လြတ္လပ္ျခင္း အက္ေဆး

by မင္းလူ၏ ၀တၱဳတိုမ်ား on Tuesday, September 18, 2012 at 3:31am ·

    ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ေပါင္းမ်ားစြာကို အမွတ္တမဲ့ပင္ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုေန႔တြင္ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္ျဖင့္ေပ်ာ္ၾကသည္။ ကေလးေတြက ေက်ာင္းပိတ္လို႔ေပ်ာ္သည္။ လူႀကီးေတြက ႐ုံးပိတ္လို႔၊ အလုပ္ပိတ္လို႔ေပ်ာ္သည္။ လြတ္လပ္ေရးေန႔ႏွင့္တနဂၤေႏြတိုက္ဆိုင္သြားသည့္ႏွစ္ဆိုလွ်င္ "ဒီႏွစ္ ပိတ္ရက္တစ္ရက္ နစ္နာ သြားတယ္"ဆိုၿပီး မခ်င့္မရဲေတာင္ျဖစ္ၾကေသးသည္။

လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြက်င္းပၾကသည္။ လြတ္လပ္သည့္အရသာကို အျပည့္အဝ ခံစားေသာ အားျဖင့္  လမ္းေတြကိုပိတ္ၿပီးအားကစားပြဲေတြလုပ္ၾကသည္။

    ထိုေန႔တြင္ လြတ္လပ္ေရး၏အႏွစ္သာရကို တစိမ့္စိမ့္ေတြးေတာဆင္ျခင္သည့္ သူ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားရွိသလဲ။ လြတ္လပ္ေရးကိုအရယူေပးခဲ့ေသာ သူရဲေကာင္းႀကီးမ်ား၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို တသသေအာက္ေမ့လြမ္းဆြတ္သူ ဘယ္ႏွေယာက္ ရွိသလဲ။ သတင္းစာထဲမွာေတာ့ လြတ္လပ္ေရးေန႔ ဂုဏ္ျပဳ ေဆာင္းပါးေတြပါတတ္သည္။ ဒါေတြကလည္း မႏွစ္တစ္ႏွစ္က အေၾကာင္းအရာအခ်က္အလက္ေတြ ကို ပုံစံတစ္မ်ဳိးနဲ႔ျပန္ေရးထားတာပါပဲ။ စိတ္ဝင္တစားဖတ္တဲ့လူလည္း သိပ္ရွိပုံမေပၚ။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလာေမးလွ်င္လည္း "လြတ္လပ္ေရးကို ထိန္းသိမ္းဖို႔အေရးႀကီးတဲ့အေၾကာင္းေပါ့ဗ်ာ"ဟု ခပ္တည္တည္နဲ႔ ၿဖီးမိမွာပဲ။ သည့္အတြက္ အျပစ္ေျပာဖို႔ေတာ့ခက္သည္။

    ယေန႔ျမန္မာႏိုင္ငံ၏လူဦးေရအမ်ားစုမွာ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးမွ ေမြးဖြားခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္၏။ လြတ္လပ္ေရးရသည့္ေန႔တြင္   ေမြးေသာလူေတြေတာင္ ခုခ်ိန္မွာ အသက္၆၄ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ဆိုလွ်င္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးႏွစ္အတန္ၾကာမွ ေမြးခဲ့သည္။အဂၤလိပ္ေခတ္ကို သိမီလိုက္သူေတြက အသက္၇ဝတန္းေရာက္ၿပီ။ ေတာ္လွန္ေရးမွာ ကိုယ္တိုင္ပါဝင္ခဲ့ဖူးသူေတြကေတာ့ ၈ဝေက်ာ္ ၉ဝ ေက်ာ္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ လူအမ်ားစုတို႔သည္ သူ႔ကြၽန္ဘဝ၏ ေအာက္က်ေနာက္က်ႏိုင္မႈ၊ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲခရီးလမ္း၏ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းမႈတို႔ကို ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္စြမ္းသိပ္မရွိေတာ့။  

    ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့  ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားသည္ သူတို႔ကို ေႏွာင္းလူေတြက တသသလြမ္းဆြတ္ သတိရေနေစခ်င္   ေသာေၾကာင့္ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔အနစ္နာခံခဲ့ၾကျခင္းမဟုတ္။ သူတို႔ပုံတူကို ေၾကး႐ုပ္ထုၿပီး ဂုဏ္ျပဳေစခ်င္ေသာေၾကာင့္၊ ေငြစကၠဴေပၚမွာ ႐ိုက္ႏွိပ္ေဖာ္ျပေစခ်င္ေသာေၾကာင့္၊ ဓာတ္ပုံေတြကို အိမ္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲေစခ်င္ေသာေၾကာင့္ (လမ္းေဘးမွာ ခ်ေရာင္းေစခ်င္ေသာေၾကာင့္) အသက္စြန္႔ၿပီး တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကျခင္းမဟုတ္။ ေနာင္လာေနာက္သားတို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနေစခ်င္လို႔သာ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္၏။

    ထို႔ေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရးေန႔တြင္ အစြမ္းကုန္ေပ်ာ္ရႊင္ၾကျခင္းမွာ ဘိုးေဘးတို႔၏ဆႏၵကိုျဖည့္စြမ္းေပးရာ ေရာက္ေသးသည္ဟု ဆင္ေျခေပးလို ႔ရသည္ေပါ့။ "လြတ္လပ္ေရးဆိုတာ အမွတ္တမဲ့ေနရင္း ႐ုတ္တရက္ဆုံး႐ႈံးသြားႏိုင္တယ္။ ျပန္ရဖို႔က်ေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုက္ယူရတတ္တယ္"ဟု လူႀကီးေတြက သတိေပးၾကတာပဲ။ လွ်ပ္စစ္မီးလိုေပါ့။ ဖ်တ္ခနဲ ပ်က္သြားဖို႔ကလြယ္တယ္။ မီးျပန္လာဖို႔က်ေတာ့ အၾကာႀကီးေစာင့္ရတတ္တယ္ေလ။ လြတ္လပ္ေရး ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမ်ားကို ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ က်င္းပၾကသည္။

    ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကေလးဘဝတုန္းက ကန္ေတာ္ႀကီးကေနဒီကြၽန္း (ယခုကရဝိက္)မွာ ျပဳလုပ္တာေရာက္ခဲ့ဖူးသည္။ အၿငိမ့္၊ ႐ုပ္ရွင္၊ ေရလႊာေလွ်ာစီး စေသာ ေဖ်ာ္ေျဖမႈေတြပါသည္။ စီးပြားေရး ကုမၸဏီႀကီးေတြက သူတုိ႔ ကုန္ပစၥည္းေတြကို ေလွ်ာ့ေစ်းႏွင့္ ေရာင္းၿပီး ေၾကာ္ျငာၾကသည္။ လယုန္မဲနယ္ျဖဴလုပ္ငန္းက မိုးပ်ံ ပူေဖာင္းႀကီးလႊတ္တင္ထားတာ မွတ္မိေနသည္။ ဘုရားပြဲမွာ ေရာင္းေသာ ပူေဖာင္းေသးေသးေလးေတြေလာက္သာ ျမင္ဖူးေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ တအံ့တၾသေငးၾကည့္ရတာေပါ့။ ညဘက္ဆို မီး႐ွဴးမီးပန္းေတြျမင္ရသည္။ မီးေရာင္စုံေတြထြန္းညိႇသည္။ ေရဒီယိုမွလည္း ဗိုလ္႐ႈသဘင္သီခ်င္းကို မၾကာခဏဖြင့္သည္။ စကားလုံးအတိအက်ေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မည္။ မွတ္မိသမွ်ကေတာ့

    "ထြတ္ျမတ္တဲ့စံဌာနီ၊ လြတ္လပ္တဲ့ျမန္မာျပည္

    မခြၽတ္အစဥ္လႊတ္ သဘင္ ဆင္ႏႊဲခဲ့သည္  

    သဘင္ပြဲသည္းညံစည္ ျမန္မာ့ဟန္ေရး

    ေရွးထုံး မပ်က္ပါ တံပိုးစည္ေမာင္းၿငိမ့္ေညာင္း ေဝေဝစည္"

    ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ လြတ္လပ္ေရးေန႔ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြကို ၿမိဳ႕နယ္အလိုက္၊ ရပ္ကြက္အလိုက္သာ က်င္းပၾကေတာ့သည္။ ႐ုပ္ရွင္သုံးကားေပါင္း မိုးအလင္းျပသည္။ အားကစားၿပိဳင္ပြဲေတြလုပ္သည္။ ေဘာ္လီေဘာပိုက္ေက်ာ္ျခင္း၊ အေျပးၿပိဳင္ပြဲ၊ မုန္႔စားၿပိဳင္ပြဲ၊ သံပုံး႐ိုက္ပြဲ၊ ေခါင္းအုံး႐ိုက္ပြဲ၊ ေခ်ာတိုင္တက္ပြဲစသည္ျဖင့္။ တခ်ဳိ႕ရပ္ကြက္ေတြက စတိတ္႐ႈိး စင္တင္ဂီတပြဲေတြႏွင့္ေဖ်ာ္ေျဖသည္။ အရပ္ တီးဝိုင္းေတြ၊ အဆိုဝါသနာရွင္ေတြ အစြမ္းျပခြင့္ရၾကရသည္။ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာေတာ့ လြတ္လပ္ေရးေန႔ကို ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ က်င္းပၾကသည္။ စာေရးဆရာေတြကလည္း လြတ္လပ္ေရးအေၾကာင္း ငါးမိနစ္ေလာက္ေျပာၿပီးေနာက္ သူတို႔ေရးသည့္ ဝတၱဳေတြ၊ ကဗ်ာေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေၾကာင္း တစ္နာရီေလာက္ေျပာသည္။ ရယ္စရာေတြလည္းပါသည္။ သီခ်င္းလည္း ဆိုျပသည္။ ရသစုံလင္သျဖင့္ ပရိသတ္ေတြ ေပ်ာ္ၾကေလသည္။

    ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပထမဦးဆုံးေသာ လြတ္လပ္ေရးေန႔အလံတင္ အခမ္းအနားကို ၁၉၄၈၊ ဇန္နဝါရီ ၄ရက္၊ နံနက္ ၄နာရီ မိနစ္၂ဝတြင္ က်င္းပသည္။ ဇန္နဝါရီလဆန္းဆိုတာ  ေဆာင္းရာသီ၏အေအးဆုံးကာလ။ နံနက္ ၄ နာရီ ဆိုတာကလည္း အခ်မ္းစိတ္အျပင္းဆုံးအခ်ိန္။ "ဒီေလာက္ေတာင္လြတ္လပ္ေရး လိုခ်င္လွတဲ့ျမန္မာေတြ၊ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း အိပ္ေရးပ်က္ခံၾကရပါေစ၊ မနက္ေစာေစာစီးစီး ခိုက္ခိုက္တုန္ရင္း အလံတင္ၾကရပါေစ"ဆိုၿပီး အဂၤလိပ္ေတြက တမင္ပညာျပၿပီး ညစ္သြားၾကတာမ်ားလားလို႔ ထင္ခဲ့မိေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ ဒီေန႔ဒီရက္ ဒီအခ်ိန္ကို ျမန္မာပညာရွိႀကီးေတြကိုယ္တိုင္ ေဗဒင္ကိန္းခန္းအရ မဂၤလာအခါေတာ္ ယူၿပီး သတ္မွတ္ခဲ့ၾကတာဟု သိရ၏။

    ထို႔ေန႔တြင္ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလုံး အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ၾကသည္။ တစ္ညလုံး မအိပ္ဘဲ ေစာင့္ေနခဲ့ၾကသည္။

    "လြတ္လပ္ၿပီ၊ လြတ္လပ္ၿပီ၊ တို႔ တစ္ေတြလြတ္လပ္ၿပီ။

    ေအာင္ သေျပကိုဆြတ္ကာတည္၊ ငါတို႔ကိုင္ ေဆာင္မည္"

    ဆိုေသာ သီခ်င္းသံမ်ား တညံညံႏွင့္ေပါ့။

    အိုးစည္ဗုံေမာင္းေတြႏွင္႔ ကခုန္ျမဴးထူးေနၾကေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ မေပ်ာ္ႏိုင္တဲ့လူဆိုလို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ေနာက္ဆုံးၿဗိတိသွ်ဘုရင္ခံ ဆာဟူးဘတ္ရန္႕စ္တစ္ေယာက္ပဲ ရွိမည္ထင္၏၊ ႏွစ္တစ္ရာေက်ာ္ၾကာေအာင္ ျမန္မာ့ေျမေပၚ မွာ တလူလူလႊင့္ေနခဲ့ေသာ ယူနီယံဂ်က္အလံႀကီးကိုျဖဳတ္ခ်လိုက္ရၿပီ။ သူသည္ အခမ္းအနားၿပီးၿပီးခ်င္းမွာပဲ ထုိအလံႀကီးကိုပိုက္ၿပီး အဂၤလန္သို႔ထြက္ခြာမည့္ သေဘၤာရွိရာ ဆိပ္ကမ္းသို႔ တစ္ခါတည္း တန္းဆင္းသြားခဲ့ရရွာသည္ဟု ၾကားဖူး၏။ သေဘၤာႀကီးထြက္ခြာသြားေသာအခါ သူသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကို လွည့္မၾကည့္ဘဲေနႏိုင္မွာ မဟုတ္။ ဟိုးက

ႏွင္းမႈန္ေတြၾကားထဲမွာ ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္က ေရႊေတာင္ႀကီး မိုးသို႔စြင့္ေနသေယာင္။ ထို႐ႈခင္းကို ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း သူ႕စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုခံစားရေလမလဲ။ သယံဇာတေပါ ၾကြယ္ဝလွေသာရတနာေရႊေျမကို ႏွေျမာတသေနမလား။ မၿမဲေသာသခၤါရ သေဘာကို ေတြးေတာဆင္ျခင္ရင္း သံေဝဂေတြရေနမလား။ ၿဗိတိသွ်အင္ပါယာႀကီးေနဝင္စျပဳၿပီဆိုၿပီး ဝမ္းနည္းစိတ္ျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ားေတာင္ လည္ေနရွာမလားဟု ျမန္မာပီပီ ခြင့္လႊတ္စိတ္ျဖင့္ သနားလိုက္မိပါေသးသည္။

    ဒီႏွစ္လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာလည္း အစဥ္အလာမပ်က္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြက်င္းပၾကသည္။ အရင္ႏွစ္ေတြကထက္ေတာင္ နည္းနည္းပိုေပ်ာ္ၾကသလားဟု ထင္ရ၏၊၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း အနီးအနားတစ္ဝိုက္က အားကစားၿပိဳင္ပြဲေတြေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္းက တစ္ခုသြားစဥ္းစားမိသည္။ တခ်ဳိ႕ကစားနည္းေတြက တျခားအခ်ိန္ေတြမွာ သိပ္ေတြ႕ရေလ့မရွိဘဲ လြတ္လပ္ေရးေန႔က်မွ ဘာေၾကာင့္ၿပိဳင္ၾကရတာလဲ။ မုန္႕စားၿပိဳင္ပြဲ၊ ေခါင္းအုံး႐ိုက္ပြဲ၊ မ်က္စိကိုအဝတ္စည္းၿပီး သံပုံး႐ိုက္တဲ့ပြဲ၊ ေခ်ာတိုင္တက္ပြဲ၊ ဒါေတြက လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာမပါလို႕မျဖစ္။ လြတ္လပ္ေရးအထိမ္းအမွတ္တစ္ခုလို ယွဥ္တြဲပါလာခဲ့ေလသလားေတာင္ထင္ရသည္။ထိုအခ်က္ကိုက ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႔၏စ႐ိုက္သဘာဝကို နိမိတ္ပုံတစ္ခုလို ထင္ဟပ္ျပေနသလား။

    လြတ္လပ္ေရးရခဲ့တာ ၆၄ႏွစ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ ခုခ်ိန္ထိေအာင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ အစားၿပိဳင္ေနၾကတုန္း။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္  ေအာက္ျပဳတ္က်ေအာင္ အေသအလဲ ေဆာ္ေနၾကတုန္း၊ အျပစ္မရွိတဲ့သံပုံးကို မျမင္မစမ္းနဲ႔လိုက္ရွာ ႐ိုက္ေနၾကတုန္း၊ တိုင္ထိပ္က မျဖစ္စေလာက္ ဆုေၾကးေငြေလးကို မက္ေမာၿပီးအခ်င္းခ်င္း ခြနင္းေက်ာ္တက္လုယက္ေနၾကတုန္း။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဗိုလ္႐ႈသဘင္သီခ်င္းအလိုက္ အတိုင္း ဖ်က္ၿပီးေနာက္ေျပာင္သီဆိုခဲ့ၾကေသာ စာသားေလးတစ္ပိုင္းတစ္စကို သြားသတိရမိ၏။ "မစံေအး ေစ်းသုံးမပ်က္ပါ ဒို႕မွာေတာ့ေပါင္လို႔ကုန္ပါၿပီ။"

မင္းလူ

၁၃-၁-၂ဝ၁၂