ေစတနာရွင္ .. ဓာတ္ခဲ

by မင္းလူ၏ ၀တၱဳတိုမ်ား on Monday, September 3, 2012 at 5:38am ·

ဓာတ္ခဲသည္ ကေလးလည္းမက လူပ်ဳိႀကီး ဖားဖားလည္း မျဖစ္ေသးေသာ “ႀကီးေကာင္၀င္” သည့္ အရြယ္ေရာက္လာၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ခါ ကေလးလိုဆိုးၿပီး တစ္ခါတစ္ခါ လူႀကီးလို ဆိုးခ်င္သည္။

ဓာတ္ခဲဆိုးတယ္ဆိုတာကေတာ့ လူတိုင္းသိၿပီးသားပင္ျဖစ္၏။

ငယ္ငယ္က သူမ်ားေမြးထားတဲ့ ၾကက္ကို ေလးခြနဲ႔ လက္စြမ္းျပသျဖင့္ ေလ်ာ္ရတာ၊ သူ႔အေဖလွဴထားေသာ ေရခ်မ္းစင္က ေရအိုးကို လက္တည့္စမ္းခဲ့တာ၊ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး၏ စက္ဘီးကို ေလေလ်ာ့ထားခဲ့တာတို႔မွာ သာမန္ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္သာျဖစ္၏။ သူဆိုးသမွ် လိုက္ေတာင္းပန္ဖို႔၊ သူဖ်က္ဆီးသမွ် လိုက္ေလ်ာ္ဖို႔အတြက္လည္း သူ႔အေဖႏွင့္ အေမျဖစ္ေသာ ဦးကုလားႏွင့္ ေဒၚခင္တီတို႔က အဆင္သင့္ ရွိ၏။

ရွင္ျပဳတုန္းကေတာ့ ကိုရင္ဘ၀ႏွင့္ ေက်ာင္းမွာ ေမႊခဲ့ေသးသည္။ ဒါက်ေတာ့ သူ႔အေဖႏွင့္ အေမက ခြင့္မလႊတ္။

မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ မရိုက္စဖူး ရိုက္ခဲ့သည္။ ဒီေနာက္မွာ ဓာတ္ခဲ နည္းနည္း ၿငိမ္သြားသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ကုန္ပစၥည္းေစ်းႏႈန္း တကခ်င္ပါလ်က္ အေျခအေနအရ ေအာင့္ထားရေသာ ကုန္သည္လိုသာ ျဖစ္၏။

ဓာတ္ခဲသည္ အရင္ကလို ခဏခဏ စိတ္မဆိုးေတာ့။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေလးခြလက္တည့္စမ္းတာမ်ဳိးေလာက္ကို မလုပ္ေတာ့။  အရြယ္ကေလး လည္းရလာေတာ့ ကေလးဆန္ဆန္ ဆိုးရတာမ်ဳိးကို သိပ္အရသာမေတြ႕ေတာ့။ သို႔ရာတြင္ ဗီဇေလးေတြ က်န္ေနေသးသည္။ ငုပ္လွ်ဳိးေနရာမွ တစ္ခါတစ္ခါ ျပဴထြက္လာတတ္၏။

ဒါမွလည္း ဓာတ္ခဲ ပီသေတာ့မေပါ့။

*****************************************

ဓာတ္ခဲသည္ သူ႔ကို ေက်ာတာမ်ဳိးေတာ့ နည္းနည္းမွ သည္းမခံခ်င္။ ဟိုတစ္ေန႔က ကိစၥကိုပဲ ၾကည့္။

ဆရာႀကီးဟု သူ႔အေဖ အေမက ေခၚေသာ လူႀကီးတစ္ေယာက္သည္ သူတို႔အိမ္သို႔ တစ္လတစ္ခါေလာက္ လာတတ္၏။

ဘာဆရာႀကီးလဲေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာမသိ။ ေက်ာင္းဆရာေတာ့ မဟုတ္။ ေဗဒင္ဆရာႀကီးလား။ ဘာဂိုဏ္း၊ ညာဂိုဏ္းက ဆရာႀကီးလား တစ္ခုခုပဲ။ ဦးကုလားႏွင့္ ေဒၚခင္တီတို႔ကေတာ့ အေတာ္ေလးစား အထင္ႀကီးၾကပံုရ၏။ သူက အထက္စီးႏွင့္ ဆက္ဆံေျပာဆိုတတ္ၿပီး ဦးကုလားတို႔က ရိုရိုေသေသ ျပန္ေျပာၾကရသည္။

သူက တရား လာလာ ေဆြးေႏြးတာဟု ဆို၏။ တရားေဆြးေႏြးတယ္လည္း ဆိုေသး။ တစ္ခါတစ္ခါ ေဒါသတႀကီး ေအာ္ဟစ္ျငင္းခံုတာမ်ား နဘမ္းထလံုးေတာ့မလား ေအာက္ေမ့ရသည္။

ဓာတ္ခဲအျမင္မွာေတာ့ တရားေဆြးေႏြးတာက နည္းနည္း၊ စားတာ ေသာက္တာက မ်ားမ်ားဟု ထင္မိသည္။ ဆရာႀကီး လာမည့္ေန႔ဆိုလွ်င္ ၾကက္သား၊ ၀က္သား၊ ငါးခူေၾကာ္စသည္ျဖင့္ အသားဟင္းေကာင္းေကာင္း ႏွစ္မ်ဳိး၊ သံုးမ်ဳိးခ်က္ရသည္။ ထမင္းစားၿပီးလွ်င္ သီးေမႊးငွက္ေျပာသီး၊ ပန္းသီး၊ လိေမၼာ္သီး စသည္ို႔ ေကၽြးရသည္။ ပန္းသီးဆိုလွ်င္ ေစ်းေပါေသာ တရုတ္ပန္းသီး အစိမ္းေရာင္ကို မႀကိဳက္။

“ပန္းသီးဆိုကတည္းက အနီေရာင္ရွိမွ ပန္းသီးပီသေတာ့မေပါ့” .. ဟု ေျပာေသးသည္။

ေန႔လယ္ တရားေဆြးေႏြးခ်ိန္က်ေတာ့လည္း လက္ဖက္၊ ဆက္သားေျခာက္၊ ငါးရန္႔ေျခာက္မီးဖုတ္၊ အိုဗာတင္း စသည္တို႔ တိုက္ေကၽြးရေသးသည္။

ဓာတ္ခဲ၏ စိတ္ထဲမွာ မတင္မက်ျဖစ္ေနတာရွိ၏။

ရပ္ကြက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ကို သူတို႔အိမ္ ပင့္ဖိတ္ၿပီး ဆြမ္းေကၽြးဖူးသည္။ ဆရာေတာ္မွာ အစားအေသာက္ကို အေတာ္ၿခိဳးၿခံတာေတြ႕ရ၏။ အသား တစ္တံုးတေလေလာက္သာ စားသည္။ ခ်ဥ္ရည္ဟင္း၊ အသီးအရြက္ေၾကာ္ စသည္တို႔ကိုသာ အားျပဳစားေလ့ရွိ၏။ ဘုဥ္းေပးရာမွာလည္း ထမင္းအသင့္အတင့္ တစ္ပန္းကန္ေလာက္သာ ျဖစ္၏။ အခ်ဳိပြဲဆိုလည္း ငွက္ေပ်ာသီးေလး တစ္လံုးေလာက္ သို႔တည္းမဟုတ္ ပန္းသီးေလး တစ္စိတ္ေလာက္ႏွင့္ ၿပီး၏။

“ဘုန္းဘုန္း စားတာကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ေလာက္ေတာင္ မမ်ားဘူး” ဟု ဓာတ္ခဲက အားမလိုအားမရေျပာေသာအခါ...

“သူေတာ္ေကာင္းဆိုတာ အစစအရာရာ ၿခိဳးၿခံတက္တယ္” ဟု ေျပာဖူး၏။

အခု ဒီဆရာႀကီးဆိုတဲ့ လူႀကီးကေတာ့ သြားၿဖဲ နားၿဖဲ စားတာပဲ။ ထမင္းကို သံုးပန္ကန္ေလာက္ အသာေလးစားႏိုင္သည္။ အသားေတြလည္း အမ်ားႀကီးစားသည္။ တစ္ခါတေလ ထမင္းကုန္သြားတာေတာင္ ၾကက္ေပါင္ေၾကာက္ကို ထပ္ကိုက္လုိက္ေသးသည္။ ငွက္ေပ်ာသီးဆို ႏွစ္လံုးေလာက္၊ ပန္းသီးဆိုလည္း စားရံုသာ မဟုတ္၊ ဘိုးေတာ္တင္ဖို႔၊ မယ္ေတာ္ဆက္ဖို႔ဆိုၿပီး အိမ္ယူသြားတတ္ေသးသည္။

ဓာတ္ခဲ သေဘာမ်ကသည့္ အခ်က္တစ္ခ်က္လည္း ရွိေသးသည္။ သူေျပာတာနဲ႔ သူ႔လုပ္ပံုနဲ႔ သိပ္မကိုက္ဘူးထင္ေနျခင္းျဖစ္၏။

ဥပမာ.......

“အာဟာရဆိုတာကလည္း တကယ္ေတာ့ ဒီခႏၵာ၀န္ကို ထမ္းႏိုင္ဖို႔အတြက္ မတတ္သာလို႔ ျဖည့္တင္းေနရတဲ့ သေဘာကိုး ဦးကုလားရဲ႕”..ဟု ေျပာရင္း ပဲဆီစစ္စစ္ ဆမ္းထားေသာ ဆတ္သားေျခာက္ဖုတ္ ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ဖက္ကို ယူ၍ ၿမံဳ႕လိုက္ၿပီး...

“အင္း.. ဆတ္သားမ်ား တကယ္စစ္ရင္ တယ္ခ်ဳိသကိုးဗ်”... ဟု ေျပာတတ္တာမ်ဳိး။

တစ္ရက္မွာေတာ့ ဓာတ္ခဲသည္ ေဘာလံုးကန္ၿပီးေနာက္ ဗိုက္အလြန္ဆာလာသျဖင့္ အိမ္ကို အျမန္ျပန္လာခဲ့သည္။ ေလွကားမွ တတ္ၿပီး အိမ္ထဲ၀င္မည္အလုပ္တြင္ သူ႕အေမေျပာေနသည့္ စကားကို ၾကားသျဖင့္ တံခါးအကြယ္မွ အသာနားေထာင္ေနလိုက္သည္။

“ကၽြန္မလည္း ဒီ သားတစ္ေကာင္ေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ပါတယ္ ဆရာႀကီးရယ္။ ဒီေကာင္က ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ သူဘာျပႆနာရွာလို႔ လိုက္ရွင္းရမလဲဆိုတာပဲ ေတြးပူေနရတယ္”...

ဆရာရာႀကီးက ....

“ အင္း ... တစ္ရက္ေလာက္ ဒီေကာင့္ဇာတာကို စစ္ေဆးၿပီး အေဆာင္ေလး ဘာေလး လုပ္ေပးရဦးမယ္”

ဓာတ္ခဲ မဲ့ၿပံဳးတစ္ခ်က္ ၿပံဳးသည္။ လူႀကီးမ်ား ဒီလိုပါပဲ။

ကိုယ့္သားသမီးဆိုးတာကိုပဲ ႀကံဖန္ ဂုဏ္ယူတတ္ၾကေသးတယ္..ဟု ေတြးသည္။ ခုပံုအတိုင္းဆိုလွ်င္ အိမ္ေရွ႕ေပါက္က ၀င္လို႔ မေကာင္း။

မ်က္ႏွာပူစရာႀကီး။ ေနာက္ေဖးေပါက္က လွည့္ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္က ၀င္ရမည္ဟု စဥ္းစားၿပီး အသာလွည့္ထြက္သည္။ ေလွကားထစ္ကို နင္းလိုက္စဥ္ ကၽြီခနဲအသံျမည္သြား၏။

“ ဟဲ့ ..ဘယ္သူလဲ..”

ေဒၚခင္တီကလွမ္းေအာ္ေမးသည္။ ဓာတ္ခဲလည္း မတတ္သာသျဖင့္ “ကၽြန္ေတာ္ပါ” ဟု ေျပာၿပီး အိမ္ေရွ႕မွပင္ ၀င္လိုက္ရ၏။ အိမ္ေရွ႕ခန္းကို ျဖတ္ၿပီး မီးဖိုခန္းဘက္သြားမည္ အျပဳ.....

“ေဟ့ေကာင္ ..ဓာတ္ခဲ..လာပါဦးကြ”

ဆရာႀကီးက လွမ္းေခၚသည္။ ဓာတ္ခဲက ေပၿပီး ရပ္ေနလိုက္ရာ...

“ ေဟ့ေကာင္...ေခၚေနတယ္ေလကြာ..” ဟု ဦးကုလားက လွမ္းေျပာမွ ကန္တန္တန္ ပံုစံျဖင့္ ဆရာႀကီးနား ေလွ်ာက္သြားသည္။

“မင္းက ေတာ္ေတာ္ ဆိုးတယ္ဆိုကြ..ေဟ”

ဆရာႀကီးက ေမးသည္။

ေပၚတင္ႀကီးပါ့လားဟု စိတ္ထဲက ေတြးသည္။ ႏႈတ္ကေတာ့ ....

“ ၾကားစကားေတြ မယံုပါနဲ႔ ..ဆရာႀကီးရာ..” ဟု ေျပာလိုက္သည္။

“ဟဲ့ေကာင္..လူႀကီးကို ေနာက္ေတာက္ေတာက္ မလုပ္နဲ႔”

ေဒၚခင္တီက ၀င္မာန္လိုက္သည္။ ဆရာႀကီး ဓာတ္ခဲကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး....

“ လိမ္လိမ္မာမာ ေနမွေပါ့ကြ..။ ကေလးဆိုတာ မိဘစကား နားေထာင္ရတယ္။ လူူႀကီးေတြ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ မလုပ္ရဘူး။ စာကို ႀကိဳးစားသင္ရမယ္။ လက္လ်ားလတ္လ်ား မေနရဘူး။ ကစားတာကိုေလွာ့ၿပီးေတာ့ .....” အစခ်ီၿပီး...

ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ဆံုးမ ၾသ၀ါဒ ေပးေနေလေတာ့သည္။

ဓာတ္ခဲမွာ ဗိုက္ထဲက တႀကဳတ္ၾကဳတ္ျမည္ေအာင္ ဆာေနလ်က္က ေအာင့္အည္းနားေထာင္ရေလသည္။

ဒီေနာက္ပိုင္းမွာလည္း မစားသာ။ ဆရာႀကီးရွိေနသည့္ အခ်ိန္ဆုိလွ်င္ ဦးကုလားႏွင့္ ေဒၚခင္တီတို႔က ဓာတ္ခဲကို မ်က္ႏွာသာမေပး။ ထစ္ခနဲရွိ ဆူဖို႔သာ ျပင္ေနသည္။ ထိုကိစၥမွာ ျပဳၿမဲ အစဥ္အလာလို ျဖစ္ေန၏။

ဓာတ္ခဲခမ်ာ ဆရာႀကီးလာတဲ့ေန႔ဆိုလွ်င္ အိမ္မွာ မေနရဲေအာင္ ျဖစ္လာ၏။ 

သို႔ရာတြင္ ဓာတ္ခဲသည္.. ဓာတ္ခဲပဲ မဟုတ္လား..။

****************************************

တစ္ရက္တြင္ ဆရာႀကီးက ဦးကုလားႏွင့္ ေဒၚခင္တီတို႔ကို တရားအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးေျပာျပေနသည္။ ကိတ္မုန္႔ႏွစ္ခ်ပ္ႏွင့္ မိုင္လိုကေတာ့ ေလာဘအေၾကာင္း ရွင္းျပေနခိုက္မွာပင္ ကုန္သြားခဲ့ၿပီ။ သူသည္ လက္ဖက္တစ္ဇြန္းကို ပုဇြန္ေျခာက္ပါေအာင္ ေရြး၍ ခပ္စားလိုက္ၿပီးေနာက္......

“လူမွာ ဒုကၡအေပးဆံုးက တဏွာပဲဗ်။ တဏွာကို သတ္ႏိုင္ရင္ အားလံုးၿပီးၿပီ။ ဘာာာာာနဲ အလားသ႑ာန္တူသလဲဆိုေတာ့ကာ မီးနဲ႔ ေရလိုပဲ။ မီးမ်ားမီးႏိုင္၊ ေရမ်ားေရႏိုင္ဆိုတဲ့ စကားကို မီးနဲ႔တူတဲ့ တဏွာကို ေရနဲ႔တူတဲ့ သတိတရားနဲ႔ ..အဲ့...အဲ့..”

ေျပာေနရင္းက အေပါက္၀ဘက္ ၾကည့္ၿပီး ေၾကာင္အအ ျဖစ္သြား၏။

တံခါးေပါက္မွာေတာ့ သူႏွင့္ အသက္ခ်င္း မတိမ္းမယိမ္းေလာက္ရွိေသာ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ ခါးေထာက္ရပ္ရင္း စူးစူးရဲရဲ စိုက္ၾကည့္ေန၏း ထို႔ေနာက္ မိန္းမႀကီးသည္ အိမ္ေပၚသို႔ ေျခေဆာင့္နင္း တက္လာၿပီး ဆရာႀကီးေရွ႕မွာ ရပ္လိုက္သည္။

ဆရာႀကီးမွာ ပါးစပ္ႀကီး ဟၿပီး ေငးၾကည့္ေနတုန္း မိန္းမႀကီးက.....

“ ကဲ .. ခုနစကားေလးကို ျပန္ေျပာပါဦး.. ဘာတဲ့ တဏွာကို သတ္ရမယ္ ဟုတ္လား..။ ဟားဟား...ဟား.. အေျပာေလးကေတာ့ ေကာင္းလိုက္တာ။ ရွင္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ တဏွာနဲ႔ ကင္းႏိုင္လို႔လား”

“မင္း ..မင္း..ဘာေတြ လာေျပာေနတာလဲ..”

ခုမွ ဆရာႀကီး အသံထြက္လာ၏။ မိန္းမႀကီးက

“ ဘာေတြေျပာရမွာလဲ ... ရွင္မဟုတ္တာ လုပ္ထားတာေတြကို လာအမိဖမ္းတာေလ။ ဘယ္မလဲ ရွင့္မယားငယ္၊ ဘယ္မွာလဲ..”

ေျပာရင္း ဟိုဟိုဒီဒီ ရွာသလို ၾကည့္ေန၏။

“ဟာ ..ဒီမွာ ဘယ္ရွိပါ့မလဲ..”

ဆရာႀကီး လႊတ္ခနဲ ေျပာမိ၏။

“ဒီမွာ မရွိလို႔ ..ဘယ္မွာ ရွိရမလဲ။ ရွင္တို႔ကေကာ ဟိုေကာင္မကို ဘယ္မွာ ၀ွက္ေပးထားသလဲ” ဆိုၿပီး ဦးကုလားႏွင့္ ေဒၚခင္တီတို႔ဘက္ လွည့္မဲေလသည္။ ဦးကုလားတို႔လည္း ရုတ္တရက္မို႔ ေၾကာင္ေနရာမွ သူ႕တို႔ကိုပါ ဆြဲထည့္လာသျဖင့္ .....

“ခင္ဗ်ား ..ဘာေတြ လာေျပာေနတာလဲ.. က်ဳပ္တို႔ တရားေဆြးေႏြးေနတာ...”

မိန္းမႀကီးက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္သလို လုပ္ၿပီး...

“အမယ္ေလး အရပ္ကတို႔ေရ.. ေၾကာင္သူေတာ္ႀကီးက တရားေဆြးေႏြးေနသတဲ့... လာနားေထာင္ၾကပါဦး”

“ဟာ .. ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုဟာလဲ။.. ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲ...”

“က်ဳပ္က သူ႕ရဲ႕ မယားႀကီးပဲ..။ ဒီအိမ္မွာ သူ႕မယားငယ္နဲ႔ ခ်ိန္းေတြ႕ေနတယ္ဆိုတာ သတင္းအတိအက်ရလို႔ လက္ပူးလက္ၾကပ္လာဖမ္းတာေလ.. ဘယ္မလဲ ..ဟိုေကာင္မ...”

“ ဒီမွာ ...မရွိ... ရွိ...ရွိ...”

ဆရာႀကီးသည္ ဒုတိယအႀကိမ္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားရျပန္၏။ သူ႕အသက္၏ ထက္၀က္ေလာက္သာ ရွိမည္ဟု ထင္ရေသာ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးသည္ တံခါး၀မွာ ေပၚလာျပန္ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေလ၏။

“ဟင္...မင္း...မင္း...ဘာျဖစ္လို႔ လိုက္လာရတာလဲ...”

ဆရာႀကီး အလန္႔တၾကား ေမးသည္။ အမ်ဳိးသမီးကလည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ၾကည့္ေနရာမွ...

“ဟို.. အစ္ကိုႀကီးပဲ .. ဒီအိမ္ကို လာခဲ့လို႔ ခ်ိန္းထားၿပီးေတာ့... ”

“ ဟာ ... ငါ မခ်ိန္းဘူး။ ငါ .. ဟာ .. ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲ”

မိန္းမႀကီးသည္ ကိုင္း.. ဘယ့္ႏွယ္ရွိစဆိုေသာ အၾကည့္မ်ဳိးျဖင့္ ဆရာႀကီးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။

ထို႔ေနာက္ ... ဒုတိယမိန္းမ ဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။

မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ခါးေထာက္ရပ္လိုက္ၿပီး.....

“ညည္းက ဒီကို ဘာလာလုပ္တာလဲ....”

“ဟို...ဟို...သူက ေခၚလို႔ ”

ဒုတိယမိန္းမက ေယာင္ေယာင္ကန္းကန္းျဖင့္ ေျပာရင္း ဆရာႀကီးကို လက္ညွဳိးထိုးျပသည္။

“ဘာ... ေခၚရင္ လာတဲ့အစားထဲကပဲ ဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ သူမ်ား ေယာက်ာ္းကို ေၾကာင္ေတာင္ႏိႈက္တာေပါ့ေလ..”

မိန္းမႀကီး၏ စကားက မိန္းမငယ္၏ အရႈိက္ကို ထိသြားသည္။ ေစာေစာက ေၾကာက္သလို ရြံ႕သလိုျဖစ္ေနရာမွ ရုတ္တရက္မ်က္လံုးေတြ ၀င္းခနဲ လက္လာၿပီး......

“ဒါကေတာ့ ကိုယ့္ေယာက်ာ္ားကိုယ္ မထိန္းႏိုင္လို႔ ျဖစ္ရတာပဲ..” ဟု

တစ္ခ်ိီေကာင္းျပန္ပက္ရာ မိန္းမႀကီး၏ ရင္ကို ထိမွန္ေသာ စကားျဖစ္သြားျပန္၏။

“ဟင္းးး..ညည္းကမ်ား....”

မိန္းမႀကီး၏ လက္၀ါးသည္ ေျမာက္ခနဲ ျဖစ္သြား၏။ မိန္းမငယ္ကလည္း ေခသူမဟုတ္။

ဗီဒီယိုဇာတ္ကားေတြ ေျမာက္ျမားစြာ ၾကည့္ခဲ့ဖူးသူပဲေလ။ ဗီြဒီယိုကားေတြထဲမွာ ဒီေလာက္ ဇာတ္ရွိန္တက္လာၿပီဆိုလွ်င္ ပါးရိုက္တဲ့ အခန္းလာေတာ့မယ္ဆိုတာ သိတာေပါ့။

ထို႔ေၾကာင့္ သူကလည္း သတိအေနနအထားနဲ႔ ေစာင့္ေနခဲ့သည္။ မိန္းမႀကီး၏ ေျမာက္သြားေသာ လက္ လႊဲခ်လိုက္စဥ္မွာ ဖမ္းကိုင္တားထားလိုက္သည္။

ဗီြဒီယိုထဲမွာ ဆိုလွ်င္ေတာ့ “ရိုက္ပါ အစ္မႀကီးရယ္.. ကၽြန္မကိုက ကံဆိုးတာပါ” ေတြ ဘာေတြ လုပ္ခ်င္လုပ္မည္။

အျပင္မွာေတာ့ ဘယ္အရိုက္ခံပါ့မလဲ။ သူက အရင္ဦးေအာင္ မိန္းမႀကီး၏ လက္ကို တကား ကိုက္လိုက္ေလ၏။

“ ဟင္...ေခြးမ ..ကိုက္တယ္...” ဆိုၿပီး မိန္းမႀကီးက ထပ္ရိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ မိန္းမငယ္က “စေမာ သိုင္း”ႏွင့္ ေရွာင္တိမ္းရင္း ျပန္လည္တိုက္ခိုက္သည္။

ဤသို႔ျဖင့္ လံုးလား..ေထြးလား ျဖစ္ရင္းက ၾကမ္းေပၚ လဲက်ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား သူတစ္ျပန္ ကိုယ္တစ္ျပန္ျဖစ္ေနၾကစဥ္....

က်န္သူမ်ားလည္း ေၾကာင္ ၾကည့္ေနရာမွ ဆရာႀကီး သတိ၀င္လာၿပီ။

“ဟဲ့...ဟဲ့..ေတာ္ၾကေတာ့ ..ေတာ္ၾကေတာ့..ခက္ကုန္ပါၿပီ..”

ဆိုၿပီး ၀င္ဆြဲသည္။ တစ္ေယာက္ကို ဆြဲလွ်င္ တစ္ေယာက္ လြတ္သြားသည္။ မိန္းမႀကီးက ေမာေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆြဲလို႔လြယ္သည္။

ဒီတစ္ခါက်ျပန္ေတာ့လည္း ...

“ရွင္က က်ဳပ္ကို ခ်ဳပ္ေပးတယ္ေပါ့ေလ...” ဆိုၿပီး ရုန္းကန္ျပန္သည္။ ထိုအခါ....

“ဗ်ဳိ႕..ဦးကုလား... လာကူဆြဲပါဦးဗ်” ..ဟု အကူအညီေတာင္းရေလ၏။

ဦးကုလားပါ ၀င္ကူဆြဲမွ လူခ်င္းကြဲသြားသည္။ ကိစၥက မၿပီးေသး။ မိန္းမႀကီးက ဆရာႀကီးဘက္ လွည့္ရမ္းျပန္သည္။

“ဟင္... ရွင့္ကို မသကၤာတာ ၾကာၿပီ...။ ခုေတာ့ ဘာျငင္းခ်င္ေသးလဲဟင္...ေၾကာင္သူေတာ္ႀကီး”

“ေဟ့.. လူေရွ႕ သူေရွ႕မွာ ...မင္း ..ငါ လုပ္လိုက္ရ”

“လုပ္ရဲ လုပ္ၾကည့္ေလ...”

ဦးကုလားမွာ ဒီအတိုင္းၾကည့္ေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့...။

ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ အသံၾကားသျဖင့္ ေခါက္ဆြဲစက္ထဲက အလုပ္သမားေတြ...၊ အိမ္နီးခ်င္းေတြ ေရာက္လာၿပီး ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကၿပီ။

ထို႔ေၾကာင့္....

“ကဲ... ခင္ဗ်ားတို႔ ျပႆနာ တျခားမွာ သြားရွင္းဗ်ာ။ က်ဳပ္အိမ္ထဲက အျမန္ထြက္သြားၾက” ဟု ႏွင္လႊတ္လိုက္ရေလသည္။

****************************************

ဒီကိစၥေတြ အားလံုး ဓာတ္ခဲလက္ခ်က္ဆိုတာ .. ခန္႔မွန္းလို႔ ရေလာက္ပါၿပီ။

ျဖစ္ပံုကေတာ့....

ဓာတ္ခဲသည္ ဆရာႀကီးဆိုသူ အိမ္လာလာေနသျဖင့္ အေနႀကံဳ႕ရသည္။ ဆရာႀကီးလာတဲ့အခ်ိန္ ေရွာင္ေနျပန္ေတာ့လည္း အိမ္ကပ္တယ္ဆိုတာ မရွိဘူးဆိုၿပီး အဆူခံရျပန္သည္။

ဓာတ္ခဲအေနျဖင့္ ဆရာႀကီးအေပၚ မႏွစ္ၿမိဳ႕ရတာေတာ့ ဒီအေၾကာင္းတစ္ခုတည္း မဟုတ္။

သူ႕စိတ္ထဲမွာ အလိုလို မသိုးမသန္႔ ျဖစ္ေနရ၏။ ဓာတ္ခဲေတြးပံုကေတာ့ ကေလးလူငယ္ပီပီ ရိုးရွင္းသည္။ ဘာလဲဆိုေတာ့....

“တကယ္လို႔ ဆရာႀကီးသာ တကယ့္ တရားသမားဆိုလွ်င္ ဒီေလာက္ အစားႀကီးမွာ မဟုတ္ဘူး..”ဆိုေတာ့ ေကာက္ခ်က္ပင္။

ကေလးအေတြးပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေၾကာင္းက်ဳိးဆက္ႏြယ္မႈရွိေန၏။ တစ္ခါတစ္ေလ တည့္တည့္ေတြးျခင္းက ဆင္ျခင္ေတြးေတာျခင္းထက္ ပိုထိေရာက္တတ္ေၾကာင္း သာဓကျပသည့္ သေဘာလည္းျဖစ္ေန၏။

ဒီလူႀကီးမွာ ေထာက္စရာ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ တစ္ခုခုေတာ့ ရွိရမွာပဲဟု သူတြက္သည္။

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တစ္ရက္တြင္ ဓာတ္ခဲသည္ စက္ဘီးတစ္စင္းႏွင့္ ေလွ်ာက္သြားခဲ့သည္။ သူတို႔ၿမိဳ႕နယ္ အစြန္ပိုင္းရွိ ေခ်ာင္က်ေသာ ရပ္ကြက္တစ္ခုအတြင္းသို႔ ဆိုက္ကားတစ္စီးႏွင့္ ၀င္သြားေသာ ဆရာႀကီးကို လွမ္းျမင္သည္။ အိမ္တစ္အိမ္ေရွ႕မွာ ဆိုက္ကားေပၚက ဆင္းသည္။ အိမ္ထဲက မိန္းမတစ္ေယာက္ ထြက္လာၿပီး ႀကိဳဆိုသည္။ ထိုမိန္းမ၏ အသက္မွာ ဆရာႀကီးထက္ မ်ားစြာ ငယ္ေန၏။ သမီးအရြယ္လည္း မက။

ဓာတ္ခဲ အေတြးတစ္ခုေပါက္သြားသည္။ ထိုရပ္ကြက္ထဲတြင္ သူတို႔အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိ၏။ ဒီေကာင့္ကို စံုစမ္းေတာ့ ဆရာႀကီးဆိုသူ၏ တိတ္တိတ္ပံုး ဇာတ္လမ္းကိ သိရသည္။

ဒီေနာက္မွာေတာ့ ဓာတ္ခဲ အတြက္ ဆက္လုပ္ဖို႔ လြယ္သြားၿပီ။

ဆရာႀကီး သူတို႔အိမ္လလွ်င္ တစ္ေနကုန္တတ္ေၾကာင္း သိၿပီးသား။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာႀကီးေရာက္လာေသာ တစ္ရက္တြင္ မိန္းမႀကီးထံ သြားၿပီး စာတစ္ေစာင္ ေပးခဲ့သည္။ စာထဲမွာ ဆရာႀကီး ရႈပ္ေနတဲ့ ကိစၥ သိခ်င္လွ်င္ ဘယ္အခ်ိန္လာခဲ့ပါ..ဆိုၿပီး သူ႔အိမ္လိပ္စာေရးေပးထားသည္။ မိန္းမငယ္ထံသို႔လည္း ဒီအခ်ိန္အတိုင္း ကိုက္၍ ဆရာႀကီးက ခ်ိန္းလိုက္သေယာင္သြားေျပာသည္။ ဒီလိုႏွင့္ သူတို႔အိမ္မွာ ထိပ္တိုက္ဆံုၿပီး ပြဲႀကီးပြဲေကာင္း ႏြဲၾကျခင္းျဖစ္၏။

တကယ္ေတာ့ ဆရာႀကီးဆိုသူမွာ ေဗဒင္ ယၾတာကိုလည္း ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ တတ္သူမဟုတ္။ တရားဓမၼကိုလည္း နက္နက္နဲနဲ ေလ့လာဖူးသူမဟုတ္။ တရားသမားအစစ္လည္း မဟုတ္။ အဟိတ္အဟန္႔ေကာင္းေကာင္း၊ အာ၀ဇၹန္းရႊင္ရႊင္ လိမ္ညာစားေနသူသာျဖစ္၏။

ဒါကို ဓာတ္ခဲက ေဖာ္ထုတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ ဦးကုလားတို႔ကလည္း သူ႕လက္ခ်က္မွန္း သိသည္။

သို႔ရာတြင္ သူတို႔ဘက္က ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ဘာမွ် မေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနရ၏။

ေဒၚခင္တီကေတာ့ ....

“က်ဳပ္သားေလး လွ်င္ေပလို႔ေပါ့။ ႏို႔မို႔ဆို ဘယ္အထိ အလိမ္ခံရမလဲ မသိဘူး..” ဟု

ဓာတ္ခဲကိုေတာင္ ခ်ီးက်ဴးလိုက္ေသးသည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီကိစၥမွာ ဦးကုလား သိကၡာက်ရတာေတာ့ အမွန္ပဲျဖစ္၏။ ဆရာတု ဆရာေယာင္ကို ဆည္းကပ္မိတာက တစ္ေၾကာင္း၊ သူ႕အိမ္ေပၚမွာ “အႀကီး.အငယ္” ျပႆနာျဖစ္ၿပီး ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ခဲ့ရတာက တစ္ေၾကာင္း..... သူႏွင့္ မသင့္မတင့္ျဖစ္ေနေသာ... ဦးဖိုးေျဗာ့က ဆိုလွ်င္ ....

“ဦးကုလားတို႔ လည္လွလည္လွနဲ႔ ဒီတစ္ခါေတာ့ ႏွပ္ပစ္ခံရတာပဲ။ လူက ကိုယ္ကိုယ္ကိုယ္ တယ္အထင္ႀကီးသကိုး” ဟု ကြယ္ရာမွာ ေျပာေနျခင္းက ပို၍ မခံမရပ္ႏိုင္ ျဖစ္စရာေကာင္းေလသည္။

********************************************

(ဓာတ္ခဲအေၾကာင္း ဆက္ပါမည္)

မင္းလူ

သဘာ၀က်က်...ဟာသရသ