Thursday, August 25, 2011

ကၽြန္မဖတ္၍ ႏွစ္သက္မိေသာ စာတစ္ပုဒ္

Rozoner King created a doc.
[ By Sanda Hlaing]

ခ်စ္ေသာေလာကႀကီးခင္ဗ်ား

ကြ်န္ေတာ့္သားေတာ္ေမာင္ရဲ႕ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္တယ္။ အေရးတႀကီး ေျပာစရာေလး ရွိလို႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ လာေတြ႕ခ်င္ပါတယ္တဲ့။ အဲဒါ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္အခ်ိန္အားမလဲလို႔ လွမ္းေမးတာပါ။

...
    သားက ေနာက္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေနရင္ အထက္တန္းေက်ာင္းဆင္းပြဲကို တက္ရေတာ့မွာပါ။ သည္ေတာ့ကာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ေျပာခ်င္တဲ့ကိစၥက အဲဒီ့ေက်ာင္းဆင္းပြဲနဲ႔ ပတ္သက္ေနလိမ့္မယ္လို႔ ေတြးမိရပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ တစ္ဖက္ကလည္း သားက အထက္တန္း ေက်ာင္းသား ဆယ္ေက်ာ္သက္ဆိုေတာ့ သူ ဗ႐ုတ္ဗရက္လုပ္ထားတာ တစ္ခုခုအတြက္ လာေျပာ ခ်င္တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့အေတြးကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းထဲ ဖ်တ္ခနဲ ဝင္လာေသးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆရာႀကီး ေရာက္အလာကိုသာ ေမွ်ာ္ရင္းနဲ႔ သူလာတဲ့အေၾကာင္းက အေၾကာင္းေကာင္းျဖစ္ပါေစလို႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္ ဆုေတာင္းေနလိုက္ပါတယ္။

    တကယ္ေတာ့လည္း ဆရာႀကီး လာတဲ့အေၾကာင္းက တကယ့္ အေၾကာင္း ေကာင္းပါ။ ေက်ာင္းဆင္းပြဲမွာ သားက အဲဒီ့ႏွစ္အတြက္ အထက္တန္းေက်ာင္းဆင္းၾကသူမ်ား အားလံုးကိုယ္စား အမွတ္တရစကား ေျပာရမွာတဲ့။ သားက စာလည္းေတာ္၊ မိတၲဗလအရာမွာေရာ၊ စာရိတၱမွာပါ ခြ်န္သူပီပီ ေက်ာင္းရဲ႕ ဂုဏ္ကိုေဆာင္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္တာမို႔ သားကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ အေဖ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သားေျပာမယ့္ စကားထဲမွာ ထည့္ဖတ္ႏိုင္မယ့္ သဝဏ္လႊာတစ္ေစာင္ ေရးေပးဖို႔ ဆရာႀကီးက ကြ်န္ေတာ့္ကို လာေျပာတာပါ။

ကြ်န္ေတာ္လည္း ေရးေပးပါမယ့္အေၾကာင္း ဆရာႀကီးကို ဝမ္းပန္းတသာ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ တကယ္လည္း တကယ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ကြ်န္ေတာ့္သားအတြက္ အလြန္ကို ဂုဏ္ယူေနမိရပါတယ္။

    သည္လိုနဲ႔ ေရးမယ္လို႔ ျပင္ၿပီး လက္ႏွိပ္စက္ရဲ႕ ေရွ႕မွာ ထိုင္ေနရင္း သားရဲ႕ဘဝတစ္ေလွ်ာက္မွာ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္ေျပာင္း ေအာက္ေမ့ေနမိရပါတယ္။ သည္လိုေတြးေနရင္းကေန အထက္တန္းေက်ာင္း ဆင္းပြဲရဲ႕ အႏွစ္သာရ အစစ္အမွန္ကို သတိထားမိသြားတယ္။

 သည္ေက်ာင္းဆင္းပြဲၿပီးရင္ သားနဲ႔ သားသူငယ္ခ်င္းေတြဟာ အစိမ္း သက္သက္ေလာကႀကီးထဲကို ဝင္ၾကရေတာ့မယ့္သေဘာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိဘေတြဟာလည္း သူတို႔ကို နည္းေပးလမ္းျပလုပ္ဖို႔၊ ေဖးမေပးဖို႔ သူတို႔ နားမွာ အရင္ကလို ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ရွိေနေတာ့မွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါကို ေတြးမိသြားတာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေလာကႀကီးဆီ လိပ္မူလို႔ စာတစ္ေစာင္ ေကာက္ေရးလိုက္ပါတယ္။
    ကြ်န္ေတာ့္စာေလးက သည္လိုပါ။

ခ်စ္ေသာ ေလာကႀကီးခင္ဗ်ား
    ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ သားသမီးေလးေတြဟာ သည္ေန႔ပဲ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ သင္ၾကားခဲ့တဲ့ ပညာေရး ဆံုးခန္းတိုင္သြားၾကပါၿပီ။ သည္အခါ သူတို႔ေလးေတြဟာ ခဏတစ္ျဖဳတ္ေတာ့ တမ်ိဳးတမည္ျဖစ္ေနၾကဦးမွာ၊ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ ျဖစ္ေနၾကဦးမွာပါ။ အေဆြေလာကႀကီးအေနနဲ႔ သူတို႔ေလးေတြအေပၚ ၾကင္ၾကင္နာနာ ဆက္ဆံေပးပါလို႔ ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ႔ ေမတၲာရပ္ခံပါရေစလား ခင္ဗ်ာ။

    အခုခ်ိန္ထိေတာ့ သူတို႔ေလးေတြဟာ သူတို႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ သူတို႔သာ ရွင္ဘုရင္ေလးေတြအျဖစ္ ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔ေလးေတြ အနာတရ ျဖစ္လာခ်ိန္မွာ မိဘေတြက သူတို႔အနာေတြ သက္သာေအာင္ ေဆးထည့္တန္ထည့္၊ က်ပ္ပူတိုက္တန္ တိုက္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ အစိုင္အခဲေလးေတြကိုလည္း ျပန္လည္ ေကာင္းမြန္လာေအာင္ မိဘေတြကပဲ ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ ျပဳျပင္လို႔ ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါကိုလည္း အေဆြ ေလာကႀကီး အသိဆံုးပါေနာ္။

အခုေတာ့ အဲသလို မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ေလးေတြဟာ စြန္႔စားခန္းသစ္တစ္ခုကို စတင္ၾကေတာ့မွာပါ။ အဲဒီ့စြန္႔စားခန္းမွာေတာ့ ပရိေဒဝေတြလည္း ပါခ်င္ပါမယ္၊ စိတ္ဆင္းရဲစရာေတြလည္း ပါခ်င္ပါေနပါလိမ့္မယ္။ သည္ခရီးမွာ ဆက္လက္ခ်ီႏိုင္ဖို႔ သူတို႔မွာ ခိုင္မာတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ ျပင္းျပင္းျပျပ ရွိေနဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ စစ္မွန္တဲ့ ေမတၱာလည္း  လိုပါလိမ့္မယ္။ ခႏၲီစဆိုတဲ့ သည္းခံျခင္း တရားကိုလည္း လက္ကိုင္ထားၾကရပါလိမ့္မယ္။ ဒါတင္မကေသးဘဲ၊ နားလည္မႈ ဆိုတာေလးကိုလည္း ရင္ဝယ္ ပိုက္ႏိုင္မွသာ သူတို႔ရဲ႕ ေရွ႕ခရီး ေခ်ာေမြ႕မွာပါ။

    သည္ေတာ့ကာ ခ်စ္စြာေသာ ေလာကႀကီးခင္ဗ်ား...

    သူတို႔ေလးေတြအား ေစာင့္ေရွာက္ပါရန္ ကြ်န္ေတာ္က အေဆြ႕အား ေလးစားစြာ ပန္ၾကားခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ လက္ကို ဆြဲကာ ဦးေဆာင္ ေခၚယူလို႔ သူတို႔ေတြသိသင့္သိထိုက္တာအားလံုးကို သင္ၾကားျပသေပးေတာ္မူပါ။ ဒါေပမယ့္ တဆိတ္ေလာက္ခင္ဗ်ာ၊ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔ေလးေတြ အေပၚမွာ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးသာ ထိန္းေက်ာင္း သင္ၾကားေပးေစခ်င္လွပါတယ္ ခင္ဗ်ား။

    လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ တရားသူခ်ည္း ျဖစ္လို႔မေနသလို လူတိုင္းလူတိုင္းဟာလည္း မွ်တသူခ်ည္း မဟုတ္တာ၊ လူတိုင္းလူတိုင္း ေျဖာင့္မတ္လို႔ခ်ည္း မေနတာကို သူတို႔ေလးေတြ သိသြားဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနရာတိုင္းမွာ လူဆိုးေတြ၊ လူၾကမ္းေတြရွိသလို သူရဲေကာင္းေတြလည္း ရွိတယ္၊ ကလိန္ကက်စ္ႏိုင္ငံေရး သမားေတြ ရွိသလို ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ၿပီး စိတ္ေရာကိုယ္ပါႏွစ္ကာ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္တတ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ရွိတယ္၊ ရန္သူေတြ ရွိသလို မိတ္ေဆြေကာင္းဆိုတာလည္း ရွိတယ္ဆိုတာကိုလည္း သူတို႔ေလးေတြကို သင္ၾကားေပး ပါလို႔ အေဆြေလာကႀကီးကို အပ္ခ်င္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။

    အခ်ိန္ေတာ့ ယူရမွာေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ေကာက္ရတဲ့ ေငြတစ္ေထာင္ ထက္စာရင္ ကိုယ့္လုပ္အားနဲ႔ကိုယ္ရွာလို႔ရတဲ့ ေငြတစ္ရာက ပိုတန္ဖိုးရွိတဲ့ အေၾကာင္းကိုေတာ့ သူတို႔ေလးေတြကို သင္ျဖစ္ေအာင္ သင္ေပးလိုက္ပါ အေဆြ ေလာကႀကီးခင္ဗ်ား။

ဒါတင္မကေသးဘဲ၊ ေအာင္ျမင္မႈရဲ႕ အရသာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ခံစားတတ္ဖို႔ ဆံုး႐ံႈးတဲ့အခါမွာလည္း သိကၡာရွိရွိ အ႐ံႈးေပးတတ္ေအာင္ သင္ေပးေတာ္မူလိုက္ပါဦးခင္ဗ်ား။

    ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ရင္မွာ ဝန္တို မစၦရိယစိတ္ေတြ  မေမြး ျဖစ္ေအာင္လည္း လမ္းၫႊန္ေပးလိုက္ေတာ္မူပါ။ မစၦရိယစိတ္အစား တိတ္တိတ္ ကေလးႀကိတ္ၿပီး ရယ္ႏိုင္တဲ့အတတ္ကို သူတို႔ေလးေတြ တစ္ဖက္ကမ္းခတ္ တတ္ေအာင္ သင္ျပေပးလိုက္ပါလားခင္ဗ်ာ။

    ဘာသာတရားရဲ႕ အရိပ္အာဝါသေအာက္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို ရွာတတ္ေအာင္လည္း သင္ျပေပးပါခင္ဗ်ာ။

အ႐ံႈးေၾကာင့္ေပၚေပါက္လာရတဲ့ နာက်င္ထိခိုက္မႈကို ရင္ဆိုင္ ေက်ာ္လႊားၿပီး ေအာင္ျမင္တဲ့အထိ မဆုတ္မနစ္ အားထုတ္လိုတဲ့ စိတ္ဆႏၵကေလးေတြ ရလာဖို႔အတြက္ သူတို႔ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ခိုင္မာျပတ္သားတဲ့ စိတ္ဓာတ္ကေလးေတြ ေမြးယူနည္းကိုလည္း က်က်နနေလး ျပေပးလိုက္ပါဦး ခင္ဗ်ား။ သိမ္ေမြ႕သူမ်ားနဲ႔ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ရင္ဆိုင္ဖို႔၊ ခဲခဲကပ္ကပ္ေတြနဲ႔ ၾကံဳတဲ့ အခါ ကိုယ့္ဖက္ကလည္း ျပတ္ျပတ္သားသား ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္တတ္ဖို႔ကို လည္း သင္ျပေပးပါေနာ္ အေဆြေလာကႀကီး။

    မိုးခါးေရေသာက္ေနတဲ့ အမ်ားေနာက္ကို မလိုက္ဘဲ မိမိတို႔ရဲ႕ ဆင္ျခင္တံု တရားကို လက္ကိုင္ထားၾကဖို႔ကိုလည္း သူတို႔ကို လမ္းျပေပးပါခင္ဗ်ာ။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ လူတကာ ေျပာသမွ်ကို တေလးတစားနားေထာင္ပါ၊ သို႔ေသာ္လည္းပဲ၊ သစၥာတရားဆိုတဲ့ ဆန္ကာနဲ႔တိုက္ၿပီးမွ ၾကားသမွ်ကို ရင္ထဲထည့္ပါလို႔လည္း သူတို႔ကို ေသခ်ာမွာေပးပါ ေလာကႀကီးခင္ဗ်ာ။

    ေၾကကြဲခိုက္မွာ ရယ္တတ္ေအာင္ သူတို႔ကို သင္ေပးပါလို႔ မွာလိုက္ခ်င္ ေသးသလို မ်က္ရည္က်တာဟာလည္း ရွက္စရာ မဟုတ္ေၾကာင္းကိုပါ တစ္ပါတည္း ေျပာျပေပးပါေနာ္။ ဒါတင္မကေသးဘူး၊ ဆံုး႐ံႈးမႈရဲ႕ေနာက္မွာ အသေရ ဆိုတာ ရွိႏိုင္ေနေသးသလို ေအာင္ႏိုင္မႈရဲ႕ေနာက္မွာလည္း မိႈင္ေတြစရာေတြ ရွိေနတတ္ေသးတာကိုလည္း သူတို႔ကို သင္ျပေပးေတာ္မူပါ အေဆြေလာကႀကီး ခင္ဗ်ား။

သူတစ္ပါးရဲ႕ မ်က္ေခ်းကိုပဲ မဲၿပီး ျမင္တတ္သူေတြကို အမႈမထားဖို႔သာ မကဘဲ သိပ္ခ်ိဳလြန္းသူေတြကို ဆိုရင္လည္း ေကာင္းေကာင္းႀကီးကို သတိထားဖို႔ သူတို႔ေလးေတြကို သင္ျပေပးေတာ္မူပါခင္ဗ်ာ။

သူတို႔ရဲ႕ ကာယနဲ႔ ဥာဏကို ေဈးအျမင့္ဆံုးေပးသူကိုသာ ေရာင္းခ်ပါ၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားနဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္ကိုေတာ့ ဘယ္ဘယ္ေသာအခါမွ ေဈး အျဖတ္မခံ၊ တန္ဖိုးျဖတ္ မခံၾကဖို႔ကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ျပေပးေတာ္မူပါ ဦးခင္ဗ်ား။

    တျခားတပါးသူေတြနဲ႔ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ မႏိႈင္းမိ၊ မယွဥ္မိေအာင္လည္း သင္ေပးလိုက္ပါဦးေနာ္။ အဲသလို ႏိႈင္းတိုင္း၊ ယွဥ္တိုင္း သူတို႔ထက္ သာတဲ့သူ၊ သူတို႔ထက္ ခ်ာတဲ့သူဆိုတာ အျမဲတန္းရွိေနမွာပဲ မဟုတ္ပါလားခင္ဗ်ာ။ သည္ေတာ့ကာ သူတို႔ေလးေတြအေနနဲ႔ သူတစ္ပါးနဲ႔ ယွဥ္မယ့္အစား ကိုယ့္ရဲ႕ စြမ္းေဆာင္မႈကိုသာ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပိုပိုၿပီး ထက္ျမက္ေနေအာင္၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းကသာ တစ္ႀကိမ္ထက္ တစ္ႀကိမ္ ပို ပိုတက္လာ၊ ထက္လာေအာင္ အားထုတ္တတ္တဲ့ အေလ့အထေလး ေမြးျဖစ္ေအာင္သာ လမ္းေၾကာင္းေပးေတာ္မူပါ အေဆြေလာကခင္ဗ်ား။

    သူႏိုင္ကိုယ္ႏိုင္ ဝင္ကစားရတဲ့ အခ်ိန္ဆိုတာ ရွိသလို တစ္ဖက္သားကို အလွည့္ေပးရတဲ့ အခိုက္အတန္႔ဆိုတာလည္း ရွိတဲ့အေၾကာင္း သူတို႔ကို သင္ေပးဖို႔လည္း မေမ့ပါနဲ႔ေနာ္။

    သူတို႔အေပၚမွာ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ဆက္ဆံေပးဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ ထပ္ၿပီး အႏူးအၫြတ္ ေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္ အေဆြေလာကႀကီး။ သို႔ေသာ္လည္း သည္စကားဟာ သူတို႔ကို ဖူးဖူးမႈတ္ထားေပးပါလို႔ ေျပာတာမ်ိဳးေတာ့ လံုးဝ မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ။ မီးနာမွ သံမဏိရဲ႕ အရည္အေသြးက ေကာင္းျမဲမို႔ သူတို႔ကို ဖူးဖူးမႈတ္ေနဖို႔ေတာ့ တစ္စက္ကေလးမွ မလိုတာလည္း အမွန္ပဲ ခင္ဗ်။

    သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ျပည့္ျပည့္ဝ၀ ယံုၾကည္တတ္ေအာင္လည္း သင္ျပေပးပါ ခင္ဗ်ာ။ ဒါမွလည္း သူတို႔က လူသားအားလံုးအေပၚမွာ ျပည့္ျပည့္ဝ၀ ယံုၾကည္တတ္မွာ မဟုတ္ပါလားခင္ဗ်ာ။

    ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္းဆိုတာေတြက သိပ္မ်ား မ်ားသြားၿပီလားေတာ့ မဆိုတတ္ႏိုင္ဘူးခင္ဗ်။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေဆြေလာကႀကီးအေနနဲ႔ ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ လုပ္ေပးေတာ္မူပါလို႔ ေမတၲာရပ္ခံပါရေစခင္ဗ်ာ။

    ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ သားသမီးေလးေတြျဖစ္တဲ့ သူတို႔ေလးေတြဟာ အင္မတန္ သင္လြယ္ တတ္လြယ္တဲ့ အ႐ိုးခံ အျဖဴထည္ေလးေတြပါခင္ဗ်ာ။

   Avril Johannes ေရးတဲ့ Dear World ကို ျပန္ဆို တင္ဆက္လိုက္တာပါ။ သည္တစ္ပုဒ္မွာလည္း ကြ်န္ေတာ့္က ဘာမွဝင္ေျပာစရာမလိုေအာင္ကို ျပည့္စံုေနပါတယ္။

    သို႔ေသာ္ မေျပာရရင္ မေနႏိုင္လို႔ သည္တစ္ပုဒ္ရဲ႕ဆိုလိုရင္းနဲ႔ သိပ္မဆိုင္လွတာေလး တစ္ခုကိုေတာ့ ေျပာၾကည့္စမ္းခ်င္ပါတယ္။
    အဲဒါကေတာ့ ေလာကႀကီးကို ရည္ရြယ္ေရးသားတဲ့ စာကို ေရးျဖစ္ေစဖို႔ အတြက္ လာေရာက္တိုက္တြန္းသူ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရဲ႕ အျုပအမူပါပဲ။
    သူက ေက်ာင္းသားမိဘကို ေတြ႕ခ်င္တယ္။ ေတြ႕ခ်င္ေတာ့ ဘာလုပ္ သလဲ။ ေက်ာင္းသား မိဘကို ႀကိဳတင္ ဖုန္းဆက္တယ္၊ လာေတြ႕ႏိုင္မယ့္ အခ်ိန္ကိုေမးတယ္၊ ႀကိဳခ်ိန္းတယ္၊ ၿပီးမွ သူက မိဘရွိရာကို သြားေတြ႕တယ္။

    အဲဒါေလးက ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ သိပ္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းေနတယ္။

    ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာလည္း ခဏခဏ ျမင္ဖူးတယ္။ အတန္းပိုင္ဆရာမက ျဖစ္ေစ၊ ဘာသာရပ္သင္ ဆရာကျဖစ္ေစ၊ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ အဆိုးအေကာင္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အဲဒီ့ေက်ာင္းသားရဲ႕ မိဘေတြကို ေျပာခ်င္ ဆိုခ်င္လာတဲ့အခါမွာ မိဘေတြရဲ႕အိမ္ကို တကူးတကသြားၿပီး ေျပာၾကတဲ့ ဓေလ့ေလး။

    သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ဓေလ့ေလးပါ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ လူနဲ႔လူခ်င္း အျပန္အလွန္ေလးစားမႈ သေဘာေလးကို အဲဒါေလးမွာ သြားေတြ႕ရတယ္။

    ကြ်န္ေတာ္သာ မူရင္းစာေရးသူလို ေလာကႀကီးဆီ စာေရးျဖစ္မယ္ ဆိုရင္ အဲဒါေလးပါ ျဖည့္ထည့္မိသြားမလားမသိဘူး။

    သည္လိုေလးေပါ့ေလ...

    ေလာကႀကီးခင္ဗ်ား...

    မိမိ ဘာေကာင္ျဖစ္ေနေန တစ္ဖက္သားကို ေလးေလးစားစားနဲ႔ ႏွိမ့္ႏွိမ့္ခ်ခ် ဆက္ဆံတတ္တဲ့စိတ္ဟာ ေကာင္းျမတ္တဲ့ စိတ္ႏွလံုးျဖစ္ေၾကာင္း သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ရင္ထဲ အသည္းထဲက နားလည္သေဘာေပါက္သြားေအာင္လည္း ျဖည့္စြက္ သင္ျပေပးေတာ္မူပါဦးခင္ဗ်ား... လို႔။

အတၱေက်ာ္ - ဘယ္ဆီကိုမ်ား ဒုန္းစိုင္းသြားေန (ေမာဟေျပပုံတိုပတ္စမ်ား- တတိယအစု) စာမူ ခြင့္ျပဳခ်က္အမွတ္ ၁၂၀၂/ ၂၀၀၄ (၁၀)၊ ဇန္န၀ါရီလ၊ ၂၀၀၅။ လက္တြဲေဖာ္ စာအုပ္တိုက္မွ ထုတ္ေ၀ေသာ စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...