ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ - ဘိုဘိုလန္းစင္
|
5:54 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
ဗမာျပည္ႏုိင္ငံေရးရာဇဝင္တြင္ ၿဗိတိသွ်အုပ္စုိးမႈေနာက္ အၾကာဆုံးကာလရွည္ႀကီးဟု ဆုိေလာက္ေသာ စစ္အုပ္စုိးမႈေခတ္
(၁၉၆၂ စ)ႏွင့္ပတ္သက္ပီး အျမင္မ်ိဳးစုံကြဲျပားႏုိင္ေသာ္လည္း နုိင္ငံေရးလြတ္လပ္ခြင့္နည္းျခင္းႏွင့္ပတ္သက္ေရြ႔ကား မည္သူမွ် ျငင္းခ်က္မထုတ္ႏုိင္။ အဘယ္ေၾကာင့္ထုိမွ် စစ္တပ္ေခတ္ရွည္ၾကာရသနည္းေမးလာရလွ်င္ လက္နက္ႏွင့္ဖိစုိးမႈအျပင္ အျခားစဥ္းစားစရာအခ်က္မ်ားရွိေသးသည္ကုိ မေမ့သင့္။ လူမ်ိဳးစုကြဲျပားမႈျပႆနာကုိ လက္ညွိဳးထုိးသည္ကမဆန္း၊ အာဏာပုိင္မ်ားကုိယ္ႏႈိက္သုံးေနက်အေၾကာင္းျပျဖစ္သည္။ (လူမ်ိဳး ၁၃၅ မ်ိဳးလုံးက ကုိယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ေတာင္းလာႏုိင္သည္ဟု စစ္အာဏာရွင္ေဟာင္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစာေမာင္က မိန္႔ခြန္းေပးဘူးသည္)။
ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအေလ့၏ ပေဒသရာဇ္ဆန္မႈ၊ ေခါင္းေဆာင္ေပၚ
မွီခုိမႈ ဤအခ်က္မ်ားကလည္း ေျပာရုိးေျပာစဥ္ ျဖစ္ေနေလပီ။ ဗုဒၶဘာသာၾသဇာ၊ လူမ်ိဳးျခားမုန္းတီးမႈ၊ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒၾသဇာ၊ ပညာေရးႏွင့္အေျခခံယႏၱရားမ်ားခ်ိဳ႕ငဲ့မႈ၊ လက္ညိွဳးထုိးစရာမ်ားက ေပါလြန္းလွသည္။ ကြ်ႏု္္ပ္တုိ႔ စဥ္းစားရန္ေမ့ေနတတ္သည္က တခ်က္ရွိသည္ဟု ထင္သည္။ ယင္းကား မီဒီယာေခၚ လူထုဆက္သြယ္ေရးနည္းလမ္းမ်ားမွ ႏုိင္ငံေရးကုိႀကိဳးကုိင္လုိသည့္ အင္အားစုမ်ားၾကားလြန္ပြဲျဖစ္သည္။ တနည္း စစ္အာဏာသိမ္းမႈမတုိင္မီက တုိင္းျပည္အေနအထားကုိ ရႈေထာင့္စုံေအာင္ မစဥ္းစားပဲ ဦးႏု၏ျပည္ေတာ္သာေခတ္ႀကီးကုိ စစ္ဓားျပတုိက္မႈဟု သုံးသပ္ျခင္း၊ တုိင္းျပည္ၿပိဳကြဲမည့္ေဘးမွကယ္တင္လုိက္ရျခင္းစသည့္ ဘက္ပါသည့္အျမင္မ်ားက အမ်ားမီဒီယာတြင္ ႀကီးစုိးေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ခက္သည္က တုိင္းျပည္၏အနီးေခတ္သမုိင္းကုိ ျပန္ေျပာင္းဖြင့္ျပရန္မွာ လြန္ခဲ့သည့္တႏွစ္ခန္႔ကပင္ ျဖစ္ႏုိင္ခဲလွျခင္းပင္။ ၁၉၆၂ ေနာက္ပုိင္းအေၾကာင္းမ်ား ပုိတိတိက်က်ေျပာရလွ်င္ ၁၉၄၈ ေနာက္ပုိင္းကာလကုိပင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာၾကေရးၾကရန္မွာ ျပည္တြင္းအေနအထားတစုံတရာပြင့္လင္းလာေသာ ပီးခဲ့သည့္ႏွစ္ကမွ အေျခအေနေပးလာခဲ့သည္။ ထုိခ်ိန္တြင္ ထုိကာလမ်ားကုိ မီလုိက္ပီး ခရာေစ့တြင္းက်သုံးသပ္ႏုိင္သူက ဒါဇင္အနည္းငယ္သာက်န္ေတာ့သည္။ ထုိသူေတြ မည္သူမည္ဝါဟုေသခ်ာသိပီး ထုိသူေတြႏွင့္အၿပိဳင္ေဆြးေႏြးဖြင့္ဟႏုိင္မည့္ မီဒီယာသမား ပညာရွင္ဆုိသူမွာ ပုိ၍ရွားလွေသးသည္။ ပီးခဲ့သည့္ေရြးေကာက္ပြဲက အညာမွ ဘီဒီေအဗုိလ္သင္တန္းဆင္းဆုိသည့္ စစ္ျပန္အမတ္ေလာင္းမွာ သူႏွင့္အပတ္စဥ္တူဆုိသည့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သူရတင္ဦးနွင့္ ေလလႈိင္းအေမးအေျဖလုပ္ခ်ိန္ေတြ မေရမရာေတြျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။ ျဖစ္သင့္သည္က မီဒီယာမ်ားဘက္က ဤကိစၥမ်ိဳးကုိ ပြဲမဝင္ခင္ေသခ်ာေအာင္စစ္ေဆးပီးမွ ပြဲထုတ္သင့္သည္။ ယခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္အက်ည္းတန္သည္။
ထုိသုိ႔မေရမရာကာလမ်ိဳးတြင္ အေကာင္းဆုံးက ယခင္ေခတ္အေၾကာင္းမ်ားကုိ ထုိေခတ္မီဒီယာစာေပမ်ားမွ ရသေလာက္ထုတ္ႏုတ္ေလ့လာျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိမွသာ ဝါရင့္ပုဂၢိဳလ္ဟု တံဆိပ္ကပ္ထားသူတခ်ိဳ႕ ယခုကာလေျပာဆုိမႈမ်ားႏွင့္ ယခင္ကသူတုိ႔ (ဝါ) သူတုိ႔အသုိင္းအဝုိင္းကထြက္ခဲ့သည့္ဟန္ပန္ေလလံခ်င္း အဘယ္သုိ႔ကြာျခားပုံ သမုိင္းကုိတဆင့္ခ်င္းေျပာင္းလဲတင္ျပခဲ့ပုံကုိ ေနာက္ခံေၾကာင္းရင္းႏွင့္တကြ သိလာရမည္။ တခ်ိန္က လူတစုသည္ အက်ိဳးတူပူးေပါင္းခဲ့ၾကပီးေနာက္ ကာလတခုတြင္ ေစ့စပ္မရပဲ ဆန္႔က်င္တုိက္ခုိက္ၾကပုံ၊ ထုိ႔ေနာက္ အက်ိဳးစီးပြားဆုံစရာေပၚလာလွ်င္ အဘယ္သုိ႔ေလသံေျပာင္းပီး ျပန္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူတတ္ပုံစသည့္ ရာဇပရိယာယ္ကုိ သမုိင္းကုိဆန္းစစ္ျခင္းမွသာသိႏုိင္သည္။ ျမန္မာျပည္ျပႆနာကား လြတ္လပ္ေရးမရခင္ကထဲက သပြတ္အူအဘသဖြယ္ ေပြလီရႈပ္လာခဲ့ရာ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ခါမွ အမွားအမွန္အဆုိးအေကာင္းခြဲျပဘုိ႔က မ်ားစြာအျငင္းထုတ္စရာျဖစ္ရေတာ့သည္။ အင္အားစုမ်ားမွာ အႏွစ္ ၆၀ ေက်ာ္အတြင္း ၿပိဳင္ဆုိင္မႈေလ်ာ့သြားသည္မရွိဘဲ ၿပိဳင္ဘက္သစ္မ်ားသာ တုိး၍လာေနျခင္းေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးမွ်ေျခတခုေပၚမလာဘဲ မည္သုိ႔မွ အတိ္တ္သမုိင္းေၾကာင္းက ရွင္းမလာႏုိင္သလုိ သမုိင္းေၾကာင္းမရွင္းႏုိင္ေသးပဲလည္း ျပႆနာေတြက ေလ်ာ့ပါးမသြားႏုိင္ပဲ ဤမွာ ဂ်ာေအးရုိက္ေနသည္။ သမုိင္းသည္ အတိတ္မဟုတ္ဆုိေသာဆိုရုိးႀကီးကုိသာ နာနာခဲရင္း လမ္းစကုိရွာရမည္။
တဖက္ကလည္း ဒီပုဆုိးဝတ္လွ်င္ ဒီေခ်းပါမည္ဆုိေသာ ဗမာစကားမွာ ရုိင္းပီးတရားေသဆန္ေသာ္လည္း ဗမာျပည္တြင္ မွန္ရန္ရာခုိင္ႏႈန္းမ်ားေသာခန္႔မွန္းခ်က္တခုျဖစ္ေနေသးသည္။ အမ်ိဳးသားခ်င္း တဖက္ေကာင္းစားလွ်င္ တဖက္ကၾကည္ျဖဴပီး အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ဒီမုိကေရစီစံမ်ားအတုိင္း တလွည့္စီစုိးမုိးအုပ္ခ်ဳပ္ဖုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံေရးအင္အားစုမ်ားကုိ အႀကံေပးၾကသူမ်ားသည္ ျမန္မာရုိးရာကုိမသိသူမ်ားလည္းျဖစ္မည္ သုိ႔မဟုတ္ ေျပာေနက်ေၾကာင္ပါးမ်ားလည္းျဖစ္မည္။ ႏုိင္ငံေရးအာဏာသည္ အႀကြင္းမဲ့အုပ္စုိးမႈႏွင့္ ဓနအင္အား၏ ရင္းျမစ္ျဖစ္ပီး အာဏာလက္ဆုပ္ရမိသူသည္ ေသခါမွသာ ေျဖေလွ်ာ့လုိေသာဆႏၵရွိပါသည္။ သုိ႔တြက္ ျမန္မာျပည္ျပႆနာရွင္းဘုိ႔ရာတြင္ ႏုိင္ငံေရးသမုိင္းကုိ အမ်ားသိထက္ပုိင္ေအာင္သိပီး ျမန္မာ့ေသာ့ခ်က္ဇာတ္႐ႈပ္ျဖစ္သည့္ အာဏာကုိမ်က္စပစ္ေနသူမ်ားႏွင့္ အပုိင္စီးထားသူမ်ားၾကားက ပဋိပကၡရင္းျမစ္ကုိ ေသခ်ာမီးေမာင္းထုိးရွင္းျပႏုိင္မွသာ ေရွ႕ဆက္ရမည့္လမ္းေၾကာင္းကုိ ရွာေတြ႔ႏုိင္ၾကမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။ အတိတ္သမုိင္းကုိ ျပန္လွန္ေစာေၾကာရင္း မသိေမာဟႏွင့္ အာဃာတ စုိးရြ႔ံမႈမ်ားကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ကာ ယုံမွားစြဲလမ္းမႈႏွင့္ တယူသန္ရပ္တည္ခ်က္မ်ားကုိလည္း လာဘ္ေမွ်ာ္ကုိးမႈ ဘယာေၾကာက္ရြံ႕မႈတုိ႔ေၾကာင့္မဟုတ္ပဲ ဓမၼဒိ႒ာန္က်က် ေခ်ဖ်က္ရႈျမင္တတ္ၾကပါေစဟု ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။ ျပည္သစ္တည္လုိလွ်င္ လူသစ္ေဆာက္ရသည္။
ဆက္ပါအုံးမည္။
(၁၉၆၂ စ)ႏွင့္ပတ္သက္ပီး အျမင္မ်ိဳးစုံကြဲျပားႏုိင္ေသာ္လည္း နုိင္ငံေရးလြတ္လပ္ခြင့္နည္းျခင္းႏွင့္ပတ္သက္ေရြ႔ကား မည္သူမွ် ျငင္းခ်က္မထုတ္ႏုိင္။ အဘယ္ေၾကာင့္ထုိမွ် စစ္တပ္ေခတ္ရွည္ၾကာရသနည္းေမးလာရလွ်င္ လက္နက္ႏွင့္ဖိစုိးမႈအျပင္ အျခားစဥ္းစားစရာအခ်က္မ်ားရွိေသးသည္ကုိ မေမ့သင့္။ လူမ်ိဳးစုကြဲျပားမႈျပႆနာကုိ လက္ညွိဳးထုိးသည္ကမဆန္း၊ အာဏာပုိင္မ်ားကုိယ္ႏႈိက္သုံးေနက်အေၾကာင္းျပျဖစ္သည္။ (လူမ်ိဳး ၁၃၅ မ်ိဳးလုံးက ကုိယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ေတာင္းလာႏုိင္သည္ဟု စစ္အာဏာရွင္ေဟာင္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစာေမာင္က မိန္႔ခြန္းေပးဘူးသည္)။
ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအေလ့၏ ပေဒသရာဇ္ဆန္မႈ၊ ေခါင္းေဆာင္ေပၚ
မွီခုိမႈ ဤအခ်က္မ်ားကလည္း ေျပာရုိးေျပာစဥ္ ျဖစ္ေနေလပီ။ ဗုဒၶဘာသာၾသဇာ၊ လူမ်ိဳးျခားမုန္းတီးမႈ၊ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒၾသဇာ၊ ပညာေရးႏွင့္အေျခခံယႏၱရားမ်ားခ်ိဳ႕ငဲ့မႈ၊ လက္ညိွဳးထုိးစရာမ်ားက ေပါလြန္းလွသည္။ ကြ်ႏု္္ပ္တုိ႔ စဥ္းစားရန္ေမ့ေနတတ္သည္က တခ်က္ရွိသည္ဟု ထင္သည္။ ယင္းကား မီဒီယာေခၚ လူထုဆက္သြယ္ေရးနည္းလမ္းမ်ားမွ ႏုိင္ငံေရးကုိႀကိဳးကုိင္လုိသည့္ အင္အားစုမ်ားၾကားလြန္ပြဲျဖစ္သည္။ တနည္း စစ္အာဏာသိမ္းမႈမတုိင္မီက တုိင္းျပည္အေနအထားကုိ ရႈေထာင့္စုံေအာင္ မစဥ္းစားပဲ ဦးႏု၏ျပည္ေတာ္သာေခတ္ႀကီးကုိ စစ္ဓားျပတုိက္မႈဟု သုံးသပ္ျခင္း၊ တုိင္းျပည္ၿပိဳကြဲမည့္ေဘးမွကယ္တင္လုိက္ရျခင္းစသည့္ ဘက္ပါသည့္အျမင္မ်ားက အမ်ားမီဒီယာတြင္ ႀကီးစုိးေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ခက္သည္က တုိင္းျပည္၏အနီးေခတ္သမုိင္းကုိ ျပန္ေျပာင္းဖြင့္ျပရန္မွာ လြန္ခဲ့သည့္တႏွစ္ခန္႔ကပင္ ျဖစ္ႏုိင္ခဲလွျခင္းပင္။ ၁၉၆၂ ေနာက္ပုိင္းအေၾကာင္းမ်ား ပုိတိတိက်က်ေျပာရလွ်င္ ၁၉၄၈ ေနာက္ပုိင္းကာလကုိပင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာၾကေရးၾကရန္မွာ ျပည္တြင္းအေနအထားတစုံတရာပြင့္လင္းလာေသာ ပီးခဲ့သည့္ႏွစ္ကမွ အေျခအေနေပးလာခဲ့သည္။ ထုိခ်ိန္တြင္ ထုိကာလမ်ားကုိ မီလုိက္ပီး ခရာေစ့တြင္းက်သုံးသပ္ႏုိင္သူက ဒါဇင္အနည္းငယ္သာက်န္ေတာ့သည္။ ထုိသူေတြ မည္သူမည္ဝါဟုေသခ်ာသိပီး ထုိသူေတြႏွင့္အၿပိဳင္ေဆြးေႏြးဖြင့္ဟႏုိင္မည့္ မီဒီယာသမား ပညာရွင္ဆုိသူမွာ ပုိ၍ရွားလွေသးသည္။ ပီးခဲ့သည့္ေရြးေကာက္ပြဲက အညာမွ ဘီဒီေအဗုိလ္သင္တန္းဆင္းဆုိသည့္ စစ္ျပန္အမတ္ေလာင္းမွာ သူႏွင့္အပတ္စဥ္တူဆုိသည့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သူရတင္ဦးနွင့္ ေလလႈိင္းအေမးအေျဖလုပ္ခ်ိန္ေတြ မေရမရာေတြျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။ ျဖစ္သင့္သည္က မီဒီယာမ်ားဘက္က ဤကိစၥမ်ိဳးကုိ ပြဲမဝင္ခင္ေသခ်ာေအာင္စစ္ေဆးပီးမွ ပြဲထုတ္သင့္သည္။ ယခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္အက်ည္းတန္သည္။
ထုိသုိ႔မေရမရာကာလမ်ိဳးတြင္ အေကာင္းဆုံးက ယခင္ေခတ္အေၾကာင္းမ်ားကုိ ထုိေခတ္မီဒီယာစာေပမ်ားမွ ရသေလာက္ထုတ္ႏုတ္ေလ့လာျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိမွသာ ဝါရင့္ပုဂၢိဳလ္ဟု တံဆိပ္ကပ္ထားသူတခ်ိဳ႕ ယခုကာလေျပာဆုိမႈမ်ားႏွင့္ ယခင္ကသူတုိ႔ (ဝါ) သူတုိ႔အသုိင္းအဝုိင္းကထြက္ခဲ့သည့္ဟန္ပန္ေလလံခ်င္း အဘယ္သုိ႔ကြာျခားပုံ သမုိင္းကုိတဆင့္ခ်င္းေျပာင္းလဲတင္ျပခဲ့ပုံကုိ ေနာက္ခံေၾကာင္းရင္းႏွင့္တကြ သိလာရမည္။ တခ်ိန္က လူတစုသည္ အက်ိဳးတူပူးေပါင္းခဲ့ၾကပီးေနာက္ ကာလတခုတြင္ ေစ့စပ္မရပဲ ဆန္႔က်င္တုိက္ခုိက္ၾကပုံ၊ ထုိ႔ေနာက္ အက်ိဳးစီးပြားဆုံစရာေပၚလာလွ်င္ အဘယ္သုိ႔ေလသံေျပာင္းပီး ျပန္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူတတ္ပုံစသည့္ ရာဇပရိယာယ္ကုိ သမုိင္းကုိဆန္းစစ္ျခင္းမွသာသိႏုိင္သည္။ ျမန္မာျပည္ျပႆနာကား လြတ္လပ္ေရးမရခင္ကထဲက သပြတ္အူအဘသဖြယ္ ေပြလီရႈပ္လာခဲ့ရာ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ခါမွ အမွားအမွန္အဆုိးအေကာင္းခြဲျပဘုိ႔က မ်ားစြာအျငင္းထုတ္စရာျဖစ္ရေတာ့သည္။ အင္အားစုမ်ားမွာ အႏွစ္ ၆၀ ေက်ာ္အတြင္း ၿပိဳင္ဆုိင္မႈေလ်ာ့သြားသည္မရွိဘဲ ၿပိဳင္ဘက္သစ္မ်ားသာ တုိး၍လာေနျခင္းေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးမွ်ေျခတခုေပၚမလာဘဲ မည္သုိ႔မွ အတိ္တ္သမုိင္းေၾကာင္းက ရွင္းမလာႏုိင္သလုိ သမုိင္းေၾကာင္းမရွင္းႏုိင္ေသးပဲလည္း ျပႆနာေတြက ေလ်ာ့ပါးမသြားႏုိင္ပဲ ဤမွာ ဂ်ာေအးရုိက္ေနသည္။ သမုိင္းသည္ အတိတ္မဟုတ္ဆုိေသာဆိုရုိးႀကီးကုိသာ နာနာခဲရင္း လမ္းစကုိရွာရမည္။
တဖက္ကလည္း ဒီပုဆုိးဝတ္လွ်င္ ဒီေခ်းပါမည္ဆုိေသာ ဗမာစကားမွာ ရုိင္းပီးတရားေသဆန္ေသာ္လည္း ဗမာျပည္တြင္ မွန္ရန္ရာခုိင္ႏႈန္းမ်ားေသာခန္႔မွန္းခ်က္တခုျဖစ္ေနေသးသည္။ အမ်ိဳးသားခ်င္း တဖက္ေကာင္းစားလွ်င္ တဖက္ကၾကည္ျဖဴပီး အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ဒီမုိကေရစီစံမ်ားအတုိင္း တလွည့္စီစုိးမုိးအုပ္ခ်ဳပ္ဖုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံေရးအင္အားစုမ်ားကုိ အႀကံေပးၾကသူမ်ားသည္ ျမန္မာရုိးရာကုိမသိသူမ်ားလည္းျဖစ္မည္ သုိ႔မဟုတ္ ေျပာေနက်ေၾကာင္ပါးမ်ားလည္းျဖစ္မည္။ ႏုိင္ငံေရးအာဏာသည္ အႀကြင္းမဲ့အုပ္စုိးမႈႏွင့္ ဓနအင္အား၏ ရင္းျမစ္ျဖစ္ပီး အာဏာလက္ဆုပ္ရမိသူသည္ ေသခါမွသာ ေျဖေလွ်ာ့လုိေသာဆႏၵရွိပါသည္။ သုိ႔တြက္ ျမန္မာျပည္ျပႆနာရွင္းဘုိ႔ရာတြင္ ႏုိင္ငံေရးသမုိင္းကုိ အမ်ားသိထက္ပုိင္ေအာင္သိပီး ျမန္မာ့ေသာ့ခ်က္ဇာတ္႐ႈပ္ျဖစ္သည့္ အာဏာကုိမ်က္စပစ္ေနသူမ်ားႏွင့္ အပုိင္စီးထားသူမ်ားၾကားက ပဋိပကၡရင္းျမစ္ကုိ ေသခ်ာမီးေမာင္းထုိးရွင္းျပႏုိင္မွသာ ေရွ႕ဆက္ရမည့္လမ္းေၾကာင္းကုိ ရွာေတြ႔ႏုိင္ၾကမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။ အတိတ္သမုိင္းကုိ ျပန္လွန္ေစာေၾကာရင္း မသိေမာဟႏွင့္ အာဃာတ စုိးရြ႔ံမႈမ်ားကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ကာ ယုံမွားစြဲလမ္းမႈႏွင့္ တယူသန္ရပ္တည္ခ်က္မ်ားကုိလည္း လာဘ္ေမွ်ာ္ကုိးမႈ ဘယာေၾကာက္ရြံ႕မႈတုိ႔ေၾကာင့္မဟုတ္ပဲ ဓမၼဒိ႒ာန္က်က် ေခ်ဖ်က္ရႈျမင္တတ္ၾကပါေစဟု ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။ ျပည္သစ္တည္လုိလွ်င္ လူသစ္ေဆာက္ရသည္။
ဆက္ပါအုံးမည္။
0 comments:
Post a Comment