“အေရာဝင္လွ်င္ အရိုအေသတန္သည္။” “လူရင္းဆိုလွ်င္ အထင္မႀကီး။” “နီးလြန္းလွ်င္မျမင္”
by က်ြန္ေတာ္ မ်ီုးျကီးလဲ on Saturday, September 1, 2012 at 7:58pm
တစ္ရံေရာအခါက။ အာရွတိုက္ အေနာက္ပိုင္းေဒသတြင္ ရာစုေပါင္းမ်ားစြၾကာေအာင္ အဆီးရီးယန္း
တို႔ လႊမ္းမိုး ႀကီးစိုးခဲ့ၾကသည္။ ဘီစီ (၈)ရာစုတြင္မွ လက္ေအာက္ခံ နယ္ေျမတစ္ခုျဖစ္သည့္ မိဒိယေဒသ
(ယခုေခတ္ အီရန္ျပည္ အေနာက္ေျမာက္ပိုင္း) မွ ျပည္သူျပည္သား မီးဒီးမ်ားသည္ လက္နက္စြဲကိုင္ကာ
အဆီးရီးယန္းတို႔၏ ဓားမိုးအုပ္စိုးမႈ ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ေတာ္လွန္ ႐ုန္းထြက္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ လြတ္လပ္ခါစ မီးဒီးတို႔မွာ ျပႆနာႀကီးတစ္ရပ္ ရင္ဆိုင္ၾကရသည္။ အာဏာျပင္းေသာ အဆီး
ရီးယန္းမင္းမ်ား လက္ေအာက္တြင္ ကာလရွည္ၾကာ ရပ္တည္ခဲ့ရသည့္ ခါးသီးေသာ အေတြ႔အၾကံဳေၾကာင့္
မီးဒီးတို႔သည္ သက္ဦးဆံပိုင္ ဘုရင္စနစ္ကို လံုးဝ မလိုလားႏိုင္ၾက။ လူတစ္ဦး တစ္ေယာက္တည္း လက္ထဲ
အာဏာစံု အပ္ႏွင္းရမည့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္ မွန္သမွ် သူတို႔ လက္မခံႏိုင္၊ မစဥ္းစားႏိုင္ၾက။
သို႔ေသာ္ မည္သူ႔ကိုမွ် ျပတ္ျပတ္သားသား ေခါင္းေဆာင္အရာ မထားဘဲ ေနၾက၍ ကာလအတန္
ၾကာလွ်င္ပင္ တိုင္းျပည္၌ အထိန္းအကြပ္ မရွိသလို ျဖစ္လာသည္။ ဥပေဒမဲ့ စည္းကမ္းမဲ့ ပရမ္းပတာေတြ
ျဖစ္လာသည္။ တိုင္းျပည္ဟူေသာ အေနအထား ကြယ္ေပ်ာက္ကာ သူတစ္လူ ငါတစ္မင္း ျဖစ္လာသည္။
ၿမိဳ႕ခ်င္း ႐ြာခ်င္း စစ္ခင္းရမည့္ အေနအထားမ်ိဳးေတြပင္ မၾကာခဏ ၾကံဳလာရသည္။ အဆိုးဆံုးက ရပ္႐ြာ
မ်ားမွာ တရားဥပေဒ စိုး မိုးမႈ မရွိျခင္းပင္။ တရားသူႀကီးေတြက လာဘ္စား၊ တရားစီရင္ေရးစနစ္က ကစဥ့္
ကလ်ား ျဖစ္လာသည့္အခါ လူေတြ ႐ုံးျပင္ကနား အားမကိုးေတာ့ဘဲ ကိုယ့္အမႈအခင္း ကိုယ့္ဘာသာ
ရွင္းမည္ ဆုိတာမ်ိဳးေတြ ေပၚေပါက္ လာသည္။ သည္အခါ ေအးခ်မ္းစြာေနလိုေသာ လူအမ်ားက တရား
မွ်မွ်တတ တိတိက်က် အုပ္စိုးမည့္သူကို ေမွ်ာ္လာၾကသည္။ အဲသည္အခ်ိန္ ႐ြာတစ္႐ြာမွာ ဒီအိုဆီး(စ)
အမည္ရွိ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ ေပၚလာသည္။ သည္ပုဂၢိဳလ္သည္ ေျဖာင့္မတ္တည္ၾကည္သည္။ သမာသမတ္
ရွိသည္။ ရပ္႐ြာရွိ အမႈအခင္းမ်ားကို တိက်မွန္ ကန္စြာ စီရင္ေျဖရွင္းေပးႏိုင္ေသာ ဉာဏ္ပညာႏွင့္လည္း
ျပည့္စံုသည္ဟု သတင္းထြက္လာသည္။ နာမည္ သတင္း ေက်ာ္ၾကားလာသည့္အခါ ရပ္ေဝးရပ္နီး ၿမိဳ႕႐ြာမ်ား
မွပါ သူ႔ထံ အဆံုးအျဖတ္ခံရန္ ေရာက္ရွိလာၾကသည္။ တျဖည္းျဖည္း သူ႔ၾသဇာရွိန္ဝါ ႀကီးမားလာၿပီး ေနာက္
ဆံုးေတာ့ မိဒိယ တစ္နယ္လံုးမွာ သူက ၾကည္ညိဳေလးစားမႈ အခံရဆံုး ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ အရွိန္
အတက္ဆံုး အခ်ိန္၊ အခိုက္အတန္႔တစ္ခုမွာ ဒီအိုဆီး(စ) ႐ုတ္ တရက္ သေဘာထား ေျပာင္းသြားသည္။
အရပ္တကာမွ လူအခ်င္းခ်င္း ျဖစ္သည့္အမႈ၊ ႐ြာအခ်င္းခ်င္း ျဖစ္သည့္အမႈ စသည့္ အမႈ အခင္း
ေပါင္းစံုကို သူရွင္းေပးခဲ့ရတာ သိပ္မ်ားသြားၿပီ။ ေတာ္ေလာက္ၿပီ။ ကိုယ့္အလုပ္ကိစၥ မိသားစု အေရးကိစၥ
ေတြကို သည့္ထက္ ဆက္ၿပီး ပစ္မထားႏိုင္ေတာ့။ သည့္ကေန႔မွ စၿပီး ဘယ္အမႈအခင္းမွ လက္မခံေတာ့ဟု
ဆိုကာ တကယ္လည္း အမႈကိစၥေတြ လွည့္မၾကည့္ဘဲ လံုးဝ ေဘးဖယ္ ေနလိုက္သည္။ ဒီအိုဆီး(စ)လို
အရွိန္အဝါ ႀကီးသည့္ ခံုသမာဓိ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ႐ုတ္တရက္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားသည့္အခါ အမႈအခင္း
ေတြ မိႈလိုေပါက္လာသည္။ ရာဇဝတ္မႈ ထူေျပာလာသည္။ ခိုးသားဓားျပေတြ ထႂကြလာသည္။ ရပ္႐ြာမွာ
လူေကာင္း သူေကာင္းေတြ အားလံုး က်ီးလန္႔စာစား ျဖစ္ရျပန္သည္။ သည္အခါ ၿမိဳ႕႐ြာစံုမွ ရပ္မိရပ္ဖေတြ
စုေဝးကာ ျပႆနာ ေျဖရွင္းရန္ နည္းလမ္း ရွာၾကရသည္။ မင္းမဲ့တိုင္းျပည္ အေနႏွင့္ ဆက္ေန၍ မျဖစ္ေတာ့၊
တစ္စံု တစ္ေယာက္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ခိုင္းမွ ျဖစ္ ေတာ့မည္ဟု အားလံုးသေဘာေပါက္ကာ အႀကီးအကဲ တင္မည့္
သူကို စဥ္းစားၾကသည္။ သည္အခါ တရားမွ်တ ေသာ ခံုသမာဓိလူႀကီး ဒီအိုဆီး(စ)ကိုပင္ အမ်ား ျမင္လာ
ၾကသည္။ သို႔ႏွင့္ အစိတ္စိတ္အႁမႊာႁမႊာလို ျဖစ္ေနေသာ မိဒိယေဒသ ၿမိဳ႕႐ြာမ်ားကို စုစည္းၿပီး မင္းလုပ္
အုပ္ခ်ဳပ္ပါရန္ သူ႔အား ဝိုင္း၍ ေမတၱာရပ္ခံၾကသည္။ အစတြင္ ဒီအို ဆီး(စ)က လက္မခံ။ အရပ္ရပ္ျပႆနာ
ေတြေျဖရွင္းရေသာ အလုပ္ကို သူစိတ္ကုန္သြားၿပီ၊ ၿငီးေငြ႔ၿပီဟုဆိုသည္။
ရပ္မိရပ္ဖတို႔က တိုင္းျပည္ရပ္႐ြာအိုးအိမ္ စည္းစိမ္ေတြ ပ်က္စီးေတာ့မည့္ ေဘးႀကီးႏွင့္ ၾကံဳေတြ႔
ေနရၿပီ။ သူမကယ္လွ်င္ မိဒိယျပည္ ပ်က္ေတာ့မည္ဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတာင္းပန္ေတာ့မွ ဒီအုိဆီး(စ)က
မင္းအျဖစ္ ေဆာင္ ႐ြက္ရန္ လက္ခံသည္။ သို႔ေသာ္ သူက သူလိုခ်င္ေသာ အေနအထားေတြ အရင္ဆံုး
ေတာင္းဆိုသည္။ သူ႔အတြက္ နန္းေတာ္ႀကီး တစ္ေဆာင္ တည္ေဆာက္ေပးရမည္။ ကိုယ္ရံေတာ္ တပ္ဖြဲ႔
တစ္ခု ထားရွိခြင့္ ျပဳရမည္။ ၿမိဳ႕ ႐ြာမ်ား အားလံုးကို အုပ္ခ်ဳပ္ရန္ ဗဟိုဌာနအျဖစ္ ၿမိဳ႕ေတာ္တစ္ခု တည္
ေဆာက္ ေပးရမည္၊ ဟူ၍။
အာလံုး သေဘာတူ ၾကသျဖင့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး တည္ေဆာက္ၾကသည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္၏ အလယ္တြင္
တံတိုင္း အထပ္ထပ္ လံုျခံဳစြာ ကာရံလ်က္ နန္းေတာ္ႀကီး တည္ေဆာက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဒီအိုဆီး(စ)က
သူအလုပ္ လုပ္မည့္ ပံုစံကို ေၾကညာသည္။ နန္းေတာ္တြင္းသို႔ သာမန္အရပ္သူ အရပ္သားမ်ား ဝင္ထြက္
ခြင့္မျပဳ။ အျပင္လူမ်ား သူႏွင့္ တိုက္႐ိုက္ ေတြ႔ဆံုစရာ မလို။ ရွင္ဘုရင္အား ဆက္သြယ္ ေျပာၾကားစရာရွိလွ်င္
ေစတမန္မ်ားမွ တစ္ဆင့္ ဆက္သြယ္ ေျပာၾကားႏိုင္သည္။ နန္းတြင္းသူ နန္းတြင္းသား မႉးမတ္မ်ား
သည္လည္း ႀကိဳတင္ခြင့္ျပဳခ်က္ ေတာင္း ခံၿပီးမွသာ ရွင္ဘုရင္ႏွင့္ ေတြ႔ခြင့္ရႏိုင္မည္။ သို႔ေသာ္ မည္သူမွ်
တစ္ပတ္လွ်င္ တစ္ႀကိမ္ထက္ ပို၍ ေတြ႔ခြင့္မရွိ။
အဲသည္ပံုစံျဖင့္ ဒီအိုဆီး(စ)သည္ မိဒိယျပည္ကို ၅၃ ႏွစ္မွ်ၾကာေအာင္ အုပ္စိုးသြားခဲ့သည္။ သူ႔လက္
ထက္တြင္ မိဒိယသည္ မူလကထက္ နယ္ေျမဧရိယာ မ်ားစြာ တိုးတက္က်ယ္ဝန္းကာ အင္ပိုင္ယာ ႏိုင္ငံ
တစ္ခု ျဖစ္လာၿပီး ေနာင္တစ္ေန႔ အေနာက္အာရွေဒသတြင္ အႀကီးအက်ယ္ တန္ခိုးႀကီးမားလာမည့္ ပါရွန္း
အင္ပုိင္ယာႀကီးကို အေျခခ် ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ သူအုပ္စိုးစဥ္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လုံးပင္ တိုင္းသူျပည္သား
တို႔က ဒီအိုဆီး(စ)ကို ေလးစားၾကည္ညိဳၾကသည္။ ဖူးေျမာ္ခြင့္ ရခဲလွေသာ ရွင္ဘုရင္အေပၚ ထားရွိသည့္
သူ႔ျပည္သူတို႔၏ ကိုးစားယံု ၾကည္မႈမွာ တစ္ေန႔တျခား တိုးပြားခဲ့ရာ ေနာက္ပိုင္း၌ ကိုးကြယ္သည့္ အဆင့္
ေလာက္အထိ ေရာက္လာသည္။ ဒီအိုဆီး(စ) မင္းႀကီးသည္ သာမန္လူသားမဟုတ္၊ နတ္မ်ိဳးနတ္ႏြယ္မွ ဆင္း
သက္သူ ျဖစ္သည္ဟူ၍ပင္ တိုင္းသူ ျပည္သား လူအမ်ားတို႔ ယံုမွတ္ခဲ့ၾကေလသည္။
[မေဟသီ ၂၀၀၁၊ ေမ ]
by က်ြန္ေတာ္ မ်ီုးျကီးလဲ on Saturday, September 1, 2012 at 7:58pm
တစ္ရံေရာအခါက။ အာရွတိုက္ အေနာက္ပိုင္းေဒသတြင္ ရာစုေပါင္းမ်ားစြၾကာေအာင္ အဆီးရီးယန္း
တို႔ လႊမ္းမိုး ႀကီးစိုးခဲ့ၾကသည္။ ဘီစီ (၈)ရာစုတြင္မွ လက္ေအာက္ခံ နယ္ေျမတစ္ခုျဖစ္သည့္ မိဒိယေဒသ
(ယခုေခတ္ အီရန္ျပည္ အေနာက္ေျမာက္ပိုင္း) မွ ျပည္သူျပည္သား မီးဒီးမ်ားသည္ လက္နက္စြဲကိုင္ကာ
အဆီးရီးယန္းတို႔၏ ဓားမိုးအုပ္စိုးမႈ ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ေတာ္လွန္ ႐ုန္းထြက္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ လြတ္လပ္ခါစ မီးဒီးတို႔မွာ ျပႆနာႀကီးတစ္ရပ္ ရင္ဆိုင္ၾကရသည္။ အာဏာျပင္းေသာ အဆီး
ရီးယန္းမင္းမ်ား လက္ေအာက္တြင္ ကာလရွည္ၾကာ ရပ္တည္ခဲ့ရသည့္ ခါးသီးေသာ အေတြ႔အၾကံဳေၾကာင့္
မီးဒီးတို႔သည္ သက္ဦးဆံပိုင္ ဘုရင္စနစ္ကို လံုးဝ မလိုလားႏိုင္ၾက။ လူတစ္ဦး တစ္ေယာက္တည္း လက္ထဲ
အာဏာစံု အပ္ႏွင္းရမည့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္ မွန္သမွ် သူတို႔ လက္မခံႏိုင္၊ မစဥ္းစားႏိုင္ၾက။
သို႔ေသာ္ မည္သူ႔ကိုမွ် ျပတ္ျပတ္သားသား ေခါင္းေဆာင္အရာ မထားဘဲ ေနၾက၍ ကာလအတန္
ၾကာလွ်င္ပင္ တိုင္းျပည္၌ အထိန္းအကြပ္ မရွိသလို ျဖစ္လာသည္။ ဥပေဒမဲ့ စည္းကမ္းမဲ့ ပရမ္းပတာေတြ
ျဖစ္လာသည္။ တိုင္းျပည္ဟူေသာ အေနအထား ကြယ္ေပ်ာက္ကာ သူတစ္လူ ငါတစ္မင္း ျဖစ္လာသည္။
ၿမိဳ႕ခ်င္း ႐ြာခ်င္း စစ္ခင္းရမည့္ အေနအထားမ်ိဳးေတြပင္ မၾကာခဏ ၾကံဳလာရသည္။ အဆိုးဆံုးက ရပ္႐ြာ
မ်ားမွာ တရားဥပေဒ စိုး မိုးမႈ မရွိျခင္းပင္။ တရားသူႀကီးေတြက လာဘ္စား၊ တရားစီရင္ေရးစနစ္က ကစဥ့္
ကလ်ား ျဖစ္လာသည့္အခါ လူေတြ ႐ုံးျပင္ကနား အားမကိုးေတာ့ဘဲ ကိုယ့္အမႈအခင္း ကိုယ့္ဘာသာ
ရွင္းမည္ ဆုိတာမ်ိဳးေတြ ေပၚေပါက္ လာသည္။ သည္အခါ ေအးခ်မ္းစြာေနလိုေသာ လူအမ်ားက တရား
မွ်မွ်တတ တိတိက်က် အုပ္စိုးမည့္သူကို ေမွ်ာ္လာၾကသည္။ အဲသည္အခ်ိန္ ႐ြာတစ္႐ြာမွာ ဒီအိုဆီး(စ)
အမည္ရွိ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ ေပၚလာသည္။ သည္ပုဂၢိဳလ္သည္ ေျဖာင့္မတ္တည္ၾကည္သည္။ သမာသမတ္
ရွိသည္။ ရပ္႐ြာရွိ အမႈအခင္းမ်ားကို တိက်မွန္ ကန္စြာ စီရင္ေျဖရွင္းေပးႏိုင္ေသာ ဉာဏ္ပညာႏွင့္လည္း
ျပည့္စံုသည္ဟု သတင္းထြက္လာသည္။ နာမည္ သတင္း ေက်ာ္ၾကားလာသည့္အခါ ရပ္ေဝးရပ္နီး ၿမိဳ႕႐ြာမ်ား
မွပါ သူ႔ထံ အဆံုးအျဖတ္ခံရန္ ေရာက္ရွိလာၾကသည္။ တျဖည္းျဖည္း သူ႔ၾသဇာရွိန္ဝါ ႀကီးမားလာၿပီး ေနာက္
ဆံုးေတာ့ မိဒိယ တစ္နယ္လံုးမွာ သူက ၾကည္ညိဳေလးစားမႈ အခံရဆံုး ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ အရွိန္
အတက္ဆံုး အခ်ိန္၊ အခိုက္အတန္႔တစ္ခုမွာ ဒီအိုဆီး(စ) ႐ုတ္ တရက္ သေဘာထား ေျပာင္းသြားသည္။
အရပ္တကာမွ လူအခ်င္းခ်င္း ျဖစ္သည့္အမႈ၊ ႐ြာအခ်င္းခ်င္း ျဖစ္သည့္အမႈ စသည့္ အမႈ အခင္း
ေပါင္းစံုကို သူရွင္းေပးခဲ့ရတာ သိပ္မ်ားသြားၿပီ။ ေတာ္ေလာက္ၿပီ။ ကိုယ့္အလုပ္ကိစၥ မိသားစု အေရးကိစၥ
ေတြကို သည့္ထက္ ဆက္ၿပီး ပစ္မထားႏိုင္ေတာ့။ သည့္ကေန႔မွ စၿပီး ဘယ္အမႈအခင္းမွ လက္မခံေတာ့ဟု
ဆိုကာ တကယ္လည္း အမႈကိစၥေတြ လွည့္မၾကည့္ဘဲ လံုးဝ ေဘးဖယ္ ေနလိုက္သည္။ ဒီအိုဆီး(စ)လို
အရွိန္အဝါ ႀကီးသည့္ ခံုသမာဓိ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ႐ုတ္တရက္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားသည့္အခါ အမႈအခင္း
ေတြ မိႈလိုေပါက္လာသည္။ ရာဇဝတ္မႈ ထူေျပာလာသည္။ ခိုးသားဓားျပေတြ ထႂကြလာသည္။ ရပ္႐ြာမွာ
လူေကာင္း သူေကာင္းေတြ အားလံုး က်ီးလန္႔စာစား ျဖစ္ရျပန္သည္။ သည္အခါ ၿမိဳ႕႐ြာစံုမွ ရပ္မိရပ္ဖေတြ
စုေဝးကာ ျပႆနာ ေျဖရွင္းရန္ နည္းလမ္း ရွာၾကရသည္။ မင္းမဲ့တိုင္းျပည္ အေနႏွင့္ ဆက္ေန၍ မျဖစ္ေတာ့၊
တစ္စံု တစ္ေယာက္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ခိုင္းမွ ျဖစ္ ေတာ့မည္ဟု အားလံုးသေဘာေပါက္ကာ အႀကီးအကဲ တင္မည့္
သူကို စဥ္းစားၾကသည္။ သည္အခါ တရားမွ်တ ေသာ ခံုသမာဓိလူႀကီး ဒီအိုဆီး(စ)ကိုပင္ အမ်ား ျမင္လာ
ၾကသည္။ သို႔ႏွင့္ အစိတ္စိတ္အႁမႊာႁမႊာလို ျဖစ္ေနေသာ မိဒိယေဒသ ၿမိဳ႕႐ြာမ်ားကို စုစည္းၿပီး မင္းလုပ္
အုပ္ခ်ဳပ္ပါရန္ သူ႔အား ဝိုင္း၍ ေမတၱာရပ္ခံၾကသည္။ အစတြင္ ဒီအို ဆီး(စ)က လက္မခံ။ အရပ္ရပ္ျပႆနာ
ေတြေျဖရွင္းရေသာ အလုပ္ကို သူစိတ္ကုန္သြားၿပီ၊ ၿငီးေငြ႔ၿပီဟုဆိုသည္။
ရပ္မိရပ္ဖတို႔က တိုင္းျပည္ရပ္႐ြာအိုးအိမ္ စည္းစိမ္ေတြ ပ်က္စီးေတာ့မည့္ ေဘးႀကီးႏွင့္ ၾကံဳေတြ႔
ေနရၿပီ။ သူမကယ္လွ်င္ မိဒိယျပည္ ပ်က္ေတာ့မည္ဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတာင္းပန္ေတာ့မွ ဒီအုိဆီး(စ)က
မင္းအျဖစ္ ေဆာင္ ႐ြက္ရန္ လက္ခံသည္။ သို႔ေသာ္ သူက သူလိုခ်င္ေသာ အေနအထားေတြ အရင္ဆံုး
ေတာင္းဆိုသည္။ သူ႔အတြက္ နန္းေတာ္ႀကီး တစ္ေဆာင္ တည္ေဆာက္ေပးရမည္။ ကိုယ္ရံေတာ္ တပ္ဖြဲ႔
တစ္ခု ထားရွိခြင့္ ျပဳရမည္။ ၿမိဳ႕ ႐ြာမ်ား အားလံုးကို အုပ္ခ်ဳပ္ရန္ ဗဟိုဌာနအျဖစ္ ၿမိဳ႕ေတာ္တစ္ခု တည္
ေဆာက္ ေပးရမည္၊ ဟူ၍။
အာလံုး သေဘာတူ ၾကသျဖင့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး တည္ေဆာက္ၾကသည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္၏ အလယ္တြင္
တံတိုင္း အထပ္ထပ္ လံုျခံဳစြာ ကာရံလ်က္ နန္းေတာ္ႀကီး တည္ေဆာက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဒီအိုဆီး(စ)က
သူအလုပ္ လုပ္မည့္ ပံုစံကို ေၾကညာသည္။ နန္းေတာ္တြင္းသို႔ သာမန္အရပ္သူ အရပ္သားမ်ား ဝင္ထြက္
ခြင့္မျပဳ။ အျပင္လူမ်ား သူႏွင့္ တိုက္႐ိုက္ ေတြ႔ဆံုစရာ မလို။ ရွင္ဘုရင္အား ဆက္သြယ္ ေျပာၾကားစရာရွိလွ်င္
ေစတမန္မ်ားမွ တစ္ဆင့္ ဆက္သြယ္ ေျပာၾကားႏိုင္သည္။ နန္းတြင္းသူ နန္းတြင္းသား မႉးမတ္မ်ား
သည္လည္း ႀကိဳတင္ခြင့္ျပဳခ်က္ ေတာင္း ခံၿပီးမွသာ ရွင္ဘုရင္ႏွင့္ ေတြ႔ခြင့္ရႏိုင္မည္။ သို႔ေသာ္ မည္သူမွ်
တစ္ပတ္လွ်င္ တစ္ႀကိမ္ထက္ ပို၍ ေတြ႔ခြင့္မရွိ။
အဲသည္ပံုစံျဖင့္ ဒီအိုဆီး(စ)သည္ မိဒိယျပည္ကို ၅၃ ႏွစ္မွ်ၾကာေအာင္ အုပ္စိုးသြားခဲ့သည္။ သူ႔လက္
ထက္တြင္ မိဒိယသည္ မူလကထက္ နယ္ေျမဧရိယာ မ်ားစြာ တိုးတက္က်ယ္ဝန္းကာ အင္ပိုင္ယာ ႏိုင္ငံ
တစ္ခု ျဖစ္လာၿပီး ေနာင္တစ္ေန႔ အေနာက္အာရွေဒသတြင္ အႀကီးအက်ယ္ တန္ခိုးႀကီးမားလာမည့္ ပါရွန္း
အင္ပုိင္ယာႀကီးကို အေျခခ် ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ သူအုပ္စိုးစဥ္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လုံးပင္ တိုင္းသူျပည္သား
တို႔က ဒီအိုဆီး(စ)ကို ေလးစားၾကည္ညိဳၾကသည္။ ဖူးေျမာ္ခြင့္ ရခဲလွေသာ ရွင္ဘုရင္အေပၚ ထားရွိသည့္
သူ႔ျပည္သူတို႔၏ ကိုးစားယံု ၾကည္မႈမွာ တစ္ေန႔တျခား တိုးပြားခဲ့ရာ ေနာက္ပိုင္း၌ ကိုးကြယ္သည့္ အဆင့္
ေလာက္အထိ ေရာက္လာသည္။ ဒီအိုဆီး(စ) မင္းႀကီးသည္ သာမန္လူသားမဟုတ္၊ နတ္မ်ိဳးနတ္ႏြယ္မွ ဆင္း
သက္သူ ျဖစ္သည္ဟူ၍ပင္ တိုင္းသူ ျပည္သား လူအမ်ားတို႔ ယံုမွတ္ခဲ့ၾကေလသည္။
[မေဟသီ ၂၀၀၁၊ ေမ ]
0 comments:
Post a Comment