ဘီး ႏွင့္ ဝင္႐ိုး

by Zay Ya on Monday, August 20, 2012 at 3:36am 

~ ဟိုရွာ ဒီရွာနဲ႔ ေတြ႕လာရတဲ့ ဆရာပါ့ ေဆာင္းပါး ေနာက္တစ္ပုဒ္ ~

                                         

 “ပထဝီ သေမာေနာ ဝိရုဇၥ်တိ၊ ဣႏၵေခါလု ပေမာတာဒိ သဗၺေတာ”

ေကာင္းျမတ္ေသာ အက်င့္တရား ရိွသည့္ ရဟႏၱာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ပထ၀ီ ေျမႀကီး ကဲ့သို႔ ခိုင္ၿမဲ၏။ စြဲေနေသာ သံမႈိ ကဲ့သို႔ လႈပ္ရွား ယိမ္းယိုင္ျခင္း မရိွ။ ယင္း ကဲ့သို႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး သည္ ရံႊ႕ညြန္ ကင္းေသာ ေရကန္ ကဲ့သို႔ ညစ္ေၾကး ကင္းစင္၏။

ဓမၼပဒ မွာ ေဖာ္ျပ ထားတဲ့ အဆိုအမိန္႔ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ အဆိုအမိန္႔မွာ ပါတဲ့ “သုဗၺေတာ” ဆိုတဲ့ စကားလံုး ရဲ႕ အနက္ အဓိပၸါယ္ ကို စဥ္းစား ဆင္ျခင္ၾကည့္ဖို႔ လိုလိမ့္မယ္။ “သုဗၺေတာ” ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရ စကားလံုးရဲ႕ အနက္ အဓိပၸါယ္က “ေကာင္းေသာ အက်င့္တရား ရိွသူ” လို႔ ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္တယ္။ အာသေဝါ ကုန္ခန္းၿပီးတဲ့ ရဟႏၱာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား အတြက္ အသံုးျပဳ စကားလံုး ကို “သု” ေကာင္းေသာ ဆိုတဲ့ ဝိေသသန နဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ တြဲသံုး ထားရသလဲ။ ရဟႏၱာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ရဲ႕ အက်င့္တရား ကို “ေကာင္းေသာ” ဆိုတဲ့ ဝိေသသန နဲ႔ တြဲစပ္ သံုးစြဲစရာ မလိုဘူး လို႔ ထင္စရာ ျဖစ္ေနတယ္။ အမွန္ က အာသေဝါ ကုန္ခန္းတဲ့ ရဟႏၱာ ပုဂၢိဳလ္ မ်ားရဲ႕ အက်င့္တရား မ်ားကို လည္း “ေကာင္းေသာ” ဆိုတဲ့ ဝိေသသန နဲ႔ တြဲစပ္ၿပီး သံုးဖို႔ လိုလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုရင္ တစ္ကယ္ လို႔ မာန္မာန ေနာက္က ကပ္ပါ လာတဲ့ အက်င့္တရား ဆိုရင္ ေကာင္းေသာ အက်င့္တရား မဟုတ္ဘဲ မေကာင္းေသာ အက်င့္တရား ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။

မာန္မာန တရား ဟာ ဘယ္ အရာ၀တၱဳ မ်ိဳးကို မဆို ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ျဖစ္သြားေအာင္ ျပဳလုပ္ တတ္တယ္။ အက်င့္တရား မွာ လည္း ေကာင္းတဲ့ အက်င့္တရား နဲ႔ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္တရား ဆိုတာ ရိွေနတယ္။ အာသေဝါ ကုန္ခန္း သြားတဲ့ ရဟႏၱာ ပုဂၢိဳလ္ မ်ားရဲ႕ အက်င့္တရား ကေတာ့ မာန္မာန တြယ္ကပ္ ပါလာျခင္း မရိွတဲ့ အက်င့္တရား မ်ိဳး ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ေကာင္းေသာ ဝိေသသန နဲ႔ တြဲစပ္ အသံုးျပဳ ထားျခင္း ျဖစ္တယ္။ အက်င့္တရား မွာ ေကာင္းျခင္း သို႔မဟုတ္ လွျခင္း ဆိုတဲ့ သေဘာတရား ရိွေနတယ္။ ယာဥ္ ရထားထိန္း က ျမင္းကို ႀကိမ္လံုးနဲ႔ ရိုက္ၿပီး အေျပး ခိုင္းတာမ်ိဳး မွာ ေကာင္းျခင္း သို႔မဟုတ္ လွျခင္း ဆိုတဲ့ သေဘာတရား မ်ိဳး ရိွမေနဘဲ ယာဥ္ရထား ရဲ႕ ဟန္ပန္ အမူအရာ ကို နားလည္ၿပီး ျမင္းေျပးတာမ်ိဳး မွာသာ ေကာင္းျခင္း သို႔မဟုတ္ လွျခင္း ဆိုတဲ့ သေဘာတရား ရိွေနတယ္။ ယာဥ္ထိန္း နဲ႔ ျမင္း ရဲ႕ ၾကားမွာ ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာမႈ တည္ေဆာက္တာမ်ိဳး ဟာ ေကာင္းျခင္း သို႔မဟုတ္ လွျခင္း ဆိုတဲ့ သေဘာတရား ရိွေနတဲ့ အဓိပၸါယ္ ျဖစ္တယ္။

မိမိရဲ႕ သႏၱာန္ ကို နားလည္ သေဘာေပါက္တဲ့ ေန႔မွာ ကိုယ္ခႏၶာ က အရိပ္လို မိမိ ေနာက္ လိုက္လာ လိမ့္မယ္။ အရိပ္က ေရြ႕လ်ား ေနစရာ မလို ဘူး။ ႀကိမ္လံုး အသံုးမျပဳတဲ့ အခ်ိန္မွာ လည္း ေနာက္က အရိပ္ လိုက္ပါ လာလိမ့္မယ္။ မိမိကိုယ္ကို နားမလည္ သမ်ွ ကာလပတ္လံုး အခက္အခဲ နဲ႔ ရင္ဆိုင္ ေနရလိမ့္မယ္။ က်ိန္ၿပီး ေျပာတဲ့လူ ေတြဟာ အမွားလုပ္တဲ့လူေတြျဖစ္တယ္။ အမွန္ လုပ္တဲ့ လူေတြဟာ က်ိန္ ေျပာစရာ လည္း မလိုဘူး။ “သုဗၺတ” ဆိုတဲ့ စကားလံုး အရ ေကာင္းတဲ့ အက်င့္တရားကို က်င့္ႀကံ အားထုတ္ၾကပါ လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ေျပာတဲ့လူေတြ ကိုယ္တိုင္ ေကာင္းတဲ့ အက်င့္တရား က်င့္ႀကံ အားထုတ္ၾကသလား လို႔ေမးရင္ ဘယ္လို အေျဖမ်ိဳး ေပၚလာမလဲ။

မနက္တိုင္း ထၿပီး အိမ္နဲ႔ ၿခံထဲမွာ အမိႈက္ လွဲတယ္။ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္တယ္ ဆိုပါစို႔။ ဘုရားေက်ာင္း ေန႔တိုင္း သြားၿပီး ကိုယ့္အိမ္ မွာ ေန႔တိုင္း သန္႔ရွင္းေရး လုပ္မယ္။ အမိႈက္လွဲမယ္ လို႔ က်ိန္ေျပာ မလား။ အမိႈက္သ႐ိုက္ ရိွေနရင္ သန္႔ရွင္းေရး မလုပ္လို႔၊ တံျမက္စည္း မလွဲ ပစ္လို႔ ဘာလုပ္မွာလဲ။ တစ္ကယ္လို႔ အဲလို အလုပ္မ်ိဳး လုပ္တာကို အက်င့္တရား က်င့္တယ္ လို႔ သေဘာထားၿပီး ေက်ာင္းကို သြားမယ္။ ဘုရား ေရွ႕မွာ အာမခံတယ္ ဆိုရင္ တျခားလူ ေတြ မရယ္ဘဲ ေနပါ့မလား။ ရူးမ်ား ေနသလား။ အမိႈက္သ႐ိုက္ ရိွရင္ လွဲမပစ္ဘဲ ဦးေခါင္းေပၚ တင္ထား မွာလား။ တံမ်က္စည္း လွဲတာ အက်င့္တရား ဘာဟုတ္လဲ လို႔ တျခားလူေတြ ျပက္ရယ္ မျပဳဘဲ ေနၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။

မအိပ္ဘဲ ေနေတာ့ မယ္ဆိုတဲ့အခါ အက်င့္တရား က်င့္မယ္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္မ်ိဳး ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အိပ္တဲ့ အလုပ္ ဟာ အမိႈက္ သရိုက္ လို ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ မအိပ္ဘဲ ေနတာ ဟာ အက်င့္တရား က်င့္တယ္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ ျဖစ္လာႏုိင္ ပါ့မလား။ အက်င့္တရား က်င့္တဲ့ သူ ျဖစ္လာတာ ဟာ အက်င့္တရား ေဆာက္တည္မယ္ လို႔ ေၾကျငာတဲ့ လူ မဟုတ္ဘူး။ အတြင္းသႏၱာန္ မွာ အက်င့္တရား က်င့္ျခင္း ျဖစ္ေပၚ လာမွ အက်င့္တရားက်င့္သူ သို႔မဟုတ္ ထမ္းေဆာင္သူ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ အျပင္ဘက္ က ေနရာ တစ္ေနရာ မွာ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ ရဲ႕ ေရွ႕ေမွာက္မွာ တစ္ဦး တစ္ေယာက္ ရဲ႕ သေဘာတူညီမႈ၊ ခ်ီးက်ဴး ေထာမနာျပဳမႈ ရရိွစရာ မလိုဘူး။ အက်င့္ တရား က်င့္ႀကံျခင္း အတြက္ အျပင္ဘက္က သက္ေသခံ လက္မွတ္ သို႔မဟုတ္ ဆာတီဖီကိတ္ ရစရာမလိုဘူး။

မိမိ အတြင္းသႏၱာန္ ထဲက အသိပညာ ဟာ လံုေလာက္ တဲ့ သက္ေသခံ လက္မွတ္ ျဖစ္တယ္။ ၀င္ရိုး ေၾကာင့္ ပထဝီ ေျမႀကီး လည္ေနေပ မယ့္ ဝင္႐ိုး ကေတာ့ မလည္ဘဲ ရပ္တန္႔ ေနလိမ့္မယ္။ လွည္းဘီး မွာ ဝင္႐ိုး ရိွေနတယ္။ မလည္ဘဲ တန္႔ရပ္ ေနလိမ့္မယ္။ လွည္းဘီး လည္ေန ရင္ လွည္း ေရြ႕လ်ား ေနလိမ့္မယ္။ ဘဝ အေနနဲ႔ ေရြ႕လ်ား ေနလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အတြင္းသႏၱာန္ ထဲမွာ ရိွတာေတြ ကေတာ့ ရပ္တန္႔ ေနလိမ့္မယ္။ စြန္႔လြတ္သူ လို႔ အမည္ ရေနတဲ့ လူေတြဟာ ဘီးကို စြန္႔လြတ္ၿပီး ဝင္႐ိုး က်န္ေနတဲ့လူေတြ ျဖစ္တယ္။ ဘီးမွာ ဝင္႐ိုး မရိွ တဲ့ေနာက္ေတာ့ ဝင္႐ိုး ရဲ႕အဓိပၸါယ္ ဘယ္မွာ ရိွေတာ့မွာလဲ။ လွည္း ေမာင္း လို႔လည္း ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ လွည္းက ေရြ႕ေန လိမ့္မယ္။ ဘီးက လည္ေနလိမ့္မယ္။ ဝင္႐ိုး ကေတာ့ လည္မွာ မဟုတ္ဘူး။

ဝင္႐ိုး လည္တယ္ ဆိုရင္ လွည္း ဖရိုဖရဲ ျဖစ္သြား လိမ့္မယ္။ ေအာက္ ပံုက် သြားလိမ့္မယ္။ ၿပိဳပ်က္ သြားလိမ့္မယ္။ ဘီးေတြ လည္း ကၽြတ္ထြက္ သြားလိမ့္မယ္။ လိမ့္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ လည္ေန တဲ့ အရာ အားလံုးဟာ မလည္တဲ့ အရာ၀တၱဳ တစ္ခုရဲ႕ အကူအညီ နဲ႔ လည္ေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ေရြ႕လ်ားျခင္း ရဲ႕အေျခခံ ဟာ မေရြ႕လ်ားျခင္း ျဖစ္တယ္။ ဒီေလာက တစ္ခုလံုး ေရြ႕လ်ားေနျခင္း ရဲ႕အေျခခံ ဟာ မေရြ႕လ်ား တဲ့ အရာ၀တၱဳ ျဖစ္တယ္။ မိမိတို႔ ကိုယ္ခႏၶာ တစ္ခုလံုး ရဲ႕အေျခခံဟာ ေရြ႕လ်ား မေနတဲ့ စိတ္ေစတသိက္ မွာ ရိွေနတယ္။ ဘီး ကို အရပ္ခိုင္းဖို႔ မလိုဘူး။ ဘီးကို လိမ့္ေနပါေစ။ သူ အလိုက် လိမ့္ေနပါေစ။ ဝင္႐ိုး နဲ႔အတူ သဟဇာတ ျဖစ္ဖို႔သာ လိုတယ္။

မိမိက ကမၻာ ေလာက မွာ ရိွေနၿပီး ကမၻာေလာက က မိမိမွာ ရိွမေနရင္ လမ္း ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာ ကို သြားေန ေပမယ့္ ဘယ္ လမ္း ကမွ မိမိကို ေဖာက္လြဲ ေဖာက္ျပန္ ျပဳမွာ မဟုတ္ဘူး။ မိမိ ဘဝမွာ ခရီးေပါင္း ဘယ္ေလာက္ သြားေနေပမယ့္ ဘယ္ ခရီး ကမွ ပံုပ်က္ ပန္းပ်က္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ လိုလားခ်က္ ရိွေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ ရိွေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ေစ်းက တစ္စံုတစ္ခု ဝယ္လိုတဲ့ ဆႏၵ ရိွေနသမွ် ကာလပတ္လံုး စိတ္ မလႈပ္ရွားဘဲ ေနမွာ မဟုတ္ဘူး။

ဒီ ကမၻာ ေလာကႀကီး ဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အျပည့္ ရိွေနတဲ့ ေလာကႀကီး ျဖစ္တယ္။ တစ္စံုတစ္ခု ရလိုတဲ့ လိုအင္ဆႏၵ၊ တစ္စံုတစ္ခု နဲ႔ ထိေတြ႔လိုတဲ့ လိုအင္ဆႏၵ၊ တစ္စံုတစ္ခု ကို သံုးေဆာင္ ခံစားလိုတဲ့ လိုအင္ဆႏၵ ေတြဟာ ဒီ ကမၻာေလာက မွာ အျပည့္ ရိွေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ယခုေလာက္ လႈပ္ရွား ေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ယခုေလာက္ အပင္ပန္းခံ ေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ အာသာရမၼက္ ရိွေနသမွ် ကာလပတ္လံုး လႈပ္ရွား ေနလိမ့္မယ္။ အာသာရမၼက္ ရဲ႕အသြင္အျပင္ ကို နားလည္ေအာင္ လုပ္ရလိမ့္မယ္။ အာသာရမၼက္ ကို မ်က္စိၿဖဲၿပီး ၾကည့္ရလိမ့္မယ္။ အေလးအနက္ ထားၿပီး နားလည္ေအာင္ လုပ္ရလိမ့္မယ္။

အဲလို လုပ္ႏိုင္တဲ့ အခါမွာ ဘာကိုမွ ေတြ႕ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ယခုအခ်ိန္ ထိ အတြင္းဘက္ကို မၾကည့္ၾကေသးတဲ့ အတြက္ အရႈပ္ အေထြး ေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ ေနၾကရတာ ျဖစ္တယ္။ အတြင္းဘက္ ကို ေလ့လာၾကည့္ရွဳ လိုက္ရင္ လြတ္ေျမာက္မႈ ရိွလာလိမ့္မယ္။ အရႈပ္ အေထြး ေျဖရွင္း သြားလိမ့္မယ္။ လြတ္ေျမာက္မႈ မရိွေသးသေရြ႕ မိမိတို႔ အတြင္းသ႑ာန္ မွာ ဖံုးကြယ္ ေနတာေတြ ကို ေတြ႕ျမင္ႏိုင္စြမ္း ရိွမွာမဟုတ္ဘူး။ မ်က္လံုးအၾကည့္ က တစ္ေနရာ ကိုပဲ သို႔မဟုတ္ တစ္ဘက္ကိုပဲ ၾကည့္ႏိုင္လိမ့္မယ္။ အျပင္ဘက္ကို ျဖစ္ျဖစ္၊ အတြင္း ဘက္ ကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေနရာ ကိုပဲ ၾကည့္လို႔ ရလိမ့္မယ္။ အိမ္ထဲကို သြားခ်င္သြား၊ ဒါမွမဟုတ္ အိမ္အျပင္ဘက္ ကို သြားခ်င္ သြား၊ ႏွစ္ေနရာ ကိုေတာ့ တၿပိဳက္နက္ တည္း သြားလို႔ ရမွာ မဟုတ္ဘူး။

.............................

ပါရဂူ

ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ထုတ္ စတိုင္သစ္ မဂၢဇင္း

.............................