သဘင္ဂီတမွ အင္တာနက္သုိ႔ - ဘိုဘိုလန္းစင္
ျမန္မာမီဒီယာေရစီး
မီဒီယာဆုိဒါ စကားလုံးႀကီးမုိ႔ ဘာမွေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြၾကား ျပန္႔ပြားေစလုိတာကုိ ေရာက္ေအာင္ျဖန္႔ခ်ိဒါပါဘဲ။ ေရွးကေတာ့ ဗမာျပည္မွာ ဇာတ္အၿငိမ္႔ေတြပဲရွိေတာ့ သူတုိ႔ကေန အထက္ပုဂၢိဳလ္မ်ားဆီေရာက္ေစလုိဒါ၊ ျပည္သူၾကား အာဏာပုိင္ေတြသိေစထင္ေစခ်င္ဒါေတြကုိ ဝင္သြားေအာင္ ျဖန္႔ေပးၾကရတယ္။ ေနျပည္ေတာ္က ဟစ္တုိင္ဆုိဒါေတြ လူတုိင္းမေရာက္ႏုိင္ယင္ ရွင္ဘုရင္ဆီ ေရႊနားေတာ္ၾကားေအာင္ လူျပက္ေတြက ျပက္ေပးရတယ္။ အစိမ္းအုပ္နဲ႔ ထြန္းေပၚတစ္လစ္ေတြဟာ ထင္လ်ားတဲ့သာဓကေတြဘဲ။ ဒီလုိပဲ ဘုရင္မိဘုရားကုိ မီဒီယာသမား သဘင္သယ္မ်ားက ေရႊဘဝင္စိမ္႔ေအာင္ အမႊန္းတင္ ေျမွာက္ပင့္ေပးပီး အသျပာေထာင္ထုပ္ကုိ ေမွ်ာ္စားၾကရဒါလဲ ရွိတာဘဲ။ သီေပါေခတ္က စုဘုရားလတ္ကုိ ဖားတဲ့ျပက္လုံးတခုကေတာ့ ဆုိင္းမွာဘယ္ဒင္း အခရာက်ဆုံးလဲ၊ ပတ္မႀကီးပါဘုရားဆုိဒါဘဲ။ မိဘုရားကလဲ ဒါမ်ိဳးဆုိ တယ္ႏွလုံးေတြ႔သကုိး။ အာဏာရွင္ကုိ ေဖ်ာ္ေျဖေခ်ာ့တဲ့မီဒီယာအလုပ္က ခုထိလဲ မတိမ္ေကာပါဘူး။
မီဒီယာဟာ ျပည္သူ႔အက်ိဳး ဦးထိပ္ထားရတာမုိ႔ ျပည္သူထဲမွာ ထိပ္ဆုံးကလူေတြကုိ ပုိထိပ္ထားေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား။ ျပည္သူ႔ဆႏၵဆုိဒါကုိ မ်ားမ်ားျဖဴးေပးယင္ လူႀကိဳက္တာပဲ။
အဲဒိေခတ္က မီဒီယာကုိ သဘင္ဝန္ေခၚတဲ့ စိစစ္ေရးနဲ႔ထိန္းတယ္။ ရာဇဂုိဏ္း၊ ဓမၼဂုိဏ္းမလြတ္တာမ်ား ျပက္မယ္ဆုိယင္ အဲဒိသဘင္သမားကုိ အာဖဲ့ပစ္ႏုိင္တယ္၊ လက္ျဖတ္ လွ်ာျဖတ္ဆုိသလုိ ျပင္းျပင္း ကြပ္ညွပ္ႏုိင္တယ္။ တာေၾကာင့္ မီဒီယာကုိ အုပ္မိသူမွ အာဏာကုိ ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ရွိတယ္။ အာဏာရွိသူတုိင္းလဲ မီဒီယာဆုိဒါေတြကုိ နဲနဲမွ လႊတ္မထားၾကဘူး။
မင္းတုန္းဘုရင္ေခတ္က ေအာက္ျပည္က အဂၤလိပ္ပုိင္သတင္းစာေတြကုိ တန္ျပန္ဘုိ႔ မႏၱေလးေဂဇက္ႀကီးထုတ္ရတယ္မလား။ ဒီသတင္းစာကုိ ဘယ္လုိအခြင့္အေရးေတြ ေပးတယ္ဆုိေပသည့္ တကယ္တမ္းေတာ့ မည္ကာမတၱ ဘုရင္သတင္းစာပဲ ျဖစ္လာဒါပါ။ ႏုိင္ငံေရးပုံစံမွာ အၾကြင္းမဲ့အာဏာရင္စနစ္ကုိ တျပားဘုိးမွ အပြန္းမခံဘဲနဲ႔ လူၾကည္ညိဳရုံလြတ္လပ္ခြင့္ေတြေပးတာဟာ ဝါဒျဖန္႔မွန္း ခုေခတ္လူေတြ ၾကပ္ၾကပ္မွတ္သင့္တယ္။
ေနာက္ ကုလားမင္းလက္ထက္က်ျပန္ေတာ့လဲ ျမန္မာအေဆြ၊ ဟံသာဝတီစတဲ့ အဂၤလိပ္နဲ႔ အလုိေတာ္ရိမ်ား ထုတ္ေဝေနတဲ့ သတင္းစာေတြ (အပတ္စဥ္ထုတ္)ရဲ့ ဝါဒမႈိင္းကုိ တုိက္ဖ်က္ဘုိ႔ သူရိယ၊ ျမန္မာ့အလင္းစတဲ့ ဘုိစာတတ္ လူလတ္တန္းစားေတြပုိင္ မီဒီယာေတြေပၚလာတယ္။ ဒီလူေတြဟာ ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာ ထုတ္ေဝလုပ္ကုိင္ေနတဲ့ သတင္းစာေတြကုိ ဖတ္ရႈအားက်ပီး ျမန္မာေတြ အလင္းရဘုိ႔ သတင္းစာေတြထုတ္ၾကတာပဲ။ ဂ်ပန္ျပန္ဦးဥတၱမ၊ ဝတ္လုံဦးပု (ဘိလပ္ဗမာအသင္းဥကၠ႒ေဟာင္း)၊ ဝုိင္အမ္ဘီေအ ဦးဘေဘ၊ စက္သူေဌး(ဆာ)ဦးသြင္စတဲ့ ႏုိင္ငံေရး လူမႈေရး ကုန္သြယ္စီးပြားပုိင္းက မ်က္ႏွာဖုံးေတြ၊ အစုိးရအရာရွိႀကီးေတြက ေနာက္ကေန ဒီသတင္းစာေတြကုိ လူအားေငြအားနဲ႔ ေထာက္မေနၾကလုိ႔သာ ဒီတုိက္ေတြ အျမန္ႀကီးပြားလာဒါဘဲ။ ရြပ္ရြပ္ခြ်န္ခြ်န္နဲ႔ သတၱိလဲမေသးၾကဒါမုိ႔ ျပည္ႏွင္ဒဏ္၊ အာမခံဆုိတာေတြ မၾကာမၾကာထိခဲ့တယ္။ ယစ္မ်ဳိးမင္းႀကီး ေရႊဇံေအာင္က ေလာဂ်စ္ကုိ တကၠဒီပနီအျဖစ္ ဘာသာျပန္ေပးသလုိ ဆရာလြန္း၊ ဆရာေမာင္ႀကီး၊ ေရႊဥေဒါင္း၊ ပီမုိးနင္းစတဲ့ ေရွးေဟာင္းေခတ္သစ္ပညာတတ္စာေရးဆရာ ပညာယွိေတြက ဋီကာေတြ၊ ရွိတ္စပီးယားနဲ႔ ရွားေလာ့ဟုမ္းဘာသာျပန္ေတြေရးေပးၾကေတာ့ ဘုရားစာ တရားစာ ေရွးေဟာင္းစာနဲ႔ ႏုိင္ငံျခားသတင္းေလာက္သာဖတ္ေနက် ဗမာသတင္းစာၾကည့္ပရိသတ္မွာ မ်က္စိအပုံႀကီးပြင့္လာၾကတယ္။ အီဂ်စ္၊ တူရကီ၊ တရုတ္၊ အိႏၵိယစတဲ့ ဘဝတူ ကုိလုိနီနဲ႔ ကုိလုိနီတပုိင္းတုိင္းျပည္ေတြက ႏုိင္ငံေရးလူမႈေရး တုိးတက္မႈေတြကုိ ဆန္းစစ္ျပတဲ့ေဆာင္းပါးေတြ၊ သဘာဝဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးလုိ ခုေခတ္မွာ တြင္က်ယ္လာတဲ့အေရးကိစၥမ်ိဳး ေဆြးေႏြးတဲ့ေခါင္းႀကီးေတြလဲ ဟုိႏွစ္တရာက မီီဒီယာေတြမွာ ပါေနက်ျဖစ္တယ္။
”…. အမ်ိဳးသားတုိ႔သိလွ်င္ ေက်းဇူးမ်ားေလာက္ေသာ သတင္း၊ လယ္ယာလုပ္ကုိင္ေရး အေၾကာင္းအရာဟူသမွ်တုိ႔ကုိ ကမၻာေပၚတြင္ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ထုတ္ေဝေသာ သတင္းစာႏွင့္စာအုပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးတုိ႔မွ ထုတ္ယူ၍၊ ျမန္မာဘာသာျဖင့္ သာယာေျပျပစ္စြာ ျပန္ဆုိၿပီးလွ်င္ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံမွာကဲ့သုိ႔ သတင္းစာထုတ္ေဝျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း … ”
(ဤသတင္းစာထုတ္ေဝျခင္းအေၾကာင္း၊ သူရိယသတင္းစာ၊ ၁၉၁၁ ဇူလုိင္ ၄ )။
ဒီသတင္းစာမ်ိဳးေတြကုိဖတ္တဲ့မိသားစုေတြက ေပါက္ဘြားတဲ့ အမ်ိဳးေကာင္းသားသမီးေတြကပဲ ဘမာျပည္လြတ္လပ္ႀကီးပြားေရးကုိ ေနာက္အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္မွာ ႀကံေဆာင္ၾကေပတယ္။
သုိ႔လင့္ကစား ဒီသတင္းစာေတြဟာလဲ အမ်ိဳးသားဓနရင္ ႏုိင္ငံေရးေလာကကုိ ကုိယ္စားျပဳတာမုိ႔ သူတုိ႔အသံကုိ ထြက္ေပးၾကရတာပါ။ ဒီတုိက္ႀကီးေတြမွာ ႏုိင္ငံေရးေခတ္မီႏုိးၾကားတဲ့ ေခါင္းႀကီးဦးထြန္းေဖ၊ ဦးခ်စ္ေမာင္တုိ႔လုိ လူေတာ္ေတြ ေရာက္လာမွသာ လူငယ္ေက်ာင္းသားသခင္ေတြရဲ့လႈပ္ရွားမႈေတြကုိ အေရးသြင္းေဘာ္ျပတာပါ။ တာမွ သူတုိ႔ကုိ တုိင္းေျပက ပုိသိလာ လူထုၾကားမွာလဲ ပုိတက္ၾကြလာၾကတာပါ။ တာေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးစင္ေထာင္ခ်င္သူမ်ား မီဒီယာလက္ကုိင္ သတင္းေထာက္ေကာင္းလက္ကုိင္ရွာၾကတာ၊ လူၾကားထဲ ရုပ္ထြက္ေအာင္ ေၾကာ္ျငာၾကရတာ ခုေခတ္ ပီအာရ္လုိ႔ လူမသိခင္ ပေဝသဏီထဲက သတင္းစာေတြအလုပ္ပါပဲ။ ေနာက္ပီး ဂ်ပန္ေငြယူပီး အဂၤလိပ္ကုိဖီဆန္တဲ့တုိက္ေတြလဲရွိတယ္လုိ႔ စစ္မျဖစ္ခင္ရန္ကုန္မွာ ေနခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ပညာရွင္ ဂြ်န္ခရစၥယံက ဆုိတယ္။
ေနာက္ ၁၉၄၈ ျပည္တြင္းစစ္စေတာ့လဲ အာဏာရနဲ႔ သူပုန္အႏြယ္မ်ား အျပန္အလွန္ မီဒီယာစစ္ဆင္ၾကတာပဲ။ တုိက္ေတြမွာ ခင္ရာႏြယ္ရာလိုက္ပီး ပင္းၾကပုိ႔ၾကတာပါ။ လက္ေဟာင္း ျမန္မာ့အလင္းလုိ လက်္ာသတင္းစာႀကီးမ်ိဳးကေတာ့ တုိက္အုပ္ဦးတင္ ဖဆပလလူႀကီး ဝန္ႀကီးျဖစ္ခ်ိန္ဆုိေတာ့ သတင္းစာေဆာင္းပါးရွင္ေဟာင္း ဦးႏုကုိ ေထာက္ခံ၊ လက္ဝဲလက်္ာ ရန္စြယ္ေတြကုိ ထုိးႏွက္တဲ့ ေခြးကာလုပ္ေပးပါတယ္။ အေရွ႕အေနာက္တုိင္းျပည္ေတြေငြနဲ႔ထုတ္တဲ့ တုိက္ေတြလဲ မနည္းပါဘဲ။ အစုိးရပုိင္ ဗမာ့အသံႀကီးက ေရႊေမာင္းသံအခန္းမ်ိဳးဟာဆုိ ဝါဒျဖန္႔မုိ႔ လူေတြသိပ္မုန္းၾကတယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ အဆုိေတာ္ မေမရွင္ရဲ့ ေက်းေစတမန္ဟာ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ စစ္ဝါဒျဖန္႔သီခ်င္းမဟုတ္လား။
ပီးေတာ့ က်ားမတန္းတူေရး၊ ဆုိရွယ္လစ္ျပည္ေတာ္သာထူေထာင္ေရး၊ တႏွစ္အတြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ဓမၼႏၱရာယ္ဆန္႔က်င္ေရးစတဲ့ အာဏာပုိင္ဘက္ကဝါဒျဖန္႔စစ္မ်က္ႏွာ၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ နယ္ခ်ဲ႕က်ဴးေက်ာ္မႈဆန္႔က်င္ေရး၊ အေမရိကန္လႊမ္းမုိးမႈတားဆီးေရးစတဲ့ အတုိက္အခံဝါဒျဖန္႔စာ စိတ္ဓာတ္တုိက္ပြဲေတြဟာ စစ္ေအးႀကီးေနာက္ခံနဲ႔ ၁၉၈၀ ႏွစ္မ်ားေတြထိ ႏႊဲခဲ့ၾကတာပါ။ ၈၈ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ဒီမုိကေရစီ၊ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု၊ တုိင္းရင္းသားစည္းလုံးညီညြတ္ေရး၊ အမ်ိဳးသားေရးစတဲ့ ေလလုံးေတြပဲ ေျပာင္းသြားတယ္။
မီဒီယာကုိ ခ်ဳပ္ကုိင္လုိသူေတြက သူတုိ႔ျမင္ေစခ်င္တဲ့ပုံရိပ္ကုိ လူေတြေခါင္းထဲဝင္ေအာင္ထဲ့ပီး ၾသဇာထူေထာင္ၾကမွာက ေလာကတံထြာ ဓမၼတာေပပဲ။
မီဒီယာဆုိဒါ စကားလုံးႀကီးမုိ႔ ဘာမွေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြၾကား ျပန္႔ပြားေစလုိတာကုိ ေရာက္ေအာင္ျဖန္႔ခ်ိဒါပါဘဲ။ ေရွးကေတာ့ ဗမာျပည္မွာ ဇာတ္အၿငိမ္႔ေတြပဲရွိေတာ့ သူတုိ႔ကေန အထက္ပုဂၢိဳလ္မ်ားဆီေရာက္ေစလုိဒါ၊ ျပည္သူၾကား အာဏာပုိင္ေတြသိေစထင္ေစခ်င္ဒါေတြကုိ ဝင္သြားေအာင္ ျဖန္႔ေပးၾကရတယ္။ ေနျပည္ေတာ္က ဟစ္တုိင္ဆုိဒါေတြ လူတုိင္းမေရာက္ႏုိင္ယင္ ရွင္ဘုရင္ဆီ ေရႊနားေတာ္ၾကားေအာင္ လူျပက္ေတြက ျပက္ေပးရတယ္။ အစိမ္းအုပ္နဲ႔ ထြန္းေပၚတစ္လစ္ေတြဟာ ထင္လ်ားတဲ့သာဓကေတြဘဲ။ ဒီလုိပဲ ဘုရင္မိဘုရားကုိ မီဒီယာသမား သဘင္သယ္မ်ားက ေရႊဘဝင္စိမ္႔ေအာင္ အမႊန္းတင္ ေျမွာက္ပင့္ေပးပီး အသျပာေထာင္ထုပ္ကုိ ေမွ်ာ္စားၾကရဒါလဲ ရွိတာဘဲ။ သီေပါေခတ္က စုဘုရားလတ္ကုိ ဖားတဲ့ျပက္လုံးတခုကေတာ့ ဆုိင္းမွာဘယ္ဒင္း အခရာက်ဆုံးလဲ၊ ပတ္မႀကီးပါဘုရားဆုိဒါဘဲ။ မိဘုရားကလဲ ဒါမ်ိဳးဆုိ တယ္ႏွလုံးေတြ႔သကုိး။ အာဏာရွင္ကုိ ေဖ်ာ္ေျဖေခ်ာ့တဲ့မီဒီယာအလုပ္က ခုထိလဲ မတိမ္ေကာပါဘူး။
မီဒီယာဟာ ျပည္သူ႔အက်ိဳး ဦးထိပ္ထားရတာမုိ႔ ျပည္သူထဲမွာ ထိပ္ဆုံးကလူေတြကုိ ပုိထိပ္ထားေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား။ ျပည္သူ႔ဆႏၵဆုိဒါကုိ မ်ားမ်ားျဖဴးေပးယင္ လူႀကိဳက္တာပဲ။
အဲဒိေခတ္က မီဒီယာကုိ သဘင္ဝန္ေခၚတဲ့ စိစစ္ေရးနဲ႔ထိန္းတယ္။ ရာဇဂုိဏ္း၊ ဓမၼဂုိဏ္းမလြတ္တာမ်ား ျပက္မယ္ဆုိယင္ အဲဒိသဘင္သမားကုိ အာဖဲ့ပစ္ႏုိင္တယ္၊ လက္ျဖတ္ လွ်ာျဖတ္ဆုိသလုိ ျပင္းျပင္း ကြပ္ညွပ္ႏုိင္တယ္။ တာေၾကာင့္ မီဒီယာကုိ အုပ္မိသူမွ အာဏာကုိ ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ရွိတယ္။ အာဏာရွိသူတုိင္းလဲ မီဒီယာဆုိဒါေတြကုိ နဲနဲမွ လႊတ္မထားၾကဘူး။
မင္းတုန္းဘုရင္ေခတ္က ေအာက္ျပည္က အဂၤလိပ္ပုိင္သတင္းစာေတြကုိ တန္ျပန္ဘုိ႔ မႏၱေလးေဂဇက္ႀကီးထုတ္ရတယ္မလား။ ဒီသတင္းစာကုိ ဘယ္လုိအခြင့္အေရးေတြ ေပးတယ္ဆုိေပသည့္ တကယ္တမ္းေတာ့ မည္ကာမတၱ ဘုရင္သတင္းစာပဲ ျဖစ္လာဒါပါ။ ႏုိင္ငံေရးပုံစံမွာ အၾကြင္းမဲ့အာဏာရင္စနစ္ကုိ တျပားဘုိးမွ အပြန္းမခံဘဲနဲ႔ လူၾကည္ညိဳရုံလြတ္လပ္ခြင့္ေတြေပးတာဟာ ဝါဒျဖန္႔မွန္း ခုေခတ္လူေတြ ၾကပ္ၾကပ္မွတ္သင့္တယ္။
ေနာက္ ကုလားမင္းလက္ထက္က်ျပန္ေတာ့လဲ ျမန္မာအေဆြ၊ ဟံသာဝတီစတဲ့ အဂၤလိပ္နဲ႔ အလုိေတာ္ရိမ်ား ထုတ္ေဝေနတဲ့ သတင္းစာေတြ (အပတ္စဥ္ထုတ္)ရဲ့ ဝါဒမႈိင္းကုိ တုိက္ဖ်က္ဘုိ႔ သူရိယ၊ ျမန္မာ့အလင္းစတဲ့ ဘုိစာတတ္ လူလတ္တန္းစားေတြပုိင္ မီဒီယာေတြေပၚလာတယ္။ ဒီလူေတြဟာ ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာ ထုတ္ေဝလုပ္ကုိင္ေနတဲ့ သတင္းစာေတြကုိ ဖတ္ရႈအားက်ပီး ျမန္မာေတြ အလင္းရဘုိ႔ သတင္းစာေတြထုတ္ၾကတာပဲ။ ဂ်ပန္ျပန္ဦးဥတၱမ၊ ဝတ္လုံဦးပု (ဘိလပ္ဗမာအသင္းဥကၠ႒ေဟာင္း)၊ ဝုိင္အမ္ဘီေအ ဦးဘေဘ၊ စက္သူေဌး(ဆာ)ဦးသြင္စတဲ့ ႏုိင္ငံေရး လူမႈေရး ကုန္သြယ္စီးပြားပုိင္းက မ်က္ႏွာဖုံးေတြ၊ အစုိးရအရာရွိႀကီးေတြက ေနာက္ကေန ဒီသတင္းစာေတြကုိ လူအားေငြအားနဲ႔ ေထာက္မေနၾကလုိ႔သာ ဒီတုိက္ေတြ အျမန္ႀကီးပြားလာဒါဘဲ။ ရြပ္ရြပ္ခြ်န္ခြ်န္နဲ႔ သတၱိလဲမေသးၾကဒါမုိ႔ ျပည္ႏွင္ဒဏ္၊ အာမခံဆုိတာေတြ မၾကာမၾကာထိခဲ့တယ္။ ယစ္မ်ဳိးမင္းႀကီး ေရႊဇံေအာင္က ေလာဂ်စ္ကုိ တကၠဒီပနီအျဖစ္ ဘာသာျပန္ေပးသလုိ ဆရာလြန္း၊ ဆရာေမာင္ႀကီး၊ ေရႊဥေဒါင္း၊ ပီမုိးနင္းစတဲ့ ေရွးေဟာင္းေခတ္သစ္ပညာတတ္စာေရးဆရာ ပညာယွိေတြက ဋီကာေတြ၊ ရွိတ္စပီးယားနဲ႔ ရွားေလာ့ဟုမ္းဘာသာျပန္ေတြေရးေပးၾကေတာ့ ဘုရားစာ တရားစာ ေရွးေဟာင္းစာနဲ႔ ႏုိင္ငံျခားသတင္းေလာက္သာဖတ္ေနက် ဗမာသတင္းစာၾကည့္ပရိသတ္မွာ မ်က္စိအပုံႀကီးပြင့္လာၾကတယ္။ အီဂ်စ္၊ တူရကီ၊ တရုတ္၊ အိႏၵိယစတဲ့ ဘဝတူ ကုိလုိနီနဲ႔ ကုိလုိနီတပုိင္းတုိင္းျပည္ေတြက ႏုိင္ငံေရးလူမႈေရး တုိးတက္မႈေတြကုိ ဆန္းစစ္ျပတဲ့ေဆာင္းပါးေတြ၊ သဘာဝဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးလုိ ခုေခတ္မွာ တြင္က်ယ္လာတဲ့အေရးကိစၥမ်ိဳး ေဆြးေႏြးတဲ့ေခါင္းႀကီးေတြလဲ ဟုိႏွစ္တရာက မီီဒီယာေတြမွာ ပါေနက်ျဖစ္တယ္။
”…. အမ်ိဳးသားတုိ႔သိလွ်င္ ေက်းဇူးမ်ားေလာက္ေသာ သတင္း၊ လယ္ယာလုပ္ကုိင္ေရး အေၾကာင္းအရာဟူသမွ်တုိ႔ကုိ ကမၻာေပၚတြင္ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ထုတ္ေဝေသာ သတင္းစာႏွင့္စာအုပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးတုိ႔မွ ထုတ္ယူ၍၊ ျမန္မာဘာသာျဖင့္ သာယာေျပျပစ္စြာ ျပန္ဆုိၿပီးလွ်င္ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံမွာကဲ့သုိ႔ သတင္းစာထုတ္ေဝျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း … ”
(ဤသတင္းစာထုတ္ေဝျခင္းအေၾကာင္း၊ သူရိယသတင္းစာ၊ ၁၉၁၁ ဇူလုိင္ ၄ )။
ဒီသတင္းစာမ်ိဳးေတြကုိဖတ္တဲ့မိသားစုေတြက ေပါက္ဘြားတဲ့ အမ်ိဳးေကာင္းသားသမီးေတြကပဲ ဘမာျပည္လြတ္လပ္ႀကီးပြားေရးကုိ ေနာက္အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္မွာ ႀကံေဆာင္ၾကေပတယ္။
သုိ႔လင့္ကစား ဒီသတင္းစာေတြဟာလဲ အမ်ိဳးသားဓနရင္ ႏုိင္ငံေရးေလာကကုိ ကုိယ္စားျပဳတာမုိ႔ သူတုိ႔အသံကုိ ထြက္ေပးၾကရတာပါ။ ဒီတုိက္ႀကီးေတြမွာ ႏုိင္ငံေရးေခတ္မီႏုိးၾကားတဲ့ ေခါင္းႀကီးဦးထြန္းေဖ၊ ဦးခ်စ္ေမာင္တုိ႔လုိ လူေတာ္ေတြ ေရာက္လာမွသာ လူငယ္ေက်ာင္းသားသခင္ေတြရဲ့လႈပ္ရွားမႈေတြကုိ အေရးသြင္းေဘာ္ျပတာပါ။ တာမွ သူတုိ႔ကုိ တုိင္းေျပက ပုိသိလာ လူထုၾကားမွာလဲ ပုိတက္ၾကြလာၾကတာပါ။ တာေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးစင္ေထာင္ခ်င္သူမ်ား မီဒီယာလက္ကုိင္ သတင္းေထာက္ေကာင္းလက္ကုိင္ရွာၾကတာ၊ လူၾကားထဲ ရုပ္ထြက္ေအာင္ ေၾကာ္ျငာၾကရတာ ခုေခတ္ ပီအာရ္လုိ႔ လူမသိခင္ ပေဝသဏီထဲက သတင္းစာေတြအလုပ္ပါပဲ။ ေနာက္ပီး ဂ်ပန္ေငြယူပီး အဂၤလိပ္ကုိဖီဆန္တဲ့တုိက္ေတြလဲရွိတယ္လုိ႔ စစ္မျဖစ္ခင္ရန္ကုန္မွာ ေနခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ပညာရွင္ ဂြ်န္ခရစၥယံက ဆုိတယ္။
ေနာက္ ၁၉၄၈ ျပည္တြင္းစစ္စေတာ့လဲ အာဏာရနဲ႔ သူပုန္အႏြယ္မ်ား အျပန္အလွန္ မီဒီယာစစ္ဆင္ၾကတာပဲ။ တုိက္ေတြမွာ ခင္ရာႏြယ္ရာလိုက္ပီး ပင္းၾကပုိ႔ၾကတာပါ။ လက္ေဟာင္း ျမန္မာ့အလင္းလုိ လက်္ာသတင္းစာႀကီးမ်ိဳးကေတာ့ တုိက္အုပ္ဦးတင္ ဖဆပလလူႀကီး ဝန္ႀကီးျဖစ္ခ်ိန္ဆုိေတာ့ သတင္းစာေဆာင္းပါးရွင္ေဟာင္း ဦးႏုကုိ ေထာက္ခံ၊ လက္ဝဲလက်္ာ ရန္စြယ္ေတြကုိ ထုိးႏွက္တဲ့ ေခြးကာလုပ္ေပးပါတယ္။ အေရွ႕အေနာက္တုိင္းျပည္ေတြေငြနဲ႔ထုတ္တဲ့ တုိက္ေတြလဲ မနည္းပါဘဲ။ အစုိးရပုိင္ ဗမာ့အသံႀကီးက ေရႊေမာင္းသံအခန္းမ်ိဳးဟာဆုိ ဝါဒျဖန္႔မုိ႔ လူေတြသိပ္မုန္းၾကတယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ အဆုိေတာ္ မေမရွင္ရဲ့ ေက်းေစတမန္ဟာ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ စစ္ဝါဒျဖန္႔သီခ်င္းမဟုတ္လား။
ပီးေတာ့ က်ားမတန္းတူေရး၊ ဆုိရွယ္လစ္ျပည္ေတာ္သာထူေထာင္ေရး၊ တႏွစ္အတြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ဓမၼႏၱရာယ္ဆန္႔က်င္ေရးစတဲ့ အာဏာပုိင္ဘက္ကဝါဒျဖန္႔စစ္မ်က္ႏွာ၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ နယ္ခ်ဲ႕က်ဴးေက်ာ္မႈဆန္႔က်င္ေရး၊ အေမရိကန္လႊမ္းမုိးမႈတားဆီးေရးစတဲ့ အတုိက္အခံဝါဒျဖန္႔စာ စိတ္ဓာတ္တုိက္ပြဲေတြဟာ စစ္ေအးႀကီးေနာက္ခံနဲ႔ ၁၉၈၀ ႏွစ္မ်ားေတြထိ ႏႊဲခဲ့ၾကတာပါ။ ၈၈ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ဒီမုိကေရစီ၊ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု၊ တုိင္းရင္းသားစည္းလုံးညီညြတ္ေရး၊ အမ်ိဳးသားေရးစတဲ့ ေလလုံးေတြပဲ ေျပာင္းသြားတယ္။
မီဒီယာကုိ ခ်ဳပ္ကုိင္လုိသူေတြက သူတုိ႔ျမင္ေစခ်င္တဲ့ပုံရိပ္ကုိ လူေတြေခါင္းထဲဝင္ေအာင္ထဲ့ပီး ၾသဇာထူေထာင္ၾကမွာက ေလာကတံထြာ ဓမၼတာေပပဲ။
0 comments:
Post a Comment