ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္.....
|
7:28 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္ေရာက္ ရဲေဘာ္မ်ားဘဝ...
“အရိပ္ေတာင္ေျပာင္၊ သဏၭာန္ေဆာင္၍၊ ေနာက္ခံမုိးသား၊ အရိပ္မ်ားျဖင့္၊ လႈပ္ရွားသြားလာ ပံုဖ်က္ပါ” ဟူေသာ ပံုဖ်က္ျခင္း လကၤာကုိ အျမဲလက္ကိုင္ထားျပီး တေတာဝင္ တေတာင္တက္ျဖင့္ မေမာမပန္း ခ်ီတက္ေနၾက ရသည္။ ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႔လြန္းေသာ မတ္လ အပူရွိန္ကုိ ဂရုမစုိက္နုိင္။ မိမိတုိ႔ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတုိင္ေရာက္ရွိ ေရးအတြက္ ခရီးျပင္းႏွင္ေနရသည္။ နယ္ေျမစုိးမုိးေရးအတြက္ ေႏြ၊မုိး၊ေဆာင္း ဥတုသံုးပါးလံုးကုိ ဥေပကၡာျပဳျပီး ခ်ီတက္ရဆဲ ခ်ီတက္ရျမဲ ျဖစ္ေပသည္။
နယ္ေျမလံုျခံဳေရးႏွင့္ ရန္သူ႔တပ္ လႈပ္ရွားမႈတုိ႔ကုိ လံုျခံဳေရးသတိ အျမဲလက္ကုိင္ထားျပီး သြားသတိ၊ စားသတိ၊ မုိင္းသတိ၊ သတိ...သတိ...သတိေပါင္းမ်ားစြာ ရင္ဝယ္ပုိက္လွ်က္ မိမိတုိ႔ ရဲေဘာ္မ်ားမွာလည္း ၾကမ္းတမ္းေသာ ခရီးလမ္းကို ဝန္စည္အျပည့္ျဖင့္ သြားလာလႈပ္ရွားရသည္။
ရဲေဘာ္တဦးလွ်င္ ဆန္ဗူး(၃၀) ဆန္႔ ဆန္ၾကိဳးတၾကိဳး၊ ေသနတ္၊ က်ည္ ၂၆၀၊ ဟင္းခ်က္စရာ အမယ္စံု၊ ဟန္းေကာ၊ ေရဘူး၊ ဓားေျမွာင္၊ ယူနီေဖာင္းအပိုတစံု၊ အရပ္ဝတ္တစံု၊ မုိးကာ၊ ေစာင္ပါးတထည္ႏွင့္ လုိအပ္ေသာ အသံုးအေဆာင္တခ်ဳိ႕ကုိပါ ေက်ာပုိးရင္း ခ်ီတက္ရ သည္မွာ လြယ္ကူေသာ အလုပ္မဟုတ္ေပ။
ယခုလည္း ရြာေဟာင္းတြင္ ရန္သူစခန္းလာထုိင္သည္ဟု သတင္းရေသာေၾကာင့္ ရန္သူ႔လႈပ္ရွားမႈ အေျခအေန ကုိေလ့လာ အကဲခတ္နုိင္ရန္အတြက္ ခ်ီတက္လာခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္အားလံုးထဲတြင္ ရြာသားတဦးသာ ပါလာသည္။ သူ႔ေမြးရပ္ေျမ ဇာတိရြာအေျခအေနကုိ ျပန္လည္ၾကည့္ရႈရန္အတြက္ ခြင့္ေတာင္း ျပီး ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္အတူ လုိက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ လုိအပ္ေသာ အသံုးအေဆာင္တုိ႔ကုိ ကူသယ္ရင္း ခ်က္ျပဳတ္ ေကၽြးေမြးသူလည္း ျဖစ္သည္။ ေနဝင္ဆည္းဆာ အခ်ိန္ေရာက္ေသာအခါ တပ္စခန္း ေခတၱခ်ျပီး ကင္းရွည္၊ ကင္းတုိထုတ္ကာ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ အိပ္စက္ရန္ျပင္ဆင္ၾကေတာ့သည္။ ရဲေဘာ္မ်ားမွာ ေျပာစရာမလုိ ေရခပ္သူခပ္၊ ထင္းရွာသူရွာ ဟန္းေကာျဖင့္ ထမင္းအုိးတည္ၾကသူႏွင့္ အိပ္စက္ရန္အတြက္ သစ္ကုိင္းမွ သစ္ရြက္ မ်ားကုိ ေျခြခ်ျပီး သစ္ရြက္ေပၚ မုိးကာခင္း၍ အိပ္စက္ရန္အသင့္ျပဳလုပ္သူႏွင့္ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ ေထာင့္စံုက အားလံုးတာဝန္ေက်စြာ ျပဳလုပ္ထားသည္။
ထမင္းအုိး မီးထုိးေနေသာ ေကးရယ္ႏွင့္က်ေနာ္ စကားေတြေျပာျဖစ္ၾကသည္။
ေကးရယ္က-
“နန္းမြန္းရြာေဟာင္းမွာပဲ က်ေနာ္တုိ႔ ဘုိးဘြားမိဘေတြ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေတာင္ယာခုတ္ျပီး အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္းျပဳလာတာ က်ေနာ္လူပ်ဳိ ေပါက္ ျဖစ္တဲ့အထိပါပဲ။ ေတာင္ယာကုိေတာ့ စုေပါင္းခုတ္ၾကျပီး မီးရႈိ႕ခ်ိန္တန္ မီးရႈိ႕၊ မုိးဦးက်တာနဲ႔ ေယာက္်ား ေလးေတြက စူးထုိးျပီး မိန္ခေလးေတြကေတာ့ စူးထုိးထားတဲ့ တြင္းေလးထဲကုိ စပါးေစ့ေလးေတြ ပစ္ပစ္ထည့္ ေပးရတယ္၊ စပါးရိတ္ခ်ိန္ဆုိရင္ေတာ့ အရမ္းေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္း တယ္ဗ်။ ေကာက္သစ္စားပဲြ ျပဳလုပ္ၾကတယ္။ ႏွစ္ခ်ဳိ႕ ေခါင္ရည္ကုိ ေသာက္ျပီး ေယာက္်ားေလးေတြကေတာ့ ရုိးရာ နပန္းပဲြေတြ ျပဳလုပ္ၾကတယ္ေလ။ ေပ်ာ္စရာဓေလ့ ေတြနဲ႔မုိ႔ ကုိယ္ပုိင္ဆုိင္ရရွိခဲ့တဲ့ ဘဝေလးကုိပဲ ေက်နပ္ ေနမိတယ္။ က်ေနာ္ ၁၆ ႏွစ္သားေလာက္မွာေတာ့ ရြာထဲကုိ ကံၾကမၼာဆုိးဝင္လာတယ္ဆုိရမလားပဲ။ ဘာလုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ ရန္သူတပ္ေတြ ရြာနားကုိ ခ်ဥ္းကပ္ခ်ီတက္ လာတာနဲ႔ အိမ္ေတြ၊ ေတာင္ယာေတြ၊ စပါးက်ီေတြနဲ႔ အိမ္ေမြး တိရစၦာန္အားလံုးကုိ ဒီအတုိင္းထားခဲ့ျပီး နယ္စပ္ ဒုကၡသည္စခန္းကုိ အသက္လုျပီး ထြက္ေျပးၾကရ တယ္။ ခုေတာ့ ဒုကၡသည္စခန္းမွာေနရတာ မြန္းက်ပ္လြန္းလုိ႔ ျပီးေတာ့ ရြာေလးကိုလည္းသတိရတာနဲ႔ က်ေနာ္ လုိက္လာခဲ့မိတာပါ။”
“ေအးေလ.. မင္းကလည္း ရြာသံေယာဇဥ္ မကုန္နုိင္ပါလားကြာ..အားလံုးအနားယူၾကေတာ့၊ မနက္ဖန္ဆုိ ရြာေဟာင္းကုိ ေရာက္မွာပဲ..”
ေနာက္ေန႔မနက္ ရြာေဟာင္းသုိ႔ေရာက္ရွိေသာအခါ ရန္သူ႔တပ္စခန္း အေျခအေန၊ ဝင္လမ္းထြက္လမ္း၊ စုိးမုိးကုန္း ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ နယ္ေျမအေနအထားတုိ႔ကုိ အေသးစိတ္မွတ္တမ္းတင္ျပီး ေနာက္သို႔သတိၾကီးစြာျဖင့္ ျပန္လည္ ဆုတ္ခြာလာခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္တန္းစခန္းသုိ႔ေရာက္ရန္ အခ်ိန္ ေလးငါးနာရီသာ လုိေတာ့သည္။
ပြိဳင့္တပ္စိတ္ႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔မွာ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ဝါးတျပန္ခန္႔ကြာေဝးၾကသည္။ ရဲေဘာ္ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ေက်ာ္သြားေသာ လမ္းေၾကာင္းေပၚသုိ႔ ရြာသား ေကးရယ္အေရာက္ “ဝုန္း..” ဆုိေသာ အသံၾကီးႏွင့္ အတူ အားလံုးေနရာယူလုိက္ၾကသည္။ ရန္သူႏွင့္ ပက္ပင္းတုိးျပီဟုထင္ကာ ပတ္ဝန္းက်င္အေနအထားတုိ႔ကုိ ေလ့လာၾကည့္ေသာအခါ မည္သုိ႔မွထူးျခားမလာ။ ေနာက္သုိ႔ ျပန္လွည့္ၾကည့္လုိက္စဥ္ ယမ္းခုိးမ်ားၾကားထဲ ေကးရယ္မွာ ဝါးပင္ကုိကုိင္ရင္း ကုန္းထရန္ၾကိဳးစားေနသည္ကုိ ရုတ္တရက္ ျမင္လုိက္ရသည္။ မည္သုိ႔မွထ၍ မရ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူ႔ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္မွာ မုိင္းဒဏ္ရာေၾကာင့္ က်ဳိးေၾကေနသည္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ သူ႔ထံေျပးသြားျပီး ဝုိင္းဝန္းျပဳစုၾကသည္။ ေသြးတိတ္ေစရန္ အတြက္ ပုဆုိးမ်ား ျဖင့္ ဒဏ္ရာကုိ စည္းေႏွာင္ျပီး ထမ္း၍ျပန္ရန္ျပင္ဆင္ၾကရေတာ့သည္။ သူက သတၱိအရာတြင္ ေခသူေတာ့ မဟုတ္။ ေဝဒနာကုိ ၾကိတ္မိွတ္ခံစားေနပံုရသည္။ သူ႔ပါးစပ္မွလည္း “ဒီမုိင္းက ရန္သူ႔မုိင္းဆုိရင္ ေျခေထာက္ ႏွစ္ဘက္လံုးျပတ္ သြားမွာ၊ ဒါမဟုတ္ တစစီျဖစ္ကုန္ျပီ။ ေျခေထာက္ကတေခ်ာင္းတည္းျပတ္တာဆုိေတာ့ ဒီမုိင္းက က်ေနာ္......” “ကဲကဲ.. စကားသိပ္မေျပာနဲ႔၊ ေသြးထြက္လြန္ရင္ ပုိျပီးဒုကၡေရာက္ကုန္မယ္။ ျမန္ျမန္ ထမ္းၾက။ ရန္သူလည္းလုိက္လာနုိင္တယ္..” ဟု စကားလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းကာ တပ္စခန္းရွိရာသုိ႔ အေသာ့ႏွင္ လာခဲ့ေတာ့သည္။
သူ႔ေျခတဘက္ကုိ ျပတ္ေစခဲ့ေသာ မုိင္း........ ။ က်ေနာ့္ရင္တြင္း၌ သိေနသလုိလုိ..။
အုပ္ၾကီးေဖ
၂၈-၁-၂၀၁၂
“အရိပ္ေတာင္ေျပာင္၊ သဏၭာန္ေဆာင္၍၊ ေနာက္ခံမုိးသား၊ အရိပ္မ်ားျဖင့္၊ လႈပ္ရွားသြားလာ ပံုဖ်က္ပါ” ဟူေသာ ပံုဖ်က္ျခင္း လကၤာကုိ အျမဲလက္ကိုင္ထားျပီး တေတာဝင္ တေတာင္တက္ျဖင့္ မေမာမပန္း ခ်ီတက္ေနၾက ရသည္။ ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႔လြန္းေသာ မတ္လ အပူရွိန္ကုိ ဂရုမစုိက္နုိင္။ မိမိတုိ႔ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတုိင္ေရာက္ရွိ ေရးအတြက္ ခရီးျပင္းႏွင္ေနရသည္။ နယ္ေျမစုိးမုိးေရးအတြက္ ေႏြ၊မုိး၊ေဆာင္း ဥတုသံုးပါးလံုးကုိ ဥေပကၡာျပဳျပီး ခ်ီတက္ရဆဲ ခ်ီတက္ရျမဲ ျဖစ္ေပသည္။
နယ္ေျမလံုျခံဳေရးႏွင့္ ရန္သူ႔တပ္ လႈပ္ရွားမႈတုိ႔ကုိ လံုျခံဳေရးသတိ အျမဲလက္ကုိင္ထားျပီး သြားသတိ၊ စားသတိ၊ မုိင္းသတိ၊ သတိ...သတိ...သတိေပါင္းမ်ားစြာ ရင္ဝယ္ပုိက္လွ်က္ မိမိတုိ႔ ရဲေဘာ္မ်ားမွာလည္း ၾကမ္းတမ္းေသာ ခရီးလမ္းကို ဝန္စည္အျပည့္ျဖင့္ သြားလာလႈပ္ရွားရသည္။
ရဲေဘာ္တဦးလွ်င္ ဆန္ဗူး(၃၀) ဆန္႔ ဆန္ၾကိဳးတၾကိဳး၊ ေသနတ္၊ က်ည္ ၂၆၀၊ ဟင္းခ်က္စရာ အမယ္စံု၊ ဟန္းေကာ၊ ေရဘူး၊ ဓားေျမွာင္၊ ယူနီေဖာင္းအပိုတစံု၊ အရပ္ဝတ္တစံု၊ မုိးကာ၊ ေစာင္ပါးတထည္ႏွင့္ လုိအပ္ေသာ အသံုးအေဆာင္တခ်ဳိ႕ကုိပါ ေက်ာပုိးရင္း ခ်ီတက္ရ သည္မွာ လြယ္ကူေသာ အလုပ္မဟုတ္ေပ။
ယခုလည္း ရြာေဟာင္းတြင္ ရန္သူစခန္းလာထုိင္သည္ဟု သတင္းရေသာေၾကာင့္ ရန္သူ႔လႈပ္ရွားမႈ အေျခအေန ကုိေလ့လာ အကဲခတ္နုိင္ရန္အတြက္ ခ်ီတက္လာခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္အားလံုးထဲတြင္ ရြာသားတဦးသာ ပါလာသည္။ သူ႔ေမြးရပ္ေျမ ဇာတိရြာအေျခအေနကုိ ျပန္လည္ၾကည့္ရႈရန္အတြက္ ခြင့္ေတာင္း ျပီး ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္အတူ လုိက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ လုိအပ္ေသာ အသံုးအေဆာင္တုိ႔ကုိ ကူသယ္ရင္း ခ်က္ျပဳတ္ ေကၽြးေမြးသူလည္း ျဖစ္သည္။ ေနဝင္ဆည္းဆာ အခ်ိန္ေရာက္ေသာအခါ တပ္စခန္း ေခတၱခ်ျပီး ကင္းရွည္၊ ကင္းတုိထုတ္ကာ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ အိပ္စက္ရန္ျပင္ဆင္ၾကေတာ့သည္။ ရဲေဘာ္မ်ားမွာ ေျပာစရာမလုိ ေရခပ္သူခပ္၊ ထင္းရွာသူရွာ ဟန္းေကာျဖင့္ ထမင္းအုိးတည္ၾကသူႏွင့္ အိပ္စက္ရန္အတြက္ သစ္ကုိင္းမွ သစ္ရြက္ မ်ားကုိ ေျခြခ်ျပီး သစ္ရြက္ေပၚ မုိးကာခင္း၍ အိပ္စက္ရန္အသင့္ျပဳလုပ္သူႏွင့္ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ ေထာင့္စံုက အားလံုးတာဝန္ေက်စြာ ျပဳလုပ္ထားသည္။
ထမင္းအုိး မီးထုိးေနေသာ ေကးရယ္ႏွင့္က်ေနာ္ စကားေတြေျပာျဖစ္ၾကသည္။
ေကးရယ္က-
“နန္းမြန္းရြာေဟာင္းမွာပဲ က်ေနာ္တုိ႔ ဘုိးဘြားမိဘေတြ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေတာင္ယာခုတ္ျပီး အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္းျပဳလာတာ က်ေနာ္လူပ်ဳိ ေပါက္ ျဖစ္တဲ့အထိပါပဲ။ ေတာင္ယာကုိေတာ့ စုေပါင္းခုတ္ၾကျပီး မီးရႈိ႕ခ်ိန္တန္ မီးရႈိ႕၊ မုိးဦးက်တာနဲ႔ ေယာက္်ား ေလးေတြက စူးထုိးျပီး မိန္ခေလးေတြကေတာ့ စူးထုိးထားတဲ့ တြင္းေလးထဲကုိ စပါးေစ့ေလးေတြ ပစ္ပစ္ထည့္ ေပးရတယ္၊ စပါးရိတ္ခ်ိန္ဆုိရင္ေတာ့ အရမ္းေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္း တယ္ဗ်။ ေကာက္သစ္စားပဲြ ျပဳလုပ္ၾကတယ္။ ႏွစ္ခ်ဳိ႕ ေခါင္ရည္ကုိ ေသာက္ျပီး ေယာက္်ားေလးေတြကေတာ့ ရုိးရာ နပန္းပဲြေတြ ျပဳလုပ္ၾကတယ္ေလ။ ေပ်ာ္စရာဓေလ့ ေတြနဲ႔မုိ႔ ကုိယ္ပုိင္ဆုိင္ရရွိခဲ့တဲ့ ဘဝေလးကုိပဲ ေက်နပ္ ေနမိတယ္။ က်ေနာ္ ၁၆ ႏွစ္သားေလာက္မွာေတာ့ ရြာထဲကုိ ကံၾကမၼာဆုိးဝင္လာတယ္ဆုိရမလားပဲ။ ဘာလုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ ရန္သူတပ္ေတြ ရြာနားကုိ ခ်ဥ္းကပ္ခ်ီတက္ လာတာနဲ႔ အိမ္ေတြ၊ ေတာင္ယာေတြ၊ စပါးက်ီေတြနဲ႔ အိမ္ေမြး တိရစၦာန္အားလံုးကုိ ဒီအတုိင္းထားခဲ့ျပီး နယ္စပ္ ဒုကၡသည္စခန္းကုိ အသက္လုျပီး ထြက္ေျပးၾကရ တယ္။ ခုေတာ့ ဒုကၡသည္စခန္းမွာေနရတာ မြန္းက်ပ္လြန္းလုိ႔ ျပီးေတာ့ ရြာေလးကိုလည္းသတိရတာနဲ႔ က်ေနာ္ လုိက္လာခဲ့မိတာပါ။”
“ေအးေလ.. မင္းကလည္း ရြာသံေယာဇဥ္ မကုန္နုိင္ပါလားကြာ..အားလံုးအနားယူၾကေတာ့၊ မနက္ဖန္ဆုိ ရြာေဟာင္းကုိ ေရာက္မွာပဲ..”
ေနာက္ေန႔မနက္ ရြာေဟာင္းသုိ႔ေရာက္ရွိေသာအခါ ရန္သူ႔တပ္စခန္း အေျခအေန၊ ဝင္လမ္းထြက္လမ္း၊ စုိးမုိးကုန္း ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ နယ္ေျမအေနအထားတုိ႔ကုိ အေသးစိတ္မွတ္တမ္းတင္ျပီး ေနာက္သို႔သတိၾကီးစြာျဖင့္ ျပန္လည္ ဆုတ္ခြာလာခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္တန္းစခန္းသုိ႔ေရာက္ရန္ အခ်ိန္ ေလးငါးနာရီသာ လုိေတာ့သည္။
ပြိဳင့္တပ္စိတ္ႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔မွာ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ဝါးတျပန္ခန္႔ကြာေဝးၾကသည္။ ရဲေဘာ္ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ေက်ာ္သြားေသာ လမ္းေၾကာင္းေပၚသုိ႔ ရြာသား ေကးရယ္အေရာက္ “ဝုန္း..” ဆုိေသာ အသံၾကီးႏွင့္ အတူ အားလံုးေနရာယူလုိက္ၾကသည္။ ရန္သူႏွင့္ ပက္ပင္းတုိးျပီဟုထင္ကာ ပတ္ဝန္းက်င္အေနအထားတုိ႔ကုိ ေလ့လာၾကည့္ေသာအခါ မည္သုိ႔မွထူးျခားမလာ။ ေနာက္သုိ႔ ျပန္လွည့္ၾကည့္လုိက္စဥ္ ယမ္းခုိးမ်ားၾကားထဲ ေကးရယ္မွာ ဝါးပင္ကုိကုိင္ရင္း ကုန္းထရန္ၾကိဳးစားေနသည္ကုိ ရုတ္တရက္ ျမင္လုိက္ရသည္။ မည္သုိ႔မွထ၍ မရ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူ႔ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္မွာ မုိင္းဒဏ္ရာေၾကာင့္ က်ဳိးေၾကေနသည္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ သူ႔ထံေျပးသြားျပီး ဝုိင္းဝန္းျပဳစုၾကသည္။ ေသြးတိတ္ေစရန္ အတြက္ ပုဆုိးမ်ား ျဖင့္ ဒဏ္ရာကုိ စည္းေႏွာင္ျပီး ထမ္း၍ျပန္ရန္ျပင္ဆင္ၾကရေတာ့သည္။ သူက သတၱိအရာတြင္ ေခသူေတာ့ မဟုတ္။ ေဝဒနာကုိ ၾကိတ္မိွတ္ခံစားေနပံုရသည္။ သူ႔ပါးစပ္မွလည္း “ဒီမုိင္းက ရန္သူ႔မုိင္းဆုိရင္ ေျခေထာက္ ႏွစ္ဘက္လံုးျပတ္ သြားမွာ၊ ဒါမဟုတ္ တစစီျဖစ္ကုန္ျပီ။ ေျခေထာက္ကတေခ်ာင္းတည္းျပတ္တာဆုိေတာ့ ဒီမုိင္းက က်ေနာ္......” “ကဲကဲ.. စကားသိပ္မေျပာနဲ႔၊ ေသြးထြက္လြန္ရင္ ပုိျပီးဒုကၡေရာက္ကုန္မယ္။ ျမန္ျမန္ ထမ္းၾက။ ရန္သူလည္းလုိက္လာနုိင္တယ္..” ဟု စကားလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းကာ တပ္စခန္းရွိရာသုိ႔ အေသာ့ႏွင္ လာခဲ့ေတာ့သည္။
သူ႔ေျခတဘက္ကုိ ျပတ္ေစခဲ့ေသာ မုိင္း........ ။ က်ေနာ့္ရင္တြင္း၌ သိေနသလုိလုိ..။
အုပ္ၾကီးေဖ
၂၈-၁-၂၀၁၂
0 comments:
Post a Comment