ေဆာင္းယြန္း ဂိမၼာန္ သို႔မဟုတ္ စာေရးဆရာႏွင့္ သံသရာ

by အား မာန္ on Friday, August 19, 2011 at 7:19am

(ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕ အေျပာင္းအလဲ (တကယ္ေတာ့ မ်က္ႏွာဖုံး အေဟာင္းအသစ္ ေျပာင္းလဲပြဲ) တခုမွာ ပါဝင္ ပတ္သက္ၾကသူေတြ ကိုယ္ သန္ရာအျမင္နဲ႔ ကိုယ္သန္ရာ အက်ဳိးစီးပြားကို ေ႐ွ႕႐ႈေျပာင္းလဲ သြားၾက ပုံ ေရးထားတဲ့ ဝတၳဳ ေဆာင္းပါးေလး တခုျဖစ္ပါတယ္။ ပန္းေဝဟင္ၿမိဳင္ ဝတၳဳရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတြ႕႐ွိရတာျဖစ္ၿပီး ဆရာ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ ကိုကိုးကၽြန္း က ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္ၿပီးစမွာ ေရးသားခဲ့ဟန္ တူပါတယ္။ အခ်ိန္က သခင္စိုးႀကီး ေျပာသလို “ဆိတ္ေခါင္း ခ်ိတ္ၿပီး ေခြးသားေရာင္း” တဲ့ ဗိုလ္ေနဝင္းရဲ႕ ဆို႐ွယ္လစ္ေခတ္ေျပာင္း ေတာ္လွန္ေရးႀကီး အုတ္ျမစ္ခ်ၿပီး ကာလျဖစ္ပါ တယ္။ တခ်ဳိ႕လဲ ဆိတ္ေခါင္းၾကည့္ၿပီး အဟုတ္မွတ္ၾကသလို တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေခြးသားမွန္း သိရက္နဲ႔ပဲ တဘဝေကာင္းဖို႔ ကိုယ့္သမိုင္းေကာ တိုင္းျပည္နာဂါတ္ကိုပါ ေရာင္းစားၾကတယ္။ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္က သူ႔မိတ္ေဆြ အေပါင္းေဖာ္ ေတြထဲက ေရဆန္ကို မလိုက္ရဲေတာ့ဘဲ ေဘး ထိုင္သြားၾကသူေတြ၊ ေရစုန္ေမွ်ာလိုက္ၾကသူေတြ အေၾကာင္းကို ေခတ္ေၾကး မုံတခုလို တင္ျပထားပါတယ္။

အိမ္ေစာင့္အစိုးရ၊ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၊ မဆလ၊ နဝတ/ နအဖစတဲ့ မ်က္ႏွာဖုံးစြပ္ေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းခဲ့တဲ့ စစ္အုပ္စု ဟာ အခုေနာက္ဆုံး သန္းေ႐ႊ/မင္းေအာင္လႈိင္/သိန္းစိန္ သုံးဦးဂုိဏ္းဟာ အတုအေယာင္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲနဲ႔ အရပ္သား မ်က္ႏွာဖုံးစြပ္ၿပီး ဟန္ျပ အေျပာင္းအလဲကေလးေတြနဲ႔ ေခြးသား ေရာင္းေနျပန္ပါၿပီ။ ဆိတ္ေခါင္းေတာင္ ခ်ိတ္မျပေတာ့ ဘူး။ ၂၀၀၈ စစ္ကၽြန္ဖြဲ႔ စည္းပုံဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကေလးတခုပဲ ေထာင္ထားတယ္။
ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕ ေဆာင္းပါးဟာ ဒီေန႔ က်ေနာ္တို႔ ရင္ဆိုင္ ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ အံဝင္ဂြင္က် ထင္ဟပ္ေနပါတယ္။ ေတာ္လွန္သတိ သခၤန္းစာ အေျမာက္အမ်ား ပါဝင္ေနတာေၾကာင့္ မိတ္ေဆြအေပါင္းကို ထပ္ဆင့္ မွ်ေဝလိုက္ရပါတယ္။ ရဲေဘာ္ေက်ာ္သန္း)
  “အင္းစိန္ေတာရ” ဟူ၍ ၀ိနည္းလြတ္ ေခၚေ၀ၚလ်က္ရွိေသာ အရပ္ေနရာမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူသိုက္သည္ ထြက္လာၾကရေသာအခါ ေန၀င္လုနီးေပၿပီ။
           ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ ကားကေလးတစီးထဲတြင္ မြတ္တားေခၚဒလ ဦးထြန္းစိန္ႏွင့္မႏၱေလးမွ သခင္ရန္ေခၽြ ႏွစ္ေယာက္တို႔ပါ၏။ ကၽြန္ေတာ္တေယာက္သာ စာေရးဆရာျဖစ္လ်က္ သူတို႔ႏွစ္ဦးစလံုးကား ရဲရဲေတာက္ ႏိုင္ငံ ေရးသမားႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ၁၉၃၆-ခုႏွစ္ ေက်ာင္းသားသပိတ္၊ ၁၃၀၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံု၊ ဗမာ့ လြတ္လပ္ ေရးတပ္မေတာ္၊ ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္ႏွင့္ ဗမာ့မ်ိဳးခ်စ္တပ္မေတာ္ အစရွိေသာ အမ်ိဳးသားေရး လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ လႈပ္ရွာမႈမ်ား၊ စစ္ၿပီးေခတ္ အမ်ိဳးသားလြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲမ်ား အဆင့္ဆင့္ တြင္ ေရွ႕တန္းမွ ပါ၀င္ခဲ့ၾကသူခ်ည္းျဖစ္သည္။ ႀကိဳးဒဏ္ႏွင့္ေထာင္ဒဏ္မ်ား အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါက်ခံခဲ့ရဘူးသူ မ်ားလည္းျဖစ္သည္။
              အာေဘာကသိုဏ္းကို သံုးႏွစ္မွ်၎၊ အေထြေထြကသိုဏ္းမ်ားကို ေလးႏွစ္မွ်၎ ထိုင္ခဲ့ရႈခဲ့ၾကသူမ်ား ခ်ည္းသာျဖစ္၍ “ေတာရ”မွ ျဗဳန္းကနဲ ထြက္အလာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသိုက္သည္ ေၾကာင္စီစီ ေယာင္အမ္း အမ္းျဖစ္ေနၾက၏။ ႏွစ္ကာလအတန္ၾကာမွ် အသစ္ျဖစ္ေနခဲ့ရေသာ လူ႔ဘံုခန္း၀ါႏွင့္ ရုတ္တရက္ ျပန္လည္ေတြ႔ ထိရသျဖင့္ အဆန္းအသစ္ကဲ့သို႔လည္း ျဖစ္ေနသည္။
              “ေတာရ”မွ အထြက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လူသိုက္ကို တင္ေဆာင္လာေသာ ေမာ္ေတာ္ကားကေလး သည္ ယခင္သြားေနက် လမ္းရိုးအတိုင္း လက္၀ဲဘက္မွမဟုတ္ဘဲ လက်္ာဘက္လမ္းအတိုင္း ေမာင္းထြတ္လာ ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကမၼ႒ာန္းသမား သံုးဦးတို႔သည္ “ဟာ... ေသာက္က်ိဳးနဲ ဘယ္လိုျဖစ္ကုန္ၾကပါလိမ့္” ဟူေသာ အေနျဖင့္ တေယာက္မ်က္ႏွာကိုတစ္ေယာက္ မ်က္ရိပ္မ်က္ျခည္ျဖင့္ ျပဴးတူးၿပဲတဲလွမ္းၾကည့္မိၾက၏။ သို႔ရာတြင္ စကားရဲရဲ မေျပာတတ္မဆိုတတ္ၾကေသးသျဖင့္ ႏႈတ္ပိတ္ကာ လိုက္ပါလာၾကသည္။
             က်ယ္၀န္းေသာ လမ္းမႀကီးတြင္ ေမာ္ေတာ္ကား ကေလးသည္ တရိပ္ရိပ္ေျပးလႊားလ်က္ရွိ၏။ ကားႀကီး မ်ားကို ေက်ာ္တက္ရန္ရွိေသာအခါ ဟြန္းသံကို နားကေလာေလာက္ေအာင္ေပးရင္း လက္၀ဲဘက္မွ ေက်ာ္တက္ လာခဲ့သည္။
             သခင္ရန္ေခၽြဆိုသူသည္ ဥယ်ာဥ္စိုက္ပ်ိဳးေရးတြင္ အထံု၀ါသနာႀကီးသူျဖစ္၏၊ ဇြဲနဘဲလည္း ေကာင္း၏။ တလမ္းလံုး သူသည္ စကားတလံုးမွ်မေျပာ၊ ကမၼ႒ာန္းထိုင္ရင္း “ေတာရ”တြင္ သူျပဳစုထားခဲ့ေသာ ဥယ်ာဥ္က ေလးအေၾကာင္းကို စဥ္းစားခ်င္က စဥ္းစားလ်က္ ရွိေပမည္။
              ကၽြန္ေတာ္၏ လက်္ားဘက္ေဘးတြင္ ၿငိမ္သက္စြာ လိုက္ပါလာေသာ မြတ္တားေခၚ ဒလ ဦးထြန္းစိန္ တေယာက္သည္လည္း ဘာေတြ ေတြးလာခဲ့သည္မသိ၊ ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းလ်က္ရွိ၏။ ၿမိဳ႕မေက်ာင္းထြက္ တဦးပီပီ သူသည္ အမ်ိဳးသားလြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲေလာက္ႏွင့္ အခ်ိန္လြန္ခဲ့သူ ျဖစ္ရကား အသက္ ေလးဆယ္ နီးခါမွ အိမ္ေထာင္ျပဳႏိုင္သူျဖစ္၏။ သို႔ရာတြင္ သူ၏ ခ်စ္ဇနီးေဒၚခင္တင့္ႏွင့္ၾကာၾကာပင္ မေပါင္းခဲ့ရ၊ သံုးႏွစ္မွ်သာ အၾကင္လင္မယား အျဖစ္ျဖင့္ အတူေနခဲ့ရသည္။ “ေတာရ”သို႔ ထြက္မလာမီက သူ႔တြင္အခါလည္ သာသာအ ရြယ္ သမီးကေလးတစ္ေယာက္ က်န္ရွိခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုႏိုင္ငံေရး သတၱ၀ါသည္လည္း လူသားတစ္ ေယာက္ ျဖစ္သျဖင့္ သူ႔ဇနီးႏွင့္ သမီးကေလးအေၾကာင္းတို႔ကို စဥ္းစားေနတန္ရာ၏။ အာေဘာကသိုဏ္းကို သူႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္ရႈခဲ့ရစဥ္က သူ႔ဇနီးႏွင့္ သမီးမ်ားအေၾကာင္း မၾကာမၾကာ ေျပာတတ္သည္။ ေျပာေသာ အခါမ်ားတြင္လည္း လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ ေျပာဆိုတတ္သည္။
               ကၽြန္ေတာ္၏ ဦးေႏွာက္သည္ ဟင္းလင္းျပင္ျဖစ္ေနသည္။ ဘာမွ်မစဥ္းစား မေတြးေတာမိေအာင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အားထုတ္၏။ ေမာ္ေတာ္ကား၏ ထိုင္ခံုေနာက္တန္းကိုမွီကာ မ်က္လံုးမ်ားကို မွိတ္ထားလိုက္ သည္။ အာရုံမ်ား ၀င္မလာႏိုင္ေအာင္ စိတ္တံခါးကို ပိတ္ထားရန္ အားထုတ္ေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
               ထိုအၾကားထဲမွပင္ တႏွစ္,တႏွစ္တြင္ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ အိုမင္းလ်က္ရွိေနၿပီျဖစ္ေသာ မိခင္ႀကီး ၏ ရုပ္ပံုလႊာသည္ မၾကာမၾကာ စိတ္တံခါးကိုလာလာေခါက္၏။ တခါခါတြင္လည္း ပင္လယ္ရပ္ျခား တိုင္းတပါး တြင္ သြားေရာက္ ပညာသင္ၾကားေနေသာ သမီးႀကီးသစ္သစ္သည္ ဦးေႏွာက္အတြင္းသို႔ တိုး၀င္လာ၏။ ထိုေျမး အဖြားႏွစ္ေယာက္တို႔ကို ကၽြန္ေတာ္သည္ ဖယ္ရွားဆြဲထုတ္ပစ္လိုက္သည္။ အလားတူပင္ ထိုေျမးအဖြား ႏွစ္ ေယာက္တို႔ကို ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ကာ စိတ္တံခါး၀တြင္သူတို႔အလည့္အတြက္ ေခ်ာင္းေျမာင္းရပ္ေစာင့္ေနၾက ေသာ ၿမိဳင္တို႔သားအမိတေတြကိုလည္း မာန္မဲေမာင္းထုတ္ပစ္လိုက္ရသည္။
            ကၽြန္ေတာ္သည္ စိတ္အလုပ္မ်ားစြာ လုပ္ကိုင္ရေသာ “ေတာရ”မွ မနက္ပိုင္းေလာက္ကမွ လြတ္ ေျမာက္လာရသူျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ တတ္ႏိုင္သမွ် မိမိစိတ္ကို အနားေပးလိုသည္၊ သက္သက္ သာသာနားလို သည္။


         “ေဟ့လူ ကိုေအးသြင္... ဒါ ခင္ဗ်ားအိပ္ေပ်ာ္ေနတာလား...၊ ခင္ဗ်ားအိမ္ေရာက္ေနၿပီဗ်ာ”ဟု ဒလ ဦးထြန္းစိန္က ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားပံုရေသာ ကၽြန္ေတာ့္ပုခံုးကိုပုတ္ႏိႈးရင္း သတိေပးေျပာၾကားသံကို ၀ိုးတ၀ါး ၾကားလိုက္ရ၏။ သည္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေမွးထားေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို ဖြင့္လိုက္ရသည္။
          ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသိုက္ကို “အင္းစိန္ေတာရ”မွ သယ္ေဆာင္လာေသာ ေမာ္ေတာ္ကားကေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေရွ႕ ၿခံ၀င္းတံခါး၀တြင္ ရပ္ထားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုယ္ ေဆာက္ခဲ့ေသာ အိမ္ကိုပင္ ေကာင္းစြာ မမွတ္မိခ်င္သလို ျဖစ္ေန၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ “ေတာရ”သို႔ ကၽြန္ေတာ္မသြားမီက စိုက္ပ်ိဳး ထားေသာ သစ္ပင္ ပန္းပင္ကေလးမ်ားသည္ အိမ္ေရွ႕ မ်က္ႏွာစာတြင္ေတာ ထ, ေနေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။ ထို႔ ေၾကာင့္ ကားေပၚမွရုတ္တရက္ မဆင္းျဖစ္ႏိုင္ေသးဘဲ ကိုယ့္အိမ္ကိုပင္ အဆန္းသဖြယ္ေငးေမာ ၾကည့္ရႈေနမိ သည္။
           အခ်ိန္ကလည္း မရွိေတာ့သည့္အျပင္ ဒလ ဦးထြန္းစိန္ႏွင့္ သခင္ရန္ေခၽြတို႔ႏွစ္ဦးကို အိမ္တိုင္ယာေရာက္ လိုက္ပို႔ေပးစရာ ရွိေနေသးေသာ ကားေမာင္းသူက ေမာ္ေတာ္ကားဟြန္းသံကို တေပးထဲေပးလ်က္ရွိ၏။ သို႔ရာ တြင္ အိမ္တြင္းမွ ၿမိဳင္တို႔သားအမိတေတြထဲက တေယာက္မွထြက္မလာၾကေပ။ အိမ္ႀကီးတစ္ခုံုးသည္လည္း လူသူတေယာက္မွ် မရွိသလို တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္လ်က္ရွိသည္။
         ေတာင္ႀကီးကမွ မိုးဟာမက္ထံမလာလွ်င္ မိုဟာမက္က ေတာင္ႀကီးရွိရာသို႔ သြားရမည္ျဖစ္ည့္အေလ်ာက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကားေပၚမွ ဆင္းလုိက္၏။ ယင္းသို႔ ကားေပၚမွ ဆင္းလာၿပီးေနာက္ ၿခံ၀င္းတံခါး၀၌ ရပ္အလိုက္ တြင္ ေခြးတေကာင္သည္ အိမ္ေအာက္ထပ္မွ ေျပးထြက္လာၿပီးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ကို စူးစူး၀ါး၀ါးေဟာင္၏။ ေခြးဆြဲ မည္စိုးဟန္ျဖင့္ ဒလ ဦးထြန္းစိန္ႏွင့္ သခင္ ရန္ေခၽြတို႔သည္ ကားေပၚမွဆင္းလာၾကၿပီးလွ်င္ ေဟာင္ေနေသာ ေခြး ကို ၀ိုင္း၀န္းေခ်ာက္လွန္႔ေပးၾကသည္။ ေခြးသည္ ေစာေစာကလို စူးစူး၀ါး၀ါးမေဟာင္ေတာ့သည့္တိုင္ေအာင္ ဆက္လက္၍ မာန္ဖီေန၏။
            ထိုအခိုက္ သူ၏ ကစားေဖာ္မ်ားႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ကစားေနရာမွ ကေလးတစ္ေယာက္သည္ ေခြး တေကာင္ႏွင့္ လူသံုးေယာက္တို႔ အခ်င္း ျဖစ္ပြားေနေသာ ၿခံ၀င္းတံခါး၀သို႔ ေျပးလာၿပီးလွ်င္ “ဘယ္သူ႔ကို ေတြ႔ခ်င္လို႔လဲ ခင္ဗ်ာ”ဟု ေမး၏။ ထို ကေလးသည္ ဆယ္ႏွစ္သားခန္႔ အရြယ္ျဖစ္၏။ ထိုကေလး၏ မ်က္ႏွာ ေပါက္ကို ၾကည့္ရင္း တခါက ျမင္ဘူးသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္သည္ ေအာက္ေမ့လ်က္ရွိသည္၊ သို႔ရာတြင္ ဘယ္တုန္း ကႏွင့္ ဘယ္ေနရာတြင္ဟူ၍ကား စဥ္းစားမရေတာ့ေပ။
           “ဒါ စာေရးဆရာ ကိုေအးသြင္ရဲ႕အိမ္ မဟုတ္ဘူးလားကြ...”ဟု ဒလဦးထြန္းစိန္က ေသခ်ာသည္ထက္ ေသခ်ာေအာင္ ထိုကေလးကို ေမးျမန္းလိုက္၏။
           “ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဖေဖ အိမ္မွာမရွိတာ ၾကာၿပီ ဦးေလး၊ ေမေမကေတာ့ရွိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဖ်ားေန တယ္ခင္ဗ်ာ” ထိုကေလးက ယင္းသို႔ျပန္လည္ေျဖၾကားလိုက္ေတာ့မွ ထိုကေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္၏သားငယ္ ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္မွန္း ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ရ၏။ သို႔ရာတြင္ ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္သည္ သူ႔ဖခင္ကို မသိေတာ့၊ မွတ္ လည္း မမွတ္မိေတာ့။ သူ သံုးႏွစ္သားအရြယ္ေလာက္က ကြဲကြာ သြားေသာ သူ႔ဖခင္ကို ထို ကေလးသည္ သူ႔ အေဖမွန္း အဘယ္သို႔ မွတ္မိ သိရွိႏိုင္ပါ့ေတာ့မည္နည္း။
            ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ျဖစ္အင္ကို ေဘးမွစိတ္မခ်မ္း မေျမ့ဟန္ျဖင့္ ၾကည့္ေနရာမွ “ဒါ မင္းေဖေဖေလ၊ သြား...သြား မင္းေဖေဖ ေရာက္ေနတဲ့ အေၾကာင္း မင္းေမေမကို သြားေျပာေခ်ကြာ...”ဟု ဒလ ဦးထြန္းစိန္က ခိုင္းေစလိုက္ေတာ့မွ ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မသိမသာ တခ်က္မွ် လွမ္းၾကည့္လိုက္ ၿပီးေနာက္ အိမ္ထဲသို႔ ေျပး၀င္သြား၏။ အိမ္ထဲသို႔အေရာက္တြင္ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္ကာ ေခြေနဟန္ရွိေသာ သူ႔ မိခင္ကို “ေဖေဖလို႔ေျပာတဲ့ လူႀကီးတေယာက္ အိမ္ေရွ႕မွာ ေရာက္ေနတယ္ ေမေမ...”ဟု ေျပာဆိုေနသံမ်ား ကၽြန္ေတာ္တို႔လူသိုက္ ၾကားရ၏။
           သူ႔မိခင္ကို သူ႔ဖခင္ဆိုေသာ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ေရာက္ရွိေနေၾကာင္း သတင္းေပးပို႔ၿပီးေနာက္ ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္သည္  အိမ္ေရွ႕သို႔ျပန္ထြက္လာၿပီးလွ်င္ ၿခံ၀င္းတံခါး၀တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူသိုက္အား မာန္ဖီ ရန္လုပ္ေနသာ ေခြးကို “ေဟ့ေကာင္... ဘိုျဖဴ လာခဲ့...”ဟု လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ သည္ေတာ့မွပင္ ဘိုျဖဴသည္ သူ႔သခင္အမိန္႔ကို နားခံကာ အိမ္ထဲသို႔ ျပန္၀င္သြား၏။
           ၿခံထဲသို႔ ၀င္လာရစဥ္ အိမ္ေအာက္ထပ္မွေန၍ ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္ေစာင္းတခဲခဲႏွင့္ ၾကည့္ေနတုန္းျဖစ္ ေသာ ဘိုျဖဴကို သတိထားရ၏။ စိတ္ထဲတြင္လည္း မေကာင္းလွ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သံုးလသားအရြယ္ ေလာက္မွစ၍ ကိုယ္တိုင္ေမြးလာရေသာ ထိုသတၱ၀ါသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမမွတ္မိ,မသိရွိေတာ့ဘဲ ရန္လုပ္ေနေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထို႔အတြက္ ဘိုျဖဴကို အျပစ္ဆိုရန္ အေၾကာင္းမရွိဟုထင္၏။ ဘိုျဖဴကို ကၽြန္ေတာ္ ခြဲသြားသည္ မွာ ၾကာဘဲ ၾကာလွပါပေကာလား။


          “ေတာရ”မွ ေနအိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ မိမိ၏သားမယား သားသမီးမ်ားႏွင့္ ျပန္လည္ ေပါင္းစည္းရ ေသာညက ကၽြန္ေတာ္သည္ တညလံုးမအိပ္ေပ။ အသစ္ျဖစ္ေသာ မိမိ၏ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ တညလံုး ပဋိပကၡ ျဖစ္ပြားလ်က္ရွိ၏။ အပ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ လံုးသတ္ရသလို အတြင္း ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္လည္း လံုးသတ္ရသည္၊ ထို႔ ေၾကာင့္ နာက်င္ ပင္ပန္းသည္။
            သိတတ္ၾကၿပီ ျဖစ္ေသာ ႏုႏု၊ ခ်စ္ခ်စ္ႏွင့္ ေမာင္တင္ထြန္းတို႔ သံုးေယာက္က သူတို႔၏ ဖခင္ကို ခပ္စိမ္း စိမ္းႏွင့္ လက္ခံၾကေသာ္လည္း အငယ္ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ စုစုႏွင့္ ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္တို႔ကမႈအလားတူ လက္ခံ ရန္ အဆင္သင့္ မရွိၾကေသးေပ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို လူစိမ္း သူစိမ္းလို ၾကည့္ရႈေနၾကသည္၊ သေဘာထားေနၾကပံု လည္း ရသည္။ ဘိုျဖဴ တစ္ေကာင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္တိုင္း သြားၿဖဲ၍ ၿဖဲ၍ျပဆဲပင္ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိ ၿခံ၀င္းအျပင္မွ အရာ၀တၳဳ၊ အေၾကာင္းအရာ၊ အျဖစ္အပ်က္မ်ားႏွင့္ သဟဇာတ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဘို႔ ကိုင္ဘို႔ အေရး ထက္ မိမိ ၿခံ၀င္းအတြင္းမွ အရာ၀တၳဳ၊ အေၾကာင္းအရာ၊ အျဖစ္အပ်က္မ်ားႏွင့္ အံ၀င္ ဂြင္က် ျဖစ္ေအာင္ ေတာ္ ေတာ္ကေလးလုပ္ယူ ကိုင္ယူရဦးမည့္ မိမိ၏အျဖစ္ကို ကၽြန္ေတာ္တြက္ခ်က္ စဥ္းစားရသည္။
          “ေတာရ”တြင္ ေရာက္ေနရခဲ့၍ ၎၏ ေယာကၡမႀကီး ဆံုးပါးသြားသည့္သတင္းကို ၿမိဳင္သည္ ဦးစြာေျပာ ၾကား၏။ ေမြးသမိခင္၏ ရုပ္ကလာပ္ကို ၀တၱရားရွိသည့္အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္သည္ သၿဂၤဳိျခင္းအမႈ မျပဳလိုက္ရေပ။ အလားတူပင္ သံုးရာျပည့္ အေရးေတာ္ပံု ကာလမ်ားအတြင္းကလည္း ကၽြန္ေတာ္သည္ မိမိဖခင္၏ ရုပ္ၾကြင္းကို သၿဂၤဳိခဲ့ရသူမဟုတ္။ ထို႔ေနာက္ ထိုမိန္းမသည္ ေတာင္ငူႏွင့္ ပဲခူး ဘက္တြင္ရွိၾကေသာ ႏွစ္ဖက္ ေဆြးမ်ိဳးသားခ်င္း မ်ား သတင္းႏွင့္အေျခအေနကို ေလွ်ာက္ေျပာ၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ နားေထာင္သူ သက္သက္မွ်သာ ျဖစ္သည္။
           လူ႔ဘံုခန္း၀ါႏွင့္ ႏွစ္ကာလအတန္ၾကာမွ် အဆက္ျပတ္ေနရသူ ျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေမရိကန္ပံုျပင္ လာ “ရစ္ဗင္၀င္းကဲလ္”လို ေခတ္ေနာက္က် က်န္ရစ္လ်က္ ရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အျပင္ အပမွအေၾကာင္းအရာႏွင့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို မ်ားစြာ ၾကားလို, သိလိုသည္၊ အငမ္းမရ သိလို, ၾကားလိုသျဖင့္ ၿမိဳင္တို႔ သားအမိ တေတြကို အားမနာတမ္း ေမးရ, ျမန္းရ၏။
             ကၽြန္ေတာ္နွင့္ ေရးေဖာ္စာေရးဆရာ- သတင္းစာဆရာမ်ားထဲမွ ၿမိဳ႕မအုန္း၊ ေငြမွ်ား၊ ဦးသိမ္ေမာင္(သံ ေတာ္ဆင့္)၊ သန္းေဆြ၊ သိပၸံေက်ာ္ရင္(သံတြဲ)၊ ျမမ်ိဳးလြင္၊ ဦး၀င္းျမင့္ႀကီး(သတင္းေထာက္)၊ ေရႊၿမိတ္ေမာင္ႏွင့္ စံထြန္းေအာင္အစရွိသူတို႔ ကြယ္လြန္ဆံုးပါးသြားၾကၿပီျဖစ္ေသာ သတင္းမ်ားၾကားရ၏။ အလားတူပင္ မိမိ တိုင္းျပည္ႏွင့္ အမ်ိဳးသားေရးကိစၥမ်ားအတြက္ အတူတကြလုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကေသာသခင္ဘေသာ္(ကညြတ္ကြင္း)၊ သခင္ဘရင္(ရန္ကုန္စီရင္စု)၊ သခင္ဗတင္(သံတြဲ)၊ သခင္ေဖေဌး(အလံနီ)၊ ဗိုလ္မ်ိဳးျမင့္(အသားျဖဴ)၊ ေဒၚခင္ခ်စ္ (တိုင္းခ်စ္)၊ သခင္လွၿမိဳင္(ဗိုလ္ရန္ေအာင္)၊ ကိုစိုးေမာင္(ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္း)ႏွင့္ အျခားရဲေဘာ္ အေတာ္မ်ားမ်ားမ ရွိၾကေတာ့ၿပီဆိုေသာ သတင္းစကားမ်ားလည္း ၾကားသိရသည္။၎အျပင္ အာရွေတာင္ပိုင္းတြင္ ဘဂၤလား ဒက္ရ္ွဆိုေသာ ႏိုင္ငံသစ္ေပၚေပါက္လာေသာကိစၥ၊ အေမရိကန္သမတနစ္ဆင္ တရုတ္ျပည္သို႔ အလည္အပတ္ သြားေသာကိစၥ၊ ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဦးသန္႔အနားယူသြားေသာကိစၥႏွင့္ ၁၉၆၉-ခုႏွစ္ တရုတ္- ဆိုဗိယက္တိုက္ပြဲကိစၥမ်ားကိုပါ ၾကားနာရသည္။ သားႀကီး ေမာင္တင္တြန္းက သိသင့္သိထိုက္ေသာ အေၾကာင္း အရာမ်ားႏွင့္ သတင္းစကားမ်ားကို ေျပာၾကား၍ အၿပီးတြင္ သိပၸံပညာရပ္ကို ၀ါသနာထံုေသာ အငယ္ေကာင္က အေမရိကန္မွ အာကာသယာဥ္မွဴးမ်ား လသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကေသာသတင္းကို ျဖည့္စြက္ေျပာၾကား၏။
            မိမိအိမ္သူ အိမ္သားမ်ားက ေျပာျပေသာ အေၾကာင္းအရာ၊ အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ သတင္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္သည္ ကေလးသူငယ္တေယာက္လို တအံ့တၾသ နားေထာင္ရ၏။ ထိုသို႔နားေထာင္ရင္း အေမရိကန္ပံု ျပင္၌ လာေသာ ဇာတ္ေကာင္ရစ္ဗင္၀င္းကဲလ္ကိုလည္း လြန္စြာ ကိုယ္ခ်င္းစာနာမိသည္။ ထိုသတၱ၀ါသည္ လူ႔ဘံု ခန္း၀ါႏွင့္ သူ႔ တသက္ၾကာမွ် အဆက္ျပတ္သြားခဲ့ရသည္ မဟုတ္သေလာ။


              နံနက္လင္းလွ်င္ လင္းခ်င္း ဗိုလ္ႀကီးေဟာင္းႏွင့္ ရုပ္ရွင္ပညာသည္ေဟာင္းလည္းျဖစ္၊ ဆရာ၀န္ႏွင့္ စာေရးဆရာလည္းျဖစ္ကာ အကယ္ဒမီဆု အမ်ိဳးမ်ိဳးရရွိခဲ့ေသာ ေမာင္ေမာင္သင္တေယာက္ ဘယ္ကဘယ္လို သတင္းၾကားလာ၍မသိ၊ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္သို႔ ကတိုက္ကရိုက္ ေပါက္လာ၏။ သို႔ရာတြင္ ယခင္ကလို မားစီးဒီးကား သစ္ႀကီးႏွင့္ကားမဟုတ္ေတာ့၊ ဂ်စ္ကားအိုကေလးႏွင့္ျဖစ္သည္။ ထိုသူ၏ဘ၀သည္လည္း မ်ားစြာေျပာင္းလဲြခဲ့ပံုရ ၏။ မည္ကဲ့သို႔ပင္ျဖစ္ေစ သူ႕တြင္နားၾကပ္ႏွင့္ ေဆးသတၱာတလံုးပါလာ၏။ သူ႔အကူအညီ လက္ေထာက္ေဆးသ မားကေလးတေယာက္လည္း ေခၚလာသည္။
             ဆရာေမာင္ေမာင္သင္သည္ ခရီးေရာက္မဆိုက္ ၿမိ့ဳင္ကို ေရးေႏြးအိုး အတည္ခိုင္းသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ ယူေဆာင္လာေသာ စမ္းသပ္မႈကိရိယာမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္တကိုယ္လံုး ကိုင္တြယ္စမ္းသပ္၏၊ စစ္ေဆး၏၊ ေဆး ထိုးျပြန္ႏွင့္အပ္မ်ား သန္႔စင္ၿပီးေသာအခါ အေၾကာႏွင့္အသားေဆးမ်ားထိုးသည္၊ စားေဆးမ်ားလည္း ေပးသည္။
             စာေရးဆရာ စာေပကလပ္ႏွင့္ သမဂၢမ်ား ထူေထာင္ခဲ့ၾကစဥ္က အဖြဲ႔၀င္ စာေရးဆရာမ်ားအားလံုး၏  မိသားစုမ်ားအတြက္ ေစတနာ့၀န္ထမ္း တာ၀န္ယူကုသေပးခဲ့ေသာ ဦးေမာင္ေမာင္သင္၏ေမတၱာသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အသစ္အဆန္း မဟုတ္ေတာ့ေပ။ ၎အျပင္ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အသစ္အဆန္း မဟုတ္ေတာ့ေပ။ ၎အျပင္ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္သည္ စစ္ႀကိဳေခတ္ႏွင့္ စစ္ၿပီးေခတ္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္စင္ျမင့္မွ လည္ ပင္းဖက္ တက္လာခဲ့ၾကေသာ စာေရးသူခ်င္းလည္းျဖစ္၏။
             သူ႔တာ၀န္ကိစၥမ်ား ထမ္းေဆာင္ၿပီးစီး၍ ျပန္ခါနီးတြင္ “ေတာရမွာတံုးက ကိုစံ၀င္းႀကီးတေယာက္နဲ႔ ေကာ ခင္ဗ်ားမေတြ႕ခဲ့ဘူးလားဗ်ာ”ဟု ဦးေမာင္ေမာင္သက္က ေမးသည္။
            ကိုစံ၀င္းသည္ ရုပ္ရွင္ပညာသည္ ဦးေအာင္ႀကီးေခၚဦးေက်ာက္လံုး၏ညီ ျဖစ္သည္။ စစ္ႀကိဳေခတ္က ဦး ခ်စ္ေမာင္ ဦးစီးထုတ္ေ၀ေသာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္တြင္ ဆရာေမာင္ေမာင္သင္၊ ျမင္းၿခံစိုးျမင့္ေခၚ, ကိုေအာင္ထြန္းေခၚ ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ေရးေဖာ္ေရးဖက္မ်ား ျဖစ္ၾက၏။ သူ၏လသာသာႏွင့္ ကိုေက်ာ့ေဖစေသာ ၀တၳဳတိုကေလးမ်ားသည္ တပ္မက္စရာေကာင္း၏။ ဂႏၳေလာကတြင္လည္း ကဗ်ာကေလးမ်ား ေရးတတ္သည့္ အျပင္ အဂၤလိပ္ဘာသာႏွင့္ပါအေရးေကာင္းသူျဖစ္၏။ ကိုစံ၀င္း၊ ကိုခ်စ္ေကာင္းႏွင့္ ကိုေမာင္ေမာင္သင္တို႔ သံုးဦး စလံုးသည္ ျမင္းၿခံသားမ်ားခ်ည့္ ျဖစ္ၾကသည္။
             “ၾကားေတာ့ အၾကားသားဗ်၊ ဒါေပမယ့္ လူခ်င္းေတာ့မေတြ႕ခဲ့ရဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္း မွာက ဒဂုန္တာရာ၊ ညိဳျမ၊ ျမသန္းတင့္၊ ေအာင္ဗလ၊ ခင္ေမာင္ရီ၊ ေမာင္ေမာင္ျမင့္လြင္နဲ႔ ဂါးဒီယန္းဦးစိန္၀င္းတို႔ လူသိုက္ေလာက္ဘဲ ေနၾကတယ္” ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္လည္ေျပာၾကားလိုက္ရသည္။ ထို႕ေနာက္ ပ်ိဳပ်ိဳမ်စ္မ်စ္ ႏွင့္ ၾကည့္ေကာင္းတုန္းျဖစ္ေသာ ထိုရုပ္ရွင္မင္းသားေဟာင္းကို ေငးေမာၾကည့္ရႈရင္း“ခင္ဗ်ားက ခုထက္ထိေခ်ာ တုန္း တင္တုန္းဘဲဗ်ာ”ဟု မိမိ၏ထင္ျမင္ခ်က္ကို ဆက္လက္ေျပာဆိုလိုသည္။ ဆရာေမာင္ေမာင္သင္သည္ ၿပံဳးရုံ ၿပံဳးကာ “ကၽြန္ေတာ္က ေခ်ာတာ, တင္တာ မဟုတ္ဘူးကိုေအးသြင္၊ ခင္ဗ်ားက က်သြားလို႔ပါ”ဟု ျပန္လည္ေျပာ ၾကားရင္း အိမ္ေပၚမွာဆင္းသြား၏။
                ဆရာေမာင္ေမာင္သင္က ထိုကဲ့သို႔ သတိေပးေျပာၾကားေတာ့မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွန္ထဲၾကည့္ရ၏။ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ သြားအေတာ္မ်ားမ်ားမက်န္ခဲ့ေတာ့ၿပီျဖစ္၍ တကယ့္ကမၼ႒ာန္းရုပ္ ေပါက္ေန၏။ ကမၼ႒ာန္းကို ႏွစ္ ရွည္လမ်ားထိုင္ခဲ့ရသျဖင့္ ကိုယ္ အေလးခ်ိန္သည္လည္း ေပါင္ေလးဆယ္ခန္႔မွ် က်သြားခဲ့ပါပေကာ။
                ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာ သတင္း ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားၿပီျဖစ္၍ ႏိုင္ငံေရး၊ စာေပမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ယခင္ ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ငန္းေဟာင္းမွ သစ္ေတာအရာရွိမ်ားႏွင့္ ကုန္သည္မ်ားအိမ္ေရာက္လာၾက၏၊ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးျမန္းၾက၏၊ သတင္းမ်ားေျပာဆိုၾက၏။ အခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ့္ သေဘာထားႏွင့္ ထင္ျမင္ခ်က္မ်ား ေတာင္းခံၾက၏။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္မႈကား နားေထာင္သူသက္သက္မွ်သာ ျဖစ္သည္။
                  ႏိုင္ငံေရး လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားထဲတြင္ စစ္ႀကိဳေခတ္ ဒို႕ဗမာအစည္းအရုံး ဥကၠ႒ သခင္ေလးေမာင္ ကဲ့သို႔ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမွအစ၊ အလုပ္သမား သမဂၢေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းဒလဦးၿပံဳးခ်ိဳအလယ္၊ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ား အထိပါၾက၏။ စာေရးဆရာမ်ားထဲတြင္လည္း ေတာ္ေတာ္စုံ၏။ သို႔ရာတြင္ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ညီအကိုအရင္းႏွင့္မျခား ခင္မင္ရင္းႏွီး၍ စစ္ၿပီးေခတ္တေလွ်ာက္လံုးလိုလို တစ္ေယာက္ႏွင့္တေယာက္မခြဲဘဲ တတြဲတြဲေနခဲ့ၾကေသာ စာ ေရးဆရာတေယာက္ကို မေျမႇာ္လင့္ဘဲ ေတြ႕ရွိခဲ့ရေသာအခါ ေျပာမျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အားရ၀မ္းသာသြား၏။ ထိုသူကား လင္းယုန္နီပင္ျဖစ္သည္။ လင္းယုန္နီသည္ သူ၏ ေမာ္ေတာ္ကားကေလးႏွင့္လာ၏။ သူ႔သားကိုလည္း သူႏွင့္အတူ ေခၚလာသည္။ ထိုသားအဖႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္အတိတ္သို႔ လြင့္စဥ္၍ သြား၏။
             လင္းယုန္နီသည္ သူငယ္ငယ္ကလို မဟုတ္ေတာ့၊ ယခင္ကသူသည္ ပိန္ပိန္ပါးပါး ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေႏွာင္းေႏွာင္း ျဖစ္၏။ ယခုေတာ့မူ အသက္ႀကီးလာ၍လားေတာ့ မသိ၊ ၀ေန၏။ သူ႔ဖခင္ျဖစ္သူ ဦးေငြခင္မကြယ္လြန္မီကႏွင့္ တ ေယာက္တည္း တပံုစံတည္းျဖစ္၏။ သူ႔ေဘးတြင္ ကပ္ပါလာေသာ သူ၏သားႀကီးသည္ သူငယ္ငယ္ကႏွင့္တပံုစံ တည္းျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာေပါက္ေရာ, ကိုယ္လံုးကိုေပါက္ေရာ, ဟန္အမူအရာေရာပါျဖစ္၏။ ထိုကေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မမွတ္မိေတာ့။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က ထိုကေလးသည္ ေဘာင္းဘီတိုကေလးႏွင့္ စိန္ေပါ ေက်ာင္းသားျဖစ္သည္။ သူ၏ ေခါင္းကို ပြတ္သတ္ေပးရင္း.... “တကယ့္ကို ေက်ာင္းသားႀကီးပါကလားကြ” ဟု ကၽြန္ေတာ္ကေျပာတတ္၏။ ထိုအခါ ကေလး၏မိခင္ ’မာ’က ၿပံဳးေနတတ္သည္။
              သူတို႔သားအဖ ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ လာၾကၿပီး ‘မာ’တို႔သားအမိေခၚမလာသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ က အေၾကာင္းမသိဘဲအျပစ္ဆိုလိုက္ေသာအခါ သမီးျဖစ္သူ၏ ေက်ာင္းကိစၥ အတြက္ေၾကာင့္ သူတို႔သားအမိကို မႏၱေလးတြင္ ေခတၱ ထားပစ္ခဲ့ရေသးသည့္အေၾကာင္း ေျပာျပ၏။
              ကၽြန္ေတာ္သည္ လင္းယုန္နီႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ လူသိုက္ထဲမွ မိမိႏွင့္လည္း ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ ကိုသန္း (ဗကသ)၊ ကိုလွ၀င္း၊ ကိုညီညီ(ေဒါက္တာ)၊ ကိုေစာလြင္(လမ္းစဥ္)၊ ကိုထြန္းေဖႏွင့္ ကိုတင္ထြက္(ရကသ)၊ ကိုစိုး သိမ္း(ေျမာင္းျမ)၊ ကိုစံလြင္(မမေလး)ႏွင့္ ကိုအုန္းၿမိဳင္(ျဖဴး)စသည့္ လူမ်ားအေၾကာင္းကို သူ႔ထံ ေမးျမန္းရ၏။ သူ ကလည္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေျပာျပသည္။
               သူထ၍ျပန္ခါနီးတြင္ “ခင္ဗ်ားေကာ စာေရးႏိုင္ေသးရဲ႕လား”ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္ေသာအခါ လင္းယုန္နီသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ေမးခြန္းကို အေျဖေပးႏိုင္ဟန္မရွိေတာ့ေခ်။ သို႔ရာတြင္ “အလုပ္တာ၀န္ေတြက မ်ားလြန္းလို႔ဗ်ာ”ဟု ႀကိဳးစား ပမ္းစား ေျပာျပသြား၏။
            ဆရာလင္းယုန္နီသည္ ယခုအခါ ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ တင္သြင္းေရးဌာနတြင္ တာ၀န္ႀကီးႀကီးယူ၍ လုပ္ကိုင္ ေနၾကရေၾကာင္း သူ႔ထံမွကၽြန္ေတာ္ၾကားသိရေသာအခါ “ခင္ဗ်ားေတာ့ ေရငတ္တုန္း ေရတြင္းထဲ လိမ့္က်တာနဲ႔ တူတယ္”ဟု ကၽြန္ေတာ္က ရယ္စရာ ေျပာဆိုလိုက္၏။ လင္းယုန္နီကလည္း ရယ္ေမာလိုက္၏။ သို႔ရာတြင္ေဘးမွ ရပ္နားေထာင္ေနေသာ သူ႔သားတေယာက္ကေတာ့မူ အေၾကာင္းရင္း မသိရွာသျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ေျပာဆို ရယ္ေမာေနၾကေသာ သူ႔ဖခင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို တလွည့္စီၾကည့္ေနသည္။
             ဆရာလင္းယုန္နီသည္ စစ္ၿပီးေခတ္ လူငယ္ေက်ာင္းသားဘ၀ႏွင့္တုန္းက အလြန္တရာရုပ္ရွင္ၾကည့္သူ ျဖစ္၏။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ကားကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တတ္၏။ကားသစ္ လဲတတ္ေသာ ေသာၾကာေန႔မ်ား တြင္ တေန႔လွ်င္ ေလးပြဲစလံုး ၾကည့္တတ္ေၾကာင္းေျပာလွ်င္ ရန္ကုန္ ရုပ္ရွင္ဂ်ပိုးမ်ားပင္ လက္ခံယံုၾကည္ရန္က်ပ္ ၏။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ အလင္းေရာင္ သတင္းစာႏွင့္ ဂ်ာနယ္မ်ားတည္းျဖတ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့ေသာ ၁၉၅၀-၆၀ခုႏွစ္ မ်ား အတြင္းက ရုပ္ရွင္ကားသစ္မ်ား လဲတတ္ေသာ ေသာၾကာေန႔မ်ားတိုင္း ထိုဆရာသမားသည္ သတင္းစာ ဂ်ာနယ္တိုက္သို႔ ေပါက္လာတတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အိတ္ကပ္ထဲက ႏိႈက္တတ္သည္ကို ေမ့မရႏိုင္ေသးေခ်။ ယခု အခါ တေန႔လွ်င္ ေလးပြဲျပသျဖင့္ ေလးပြဲစလံုး ဘယ္လိုကဘယ္လို ၾကည့္တတ္မွန္းမသိေသာ ဆရာလင္းယုန္နီ သည္ သူႀကိဳက္ႏွစ္သက္တတ္ေသာ ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ တင္သြင္းေရးဌာနတြင္ အလုပ္ လုပ္ကိုင္ေနရပါပေကာ လား။


              ‘ေတာရ’မွ အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္လာၿပီးေနာက္ ရက္သတၱတပတ္လည္ေသာေန႔တြင္ ကဗ်ာဆရာႏွင့္ စႏၵယားဆရာ ကိုေမဓာတေယာက္ နံနက္ေစာေစာ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္သို႔ ေပါက္ခ်လာသည္။ ကိုေမဓာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ႏွစ္ေပါင္း အစိတ္သာသာခန္႔မွ်စိတ္တူ သေဘာတူ ေပါင္းသင္းလာခဲ့ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ တေယာက္တေၾကာင္းကို တေယာက္ အတြင္းအျပင္ သိထားသူမ်ားလည္းျဖစ္၏။ ယခုအႀကိမ္ပါႏွင့္ ဆိုလွ်င္ ‘ေတာရ’မွ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေရာက္လာၿပီးေနာက္ ဒုတိယအႀကိမ္ လာေရာက္ျဖင္းျဖစ္သည္။
            ကဗ်ာဆရာသည္ ႏွစ္ေပါင္း အစိတ္ သံုးဆယ္ေက်ာ္အတြင္း ဘယ္ေတာ့မွ မခၽြတ္တတ္ေသာ ဘန္ ေကာက္လံုဂြင္းကို၀တ္ဆင္ၿမဲ ၀တ္ဆင္ထား၏။ သို႔ရာတြင္ အေပၚအကၤ် ီေတာ့မပါ၊ လိႈင္းလိုထေနေသာ သူ၏ ဆံပင္မ်ားကို ေမႊးထံုေသာဆီမ်ား လိမ္းက်ံကာ သပ္ရပ္ေကာင္းမြန္စြာ ဖီးသင္ထား၏။ သူသည္ ယခုထက္တိုင္ အိမ္ယာေထာင္ျခင္းကိစၥကို လ်စ္လ်ဴရႈထားသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္လားေတာ့ မသိ၊ ပ်ိဳမ်စ္ဆဲျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ အခ်ိန္၏ ဖိစီးမႈဒဏ္ကိုကားသူသည္ မလြန္ဆန္ႏိုင္ေပ။ သူ႔မ်က္ႏွာျပင္တြင္ ေကာက္ေၾကာင္းကေလးမ်ား ေပၚေပါက္လ်က္ရွိပါပေကာ။
               မိတ္ေဆြအေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ အေတာ္မ်ားမ်ားက ကိုေမဓာကို “ဓာတ္ခြဲ”ဘို႕ခက္ သည္ဟု ညည္းထြားေျပာဆိုတတ္ၾကသည္။ ကိုေမဓာသည္ ႏိုင္ငံေရးသတၱ၀ါေလာ၊ အႏုပညာသမားေလာ ဆို ေသာျပႆနာျဖစ္၏။ သူသည္ စစ္ႀကိဳေခတ္ တကသ စင္ျမင့္တြင္ ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုဗဟိန္း၊ ကိုဗဂ်မ္း၊ ကိုလွ ေမာင္၊ ကိုထြန္းရွိန္၊ ကိုဗေဆြ စသူတို႔ႏွင့္ လက္တြဲခဲ့ဘူးသလို ဂီတႏွင့္စာေပေလာကမ်ားမွ တကယ့္ အေက်ာ္အ ေမာ္ မ်ားႏွင့္လည္း လက္တြဲမျဖဳတ္ေပ။ ေစာင္းကိုသသန္းသည္ သူႏွင့္မ်ားစြာခင္မင္ရင္းႏွီး၏။ ပန္ခ်ီဆရာႀကီး ကိုအုန္းလြင္ႏွင့္လည္း သူလည္တြဲတတ္၏။ စာေရးဆရာမ်ားအသင္းႀကီးတြင္လည္း သူသည္ အသက္ငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ ဥကၠ႒ တင္ေျမႇာက္ျခင္းခံခဲ့ရေသာ စာသမား တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
              အိမ္သို႔ သူပထမလာေရာက္ေသာေန႔ကပင္ အစီအစဥ္မ်ား ျပဳလုပ္ထားခဲ့သည္ျဖစ္၍ ကိုေမဓာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ပါသြားသည္။ ခရီးသည္မ်ားကို ငါးပိသိပ္ငါးခ်ဥ္သိပ္ သိပ္ကာပို႔ေဆာင္သယ္ယူေနရေသာ ဘတ္စ္ကားကိုႏွစ္ႀကိမ္မွ်ေျပာင္းစီးရၿပီးေနာက္ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ေျခရင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္ ရွိလာၾက၏။ အားခြန္ဗလကို စမ္းသပ္ တိုင္းထြာၾကည့္လိုသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား၏ အကူအ ေထာက္မယူဘဲ ကုန္းေတာ္ဘက္သို႔ ေျခလ်င္တက္ၾကည့္သည္၊ လမ္းခုလပ္တြင္ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္နားရ၏၊ ေတာ္ေတာ္ကေလးဟိုက္သြား၏။
                 ရင္ျပင္ေတာ္ထက္တြင္ လူ စည္ကားသည္၊ တိုင္းတပါးသား အမ်ားအျပားကိုလည္းေတြ႕ရ၏။ သို႔ရာ တြင္ ထိုအရပ္သားမ်ားသည္ ေျခနင္းမပါၾကေတာ့ေခ်။ လြန္ေလၿပီးေသာ အႏွစ္ငါးဆယ္ေလာက္က ဘုရားေပၚ သို႔ ဘြတ္ေျခနင္းစီး၍မတက္ရန္ အေၾကာက္အကန္တိုက္ပြဲဆင္ခဲ့ၾကေသာ ျမန္မာ့ သုခမိန္ႀကီးတဆူျဖစ္သူ ေဒါက္တာ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းႏွင့္ ကာတြန္းဆရာႀကီး ဦးဗကေလးတို႔၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးမ်ားကို သတိရေအာက္ေမ့မိ သည္။
                  ဘုရားေပၚတြင္ မေျမႇာ္လင့္ေသာ ယခင္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႕ရ ၏၊ စိပ္ပုတီးမ်ားႏွင့္ ျဖစ္ၾကသည္။ လည္ပင္းတြင္ စိပ္ပုတီးဆြဲထားေသာ ယခင္ မာ့ကၡစ္၀ါဒသမားဆိုသူတ ေယာက္က “ႏိုင္ငံေရးသမားေတြေတာင္ ဘုရားလူႀကီးျဖစ္ကုန္ၾကၿပီဗ်....”ဟု ကၽြန္ေတာ့္ကို သတင္းေပး၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အံ့ၾသသြား၏။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ အဘယ္သို႔ ျဖစ္ကုန္ၾကပါလိမ့္။
                ဘုရားေပၚမွဆင္းလာၿပီးေနာက္ “ညိဳျမ”တည္ခင္းေသာ နံနက္စာကို ဆူးေလဘုရားလမ္း ေပ်ာ္ပြဲစား ရုံတစ္ခုတြင္ စားေသာက္ရ၏။ “ညိဳျမ”သည္ သူ အစြဲအလမ္းအားႀကီးေသာ “အိုးေ၀”အမည္ျဖင့္ ဂ်ာနယ္တ ေစာင္ ထုတ္ေ၀လ်က္ရွိသည္။ သူ႔ ဟန္ပန္ အမူအရာႏွင့္ ဂိုက္ဆိုက္မ်ားသည္ ယခင္ကအတိုင္း ေအးတိေအး စက္ႏွင့္သာ ျဖစ္သည္။ ကိုေမဓာ၏ ေ၀ါဟာရကို ငွားရမ္းသံုးစြဲရလွ်င္ “မတုန္မလႈပ္”ဟူ၍သာ ေျပာဆိုရမည္ပင္။
                “ေတာရ”မွ ျပန္ေရာက္လာၿပီးေနာက္ “ဒါရိုက္တာဆရာေက်ာ္” ဦးစီးထုတ္ေ၀လ်က္ရွိေသာ ရႈမ၀ မဂၢဇင္းမွ ညိဳျမ၏ကဗ်ာႏွင့္ ေဆာင္းပါးမ်ားအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္က စကားစလိုက္၏။ ရသ စာေပမေရးသည္မွာ သူ႔တသက္ဘဲရွိေလၿပီျဖစ္ေသာ ညိဳျမ၏ နိမိႏၵကဗ်ာ အေၾကာင္းကို စပ္လိုက္၏၊ ညိဳျမသည္ မုံရြာနယ္ရွိ ဖိုး၀န္ ေတာင္ကို ေနာက္ခံထား၍ တရားဓမၼအားထုတ္ခ်င္ေၾကာင္း ညည္းထြားေသးသည္။ ယင္းကဗ်ာတပုဒ္အျပင္ ကမာၻႏွင့္အ၀ွန္းေပၚေပါက္လ်က္ရွိေသာ လူငယ့္ျပႆနာ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ကိုလည္း ဖတ္ခ်င့္စဖြယ္ လွလွပပ ေရးထားသည္။ သူသည္ ထိုသို႔ေရးရုံႏွင့္ အားမရႏိုင္ေသးသကဲ့သို႔ “ကိုယ့္လူလဲ လူငယ္ေတြ ေဆးေျခာက္တို႔ ဘိန္းျဖဴတို႔ မစားရဲ,မစား၀ံ့ေအာင္ ၀တၳဳကေလး ဘာကေလးမ်ား ေရးစမ္းပါအံုး”ဟု တိုက္တြန္းစကားပင္ ေျပာ ၾကားလိုက္ေသး၏။
                   ညိဳျမက နံနက္စာ တနပ္ေကၽြးသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းသာသည္။ ထို႔ထက္ စာမေရးသည္မွာ ၾကာလွၿပီျဖစ္ေသာ ထိုအညာသားတေယာက္ စာျပန္ေရးေဖာ္ ရသည့္အတြက္ ပို၍ ၀မ္းသာသည္။
                ေပ်ာ္ပြဲစားရုံထက္မွ ဆင္းလာခါနီးတြင္ “ေတာရ”တြင္ မေတြ႔ခဲ့ဘူးလား-ဟု ဆရာ ေမာင္ေမာင္သင္ ေမးေသာ ျမင္းၿခံသား “စံ၀င္း”ကို မေျမႇာ္လင့္ဘဲ ေတြ႕ရျပန္၏။ ဤအညာသား စာေရးဆရာ တေယာက္သည္ လည္း စာေပေလာကႏွင့္ အိုးစားကြဲသြားသည္မွာ ၾကာလွပါပေကာ။ သူသည္ စကားေျပေရာ, ကဗ်ာပါ အေရးအ သား,အစပ္အဟပ္ ေကာင္း၏။ “တက္တိုး”စာတည္းလုပ္စဥ္က ဂႏၱေလာက မဂၢဇင္းတြင္ “ငွက္ဖိုးေခါင္ခ်စ္ နယ္ခ်ဲ႕သူတို႔ ခြန္းတြဲ႔ တြဲ႔ခ်ိဳ”ဆိုေသာ ကဗ်ာကို ယခုတိုင္ ကၽြန္ေတာ္အလြတ္ရ၏။
              စံ၀င္းသည္ သူ၏ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ အရပ္ေနရာကို ေဖြရွာရင္း ေရနံလုပ္ငန္းတြင္လည္း အလုပ္ လုပ္ခဲ့၏၊ တိုင္းတပါးသို႔လည္း ေရာက္သြား၏။ ထိုကမွတဖန္ ျပန္လာၿပီးေနာက္ အဂၤလိပ္သတင္း စာတေစာင္ တြင္ အလုပ္ လုပ္ခဲ့ေသး၏။
               “ကၽြန္ေတာ္အခု ရႈမ၀ မဂၢဇင္းမွာ စာျပန္ေရးေနၿပီဗ်....”ဟု စံ၀င္းက ၀င့္၀င့္ၾကြားၾကြား ေျပာဆိုလိုက္ ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ စာေပေလာကသို႔ တပတ္ျပန္လည္လာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ ထိုအညာသား စာေရးဆရာအ တြက္ မ်ားစြာ အားရဂုဏ္ယူမိသည္။
နံနက္စာစားေသာက္ၿပီးေသာအခါ ၁၁-နာရီထိုးၿပီးသြားၿပီျဖစ္၏။ ကိုေမဓာက ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရန္ ေျပာ ဆိုလာေသာအခါ ျမာႏွင့္သူရာေလာက္သာ ႀကိဳက္တတ္ေသာ ညိဳျမသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္အတူ မလိုက္ေတာ့၊ လမ္းခြဲသြားသည္။                 မည္သည့္ရုပ္ရွင္ကားကို ၾကည့္မည္ဟု အစီအစဥ္မရွိသျဖင့္ ရုပ္ရွင္ရုံမ်ားျဖင့္ က်ပ္ခဲ ျပြတ္သိပ္ေန ေသာ ဆူးေလးဘုရားႏွင့္ ဗို္လ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လမ္းမႀကီးမ်ားတ၀ိုက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကိုေမဓာတို႔သည္ ရစ္ သီ ရစ္သီ လုပ္ၾကရ၏။ ၾကည့္၍ သင့္မည့္,ေကာင္းမည့္ကားကို လိုက္လံၾကည့္ရႈေနရျခင္းျဖစ္သည္။
                 ဆူးေလႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းတ၀ိုက္ ႏိုင္ငံပိုင္ ရုပ္ရွင္ရုံမ်ားတြင္ တေန႔လွ်င္ ေလးပြဲမွ်ျပသေနၾကေသာ ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ကားမ်ားသည္ လိင္၊ ရာဇ၀တ္မႈႏွင့္ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ားကို လႈံ႕ေဆာ္ေသာ ရုပ္ရွင္ကားမ်ားသာျဖစ္ ၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ကားမ်ားကို အကဲခပ္ၾကည့္ရႈရန္ စိတ္ကူးကိုစြန္႔လႊတ္လိုက္ရေတာ့သည္။ ႏိုင္ငံ ျခား ရုပ္ရွင္ကားမ်ား တင္သြင္းေသာဌာနတြင္ တာ၀န္ယူလ်က္ရွိၾကေသာ ယခင္က ေရးေဘာ္ ေရးဘက္မ်ား ျဖစ္ ၾကသည့္ စာေရးဆရာ လင္းယုန္နီ၊ ကိုကိုႏွင့္ မင္းရွင္တို႔ လူသိုက္ကိုလည္း ေနာက္ထပ္လူခ်င္း ေတြ႔ရေသာအခါ ေျပာဦး ဆိုဦးမည္ဟု ေအာက္ေမ့ထားလိုက္၏။
                  ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ျမန္မာကားမ်ားျပေသာ ရုံမ်ားကို လိုက္လံၾကည့္ရႈရျပန္၏။ သို႔ရာတြင္ ျမန္မာ ရုပ္ရွင္ကားမ်ားသည္လည္း ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ကားမ်ား၏ လႊမ္းမိုးျခင္းခံေနရပံုကို ေတြ႕ျမင္ရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ သည္ မ်ားစြာေက်ာခ်မ္းသြားမိ၏။ ေထရ၀ါဒဗုဒၶသာသနာ ထြန္းကားေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ျမန္မာရုပ္ရွင္ထုတ္ လုပ္ၾကသူမ်ားသည္လိင္၊ ရာဇ၀တ္မႈႏွင့္ အၾကမ္းဖက္မႈ ရုပ္ရွင္ကားမ်ားကို အဘယ့္အတြက္ အစုလိုက္ အၿပံဳ လိုက္ထုတ္ေနၾကသနည္း။ ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ကားမ်ားကို အဘယ့္အတြက္ ျမန္မာလို ဆင္ယင္ ထံုးဖြဲ႔ကာ ျပသေန ၾကသနည္း။ ရုပ္ရွင္စီစစ္ ၾကည့္ၾကပ္ေရးဌာနတြင္ တာ၀န္ရွိေနၾကေသာ ယခင္က ေရးေဖာ္ေရးဘက္စာေရးဆရာ မ်ားျဖစ္ၾကသည့္ တကၠသိုလ္ခင္ေလးေမာင္၊ တကၠသိုလ္ ေမာင္ေမာင္ခင္တို႔ႏွင့္ လူခ်င္းေတြ႕ရေတာ့မွ ေျပာရဆိုရ ဦးမည္ဟု ေတးထားလိုက္ရသည္။
              ေနာက္ဆံုး၌ ၾကည့္စရာကားမရွိေတာ့သျဖင့္ “ကတၱီဖိနပ္စီး-ေရႊထီးေဆာင္း” အမည္ရွိေသာ ရုပ္ရွင္ ကားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔၀င္ၾကည့္ၾကရ၏။ ထိုရုပ္ရွင္ကားမွာ စာေရးဆရာ ေမာင္သာရေရးေသာ၀တၳဳကို စာေရး ဆရာ သာဓုပိုင္ေသာ ရုပ္ရွင္ကုမၸဏီက စာေရးဆရာသာဓု၏သားႀကီးျဖစ္သူ ေမာင္၀ဏၰက ရိုက္ကူးေသာ ရုပ္ရွင္ ကားျဖစ္သည္။ ထုတ္လုပ္သူေရာ ၎၏သားသာမက ၀တၳဳရွင္စာေရးဆရာႏွင့္ပါ ကၽြန္ေတာ္သည္ ခင္မင္ရင္ႏွီး ၏။ သာဓုဆိုလွ်င္ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္အစိတ္ခန္႔ေလာက္ ကတည္းက ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေပါင္းသင္းလာ ခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံေရးသမားႏွင့္ စာေပသမားတေယာက္ျဖစ္၏။ သူ႔ကို သခင္ေဖသန္းအျဖစ္ႏွင့္ သိရွိၾကသူ  နည္းပါး လ်က္ရွိ၏၊ သူ႔သားႀကီး ေမာင္၀ဏၰကို ကၽြန္ေတာ္စေတြ႕ခါစက သူ႔မိခင္ျဖစ္ေသာ ဆရာမေဒၚခင္ညိဳ၏ ရင္ခြင္ ထက္တြင္ႏို႔စို႔ ေနတုန္းအရြယ္ျဖစ္၏။ စာေရးဆရာ ေမာင္သာရသည္လည္း သူေက်ာင္းသားလူငယ္ဘ၀ႏွင့္တုန္း ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္၏သတင္းစာႏွင့္ ဂ်ာနယ္တိုက္မ်ားတြင္ တံခါးမရွိ ဓါးမရွိ ၀င္ထြက္ေနသူျဖစ္သည္။
              “ကတၱီပါဖနပ္စီး ေရႊထီးေဆာင္း” ရုပ္ရွင္ကားကို ၾကည့္ရႈၿပီး၍ ရုံတြင္းမွ ထြက္လာၾကေသာအခါ ဤ ကဲ့သို႔ ၀တၳဳဇာတ္လမ္းမ်ိဳးကို ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ လုပ္ေရးကာ ဤကဲ့သို႔ရုပ္ရွင္ကားမ်ိဳးကို ထုတ္လုပ္ေသာ စာေရး ဆရာ ေမာင္သာရႏွင့္ သာဓုတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္မ်ားစြာအံၾသမိ၏။ ေမာင္သာရသည္ ၎အမ်ိဳးသား စာေပ ဆုရ ေသာ “မတ္တတ္ရပ္လို႔ လမ္းမွာငို”ကဲ့သို႔ လူမ်ားစုႀကီးႏွင့္ နီးစပ္ေသာ၀တၳဳမ်ိဳးကို ဖိ၍ ေရးဖို႔ေကာင္း၏။ ထုတ္ လုပ္သူ ဆရာသာဓုတေယာက္သည္လည္း အမ်ားစုႀကီး၏ဘ၀ကို ေဖာ္က်ဴးထားေသာ ရုပ္ရွင္ကားမ်ား ထုတ္ လုပ္သင့္ၿပီထင္၏။ ယင္းသို႔ ၀ါရင့္စာေရးဆရာႏွင့္ ထုတ္လုပ္သူမ်ားအၾကားတြင္“ကတၱီပါဖိနပ္စီးေရႊထီးေဆာင္း” ကဲ့သို႔ေသာ ရုပ္ရွင္ကားမ်ိဳးကို စိတ္၀င္စားေအာင္ႏွင့္ ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ျဖစ္ေအာင္ ရိုက္ကူးတင္ျပသြားေသာ ဒါရိုက္တာေမာင္၀ဏၰကိုကား ခ်ီးမြမ္းအံ့ၾသရမည္ျဖစ္သည္။
                 ရုပ္ရွင္ရုံမွထြက္အလာတြင္ ဆရာသာဓုႏွင့္ ေတြ႕ရ၏။ လူရင္းခ်င္းျဖစ္ၾက၍ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ဇာတ္ လမ္းမ်ိဳး ထုတ္လုပ္သည့္အတြက္ က်ေနာ္က အျပစ္တင္လိုက္ေသာအခါ သာဓုသည္ ၿပံဳး၍သာေနသည္၊ ဘာမွ ျပန္လည္ေခ်ပျငင္းခုံျခင္းမျပဳေပ။ သူသည္ အျပင္ေလာကအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ထက္ သိကၽြမ္း နားလည္၍သာ ျဖစ္တန္ရာသည္။ တကယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ လူ႔ဘံုခန္း၀ါသို႔ ျပန္ေရာက္သည္မွာ ဘာမွ် မၾကာလွေသး၊ ရက္သားမွ်ေလာက္သာ ရွိေပေသးသည္ မဟုတ္သေလာ။
               တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ လူခ်င္းခြဲခါနီးတြင္ “ေဟ့ လူသခင္ေဖသန္း၊ ခင္ဗ်ားစာကေလး ဘာေလး မေရးေတာ့ဘူးလားဗ်” ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္ေသာအခါ သူသည္ ၿပံဳးေစ့ေစ့သာ လုပ္ေန၏။ ဆရာသာဓု သည္ နားအာရုံ အားနည္းသူ ျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္ေသာ စကားကို မၾကား၍လားဟု ထင္မွတ္ကာ “စာေပေလာကကို တႀကိမ္က စြန္႔ခြာသြားၾကတဲ့ စာေရးဆရာ အေတာ္မ်ားမ်ား စာျပန္ေရးေနၿပီဗ်၊ ခင္ဗ်ားေကာ ဘာျပဳလို႕ မေရးေသးသလဲ”ဟု ကၽြန္ေတာ္က အသံျမႇင့္၍ ေမးျမန္းလိုက္ေသာအခါ “ကိုယ့္လက္ အရွိသားဘဲမ ဟုတ္လား၊ ကိုယ့္ဟာကိုေရးေပါ့”ဟုဆိုကာ ထိုဆရာသမားကၿပံဳးၿဖဲၿဖဲႏွင့္ ျပန္ေျပာလိုက္သျဖင့္ သူေျပာဆိုလိုက္ ေသာစကားကိုေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားရင္း ကိုေမဓာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ “ဒါရိုက္တာဆရာ ေက်ာ္” ဖိတ္ၾကားထားေသာ ညစာ စားေသာက္ရန္အတြက္ ဆင္းဒြစ္ လမ္းရွိ ရႈမ၀ မဂၢဇင္း တိုက္သစ္သို႔ ထြက္ လာခဲ့ၾကရ၏၊

                                                                                                         ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္