ အတုအေယာင္ မ်ွသာ ျဖစ္ၿပီး - တပည့္ေတာ္ ရဲ႕ ယခင္ အခ်ိန္ေတြဟာ အဲ့ဒီ အတုေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ပါး ေနခဲ့တာသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ျမင္ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။"

အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္း - သူခိုးဟာ နာဂါဇုနရဲ႕ တပည့္သား ျဖစ္သြား ခဲ့ေတာ့ တယ္။

Note: I cannot say to you what is right or wrong. I can say only on thing to you; be conscious -- that is right. Don't be unconscious because that is wrong. And then whatsoever you do in consciousness is right. But people are living in unconsciousness. And let me tell you, in unconsciousness you may think you are doing something right, but it can't be right. Out of unconsciousness, virtue cannot flower; it may appear virtuous but it can't be. Deep down it will still be something wrong. If you are unconscious and you give money to a poor man or begger, watch; your ego is strengthened. This is sin.

....................

~ Dhammapada

....................

August 1st 2012 at 4:33 PM