ဆရာမႏွင့္ သူ၏တပည့္မ်ား (၁)

by Mya Than Tint on Friday, August 17, 2012 at 10:54pm ·

ဆရာမႏွင့္ သူ၏တပည့္မ်ား

မူဆယ္ေဈးသည္  ႏွင္းျမဴႏွင့္  ေတာင္ခိုးေတြၾကားမွာ သက္ဝင္လႈပ္ရွားေနသည္။ အေဝးမွၾကည့္လွ်င္  ဘာကိုမွ်  သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရ။ အုတ္အုတ္က်က္က်က္  အသံမ်ားကိုသာ ၾကားေနရသည္။ ထိုအသံမ်ားသည္ ႏွင္းျမဴေတြၾကားတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သတၱဝါၾကီးတစ္ေကာင္၏  အသက္ရႈသံႏွင့္တူသည္ဟု ထင္ရ၏။ အနီးသို႔ ေရာက္သည့္အခါတြင္မူ လူမ်ိဳးစုအဝတ္အစားအမ်ိဳးမ်ိဳးကိ

ု ဝတ္ထားသည့္ ေဈးေရာင္း ေဈးဝယ္မ်ားကို ျမင္ရသည္။ အခ်ိဳ႕က ဆိုင္ေတြ၊ကနားေတြေပၚမွာျဖစ္ျပီး အခ်ိဳ႕က ေရာင္းခ်ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္  မူဆယ္ေဈးထဲက စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္  သူႏွင့္ ေတြ႕ခဲ႔ျခင္း ျဖစ္၏။  သူ႔အမည္က  ေဒၚေအးျမင့္။ အသားျဖဴျဖဴ ၊ အရပ္ပ်ပ္ပ်ပ္၊ အသက္ကေတာ့ ေလးဆယ္ေလာက္ေတာ့ ရွိမည္ထင္သည္။ သူသည္ ေတာင္ေပၚေဒသမွ မဟုတ္။ ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္း ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕မွ ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွ ဘြဲ႕ရခဲ႔ျပီး ေတာင္ေပၚေဒသတြင္ ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္ေနသည္။ ေတာင္ေပၚေဒသသို႔ ေရာက္သည္မွာ ၾကာလွေလျပီ။  သူ႔ကို ၾကည့္ရသည္မွာ  ျမန္မာႏွင့္ပင္ မတူေတာ့။ ေတာင္ေပၚသူ  အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ႏွင့္  တူေနသည္။

အသားက ျဖဴရံုမက ပါးတြင္ ႏွင္းဆီေရာင္ ေျပးေနသည္။ အဝတ္အစားက တရုတ္ျပည္ျဖစ္ ဆြယ္တာအက်ၤ ီလက္ရွည္၊ ရွမ္းထဘီႏွင့္ ေခါင္းတြင္ခေမာက္ကို  ေဆာင္းထားကာ လည္တြင္ မာဖလာတစ္ထည္ကိုပတ္ျပီး ပခံုးႏွင့္ ေက်ာေပၚသို႔  ခ်ထားသည္။  ရုပ္ေရာ ပံုပန္းသဏၭာန္ပါ ရွမ္းအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ တူေနျပီး စကားေျပာလွ်င္ အနည္းငယ္ ဝဲေနသည္ဟုပင္ ကၽြန္ေတာ္ ထင္လိုက္မိေသးသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ရွမ္းအမ်ိဳးသမီးေဈးသည္ႏွင့္ ရွမ္းဘာသာစကားကို ေျပာေနေသးသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္မူ ေဒၚေအးျမင့္သည္ တကယ့္ရွမ္းအမ်ိဳးသမီးၾကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ခြဲမရေတာ့။

သူ႔အေတြ႕အၾကံဳကို  ေျပာျပသည္။

"ကၽြန္မ ရွမ္းျပည္နယ္ေရာက္တာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ရွိျပီ ဆရာ။ ပထမေတာ့ ေတာင္ေပၚမွာသြားျပီး စာသင္ရတယ္။  ေတာင္ေပၚဆိုတာ ဒီကေန ေတာင္ေလးငါးလံုးေလာက္ေက်ာ္ျပီး သြားရတဲ႔ ပေလာင္ရြာကေလး။ ေတာင္ေတြက ျမင့္တာေပါ့ဆရာရယ္။ ကၽြန္မတို႔ေနတဲ႔ရြာက ေပေလးေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတဲ႔ ေတာင္ေပၚကရြာကေလး။ ရြာကေလးဆိုေပမယ့္ အဲဒီေဒသမွာဆိုရင္ေတာ့ ရြာၾကီးလို႔ ေခၚႏိုင္တာေပါ့ေလ။

အိမ္ေျခႏွစ္ရာေလာက္ရွိတာကိုး။ အဲဒီေတာင္ေပၚရြာမွာ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ ေနခဲ႔ရတယ္။

ေရာက္စတုန္းကေတာ့ သိပ္ျပီး စိတ္ဓာတ္က်တာေပါ့ ဆရာရယ္။ ကၽြန္မက  ေခ်ာင္းထဲ ေျမာင္းထဲမွာ ေမြးလာတာ။  ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚသူ၊  ေတာင္ကိုျမင္ခ်င္လို႔ မျမင္ရတဲ႔ေနရာ။ ဒီေရာက္ေတာ့ ေတာင္ေတြေပၚမွာခ်ည္း  ေနရတာ။ ေရေျမေရာ၊ ရာသီဥတုေရာ၊ အစားအေသာက္ေရာ အစစအရာရာ  မတူဘူးမဟုတ္လား။ ဥပမာ ကၽြန္မတို႔ဆီက  ေဆာင္းက မခ်မ္းဘူး။ ဒီကေဆာင္းကေတာ့ အမယ္ေလး အရိုးကြဲမတတ္ပဲ။ ေဆာင္းတြင္းမွာ ေရခ်ိဳးဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္စြန္႔စားရတယ္။  အစားအေသာက္ဆိုရင္လည္း ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ ငါးပုစြန္ ေပါတယ္။ ဒီမွာ ငါးကို အရုပ္ေရးၾကည့္ရတယ္။ ဒီမွာစားရတာက ပဲပုပ္၊ မုန္ညင္းခ်ဥ္၊ မုန္ညင္းေစာ။ ဒါေတြေလာက္ပဲ စားရတယ္။ အဲ  ... ဝက္သားတို႔၊ ၾကက္သားတို႔ကေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး စားရပါတယ္။ ဒီမွာက ဝက္ေမြးၾက၊ ၾကက္ေမြးၾကေတာ့ အဲဒီအသားေတြကေတာ့ သိပ္မရွားလွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေဈးၾကီးတယ္။

ဟုတ္ကဲ႔၊ ကၽြန္မ  မိဘေတြက ဟသၤာတနဲ႔ ပုသိမ္သြား  ရထားလမ္းေပၚက ျမိဳ႕ကေလးတစ္ျမိဳ႕မွာ ကုန္စံုဆိုင္ကေလးတစ္ဆိုင္ ေထာင္ပါတယ္။ ေတာကုန္စံုဆိုင္ကေလးေပါ့ေလ။ တိုလီမိုလီ ပစၥည္းကေလးေတြ၊ အိမ္သံုးေဆးကေလးေတြ၊ ဖဲၾကိဳး၊ ဖဲျပားေတြကအစ လယ္သမားသံုးပစၥည္းေတြအထိေပါ့။ ကိုင္းခုတ္ဓားတို႔၊ နဖားၾကိဳးတို႔ ၊  ေပါက္ျပားတို႔၊ ၾကိမ္တို႔စတဲ႔  ပစၥည္းေတြေပါ့။ အေဖက တို႔ေဆြမ်ိဳးထဲမွာ ပညာတတ္တဲ႔သူ မရွိဘူး။ လယ္သမား၊ကိုင္းသမားနဲ႔ ေဈးသည္ခ်ည္းပဲ။ ဒါေၾကာင့္  ပညာတတ္ေအာင္သင္  ဆိုျပီး ကၽြန္မကို ဆယ္တန္းေအာင္ေအာင္  ျမိဳ႕မွာသင္ေပးျပီး ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို ပို႔ေပးပါတယ္။

ေက်ာင္းကထြက္ေတာ့ အေဖက ကုန္စံုဆိုင္မွာ  မလုပ္နဲ႔တဲ႔။ ကုန္စံုဆိုင္မွာ ကၽြန္မအထက္က ကၽြန္မေအာက္က ညီမေလးေတြ ရွိတယ္။ သူတို႔နဲ႔ပဲ အလုပ္လုပ္လို႔ရတယ္။ လူမလိုဘူး။ အစိုးရအမႈထမ္းအလုပ္ လုပ္လို႔ ခိုင္းတာနဲ႔ ကၽြန္မ ပညာေရးဌာနမွာ အမႈထမ္းပါတယ္။ ဝင္ဝင္ခ်င္း ကၽြန္မကို ရွမ္းျပည္နယ္ကို ပို႔လိုက္တာပါပဲ။  ခုထိ မေျပာင္းရေသးပါဘူး။ အဲ  ... တစ္ခါမွ မေျပာင္းရေသးတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ။ ေတာင္ေပၚကေန ခု ကၽြန္မ မူဆယ္ကို ေျပာင္းလာရတာေတာ့ ရွိတယ္ေပါ့။

ဒါေပမဲ႔ ရွမ္းျပည္နယ္ထဲမွာပဲ ရွိေနေသးတယ္။ ရွမ္းျပည္နယ္မွာေတာင္ တျခားေဒသမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႔ျမိဳ႕နယ္ထဲမွာပဲ ေျပာင္းရေသးတယ္။ အရင္ေတာင္ေပၚမွာတုန္းကလည္း  ကၽြန္မတို႔က မူဆယ္ျမိဳ႕နယ္ထဲမွာပဲ။ ခုလည္း မူဆယ္ျမိဳ႕နယ္ထဲမွာပဲ။ ေတာင္ေပၚကေန ေတာင္ေအာက္ေရာက္လာတာေတာ့ ရွိတာေပါ့။ ေတာကေနျမိဳ႕ေပၚ ေရာက္လာတာေတာ့ ရွိတာေပါ့။

ေက်ာင္းဆရာမဘဝကို ကၽြန္မ  ေပ်ာ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ကၽြန္မမိတ္ေဆြေတြကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာမဘဝမွာ မေပ်ာ္ဘူးဆိုျပီး ထြက္သြားၾကပါတယ္။ သူတို႔က ေက်ာင္းဆရာဆိုတာ လစာကလည္း မျဖစ္စေလာက္၊ လုပ္ရတဲ႔  အလုပ္ကလည္း သိပ္တာဝန္ၾကီးေတာ့ မလုပ္ခ်င္ၾကဘူး။ ဒါကေတာ့ သူတို႔ အျမင္ေပါ့ေလ။ သူတို႔က ဒီျပင္ဝန္ထမ္းေတြက ရံုးကေနလစ္လို႔ရတယ္။  ေက်ာင္းဆရာကေတာ့ ေက်ာင္းကေနျပီး  လစ္လို႔လည္းမရ။ သူက အတန္းထဲမွာ စာသင္ေနရျပီး အတန္းကိုထိန္းေနရေတာ့ အလုပ္ခြင္မွာ သူမရွိရင္ ျဖစ္ကို မျဖစ္တဲ႔ေနရာ မဟုတ္လား။

ျပီးေတာ့ ျမိဳ႕မွာမဟုတ္ဘဲ ေတာမွာေနရေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္က ထြက္သြားၾကတယ္။ ကၽြန္မ  သူငယ္ခ်င္း တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ဒီမွာတင္ပဲ  အိမ္ေထာင္က်ျပီး ဟိုဘက္နဲ႔  ဒီဘက္နယ္စပ္ ကုန္ကူးလို႔ ေတာ္ေတာ္ဟန္က်ျပီး ၾကီးပြားသြားၾကတယ္။ လူဆိုတာ ကိုယ့္အျမင္နဲ႔ကိုယ္ေပါ့ ဆရာရယ္။

ကၽြန္မကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ကို ဝါသနာကိုပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကတည္းက ကစားရင္ ကိုယ္က ေက်ာင္းဆရာမလုပ္တမ္း ကစားတယ္။ အေဖကလည္း ဒါေၾကာင့္မို႔ ကၽြန္မကို ေက်ာင္းဆရာမလုပ္ခိုင္းတာ။ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ရတာကို ေပ်ာ္တယ္။

ခုဆိုရင္ ဒီနယ္တစ္ဝိုက္မွာ ကၽြန္မသင္ေပးလို႔ စာတတ္သြားတဲ႔ ကေလးေတြ အမ်ားၾကီးရွိသြားျပီ။ တခ်ိဳ႕လည္း  ေကာလိပ္ေတြ ဘာေတြကိုေရာက္လို႔ အလုပ္အကိုင္နဲ႔ ျဖစ္ကုန္ျပီ။ ကၽြန္မမွာ တပည့္ေတြမ်ားလြန္းလို႔ တခ်ိဳ႕ကို မွတ္ေတာင္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ သူတို႔က ေျပာျပေတာ့မွ မွတ္မိေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္  နာမည္ေတြကို အကုန္မမွတ္မိဘူး။ သီတင္းကၽြတ္တို႔ ဘာတို႔ဆိုရင္ ကၽြန္မကို လာကန္ေတာ့ၾကတယ္။

တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းေတြမွာ ျပႆနာေကာင္ေလးေတြ ရွိတတ္တယ္ ဆရာ။ သူတို႔နဲ႕ေတြ႕ရင္ သူတို႔ကို  ကၽြန္မ ဆံုးမ  သြန္သင္ႏိုင္တယ္။ ကၽြန္မ ဆံုးမသြန္သင္လိုက္လို႔ လူေကာင္းေလးေတြ ျဖစ္သြားတယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မသိပ္ဝမ္းသာတယ္။ ကၽြန္မအလုပ္ဟာ အင္မတန္ ကုသိုလ္ရတဲ့အလုပ္ပါလားလို႔ ေတြးမိရင္ ကၽြန္မ ၾကည္ႏူးတယ္။ ဒါဟာ ေက်ာင္းဆရာဘဝရဲ႕  အရသာ၊ ေက်ာင္းဆရာဘဝရဲ႕ စည္းစိမ္လို႔ပဲ ကၽြန္မျမင္တယ္ေလ။

ဆရာမႏွင့္ သူ၏တပည့္မ်ား (၂) 

(ကလ်ာမဂၢဇင္း၊ ေမ၊ ၁၉၉၃)

ျမသန္းတင့္

"ျမသန္းတင့္ - ေခတ္ျပိဳင္ရုပ္ပံုလႊာမ်ား"

မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။