မိုးေရထဲက ဆရာမ

by Nine Nine Sanay @ ႏိုင္းႏိုင္းစေန on Sunday, July 31, 2011 at 7:54pm

(ကၽြန္မဘဝ တပိုင္းတစေလးပါ.. မွ်ေဝပါတယ္)

ကြ်န္မေက်ာင္းေနစ ကေလးဘဝမွာ ကြ်န္မေနတဲ့ ရြာဟာ ေတာ္ေတာ္ဆင္းရဲပါတယ္။ ရြာခံေတြက တျခားစီးပြားမလုပ္တတ္ဘဲ ေတာင္ယာေတြပဲ လုပ္ကိုင္စားၾကတယ္။ ရြာရွိလူေနအိမ္အမ်ားက ထရံကာ၊ သက္ကယ္မိုးေတြပါ။ ခ်မ္းသာတဲ့လူ အနည္းစုကသာ တိုက္ေတြ၊ သြပ္ေတြနဲ႔ ေနၾကပါတယ္။ သက္ကယ္ေတြက သိတဲ့အတိုင္း တာရွည္မခံပါဘူး။
အလြန္ဆံုးခံ တစ္မိုး၊ ႏွစ္မိုးပါပဲ။ ယက္လုပ္တဲ့ သက္ကယ္ အထူအပါးေပၚလည္း မႈတည္ပါတယ္။ ေႏြမွာ တအားပူရင္ သက္ကယ္ေတြက ၾကြပ္ဆတ္ျပီး ေကာ့လိမ္ေနတတ္တယ္။ ၾကာရွည္ ေနအလွန္းခံရေတာ့ ေဆြးေျမ့ျမန္ပါတယ္။ မိုးမေရာက္ခင္ သက္ကယ္အသစ္ မလဲႏိုင္ရင္ အဲဒီအိမ္ဟာ ရွိသမွ် ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြနဲ႔ မိုးေရခံၾကရတယ္။ ရွိသမွ် မိုးကာေတြနဲ႔ မိုးယိုေပါက္ေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် ဖာေထးၾကရတယ္။ မိုးၾကီးရင္ေတာ့ ရွိသမွ်ပစၥည္းေတြကို မိုးကာနဲ႔ အုပ္ထားရံုပဲ တတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

ကၽြန္မတို႔ရြာမွာရွိတဲ့ေက်ာင္းက မူလတန္းအထိပဲရွိလို႔ ရြာက လူေတြက ကိုယ္ထူကိုယ္ထနဲ႔ တဲြဖက္အလယ္တန္းေက်ာင္း ေဆာက္ခဲ့ပါတယ္။ အစိုးရေက်ာင္းမဟုတ္ေတာ့ ဆရာမေတြကို လိုက္ငွားခဲ့ရတယ္။ ဆရာမေတြက အမ်ားအားျဖင့္ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႔၊ ေရႊေညာင္ျမိဳ႕ေပၚကျဖစ္တယ္။ ရြာကဆင္းရဲေတာ့ ဆရာမေတြကို အုတ္နဲ႔တိုက္နဲ႔ မထားႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ေျခတံတို တဲထက္ၾကီးတဲ့ အိမ္ေလးမွာ ဆရာမတို႔ ေနခဲ့ၾကရတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ရြာမွာ အမ်ားဆံုးေတြႏိုင္တဲ့ သက္ကယ္မိုးထရံကာ အိမ္ေလးေပါ့။

ျမိဳ႔ေပၚမွာေန ျမိဳ႔ေပၚမွာၾကီးလာၾကတဲ့ ဆရာမေတြက ေစတနာရွိလို႔သာ ရြာေတြမွာ အပင္ပန္းခံျပီး စာလာျပၾကတယ္။ ေႏြဆိုရင္ ေက်ာင္းပိတ္လို႔ ထားလိုက္ပါေတာ့။ ေဆာင္းဆိုရင္လည္း သိပ္မဆိုးေသးဘူး။ မိုးဆိုရင္ သူတို႔ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ၾကရတယ္။ မိုးယိုေနတဲ့ အိမ္မွာေန၊ ဗြက္ေတြထူတဲ့လမ္းမွာေလွ်ာက္ ျမိဳ႔ေပၚမွာ ေက်ာ့ေက်ာ့ေမာ့ေမာ့ေနႏိုင္ရက္နဲ႔ ေတာထဲရြာထဲမွာ စာလာျပၾကတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ေစတနာနဲ႔ အနစ္နာကေတာ့ ႏႈိင္းျပစရာေတာင္ မရွိေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ အဆိုးဆံုးက မိုးရြာရင္ ထင္းမီးမစဲြတဲ့ ကိစၥပဲထင္ပါတယ္။ ျမိဳ႔မွာလို လွ်ပ္စစ္မီး၊ မီးေသြးနဲ႔ ထမင္းခ်က္တာမဟုတ္ေတာ့ မိုးေတြရြာရင္ အိမ္ေအာက္မွာ ပံုထားတဲ့ထင္းေတြ မိုးေရစိုျပီး မီးေမြးမရေတာ့ပါဘူး။ ေျပာင္းလာစ ဆရာမေတြကို အနီးအနား ရြာခံေတြက တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီၾကပါတယ္။ ထင္းဆိုရင္ တစ္အိမ္ တစ္လွည့္က်၊ ရန္ပံုေငြေတြ ေကာက္ျပီး ျပဳျပင္သင့္တာေတြ ျပဳျပင္ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဆင္းရဲတဲ့ရြာဆိုေတာ့ ထင္သေလာက္ အရာမေရာက္ခဲ့ပါဘူး။

အေနဆင္းရဲ၊ အစားဆင္းရဲတဲ့ရြာမွာ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္ပဲလုပ္ျပီး ေျပာင္းသြားၾကတဲ့ ဆရာမေတြ ရွိသလို တပည့္ေတြကို သံေယာဇဥ္ျဖစ္ျပီး ပစ္မထားရက္ခဲ့လို႔ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီျပီးလုပ္ခဲ့တဲ့ ဆရာမေတြလည္းရွိပါတယ္။ တစ္ခါခါ ဆရာမေတြ မလံုေလာက္လို႔ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ကိုယ္တိုင္ အတန္း၂တန္း ၃တန္းကို သင္ခဲ့ရတာလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတာင္ ကြ်န္မေနတဲ့ရြာက ေခ်ာင္မက်ေသးပါဘူး။ ျမိဳ႔နဲ႔ အလြယ္တကူ သြားလာႏိုင္တဲ့ရြာေလးပါ။ ကြ်န္မတို႔ရြာနဲ႔ နီးစပ္ရာတခ်ဳိ႔ရြာက ကားလမ္းေတာင္ မေပါက္ပါဘူး။ ႏြားလွည္းနဲ႔ပဲ သြားၾကရတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ခက္ခဲပါေစ.. ဆရာမေတြက ေစတနာရွိရွိ စာသြားျပခဲ့ၾကတယ္။ ေနႏိုင္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မေနႏိုင္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ ေမြးထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ ပညာတတ္ေတြက လက္ခ်ဳိးေရလို႔ မကုန္ခဲ့ပါဘူး။

ကြ်န္မတို႔ ငယ္ငယ္က ရြာမွာ ဘဲြ႔ရပညာတတ္ဆိုတာ ရွားပါတယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ထားတဲ့သူဟာ ရြာသားေတြရဲ႕ အထင္ၾကီး ေလးစားမႈကို ခံၾကရတယ္။ တကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့လူဆိုရင္ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ အဲဒီလူရဲ႕နာမည္ကိုေတာင္ မေခၚေတာ့ဘဲ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားနဲ႔ တဖြဖြ ခ်ီးက်ဴးလို႔ မဆံုးေတာ့ပါဘူး။

မိုးေတြရြာရင္ ဆရာမေတြက မိုးေရနဲ႔အတူ တစ္ခ်ိန္က ရြာမွာေနခဲ့ဖူးတဲ့ ပင္ပင္ပန္းပန္းဘ၀ကို အမွတ္တရ အေနနဲ႔ သတိရခ်င္ရၾကမယ္။ ဒုကၡေရာက္ခဲ့တာကို သားသမီးေျမးေတြကို ေျပာျပျပီး လြမ္းခ်င္လည္း လြမ္းေနၾကမယ္။ ကြ်န္မတို႔ကို မွတ္မိခ်င္မွမွတ္မိၾကမယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မတို႔က မိုးေရလိုေအးျမတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ေစတနာ၊ အနစ္နာနဲ႔ ကရုဏာေတြကို ဘယ္လိုမွေမ့လို႔ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

မိုးေတြရြာရင္ အထူးသျဖင့္ မိုးေတြယိုတဲ့ အိမ္၊ ရြ႔ံဗြက္ေတြ ထူတဲ့လမ္းကုိေလွ်ာက္မိရင္ တစ္ခ်ိန္က ဆရာမေတြကို ပိုလြမ္းမိပါတယ္။ မိုးစက္မိုးေျပာက္ေတြနဲ႔ အတူ ဆရာမေတြကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊ အားနာမိေၾကာင္း၊ ေအာင့္ေမ့မိေၾကာင္း၊ သူတို႔ေမြးထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ ပညာတတ္တပည့္ေတြ မိုးေအာက္မွာ ရွိေနျပီျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း သူတို႔ပ်ိဳးခဲ့တဲ့ မ်ိဳးေစ့ေလးေတြ မိုးေရနဲ႔အတူ အေညႇာင့္ေပါက္ျပီး စိမ္းလန္းစိုေျပခဲ့ျပီ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္က မိုးသံနဲ႔အတူ စာအံသံေတြညံခဲ့တဲ့ ေတာင္ႀကီး-ရပ္ေစာက္သြားလမ္းေပၚက ဟဲကယ္ရြာ တဲြဖက္အလယ္တန္းေက်ာင္းကို ဆရာမေတြ ျပန္ေအာင့္ေမ့မိခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မဟာလည္း သူတို႔ေမြးထုတ္ခဲ့တဲ့ တပည့္တစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း မိုးေရနဲ႔အတူ သတင္းပါးလိုက္ခ်င္ပါတယ္..... ။

မဂၤလာပါ ဆရာမ... ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမ

ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Tuesday, June 19, 2007)