ခံစားခ်က္ကိုေရးသားျခင္း
|
4:46 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
၁၃ရက္
ေသာၾကာေန႔တုန္းက Facebook စာမ်က္ႏွာ ဖြင့္လိုက္ေတာ့ မ်ားစြာေသာ
သတင္းေတြတင္ထားတာဖတ္ရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ
ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြလႊတ္ေပးတဲ့ သတင္းဓါတ္ပုံေတြတင္ထားတာ
အေျမာက္အမ်ားေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ က်မလည္း စာေတြလိုက္ဖတ္ေနတာ
ေန႔လည္စာထမင္းစားဖို႔ေတာင္ ေမ့ေနခဲ့ျပီး
ကြန္ျပဴတာေရွ့ကမခြာႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ပုံေတြကိုျမင္ရတာဟာ က်မစိတ္ထဲကို အေတာ္လႈပ္ခတ္ေစခဲ့ပါတယ္။ လူေတြဟာ အုန္းအုန္းကၽြတ္ကၽြတ္နဲ႔ မင္းကိုႏိုင္တို႔ကိုၾကိဳဆိုခဲ့ၾကတာ၊ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းက်ခံရသူမ်ားနဲ႔ သူတို႔မိသားစုေတြျပန္ဆုံၾကတာ ေအာ္ၾက ငိုၾကစတဲ့ပုံေတြကိုေတြ႔ရတာ ၀မ္းသာ ၀မ္းနည္းစိတ္ျဖစ္ရပါတယ္။ ေနာက္ေတြရတဲ့ပုံကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေဟာင္းခင္ညႊန္႔ မိသားစုရဲ့ပုံပါပဲ။ သူတို႔မိသားစုပုံေတြ႔ရေတာ့လည္း စိတ္ထဲမေကာင္းသလိုျဖစ္မိခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အန္တီေဒၚခင္၀င္းေရႊရဲ့ပုံကိုျမင္ရေတာ့ တရားရမိပါတယ္။ ျမင္ရတာေတြဟာ အခ်ိန္အခါနဲ႔ အေၾကာင္းတရားေတြဟာ ေျပာင္းလဲေနတာ အေတာ္ျမန္ဆန္သလိုပါပဲ။
၂၀၁၀ ႏို၀င္ဘာလတုန္းက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ကလြတ္လာေတာ့ အင္တာနက္ထဲမွာေတြ႔ရတဲ့ပုံေတြကိုျမင္လို႔ က်မက ေခါင္းေဆာင္မူရွာေဖြျခင္းဆိုျပီးစာတပုဒ္ေရးခဲ့ပါတယ္။ ခုလည္း စာေရးခ်င္စိတ္ျဖစ္မိပါတယ္။ ေဒါက္တာေဒၚခင္၀င္းေရႊရဲ့ အိမ္ထဲကထြက္လာပုံကိုျမင္ရေတာ့ တခ်ိန္က သူ႔ကို ကိုယ္တိုင္ျမင္ခဲ့တဲ့က်မစိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးခံစားလိုက္ရပါတယ္။
က်မျမန္မာျပည္မွာတုန္းက ႏိုင္ငံျခားအစိုးရလက္ေအာက္ကအဖဲြ႔အစည္းတခုမွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ႏွစ္စဥ္ ျမန္မာအစိုးရဌာနက အရာရွိေတြကို ႏိုင္ငံျခားကိုေစလႊတ္ျပီး ဆိုင္ရာသင္တန္းေတြေစလႊတ္ခဲ့ပါတယ္။ သင္တန္းသားေဟာင္းေတြကို ႏွစ္စဥ္ေတြ႔ဆုံပဲြ ညစာစားပဲြက်င္းပေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီညစာစားပဲြေတြမွာ သင္တန္းသားေဟာင္းထဲက ဌာနဆိုင္ရာအၾကီးအကဲတဦးဦးကို သင္တန္းသားေဟာင္းမ်ားကိုယ္စား အမွာစကားေျပာၾကားေစခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူေရြးျခယ္ဖို႔ အေတာ္အလုပ္ရႈပ္ပါတယ္။ တႏွစ္ေတာ့ အဲသည္ႏိုင္ငံကို သြားေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေဒါက္တာေဒၚခင္၀င္းေရႊကိုဖိတ္ဖို႔ က်မစိတ္ကူးမိျပီး က်မအထက္အရာရွိကို တင္ျပပါတယ္။ သူကလည္းသေဘာက်တာနဲ႔ ကိုယ့္ဖာသာၾကည့္စီစဥ္ဖို႔ေျပာပါတယ္။ ေျပာရရင္ အဲဒီအခ်ိန္က က်မအရြယ္နဲ႔ ယူရတဲ့တာ၀န္ကေခါင္းရႈပ္ေစပါတယ္။ တခ်ိဳ႔က သိပ္မေလးစားခ်င္ဘူးေပါ့။ အစိုးရရုံးေတြကိုသြားရင္ က်မမွာ တခါတေလ မ်က္ႏွာဖုံးေလးနဲ႔ ဆရာဆရာနဲ႔လူတကာကိုေခၚရေသးတယ္။ အစိုးရခြင့္ျပဳစာေလးကိုင္သြားေတာ့လည္း သိပ္မေက်နပ္တဲ့သူေတြကရွိျပန္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီတံဆိပ္တုံးပါစာေလးနဲ႔ဆို မလုပ္မျဖစ္လုပ္ေပးရတယ္ေလ။ ဘာလက္ေဆာင္ ဘာလက္ဖက္ရည္ဖိုးမွ မလိုဘူး။ တခါတေလ ဘာမဟုတ္တဲ့ ကိစၥေလးကို အားရဲ့သားနဲ႔ ေစာင့္ဆိုတာေတြ ေနာက္ရက္ျပန္လာဆိုတာေတြၾကဳံရတယ္။ က်မကို တခါက "ဆရာမကလည္း လက္ဖက္ရည္ဖိုးေလးေတာင္ မေပးေတာ့ဘူးလား"လို႔ ေမးေတာ့ ေတာ္ေတာ္တုံးတဲ့က်မကလည္း ထုတ္ေပးလိုက္တာနဲသြားတယ္ထင္ပါတယ္။ က်မကို စိတ္ဆိုးသြားေသးတယ္။ ကိုယ့္ပိုက္ဆံလည္းေပးရေသး မေပးလည္း သူလုပ္ေပးရမယ့္ဟာကို က်မကပဲ ေနရခက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ သည္ႏိုင္ငံေရာက္ေတာ့ က်မတို႔ဆီက ၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ယွဥ္ၾကည့္ေတာ့ အမ်ားၾကီးကြာျခားတာေတြေတြ႔ရတယ္။ သည္က အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြက ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္တာ၀န္အတိုင္းထမင္းစားခ်ိန္မွာေတာင္ လူခဲြလုပ္ေပးပါတယ္။ ဘာကိစၥမဆိုစိတ္ရွည္လက္ရွည္ရွင္းျပေပးပါတယ္။ က်မတို႔ေတြအတုယူစရာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာအစိုးရ၀န္ထမ္းေတြလစာနည္းေတာ့ ခုလိုျဖစ္ကုန္တာပါ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ရွိေပမယ့္လိုခ်င္တဲ့ အက်င့္မျပင္ၾကလို႔ပါ။
ထားလိုက္ပါေတာ့ ေရးလက္စျပတ္သြားလို႔ ျပန္ေကာက္ပါမယ္။ ခုနက သင္တန္းသားေဟာင္းမ်ား ေတြ႔ဆုံပဲြကိစၥအတြက္ က်မလည္းေျပာသာေျပာမိတယ္ အေတာ္ေခါင္းရႈပ္သြားမိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးခင္ညႊန္႔က ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္၊ သူတို႔လင္မယားက ေနရာတိုင္းပါ၀င္ေနျပီး အရမ္းကိုၾသဇာၾကီးမားေနခ်ိန္ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ အစက ဘယ္ကိုအရင္ဆက္သြယ္ရမွန္းမသိပါဘူး။ ဒါနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေရးရာ၊ မိခင္နဲ ့ကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္းစတဲ့ဆိုင္ရာက က်မနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ အမ်ိဳးသမီးအရာရွိမ်ားကို လိုက္လံေတြ႔ဆုံဆက္သြယ္ရပါတယ္။ သူတို႔ကက်မကို ေမးပါတယ္ ပဲြကဘယ္မွာလုပ္မွာလဲ ၾကယ္၅လုံးအဆင့္ရွိတဲ့ ေဟာ္တယ္မဟုတ္ရင္မျဖစ္ဘူးလို႔ဆိုပါတယ္။ သည္လိုနဲ႔ဖိတ္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္ဆိုပါေတာ့။
ေဟာ္တယ္ၾကီးေပၚကိုလာေတာ့လည္း က်မမွာ အေတာ္စိတ္ေမာရပါတယ္။ သူတို႔ဘက္ကလုံျခဳံေရးတာ၀န္ယူေပမယ့္ အန္တီေရႊအတြက္ သူမ်ားတက္တဲ့စက္ေလွကားကမဟုတ္ပဲ သီးျခားစီစဥ္ခိုင္းပါတယ္။ က်မရဲ့အထက္အရာရွိကိုယ္တိုင္က ေအာင္ဆင္းျပီးသြားၾကိဳေပးပါတယ္။ သူေတာင္ပ်ာပ်ာသလဲနဲ႔ပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က အန္တီေရႊ ဘယ္ေလာက္ဘုန္းၾကီးသလဲဆိုရင္ေပါ့။ အန္တီေရႊက ၀တ္စုံပန္းေရာင္၀တ္လာပါတယ္။ ပု၀ါကေန ေခါင္းမွာ ပန္ထားတဲ့ပန္းထိဆင္တူပန္းေရာင္ေတြပါပဲ။ အဲသည္ေန႔က ၃ပဲြဆက္သြားရမယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ညက် ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာၾကည့္ေတာ့ ေနာက္တေနရာမွာ အျပာေရာင္၀မ္းဆက္နဲ႔ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ အားလုံးဆင္တူေပါ့။ က်မလည္း အံ့အားသင့္မိတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ကမ်ားအျမန္လဲလိုက္ရသလဲလို႔ေပါ့ေလ။ ပဲြျပီးသြားေတာ့ က်မသူ႔ကို ဖိတ္ခဲ့ႏိုင္လို႔ က်မအထက္အရာရွိက တျပဳံးျပဳံးနဲ႔ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ ေျပာရရင္ က်မအထက္အရာရွိအမ်ိဳးသမီးက မ်က္ႏွာကလည္းထန္ က်မဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္းပန္းလုပ္လုပ္ သိပ္မခ်ီးမြမ္းပါဘူး။ အဲသည္တုန္းကေတာ့ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ကေတာ္ ေနရာတိုင္းေပါက္တဲ့ ေဒါက္တာေဒၚခင္၀င္းေရႊေၾကာင့္ပါပဲ။ အဲသည္အခ်ိန္က သူ(အန္တီေရႊေပါ့)မ်က္ႏွာဟာ မိတ္ကပ္နဲ႔ေဖြးညက္ခန္႔ညားေနျပီး ေတာက္ေျပာင္ေနတာပါပဲ။ ခုျမင္လိုက္ရတဲ့ပုံနဲ႔ေတာ့ တျခားစီပါပဲ။ ေနာက္မ်ားမၾကာမွီမွာ သူတို႔လင္မယားကို ေနအိမ္အက်ဥ္ခ်ဳပ္ခ်လိုက္တယ္ဆိုတဲ့သတင္းၾကားရတာပါပဲ။ က်မအထက္အရာရွိမေျပာင္းခင္ၾကားရေတာ့ သူပါအေတာ္အံံ့ေၾသာတၾကီးျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ က်မတို႕ထင္မထားတာၾကားရတာေလ... တပ္အသိုင္းအ၀ိုင္းကအရာရွိၾကီးအခ်င္းခ်င္းဆိုေတာ့ ဘယ္ထင္မလဲေလ။ ဟိုးအထက္ ထိပ္ဆုံးေနရာကေန ဘုတ္ကနဲ ရုတ္တရက္ေအာက္ကိုက်လာရေတာ့ ဘယ္ေလာက္ အထိနာလိုက္ပါ့မလဲ လို႔ေတြးမိပါတယ္။ က်မတို႔ သာမာန္လူတန္းစားေတြေတာင္ နဲနဲေလးထိရင္ခံစားၾကရတာကိုး။ ဒါဟာႏိုင္ငံေရးအရေတာ့ သိပ္မထူးဆန္းလွပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးအရ ဖမ္းဆီးလိုက္ျပီး ခုလည္းႏိုင္ငံေရးအရလႊတ္ေပးလိုက္တာပါပဲ။ သူတို႔ေျပာတဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းက်ခံရတယ္ဆိုတာေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြမပါဘူးလို႔ထင္မိပါတယ္။
ခုေတာ့ သူတို႔ပုံေတြေတြ႔ရေတာ့ က်မအေတာ္အံ့ေၾသာျပီး စိတ္မေကာင္းေတာင္ျဖစ္မိပါေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ လူေတြဟာ အေပၚယံအဆင္အယင္ေတြနဲ႔ အသိုင္းအ၀န္းအရွိန္ေၾကာင့္ မာန္ေတြတက္ေနၾကတယ္လို႔ျမင္မိပါတယ္။ အဲလိုအခ်ိန္မွာ ငါဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ တဘက္လူကိုအေပၚစီးကၾကည့္ခ်င္ၾကပါတယ္။ ငါ့ေၾကာင့္တဘက္လူေတြဒုကၡခံစားရပါလားဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ ဒုကၡေရာက္မွ ေတြးမိမွာပါပဲ။ ကိုယ့္အေတြးေတြမို႔သာ ႏိုင္ငံေရးအရဆုိေတာ့ ဒါေတြဟာ ေျပာရခက္ပါတယ္။ ဒါဟာ ႏိုင္ငံတကာမွာလည္း ဒီလိုအျဖစ္ေတြရွိေနခဲ့ပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ ဖတ္မိတဲ့အေၾကာင္းေတြေပၚမွာ အမ်ိဳးမ်ိဴးေ၀ဖန္ထားတာေတြေတြ႔ေနပါတယ္။ က်မရဲ့ စာအေပၚမွာလည္း ေ၀ဖန္ခ်င္ေ၀ဖန္ႏိုင္ပါတယ္။ ခံစားမိတဲ့အေပၚမွာ ခ်ေရးလိုက္ျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ မည္သူတဦးတေယာက္ကိုမွ်ထိခိုက္ဖို႔မရည္ရြယ္ပါဘူးရွင္။
အင္ၾကင္း
5:15 pm
15 Jan. 2012
ပုံေတြကိုျမင္ရတာဟာ က်မစိတ္ထဲကို အေတာ္လႈပ္ခတ္ေစခဲ့ပါတယ္။ လူေတြဟာ အုန္းအုန္းကၽြတ္ကၽြတ္နဲ႔ မင္းကိုႏိုင္တို႔ကိုၾကိဳဆိုခဲ့ၾကတာ၊ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းက်ခံရသူမ်ားနဲ႔ သူတို႔မိသားစုေတြျပန္ဆုံၾကတာ ေအာ္ၾက ငိုၾကစတဲ့ပုံေတြကိုေတြ႔ရတာ ၀မ္းသာ ၀မ္းနည္းစိတ္ျဖစ္ရပါတယ္။ ေနာက္ေတြရတဲ့ပုံကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေဟာင္းခင္ညႊန္႔ မိသားစုရဲ့ပုံပါပဲ။ သူတို႔မိသားစုပုံေတြ႔ရေတာ့လည္း စိတ္ထဲမေကာင္းသလိုျဖစ္မိခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အန္တီေဒၚခင္၀င္းေရႊရဲ့ပုံကိုျမင္ရေတာ့ တရားရမိပါတယ္။ ျမင္ရတာေတြဟာ အခ်ိန္အခါနဲ႔ အေၾကာင္းတရားေတြဟာ ေျပာင္းလဲေနတာ အေတာ္ျမန္ဆန္သလိုပါပဲ။
၂၀၁၀ ႏို၀င္ဘာလတုန္းက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ကလြတ္လာေတာ့ အင္တာနက္ထဲမွာေတြ႔ရတဲ့ပုံေတြကိုျမင္လို႔ က်မက ေခါင္းေဆာင္မူရွာေဖြျခင္းဆိုျပီးစာတပုဒ္ေရးခဲ့ပါတယ္။ ခုလည္း စာေရးခ်င္စိတ္ျဖစ္မိပါတယ္။ ေဒါက္တာေဒၚခင္၀င္းေရႊရဲ့ အိမ္ထဲကထြက္လာပုံကိုျမင္ရေတာ့ တခ်ိန္က သူ႔ကို ကိုယ္တိုင္ျမင္ခဲ့တဲ့က်မစိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးခံစားလိုက္ရပါတယ္။
က်မျမန္မာျပည္မွာတုန္းက ႏိုင္ငံျခားအစိုးရလက္ေအာက္ကအဖဲြ႔အစည္းတခုမွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ႏွစ္စဥ္ ျမန္မာအစိုးရဌာနက အရာရွိေတြကို ႏိုင္ငံျခားကိုေစလႊတ္ျပီး ဆိုင္ရာသင္တန္းေတြေစလႊတ္ခဲ့ပါတယ္။ သင္တန္းသားေဟာင္းေတြကို ႏွစ္စဥ္ေတြ႔ဆုံပဲြ ညစာစားပဲြက်င္းပေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီညစာစားပဲြေတြမွာ သင္တန္းသားေဟာင္းထဲက ဌာနဆိုင္ရာအၾကီးအကဲတဦးဦးကို သင္တန္းသားေဟာင္းမ်ားကိုယ္စား အမွာစကားေျပာၾကားေစခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူေရြးျခယ္ဖို႔ အေတာ္အလုပ္ရႈပ္ပါတယ္။ တႏွစ္ေတာ့ အဲသည္ႏိုင္ငံကို သြားေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေဒါက္တာေဒၚခင္၀င္းေရႊကိုဖိတ္ဖို႔ က်မစိတ္ကူးမိျပီး က်မအထက္အရာရွိကို တင္ျပပါတယ္။ သူကလည္းသေဘာက်တာနဲ႔ ကိုယ့္ဖာသာၾကည့္စီစဥ္ဖို႔ေျပာပါတယ္။ ေျပာရရင္ အဲဒီအခ်ိန္က က်မအရြယ္နဲ႔ ယူရတဲ့တာ၀န္ကေခါင္းရႈပ္ေစပါတယ္။ တခ်ိဳ႔က သိပ္မေလးစားခ်င္ဘူးေပါ့။ အစိုးရရုံးေတြကိုသြားရင္ က်မမွာ တခါတေလ မ်က္ႏွာဖုံးေလးနဲ႔ ဆရာဆရာနဲ႔လူတကာကိုေခၚရေသးတယ္။ အစိုးရခြင့္ျပဳစာေလးကိုင္သြားေတာ့လည္း သိပ္မေက်နပ္တဲ့သူေတြကရွိျပန္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီတံဆိပ္တုံးပါစာေလးနဲ႔ဆို မလုပ္မျဖစ္လုပ္ေပးရတယ္ေလ။ ဘာလက္ေဆာင္ ဘာလက္ဖက္ရည္ဖိုးမွ မလိုဘူး။ တခါတေလ ဘာမဟုတ္တဲ့ ကိစၥေလးကို အားရဲ့သားနဲ႔ ေစာင့္ဆိုတာေတြ ေနာက္ရက္ျပန္လာဆိုတာေတြၾကဳံရတယ္။ က်မကို တခါက "ဆရာမကလည္း လက္ဖက္ရည္ဖိုးေလးေတာင္ မေပးေတာ့ဘူးလား"လို႔ ေမးေတာ့ ေတာ္ေတာ္တုံးတဲ့က်မကလည္း ထုတ္ေပးလိုက္တာနဲသြားတယ္ထင္ပါတယ္။ က်မကို စိတ္ဆိုးသြားေသးတယ္။ ကိုယ့္ပိုက္ဆံလည္းေပးရေသး မေပးလည္း သူလုပ္ေပးရမယ့္ဟာကို က်မကပဲ ေနရခက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ သည္ႏိုင္ငံေရာက္ေတာ့ က်မတို႔ဆီက ၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ယွဥ္ၾကည့္ေတာ့ အမ်ားၾကီးကြာျခားတာေတြေတြ႔ရတယ္။ သည္က အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြက ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္တာ၀န္အတိုင္းထမင္းစားခ်ိန္မွာေတာင္ လူခဲြလုပ္ေပးပါတယ္။ ဘာကိစၥမဆိုစိတ္ရွည္လက္ရွည္ရွင္းျပေပးပါတယ္။ က်မတို႔ေတြအတုယူစရာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာအစိုးရ၀န္ထမ္းေတြလစာနည္းေတာ့ ခုလိုျဖစ္ကုန္တာပါ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ရွိေပမယ့္လိုခ်င္တဲ့ အက်င့္မျပင္ၾကလို႔ပါ။
ထားလိုက္ပါေတာ့ ေရးလက္စျပတ္သြားလို႔ ျပန္ေကာက္ပါမယ္။ ခုနက သင္တန္းသားေဟာင္းမ်ား ေတြ႔ဆုံပဲြကိစၥအတြက္ က်မလည္းေျပာသာေျပာမိတယ္ အေတာ္ေခါင္းရႈပ္သြားမိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးခင္ညႊန္႔က ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္၊ သူတို႔လင္မယားက ေနရာတိုင္းပါ၀င္ေနျပီး အရမ္းကိုၾသဇာၾကီးမားေနခ်ိန္ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ အစက ဘယ္ကိုအရင္ဆက္သြယ္ရမွန္းမသိပါဘူး။ ဒါနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေရးရာ၊ မိခင္နဲ ့ကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္းစတဲ့ဆိုင္ရာက က်မနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ အမ်ိဳးသမီးအရာရွိမ်ားကို လိုက္လံေတြ႔ဆုံဆက္သြယ္ရပါတယ္။ သူတို႔ကက်မကို ေမးပါတယ္ ပဲြကဘယ္မွာလုပ္မွာလဲ ၾကယ္၅လုံးအဆင့္ရွိတဲ့ ေဟာ္တယ္မဟုတ္ရင္မျဖစ္ဘူးလို႔ဆိုပါတယ္။ သည္လိုနဲ႔ဖိတ္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္ဆိုပါေတာ့။
ေဟာ္တယ္ၾကီးေပၚကိုလာေတာ့လည္း က်မမွာ အေတာ္စိတ္ေမာရပါတယ္။ သူတို႔ဘက္ကလုံျခဳံေရးတာ၀န္ယူေပမယ့္ အန္တီေရႊအတြက္ သူမ်ားတက္တဲ့စက္ေလွကားကမဟုတ္ပဲ သီးျခားစီစဥ္ခိုင္းပါတယ္။ က်မရဲ့အထက္အရာရွိကိုယ္တိုင္က ေအာင္ဆင္းျပီးသြားၾကိဳေပးပါတယ္။ သူေတာင္ပ်ာပ်ာသလဲနဲ႔ပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က အန္တီေရႊ ဘယ္ေလာက္ဘုန္းၾကီးသလဲဆိုရင္ေပါ့။ အန္တီေရႊက ၀တ္စုံပန္းေရာင္၀တ္လာပါတယ္။ ပု၀ါကေန ေခါင္းမွာ ပန္ထားတဲ့ပန္းထိဆင္တူပန္းေရာင္ေတြပါပဲ။ အဲသည္ေန႔က ၃ပဲြဆက္သြားရမယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ညက် ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာၾကည့္ေတာ့ ေနာက္တေနရာမွာ အျပာေရာင္၀မ္းဆက္နဲ႔ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ အားလုံးဆင္တူေပါ့။ က်မလည္း အံ့အားသင့္မိတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ကမ်ားအျမန္လဲလိုက္ရသလဲလို႔ေပါ့ေလ။ ပဲြျပီးသြားေတာ့ က်မသူ႔ကို ဖိတ္ခဲ့ႏိုင္လို႔ က်မအထက္အရာရွိက တျပဳံးျပဳံးနဲ႔ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ ေျပာရရင္ က်မအထက္အရာရွိအမ်ိဳးသမီးက မ်က္ႏွာကလည္းထန္ က်မဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္းပန္းလုပ္လုပ္ သိပ္မခ်ီးမြမ္းပါဘူး။ အဲသည္တုန္းကေတာ့ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ကေတာ္ ေနရာတိုင္းေပါက္တဲ့ ေဒါက္တာေဒၚခင္၀င္းေရႊေၾကာင့္ပါပဲ။ အဲသည္အခ်ိန္က သူ(အန္တီေရႊေပါ့)မ်က္ႏွာဟာ မိတ္ကပ္နဲ႔ေဖြးညက္ခန္႔ညားေနျပီး ေတာက္ေျပာင္ေနတာပါပဲ။ ခုျမင္လိုက္ရတဲ့ပုံနဲ႔ေတာ့ တျခားစီပါပဲ။ ေနာက္မ်ားမၾကာမွီမွာ သူတို႔လင္မယားကို ေနအိမ္အက်ဥ္ခ်ဳပ္ခ်လိုက္တယ္ဆိုတဲ့သတင္းၾကားရတာပါပဲ။ က်မအထက္အရာရွိမေျပာင္းခင္ၾကားရေတာ့ သူပါအေတာ္အံံ့ေၾသာတၾကီးျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ က်မတို႕ထင္မထားတာၾကားရတာေလ... တပ္အသိုင္းအ၀ိုင္းကအရာရွိၾကီးအခ်င္းခ်င္းဆိုေတာ့ ဘယ္ထင္မလဲေလ။ ဟိုးအထက္ ထိပ္ဆုံးေနရာကေန ဘုတ္ကနဲ ရုတ္တရက္ေအာက္ကိုက်လာရေတာ့ ဘယ္ေလာက္ အထိနာလိုက္ပါ့မလဲ လို႔ေတြးမိပါတယ္။ က်မတို႔ သာမာန္လူတန္းစားေတြေတာင္ နဲနဲေလးထိရင္ခံစားၾကရတာကိုး။ ဒါဟာႏိုင္ငံေရးအရေတာ့ သိပ္မထူးဆန္းလွပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးအရ ဖမ္းဆီးလိုက္ျပီး ခုလည္းႏိုင္ငံေရးအရလႊတ္ေပးလိုက္တာပါပဲ။ သူတို႔ေျပာတဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းက်ခံရတယ္ဆိုတာေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြမပါဘူးလို႔ထင္မိပါတယ္။
ခုေတာ့ သူတို႔ပုံေတြေတြ႔ရေတာ့ က်မအေတာ္အံ့ေၾသာျပီး စိတ္မေကာင္းေတာင္ျဖစ္မိပါေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ လူေတြဟာ အေပၚယံအဆင္အယင္ေတြနဲ႔ အသိုင္းအ၀န္းအရွိန္ေၾကာင့္ မာန္ေတြတက္ေနၾကတယ္လို႔ျမင္မိပါတယ္။ အဲလိုအခ်ိန္မွာ ငါဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ တဘက္လူကိုအေပၚစီးကၾကည့္ခ်င္ၾကပါတယ္။ ငါ့ေၾကာင့္တဘက္လူေတြဒုကၡခံစားရပါလားဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ ဒုကၡေရာက္မွ ေတြးမိမွာပါပဲ။ ကိုယ့္အေတြးေတြမို႔သာ ႏိုင္ငံေရးအရဆုိေတာ့ ဒါေတြဟာ ေျပာရခက္ပါတယ္။ ဒါဟာ ႏိုင္ငံတကာမွာလည္း ဒီလိုအျဖစ္ေတြရွိေနခဲ့ပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ ဖတ္မိတဲ့အေၾကာင္းေတြေပၚမွာ အမ်ိဳးမ်ိဴးေ၀ဖန္ထားတာေတြေတြ႔ေနပါတယ္။ က်မရဲ့ စာအေပၚမွာလည္း ေ၀ဖန္ခ်င္ေ၀ဖန္ႏိုင္ပါတယ္။ ခံစားမိတဲ့အေပၚမွာ ခ်ေရးလိုက္ျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ မည္သူတဦးတေယာက္ကိုမွ်ထိခိုက္ဖို႔မရည္ရြယ္ပါဘူးရွင္။
အင္ၾကင္း
5:15 pm
15 Jan. 2012
0 comments:
Post a Comment