ဆရာ (ဦး) ေအာင္သင္းစာေပေဟာေျပာပြဲႏွင့္ က်ေနာ့္အေတြးစမ်ား

by Ko Thaung on Wednesday, January 25, 2012 at 4:30pm

ဖိုးထက္၊ ဇန္န၀ါရီ ၂၄၊ ၂၀၁၂

ဒီေန႔ တနဂၤေနြ ပိတ္ရက္မွာ ဆရာၾကီး ဦးေအာင္သင္း၏ စာေပေဟာေျပာပြဲသို႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ႏွင္႔ အတူ သြားျဖစ္ခဲ႔သည္။ စာေပေဟာေျပာပြဲမ်ားကို အြန္လိုင္းမွ၊ ကက္ဆက္မွ၊ စီဒီမွ တဆင္႔ စာေရးဆရာမ်ိဳးစံု ေျပာ ေဟာတာကို နားေထာင္ဘူးသျဖင္႔ မစိမ္းေပမယ္႔ အျပင္မွာ လူအရွင္လတ္လတ္ၾကီး ေဟာတာကို နားေထာင္တာက လက္ခ်ိဳးေရတြက္လွ်င္ လက္တစ္ဖက္ မျပည္႔ခ်င္။


          အထူးသျဖင္႔ က်ေနာ္ က ဆရာၾကီး ဦးေအာင္သင္း၏ စာေပတပည္႔လို႔ ေျပာလွ်င္ရမည္။ ဆရာၾကီး အျမဲေျပာတတ္ေသာ သူ၏ စာသင္တစ္ပည္႔ႏွင္႔ စာေပတပည္႔ ႏွစ္မ်ိဳးရိွရာမွာ က်ေနာ္က စာေပတပည္႔ထဲမွာ ပါ၀င္သည္။ ဆရာၾကီး၏ မ်ိဳးဆက္သစ္တို႔ တိုးတက္ရစ္ဖို႔ စာေပေဟာေျပာပြဲ အေခြမ်ားကို ကက္ဆက္မွ တစ္ဆင္႔ နားေထာင္မိကတည္းက ဆရာၾကီး၏ စာေပတပည္႔ တစ္ေယာက္ျဖစ္သြားေတာ႔သည္ ဆိုလွ်င္ ပိုမွန္မည္။ “ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံေတာ္ၾကီး သံယံဇာတ ေပါၾကြယ္၀ပါတယ္..ဘာေတြ ညာေတြ ေလွ်ာက္ေအာ္မေနနဲ႔..ေရနံ ဖင္ခုထိုင္ထား..မတူးတတ္ အလကားဘဲ..တူးတတ္တဲ႔ ပညာတတ္ ေတြက ေရွ႕ကသြား..ျမန္မာေတြက ေပါက္တူး ေပါက္ခၽြန္းေတြကိုင္ၿပီး ေနာက္ကေန ကၽြန္မ်ိဳးေဟ႔ တို႔ဗမာ” ဆိုသည္႔ ရဲရဲေတာက္ ေဟာေျပာခ်က္ကို က်ေနာ္က သေဘာက်သည္။ ဆရာ႔ႏွယ္႔ ေျပာဘဲ ေျပာတတ္ပေလဆိုၿပီး နာလိုခံခက္ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းခံစားမိဘူးခဲ႔သည္။

          “စစ္သူၾကီး မဟာဗႏၶလေလာက္ ဘယ္သူ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ရိွမလဲ၊ ဘယ္သူ သူ႔ေလာက္ သတၱိေကာင္းမလဲ၊ ဒါေပမယ္႔ ေရႊထီးၾကီး တ၀င္း၀င္းနဲ႔ လုပ္ေနတံုး ဟိုက “ထံုး” ဆိုေတာ႔ ေသေရာ..ကိုယ္ကမွ ျပန္မထံုးႏိုင္ဘဲကိုး ေသမွာေပါ႔..သမိုင္းမွာေတာ႔ ျမန္မာတို႔သည္ နယ္ခ်ဲ႕ အဂၤလိပ္ကို ရြပ္ရြပ္ခၽြန္ခၽြန္ တြန္းလွန္တိုက္ခိုက္ပါေသာ္လည္း လက္နက္အင္အားမမွ်တသျဖင္႔ ရွံဳးရသည္ ဘာ ညာဆိုၿပီး သမိုင္းလွေအာင္ ေလွ်ာက္ေရးမွာေပါ႔..တကယ္က ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္းေရးၾကေၾကးဆို ျမန္မာတို႔သည္ ပညာမတတ္သျဖင္႔ အဂၤလိပ္ကို ရွံဳးေလသည္..” ဆိုသည္႔ ေျပာေဟာခ်က္သည္ က်ေနာ္႔အတြက္ အေတြးသစ္၊ အျမင္သစ္။

          ဆရာၾကီး၏ စာေပအေရးအသား စာအုပ္မ်ားကို အမ်ားအျပား ဖတ္ဘူး၊ ႏွစ္သက္ဘူးေပမယ္႔ အျပင္မွာ ဆရာၾကီးကို တစ္ခါမွ မေတြ႔မၾကံဳဘူး။ စာေရးဆရာေတြဆိုတာလဲ ရုပ္ရွင္မင္းသားေတြလို ရုပ္ျပစားရေသာ လူတန္းစားမဟုတ္သလို ထိုစာေရးဆရာ၏ စာေပအေရးအသား၊ အေတြးအျမင္၊ အႏုပညာအဆင္႔အတန္းကသာ ပိုမိုအေရးၾကီးသည္ဟု ခံယူမိေသာ က်ေနာ္႔အတြက္ ဆရာၾကီးကို ေတြ႔ဖို႔ ဘယ္တံုးကမွ မၾကိဳးစားမိခဲ႔ေပ။ ဓာတ္ပံုေတြႏွင္႔ဘဲ ရင္းႏွီး သိကၽြမ္းသည္။

          သို႔ေသာ္ စကၤာပူမွာ ဆရာၾကီး၏ စာေပေဟာေျပာပြဲရိွသည္ဆိုသည္႔ သတင္းရရိွေသာအခါ က်ေနာ္႔မွာ တအံ႔ႀသၾကီး အံ႔ႀသရေတာ႔သည္။ ဆရာၾကီး အသက္ ၈၅ ျပည္႔ေတာ႔မည္။ ၈၅ ႏွစ္ဆိုသည္႔ အဘိုးၾကီး အရြယ္ႏွင္႔ မပူမပင္ မေၾကာင္႔မၾက ေနလို႔ရသည္႔ အခ်ိန္မွာေတာင္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားအထိ စာေပေရးရာမ်ား လိုက္လံေဟာေျပာမည္႔ ဆရာၾကီး၏ ေစတနာကို က်ေနာ္ ေလးစား ရွစ္ခိုးပူေဇာ္မိသည္။ စေနညကတည္းက အြန္လိုင္းေပၚမွာ ဆရာၾကီး၏ ငယ္ရြယ္စဥ္အခ်ိန္က ေဟာေျပာခ်က္မ်ားကို ျပန္လည္ရွာေဖြ နားေထာင္မိသည္။ ဘယ္စာေပေဟာေျပာပြဲမွာမဆို ဆရာၾကီးအဓိက ေဟာေျပာေသာ အေၾကာင္းအရာက ပညာ အေရးၾကီးေၾကာင္း၊ ပညာ တန္ဖိုးၾကီးေၾကာင္းမ်ားသာ။

          ေဟာေျပာပြဲ ခန္းမကို ေရာက္ေတာ႔ ခန္မၾကီးက ခမ္းနား ထယ္၀ါၾကီးမားသေလာက္ ပရိတ္သတ္က ထင္သေလာက္မမ်ား။ ခံုအလြတ္၊ ေနရာအလြတ္ေတြ တပံုတပင္။ 20 SGD သာေပးရေသာ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ လူမျပည္႔ဘဲ 50 SGD ေပးရၿပီး မတ္တပ္ရပ္ၾကည္႔ရသည္႔ IC ရိွဳးပြဲတံုးက ခမ္းမအျပည္႔ဟု သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေျပာသံကို ျပန္ၾကားမိၿပီး မခ်င္႔မရဲျဖစ္မိသည္။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ သတ္မွတ္ေနရာမွာ ထုိင္ၿပီးမၾကာခင္မွာ အခမ္းအနားစသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းကို အားရပါးရ အတူဆိုၾကၿပီး အခမ္းအနားစသည္။  ညီ၊ ညီမအရြယ္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေလးေတြက Presenter အေနျဖင္႔ စိတ္၀င္စားဖြယ္ေကာင္းေအာင္ အစီအစဥ္မ်ားကို စကားေျပာ ေဆြးေႏြးသလို အသိေပးသြားသည္။

          ပထမဆံုးအစီအစဥ္ေတြကို က်ေနာ္ သိပ္စိတ္မပါ။ ေက်းဇူးတင္ထိုက္သူမ်ား ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ဘာေၾကာင္း ညာေၾကာင္း။ ဆရာၾကီး၏ စာေပေဟာေျပာပြဲ ပထမပိုင္း စတင္ရန္ ဖိတ္ေခၚလိုက္ေတာ႔ ဆရာၾကီးကို လူႏွစ္ေယာက္ တြဲၿပီး တက္လာတာကို ျမင္ရေတာ႔ ငါ အဲဒီအသက္အရြယ္ေရာက္ရင္ ဆရာၾကီးလို ပညာက မျပည္႔ေတာ႔ ဒီလိုလူအုပ္ၾကီးကို ေဟာေျပာဖုိ႔ မေျပာနဲ႔ သတိေတာင္ ေကာင္းပါေတာ႔မလားဟု လန႔္ေတြး ေတြးမိသည္။

          ဆရာၾကီးက ထိုင္ခံုေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး ေဟာေျပာေပမယ္႔ နားေထာင္သူေတြ၏ ပရိတ္သတ္ထိုင္ခံုေတြက ဆရာၾကီး ထုိုင္ရေသာ ထိုင္ခံုထက္ ပိုေကာင္းေနတာကို ႏွိဳင္းယွဥ္မိၿပီး အခမ္းအနား စီစဥ္သူမ်ားကို စိတ္ကြက္မိသည္။  စာေတြ အမ်ားၾကီး ဖတ္ခဲ႔ေသာ၊ ဗဟုသုတမ်ားလွေသာ၊ စာအုပ္၊ စာတမ္းအမ်ားၾကီး ေရးခဲ႔ေသာ၊ ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳျပည္႔စံုေသာ ဆရာၾကီး၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားမွာ အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္ အားစိုက္ထည္႔ ေျပာေနရသည္႔ အသံကို ေမ႔ေလ်ာ႔သြားေစသည္။

          က်ေနာ္႔ အခံပါရမီက သူတစ္ဖက္သားအေပၚ ၾကိဳက္ၾကိဳက္မၾကိဳက္ၾကိဳက္ မိတ္အပ်က္ခံကာ စကားအလြန္မ်ားကာ စေနာက္တတ္သည္႔ ၀သီျပင္းျပသည္။ အစအေနာက္ေကာင္းသျဖင္႔ ၾကီးမွ ျပန္ေတြ႔သည္႔ ေက်ာင္းအတူတက္ခဲ႔သည္႔ သူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္ မေခၚမေျပာခ်င္ ျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ နာမည္ပ်က္ခဲ႔ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ယခု က်ေနာ္႔ေရွ႕စင္ေပၚရိွ မတ္တပ္ထိုင္ခံုေလးေပၚမွာ ထိုင္ေနရွာသည္႔ အသက္ရွစ္ဆယ္႔ငါးႏွစ္ရိွေသာ ျမန္မာပညာရိွ အဘိုးၾကီး၏ စကားမ်ားကိုေတာ႔ က်ေနာ္႔ စခ်င္၊ ေနာက္ခ်င္၊ဟာသ လုပ္ခ်င္စိတ္မ်ားကို လြယ္လြယ္ကူကူခ်ိဳးႏိွမ္ႏိုင္ကာ စကားလံုးတိုင္း စကားလံုးတိုင္းကို အမိအရ မွတ္သားနားေထာင္မိသည္။

          အသက္ရွစ္ဆယ္႔ငါးႏွစ္ရိွၿပီျဖစ္သည္႔ ဆရာၾကီး၏ အသက္သည္ ဒီေခတ္လူ႔သက္တမ္းႏွင္႔ ယွဥ္ေျပာရလွ်င္ အေတာ္ကို  အသက္ရွည္ေနေသးသည္လုိ႔ ေျပာရမည္ထင္သည္။ ဆရာၾကီး၏ က်န္းမာေရး ယို႔ယြန္းလာတာကိုေတာ႔ျဖင္႔ အထင္းသား၊ အရွင္းသားျမင္ေနရသည္။ ေဟာေျပာပြဲ ပထမပိုင္း တစ္နာရီခြဲခန္႔အခ်ိန္ ၿပီးခါနီးမွာ အဲယားကြန္း ေလမ်ားျဖင္႔ ဆရာၾကီး အေအးပါတ္ၿပီး ေနမေကာင္းျဖစ္ခ်င္လာတာကို ေျပာသြားရွာသည္။

          ေလာကၾကီးမွာ ေကာင္းမြန္သည္႔ ဘယ္အရာမဆို စိတ္ညစ္ညဴးစရာမ်ား ဒြန္တြဲပါ၀င္ေနတတ္သည္ ဆိုသည္႔ အဆိုက အလြန္မွန္သည္ထင္သည္။ ဆရာၾကီး၏ အဆီအႏွစ္မ်ားႏွင္႔ ျပည္႔စံုေသာ စကားလံုးမ်ားကို ေက်နပ္ၾကည္ႏူးအားရမိသေလာက္ က်ေနာ္႔ေနာက္ႏွင္႔ အေရွ႕ဘက္ရိွ လူမ်ားကိုေတာ႔ ထမဆဲမိ၊ မေျပာမိေအာင္ ခ်ဳပ္တီးရင္း အေတာ္ၾကီးကို အားစိုက္နားေထာင္ေနရတာက စိတ္ပ်က္ညစ္ညဴးစရာ။

`        စာေပေဟာေျပာပြဲဆိုတာက စတိတ္ရိွဳးမဟုတ္၊ အၿငိမ္႔ပြဲမဟုတ္။ လူတစ္ေယာက္၏ ပညာအေတြ႔အၾကံဳမ်ား၊ တိုက္တြန္းခ်က္မ်ားကို မေလးစား၊ သေဘာမတူရင္ေတာင္ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္နားေထာင္သင္႔သည္။ နားမေထာင္ႏိုင္ရင္ မလာရံုဘဲ ရိွသည္။ က်ေနာ္႔ေနာက္က အသက္ေလးဆယ္ခန္႔ရိွ ဆရာမဟု ေဘးက လူငယ္မ်ားက ၀ိုင္းေခၚေနၾကေသာ အမ်ိဳးသမီးၾကီးက ဦးေဆာင္ကာ ဆရာၾကီး ေဟာေျပာေနခ်ိန္အမ်ားစုမွာ စကား အရမ္းမ်ားႀကသည္။ ရုပ္ရွင္ရံုမွာ စကားေျပာသလိုမ်ိဳး ေလသံသဲ႔သဲ႔ေလးႏွင္႔ စကားေတြ ေျပာသည္။ ရီသည္။ က်ေနာ္႔ေနာက္ေက်ာ သူတို႔ခံုတန္းမွာ စကားေျပာသံမ်ားသည္ ဆရာၾကီးေဟာေျပာပြဲကိုေတာ႔ျဖင္႔ ဘယ္လိုမွ အေနွာင္႔အယွက္မျဖစ္ေပမယ္႔ အေရွ႕ဘက္ရိွ က်ေနာ္တို႔ကို အေႏွာင္႔အယွက္အမ်ားၾကီးေပးသည္။ ထုိင္ခံုလြတ္ရိွရာေတြသို႔ က်ေနာ္ ထထြက္ ထိုင္လုိ႔ရေပမယ္႔ ဆရာၾကီး ေဟာေျပာေနခ်ိန္မွာ ထလမ္းေလွ်ာက္မိတာ ေစာ္ကားတာနဲ႔ အတူတူဘဲျဖစ္မွာစိုးသျဖင္႔ မလုပ္ျဖစ္။

          က်ေနာ္႔ေရွ႕က စံုတြဲေလးကေတာ႔ တစ္မ်ိဳးတစ္ဘာသာ။ ေခါင္းခ်င္းပူးသြားသည္။ ျပန္ခြာလာသည္။ ေဟာေျပာေနခ်ိန္ ဓာတ္ပံုမရိုက္ပါႏွင္႔ဟု ေမတၱာရပ္ခံထားသည္ကို မသိက်ိဳးကၽြန္ျပဳကာ တယ္လီဖုန္းျဖင္႔ ဓာတ္ပံုရိုက္ၿပီး Facebook သံုးေနတာကို အရွင္းသား ျမင္ေတြ႔ေရသည္။ ခနေနေတာ႔ တယ္လီဖုန္းမွ Bon Jovi သီခ်င္းအက်ယ္ၾကီး ထြက္လာကာ ဖုန္းလာသည္။ ဒီလို အသက္ၾကီး အဘိုးၾကီး မေျပာႏွင္႔ အသက္ငယ္ငယ္ စာေရးဆရာေဟာေျပာလွ်င္ေတာင္ ေလးစားသမွဳျဖင္႔ တယ္လီဖုန္းကို အသံမမည္ေအာင္ လုပ္ထားရမယ္ဆိုသည္႔ အေတြးအေခၚေလးေတာင္ မရိွရေလာက္ေအာင္ မေတြးႏိုင္ၾကေတာ႔ၿပီလား။ ပစိပစပ္မ်ားလြန္းေသာ မိန္းမ အသက္ၾကီးၾကီး တစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနသည္႔ က်ေနာ္႔ ေဒါသအေတြးမ်ားကို ဆရာၾကီး၏ စကားသံမ်ားက ဆြဲေဆာင္ေနသျဖင္႔သာ ေတာ္ေတာ႔သည္။

          Presenter ခ်ာတိတ္ေလးေတြ ရြတ္ဆိုျပသည္႔ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္၏ ရထားကဗ်ာမ်ားထဲမွ အထက္တန္းက်တဲ႔ေရ ကဗ်ာထဲမွ အပိုဒ္ေလးကို နားေထာင္ကာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ဆိုတာ ဘယ္သူလဲ။ တစ္ခါမွ မၾကားဘူးဘူးဟု ရိုးသားစြာ ၀န္ခံေျပာသံကုိေတာ႔ က်ေနာ္မခံစားႏိုင္စြာ အျပင္သုိ႔ ထထြက္ခဲ႔သည္။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္မသိတာ သူ႔အျပစ္မဟုတ္၊ စာမဖတ္ၾကေတာ႔တာသာ ငါတို႔လူမ်ိဳးေတြ အျပစ္ဟု ဆရာေတြး ေတြးကာ က်ေနာ္ ျပန္၀င္လာေတာ႔ ဆရာၾကီး၏ စာေပေဟာေျပာပြဲ ဒုတိယပိုင္း အေမးအေျဖ အပိုင္း စေတာ႔မည္။

          ေမးခြန္းေတြ အမ်ားၾကီး စိတ္၀င္တစ္စားေမးၾကသည္။ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းေျပာတာ မဟုတ္ပါဘဲလ်က္ ယခုအခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံေရးကို သဘာ၀က်စြာ စိတ္၀င္စားၿပီး ေမးျမန္းထားၾကသည္ကို ဆရာၾကီးကလဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ေျဖၾကားေပးသည္။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ဆရာၾကီး ဘယ္လိုျမင္ပါသလဲဟု အေမးကိုေတာ႔ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ အမ်ားက ၀ုိင္း၀န္းၿပီး ထိမ္းသိမ္းရတဲ႔စနစ္။ မလိုခ်င္ အာဏာရွင္စနစ္ျပန္သြားေပါ႔ ဆိုသည္႔ အေျဖကိုေတာ႔ လက္ခုပ္သံအက်ယ္ၾကီး တီးၾကသည္။

          အျပာစာေပသည္ ရသစာေပထဲ ပါ ပါသလားဆိုသည္႔ အေမးကိုေတာ႔ သူ႔သားေသလုိ႔ ငါစာေရးလိုက္လို႔ အဲဒီမိန္းမၾကီး ငိုတာ ငါစာေရးေကာင္းလို႔လား၊ သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူငိုတာလား..အခုလဲ အျပာစာေပကို ရသစာေပလားလုိ႔ ေမးတဲ႔ ေမာင္ရင္ေလးလဲ အျပာစာေပက ရသေပးလို႔လား၊ ေမာင္ရင္ေလးဘာသာ ေမာင္ရင္ေလး အေၾကာင္းရိွလို႔လား ဆိုသည္႔ အေျဖကို ပညာရိွဆန္စြာ ေျဖဆိုသြားသည္။ ေမးတဲ႔ ေကာင္ နင္၊ မနင္ေတာ႔ မသိ။ က်ေနာ္ ေဘးလူေတာင္ အေနခက္သည္။

          ဆရာျပန္ေတြးရင္ သိပ္၀မ္းနည္းတယ္။ ငါတို႔ စစ္တပ္ဆိုတာ လူတစ္ဖြဲ႔ရဲ႕ ၊ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႔ အသံုးခ်ျခင္းကို စိတ္မေကာင္းစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ခံခဲ႔ရတာကြ ဆိုသည္႔ အသက္ရွစ္ဆယ္႔ငါးႏွစ္ ေခတ္ၾကီးမ်ားကို ျဖတ္သန္းလာသည္႔ ပညာရိွ အဘိုးၾကီး၏ မွတ္ခ်က္သည္ မမွားတန္ရာ။

          အစိုးရဆိုတာ ျပည္သူ ျပည္သားေတြရဲ႕႔ မိဘဘဲ။ မင္းတို႔ ပါတ္၀န္းက်င္ မိဘေတြထဲမွာ အစားတစ္လုပ္ ေလွ်ာ႔စားၿပီး သားသမီး ပညာေရးကို အားေပးတဲ႔ မိသားစု ဘယ္ေတာ႔မွ ေအာက္တန္းမက်ဘူး။ ဘယ္ေတာ႔မွ ေနာက္ေကာက္မက်ဘူး ဆိုသည္႔ ဘယ္လိုအစိုးရက အေကာင္းဆံုးလဲဆိုသည္႔ အေမးကို ေျဖသြားတာက ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ၾကက္သီးထစရာ။

          တကယ္ၾကေတာ႔ က်ေနာ္႔အတြက္ ဆရာၾကီး၏ ေလယူေလသိမ္း၊ ေျပာကြက္၊ ဆိုကြက္မ်ားသည္ သူ႔စာေတြေကာ၊ သူ႔ေဟာေျပာပြဲ အေခြေတြပါ နားေထာင္ထားသည္႔အတြက္ အသစ္အဆန္းၾကီးမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ မရိုးအီသြား။ ဒီေနရာမွာ ဘာေျပာခ်င္လို႔ ဆရာၾကီး ဘာစကားစေျပာေနတယ္ဆိုတာ ခန္႔မွန္းလို႔ရေနေပမယ္႔ ဆရာၾကီး၏ ေစတနာအျပည္႔ ဆိုဆံုးမ တိုက္တြန္းသံသည္ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနသည္ဟု က်ေနာ္ မျမင္မိ။

          ဆရာၾကီးသည္ ေမးခြန္းမ်ားကို ေဆးတစ္ခြက္ၿပီး တစ္ခြက္ ေသာက္ကာ မေမာမပန္း ေျဖေပးသြားရွာသည္။ အခမ္းအနားၿပီး နဂါးနီသီခ်င္းဆိုေတာ႔ ဘာအေၾကာင္းမွန္းမသိဘဲ က်ေနာ္ ၾကက္သီးေတြထသည္။ ဆရာၾကီးကေတာ႔ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာကို သီးခံကာ စင္ေပၚမွာ ဆက္ၿပီး ထိုင္ေနေပးရွာသည္။ က်ေနာ္႔ ေရွ႕မွာ စံုတြဲေလးက ဆရာၾကီးကို ဘယ္ညာ ညွပ္ကာ ဓာတ္ပံုေတြ ရိုက္သည္။ က်ေနာ္႔ေနာက္က ဆရာမဟု အမ်ားေခၚေနၾကသည္႔ အမၾကီးက သိပ္လဲ မရီရဘူးဟု မွတ္ခ်က္ေပးသံၾကားရသည္။

          က်ေနာ္ကေတာ႔ ဓာတ္ပံုလဲ တြဲရိုက္ခ်င္စိတ္မရိွေတာ႔။ ဒီတစ္သက္မွာ ဆရာၾကီးေဟာေျပာပြဲ ရိွႏိုင္ပါအံုးမလား ေတြးမိကာ ၀မ္းနည္းလာသည္။ စင္ျမင္႔ေပၚရိွ လူေတြ တအုန္းအုန္းႏွင္႔ ဓာတ္ပံု တြဲ အရိုက္ခံေနရွာသည္႔ ဆရာၾကီးကို က်ေနာ္ အၾကာၾကီး စိုက္ၾကည္႔ကာ အားက်မိသည္။ သမိုင္းမွာ “ေအာင္သင္း” ဆိုသည္႔ နာမည္တစ္လံုးကို တာ၀န္ေက်ပြန္စြာ ထားသြားခဲ႔ႏိုင္ေတာ႔မည္႔ အဲဒီျမန္မာၾကီးကို ၾကည္႔ကာ ဂုဏ္ယူစိတ္ေတြ ျဖစ္မိသည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ သမိုင္းမွာ “ေအာင္သင္း” က ဘယ္လိုလူဆိုတာ ေနာင္လာ ေနာက္သားမ်ားအတြက္ လိပ္ျပာသန္႔သန္႔နဲ႔ ခ်န္ထားခဲ႔ေပေတာ႔မည္။ “ေအာင္သင္း” ဆိုတာ သန္႔ရွင္းၾကည္လင္စြာနဲ႔ ႏိုင္ငံသားၾကီး တစ္ေယာက္တာ၀န္ေက်သြားခဲ႔တယ္ဆိုတာ သိၾကရေပေတာ႔မည္။

           ခန္းမၾကီးထဲမွ က်ေနာ္တို႔ ျပန္ထြက္လာေတာ႔ ည ရွစ္နာရီထိုးေတာ႔မည္။ အသူရာ ေနမင္းၾကီး အိပ္စက္ အနားယူၿပီ။ သို႔ေသာ္ ႀသကာသ ေလာကၾကီးသည္ ေမွာင္မည္းမေန။ က်ေနာ္တို႔သြားလိုရာကို သြားႏိုင္ဖို႔ အလင္းေရာင္ေတြ ေကာင္းစြာရိွသည္။ ထိုအလင္းေရာင္မ်ား ေအာက္မွ  က်ေနာ္တို႔ ေျခလွမ္းမ်ားသည္ ေႏြးေထြးလံုျခံဳရာ အိပ္စက္ အနားယူမည္႔ အိမ္ဆီသို႔ ဦးတည္လိုက္ၾကေတာ႔သည္။

(ဓာတ္ပုံကို ဒီေနရာက http://www.flickr.com/photos/ktmgktmg/5652554568/in/photostream/ ယူပါတယ္)