ကိုယ္ထင္ ကုတင္ေရႊနန္း

Posted on July 13, 2010 by ေအာင္သင္း

“ခန္းေဆာင္ ေရႊ ရေ၀တြင္း မွာလ၊ ခ်မ္းေပါင္ေလ တေဖတင္းေသာ္လဲ၊ ေျဖရင္းရယ္တဲ့ ခိုက္ခုိက္တုန္”

အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖ၏ မႏၲေလးေဆာင္းဖြဲေလးခ်ဳိးကေလးျဖစ္ေၾကာင္းစာဖတ္သူသိပါသည္။

“ရေ၀” ဆိုသည္မွာ နန္းေတာ္ကုိဆုိလုိေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိၾကပါသည္။ ဆရာ ေဖေစာင္ျခံဳျပီး ေကြးေနသည့္အခန္းက နန္းေတာ္ထဲက အခန္းတစ္ခု မဟုတ္ေၾကာင္းကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိႏိုင္ၾကပါသည္။ သူ႕အခန္းကို သူ႕ နန္းေဆာင္အိပ္ခန္းအျဖစ္တင္စားဆုိဖြဲ႕လုိက္သည္ကုိ မည္သူကမွ် အျပစ္မတင္သည့္ျပင္ လွလုိ႔ပင္ေနေသးသည္ဟု ထင္ၾကမည္သာျဖစ္ပါသည္။

တစ္ခါက ကၽြန္ေတာ္ တပည့္မငယ္ကေလးမ်ားႏွင့္ အေအးဆိုင္တြင္ အေအးေသာက္ေနၾကသည္။ တပည့္မတစ္ေယာက္က -

“ေသာက္စရာ အရည္ထဲမွာ ဆရာ ဘယ္အရည္ကို အၾကဳိက္ဆုံးလဲ”

“ေရကို အၾကိဳက္ဆုံးပဲ”

“ဟာ-ဆရာကလဲ၊ ေရ က အရသာမွမရွိဘဲ”

“ဘာ အရသာမွ မရွိလုိ႔ အေကာင္းဆုံးအရည္ျဖစ္ေနတာေပါ့။ တျခားအရသာ ရွိတဲ့ အရည္ေတြကို ၾကာရွည္ဘယ္သူမွ စြဲျပီး မေသာက္ႏိုင္ဘူး ေရကို မေသာက္ဘဲ မေနႏိုင္ဘူး မဟုတ္လား”

“အရည္ထဲမွာ ထားပါေတာ့ အခဲထဲမွာေကာ”

“ေရခဲေပါ့ ဟဲ့”

သူက ရယ္လုိက္ျပီး -

“ကဲ-သိပ္ေအးတဲ့ ရာသီ၀န္းက်င္ျဖစ္ေနရင္ေကာ ဆရာ”

“ေရခဲကို မီးနဲ႔ က်ဳိျပိး ေရေႏြးလုပ္ေသာက္လုိက္မွာေပါ့ကြဲ႔”

သူက ရယ္ျပန္ပါသည္။ ျပီးမွ-

“ဒါျဖင့္ အနံ႔ထဲမွာေကာဆရာ”

“ေလ”

“ဟင္-ေလက ဘာနံ႔မွ မရွိတာကို”

“ေအး ဘာနံ႔မွ မရွိတဲ့ေလဟာ အသန္႔ဆုံးမဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ေနတာေပါ့ဟဲ့”

သူကရယ္လုိက္ျပီး-

“ဆရာက စကားတတ္တိုင္း ကတ္ျပီးေျပာေနတာ”

“စကားကတ္တာ မဟုတ္ဘူးဟဲ့၊ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ သည္းတုိ႔ အေရာင္ေတြ ဘာေတြ ေျပာၾကျပီဆိုရင္၊ ပန္းေရာင္ၾကိက္တယ္၊ အညိဳေရာင္ ၾကိဳက္တယ္ စသည္အားျဖင့္ ေျပာၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးမွာ ညည္းတို႔ အျမဲလုိလို သုံးေနတာက အျဖဳေရာင္ ျဖစ္ေနတာပဲ။ အျဖဴေရာင္ အကႌ်ဟာ ဘယ္အေရာင္ လုံခ်ည္နဲ႔ မဆို လုိက္ဖက္ေနတာပဲ မဟုတ္လား”

“ဒီတစ္ခ်က္ကေတာ့ ဟုတ္သလုိလုိပဲ”

There is nothing either good or bad, but thinking makes it so.

စာဆိုအေက်ာ္ ရွိတ္စပီးဟယား ေျပာခဲ့ေသာ စကားေလး ျဖစ္ပါသည္။ ခပ္ငယ္ငယ္က ပင္ ၾကိဳက္မိခဲ့ေသာ စာစုေလးမို႔ ေကာက္ထည့္လုိက္ရျပန္ပါသည္။ ျမန္မာလုိဆုိလွ်င္ေတာ့ -

“ေကာင္းသည္ ဆိုးသည္ ဘာမရွိ စိတ္ဖန္တီးဘိ ျဖစ္လာ၏” ဟု ျပန္ဆိုခ်င္ပါသည္။

ထိုစကားေလးကို စျပီးေတြ႔လုိက္စဥ္ကပင္ မဟာဇန က ဇာတ္ေတာ္ကို သြားျပီး သတိရေနမိခဲ့ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနပါေသးသည္။ ဇနက မင္းသာသည္ ဘခမည္းေတာ္၏ ထီးနည္း႐ိုက္ရာကို ရေအာင္ ယူအံ့ဟူေသာ ဇြဲျဖင့္ မိထိလာျပည္သို႔ ေရာက္ေအာင္လာခဲ့သည္။ သေဘၤာပ်က္သည္ကိုပင္ အားမေလွ်ာ့ခဲ့။ ထီးနန္းကိုလည္း ရခဲ့သည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ေတာ့ ထီးနန္း စည္းစိမ္ကို စြန္႔လႊတ္သြားခဲ့သည္။ ဘယ္သူတားလုိ႔မွ်မရေတာ့ျပီ။

ထီးနန္း စည္းစိမ္ေတြက မေျပာင္း။ သူ႔အေတြးအျမင္က ေျပာင္းသြားခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ မီးကမ္းလုိက္ေသာ အဂၤလန္သမိုင္းတြင္လည္း ပဥၥမ ေျမာက္ေဂ်ာ့ဘုရင္၏ သားေတာ္ “ေ၀လမင္းသား” သည္ ထီးနန္း႐ိုက္ရာကို စြန္႔လႊတ္လ်က္ မစၥက္ဆင္ပဆင္ဆိုသည့္ ႏွစ္ခုလတ္ အမ်ဳိးသမီးကို လက္ဆက္ေပါင္းသင္းသြားလုိက္ရာ တစ္ကမာၻလုံးက ရင္သပ္အ့ံၾသျဖစ္ခဲ့ရဖူးသည္။ “ကိုယ္ထင္ ကုတင္ေရႊနန္း” ပါပဲ။ “ေကာင္းသည္ ဆုိးသည္ ဘာမရွိ၊ စိတ္ကဖန္ဘိ ျဖစ္လာ၏။”

ကၽြန္ေတာ္လူပ်ဳိ ေပါက္ဘ၀ေလာက္က ေတာင္ေပၚေတာထဲ ခရီးကုိ လူၾကီးေတြႏွင့္ အတူ သြားခဲ့ရဖူးသည္။ သူတုိ႔ က ခရီးသြားေနက်မို႔ ေတာင္ေပၚက ၀ါးေတြခုတ္တဲ့ျပီး တဲ့ထုိးလုိက္ၾကသည္မွာ တစ္နာရီမွ်ပင္မၾကာလုိက္ တဲအျဖဴထည္ကေလး တစ္ုလံုးျပီးသြားသည္။ ေႏြဦးေပါက္စ အင္ပင္ေတြကလည္း သန္ပါဘိသႏွင့္ အင္ဖက္ေတြကို ခုတ္တဲ့ျပီး မိုးလုိက္ကာလုိက္ ရာ ခဏခ်င္းတြင္ တဲစိမ္းစိမ္းကေလး တစ္လုံးေပၚလာသည္။ ၾကေသာင္း၀ါးေတြကိုခုတ္၊ ထုခြဲျပီးျဖန္႔လုိက္ရာ ၾကမ္းပါ ခင္းျပီးျဖစ္သြားသည္။ ၾကမ္းျပင္ ေပၚမွာ ပက္လက္နားရင္း ၀ဲယာေအာက္ကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အေပၚက ေနေရာင္႐ိုက္သျဖင့္ တစ္ခြင္လုံးစိမ္းျမျမျဖစ္ေနသည္။ ေရွးေခတ္ ရွင္ဘုရင္မ်ား ရံဖန္ရံခါ သစ္ခက္တဲနန္းစံျမန္းၾကသည္ဆုိျခင္းမွာ ဒီလုိ အရသာမ်ဳိးကို ခံစားခ်င္လုိ႔ပဲ ဟု ေတြးျပီး ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္က ေတာင္ေပၚပရစ္ေတြ၏ ျမိဳင္ဆိုင္ လွေသာ ဂီတ က်ဴးရင့္သံကို နားခံရင္း မင္းစည္းစိမ္ကို ခံစားေနခဲ့ဖူးသည္။ ယခုတိုင္ပင္လွ်င္ ျမစိမ္းေရာင္ နန္းေဆာင္ေတာ္ကို ျပန္ျပီးလြမ္းေနမိတတ္သည္။

အစားအေသာက္တြင္လည္း “ျမိန္ရာဟင္းေကာင္း” တဲ့။ Thinking makes it so. ပါပဲ။

ရွင္ဘုရင္လဲ ဘာသားထုထားတာမွတ္လို႔ ေသြးနဲ႔ကိုယ္။ သားနဲ႔ကိုယ္။ သူလည္းဆင္းရဲသား ေက်းေတာ္မ်ဳိး ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးတို႔၏ အားကိုးရာ ငါးပိဖုတ္ကို ခံတြငး္ေတာင္းေပမည့္ေပါ့။ ဆင္းရဲသားမ်ားကေတာ့ငါးပိဖုတ္ကို  ေျမစေလာင္းဖုံးတြင္ ထည့္စားခ်င္၊ စားရေပလိမ့္မည္။ ရွင္ဘုရင္ကိုေတာ့ ျဖင့္ ေရႊးနားေရးပန္းကန္ႏွင့္ ဆက္ရမွာေပါ့။ “ငါးပိဖုတ္အေရးေပးေတာ့ ေရႊေရးပန္ကန္တက္” လာရျပန္သည္။ ျမိန္ရာဟင္းေကာင္းေပါ့။

ေရႊထီးေရႊနန္းကို သိမ္းပိုက္ရန္ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား ၾကိဳးပမ္းခဲ့သည္။ ရလညး္ရခဲ့သည္၊ ရလာလုိက္ျပန္ေတာ့ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ေလာက္ေတာင္ တန္ဖုိးမထား၊ တံေတြးေပါက္ပမာ ရြံရွာစြာ စြန္႔ပစ္ခဲ့ျပန္သည္။

ေနာက္တစ္ဦးကေတာ့ လက္ထဲေရာကေနသည့္ ထီးနန္းကို စြန္႔ျပီး ႏွစ္ခုလပ္ကို ကညာစင္သို႔ ပမာထင္လုိက္ျပန္သည္။

ရသတဏွာကို ပုထုဇဥ္တုိင္း တပ္မက္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာည္ ေရကိုေတာ့ ျဖင့္ အရသာမရွိေသာေၾကာင့္ပိုျပီး မက္ေမာၾကျပန္သည္။

တရားထူးတရားျမတ္ကို ရွာေနေသာ ေလာကုတၱရာခရီးသည္တုိ႔သည္ေရကိုေလကို ရွာေနၾကသူမ်ားလားဟု ထင္မိလာသည္။ အရသာမရွိေသာေရ၊ ရနံ႔မရွိေသာေလ။ အရသာ မရိွေသာေၾကာင့္ အရသာထူးေနေသာ ေရ။ ရနံ႔မရွိေသာေၾကာင့္ ရနံ႔ထူးေဆာင္လာေသာေလ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ကိုယ္ထင္ ကုတင္ေရႊနန္း ႏွင့္ ေက်နပ္ေနၾကသည္ေလ။

သို႔ေသာ္ ကုတင္ကို ေရႊနန္း အျဖစ္ ေက်နပ္မေနႏိုင္သူမ်ားလည္းရွိေနပမည္။ သူတို႔ကလည္း မဟာဇနက မင္းသားလုိ ပင္လယ္ကုိကူးရန္ ခါးေတာင္းက်ဳိက္တျပင္ျပင္ ျဖစ္ေနၾကဦးမည္သာပင္။

The Commerce Journal

အတြဲ (၄) ၊ အမွတ္ (၁၇)၊

စက္တင္ဘာလ၊ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္။