ျပည္သူခ်စ္တဲ့သူေတြ ျပည္သူနဲ႔အတူ အျမဲရႇိပါေစ

Written by လူထုစိန္၀င္း

Sunday, 22 January 2012 10:45

၁၃-၁-၂၀၁၂ ေန႔ဟာ အင္မတန္ ၀မ္းေျမာက္ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ေန႔ ျဖစ္တယ္။ ႏုိင္ငံတစ္၀န္းလံုးက ျပည္သူအားလံုးလည္း အုန္းအုန္းကြၽက္ကြၽက္ျဖစ္ေအာင္ ေပ်ာ္ၾကတယ္။ ဒီလိုေပ်ာ္စရာေကာင္းတာ မ်ဳိးကမၻာေပၚက ဘယ္ႏုိင္ငံ ဘယ္လူမ်ဳိးမႇ ခံစားဖူးလိမ့္မယ္မဟုတ္ဘူးလို႔ ေတြးၾကည့္မိတယ္။ တစ္ႏုိင္ငံလံုးေပ်ာ္ အင္းစိန္ေထာင္ႀကီးေရႇ႕မႇာ လူေတြေထာင္နဲ႔ခ်ီ စုေ၀းေရာက္ရႇိေနၿပီး ေထာင္ထဲကထြက္လာသူေတြကို လက္ခုပ္သံေတြညံေနတဲ့ၾကားက ေျပးဖက္သူက ဖက္၊ ပန္းစည္းေပးသူက ေပး၊ ျပံဳးမ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေငးသူက ေငးျဖစ္ေနၾကတဲ့ျမင္ကြင္းမ်ဳိးလည္း ဘယ္ႏုိင္ငံမႇ ၾကံဳဖူးၾကမယ္မထင္ပါဘူး။ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြအဖို႔ေတာ့ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါသာမဟုတ္ဘူး ဒီလိုေပ်ာ္စရာေန႔မ်ဳိးေတြ ခဏခဏကို ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ရႇည္လ်ားတဲ့ ႏႇစ္ငါးဆယ္ကာလကို ထည့္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဒီသံုးႏႇစ္ေလာက္အတြင္းမႇာ ကို အႀကိမ္ေတြမနည္းလႇဘူး။ မႇတ္မႇတ္ရရဆို ဦး၀င္းတင္လြတ္တုန္းက တစ္ႀကိမ္ဒီလိုေပ်ာ္ခဲ့ၾကရတယ္။ မႏႇစ္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္တုန္းကလည္း တစ္ႏိုင္ငံလံုး အုန္းအုန္းကြၽက္ကြၽက္ျဖစ္ေအာင္ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။ ရင္ထဲကအလံုးႀကီးက် အခု ဇန္န၀ါရီ ၁၃ ရက္က်ေတာ့ မနက္အိပ္ရာကထလိုက္တာနဲ႔ က်က္သေရမဂၤလာရႇိလႇတဲ့သတင္းကို အရင္ဆံုး စၾကားလိုက္ရတယ္။ ခြန္ထြန္းဦးနဲ႔ မင္းကိုႏုိင္အပါအ၀င္ အႏႇစ္ ႏႇစ္အလလ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနရသူေတြ အားလံုး ျပန္ထြက္လာၿပီတဲ့။ နားနဲ႔ၾကားရတာကိုအားမရလို႔ ကြန္ပ်ဴတာကိုၾကည့္လုိက္ေတာ့ အားလံုးလြတ္တဲ့အေၾကာင္း ၀က္ဘ္ဆိုက္သံုး ေလးခုမႇာ ေရးထားတာေတြ႔ေတာ့မႇ စိတ္ခ်သြားတယ္။ ၁၂ ရက္ေန႔က ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတရဲ႕ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေၾကညာခ်က္ထြက္ၿပီးကတည္းက ဒီတစ္ခါပါမႇာလား ေသခ်ာၿပီလားနဲ႔ ရင္တမမျဖစ္ေနခဲ့တာ အခုမႇရင္ထဲက အလံုးႀကီးက်သြားေတာ့တယ္။ ညကဆို တစ္ညလံုး မေပ်ာ္တစ္ခ်က္ ေပ်ာ္တစ္ခ်က္ ျဖစ္ေနခဲ့ရတယ္။ ဘယ္ကလူႀကီးလဲ နံနက္ ၁၀ နာရီေလာက္ သတင္းေထာက္ေတြရဲ႕ အေမးကို ေျဖေနတဲ့ မင္းကိုႏုိင္ရဲ႕အသံကိုၾကားလုိက္ရေတာ့ စိတ္ခ်သြားၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပ်ာ္သြားတယ္။ သာယာ၀တီ ေထာင္ကလြတ္တဲ့ မနီလာသိန္းက သမီးေလးကိုျပန္ေတြ႔ရေတာ့ အရမ္း ေပ်ာ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သမီးေလးကေတာ့ သူ႔ကိုစိမ္းေနေသးတယ္လို႔ ေျပာတာၾကားလိုက္ရေတာ့ ရင္ထဲမႇာ မေကာင္းဘူး။ ဆုိ႔သြားတယ္။ ကိုယ္လည္း သူ႔လို ႏႇစ္ခါၾကံဳဖူးခဲ့တာကိုး။ ပထမအႀကိမ္မႇာသားကို သံုးလအရြယ္နဲ႔ ထားခဲ့ရတယ္။ ဒုတိယအႀကိမ္က်ေတာ့သမီးက ၁၀ လသမီး။ ႏႇစ္ေတြ အၾကာႀကီးေနမႇ ျပန္ေတြ႕ၾကရေတာ့ အစမႇာ ခပ္စိမ္းစိမ္းပါပဲ။ ''အေမဘယ္ကလူႀကီးလဲ''လို႔ အေမးမခံရတာ ကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ေနရေသးတယ္ေလ။ ႐ုပ္သံနဲ႔ မ်က္စိမခြာ ၁၃ ရက္ေန႔တစ္ေန႔လံုး ႐ုပ္သံ စက္ေရႇ႕မႇာပဲ ထုိင္ေနတယ္။ လာသမွ်လူေတြကိုလည္း ဒီဗီဘီနဲ႔ပဲ ဧည့္ခံလိုက္တယ္။ တဂြမ္ဂြမ္နဲ႔ ဆက္သမွ် ဖုန္းေတြကိုလည္း ႐ုပ္သံၾကည့္ရင္း ေျဖလိုက္တယ္။ အသက္ႀကီးလာေတာ့ လူကပိုၿပီး ပူတတ္တယ္။ ဘာေျပာေျပာ အိမ္ေရာက္ၿပီဆိုမႇ စိတ္ခ်ႏိုင္မႇာမို႔ ႐ုပ္သံနဲ႔ မ်က္စိမခြာဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ႐ုပ္သံ ဖန္သားျပင္ေပၚက ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးေနၾကတဲ့ လူေတြကိုၾကည့္ရင္းနဲ႔ စာအစမႇာေရးခဲ့တဲ့ 'ဒီလိုေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတာမ်ဳိးကမၻာေပၚက ဘယ္ႏုိင္ငံ ဘယ္လူမ်ဳိးမႇ ခံစားဖူးလိမ့္မယ္မဟုတ္ဘူး' ဆိုတဲ့အေတြး ၀င္လာခဲ့တာျဖစ္တယ္။ အက်ဥ္းစခန္းေတြထဲက အဲဒီလို ေတြးမိတာနဲ႔တစ္ဆက္တည္း ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးၿပီးၿပီးခ်င္း အက်ဥ္းစခန္းေတြထဲက အသက္မေသဘဲ က်န္ရစ္ေနသူေတြထြက္လာတာကို မိဘေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြနဲ႔ ဇနီးသားမယားေတြက ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေစာင့္ႀကိဳေနၾကတဲ့ျမင္ကြင္း ေတြ မ်က္စိထဲျပန္ျမင္လာတယ္။ ကိုယ္ရႇာေနသူကို ေတြ႔လိုက္ရတဲ့အခါ သူတို႔မ်က္ႏႇာေတြေပၚမႇာ ၀မ္းသာျခင္းနဲ႔ ၀မ္းနည္းျခင္းခံစားမႈ ႏႇစ္မ်ဳိးတစ္ၿပိဳင္တည္းျဖစ္ေပၚလာတာကို အရအမိ ႐ိုက္ယူထားႏုိင္တဲ့ ဓာတ္ပံုဆရာရဲ႕လက္ရာ ဓာတ္ပံုစာအုပ္ကို ေသတၲာေတြထဲမႇာ ျပန္ရႇာဦးမႇပဲလို႔ ေခါင္းထဲမႇာ မႇတ္ထားလုိက္တယ္။ ခြပ္ေဒါင္းေအာင္လံ တလူလူ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားေရႇ႕မႇာ တစ္ေန႔လံုးထုိင္ေနတယ္လို႔ဆိုရေပမယ့္ အာ႐ံုကေတာ့ အျပည့္မေရာက္ပါဘူး။ ဧည့္သည္ေတြ ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္၊ ဖုန္းသံတဂြမ္ဂြမ္ျမည္လိုက္ျဖစ္ေနေတာ့ အာ႐ံုေတြလည္း ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ပါပဲ။ အေသအခ်ာ မ်က္စိထဲ မႇာစြဲသြားတဲ့ျမင္ကြင္းကေတာ့ သရက္ေထာင္ကထြက္လာတဲ့ မင္းကိုႏုိင္ကို သရက္ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားက ခြပ္ေဒါင္းအလံတလူလူလႊင့္ၿပီး ႀကိဳဆိုတဲ့ျမင္ကြင္းျဖစ္တယ္။ သရက္လိုၿမိဳ႕ငယ္ေလးမႇာေတာင္ လူစုလူေ၀းက ရာနဲ႔ခ်ီၿပီးရႇိတယ္။ သရက္ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားရဲ႕သတၲိကို ေလးစားမိသလို မင္းကိုႏိုင္ကိုခ်စ္ၾကတာကိုလည္း ေက်နပ္အားရျဖစ္မိတယ္။ ေအာင္လံဘက္ကုိကူးေတာ့ ပရိသတ္က ကမ္းလံုးညြတ္မတတ္ရႇိၿပီး ခြပ္ေဒါင္းအလံေတြလည္း ေလမႇာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လြင့္ပ်ံေနၾကေတာ့တယ္။ သည္းသည္းလႈပ္ေအာင္ခ်စ္ၾက  မင္းကိုႏုိင္ခမ်ာ အိမ္ျပန္ခရီးကို အေသာ့ႏႇင္မသြားႏုိင္ဘူး။ ျပည္သူေတြက ဟိုကထြက္တား၊ ဒီကထြက္တားနဲ႔ တစ္တားတည္းတားေနၾကလို႔ ေရာက္ေလရာအရပ္မႇာ ႏႈတ္ဆက္စကားေတြ ေျပာရတယ္။ ပန္းကံုးစြပ္တာ ခံရတယ္။ ေအာင္သေျပေတြ ကမ္းတာယူရတယ္။ ျပည္သူေတြက ခ်စ္ၾကတာကိုး။ အသက္ထင္ရႇားရႇိ ေနဆဲမႇာ တစ္တုိင္းတစ္ျပည္လံုးက 'သဲသဲလႈပ္' ေအာင္ခ်စ္ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုလို႔ တစ္သက္မႇာႏႇစ္ေယာက္ပဲ ေတြ႔ဖူးတယ္။ တစ္ဦးက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္။ ေနာက္တစ္ဦးက မင္းကိုႏုိင္။ ငါတေကာေကာတတ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က အခုသမၼတ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရနဲ႔ လက္တြဲၿပီး လႊတ္ေတာ္ႏုိင္ငံေရးလုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီျဖစ္တယ္။ ဒီမိုကေရစီလမ္းခရီးမႇာ ေရြးေကာက္ပြဲတို႔၊ လႊတ္ေတာ္တို႔ဆိုတာ မရႇိမျဖစ္ အဂၤါရပ္ေတြျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ၿပီးျပည့္စံုၿပီလို႔ေတာ့ မဆိုႏုိင္ဘူး။ ေရြးေကာက္ပြဲတို႔၊ လႊတ္ေတာ္တို႔နဲ႔ တက္လာၿပီးမႇ အာဏာရႇင္ဆန္ဆန္ အုပ္ခ်ဳပ္သြားတဲ့ အစိုးရမ်ဳိးေတြလည္း အမ်ားႀကီးရႇိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လက္ရႇိ ကမၻာ့ႏုိင္ငံတုိင္းမႇာ က်င့္သံုးေနတဲ့ ဒီမိုကေရစီက 'ကိုယ္စားျပဳဒီမုိကေရစီ' စနစ္ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္စားလႇယ္ေတြကို ျပည္သူလူထုက ေရြးေကာက္ၿပီး လႊတ္ေတာ္ထဲ ပို႔လိုက္ေပမယ့္ ကိုယ္စားလႇယ္ေတြဟာ လႊတ္ေတာ္ ထဲေရာက္ၿပီးတဲ့အခါ ျပည္သူ႔ဆႏၵကို ဦးထိပ္ပန္ဆင္ျခင္းမျပဳေတာ့ဘဲ ငါ တေကာေကာတာမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ေလ့ရႇိတယ္။ ဒီအခ်ိန္မႇာ ျပည္သူရဲ႕ အေရးကိစၥမႇန္သမွ်ကို ျပည္သူေတြ အလိုက် လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္မယ့္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ဳိး မရႇိမျဖစ္ လိုအပ္ပါတယ္ ... ျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ တိုင္းေရးျပည္ရာ ကိစၥမႇန္သမွ်မႇာ ျပည္သူျပည္သားေတြအားလံုး ပါ၀င္ေဆြးေႏြးဆံုးျဖတ္တဲ့ 'တိုက္႐ိုက္ဒီမိုကေရစီ' ဒါမႇမဟုတ္ 'ျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီ' ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါကလက္ေတြ႔လုပ္ဖို႔ မျဖစ္ႏုိင္ေသးဘူး။ ဒီအခ်ိန္မႇာ ျပည္သူရဲ႕ အေရးကိစၥ မႇန္သမွ်ကို ျပည္သူေတြအလိုက် လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္မယ့္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ဳိး မရႇိမျဖစ္လိုအပ္ပါတယ္။ ေထာင္ကလြတ္လာတဲ့ မင္းကိုႏုိင္တို႔ လူငယ္အားလံုးက သူတို႔ဟာ ပါတီမေထာင္ဘူး၊ ေရြးေကာက္ပြဲ မ၀င္ဘူး။ ျပည္သူေတြရဲ႕ အေရး ကိစၥမႇန္သမွ်ကို ျပည္သူေတြရဲ႕ ေရႇ႕ကရပ္ၿပီး ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္သြားမယ္လို႔ ေျပာၾကတာကို ၾကားရေတာ့ အမ်ားႀကီး စိတ္ခ်မ္းသာသြားတယ္။ အဖြဲ႔အစည္းေတြအမ်ားႀကီး သူတို႔လူငယ္ေတြကို ျပည္သူေတြက ခ်စ္ၾကတယ္။ ယံုၾကည္အား ကိုးၾကတယ္။ လႊတ္ေတာ္ႏုိင္ငံေရးမႇာ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္မယ့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အရင္ကအတိုင္း ၀န္းရံေပးရင္း ျပည္သူေတြရဲ႕အသံကို ကိုယ္စားျပဳေပးမယ့္ အင္အား ေတာင့္တင္းတဲ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီးအျဖစ္ ျမင္ေတြ႔လိုၾကတယ္။ ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံမႇာ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြအျပင္ တျခားအသင္းအပင္း အဖြဲ႔အစည္းေတြလည္း မေရမတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ရႇိျမဲျဖစ္တယ္။ လိုအပ္လာရင္ သူတို႔လူငယ္ေတြဟာ ၈၈ မ်ဳိးဆက္လူငယ္မ်ားဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အရပ္ဘက္လူထုအဖြဲ႔အစည္းတစ္ရပ္အျဖစ္ရႇိေနရင္ သိပ္ေကာင္းပါလိမ့္မယ္။ အားကိုးအားထားျပဳႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီဆိုတာက လိုက္နာေစာင့္ထိန္းရမယ့္ စည္းကမ္းက်င့္၀တ္ေတြရႇိတယ္။ ဒစ္ပလိုေမစီ က်င့္သံုးရတာေတြ ရႇိတယ္။ မႇန္တိုင္းေျပာမျဖစ္ဘဲ ထိန္းခ်ဳပ္ရတာေတြရႇိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔ အခ်ိန္မေရြး သူတို႔ေရႇ႕က မားမားမတ္ မတ္ရပ္ၿပီး ေျပာဆိုလုပ္ကိုင္ေပးမယ့္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ဳိး လိုအပ္တယ္။ ဒီမိုကေရစီေခတ္ေရာက္ရင္ ႏုိင္ငံသားအားလံုးရဲ႕ အေရးကိစၥအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ေဆာင္ရြက္ဖို႔ လူထုအေျချပဳ အရပ္ဘက္ အဖြဲ႔အစည္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးရႇိလာဖို႔ လိုအပ္လိမ့္မယ္။ ၈၈ မ်ဳိးဆက္လူငယ္ေတြက နဂိုကတည္းက ျပည္သူခ်စ္တဲ့အဖြဲ႔ျဖစ္ေတာ့ ေရႇ႕လာမယ့္ကာလေတြမႇာလည္း ျပည္သူလူထု အားကိုးအားထားျပဳႏိုင္မယ့္ အဖြဲ႔အစည္းအျဖစ္ ရပ္တည္ႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိေၾကာင္း သိေစလိုက္ရပါတယ္။