ေတာေဇာ္

Written by ေန၀င္းျမင့္

Saturday, 05 November 2011 18:02

၁။ ေတာေဇာ္ကို သူ႔မေအ မၿငိမ္းတုတ္ ေမြးတဲ့ ညက ရြာမွာ ႐ုပ္ေသးပြဲႀကီး ဟီးထလုိ႔။ မၿငိမ္းတုတ္က ႐ုပ္ေသးပြဲမ်ား ရြာေရာက္လာရင္ မုိးလင္း ကတည္းက ႐ုပ္ေသးစင္ သံုးေခါက္ေလာက္ ေရာက္တဲ့ မိန္းမ။ ကိုယ္၀န္ ေန႔ေစ့ လေစ့ႀကီးနဲ႔ ႐ုပ္ေသး ပြဲနဲ႔မ်ား တုိက္ေနေလမလား ပူတဲ့ၾကားကပဲ ေတာေဇာ္ကို ေမြးတယ္။ ႐ုပ္ေသးစင္ေတာင္ မေရာက္လုိက္ရပါဘူး။ ႐ုပ္ေသးစင္က ၾကားရတဲ့ အဆုိအငိုေတြကို ၀မ္းနာတဲ့ ၾကားက နားေထာင္ရတာေလာက္ ရွိတာပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲသည့္ညက မၿငိမ္းတုတ္ အင္မတန္ ႀကိဳက္တဲ့ ဆားေတာင္သူ မေအာင္ျဖဴဇာတ္ ျဖစ္ေနေလရဲ႕။ ဆေတာင္သူ မေအာင္ျဖဴေပါ့ေလ။ ဥပကဇာတ္တုိ႔၊ ပဋာစာရီဇာတ္တုိ႔၊ ပဒုမၼေဒ၀ီဇာတ္ေတြကိုလည္း ႀကိဳက္ပါရဲ႕။ ဆေတာင္သူ မေအာင္ျဖဴေလာက္ မႀကိဳက္ဘူး။ ႐ုပ္ေသးပြဲ သဘာ၀ နတ္မိန္းမ စင္တုိင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဟိမ၀ႏၲာခန္း ထြက္တယ္။ ျမင္း၊ ေမ်ာက္၊ ဂဠဳန္၊ နဂါး၊ ဆင္၊ က်ား၊ ငွက္တုိ႔ ကမာၻသစ္မွာ ေပၚၾကပံု၊ ေပ်ာ္ၾကပံု ေပါ့ေလ။ သည္အခန္း စေတာ့ မၿငိမ္းတုတ္ ၀မ္းနာၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ၀ိဇၨာ၊ ေဇာ္ဂ်ီ ထြက္တယ္။ ေဇာ္ဂ်ီဆုိတာ ျပဒါးရွင္လည္း ျဖစ္ျပန္၊ ေဆးႀကိမ္လံုး တန္ခုိးနဲ႔ ေျမလွ်ဳိးမုိးပ်ံႏုိင္တဲ့ပုဂိၢဳလ္။ ၀မ္းနာတဲ့ၾကားက သည္အခ်ိန္ ေမြးလို႔ ေယာက်္ားေလးလည္းျဖစ္မယ္ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလုိက္ေလမလဲလုိ႔ေတာင္ ေတြးမိေသးကိုး။ ေဇာ္က ႏွစ္ေဇာ္ရွိတယ္။ တစ္ေဇာ္က ႏူးႏူးညံ့ညံ့ကရင္း ထြက္လာတဲ့ နန္းေဇာ္။ တစ္ေဇာ္က ေက်ာင္းေမွာက္ေအာင္ ခုန္ေပါက္ထြက္လာတဲ့ ေတာေဇာ္။ ပြဲခင္းဆီက ေဇာ္ထြက္ေနမွန္း မၿငိမ္းတုတ္ ၾကားေနရတယ္။ ေဇာ္သီခ်င္းသံေတြလည္း ၿမိဳင္လုိ႔။ “ေဇာ္လာပါတယ္ ေဖတို႔၊ ေမာင္တုိ႔။ ဂ်ီလာပါတယ္ ေဖတုိ႔၊ ေမာင္တုိ႔။ ေတာင္ေ၀ွးေထာက္လုိ႔ ေတာင္ေျမာက္ေမွ်ာ္ ေဇာ္ဂ်ီပါရင္ ေတာေဇာ္ပါပဲ။ ေဆးေတာင္ေ၀ွးတဲ့ ႏုေဆးေလ၊ ျမစိမ္းေတာင္ေျခ ထုိးတဲ့ အဂိ္ၢ။ ေရႊမရွားလုိ႔ ျပဒါးေသ၊ ျမစိမ္းေတာင္ေျခ ထုိးတဲ့ အဂိၢ” သည္မွာတင္ မၿငိမ္းတုတ္၀မ္းက ေယာက်္ားေလး ဖြားတယ္။ အထူးစဥ္းစားေနစရာ မရွိပါဘူး။ ေတာေဇာ္လုိ႔ မွည့္႐ံုေပါ့။ တြင္လည္း တြင္ခဲ့ပါရဲ႕။ သည္လိုနဲ႔ က်စ္ေခ်ာင္းရြာမွာ “ေတာေဇာ္” လူျဖစ္တယ္ ေျပာပါေတာ့။ ၂။ အဲသည့္ေခတ္တုန္းက က်စ္ေခ်ာင္းသူႀကီးက ဦးဖုိးတုိး။ မ်က္ႏွာေလးေထာင့္ႀကီးနဲ႔ မန္က်ည္းေစ့ေရာင္ ေပါက္ေနတဲ့ အသားနဲ႔ ႐ုပ္ေသးထဲက ေတာဘီလူးနဲ႔ေတာင္ တူေသးတယ္။ ဘီလူးမွာလည္း ႏွစ္မ်ဳိးရွိတယ္။ ေတာဘီလူးနဲ႔ နန္းဘီလူး ဆုိပါေတာ့။႐ုပ္ေသးမွာ ဘီလူး လက္နက္ခင္းစကား၊ ဘီလူးေတာခ်ီး စကား၊ ဘီလူးႀကိမ္း စကား၊ ဘီလူးပတ္တုိက္ စကားရယ္ လုိ႔ ရြတ္တဲ့ စကားေတြရွိတယ္။ သူႀကီး ဦးဖုိးတုိးကလည္း လူကခ်ည္း ဘီလူးနဲ႔တူတာ မဟုတ္ဘူး။ စကားေျပာရင္ လည္း ႀကိမ္းႀကိမ္းၿခိမ္းၿခိမ္း ရွိတဲ့လူ။ ဘယ္သူ႔ကို မဆုိ ဆူဆူေငါက္ေငါက္ရွိတဲ့လူ။ ႐ုပ္ေသးစကားနဲ႔ေျပာရင္- “ဘီလူးထိပ္ပိတ္၊ ယင္ ေကာင္ကို အံေစာင္လုိ႔ ႀကိတ္ေနက်၊ အတိတ္ ျဖာျဖာ ဟိတ္သမာၻႏွင့္ မိစၧာေကာင္ ငါ ျဖစ္ ေတာ့သကုိး။ အခင္းမ႐ႈ တကယ္အမွန္ က်ယ္ တစ္ဉာဏ္နဲ႔ ဘယ္ရန္ က ခုၾကမတုံး။ ဘယ္လုိေကာင္မွ အမႈ မထား၊ ဗုိလ္ထုတပ္ တစ္ေၾကာ မဟီတြင္၊ ေခါဘဏီ မ်ားေသာ္လည္း၊ တစ္ပါးၫြန္႔ဘုန္း၊ စြယ္ ေရာင္ ျမထက္မွီအိမ္ တြင္ သက္ဇီ၀ိန္ျပဳန္းၾက မဟဲ့ေနာ္” ဆုိတဲ့ လူမ်ဳိး။ ရြာကလည္း သူႀကီး ဦးဖုိးတိုးကို ေမတၱာ မရွိၾကဘူး။ ဦးပုိးထုိး ေခၚၾကတယ္။ နေခ်းပံုေတြနား ရွိတတ္တဲ့ န ေခ်းပိုးထုိးေကာင္လို႔ ေခၚၾက တာပါ။ လႊေခ်ာင္းလုိ အစြယ္ကို ေရွ႕ထုတ္ၿပီး တရွီးရွီးနဲ႔ ေအာ္တတ္တဲ့ ႏြားေခ်းထုိးပိုး ဆိုတဲ့ သေဘာပဲ။သူႀကီးေရွ႕ ေတာ့ အဲသလုိ ဘယ္ေခၚ၀ံ့ ၾကပါ့မလဲ။ သူႀကီးမင္း ေခၚၾကရတယ္။ တစ္ခါက ရြာ သားတစ္ေယာက္က သူႀကီး ေခၚလို႔တဲ့ နရင္း ထအုပ္တယ္။ “ေခြးမသား၊ ဘာ သူႀကီးလဲ၊ သူႀကီးမင္း ေခၚမွေပါ့ကြ၊ မင္းဆုိတာ ဘုရင္ကို ေျပာတာေလာက္ေတာ့ သေဘာ ေပါက္မွေပါ့၊ မင္းတို႔ ရြာက ဘုရင္ဆုိမွေတာ့ ငါ့ အေပၚ ဘယ္ေကာင္ ရွိေသးလုိ႔တုံး” “တစ္ေကာင္မွ မရွိပါဘူး သူႀကီးမင္း” “ဘယ္လုိကြ၊ ငါ့ကို တိရစၧာန္လုိ႔ ေျပာခ်င္တာလား” “အဲသလုိေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး” “အံမာ- ေခြးမသား၊ အဲ သလိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဆုိ ေတာ့ ဘယ္လုိမ်ားရွိေသးလို႔ တုံး” သူႀကီးမင္း ဦးဖုိးတုိးက စားေကာင္းတယ္၊ မစား ေကာင္းတယ္ မရွိဘူး။ ေသး တ့ဲအမႈကို ႀကီးေအာင္ လုပ္ တယ္။ ႀကီးတဲ့အမႈကို ႐ႈပ္ ေအာင္လုပ္တယ္။ ႐ႈပ္တဲ့ အမႈ ကို ေထြးေအာင္လုပ္တယ္ဆုိ တာမ်ဳိးကိုး။ သည္လုိ စား လြန္းလုိ႔ ရြာကသူႀကီးပါးစပ္ က ေလးေထာင့္ႀကီးဆိုေတာ့ စားေရာေပါ့တဲ့။ ပါးစပ္ေလး ေထာင့္ႀကီးဆိုတာ တင္စား ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ့္ကို ေလးေထာင့္စပ္ စပ္ႀကီးရယ္။ မ်က္လံုးက မ်က္ခြံပိတ္ႀကီးနဲ႔။ ငွက္ႀကီး တံုးစပ္ကို ရႊံ႕ေရထဲက ေခ်ာင္းတဲ့ မိေက်ာင္းသာ ၾကည့္ေတာ့။ သူႀကီးကေတာ္ မဗ်ဳိက္ကလည္း မထူးဘူး။ လင့္ပါ ၀ါနဲ႔ ရက္ကန္းစင္ေတြလိုက္ ၾကည့္တယ္။ အဆင္ေကာင္း မ်ားေတြ႕ရင္ တန္းက ျဖဳတ္ယူ တယ္။ မုဆိုးမ မုန္႔ေပါင္း သည္ေတာင္ မလြတ္ဘူး။ မုန္႔ေပါင္းလုပ္လို႔ ပထမဆံုး တစ္ယွက္ မီးဖိုနတ္တင္ၿပီး ရင္ ဒုတိယတစ္ယွက္က သူႀကီးကေတာ္ မဗ်ဳိက္ဖို႔ရယ္ လို႔ ဖယ္ထားရတယ္ဆုိရင္ ယံုေတာ့။ သူႀကီးအိမ္က ဆြမ္းေကၽြးေတာ့ ႂကြလာတဲ့ ဆရာေတာ္ကေတာင္ “ဒကာ ႀကီး၊ ေယာဂီသူေတာ္ေကာင္း မ်ားဟာ အစာအာဟာရအလို ကို မလိုက္ရဘဲ စက္ဆုပ္ရြံရွာ ဖြယ္ရယ္လို႔ ဆင္ျခင္တဲ့ အမွတ္ သညာရိွရတယ္။အာဟာေရ ပဋိကူလသညာ ေခၚတယ္” လုိ႔ ဆံုးမေတာ့ သူႀကီးက “ကုိယ္ေတာ္သာ ဘိကၡဳသီလ လံုပါေစဦး”တဲ့။“၀ိသုဒၶိျဖစ္ ပါေစဦး” တဲ့။ သူႀကီးက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္ဆုိ ေတာ့ ဆရာေတာ္ ဘာသေဘာ နဲ႔ မိန္႔တယ္ဆိုတာ သိတယ္။ ရဟန္းကေတာင္ ဆံုးမလုိ႔ မရတဲ့ သူႀကီးဆုိေတာ့ ရြာက ဘုရားရွင္နဲ႔ ေတြ႕မွ ကၽြတ္မယ့္ သတၱ၀ါပါကြာတဲ့။ တခ်ဳိ႕က လည္း သစၥက ပရဗိုဇ္တဲ့။ ေျပာရင္ အမ်ားႀကီး ေျပာရ လိမ့္မယ္။ ထားေတာ့။ အဲသည္ သူႀကီးရဲ႕ လက္သံုး တပည့္က ေတာေဇာ္ပဲ။ ၃။ ေတာေဇာ္က လူကသာ အသက္သံုးဆယ္ မေက်ာ္ တယ္။ အခ်ဳပ္နဲ႔ ေထာင္က် တာက အႀကိမ္သံုးဆယ္ ေက်ာ္ၿပီ။ ေမြးကတည္းက နကၡတ္မေကာင္းတဲ့ ေတာေဇာ္ ကို မေအကလည္း မႏိုင္ဘူး။ ရပ္ရြာကလည္း မႏိုင္ဘူး။ ေတာေဇာ္က ငယ္ငယ္က တည္းက စ႐ိုက္ဆိုးတယ္။ ေတာစိတ္၀င္ေနတဲ့ သတၱ၀ါ တစ္ေကာင္လိုပဲ မႈန္ေတေတ မဲ့ခြက္ခြက္နဲ႔ အျမဲရန္လိုေန တတ္တယ္။ ဆယ္ႏွစ္သား ေလာက္တုန္းက ခ်ဳိးေထာင္ တယ္။ ခ်ဳိးလို ေကာင္း ေကာင္းကူတတ္တယ္။ ခ်ဳိးကူတယ္ ဆုိတာက အမွတ္ တမဲ့ဆိုရင္ အတူတူပဲလို႔ ထင္ရေပမယ့္ မတူဘူး။ ခ်ဳိး ေတြက ရာဇ၀င္ လူဆိုးမ်ား ကုိယ့္နယ္နဲ႔ ကိုယ့္အပိုင္စား ရိွၾကသလိုပဲ သူ႔ေနရာ၊ ကိုယ့္ ေနရာရိွတယ္။ မ်ားေသာအား ျဖင့္ ခ်ဳိးကူတယ္ဆုိတာ ခ်ဳိး မကို လာရစ္တဲ့ နယ္ခံခ်ဳိးနဲ႔ ဧည့္ခ်ဳိးတုိ႔ရဲ႕ စိန္ေခၚသံ မဟုတ္လား။ ဒါေတြ အားလံုးကို ေတာေဇာ္သိတယ္။ ခ်ဳိးေတြေတာင္ ခ်ဳိးဥကၠ႒တင္ ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ခ်ဳိးအထာ သိေနေလေတာ့ ေတာေဇာ္ ခ်ဳိးေထာင္လုိ႔ ခ်ဳိးမရတဲ့ေန႔ မရိွဘူး။ ထားေတာ့၊ ဆယ့္ ႏွစ္ႏွစ္သားမွာ ထန္းလ်က္ အရက္ ေကာင္းေကာင္း ခ်က္တတ္ေနၿပီ။ ဆယ့္ငါးႏွစ္သား မွာပဲ ဖဲေကာင္းေကာင္း႐ိုက္ တတ္ၿပီ။ ဆယ့္ခုနစ္ ႏွစ္သားမွာ ဂ်င္ေကာင္းေကာင္းလွည့္ တတ္ၿပီ။ ဆယ့္ကိုးႏွစ္သားမွာ လူဆယ့္ကိုးေယာက္ ႐ုိက္ခဲ့ၿပီး ၿပီ။ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေတာ့ နခိုးဂိုဏ္း ေခါင္းေဆာင္လို႔ မေကာင္းသတင္း ထြက္တယ္။ အသက္အစိတ္ေက်ာ္ ေက်ာ္မွာ ဓားျပမႈနဲ႔ အဖမ္းခံရ တာေတြ ျဖစ္လာၿပီ။ မေအ အိုေတာင္ ေျပာသတဲ့။ “ေတာေဇာ္ရယ္၊ နင့္ေမြးတဲ့ ညက ႐ုပ္ေသးစင္က ေဇာ္ထြက္ေနလို႔ ထင္ပါရဲ႕။ နင့္မလည္း အကုသိုလ္ ရိွန္းၿပီး ေနပါေကာလား။ အေမ့ကို သနားရင္ ကိုရင္ႀကီး၀တ္ပါ ငါ့သားရယ္” ဆုိေတာ့ ေတာေဇာ္က ခ်က္ခ်င္း သကၤန္းဆီးတယ္။ မေအ ေက်နပ္ေအာင္ သံုးရက္ ၀တ္ၿပီး လူ၀တ္ျပန္လဲေလရဲ႕။ အေၾကာင္းျပခ်က္က သကၤန္း ယားလုိ႔တဲ့။ ကနဦးတုန္းက ေတာ့ သူႀကီး ဦးဖိုးတိုးနဲ႔ ေတာေဇာ္က တည့္လွတာ မဟုတ္ဘူးရယ္။ သူႀကီးက လည္း သူႀကီးအာဏာနဲ႔၊ ေတာေဇာ္ကလည္း လူမုိက္ပါ ၀ါနဲ႔ဆုိေတာ့ ထိပ္တိုက္တုိးၾက တာ မ်ားခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့ သူႀကီးက ေနာက္ဆုတ္လုိက္တယ္။  နည္းဗ်ဴဟာက ေတာေဇာ္နဲ႔ အဆင္ေျပဖုိ႔၊ မဟာဗ်ဴဟာက ေတာေဇာ္ရဲ႕ မုိက္လံုးႀကီးမႈကို အသံုးခ်ဖုိ႔။ ေတာေဇာ္ကေတာ့ မသိဘူးေပါ့။ ဆင္ကန္း ၀ ေတာ(၀ါးေတာ) နင္းသလို ရြာမွာ လူလည္လုပ္ေနတာပါ ပဲ။ တစ္ရက္ ေတာေဇာ္ကို ထတဲက ျမဴအုိးေတြ႐ိုက္ခြဲမႈနဲ႔ သူႀကီးက တစ္ညလံုး ထိတ္ တံုးခတ္တယ္။ ေတာေဇာ္ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ထိတ္ တံုးေပါက္ေတြမွာ စြပ္ၿပီး ေသာ့ခေလာက္ႀကီးနဲ႔ ထိပ္က ခတ္လိုက္တယ္။ ဒါပါပဲ၊ တစ္ညလံုး ႏွင္းေတာထဲေန ေပေရာ့ေပါ့။ အညာျပာသုိလ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးထဲ ကြင္းျပင္ ထဲ ထိတ္တံုးခတ္ၿပီး ပစ္ထား ၿပီ ဆိုကတည္းက သူႀကီး ေတာ့ သူ႔ကိုသတ္ေနၿပီဆိုတာ ေတာေဇာ္ကလည္း သိတယ္။ မနက္မုိးလင္းေတာ့ သူႀကီး ေတာင္ လန္႔သြားေလရဲ႕။ ျဖစ္ ပံုက ေတာေဇာ္က မီးေတာင္ လႈံေနေသးတယ္။ ခတ္ထား တဲ့ေၾကးေသာ့ ျပဳတ္ေနတဲ့ အျပင္ ထိတ္တံုးလုပ္ထားတဲ့ ေျခာက္ႏွစ္ (၆”×၂”) သစ္ပ်ဥ္ တံုးႏွစ္တံုး ထိပ္ဆုိင္ၿပီး မီး ဆိုက္ထားလုိက္လို႔။ ေတာ ေဇာ္က မီးလႈံရင္း ထပင္ျမစ္ (ထန္းပင္ျမစ္) ေတာင္ ဖုတ္ စားေနလိုက္ေသး။ “ေတာေဇာ္၊ မင္းေတာ့ မနက္လင္းရင္ အေလာင္း ေကာက္ရၿပီထင္သာ၊ မင္းက ထိတ္တံုးေတာင္ မီးဆုိက္ ေနပါေကာလားကြ။ ေပးစမ္း ကြာ၊ ထပင္ျမစ္တစ္ေခ်ာင္း။ ေနပါဦးကြ၊ မင္းကို ဘယ္သူ ျဖဳတ္ေပးတာတုံး” “ေတာေဇာ္ဗ်၊ ရွိန္းၿပီးၿပီးသား၊ ေနာက္တစ္ခါ ခင္ဗ်ားအိမ္ကို ေဇာက္ထိုး ေမွာက္ပစ္လိုက္မယ္။ ဗ်တ္၀ိ၊ ဗ်တၱ ညီအစ္ကုိ ေဇာ္ဂ်ီဖုိ ၀င္သားစားၿပီး ေက်ာင္း ေမွာက္တာ ခင္ဗ်ား ၾကားဖူးတယ္ မႈတ္လား” သူႀကီး ဦးဖုိးတုိးက သည္ကတည္းက ေတာေဇာ္ကို ေတာ္ေတာ္ လန္႔သြားတယ္။ ေတာေဇာ္က လူမုိက္၊ မုိက္႐ံုတင္ မကဘူး၊ ညစ္တယ္။ ညစ္႐ံုတင္ မကဘူး၊ ယုတ္တယ္။ ယုတ္႐ံုတင္ မကဘူး၊ ပက္စက္တယ္ ဆိုတာ သူႀကီး ဦးဖုိးတုိးသိေတာ့ သူ႔အနား ထားဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ လုိက္တယ္။ ဟုတ္သားပဲ။ ဖုိးတုိးနဲ႔ ေတာေဇာ္ေပါင္းရင္ ကိစၥၿပီးၿပီေပါ့။ ေက်ာင္းေတာင္ မကဘူး၊ ရြာပါေမွာက္ ႏုိင္ၿပီေပါ့။ သည္ကတည္းက ေတာေဇာ္ သူႀကီးအိမ္ေရာက္ လာတာပဲ။ ေတာေဇာ္က သူႀကီးအိမ္ ေရာက္ကတည္းက ေမာင္းႀကီးထုဖု႔ိေလာက္ ေခ်ာင္းေနတာ ဆုိေတာ့ သူႀကီးကေတာင္ ေမာင္းဘု ၀ွက္ထားရတယ္။ ရြာကေတာ့ ၾကက္နာ က်လုိ႔ ေဗဒင္ေမးပါတယ္။ ၾကက္သတ္ၿပီး နတ္တင္ရ မယ့္ကိန္းေတာ့ ဆုိက္ၿပီလုိ႔ တြက္ၾကတယ္။ ၄။ “ေတာေဇာ္၊ ငါေတာ့ ဓမၼသတ္ျပင္ခ်င္သကြ” “ျပင္႐ံုေပါ့ သူႀကီးရ၊ ေမာင္းထု လိုက္ရမလား” ေတာေဇာ္က ဓမၼသတ္ ျပင္မယ္ဆုိေတာ့ လူအားမ်ား မ်ားသံုးရမယ္ ထင္တာကိုး။ သူႀကီးက သူ႔လုပ္ပိုင္ခြင့္ထဲ က သူႀကီး ေၾကးရတာနည္း လုိ႔ ဓမၼသတ္ ျပင္ခ်င္တယ္ ေျပာတာကို ေတာေဇာ္က နား မလည္ဘူး။ သူႀကီးက ဆက္ ေမးတယ္။ “မင္း ကာလံ ေဒသံ အဂၢံဓနံ ဆုိတာ ၾကား ဖူးသလား” တဲ့။ ေတာေဇာ္ က “ဘုရားရွိခိုးလား” တဲ့။ “မင္းကလည္း ဘုရား ရွိခုိး ရမွာလားကြ၊ ကာလံဆုိတာ အမႈအခင္း ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ကို ေျပာတာ၊ ေဒသံဆုိတာ အမႈျဖစ္တဲ့ ေနရာကို ေျပာတာ၊ အဂံၢဆိုတာ အမႈရဲ႕တန္ဖုိးကို ေျပာတာ၊ ဓနံ ဆုိတာက လုပ္ တတ္ကိုင္တတ္ရင္ အမႈနဲ႔တင္ စီးပြားျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာတာ ေမာင္ရ” “ရွင္းရွင္းေျပာစမ္းပါ သူႀကီးရာ၊ ခင္ဗ်ားဟာက လည္း အုိးပဲ့ခ်င္း တုိက္ေန ျပန္ၿပီ” “နရင္းထအုပ္လိုက္ရ၊ ေရွးက အမႈအခင္းမ်ားရွိလာ ရင္ ဓမၼသတ္နဲ႔ ညိႇၿပီး ဆံုး ျဖတ္ရတာရွိတယ္” “ဓမၼသတ္ဆိုတာ ဘာ ေကာင္တံုး၊ ညိႇစရာမလုိေပါင္ သူႀကီးရာ၊ ႐ိုက္႐ံုေပါ့” “ခက္ပါ့ကြာ၊ ဓမၼသတ္ ဆုိတာ လူမဟုတ္ဘူးကြ၊ တရား စီရင္တာကို ေျပာတာ” “ဓမၼသတ္ ဘာလုိလို႔တုံး သူႀကီးရ၊ ခင္ဗ်ား ပါးစပ္က ဓမၼသတ္ ျဖစ္ေနမွပဲ” “ပါးစပ္ပိတ္ထားကြာ၊ ေရွးက ကမာၻေလးရပ္တရား စီရင္တာရွိတယ္၊ စာထဲဖတ္ ဖူးတာေပါ့ကြာ။ ေရလား၊ ဆန္၀ါး၊ ခဲေထာက္၊ မီးၿပိဳင္ တဲ့။ ငါ့ရြာ က်စ္ေခ်ာင္းမွာ အမႈအခင္းရွိရင္ သည္ေလး မ်ဳိးနဲ႔ စစ္မလားလုိ႔” “တျခားရြာက သူႀကီးေတြ ေျပာသံၾကားလို႔လား” “ငါ့ရြာ ငါ့သေဘာကြ။ ေနဦး၊ ေရလားတို႔၊ ဆန္၀ါး တုိ႔၊ ခဲေထာက္တို႔၊ မီးၿပိဳင္တုိ႔ မင္း နားလည္မွာ မဟုတ္ ဘူး၊ သည္လုိ...” သူႀကီး ဦးဖုိးတုိးက သူ႔ တပည့္ ေတာေဇာ္ကုိ မန္ က်ည္းပင္ႀကီးေအာက္က လက္တန္းျပဳတ္ ထန္းကုလား ထုိင္ေပၚထုိင္ရင္း ရွင္းျပ တယ္။ ကမာၻေလးရပ္ဆုိတာ ကမာၻေစာင့္ နတ္ေလးပါးက စီရင္တာျဖစ္လို႔၊ တရား ျဖစ္လာရင္ ကံဆုိး၊ ကံေကာင္း ေရြးရတဲ့ ဓမၼသတ္ျဖစ္လို႔ မွားရင္လည္း ကိုယ့္ကိစၥ မဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္း သူႀကီးက စရွင္းျပတာပါ။ ေတာေဇာ္က သူႀကီးကို မ်က္လံုးျပဴးၾကည့္တယ္။ “ေနပါဦး သူႀကီးရဲ႕၊ ကမာၻေစာင့္နတ္ေလးပါးက ဘယ္ကေနဘယ္လုိ က်ဳပ္တုိ႔ ရြာက်စ္ေခ်ာင္းကုိ ေရာက္လာ မွာတုံး၊ နတ္စရိတ္က ပိုႀကီး ေနမွာေပါ့၊ ခင္ဗ်ားဟာက မဟုတ္ေသးပါဘူး” “ခက္တဲ့ေကာင္ကြာ၊ ကမာၻေစာင့္နတ္ေတြကေတာ့ ဘယ္လာမွာတံုးကြ၊ အမႈ ျဖစ္လာရင္ သူ႔ကုသုိလ္နဲ႔ သူ႔ကံ ပါဆုိမွ” “ေအးေလ၊ သည္ၾကား ထဲ သူႀကီးက ဘာသြားစား မွာတုံး” “ႏွစ္ဖက္စားလုိ႔ရတဲ့ နည္းေတြရွိပါသကြာ၊ ကိုင္းပါ သည္လုိကြ” “မီးၿပိဳင္ဆုိတာက တန္ ခိုးႀကီးဘုရားတစ္ဆူေရွ႕မွာ အမႈျဖစ္တဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ ဘုရားရွိခိုးရမယ္။ ဖေယာင္း မီးတုိင္ ရြယ္တူႏွစ္တုိင္ ႏွစ္ ေယာက္စလံုးက တစ္ၿပိဳင္ နက္ မီးထြန္းရမယ္။ မီးအရင္ ၿငိမ္းတဲ့လူက အ႐ႈံး။ မီးေသ ေသးတဲ့ဘက္က အႏုိင္” ေတာေဇာ္က ေရးေတး ေတးေတာ့ သေဘာေပါက္ပံု ရတယ္။ သူႀကီးက- “ေရလား ဆိုတာက်ေတာ့ ေရထဲမွာ လူ႔ ပခံုးေလာက္နက္တဲ့ ေရကန္ ထဲမွာ ၀ါးတစ္တာျခား တိုင္ ႏွစ္တိုင္စိုက္ရမယ္။ တိုင္ႏွစ္ တိုင္ပိုင္းတန္းပစ္၊ တိုင္ဖ်ား ပရိတ္ပန္းခ်ည္ၿပီးရင္ တရား ၿပိဳင္ႏွစ္ေယာက္ကို ေခၚ။ သူတို႔ ေခါင္းမွာလည္း ပရိတ္ ပန္း၊ ပရိတ္ခ်ည္ ပန္ခိုင္းထား ရမယ္။ ၿပီးၿပီဆိုရင္ တရား ၿပိဳင္ႏွစ္ေယာက္ကို ေရထဲဆင္း ခိုင္း၊ တိုင္တစ္တိုင္စီမွာ ခါးႀကိဳးခ်ည္ၿပီး ရပ္ခိုင္း၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕ ပခံုးေပၚ ၀ါးတစ္လံုးပစ္ၿပီး ငုပ္ၾကေတာ့ ဆိုတာနဲ႔ ၀ါးကို ဖိခ်႐ံုပဲ။ “နာရီိေစာင့္တဲ့ လူေတာ့ ရိွရမကြ...အဲသည့္လူကပါ ေဘးက ေရငုပ္ၿပီး သူကိုယ္ တိုင္ မေအာင့္ႏိုင္လို႔ ေပၚလာ ေတာ့မွ တရားၿပိဳင္ ႏွစ္ေယာက္ကို ေဖာ္ရမွာ၊ အရင္ ေပၚတဲ့ တရားၿပိဳင္က အ႐ံႈး၊ ေနာက္မွေပၚတဲ့ တရားၿပိဳင္က အႏိုင္” “ဘယ္သူမွ မေပၚဘဲ ေသကုန္ရင္ေကာ၊ သူႀကီးရာ ခင္ဗ်ားဟာက မဟုတ္ေသးဘူး” “ႏွစ္ေယာက္စလံုးေသ ရင္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ႐ႈံးလို႔ ေပါ့ကြ” “ႏွစ္ေယာက္စလံုး ႐ံႈးတဲ့ အမႈရယ္လို႔ ရိွလို႔လား သူႀကီးရာ” “ဆန္စားဆိုတာက တန္ခိုးႀကီး ဘုရား တစ္ဆူေရွ႔မွာ သင္ပုတ္ပြဲ၊ နတ္ပြဲ တင္ရ မယ္။ ၿပီးရင္ ဖြပ္ၿပီးသား ဆန္တစ္ပဲသားစီ အမွ်ခ်ိန္ၿပီး ဖက္ကေတာ့ထဲထည့္၊ ၿပီးမွ တရားၿပိဳင္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ လည္ေခ်ာင္းထဲ ဆတ္ခနဲ ေလာင္းခ်ၿပီး ခ်က္ခ်င္း၀ါး ခ်က္ခ်င္းမ်ဳိခ်ရမယ္။ မစား ႏိုင္တဲ့ သူက အ႐ံႈး။ ခဲ ေထာက္တယ္ဆိုတာကေတာ့ ဘုရားတစ္ဆူေရွ႔မွာပဲ နတ္ပြဲ၊ သင္ပုတ္ပြဲနဲ႕တကြ အမႈရင္ ဆိုင္ရမယ့္ ႏွစ္ေယာက္ကို ေခၚၿပီး ခဲပူရည္ထဲ လက္ညိႇဳး တစ္ဆစ္စာ တစ္ၿပိဳင္နက္ ႏွစ္ လိုက္ရမယ္။ ပူလြန္းလို႔ လက္ အရင္ ႏုတ္တဲ့လူက အ႐ံႈး” “ခင္ဗ်ားဟာ အမႈက လည္း ႐ံႈးရေသး။ လက္ညိႇဳး တစ္ဆစ္ ပါပစ္ရမယ့္ ကိန္းပါလား သူႀကီးရာ” “အဲဒါ မင္းအလုပ္ မဟုတ္ဘူးကြ၊ တို႕က အမႈ ေၾကး တစ္ဆယ္၊ တိုင္ဖိုး ၀ါးဖိုး၊ သစ္ဖိုး၊ ႀကိဳးဖိုး၊ ကန္ ေတာ့ပြဲဖိုးက တစ္ဆယ္၊ အမႈ မၿပိဳင္ခင္ မႏၲန္တိုင္ေပးခက တစ္ဆယ္၊ တစ္မႈ သံုးဆယ္ရ ဖို႔ လိုသာပါ။ ငါတြက္ၿပီး သားပါ” “ဘယ္မွာတုံး မႏၲန္က” “က်မ္းစာအုပ္ထဲမွာ ရိွသကြ၊ အဲဒါကို မင္းက က်က္ရမွာ။ မီးလား၊ ေရ လား၊ ခဲေထာက္၊ မီးၿပိဳင္၊ ေလးမ်ဳိးရိွေတာ့ မႏၲန္ေလး ပုဒ္ ေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းေျပးေအာင္ က်က္ရမယ္” “က်ဳပ္က စာမတတ္ ဘူးဗ်” “ႏႈတ္တိုက္ရေအာင္ က်က္ေပါ့ကြ၊ မင္းႏွယ္” “ခင္ဗ်ားဟာက ဘယ္ေတာ့ စမွာတုံး” “မင္းအေပၚ မူတည္ တာပဲ၊ မင္းမႏၲန္ေတြ ရၿပီဆို တာနဲ႔စမွာပဲ၊ တစ္ရက္ေမာင္း ထုၿပီး ရြာထဲကလူေတြ ေခၚ မကြ၊ ရွင္းျပမကြ။ ေနဦးကြ၊ ေမ့ေနလို႔။ မင္းဖို႔ ပိတ္ျဖဴတစ္ ဆင္စာ ခ်ဳပ္ေပးရဦးမယ္...” “မိုးႀကိဳး ပစ္ေနပါဦးမယ္ သူႀကီးရာ” သည္လိုနဲ႔ ျမန္မာ သကၠရာဇ္ ၁၁၅၀ ေလာက္မွာ က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ ေရစႀကိဳခံုေတာ္ ဦးမိႈင္းရဲ႕ အမႈအခင္း ေကာက္ ခ်က္ျဖတ္စာ စီရင္ထံုးေတြ ဟာ ၁၃၁၄ ခုႏွစ္ေလာက္ ေရာက္မွ က်စ္ေခ်ာင္းရြာ သူႀကီး ဦးဖိုးတိုးလက္ခ်က္နဲ႔ တစ္ေက်ာ့ျပန္ ေပၚလာခဲ့ တယ္။ တစ္သက္လံုးက အခ်ဳပ္ထဲေထာင္ထဲ စြတ္ ကယ္စြတ္ကယ္၀င္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေတာေဇာ္ကလည္း သူႀကီး ေကာင္းမႈနဲ႔ ခံုေတာ္ဦးေတာ ေဇာ္ ျဖစ္ရၿပီေပါ့ေလ။ သူႀကီးအိမ္ မန္က်ည္းပင္ရိပ္ မွာ သူႀကီး ခ်ေပးတဲ့ မႏၲန္ ေလးပုဒ္ကို ႏႈတ္တိုက္က်က္ ရတာ မလြယ္ေပမယ့္ အခ်ိန္ တန္ေတာ့ရတာပါပဲ။ ေတာေဇာ္ ဉာဏ္မေကာင္းေတာ့ သူႀကီးက လွ်ာထြက္ေအာင္ ရြတ္ျပရတာပါ။ “မဟုတ္ မမွန္သည္ကို ဆိုပမိေခ်ေသာ္ ေလာဘ၊ ေဒါ သ၊ ေမာဟ၊ မာန၊ ဒိ႒ိ၊ ၀ိစိ ကိစၧာ၊ ထိနမိဒၶ၊ ဥဒၶစၥ၊ အဟိ ရီက၊ အေနာတၱပၸ၊ အဘိဇၡ်ာ၊ ဗ်ာပါဒ တည္းဟူေသာ အကုသိုလ္တရား ဆယ္ပါး တုိ႔သည္ တိုက္တြန္း ႏိႈးေဆာ္ အပ္သည္ျဖစ္၍...” “မဟာနဂရ ေသာဠသ ႏွင့္ နိဂမဇနပဒ ထိုမွမ်ားစြာ အရြာရြာႏွင့္၊ မဟာသမုဒၵရာ တစ္သီး၊ ျမစ္ႀကီးငါးသြယ္ ျမစ္ငယ္ငါးရာ၊ သီတာခုနစ္ တန္၊ သတၱရဘန္၊ ေတာင္ စဥ္ခုနစ္ထပ္၊ ေလးရပ္ဗဟို၊ ျမင့္မိုရ္ထိပ္ခ်ာ၊ ဟိမ၀ႏၲာ မယြင္း၊ အိုင္မင္းေတာေတာင္ ကုန္ေအာင္အစဥ္၊ ေစာင့္ထ က်င္သည္၊ ပည္းျဖင္ေဒ၀၊  ဘုမၼာ႐ုကၡာ၊ အာကာသစိုး၊ တန္ခိုးႀကီးျမတ္၊ သူရႆတီ၊ စႏီၵပရမီသြာ၊ မဟာပိႏဲၷ၊ နတ္ရဲ နတ္ေကာင္း...” ၅။ အနီးအနား ဘယ္ရြာမွ မၾကားဖူးတဲ့ ကမာၻေလးရပ္ ဓမၼသတ္ စီရင္ထံုးနဲ႔ ျဖတ္စာခ် ေနၿပီဆိုတဲ့ သတင္းဟာ ခ်က္ခ်င္း ျပန္႔သြားေလရဲ႕။ ခရစ္ႏွစ္ ၁၉၅၀ တစ္၀ိုက္ေလာက္ တုန္းက ေငြတန္ဖိုးနဲ႔ တစ္မႈ ေငြသံုးဆယ္ ေပးၿပီး အမႈဆိုင္ ရတာထားေတာ့၊ ရြာသူရြာ သားေတြခမ်ာ ေရငုပ္လိုက္ ရ၊ မီးထြန္းလိုက္ရ၊ ဆန္၀ါး လိုက္ရ၊ ခဲရည္ပူထဲ လက္ညိႇဳး ႏွစ္လိုက္ရနဲ႔ဆိုေတာ့ အမႈ မျဖစ္ရဲၾကဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူႀကီးနဲ႔ ေတာေဇာ္က အမႈ ေတြ ေဖာ္ယူတယ္။ အမႈေတြ ဆင္ယူတယ္။ လူေကာင္းေတြကို ခ်က္ခ်င္း တရားခံျဖစ္ ေအာင္ လုပ္ရတာ ေလာကမွာ ခက္တဲ့ အလုပ္မွ မဟုတ္ဘဲကိုး။ အဆိုးဆံုးက သံုးက်ပ္တန္ အမႈကလည္း ေငြသံုး ဆယ္ လက္ေရာက္ အပ္ၿပီးမွ ၿပီးရတာဆိုေတာ့ အမႈရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ အမႈက ေနာက္မွ ရွင္း၊ ေငြသံုးဆယ္ကို ေငြတိုးနဲ႔ အရင္ ရွာၾကရတယ္။ အမႈ စီရင္ရမယ့္ေန႔ ဆိုရင္ လူမိုက္ ေတာေဇာ္က ခံု ေတာ္ဦးေတာေဇာ္ ျဖစ္ေရာ။  ပိတ္ျဖဴေခါင္းေပါင္း၊ ပိတ္ျဖဴ အက်ႌ၊ ပိတ္ျဖဴပုဆိုးနဲ႔ ဆြမ္း ဆန္လည္ခံတဲ့ ဖိုးသူေတာ္ သာ ၾကည့္ပါေတာ့။ မ်က္ႏွာ ပိုးက မေသခ်င္ဘူး။ ဟန္ လုပ္ထားရတာကိုး။ “ကၽြန္ပ္ဆိုေသာ စကား၊ ထြက္ေသာစကားသည္ မဟုတ္မမွန္ရိွခဲ့ေသာ္ ယခုငုပ္ အံ့ေသာ ေရ၌ ေနၾကကုန္ ေသာ ဆယ္ကုေဋေပါင္း၊ မိ ေက်ာင္းလင္းပိုင္၊ ႀကီးခိုင္ခြန္ အား၊ နဂါးေႁမြႀကီး၊ ဆီး၍ ဟပ္မ်ိဳ၊ ထိုထိုလိပ္ငါးမကန္း၊ ငမန္းဆင္၊ အလ်င္တေဆာ၊ ေသာေသာလည္းအံု၊ စားကုန္ လုယက္၊ ေသြးသားပ်က္၍၊ အသက္ခႏၶာ၊ ခုမၾကာလွ်င္” က်စ္ေခ်ာင္းရြာက ရြာ သူရြာသားေတြခမ်ာ သူႀကီးနဲ႔ ေတာေဇာ္ေၾကာင့္ ရြာေမွာက္ ၾကရၿပီ။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ငါတို႔ရြာ က်စ္ေခ်ာင္းေတာ့  ပစၥႏၲရစ္ ျဖစ္ၿပီတဲ့။ ပစၥႏၲရစ္ ဆိုတာက တိုင္းစြန္ျပည္ဖ်ား က ေျခာက္ေျခာက္ခန္းခန္း ရြာေပါ့ေလ။ တခ်ဳိ႕က ေ၀း ေ၀းကို ေျပာင္းၾကတယ္။တခ်ဳိ႕ ရြာနီးခ်င္းရြာေတြဘက္ ေရႊ႕ၾကတယ္။ ကိုယ့္ယာေလး ကိုင္းေလး ရိွသူေတြကေတာ့ ေျပာင္းဖို႔ေရႊ႕ဖို႔ ခက္တာကိုး၊ က်စ္ေခ်ာင္းမွာပဲ မ်က္စိမိွတ္ ေနၾကရတယ္ ေျပာပါေတာ့။ က်စ္ေခ်ာင္းနဲ႔ မကင္းႏိုင္သူ ကေတာ့ ေတာေဇာ္ရြတ္တဲ့ မႏၲန္နဲ႔ လြတ္ဖို႔ ခဲယဥ္းသားပဲ။ “နတ္ရဲ၊ ဘီလူးရဲ အေပါင္းတို႕သည္ ေဒါသမူ စိတ္ႏွင့္ မေကာင္းေသာ ၾကည့္႐ႈ ေစာင္မျခင္းျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကသည္ ျဖစ္၍၊ အကုသိုလ္ ဆယ္ပါးတို႔ ဖိစီး ႏွိပ္စက္၊ သြက္ခ်ာပါဒ...” ၆။ ကမာၻ႔ မိုးႀကိဳးေတြ ဘယ္လို ပစ္ေနသလဲေတာ့ မေျပာ တတ္ဘူးေပါ့။ ျမန္မာ့မိုးႀကိဳး ကေတာ့ ကိုးမ်ဳိး ရိွတယ္။ အသံမျပဳဘဲ ႐ုတ္ျခည္းက် ေသာ  မိုးႀကိဳး၊ ေလာင္မီးမိုး ႀကိဳး၊ ၾကက္ေတာင္ျဖန္႔သကဲ့ သို႕က်ေသာ မိုးႀကိဳး၊ ထြန္တံုး ကဲ့သို႕က်ေသာ မိုးႀကိဳးေတြ ေပါ့ေလ။ တစ္ရက္မွာ သူႀကီးနဲ႔ ေတာေဇာ္ ဆရာ တပည့္ ရြာဦးက ေစတီေဘး ထိမ္ပင္ေအာက္မွာ အမႈအခင္း တစ္ခုအတြက္ သင္ပုတ္ပြဲ၊ နတ္ယကာပြဲ ျပင္ေနၾကတယ္။ ေတာေဇာ္က ပိတ္ျဖဴစင္ ၾကယ္နဲ႔၊ သူႀကီးက ၀န္ေဗာင္း နဲ႔ စလြယ္နဲ႔။ သည္မွာတင္ ေႏြေခါင္ေခါင္ ၀င္းခနဲ တစ္ ခ်က္လက္လိုက္ၿပီး မိုးႀကိဳး ပစ္ခ်လိုက္ပါေလေရာ။ တခ်ဳိ႔က ထြန္တံုးကဲ့သို႕က်ေသာ မိုးႀကိဳးတဲ့၊ တခ်ဳိ႕ကလည္း ေလာင္မီးမိုးႀကိဳးတဲ့၊ ဘာမိုး ႀကိဳးျဖစ္ျဖစ္ သည္ႏွစ္ေကာင္ တည့္တည့္မွန္ဖို႔ အေရးႀကီး တာပါကြာလို႔ ေမတၱာပို႔ၾကသူ ေတြလည္းရိွတယ္။ သူႀကီးေရာ ေတာေဇာ္ပါ အကင္ဆိုင္ က ဂ်ပန္ငါးနဲ႔ေတာင္ တူေသး ေတာ့။ မည္းမည္းခ်ိပ္လို႔။ ရြာကေတာ့ အကုသိုလ္ေတြ သိၾကားမင္း ရွင္းမွ လင္းေတာ့သတဲ့။ က်စ္ေခ်ာင္းက အမယ္အိုေတြက အိမ္ေရွ႕ ထြက္ၿပီးေတာင္ ကၾကေသး တာပါ။ “မိုးႀကိဳးက တစ္ေခ်ာင္း က်န္ေသးေတာ္” ဆို တာလည္းပါရဲ႕။ သူႀကီး ကေတာ္ မဗ်ဳိက္ကို ေျပာခ်င္တာနဲ႔ တူပါတယ္။ သူႀကီး ကေတာ္က သူႀကီးအေလာင္း ေကာက္ရင္း ငိုတယ္္။ “ဒါနဲ႔ ေတာေဇာ္က ရွိန္း ၿပီးဆို သူႀကီးအိုရဲ႕၊ ခုေတာ့ မိုးႀကိဳးေတာ့ မၿပီးပါလား..” သည္စကားၾကား ေတာ့ သားအေလာင္းလာ ေကာက္တဲ့ ေတာေဇာ္အေမ ကလည္း ေအာ္ႀကီးဟစ္ က်ယ္ ငိုျပန္ေရာ။ “ေတာေဇာ္ေရ...နင္ တစ္သက္လံုး မိုက္ခဲ့တာ ဘယ့္ႏွယ္မွ မေနဘူး၊ သူႀကီး နဲ႔ ေပါင္းမွ မိုးႀကိဳးပစ္ခံရ ပါပေကာဟဲ့၊ လူမိုက္ႀကီးရဲ႕။ လူေတြကို ေရငုပ္ခိုင္းဦးေလ၊ မီးႏိႈက္ခိုင္းဦးေလ၊ ဆန္၀ါး ခိုင္းဦးေလ၊ ခဲရည္ပူ လက္ ညိႇဳးႏွစ္ခိုင္းဦးေလ။ မၾကံ ႀကီး မစည္ရာ၊ အခုေတာ့ နင္ကိုယ္တိုင္ ေဇာ္ဂ်ီဖို၀င္သား ျဖစ္ပါပေကာဟဲ့” တဲ့။ က်စ္ေခ်ာင္းမွာေတာ့ သူႀကီးနဲ႔ေတာေဇာ္ တစ္ေတာ ရွင္းသေကာရယ္လို႔ ေကာင္းေကာင္း၀မ္းမသာ ၀ံ့ၾက ေသးဘူး။ ေတာေဇာ္ ေပ်ာက္ၿပီး နန္းေဇာ္ ေရာက္လာမွာလည္း ေၾကာက္ရေသးတာ မဟုတ္လား။ ေနာက္လာမယ့္ သူႀကီးက ကမာၻေလးရပ္ ဓမၼ သတ္ကို လက္လႊတ္ဦးမွကိုး။ ေန၀င္းျမင့္ (ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ႏို၀င္ဘာလ ၂၀၁၁) http://www.shweamyutay.com/index.php?option=com_content&view=article&id=3590%3A2011-11-05-11-35-00&catid=92%3A2008-06-08-19-55-48&Itemid=684#.TrXGxi8-4j4.facebook