ဦးေမာင္ႏွင့္ အင္တာနက္မွလက္ခံရရွိသည္

by ThuRa ThaWah on Thursday, August 2, 2012 at 10:44pm ·

- သူရႆဝါ -

အင္တာနက္ ဆိုတာကို မုန္႔စိမ္းေပါင္း ေလာက္ေတာင္မွ စိတ္မဝင္စား၊ မသိရွိ ခဲ့ဖူးသည့္ ဦးေမာင္ တစ္ေယာက္ ယခုေတာ့ အင္တာနက္ဆိုတာကို အေျခခံမွစ၍ သံုးရ သင္ရဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာသည္။

ဦးေမာင္သည္ သူ၏ စီးပြါးေရး လုပ္ငန္း အခ်ိဳ႕ကို ျပည္ပႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ လုပ္ကိုင္ရန္ ဆံုးျဖတ္ လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ႏုိင္ငံျခားႏွင့္ အျပန္အလွန္ ဆက္သြယ္ရန္ အင္တာနက္ေတြ၊ အီးေမးလ္ေတြ၊ ဂ်ီေတာ့ေတြႏွင့္ ရင္းႏွီး ကၽြမ္းဝင္ရန္ လိုအပ္ လာၿပီ။ သူႏွင့္ ခင္မင္သည့္ အင္တာနက္ သံုးစြဲ တတ္ေသာ နီးစပ္ရာ လူမ်ား ဆီမွ အင္တာနက္ သံုးတာကို သင္ရ ေတာ့သည္။ သူ၏ လက္ေအာက္ရွိ ဝန္ထမ္း ေကာင္ေလး ျဖစ္သူ ကိုၿဖိုးက အင္တာနက္ လည္လည္ ဝယ္ဝယ္ သံုးတတ္သျဖင့္ ဦးေမာင္ကို အင္တာနက္ သံုးနည္း သင္ေပးရန္ တာဝန္ယူ လိုက္သည္။

“ဦးေမာင္ … ဒါက ဂူဂယ္လ္ ဆာ့ခ်္အင္ဂ်င္ လို႔ေခၚတယ္ .. အဲဒီ ထဲမွာ ဦးေမာင္ လိုခ်င္တာေတြ ရွာလို႔ ရတယ္”

အင္တာနက္ သံုးနည္း စသင္သည့္ ေန႔မွာ ကိုၿဖိဳးက ဦးေမာင္ကို ဂူဂယ္လ္ အေၾကာင္း သင္ေပးမည္ ဟု ဆိုကာ ေမာ္ဇီလာ ဘေရာက္ဇာ ကိုဖြင့္ … ၿပီးေနာက္ အက္ဒရက္စ္ ဘားတြင္ www.google.com ဟူ၍ ႐ိုက္ထည့္ကာ Enter ေခါက္လိုက္ၿပီး ဦးေမာင္ကို ေျပာသည္။ မိနစ္ဝက္ခန္႔ Loading ဟူေသာ စာတန္း ေဘးမွ အလံုး ကေလးက လည္ေနၿပီး Web Page မွာ ဘာမွ က်မလာ ေသာအခါ လူပု စိတ္တို ဦးေမာင္ တစ္ေယာက္ စိတ္မရွည္ေတာ့။

“ေဟ့ေကာင္ … ကိုၿဖိဳး၊ ဂူဂယ္လ္ ဆိုတာ ဒါလား၊ မင္းေျပာေတာ့ ႀကိဳက္တာ ရွာလို႔ ရတယ္ဆို၊ ဒီတစ္မ်က္ႏွာလံုး ျဖဴျဖဴႀကီး ဘာစာမွ ေပၚမလာတဲ့ ေနရာမွာ ငါက ဘာသြားရွာရ မလဲကြ .. ေဟ”

“အာ .. မဟုတ္ဘူးေလ .. ဦးေမာင္ရဲ႕၊ ဂူဂယ္လ္ တက္မလာ ေသးဘူး … ေကာ္နက္ရွင္ နည္းနည္း ေႏွးေနလို႔၊ အဲဒါကို Loading လုပ္ေနတယ္လို႔ ေခၚတယ္၊ သူက လည္ေနရင္းနဲ႔ ဂူဂယ္လ္ကို ေခၚေနတာ”

ကိုၿဖိဳးလည္း သူတတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ဦးေမာင္ကို ရွင္းျပ ရွာသည္။ ထိုသို႔ လည္ေနေသာ လုပ္ဒင္ ႀကီးကို ၾကည့္ေနရင္းမွ စိတ္တို လာဟန္ျဖင့္ ဦးေမာင္ တစ္ခြန္းတည္း ေျပာသည္။

“ေတာက္ … ငါ့ကိုယ္ငါ လည္လွၿပီ ေအာင့္ေမ့တာ၊ ငါ့ထက္ ႏွစ္ဆ ပိုလည္တဲ့ေကာင္ အခုမွ ေတြ႕ဖူးေတာ့တယ္”    

ထိုသို႔ စိတ္ရွည္ရွည္ ထား၍ သည္းခံရင္း ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ခန္႔ သင္လိုက္ေတာ့ ဦးေမာင္ ဂ်ီေမးလ္ အေကာင့္ တစ္ခု ရလာသည္။ ဂူဂယ္လ္ ဆာ့ခ်္ထဲတြင္ ဟိုရွာ ဒီရွာ ရွာတတ္ လာသည္။ အြန္လိုင္းရွိ မိတ္ေဆြ မ်ားႏွင့္ တိုက္ရိုက္ စကား ေျပာခ်င္လွ်င္ ေျပာလို႔ ရေအာင္ ကိုၿဖိဳးက ဂ်ီေတာ့တြင္ ခ်က္နည္းကို သင္ေပးမည္ဟု ဆိုသည္။

“ဦးေမာင္ … ေဇာ္ဂ်ီ ယူမလား”

“ေဇာ္ဂ်ီ ယူရေအာင္ ငါက သူေယာင္မယ္မွ မဟုတ္တာ”

“အာ .. ဦးေမာင္ ကလည္း .. ေဇာ္ဂ်ီ ဆိုတာ ဂ်ီေတာ့မွာ ျမန္မာလို ေျပာလို႔ ရေအာင္ သံုးရတဲ့ ေဖာင့္ကို ေျပာတာဗ် .. ေဇာ္ဂ်ီလို႔ နာမည္ေပး ထားတဲ့ ေဖာင့္ .. ေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္”

“ေအး .. ေကာင္းမယ္ ထင္ရင္ လုပ္လကြာ”

သို႔ျဖင့္ ကိုၿဖိဳးက ေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္ ဆိုတာကို စက္ထဲ သြင္းေပး၍ ဂ်ီေတာ့တြင္ ျမန္မာလို ျမင္ရေအာင္ … စာ႐ိုက္လုိ႔ ရေအာင္ သံုးနည္းကို သင္ေပးသည္။ လက္ကြက္ ေတြကို သင္ေပးသည္။ ကိုၿဖိဳး၏ ေကာင္းမႈျဖင့္ အဂၤလိပ္လို ေအ ဘီ စီ ဒီ စာလံုးေတြ ကိုပင္ ကီးဘုတ္ေပၚ မနည္းရွာ၍ ႐ိုက္ရေသာ ဦးေမာင္ တစ္ေယာက္ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ျမန္မာလို ႐ိုက္ျခင္း အမႈကို ႀကိဳးစား ပမ္းစား ျပဳရ ေတာ့သည္။ ရက္ အနည္းငယ္ ၾကာလာေတာ့ ဘယ္ဖက္ လက္ၫွိဳးႏွင့္ ညာဖက္ လက္ၫွိဳး ႏွစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ကီးဘုတ္ေပၚ တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္း ႐ိုက္တတ္ လာၿပီ။ ဂ်ီေမးထဲ ဝင္လာေသာ စာေတြကို ဖြင့္ဖတ္ တတ္လာၿပီ။ ဝက္ဘ္ဆိုက္ ေတြထဲ ဝင္ေရာက္၍ အသံုးျပဳ တတ္လာၿပီ။ အပ္ပလုပ္ ေဒါင္းလုပ္ စတာေတြ တေစ့တေစာင္း သိလာၿပီ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ အင္တာနက္ကို ေသခ်ာ သံုးတတ္ လာခ်ိန္မွ စ၍ ဦးေမာင္ တစ္ေယာက္ အင္တာနက္မွ ကိစၥေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ လက္ခံ ရရွိေလ ေတာ့သည္။

ဦးေမာင္၏ အီးေမးလ္ ထဲသို႔ အိန္ဂ်ယ္လ္ဟု အမည္ရသည့္ မိန္းမပ်ိဳေလး ပံုတစ္ပံု ေရာက္လာသည္။ ယခု ဒီပံုကို လက္ခံ ရရွိသူမွာ ဒီပံုကို ၂၄ နာရီ အတြင္း ေနာက္ထပ္ လူ ၂၄ ေယာက္ ထံသို႔ ျပန္လည္ ျဖန္႔ေဝ ေပးပါက ကံေကာင္းျခင္း လက္ေဆာင္မ်ားကို ေလာကႀကီး ထံမွ မၾကာခင္ လက္ခံ ရရွိ သြားမည္ ျဖစ္ၿပီး ထိုသို႔ မျဖန္႔ေဝ မေပးပို႔ ပါက ေသနည္း ေပါင္းစံုျဖင့္ သံုးခါျပန္ ေသႏိုင္သည္ ဟူ၍ ေရးထားသည္။ အို … ဒါေလး ျပန္ၿပီး ျဖန္႔ေပးတာ ဘာ အပန္းႀကီးတာ မွတ္လို႔ .. မျဖန္႔ရင္ ဒုကၡေတြ ရမယ္ ဆိုတာထက္ စာရင္ေတာ့ ျဖန္႔ေပး လိုက္ရင္ ကံေကာင္းျခင္း လက္ေဆာင္ေတြ ရမွာပဲ ဟုေတြးကာ တစ္ေနကုန္ သူ႔အေကာင့္ထဲ ရွိသမွ် အီးေမးလ္ ေတြဆီကို အဲဒါေတြ ျပန္ပို႔ ေနလိုက္သည္။

သိပ္မၾကာ .. ေနာက္ထပ္ အီးေမးလ္ တစ္ေစာင္ ဝင္လာသည္။ ဒါက်ေတာ့ .. သနား စရာေလး။ အာဖရိက တိုက္မွ ေမြးရာပါ ႏွာေခါင္း မပါေသာ ကေလးငယ္ကို ခြဲစိတ္ ကုသ ႏုိင္ရန္ အတြက္ ကူညီ ေပးပါရန္ အေၾကာင္း။ ယခု ေရာက္လာေသာ အီးေမးလ္ကို လူတစ္ေယာက္ဆီ ေဖာ္ဝပ္ တစ္ေစာင္ အီးေမးလ္ ပို႔ေပးတိုင္း ထိုကေလးငယ္ အတြက္ ဖြင့္ေပး ထားေသာ ဘဏ္ အေကာင့္တြင္ ပိုက္ဆံ တစ္ေဒၚလာ တိုးသြားသည္ ဆို၏။ ထိုစာကို ဖတ္ၿပီး သနားလြန္း သျဖင့္ ကေလးငယ္ကို ကူညီရန္ ဦးေမာင္ ဆံုးျဖတ္ လိုက္သည္။ တစ္ေနကုန္ တျခား ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ဘဲ ထိုအီးေမးလ္ကို ေဖာ္ဝပ္ေတြ ထိုင္ပို႔ ေပးလိုက္တာ အားလံုးေပါင္း တစ္ရာႏွင့္ ငါးေစာင္ တိတိ။ အခုဆို သူ၏ ပရဟိတ စိတ္ျဖင့္ ကူညီ ေပးမႈေၾကာင့္ ကေလးငယ္မွာ တစ္ရာ့ငါး ေဒၚလာ တိတိ လက္ဝယ္ ပိုင္ပိုင္ ရရွိ သြားေလၿပီ ဟူ၍ ေတြးကာ ဦးေမာင္ ၾကည္ႏူး ေက်နပ္ ေနသည္။

ဝက္ဘ္ဆိုက္ တစ္ခုထဲ ဝင္မိေတာ့လည္း ဒီလိုပဲ။ သူ အဲဒီ ဝက္ဘ္ဆိုက္ထဲ ဝင္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ မွာပဲ Popup Window တစ္ခု တက္လာၿပီး “သင္ဟာ ဒီဆိုက္ထဲကို ေရာက္လာတဲ့ ၉၉၉၉၉ ေျမာက္ ဧည့္သည္ ျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေပးမယ့္ ေဒၚလာ တစ္သန္းကို ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ကံထူးရွင္ အျဖစ္ သတ္မွတ္ လိုက္ပါၿပီ … မၾကာခင္ သင့္ဆီကို ပို႔လိုက္ ပါ့မယ္” တဲ့။ ဦးေမာင္ အလြန္ေပ်ာ္ သြားေလၿပီ။ သူ႔ကိုယ္သူ မဟာ ကံထူးရွင္ တစ္ဦး အျဖစ္ သတ္မွတ္ လိုက္သည္။ ငါ အေတာ္ ကံေကာင္းတဲ့ လူပါလား ဟုလည္း ေတြးမိသည္။ ဒါ .. ဟိုတေလာက အာဖရိက ကေလးငယ္ကို ေဖာ္ဝပ္ အီးေမးလ္ လုပ္ၿပီး တစ္ရာ့ငါး ေဒၚလာ လွဴလိုက္တဲ့ ကုသိုလ္ကံကို ျပန္ခံစား ရတာပဲလို႔ တစ္ထစ္ခ် ယံုၾကည္ လိုက္သည္။ ေညာင္ေစ့ ေလးေလာက္ လွဴလိုက္ ေပမယ့္ ေညာင္ပင္ ႀကီးေလာက္ သူ႔ကို ျပန္အက်ိဳးေပး ေလၿပီဟု ေတြးၿပီး ဦးေမာင္ သေဘာက် ေနသည္။

ထိုေန႔မွ စ၍ ဦးေမာင္ တစ္ေယာက္ ႏိုင္ငံျခားႏွင့္ ဆက္သြယ္၍ အင္တာနက္ သံုးကာ အလုပ္ေတြ လုပ္လို႔ ရလား၊ မရလားေတာ့ မသိ .. ကြန္ပ်ဴတာ ေရွ႕မွ မထစတမ္း အင္တာနက္ သံုးကာ ဝက္ဘ္ဆိုက္ ေတြထဲ ေလွ်ာက္ဝင္၊ အီးေမးလ္ ထဲကို ေရာက္လာ သမွ် အလွဴခံ အကုန္လံုး အတြက္ ေဖာ္ဝပ္ေတြ လုပ္ရင္းျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ကာ သူ႔ဆီသို႔ သိပ္မၾကာခင္ ေရာက္လာမည့္ ေဒၚလာ တစ္သန္းကို စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ထုိင္ေစာင့္၍ ေနေလ ေတာ့သည္ ျဖစ္သတည္း။

၃ - ၾသဂတ္စ္ - ၂၀၁၂

TechSpace Journal

Volume (1), Issue (19)