ႀကယ္တစ္ပြင ့္ေမြးဖြားေပးၿခင္း

ျပတင္းေပါက္မွ တိုက္ခတ္လာေသာ ေလမ်ားသည္ အျပင္ပတ္၀န္းက်င္မွတဆင့္ ကြၽန္ေတာ္စာေရးေသာ စားပြဲခံုႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္အား ျဖတ္သန္း၀င္ေရာက္တိုက္ခတ္သြား ၏။ ေဆာင္းတြင္ ေအးစိမ့္စိမ့္ေလေအး ဒဏ္က ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုး ၾကက္သီးေမြးညွင္းမ်ား ထသြားေအာင္ ေအးသြားသည္။ေရးလက္စစာကို ရပ္တန္႕ရင္း အေႏြးထည္လက္ရွည္တစ္ထည္အား ကၽြန္ေတာ္ကာက္၀တ္လိုက္သည္။ ျပတင္းေပါက္အျပင္ ဘက္သို႕ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေဆာင္းတြင္းျမဴမႈန္မ်ားေဖြးေဖြးႏွင့္ ေမွာင္မိုက္မိုက္ ညတစ္ည၊ ေကာင္းကင္ ထက္တြင္ ၾကယ္ေလးမ်ား မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္။ ညဦးပိုင္းကတည္းက စာေရးစားပြဲ ခံုေပၚသို႕ ထိုင္လိုက္သည္မွာ ယခုပင္သန္းေခါင္ယံ(၂း၀၀)နာရီပင္ရွိေတာ့မည္။ အိမ္တံခါးကိုဖြင့္၍ ၿခံ၀န္းထဲသို႕ ကၽြန္ေတာ္ဆင္းလိုက္၏။ လြတ္လပ္ေသာေဆာင္းတြင္း ၏ ျမဴမႈန္ျမဴႏွင္းမ်ားၾကားရွိ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္အရသာကို ခံစားရင္း ေကာင္းကင္ေပၚ သို႕ေမာ္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ လင္းလက္ေနေသာၾကယ္ေလးမ်ား မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ ေလးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ ရၿမဲျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ ၾကယ္ေလးမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္အ၀င္စားဆံုး ျဖစ္သည္။
                   *****************************************************

          ၾကယ္ဆိုသည့္အရာမွာ ကြၽန္ေတာ္သိသေလာက္ ရဲရဲေတာက္ ပူေလာင္ေနတဲ့ ဓာတ္ေငြ႕ေတြနဲ႕ အလြန္ႀကီးမားေသာ အလံုးႀကီးတစ္လံုးပင္။ စၾက၀ဠာတစ္ခုလံုးတြင္ ၾကယ္ေပါင္း 20²² (ဘီဘီယံ)ေလာက္ ရွိႏိုင္ၿပီး ထိုပမာဏထက္လည္း မ်ားႏိုင္သည္ဟု ပညာရွင္ေတြဆိုၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕မ်က္စိျဖင့္ျမင္ရေသာ ၾကယ္ေလးမ်ား တလွ်ပ္လွ်ပ္ေတာက္ပေနျခင္းသည္ မီးလွ်ံအလံုးေတြျဖစ္ ေနျခင္းျဖစ္၏။ ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစား မိသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ထင္ရွာေက်ာ္ၾကားသူမ်ားကို ၾကယ္ပြင့္ ဟုေခၚၾကသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲ……။ ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕ဆံုဖူးသည္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ပတ္၀န္းက်င္ရွိ ၾကယ္ပြင့္အနည္းငယ္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။

လင္းလက္ေတာက္ပတဲ့ ၾကယ္ပြင့္တိုင္းဟာ သူ႕ပတ္၀န္းက်င္ကို အလင္းေပးႏိုင္စြမ္းရွိခ်င္မွရွိမယ္။
          သူႏွင့္ဆံုေတြ႕ရသည့္အခ်ိန္သည္ သူသည္ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္ရွင္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေန သည္။ ျမန္မာင္ငံမီဒီယာေလာကတြင္ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားေသာသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး သူ႕အားေလး စားၾကည္ညဳိသာသူ အမ်ားအျပားပင္။ သူသည္ ထင္ရွားေသာ ၾကယ္တစ္ပြင့္ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္သူ႕၏လုပ္ငန္းတြင္ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္တစ္ခုအား လုပ္ကိုင္ရသည္။ တစ္ရက္(၂)နာရီစာပင္ျဖစ္ သည္။ မွတ္မွတ္ရရရွိေနေသးသည္ သူ၏ရုံးခန္းထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ့္အားအင္တာဗ်ဴးေန႕တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ပင္။

“မင္းနာမည္…..”

“လင္းညဳိပါခင္ဗ်ာ…..”

“အသက္က….”

“22ပါခင္ဗ်…”

“မိန္းမရွိလား…”

          သူေမးေသာေမးခြန္းေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္မိသည္။ သူကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပင္။ သူ၏မ်က္ႏွာအေနအထားသည္လည္း တင္းမာလြန္းလွသည္ဟုကြၽန္ေတာ္ထင္မိသည္။

“မရွိပါဘူးခင္ဗ်ာ…”

“ဘယ္မွာေနတာလဲ….”

“သဃၤန္းကြၽန္းမွာခင္ဗ်…”

“အဲသည္နားပတ္၀န္းက်င္က ငါကိုသိတဲ့သူေတြခ်ည္းဘဲ….။ မင္းပတ္၀န္းက်င္မွာ ငါ့ကိုသိတဲ့သူရွိလား..”

          ကြၽန္ေတာ္တစ္ခ်က္ငိုင္သြားသည္။ သူ႕ကိုသိတဲ့သူ။ သူကႏိုင္ငံေက်ာ္ၾကယ္တစ္ပြင့္ ဒါေပမယ့္မသိတဲ့သူ လည္းရွိဦးမည္ဆိုတာ သူသိမွသိပါေလစ။ ဥပမာ စာေပနဲ႕ေ၀းေသာသူမ်ားဆို သူ႕အားသိခ်င္မွသိလိမ့္မည္။

“ဒါေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မသိဘူးခင္ဗ်….”

          ကြၽန္ေတာ္အေျဖမွန္သည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ထင္ပါသည္။ သူ႕ကိုသိတဲ့သူမ်ားအား သူကိုယ္တိုင္ေတာင္မသိ ႏုိင္ဘဲ သူမဟုတ္တဲ့ကြၽန္ေတာ္ကေရာ သိပါ့မလား…။ သူ႕မ်က္ႏွာကြၽန္ေတာ္တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ အေျဖမရေသာမ်က္ႏွာမ်ဳိးျဖစ္သြားသည္။

“ဘယ္အခ်ိန္ေတြ လုပ္ခ်င္လဲ…”

“တစ္ရက္ကို(၂)နာရီ….. စေန၊တနဂၤေႏြပိတ္ရက္လိုခ်င္ပါတယ္ခင္ဗ်”

“မင္းကငပ်င္းပဲ…..”

“ဗ်ာ….”

          သူေျပာလိုက္ေသာစကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္အနည္းငယ္ေဒါသထြက္သြားမိသည္။
“ဘာလို႕ရက္ျပည့္မလုပ္ခ်င္တာလဲ….”

“ကြၽန္ေတာ္တာ၀န္ယူရတဲ့အပိုင္းက အခ်ိန္ျပည့္၊ရက္ျပည့္မလိုဘူးထင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အားတဲ့ရက္ေတြမွာ ကြၽန္ေတာ္သင္တန္းေလးေတြတက္ခ်င္ေသးတယ္…”

          ကြၽန္ေတာ္ေျဖလိုက္ေသာစကားေၾကာင့္ သူတစ္ခ်က္ေတြေ၀သြားသည္။

“ဒါဆိုမနက္ျဖန္အလုပ္စဆင္းေတာ့”

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ”

          ႏိုင္ငံေက်ာ္ၾကယ္တစ္ပြင့္ႏွင့္ကြၽန္ေတာ္စတင္ေတြ႕ဆံုျခင္း၏ အစပင္။

                             *****************************************

          ရုံးသို႕ေရာက္တုိင္း ကြၽန္ေတာ္မျမင္ခ်င္ေသာ ျမင္ကြင္းမ်ားကို ျမင္ရျခင္းသည္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ စိတ္ညစ္ညဴးစရာပင္။ ကိုယ္ႏွင့္မဆိုင္ေသာ္လည္း ျမင္ေနရေသာျမင္ကြင္းသည္ ကြၽန္ေတာ္၏စိတ္ခံစားခ်က္ႏွင့္ မႏွစ္ၿမိဳ႕မိေခ်။ ရုံးခန္းထဲတြင္ ရုံး၀န္ထမ္းမိန္းကေလးမ်ားစြာရွိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ေလးစားရေသာ သူသည္ လက္သည္း၊ေျခသည္းမ်ားကို ကိုယ္တိုင္မညွပ္ ရုံး၀န္ထမ္းမိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္မွ ညွပ္ေပးရသည္။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ လူလူခ်င္းကို ႏွိမ္ခ်ခိုင္းလိုက္တာဟုသာ ျမင္မိသည္။ ထိုျမင္ကြင္းမ်ဳိးသည္ ျမင္ရဖန္မ်ားလာေသာ္လည္း ရိုးမသြားေခ်။

“လင္းညဳိ မင္းကိုဆရာေခၚေနတယ္….”
          ကြၽန္ေတာ္အခန္းထဲ၀င္လိုက္စဥ္ သူသည္ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ကို ဖတ္ေနသည္။

“ေဟ့ေကာင္ မွင္စာ…. ငါ့ကိုဒီပစၥည္းေလး၀ယ္ေပးဦး….”

          မွင္စာ…မွင္စာဟုသူ႕ႏႈတ္မွထြက္လိုက္ေသာစကားလံုးေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္သိမ္ငယ္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ နာမည္ရွိသည္။ သူ႕တြင္လည္းနာမည္ရွိသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ခႏၶာကိုယ္ အနည္းငယ္ညွက္သည္ ဒါေပမယ့္ အရပ္မွာ သူ႕ထက္ပင္ ရွည္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ နာမည္ရွိရက္ႏွင့္ သူဘာေၾကာင့္နာမည္ဖ်က္ေခၚရသနည္း…။ သူသည္ပညာတတ္ၾကယ္တစ္ပြင့္ လူတစ္ေယာက္အား စကားတစ္ခြန္းေျပာလိုက္လွ်င္ ထိုလူတစ္ေယာက္အေပၚ မည္သို႕အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈရွိသြားမည္ကို သူသိမွသိရဲ႕လား….။ ေၾသာ္….ၾကယ္တစ္ပြင့္ဟုသာ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲတြင္ေရရြတ္မိလိုက္သည္။

          ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ထင္ရွားတဲ့ၾကယ္တစ္ပြင့္ႏွင့္ေတြ႕ဆံုျခင္းသည္ လတစ္လ၏ကုန္ဆံုးရက္မွာပင္ အဆံုးသတ္ခဲ့သည္။ သူ၏လက္ေအာက္တြင္ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ရေသာ အသိမ်ားစြာ ရရွိခဲ့သည္။ ထင္ရွားေသာၾကယ္ပြင့္တိုင္း လင္းလက္မေတာက္ပၾကေခ်။ ေကာင္းကင္ယံမွ ၾကယ္ပြင့္မ်ားအား ေတြ႕ျမင္ရေသာေနရာတြင္သာ ျမင္ႏိုင္ရ်္ ထိုၾကယ္ပြင့္မ်ားအား မျမင္နိုင္ေသာေနရာမ်ားလည္းရွိလိမ့္မည္။ လင္းလက္ေတာက္ပေသာ ၾကယ္ပြင့္တိုင္းသည္လည္း သူတို႕ပတ္၀န္းက်င္အား အလင္းမေပးႏိုင္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္သိခဲ့သည္။ ထိုရုံးႀကီး၏ျပင္ပသို႕ေရာက္ေရာက္ျခင္းပင္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ေရရြတ္မိလိုက္သည္။
“ငါလည္း ၾကယ္တစ္ပြင့္ျဖစ္ႏိုင္တယ္…” ဆိုသည္ပင္။

                             *************************************

အခ်ဳိ႕ၾကယ္ေတြဟာ မထင္ရွားေပမယ့္ တစ္ပါးသူကိုအလင္းေပးႏိုင္ၾကတယ္။

          ကြၽန္ေတာ္အလုပ္မွ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အိမ္ေရွ႕တံခါး၀မွာ ညွပ္ထားတဲ့ အလွဴခံျဖတ္ပိုင္းေလးကို ေတြ႕လိုက္ရ၏။ လစဥ္လွဴေနက် အလွဴခံျဖတ္ပိုင္းေလးပင္။ လမကုန္ေသးခင္ ဆရာ့ဆီမွေရာက္ေရာက္လာ ေသာ အလွဴခံျဖတ္ပိုင္းေလးျဖစ္သည္။ ဗုဒၶဘာသာ သာသနာ ျပန္႕ပြားေရးအသင္း ဟုပံုႏွိပ္စာသားေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္လက္ျဖင့္ ပြတ္သပ္ၾကည့္မိသည္။ အလွဴခံျဖတ္ပိုင္းေလး၏ ယာဘက္အေပၚေထာင့္တြင္ (၃၉)ႀကိမ္ ဟူေသာ ဆရာ့၏လက္ေရးအား ကၽြန္ေတာ့္ေတြ႕ရသည္။ တစ္လကို လစဥ္က်ပ္ေငြ(၁၀၀၀)လွဴတာ (၃၉)ႀကိမ္ေျမာက္ရွိသည္ကို ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ျပန္အံ့ၾသမိသည္။ လခစားဘ၀ႏွင့္ အလွဴအႀကီး ႀကီးမလွဴႏိုင္ေသးေပမယ့္ ပီတိေတာ့ျဖစ္မိသည္။

          ဆရာ….ကၽြန္ေတာ့္၏ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္တကၠသိုလ္၀င္တန္း ျပင္ပေျဖဆိုေသာႏွစ္တြင္ ဆရာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ အေပၚယံ အျပင္ပန္းအေဆာင္အေယာင္ေတြ ဆရာ့ဆီမွာ မေတြ႕ရေပ။ ယခုတိုင္ေအာင္ပင္ ဆရာ့ဆီမွာ ဖုန္းတစ္လံုးေတာင္မရွိေပ။ ဆရာ့နံေဘးတြင္ေတာ့ တပည့္တပန္းေျမာက္မ်ား စြာရွိသည္။ ဆရာသည္ ဗုဒၶဘာသာ သာသနာ ျပန္႕ပြားေရးအသင္းအတြက္ အလွဴေငြအား အလုပ္လုပ္ေသာ တပည့္မ်ားထံမွ တစ္လတစ္ႀကိမ္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေကာက္ခံသည္။ ဆရာ့ေဘးတြင္ ဆရာအိမ္တြင္ မိဘအိမ္သိုက မျပန္ဘဲ(တစ္ခါတစ္ရံမွသာ ျပန္ေလ့ရွိသည္။) Guide လုပ္ေနေသာ တပည့္မ်ားစြာရွိသည္။ အခ်ဳိ႕မတတ္ႏိုင္ေသာ တပည့္မ်ားအား အျခားသင္တန္းမ်ားအား တတ္ေရာက္ေစသည္။ တပည့္မ်ားေပၚတြင္ ျပန္ရယူလိုေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိသည္ကို ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕ျမင္ရသည္။ ဆရာ့ေက်ာင္းသို႕ ကြၽန္ေတာ္သြားတိုင္း ဆရာသည္ ယခင္အတိုင္းမေျပာင္းလဲဘဲ ရွိေနသည္။ ၀ဖိုင့္ဖိုင့္ခႏၶာကိုယ္ ၊ (၃-၄)ထည္သာရွိေသာ ရွပ္အက်ီ ၤ အႀကီးႀကီး ၊ အၿမဲတမ္းတပ္ဆင္ထားေသာ မ်က္မွန္ထူထူတစ္လက္ပင္ျဖစ္သည္။

          အလုပ္ပိတ္ေသာရက္တြင္ အနညး္ငယ္အားသည္ႏွင့္ အလွဴေငြေပးရန္ ကၽြန္ေတာ္ဆရာ့ေက်ာင္းဘက္ သို႕ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဆရာ့ေက်ာင္း၀င္၀င္ခ်င္းပင္ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းတက္စဥ္ကာလကတည္းက ရွိေနေသာ သံဇကာတံခါးေလး။ တံခါးေပၚဘက္သို႕ လက္ထည့္ကာ ဂ်လက္ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။ အေဆာင္အေယာင္မရွိ ၊ ႏုိင္ငံေက်ာ္လည္းမဟုတ္ ၊ ထင္လည္းမထင္ရွား သို႕ေပမယ့္ ဆရာသည္ သူ႕ပတ္၀န္းက်င္ကို အလင္းေပးႏိုင္ေသာ ၾကယ္တစ္ပြင့္ျဖစ္သည္။

                             *************************************

အခ်ဳိ႕လင္းလက္ေသာၾကယ္ပြင့္ႀကီးမ်ားသည္ သူ႕ပတ္၀န္းက်င္အား အလင္းေပးသည္ဟု နာမည္တပ္ကာ အေယာင္ေဆာင္ထားၾကသည္။
          ကၽြန္ေတာ္၀ါသနာပါေသာအလုပ္ ထိုအလုပ္ေၾကျငာသင္ပုန္းအား ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လိုက္ျခင္းပင္ ထိုေက်ာင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္စာရြက္စာတမ္းမ်ား တင္ခဲ့သည္။ ေၾကျငာသင္ပုန္းတြင္ Computer Lecturer အလိုရွိသည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လိုက္ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထိုေက်ာင္း၏ အင္တာဗ်ဴးအခန္းထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ရွိေနၿပီ။

“ဘာေတြသင္ႏိုင္လဲ……”

“i-office, Graphic Design, Advanced Excel, DTP ေတြေတာ့သင္ႏိုင္ပါတယ္…”

“လစာက ဒီမွာတစ္သိန္းအထက္ေရးထားတယ္ေနာ္…. ဦးတို႕ဆီမွာ ၀င္လာတဲ့လူတိုင္းကို ေျခာက္ေသာင္းကပဲ စေပးတာပါ…”

          ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ ဘုရားတမိလိုက္သည္။ လူစည္ကားရာလမ္းဆံုတြင္ဖြင့္ထားေသာ သင္တန္း ေက်ာင္းႀကီး ရုိးရုိးရုံ၀န္ထမ္းလည္းမဟုတ္ဘဲ ကြန္ပ်ဴတာဆရာတစ္ေယာက္အား ေျခာက္ေသာင္းေပးသည္ ဆိုသည့္စကားမွာ ယံုတမ္းသဖြယ္ျဖစ္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ႏႈတ္မွ စကားတစ္ခြန္းသာ ထြက္သြားသည္။

“အဲေလာက္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး…..”

          ကြၽန္ေတာ္ေျပာလိုက္ေသာအခါ ထိုလူမွာ တစ္ခ်က္ေတြသြားသည္။ ထုိလူေျပာေသာ ေလယူေလသိမ္း အား နားေထာင္ၾကည့္ေသာအခါ ရခိုင္လူမ်ဳိး ျဖစ္မည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ခန္႕မွန္းမိ၏။

“ဦးတို႕က ပညာေရးဆိုေတာ့ ၀ါသနာပါလို႕လုပ္တာေလ… ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အရႈံးခံၿပီးလုပ္တာေပါ့….. လစာအမ်ားႀကီးမေပးႏိုင္တာပဲ…ဒီအလုပ္ကိုလည္း ၀ါသနာအရသာ လုပ္တာပါ..။ ညီေလး CVမွာလည္း Vlumteer လုပ္ဖူးတယ္ဆိုေတာ့ သေဘာက်တယ္ေလ….”
          ပညာေရးကို ၀ါသနာပါသည္ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အံ့ၾသသြားသည္(ခဏတာ စကားေက်ာ့ကြင္းထဲ သက္ဆင္းမိျခင္းပင္ျဖစ္သည္။) သည္လိုႏွင့္ လစာ(၈၀၀၀၀)ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ထိုအလုပ္တြင္လုပ္ျဖစ္သြားသည္။ ၀ါသနာ ၊ ပညာေရး ဆိုေတာ့ အေရျခဳံေနာက္တြင္ ဦးေႏွာက္ေဖာက္စားသည့္ အက်င့္ပ်က္မႈမ်ားရွိမွန္း ကြၽန္ေတာ္ေနာက္က်မွ သိခဲ့ရေတာ့သည္။

          ပထမဆံုးအလုပ္ဆင္းရက္ျဖစ္သည္။ ဆရာအသစ္ဆိုေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ္၀င္ရမည့္ အတန္းမ်ား မရွိေသးေပ။ လြတ္ေနေသာ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးတြင္ ၀င္ထုိင္လုိက္ကာ စာသင္ရမည့္ သင္ရုိးမ်ားကို ထုတ္ေနလိုက္သည္။

“ဆရာ….”
          ေက်ာင္းမွစာေရးမျဖစ္သည္။
“ဟုတ္…ေျပာပါ….”

“ဆရာႀကီး(သူေဌး)ကေလ စာသင္ဆရာအတန္းမရွိရင္ ကြန္ပ်ဴတာေတြကို(Maintenance) ျပင္ေပးပါလားတဲ့”

          ကြၽန္ေတာ္တစ္ခ်က္ေတြေ၀သြားသည္။ ပထမဆံုးရက္ ကြၽန္ေတာ္အလုပ္မရွိေပမယ့္ သင္ရုိးေတြထုတ္ ေနသည္။ စာသင္ဖို႕မရွိလွ်င္ ရွိတဲ့အရာခိုင္းမည္ဆိုသည့္ ပံုစံမ်ဳိးပင္။ အမွန္တကယ္ဆိုလွ်င္ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း၏ ကြန္ပ်ဴတာျပင္သမားဆိုတာ သီးသန္႕ရွိသင့္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲရွိမာနက အနည္းငယ္ ႏႈိးထလာသည္။

“အဲဒါေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးထင္တယ္…”

“ဘာကိုလဲဟင္….”

          ကြၽန္ေတာ္ေျပာသည့္စကားအား မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ျပန္ေမးလိုက္ေသာ စာေရးမကို ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္လိုက္သည္။

“ကၽြန္ေတာ္ဒီမွာ အလုပ္လာလုပ္တာ ကြန္ပ်ဴတာသင္ၾကားသူ (Computer Lecturer) ပါ ၊ ကြၽန္ေတာ္ ကြန္ပ်ဴတာျပင္တဲ့သူ (Computer Maintenance) မဟုတ္ဘူးေလ..၊ ဒါေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္မလုပ္ေပးႏိုင္ပါဘူး ကၽြန္ေတာ္သာ ကြန္ပ်ဴတာျပင္ခ်င္ရင္ ကြန္ပ်ဴတာပဲျပင္စားေတာ့မွာေပါ့ စာသင္ခ်င္လို႕ ဒီမွာလာလုပ္တာပါ..”

          စာေရးမတစ္ခ်က္တြန္႕သြားသည္။

“ဒါဆို ဆရာႀကီး(သူေဌး)ကို သြားေျပာလိုက္ဦးမယ္…”

          အမွန္ေတာ့ေျပာစရာကိုမရွိေတာ့ပါ။ အစကတည္းက ထိုဆရာႀကီးဆိုသည့္ သူေဌးသည္လည္း ခိုင္းစရာပင္ မလိုပါ။ စာေရးမလည္း ေနာက္ထပ္မလာေတာ့ပါ ထိုေန႕မွစရ်္ ထိုျပသနာ ေျပလည္သြားသည္။

“ကြန္ပ်ဴတာႏွစ္လံုးပ်က္ေနတယ္…ျပင္ေပးပါဦး…”

          ေက်ာင္းသားမ်ား စာသင္ခန္းထဲေရာက္ေနၿပီ။ ကြန္ပ်ဴတာႏွစ္လံုးက ပ်က္ေနသည္။ ထိုပ်က္ေနသည့္ အေၾကာင္းအားလြန္ခဲ့သည္ တစ္ပတ္ကမွ ကြၽန္ေတာ္အသိေပးထားသည္။ သို႕ေသာ္လာမျပင္ေသး ေက်ာင္းသား ႏွစ္ေယာက္မွာ မ်က္ႏွာပ်က္ေနၾကသည္။ ေက်ာင္းအပ္လက္ခံကာ သင္တန္းေၾကးသိမ္းၿပီးရင္ သူတို႕အလုပ္ၿပီးၿပီလားဟုပင္ ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိသည္။ ေက်ာင္းသားဘက္အား တစ္ခ်က္လွည့္မၾကည့္ေပ။

“ဆရာ အင္တာနက္၊အီေမးလ္ပါတယ္ေနာ္…. ကြၽန္ေတာ္တို႕ကိုသင္ေပးမွာလား…”

          ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္စကားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ေတြေ၀သြားသည္။ သည္ေက်ာင္းတြင္ အင္တာနက္ မရေခ်။ အို…. အင္တာနက္လုိင္းမခ်ိတ္ထားဘဲ ဘာေၾကာင့္ ေၾကာ္ျငာစာရြက္မွာ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ကာ အင္တာနက္ ၊ အီးေမးလ္ပါသင္ေပးမယ္လို႕ ရုိက္ႏွိပ္ထားသလဲ……..။ အခ်ဳိ႕ၾကယ္မ်ားသည္ သူတို႕အလင္းေပးသည္ဟု ေၾကာ္ျငာကာ အေယာင္ေဆာင္ထားၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္လည္း အေယာင္ေဆာင္ၾကယ္တစ္လံုးႏွင့္ ေတြ႕လိုက္ရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထိုအေယာင္ေဆာင္ၾကယ္သည္ အျခားၾကယ္မ်ားထက္ပင္ဆိုးရြားေသာ ၾကယ္တစ္လံုးပင္ျဖစ္သည္။

                             ********************************

          ကြၽန္ေတာ္တို႕ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ၾကယ္ပြင့္မ်ားစြာရွိပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္အပါအ၀င္အားလံုးသည္လည္း ၾကယ္မ်ားပင္ျဖစ္ၾကသည္။ သို႕ရာတြင္ အလင္းေပးႏိုင္ေသာ ၾကယ္တစ္ပြင့္ေမြးဖြားဖို႕ရာ ခက္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕အားလံုးသည္ ၾကယ္ပြင့္မ်ားျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕သည္ ပတ္၀န္းက်င္အား အလင္းေပးႏိုင္ရမည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္လည္း အလင္းေပးႏိုင္ေသာ ၾကယ္တစ္ပြင့္ျဖစ္ဖို႕ အရွိန္ယူၿပီး အားေမြးေနဆဲပင္……….။



စူးရွ

                                                                      ကုိတင့္