“အေမာမေျပတဲ႔ မေနာေျမ” (စိမ္းခက္စိုး)

by Sein Khat Soe on Monday, January 9, 2012 at 2:01am

စစ္ေဘးေရွာင္ မိသားစုမ်ား ခုိလႈံရာစခန္း အမွတ္(၁)
ခိုလႈံသူဦးေရ ၅၀၄ဦး၊
၂၁၊ ၁၂၊ ၂၀၁၁
တရုတ္-ကခ်င္နယ္စပ္တေနရာ။
 
“ေမေမ ဒီႏွစ္ခရစၥမတ္က အၾကာၾကီးဘဲ…အိမ္မျပန္ေသးဘူးလား။ သားအိမ္ျပန္ခ်င္တယ္။”
ဒီစကားကိုေျပာလာတာက ကခ်င္တုိင္းရင္းသားကေလးငယ္ေလးက သူ႔အေမကို ဂ်ီတုိက္ေနတဲ႔စကားေလးပါ။ သူ႔အထင္က ကေလးသဘာဝဆုိေတာ႔ သူတုိ႔အရင္ႏွစ္ေတြကလုိ ခရစၥမတ္ပြဲကိုတျခားရြာတစ္ရြာမွာလာျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာဆင္ႏႊဲေနတာထင္ေနျပီး ရက္ၾကာလာေတာ႔ အိမ္ျပန္ခ်င္လုိ႔ မိခင္ကိုပူဆာတဲ႔စကားပါ။ ဘယ္ေလာက္ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ႔စကားေလးလဲဗ်ာ။ ဒီစကားကို မိတ္ေဆြျဖစ္သူက စခန္းေလးရဲ႕ ဧည္႔ခံ ဝါးစားပြဲေလးမွာ ထုိင္ျပီးစကားလက္ဆံုၾကရင္း ေဆာ႔ေနတဲ႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကို လက္ညွိဳးထုိးျပျပီးေျပာတဲ႔စကားေလးပါ။
သူ႔အေမ ကေလးကို ဘာျပန္ေျပာျပီးႏွစ္သိမ္႔လုိက္လဲဆုိတာေတာ႔ အလုိက္တသိနဲ႔ဘဲ ကြ်န္ေတာ္႔ မိတ္ေဆြကို ျပန္မေမးလုိက္ေတာ႔ဘူး။ သူလည္း အဲဒါေျပာျပီး အသံတိတ္သြားတယ္။

……………………………………………………………………………………………………………………………………….

ျမိဳ႕အျပင္စပ္ ေတာလမ္းကုန္းျမင္႔ေလးအတုိင္း ၁၀မိနစ္ေလာက္သြားအျပီးမွာေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ဖာသာ စိတ္ထဲက ေနနာမည္ေပးထားလုိက္ စစ္ေဘးေရွာင္ မိသားစုမ်ား ခုိလႈံရာစခန္း အမွတ္(၁) စခန္းေလးရဲ႕ အဝကိုေရာက္ သြားပါတယ္။ အေရွ႕မွာ အေပ်ာ္တမ္း ေဘာလံုးကြင္းတစ္ဝက္စာက်ယ္က်ယ္ေလာက္ရွိတယ္ ေျမညီကြင္းျပင္မွာ ဝါးနဲ႔လုပ္ထားတဲ႔ ထုိင္ခံု၊ စားပြဲတန္းလ်ားေလး သံုးခုနဲ႔ ျခံဝန္းမရွိေပမယ္ ျခံအစပ္မွာကြယ္ေနတဲ႔ ျခံဳေတြေပၚနဲ႔ ေျမ တလင္းတခ်ိဳ႕ေပၚမွာလွမ္းထားတဲ႔ ေစာင္၊ အေႏြးထည္၊ ကေလးလူၾကီးဝတ္အဝတ္အထည္မ်ိဳးစံုက ကြ်န္ေတာ္ တုိ႔ကိုစၾကိဳေနပါတယ္။



အဲဒီကြင္းေလးရဲ႕တဖက္မွာေတာ႔ ေလးေထာင္႔စပ္စပ္ အခန္းတြဲစက္ရံုေဟာင္းၾကီးတစ္ခုထဲက မ်က္လံုးေပါင္းမ်ား စြာက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကိုလွမ္းၾကည္႔ေနပါတယ္။ အဲဒီထဲကေန ခပ္သြက္သြက္ နဲ႔ထြက္လာျပီး ႏုတ္ဆက္လာတာ ကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔မိတ္ေဆြ စခန္းတာဝန္ခံမညိဳပါ။ မဲရီးခရစၥမတ္ႏုတ္ဆက္ျပီးျပီးခ်င္း ေျပာမနာဆုိမနာ သူငယ္ ခ်င္းၾကိဳဆုိပံု နင္ကင္မရာဟုိစားပြဲေပၚသြားတင္ထား ဒီစခန္းမွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဓာတ္ပံုရိုက္ခြင္႔၊ အင္တာဗ်ဴးခြင္႔မရွိ ဘူးဆုိျပီး သူ႔စခန္းေလးရဲ႕တင္းၾကပ္ေသာ ဥပေဒနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ကို စတင္ၾကိဳဆုိပါတယ္။



ကြ်န္ေတာ္လည္း တာဝန္ခံတစ္ေယာက္နဲ႔ရင္းႏွီးလုိ႔လုပ္ခ်င္ရာလုပ္သြားႏုိင္ေပမယ္႔ သူ႔ရဲ႕ေတာင္းဆုိမႈအတြက္ စိတ္အေႏွာင္႔အယွက္မရွိ သူညႊန္ျပရာစာပြဲေပၚကြ်န္ေတာ္႔ကင္မရာေရာ၊ တလမ္းလံုးအားမနာလ်ာ မၾကိဳးကြ်န္ ေတာ္႔ ေက်ာေပၚလုိက္လာတဲ႔ကြ်န္ေတာ္႔ ေက်ာပိုး အိတ္ေလးကိုေရာသြားတင္ ထားလုိက္ပါတယ္။ ဝန္းထဲမွာ လူၾကီးနဲ႔ မိခင္တစ္ခ်ိဳ႕ေနစာလႈံေနသလုိ၊ တခ်ိဳ႕က ခ်က္ျပဳတ္ေနပါတယ္။ ခပ္ငယ္ငယ္ကေလးတခ်ိဳ႕ကေတာ႔ ေျပးလႊားေဆာ႔ကစားေနေပမယ္႔ အမ်ားစုကေတာ႔ လူစုစု စုစုေလးေတြလုပ္ျပီး ထုိင္စကားေျပာ ေနၾကပါတယ္။ ကြင္းရဲ႕ေထာင္႔တဖက္မွာေတာ႔ အဝတ္အစားခပ္သန္႔သန္႔နဲ႔ အမ်ိဳးသမီး ၅ဦးဟာ ဝါးနဲ႔လုပ္ထားတဲ႔စားပြဲဝိုင္းမွာ ဝိုင္းထုိင္ စကားေျပာေနပါတယ္။ အထူးသတိထားမိတာက စခန္းထဲမွာ အမ်ိဳးသမီး၊ သက္ၾကီးရြယ္အိုနဲ႔ ကေလးေတြမ်ားျပီး သန္မာတဲ႔ ေယာကၤ်ား မရွိသေလာက္ပါပဲ။



ဒီစခန္းမွာ ခုိလႈံသူ ၅၀၄ဦးရွိျပီး ေက်းရြာ ၅ရြာေက်ာ္ကလာေရာက္ခိုလႈံေနသူေတြမ်ားပါတယ္။ တာဝန္ခံ ကြ်န္ ေတာ္႔မိတ္ေဆြရယ္၊ သူ႔လက္ေထာက္ ညီမငယ္တစ္ေယာက္ရယ္၊ ျမန္မာစစ္တပ္အရာရွိေဟာင္းတစ္ ဦး(က ခ်င္အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်လုိ႔ တပ္ကထြက္ ထားရတဲ႔သူ)ရယ္နဲ႔ ေစတနာ႔ဝန္ထမ္း ၄ဦးရယ္က အဓိက စီမံ ခန္႔ခြဲေနေပမယ္႔ ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္ရက္မုိ႔ လုပ္အားေပးလူငယ္ေတြက အိမ္ျပန္သြားၾကလုိ႔ သူတုိ႔သံုးဦးဘဲရွိေသးျပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေရာက္သြားခ်ိန္ ၁၀း၃၀နာရီအထိ သူတုိ႔မနက္စာမ စားရေသးေၾကာင္း မိတ္ေဆြရဲ႕လက္ေထာက္ ကခ်င္ညီမငယ္ေလးက ကြ်န္ေတာ္႔နားကိုကပ္ျပီးေျပာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က အကိုတုိ႔ကို အားမနာနဲ႔ သြားစား ေလလုိ႔ေျပာေတာ႔ ဘာမွကိုမခ်က္ရေသးဘူးတဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။



အဲဒီလုိေျပာေနစဥ္ဘဲ တရုတ္နံပါတ္တပ္ ကားႏွစ္စီးစခန္းထဲကိုေမာင္းဝင္လာျပီး တရုတ္-ကခ်င္ႏြယ္မိသား စု တစ္စု ဆင္းလာတာေတြ႔လုိ႔ သူတုိ႔ ၃ေယာက္ကိုလွမ္းေခၚကာ ဆန္ ၅အိတ္နဲ႔ ပန္းေဂၚဖီ၊ ၾကက္သြန္နီေတြလာ လွဴတာေတြ႕ရတယ္။ လာလွဴတဲ႔အဖြဲ႔မွာလည္း ေယာကၤ်ား သားဆုိလုိ႔ ကားေမာင္းလာသူႏွစ္ဦးဘဲပါလုိ႔ ဆန္ အိတ္ထမ္းဖုိ႔ အားမနာလ်ာမၾကိဳးဘဲ ကြ်န္ေတာ္႔ရဲ႕ပိန္ေလ်ာ္ေလ်ာ္ ခႏၶာကိုယ္ ၾကီး ကို မိတ္ေဆြကအား ကိုးတၾကီး လွမ္းေခၚလုိ႔ ဆန္အိတ္ေတြထမ္းခ်၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္အိတ္ေတြဝိုင္းသယ္ရင္း စခန္းရဲ႕အတြင္း ဘက္ကို ပိုဝင္ ေရာက္သြားတယ္။



အစားအေသာက္ စတုိခန္းကို တရုတ္စာေတြကပ္ထားတဲ႔ သံတံခါးၾကီးၾကီးႏွစ္ျခပ္ေနာက္က သစ္ေဟာင္းဝါး ေဟာင္းေတြနဲ႔ ေအာက္က ခံခင္းထားတဲ႔ ေပအစိပ္၊ ေပေျခာက္ဆယ္ေလာက္က်ယ္တဲ႔ အခန္းတစ္ခုထဲမွာ လုပ္ ထားပါတယ္။ ခုနလာလွဴတဲ႔ ဆန္အိတ္ အပါ အဝင္ ဆန္အိတ္၂၀ဆယ္၊ ၾကက္သြန္နီ၊ ပန္းေဂၚဖီ ၃ေတာင္း၊ ေဆး ရြက္ၾကီးေျခာက္ ၃ထုပ္၊ ဆီ ၂ပံုးကို ေသေသခ်ာခ်ာစီထားတယ္။ ေဆးရြက္ၾကီးေျခာက္ေတြက လာခုိလႈံတဲ႔သူ ေတြထဲက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကြမ္းစားသလုိဘဲ ကခ်င္လူၾကီးေတြက ေဆးရြက္ၾကီး ေျခာက္ကို ဝါးေလးရွိလုိ႔ နယ္ခံ ေတြက လာလွဴထားတဲ႔။ ခုခ်ိန္ထိ နယ္ေျမခံကက္သလစ္အသင္းေတာ္နဲ႔ နယ္ေျမခံျပည္သူလူထုက လာလွဴ ထားတာ ေတြ ဘဲရွိေသးျပီး ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔မွ အဆက္အသြယ္မရေသးဘူးလုိ႔ မိတ္ေဆြက ပစၥည္းေတြ ေသခ်ာသပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ ေအာင္စီေန ရာကေန ေျပာျပပါတယ္။



စတုိခန္းထဲကျပန္ထြက္လာေတာ႔ ခုနက အဝတ္အစားခပ္သန္႔သန္႔ဝတ္ထားတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္စု က ကြ်န္ေတာ္႔ မ်က္လံုးထဲျပန္ဝင္ လာလုိ႔ မိတ္ေဆြကိုေမးေတာ႔ သူတုိ႔က ဒီနယ္ခံအစိုးရဝန္ထမ္းေတြျဖစ္ျပီး စခန္းရဲ႕လူ ဝင္လူ ထြက္ အတြက္ အစိုးရကလာခ်ေပးထား တာတဲ႔ ေတာ္ၾကာေနျပန္ေတာ႔မွာ ဒီေန႔ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္နဲ႔ အဖြဲ႕လာမွာမုိ႔လုိ႔ ဒီအခ်ိန္ေလာက္ထိ နင္ေတြ႔ရတာတဲ႔..။ ကြ်န္ေတာ္က သူတုိ႔ကို ကူဖုိ႔လာပို႔ထားတာ ခင္ဗ်ားေခၚ ခုိင္းေလးဆုိေတာ႔ မိတ္ေဆြက ပါးစပ္ထဲက အေငြ႔ထြက္ေအာင္ရယ္ျပတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သူ႔အရယ္ကို သေဘာေပါက္စြာဘဲ ပါးစပ္ထဲကအေငြ႔ထြက္ေအာင္ျပန္ရယ္လိုက္တယ္။



ဒီစခန္းေလးက ေနာက္သြားမယ္႔ စခန္း ၂ကေနခြဲလာတာ ၁လခြဲေလာက္ဘဲရွိဦးမယ္လုိ႔ သူငယ္ခ်င္းကေျပာ ပါတယ္။ ေနာက္သြားမယ္႔ စခန္းအမွတ္ ၂ ျဖစ္တဲ႔ ဘုရားေက်ာင္းဝန္းေလးမွာက လူဦးေရ ၅၀၂ဦးရွိျပီး အရပ္က်ပ္တည္းေနလို႔ ဒီေနရာစက္ရံုေဟာင္းကို နယ္ေျမခံ အစိုးရဆီက အကူအညီေတာင္းျပီး ေရြ႕လာရတာတဲ႔။ ခုနက ကြ်န္ေတာ္ေျပာခဲ႔တဲ႔ ဒီစခန္းမွာ ေယာကၤ်ားသားေတြမရွိရတဲ႔အေၾကာင္းအ ရင္းက အိမ္ေထာင္သည္ေတြ အတူတူထားရင္ တျခားလူမႈေရးျပသနာေတြရယ္၊ ေပၚတာလုိ(ႏွစ္ဘက္လံုးက)ကိစၥေတြရယ္ျဖစ္လာႏိုင္ တဲ႔အတြက္ ေယာကၤ်ားမွန္သမွ်ကို တရုတ္ျပည္ဘက္က စခန္းေတြမွာသာ ခြဲထားတယ္ဆုိတာကို တရုတ္ျပည္ဘက္က  စခန္းေတြေရာက္ မွ ကြ်န္ေတာ္သေဘာေပါက္လုိက္ပါတယ္။



ျပန္လာျပီး ကူလုပ္ေပးဖုိ႔ ဖိတ္ေခၚေနတဲ႔ မိတ္ေဆြမညိဳကို ဂုဏ္ယူစြာႏုတ္ဆက္ရင္း တျခားစခန္းတစ္ခုဆီကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အဖြဲ႔ဦးတည္ လုိက္ပါတယ္။


စိမ္းခက္စိုး
ဇန္နဝါရီ ၁၊ ၂၀၁၂
ည - ၁၀း၀၀ နာရီ

မွတ္ခ်က္။
စခန္းတာဝန္ခံနဲ႔ ခိုလႈံသူေတြရဲ႕ လံုျခံဳတည္ျငိမ္ေရးအေျခအေနအရ နာမည္၊ ေနရာမ်ားကို ခ်န္လွပ္ထားပါသည္။
ဆက္လက္ေရးသားပါဦးမည္။ မေနာေျမနဲ႔ ကခ်င္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာေတြကို ဒီလင္႔ေလးမွာသြားၾကည္႔ပါ။ https://www.facebook.com/media/set/?set=a.2409559359870.2105743.1277811975&type=1