တရားအေမြ

by Ven Ravika on Thursday, August 9, 2012 at 12:31pm 

တပည့္ေက်ာ္မ်ား

ဟိုေန႔က တပည့္ႏွစ္ပါး အလည္ေရာက္ေတာ့ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ တစ္ပါးက ထားဝယ္၊ တစ္ပါးက ေရႊဘိုသားပါ။ သူတို႔ကို အင္ဒီယားနား၊ အိုဟိုင္ယို၊ အီလီႏြဳိင္ျပည္နယ္ရွိ ဗဟုသုတျဖစ္ဖြယ္ ေနရာမ်ားကို လိုက္ပို႔ရင္းနဲ႔ သာသနာေတာ္မွ ဆုတ္ယုတ္သြားတယ့္ သီတင္းသုံးေဖာ္မ်ား၊ သာသနာေတာ္မွာ ေအာင္ျမင္ထင္ရွားသြားတယ့္ သီတင္းသုံးေဖာ္မ်ားအေၾကာင္းကို ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ အခ်ဳိ႕က ဓမၼကထိကအေက်ာ္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ အခ်ဳိ႕က စာသင္တိုက္နဲ႔ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ အခ်ဳိ႕က ရိပ္သာမွာ တရားျပေနၾကပါၿပီ။

ဆရာႀကီးေဇယ်ာေမာင္

စာေရးသူ အေျပာမ်ားတယ့္ အေၾကာင္းကေတာ့ ဆရာႀကီး ဦးကိုေလးပါ။ ဆရာႀကီးက စာပို႔ခၽရင္းနဲ႔ ရွီကာဂိုတိုမ္းကို ခဏခဏကိုးကားပါတယ္။ အရင္က ရွီကာဂိုထရီျဗဳန္းပဲ ရွိတာနဲ႔ ထင္တယ္။ ဆရာႀကီး ေျပာေျပာေနတယ့္ ရွီကာဂိုၿမဳိ႔ကို ေရာက္ခဲ့ၿပီေပါ့။ ဆရာႀကီးက ႏိုင္ငံတကာကို ဗုဒၶဘာသာျပန္႔ပြားပုံ ပို႔ခ်တယ္။ ဘာသာႀကီးေလးခုအပါအဝင္ ဂ်ဴး၊ တာအို အစရွိသည္ကိုလည္း ပို႔ခ်တယ္။ ပို႔ခ်ရင္းနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကို သူက အားမရျဖစ္ေလ့ ရွိပါတယ္။ တစ္ခုခု အဆင္မေျပတိုင္း သူက "ဒါ အရွင္ဘုရားတို႕ရဲ႔ တာဝန္ပဲ"လို႕ ႏွာသံနဲ႕ အၿမဲတမ္း ေျပာတတ္ပါတယ္။ အတန္းတိုင္းမွာ လူဂြစာမ်ား ရွိတတ္ရာ စာသင္သားရဟန္းတစ္ပါးက "တစ္ခုလာလည္း ဦးဇင္းတို႕ တာဝန္ျဖစ္တယ္၊ ႏွစ္ခုလည္း ဦးဇင္းတို႕တာဝန္ ျဖစ္တယ္၊ ဦးဇင္းတို႕တာဝန္ခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနတယ္၊ မဟနဆရာေတာ္ေတြ ဘာလုပ္ေနၾကလဲ ဆရာႀကီး" ဆိုေတာ့ ဆရာႀကီးက ေဒါနဲ႕ေမာနဲ႔ ျဖစ္ရေသးတယ္။

ဆရာႀကီး စာပို႕ခ်တာ ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ရပ္တည္ခ်က္တစ္ခုေၾကာင့္ သံဃာေတာ္မ်ားက ေလးစားမႈ ေလွၽာ့နည္းသြားရတာပါ။ သူက အစမွာ ဒီခ်ဳပ္ကို အားေပးသူပါ။ ေတာ္လွန္ေရးက ၾကန္႕ၾကာေလေတာ့ စစ္အစိုးရဆီကို ဘက္ေျပာင္းသြားသူ ျဖစ္တယ္။ စာသင္သားရဟန္းမ်ားဟာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႕ တိုက္႐ိုက္မပတ္သက္ၾကေပမယ့္ ဒီလိုမ်ဳိး ျခံကူးတာမ်ဳိးကို မႀကဳိက္ၾကပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ စာပို႕ခ်တိုင္း အကြက္ရယင္ရသလို သင္တန္းသားေတြက တြယ္ၾကပါတယ္။ အခု သူလည္း မရွိေတာ့ၿပီ။

ဆရာႀကီးနႏၵာသိန္းဇံ

အမွန္မေတာ့ ဆရာနႏၵာသိန္းဇံက်ေတာ့ တပည့္ေတြကို ျငင္းခိုင္းေလ့ရွိလို႕ သူက အျပစ္လြတ္ပါတယ္။ Final Conclusion ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္တယ့္ဆရာႀကီးပါ။ မိ႐ိုးဖလာကေတာ့ ခရစ္ယာန္လို႔ သိရပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္တစ္ေယာက္လားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သူနဲ႔ အနီးကပ္ေနဖူးေတာ့ သူဟာ ဘာသာမဲ့တစ္ေယာက္ျဖစ္မွန္း ရိပ္မိပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဟာ ဒႆနိကေဗဒနဲ႔ လိုက္ေလ်ာ္ညီေထြမႈ အမ်ားႀကီး ရွိလို႔ သူ သေဘာက်ေၾကာင္း ေျပာတတ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးက အေတြးေကာင္းတယ့္ ဦးဇင္းေလးေတြကို ရန္ကုန္ပင္မတကၠသိုလ္က သူ႔ဌာနကို ေခၚၿပီး သူ႔ ေဒါက္တာေလာင္းေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးခိုင္းေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီမွာ ခရစ္ယာန္၊ မူစလင္၊ ဗုဒၶဘာသာမ်ား ရွိလို႔ အသိညာဏ္ပိုႂကြယ္ရတယ္။  အခု ဆရာႀကီးလည္း မရွိေတာ့ၿပီ။

အထက္သားနဲ႕ေအာက္သား

ဆရာေဇယ်ာေမာင္က ဘုန္းႀကီးေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကို စစ္ကိုင္းသားပီပီ ခပ္နာနာႏွက္ေလ့ ရွိပါတယ္။ ဆရာႀကီးနႏၵာသိန္းဇံက်ေတာ့ ေအာက္သားျဖစ္လို႔လားမသိ ခပ္သာသာေလး ႏွက္ပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးစလုံးကေန ပညာေတြ အမ်ားႀကီး ရခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီးေဇယ်ာေမာင္က ရဟန္းမ်ားရဲ႕ ေန႔တဓုဝကို ေဝဖန္ေလ့ ရွိသလို ဆရာႀကီးနႏၵာသိန္းဇံက ဗုဒၶဝါဒကို ဒႆနိကေဗဒရႈေထာင့္ကေန ေဝဖန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အက်ဳိးမ်ားလွတယ္။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအမႈ

ဒီေန႔ ဗဟန္းၿမဳိ႕မွာ ဘုန္းႀကီးအခ်င္းခ်င္း ေက်ာင္းလုၾကဖို႔ တုတ္ဆြဲဓားဆြဲတယ့္အထိ ျဖစ္ကုန္ရတယ္လို႔ ဧရာဝတီမွာ ဖတ္ရတယ္။ ဆရာႀကီးေဇယ်ာေမာင္ကို ခ်က္ခ်င္းသတိရမိတယ္။ တစ္ခါမွာ စာေရးသူက မြန္ေက်ာင္းမ်ားကို သုေတသန လုပ္စရာရွိလို႔ ႐ုံးကို သြားတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီဥကၠ႒ ႏိုင္ေရႊက်င္ လႊတ္လိုက္တာလားလို႔ ႐ုံးအရာရွိက ေမးပါတယ္။ သုေတသနတစ္ခုအတြက္ပါလို႕ သူ႕ကို ေျဖရတယ္။

ထားပါေတာ့။ စာေရးသူက သုေတသနျပဳရတာ စိတ္ဝင္စားတယ္။ သုေတသန ျပဳလို႔ ရတယ့္အရသာဟာ အၿမဳိက္အရသာၿပီးယင္ သူပါပဲလို႔ ထင္မိေလာက္ေအာင္ သေဘာက်ပါတယ္။ မြန္ေက်ာင္းမ်ားကို စာရင္းျပဳစုခ်င္လို႔ တိုင္းနဲ႕ျပည္နယ္ ေက်ာင္းစာရင္းမ်ားကို ေမႊေႏွာက္ေနခ်ိန္ဝယ္ ႐ုံးအရာရွိက ဘုန္းႀကီးေလာကကို စိတ္ပ်က္ေနေၾကာင္း ေတြ႔ရတယ္။ စာေရးသူတို႔လည္း ဘုန္းႀကီးေကာင္းတစ္ပါးလို႔ မေျပာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူေျပာတယ့္အခ်က္က ခိုင္ေနလို႔ ျငင္းလို႔မရပါ။

သူက ေျပာတယ္ "အရွင္ဘုရားေနာက္က ဖိုင္တြဲေတြကို ၾကည့္ပါ၊ အဲဒါ ဘုန္းႀကီး အမႈတြဲေတြပဲ၊ ေက်ာင္းလုတယ့္အမႈေတြေလ" တဲ့။

စာေရးသူကပဲ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ အရပ္ပုေနလို႕လား အမႈတြဲေတြကို ထပ္ထားတာ စာေရးသူအရပ္ထက္ ပိုျမင့္ေနပါလား။

စာေရးသူတို႕နယ္က ေစတီတစ္ဆူကို လုၾကရာ ကမၻာေအးကေနလူေတြ သိန္းေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေထာကုန္တယ္။ အမႈျဖစ္ေတာ့ ဟိုေက်ာင္းကလည္း လူစု၊ ဒီေက်ာင္းကလည္း လူစု အစုစုေတြ ျဖစ္ကုန္ေတာ့ သံဃာပါ ကြဲတယ္။ စာေရးသူတို႕ေက်ာင္းက ဘယ္ေက်ာင္းဘက္ကိုမွ မပါဆိုေတာ့လည္း ႏွစ္ဖက္စလုံးက ၿငိဳျငင္ျပန္တယ္။

အေမြ(၂)မ်ဳိး

သာသနာေတာ္မွာ အေမြ(၂)မ်ဳိး ရွိပါတယ္။ ဒါေတြက ရဟန္းမ်ားအတြက္ပဲ မဟုတ္ပါ။ လူေတြအတြက္လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ အေမြ (၂)မ်ဳိး ဆိုသည္မွာ

၁။ အာမိသဒါယာဒ (ပစၥည္းေလးပါးအေမြ၊ ပစၥည္းဥစၥာအေမြ၊ ေလာကီအေမြ)

၂။ ဓမၼဒါယာဒ (တရားအေမြ၊ ဝိပႆနာအေမြ၊ ေလာကုတၲရာအေမြ)

ဆိုၿပီး ရွိပါတယ္။

၁။ အာမိသဒါယာဒ

ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ ဂုဏ္ရွိတယ့္အလုပ္၊ ပစၥည္းေလးပါး ေပါမ်ားတယ့္အလုပ္ဆိုယင္ တက္တက္ႂကြႂကြ ရွိလွတယ္။ အခ်ဳိ႔ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ ဘုန္းႀကီးေအာင္ လုပ္ၾကပါတယ္။ ပညာေရးေၾကာင့္ ရတယ့္ဘြဲ႔တံဆိပ္ေတာ္မ်ား၊ အစိုးရကပ္တယ့္ ဘြဲ႔တံဆိပ္ေတာ္မ်ား၊ မိမိကိုယ္ကိုမိမိ ေပးတယ့္ ဘြဲ႔အမည္မ်ားကို အသုံးခ်ၿပီး ဘုန္းႀကီးေအာင္ လုပ္ၾကပါတယ္။ ဂုဏ္ေနာက္ လိုက္တယ့္ ဗုဒၶဘာသာဝင္အခ်ဳိ႔ကလည္း သူတို႕ေနာက္ လိုက္လို႕ ထင္သေလာက္ မဟုတ္မွန္း သိရတဲ့အခါမွာ စိတ္ဓာတ္ေတြ က်လို႕ အခ်ဳိ႔က ဘာသာေတာင္ ေျပာင္းကုန္ၾကတယ္။

အိမ္ေထာင္ျပဳသားေမြးျခင္းကို ကာမဂုဏ္အႀကီးစားလို႕ ဆိုပါတယ္။ ပစၥည္းေလးပါးထက္ ပိုမ်ားတဲ့ လာဘ္လာဘမ်ားကို ကာမဂုဏ္အေသးစားမ်ားလို႕ ေျပာပါတယ္။ စာေရးသူအပါအဝင္ ရဟန္းအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကာမဂုဏ္အႀကီးစားကို ေရွာင္ႏိုင္ရက္သားနဲ႕ ကာမဂုဏ္အငယ္စားေတြနဲ႕ ၿငိကုန္ၾကပါတယ္။ ရဟန္းမ်ားေရာ ဒကာမ်ားပါ ဘာသာေရးအသိနည္းေတာ့ တစ္ဖက္နဲ႕တဖက္ တိုက္ခုိက္ၾကဖို႕ပဲ သိတယ္။ ဘာသာျခားေတြအတြက္ အားရွိတာေပါ့။ အမွန္မေတာ့ ရဟန္းကလည္း ရဟန္းအလုပ္ကို မသိသလို ဒကာေတြကလည္း ဘယ္ရဟန္းက ရဟန္းေကာင္းလဲ မသိပါ။ ရဟန္းေကာင္းကို သိမွပဲ ရဟန္းစစ္ရဟန္းမွန္ကို ေရြးၿပီး ကိုးကြယ္တတ္မွာေပါ့။

အခုအခ်ိန္မွာ သမၼတသိန္းစိန္ တက္လာေတာ့ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးကလည္း လႈပ္လႈပ္ရြရြကေလး ျဖစ္လာသလို ရဟန္းမ်ားလည္း ေက်ာင္းေဆာက္ၾက၊ ေက်ာင္းဝယ္ၾက၊ ေက်ာင္းလုၾကပါေတာ့တယ္။ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းထိုင္ဖို႕ မလြယ္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းထိုင္ႏိုင္ဖို႕ လက္ထဲမွာ ဝတၴဳေငြ (ပိုက္ဆံ) သိန္းေထာင္ခ်ီ ရွိဖို႕ လိုေနပါၿပီ။ ေက်ာင္းဝယ္ၿပီးခဲ့ယင္လည္း အေတာ္မ်ားမ်ားက စာသင္စာခ် တရားျပတယ့္အလုပ္ေတြကို မလုပ္ၾကဘဲ အခ်ိန္ျဖဳန္းေလ့ ရွိပါတယ္။ ဒါ လက္ရွိျဖစ္ပ်က္ေနတာေလးေတြပါ။

ဒါေလးေတြက သာသနာေတာ္အတြက္ အက်ဳိးမမ်ားပါ။ ရဟန္းတစ္ပါးအေနနဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ေလ အႏၲရာယ္မ်ားေလပါပဲ။ ဘုန္းကံႀကီးေလး ရန္သူမ်ားေလပါပဲ။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီဘုန္းကံကလည္း အသုံးမဝင္ပါဘူး။ ရဟန္းတစ္ပါးအေနနဲ႕ အိပ္စရာေနရာတစ္ခု ရွိယင္၊ စားစရာဆြမ္းတစ္နပ္ ရွိယင္ တစ္ေန႕တာ သာသနာျပဳလို႕ ရေနပါၿပီ။ ထိုင္းဆရာေတာ္ အခ်န္ခ်ား မိန္႕သလိုမ်ဳိးေပါ့ ထိုင္းျပည္သူေတြ ဖိနပ္မပါဘဲ လမ္းေလွၽာက္ေနတယ့္အခ်ိန္မွာ ငါက ဘုန္းႀကီး၊ ကားအေကာင္းစား စီးရမလားတဲ့။

ဒါေလးက ျဖစ္ရပ္မွန္တစ္ခုပါ။ အမည္နဲ႕ေနရပ္လိပ္စာကို မေဖာ္ပါရေစနဲ႕။ မြန္ျပည္နယ္က အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုပါ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ေဖာ္ျပလို႕ မူစလင္မ်ားကို တိုက္ခိုက္ပါတယ္လို႕ မူစလင္မ်ား မယူဆေစခ်င္ပါ။

ဗုဒၶဘာသာမိသားစုတစ္ခု ရွိပါတယ္။ အေဖက အရက္သမားပါ။ အေမက သားကို ရွင္ျပဳခ်င္ပါတယ္။ သမီးကလည္း အပ်ဳိေပါက္စေလးေပါ့။ အေမက အသက္(၄၀)ဝန္းက်င္။ ေယာက်ာၤးက အသုံးမက်ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ စီးပြားရွာရတယ္။ မူစလင္ဒကာတစ္ေယာက္နဲ႕ ခင္တယ္ဆိုပါေတာ့။ ရွင္ျပဳဖို႕ မူစလင္ဒကာက ပိုက္ဆံထုတ္ေပးတယ္။ ဘာမွ မၾကာဘူး။ ဒကာမအမ်ဳိးသားက အရက္ပုလင္းတစ္လုံးနဲ႕ ေသေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒကာမကလည္း အေၾကြးကို မဆပ္ႏိုင္ေတာ့ မူစလင္ဒကာနဲ႕ ညားရတယ္။ ဆိုင္ခန္းလုပ္ေပးၿပီး အခုထိ ထင္တယ္။ ေစ်းေရာင္းေနတယ္။ ခႏၶာကိုယ္လည္း ေပးရၿပီ။ လုပ္အားလည္း ေပးရၿပီ။ သူ႕သမီးကိုလည္း မႏၲေလးက မူစလင္တစ္ေယာက္နဲ႕ လက္ထပ္ဖို႕ အတင္းစီစဥ္ေတာ့ ထြက္ေျပးရတယ္။ အခု သူ႕သမီး ေနတယ့္ေနရာ စာေရးသူ သိပါတယ္။ လုပ္ၾကံတယ္လို႕ မေျပာနဲ႕။ မပိုင္ယင္ မေျပာဘူး။

ဒီအေၾကာင္းကို ဖတ္ၿပီး မူစလင္ေတြကို စိတ္နာေနမလား။ စာေရးသူကေတာ့ စိတ္မနာပါ။ ကိုယ့္ဘုန္းႀကီးအခ်င္းခ်င္းကိုပဲ စိတ္နာတယ္။ ရွင္ျပဳတယ္ဆိုတာ ပရိကၡရာ(၈)ပါးေတာင္ စုံစရာမလိုဘူး။ သပိတ္တစ္လုံး သကၤန္းသုံးထည္ဆို မလုံေလာက္ဘူးလား။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ အဲဒီသပိတ္ အဲဒီသကၤန္းေတြ အျပည့္ပဲ မဟုတ္လား။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ လုပ္ခ်င္တယ့္ ဂုဏ္ေလး ရခ်င္လို႕ မိသားစုဘဝ ပ်က္စီးရတယ့္အထိ အျဖစ္ခံႏိုင္သလား။ ငါ့ေက်ာင္းက ရွင္ျပဳပြဲ ဒီလိုရွိတယ္ကြ ႂကြားခ်င္သလား။ မရွိဘဲ သြားႂကြားေတာ့ ဟိုဒကာမက ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္ေတာ့ၿပီ။

စာေရးသူအျဖစ္ပ်က္ကို ေျပာပါရေစ။ စာေရးသူတို႕ အရင္ကိုးကြယ္တယ့္ ေက်ာင္းက ဘယ္အိမ္ကဘယ္ေလာက္ သတ္မွတ္ၿပီး အလႉခံပါတယ္။ ရွင္ျပဳဖို႕ သိန္းမ်ားစြာ ကုန္ပါတယ္။ လြယ္လြယ္နဲ႕ ရွင္မျပဳႏိုင္ပါဘူး။ အလႉေငြ မထည့္ႏိုင္ယင္လည္း မ်က္ႏွာငယ္ရပါတယ္။ ဆြမ္းသြားပို႕ယင္လည္း မိမိပို႕တယ့္ဆြမ္းဟင္းက မေကာင္းယင္ သြန္ပစ္တာ ျမင္ဖူးတယ္။ ကေလးဆိုေပမယ့္ စိတ္မေကာင္းဘူးေလ။ ကိုယ့္အေမက မနည္းခ်က္ထားရတာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေက်ာင္းကို ဆက္မကိုးကြယ္ေတာ့ အျခားေက်ာင္းကို ေျပာင္းတယ္။ ေျပာျပရမွာမရွက္ပါ။ စာေရးသူတို႕က ဆင္းရဲလြန္းေတာ့ ရွင္ျပဳဖို႕ သကၤန္းေတာင္ မိဘက ဝယ္မေပးႏိုင္ပါ။ ဆရာေတာ္က ေခတ္အျမင္ရွိတယ္။ သာသနာ့အျမင္ ရွိတယ္။ အကုန္ထုတ္ေပးတယ္။ ဟိုေက်ာင္းမွာ သြန္ေနရတယ့္ဆြမ္းဟင္းေတြက ဒီေက်ာင္းမွာ နတ္သုဒၶါလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေတြဟာ ဘယ္လိုလႉရမလဲ မသိၾကလို႕၊ဘယ္ေနရာလႈရမလဲ မသိၾကလို႕လည္း ပါတယ္။ စာေရးသူရဟန္းအမဆိုယင္ လႉစရာရွိယင္ နာမည္ႀကီးမ်ားကို မလႉ၊ ေတာေက်ာင္းေတြကို သြားတယ္။ အမွန္တကယ္ လိုအပ္ေနတယ့္ ပစၥည္းေလးပါးကို လႉေလ့ရွိတယ္။

၂။ ဓမၼဒါယာဒ

တစ္ခါမွာ ျမတ္စြာဘုရားက ေကာသလတိုင္း သာဝတၴိျပည္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းမွာ သီတင္းသုံးေတာ္မူတယ္။ ေကာသလတိုင္း သာဝတၴိျပည္ဆိုတာ ဗုဒၶသာသနာ ေရာင္ဝါထြန္းလို႔ ေနတယ့္ၿမဳိ႕ႀကီး ျဖစ္ေတာ့ ရဟန္းမ်ားအတြက္ ပစၥည္းေလးပါး မခက္ခဲပါ။ ပစၥည္းေလးပါးအျပင္ အျခားလႉဖြယ္ပစၥည္းမ်ားလည္း ကပ္လႉၾကေလ့ ရွိရာ အလႉေရစက္ လက္နဲ႔မကြာတယ့္ၿမဳိ႕ဆိုလည္း ဟုတ္ပါတယ္။

ပစၥည္းေလးပါးအျပင္ အျခားမလိုအပ္တယ့္ ပစၥည္းမ်ားကို လႉဒါန္းၾကရာ အရိယာရဟန္းမ်ားအတြက္ ဒါေတြ မလိုအပ္လို႔ တားျမစ္မႈလည္း မလုပ္၊ လက္လည္း မခံၾကပါ။ သာမန္ပုထုဇဥ္ရဟန္းမ်ားကေတာ့ လဘ္လာဘေပါမ်ားတယ့္ သာဝတၴိၿမဳိ႕မွာ စုျပဳံၿပီး အလႉအေၾကာင္းပဲ အေျပာမ်ားၾကပါတယ္။ ဘယ္ဒကာက ဘယ္လိုလႉတယ္၊ ဘယ္ဘုန္းႀကီးက ဘယ္ေလာက္ဘုန္းႀကီးတယ္ ေျပာမဆုံးေပါင္ ေတာသုံးေထာင္ေပါ့။

ဒီလို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္နဲ႔ မဖြယ္မရာ ေျပာေနၾကတာကို ျမတ္စြာဘုရားက ၾကားသိေတာ္မူတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားကလည္း ဒါနေစတနာကို ကန္႔သတ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ ရဟန္းတို႔အေနနဲ႔ လိုအပ္သေလာက္ပဲ အလႉခံၾကဖို႔၊ ပစၥည္းေလးပါးကိုပဲ မတပ္မက္ၾကဖို႔၊ သာသနာ့အေမြအစစ္ျဖစ္တယ့္ မဂ္တရားဖိုလ္တရားကို ရေအာင္ က်င့္ၾကဖို႔ ဓမၼဒါယာဒသုတၲန္ကို ေဟာေတာ္မူရတယ္။

ဂုဏ္ေနာက္ လိုက္ၾကတယ္

သီရိလကာၤသာသနာျပဳ အေသာကမင္းရဲ႕ ရင္ေသြး အရွင္မဟိႏၵမေထရ္ျမတ္ သီတင္းသုံးခဲ့တယ့္ မဟိႏၵေလေတာင္ကို ေရာက္ဖူးတယ္။ ေက်ာက္ဖ်ာေပၚမွာ က်ိန္စက္ၿပီး သာသနာျပဳခဲ့တာပါ။ အရွင္ေသာဏ အရွင္ဥတၲရ မေထရ္ျမတ္တို႔ သီတင္းသုံးခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတယ့္ ဘီလင္းေတာင္ကိုလည္း သြားၾကည့္ပါ။ မဆိုစေလာက္ကေလး ေနရာေတြပါ။ သူတို႔မွာ အရည္အခ်င္းရွိၿပီသားမို႔ ဂုဏ္ေတြ မလိုပါဘူး။

အခုေခတ္မွာ

၁။ ထင္ရွားတယ့္ ဘယ္ဆရာေတာ္ကို ဘာေတြ လႉခဲ့ရတယ္

၂။ ဘယ္ေက်ာင္းမွာ သိန္းဘယ္ေလာက္တန္ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးကို ေဆာက္ခဲ့ရတယ္

၃။ ဘယ္ဘုန္းႀကီးကို ကိုးကြယ္ခဲ့လို႔ စီးပြားတက္ခဲ့ရတယ္

၄။ လာဘ္လာဘမ်ားပြားေရးကို အာရုံမထားတယ့္ ျမတ္စြာဘုရားကိုေတာင္ ကလန္ကဆန္လုပ္ၿပီး အဘယလာဘမုနိဆိုၿပီး ဘုရားေတာင္ တည္လိုက္ရေသးတယ္။

ဒါေတြက ဂုဏ္ေနာက္ လိုက္ၾကတာပါ။ စိုင္ေကာ္လို႔ ျခဳံေပၚေရာက္ရတယ့္အျဖစ္ေတြေပါ့။ ရဟန္းမ်ားဘက္ကလည္း

၁။ ငါ့ေက်ာင္းက အစိုးရကိုးကြယ္တယ့္ေက်ာင္းပါ

၂။ ငါ့ဒကာက အစိုးရလူႀကီးပါ၊ တပ္မေတာ္အရာရွိပါ၊ သံအမတ္ႀကီးပါ၊ ကုမၸဏီသူေဌးပါ

၃။ ဘယ္ေလာက္ေပးမွ ႂကြမယ္၊ ဘယ္ေလာက္ေပးမွ တရားေဟာမယ္

ဒီလိုျဖစ္ကုန္တယ္။ ဒီလိုေျပာယင္ ရန္သူမ်ားမွန္းေတာ့ သိတာေပါ့။ မနာလိုလို႔ ေျပာတာ၊ စိတ္ပုပ္လို႔ ေျပာတာ၊ ကိုယ္ေတာ္ တတ္လွတယ္ သိလွတယ္ဆိုယင္ ကိုယ္ေတာ္ ထလုပ္ပါလားလို႔ ေျပာၾကမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာ ဘုန္းကံႀကီးတယ့္ဆရာေတာ္မ်ားကို တိုက္ခိုက္လိုရင္းမဟုတ္ပါ။ ဂုဏ္က ေနာက္လိုက္လာတာကို မေျပာပါ။ ဂုဏ္ေနာက္ကို လိုက္သူမ်ားကိုသာ ရည္ရြယ္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ တရားနဲ႔ မဆိုင္၊ ဂုဏ္နဲ႔သာ ၿပဳိင္ၾကေတာ့

၁။ မင္းက ေက်ာင္းမဲ့၊ ငါက ေက်ာင္းရွိ၊ ဆယ္ဝါေက်ာ္ယင္ ငါ့ေက်ာင္းမွာ ဝါမဆိုရ

၂။ ငါ့ေက်ာင္းက ဘယ္ေလာက္တန္တယ္

၃။ ငါစီးတယ့္ကားက ဘယ္ေလာက္တန္တယ္

၄။ ငါက ဘယ္ေလာက္ဘုန္းကံႀကီးတယ္

အလႉပြဲေတြမွာ ႂကြားၾကပါကုန္ေရာ။ အရင္တုန္းက ႏြားလွည္း ႂကြားၾကတယ္။ အခု အစိုးရဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားက ကားပါမစ္မ်ားပါ ရၾကေတာ့ ကားကို ႂကြားၾကတယ္။ ဒကာအင္အားေတာင့္တယ့္ အခ်ဳိ႔ဆရာေတာ္မ်ားက ေနာက္ဆုံးေပၚကားေကာင္းမ်ားကို စီးလို႔ပါ။ အခု ေတာရြာမွာေတာင္ ကားၿပဳိင္ပြဲက ေခတ္စားေနပါေတာ့တယ္။ ရြာတစ္ရြာမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတိုင္း ကားရွိၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆင္းရဲသားဒကာတစ္ေယာက္ ဖ်ားနာခဲ့ယင္ ေဆး႐ုံလိုက္ပို႔ေပးမယ့္ကားမရွိဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါ မခက္ဘူးလား။

ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ သာသနာေတာ္ကို အမွီျပဳၿပီး အာမိသဒါယာဒလည္း ရႏိုင္ၾကပါတယ္။ ဓမၼဒါယာဒလည္း ရႏိုင္ၾကပါတယ္။ ဂုဏ္ေလးအတြက္ အာမိသဒါယာဒေနာက္ လိုက္ၾကယင္ ရဟန္းျဖစ္ရက်ဳိး မနပ္ဘူးေပါ့။ ဒါေတာင္ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူလို႔ ဘုန္းႀကီးပ်ံစရိတ္နဲ႔ ေက်ာင္းလုတယ့္တပည့္ေတြအေၾကာင္း မေျပာရေသးဘူး။

လူေနာက္ ဂုဏ္လိုက္ပေစ

သီလဂုဏ္၊ သမာဓိဂုဏ္၊ ပညာဂုဏ္ ရွိယင္ အရိယာႏြယ္ဝင္ျဖစ္လို႕ ဂုဏ္ေနာက္ကို မလိုက္ေတာ့။ ဂုဏ္ကသာ အရိယာပုဂၢဳိလ္တို႕ေနာက္ကို လိုက္ရတယ္။ ျဖဴစင္တယ့္အျဖစ္ကို ရရွိၿပီျဖစ္လို႕ ဂုဏ္က သူတို႕ကို မဖ်က္စီးေစႏိုင္ေတာ့ပါ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေျပာရယင္ ဓမၼဒါယာဒ - တရားအေမြ ရွိသူအတြက္ အာမိသဂုဏ္မ်ား မလိုအပ္ေတာ့ပါ။

တရားအေမြ (၂)မ်ဳိး

တရားအေမြမွာ

၁။ တရားအေမြတု

၂။ တရားအေမြစစ္

ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ဳိး ရွိပါတယ္။ တရားအေမြတိုင္းက အေမြစစ္မဟုတ္ေသးဘူး။ အာမိသဒါယာဒ - ပစၥည္းေလးပါးအေမြကိုလည္း ပယ္ခဲ့ပါၿပီ။ တရားအေမြကိုလည္း ရွာခ့ဲပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ တရားအေမြအတုနဲ႕ပဲ ေက်နပ္မေနဖို႕ လိုပါတယ္။

၁။ တရားေမြအတု

ဒါနံ ေဒတိ - အလႉကို လုပ္တယ္၊ သီလံ သမာဒိယတိ - သီလကို ေဆာက္တည္တယ္၊ ဥေပါသထကမၼံ ကေရာတိ - ဥပုသ္ ေစာင့္တယ္ ဒီလို လုပ္ၿပီး ရာဂ မျဖစ္ေစဘဲ၊ ေဒါသမျဖစ္ေစဘဲ ကိေလသာကို အက်ဳိးမျပဳေစဘဲ နိဗၺာန္ကိုသာ ရည္စူးခဲ့ယင္ ဒါဟာ တရားအေမြပါ။ ဒါေပမယ့္ အစစ္ႀကီးမဟုတ္ဘူး။ အတုပါ။ ဘာေၾကာင့္ အတုႀကီးလို႕ ေျပာရသလဲဆိုယင္ ေရေရာေနလို႕ပါ။ ဇာတိ၊ ဇရာ၊ ဗ်ာဓိ၊ မရဏတို႕နဲ႕ ေရာပြမ္းေနလို႕ပါ။ တကယ့္ခ်မ္းသာစစ္ကို မေပးႏိုင္လို႕ပါ။

၂။ တရားေမြအစစ္

နဝဝိေဓာပိ ေလာကုတၲရဓေမၼာ နိပၸရိယာယဓေမၼာ လို႕ ဆိုတယ္။ ေလာကုတၲရာတရား (၉)ပါး ရွိတယ္။

၁။ ေသာတာပတၲိမဂ္

၂။ သကဒါဂါမိမဂ္

၃။ အနာဂါမိမဂ္

၄။ အရဟတၲမဂ္ ဆိုၿပီး မဂ္တရား (၄)ပါး

၅။ ေသာတာပတိၲဖိုလ္

၆။ သကဒါဂါမိဖိုလ္

၇။ အနာဂါမိဖိုလ္

၈။ အရဟတၲဖိုလ္ ဆိုၿပီး ဖိုလ္(၄)ပါး

၉။ နိဗၺာန္တရား

အားလုံး (၉)ပါး ရွိတယ္။ ဒီတရားေတာ္ (၉)ပါးဟာ နိပၸရိယာယဓေမၼာတဲ့။ အေၾကာင္းပရိယာယ္နဲ႕ မစပ္ဘဲ မုခ်အားျဖင့္ သိရမယ့္ အေမြစစ္အေမြမွန္လို႕ ဆိုသတဲ့။ ဒီေတာ့ ဝိပႆနာတရားကို အားထုတ္ရမယ္။ တစ္မဂ္တစ္ဖိုလ္ ရေအာင္ လုပ္ရမယ္။ ဒါမွ အေမြစစ္ကို ရႏိုင္မယ္။

ပစၥည္းအေမြဟာ တန္ဖိုးမရွိ၊ အတုႀကီးျဖစ္လို႕ လုယူလို႕ ရတယ္။ အမ်ားနဲ႕ဆိုင္တယ္။

ဓမၼအေမြဟာ တန္ဖိုးရွိတယ္။ အစစ္ျဖစ္လို႕ ကိုယ္တိုင္လုပ္မွ ကိုယ္ပိုင္ျဖစ္တယ္။ အမ်ားနဲ႕မဆိုင္ပါ။

အတုကိုေရွာင္ အစစ္ကိုေဆာင္

စာေရးသူအပါအဝင္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအားလုံးက အတုအပကို ေရွာင္ၿပီး အစစ္အမွန္ကို ရဖို႕ ႀကဳိးစားသင့္လွတယ္။

၁။ ဘုန္းကံႀကီးလြန္းယင္ အလုပ္ပ်က္တယ္။

၂။ ဒကာဒကာမေတြ စုျပဳံေနယင္ ဆိတ္ၿငိမ္ရာမရ။

၃။ ကာမဂုဏ္အေသးစားမ်ား စုျပဳံလာယင္ ကာမဂုဏ္အႀကီးစားေတြ ေရာက္လာဖို႕လမ္းစပါ။

အစစ္အမွန္ဆိုတာေလးကေတာ့

၁။ ႐ုပ္ခႏၶာကို အနည္းဆုံး တစ္ေန႕တစ္ခါ ေရခ်ဳိးေပးရသလို နာမ္ခႏၶာကိုလည္း တစ္ေန႕ တစ္နာရီေလာက္ အနည္းဆုုံး ေရခ်ဳိးေပးသင့္ပါတယ္။

၂။ ႐ုပ္ခႏၶာကို ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းသလို နာမ္ခႏၶာကိုလည္း မြမ္းမံျပင္ဆင္ပါ။

၃။ ႐ုပ္ေရာနာမ္ပါ သိယင္ အေမြစစ္ကို ရၿပီ။

တစ္ေန႕တလံ ပုဂံဘယ္ေျပးမလဲ။

တစ္ေန႕တစ္လွမ္း နိဗၺာန္ဘယ္ေျပးမလဲ။

အလိုနည္းၿပီး တရားၿမဲပါေစ။