သညာကုိအမွီျပဳ၍....
|
12:34 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
ေတာင္ဥကၠလာပမွာ ေနထုိင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက ေျပာျပဖူးပါသည္။
သူေနေသာရပ္ကြက္မွာ အဆုိေတာ္ စည္သူလြင္ ေနထုိင္ေသာရပ္ကြက္ႏွင့္ သိပ္မေဝးပါ တဲ့။ တစ္ေန႔ စည္သူလြင္ တုိ႔ ရပ္ကြက္အတြင္းေနထုိင္ေသာ သူ႔မိတ္ေဆြတစ္ဦးထံ အလည္ေရာက္သြားရင္း အဲဒီလမ္းထိပ္က လဘက္ရည္ဆုိင္မွာ ထုိင္ျဖစ္ၾကသည္။ ဆုိင္ထဲမွာ သူတုိ႔ႏွစ္ဦး စကားေကာင္းေနခုိက္ တဘက္ဝုိင္းမွ “ဟုိမွာ စည္သူလြင္တုိ႔အေဖ လာေနတယ္ေဟ့” ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေျပာလုိက္ေသာ စကားသံေၾကာင့္ လဘက္ရည္ဆုိင္ ေဘးက လူသြားလမ္းဆီ သတိထားၾကည့္လုိက္ရာ လြယ္အိတ္ၾကီး ဘုိသီဘတ္သီ လြယ္ထားေသာ လူၾကီးတစ္ဦး လမ္းထိပ္သုိ႔ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္ေနတာ ေတြ႔ရသည္။
အဖုိးၾကီးက ဆုိင္ထဲမွာေျပာလုိက္သံကုိ ၾကားသြားျပီး ရုတ္တရက္ ေျခလွမ္းကုိ အရွိန္သတ္လုိက္ကာ ဆုိင္ဘက္ သုိ႔ မ်က္ႏွာမူလုိက္သည္။ ျပီးေတာ့မွ လက္ထဲမွာပါလာေသာ ထီးေကာက္ၾကီးျဖင့္ လမ္းေပၚကုိ အသာ ေထာက္ကာ-
“ငါ့ကုိ ဘယ္လုိေျပာလုိက္တယ္ကြ.. စည္သူလြင္တုိ႔အေဖ ဟုတ္လား..၊ ေငြၾကည္ ကြ ေငြၾကည္..ကာတြန္း ေငြၾကည္... စည္သူလြင္ကုိအမွီျပဳျပီး နာမည္ၾကီးတဲ့ေကာင္ မဟုတ္ဘူး။ စည္သူလြင္ မေမြးခင္ကတည္းက... ကာတြန္းေရးျပီး နာမည္တစ္လံုးနဲ႔ ေနလာတာ.. မသိရင္ ျမဲျမဲ မွတ္ထားၾက” ဟု ေျပာဆုိကာ ေဒါႀကီးေမာႀကီးႏွင့္ ဆက္ေလွ်ာက္သြားသည္ ဟူသတတ္..။ (ကာတြန္းဆရာေငြၾကည္၏ ပံုပန္းသဏၭာန္ကုိ စိတ္ကူးျဖင့္မွန္းဆ ေဖာ္ျပရျခင္း ျဖစ္ပါသျဖင့္ လဲြေခ်ာ္ေနပါက ေမတၱာျဖင့္ ခြင့္လႊတ္ၾကပါကုန္)
..............................................................................................................................
က်ေနာ္လက္ရွိေနထုိင္ေသာ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဆရာလြန္း ဟူေသာ စာေပသမားတစ္ဦးရွိပါသည္။ သူက ျပည္တြင္းမွာ ကတည္းက စာေပေလာကမွာ အေတာ္အတန္ေနရာရထားသူ။ ကဗ်ာ၊ ဝတၳဳတုိမ်ား ေရးသားသည့္ အျပင္ မဂၢဇင္းတခ်ဳိ႕မွာ အယ္ဒီတာ လုပ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဒီကုိေရာက္ေတာ့လည္း စာေပလႈပ္ရွားမႈ၊ အထိမ္း အမွတ္ေန႔ အခမ္းအနားကိစၥ၊ ရာသီအလုိက္ ပဲြေတာ္မ်ား က်င္းပေရးကိစၥေတြမွာ သူပါဝင္တတ္တာ မ်ားသျဖင့္ သာမန္ေနထုိင္ေသာ က်ေနာ္တုိ႔ထက္ လူသိမ်ားသူျဖစ္ပါသည္။
တစ္ေန႔ခါ ရပ္ကြက္နားက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေပၚမွာ အခမ္းအနားတစ္ခု စီစဥ္က်င္းပေရး ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကသည္။ မိမိတုိ႔ရပ္ကြက္တြင္းက လူမ်ားသာမက အျခားရပ္ကြက္မွ လူတခ်ဳိ႕လည္းပါဝင္သည္။ အခမ္းအနား ျဖစ္ေျမာက္ေရး အေျခတည္ေဆြးေႏြးမႈကုိ တက္ေရာက္လာသူအားလံုး သေဘာတူညီမႈ ရရွိျပီးသကာလ ေရွ႕ဆက္ေဆြးေႏြး လုပ္ေဆာင္ရန္ လုိအပ္လာသည္။ သုိ႔ျဖင့္ ေဆြးေႏြးပဲြအျပီး လူစုခဲြခါနီးတြင္ အျခားရပ္ကြက္မွ လူတစ္ဦး ဆရာလြန္း အနီးသုိ႔ ကပ္လာကာ-
“ဒီေန႔ေဆြးေႏြးခ်က္ေတြအေပၚမွာ အားရတယ္ဆရာေရ႕.. ေနာက္ေန႔ဆက္ၾကရေအာင္ က်ေနာ္ ဆရာ့အိမ္ကုိ လာခဲ့မယ္.. ဘယ္လုိလာရမလဲ တခ်က္လမ္းညႊန္ေပးပါအံုး” ဟု စကားဆုိလာသျဖင့္ ဆရာလြန္းက သူ႔အိမ္ကေလး တည္ရွိသည့္ေနရာကုိ အလြယ္ကူဆံုးျဖစ္ေအာင္ လမ္းညႊန္ေပးရွာပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ တဘက္လူ မွာ ဆရာလြန္း ညႊန္ျပေသာလမ္းေၾကာင္းကုိ ဘယ္လုိမွ စကၡဳအာရံုထဲေပၚမလာနုိင္ျဖစ္ေနသည္။ ဆရာလြန္းက လမ္းေၾကာင္း တစ္ခုေျပာျပလုိက္ သူေတြးတာႏွင့္ လဲြေနလုိက္၊ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းခ်ျပလုိက္ ထပ္ျပီးေဝး သြားလိုက္ လမ္းညႊန္လုိ႔ ခရီးမေပါက္နုိင္ျဖစ္ေနသည္။
ေျပာေနရင္း ဆုိေနရင္း သူစိမ္းမိတ္ေဆြ အၾကံေပၚသြားပံုရသည္။ ဆရာလြန္း၏ပုခံုးကုိ ဆတ္ခနဲပုတ္လုိက္ကာ-
“ေၾသာ္ က်ေနာ္တစ္ခုေတြးမိျပီဆရာ..”
“ဘာေတြးမိတာလည္း ေျပာပါအံုး..”
“က်ေနာ္အဲဒီရပ္ကြက္ထဲကုိ ျဖတ္သြားျဖတ္လာလုပ္ေနတာ ဆရာ့အိမ္ဘယ္ နားမွာလဲလုိ႔ သတိမထားမိဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ခင္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ခ်စ္စရာေလးပဲ။ သူတို႔အိမ္ကုိေတာ့ က်ေနာ္သိတယ္ ဆရာ။ အဲဒါဆရာ့အိမ္နဲ႔ သူတုိ႔အိမ္ ဘယ္ေလာက္ေဝးလဲ.. က်ေနာ္ သူတုိ႔အိမ္မွာ စံုစမ္းရင္ ရနုိင္မလားလုိ႔..”
“ေနပါအံုးဗ်..ခင္ဗ်ားေျပာတာ ဘယ္ကေလးလဲ မသိဘူး။ က်ေနာ့္ရပ္ကြက္ထဲမွာ ကေလးေတြက အမ်ားၾကီး..”
“ဟုိကေလး ဆရာရယ္..အသားျဖဴျဖဴေလးနဲ႔ သူ႔ရုပ္ၾကည့္ရတာ ကရင္ကေလးပံုပဲ..က်ေနာ္သိထားတာေတာ့ သူ႔နာမည္က အုပ္ၾကီး တဲ့”
သည္ေတာ့မွ ဆရာလြန္း ကုိယ့္နဖူးကုိယ္ျပန္ထုလုိက္မိသည္။ ေစာေစာက ေျပာပါေတာ့လား မိတ္ေဆြရယ္..။ “ဟာဗ်ာ... ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ေနာက္တဲ့လူပဲ။ က်ေနာ့္အိမ္က အုပ္ၾကီးတုိ႔အိမ္နဲ႔ တစ္အိမ္ပဲေက်ာ္တာ။ အုပ္ၾကီး က က်ေနာ္တူလုိသားလုိ အင္မတန္ခ်စ္ရတဲ့ ကေလးေပါ့ဗ်ာ..”
ဆရာလြန္းစကားကုိၾကားေသာအခါ ဟုိလူခမ်ာ အေတာ္ကုိ အားတံု႔အားနာ ျဖစ္သြားရေလသည္။
“ဟုတ္လား ဆရာ၊ ဘယ္လုိမွ စိတ္မရွိပါနဲ႔ဆရာရယ္...က်ေနာ္တကယ္ကုိ မသိတာပါ၊ မနက္က်ရင္ က်ေနာ္ ဆက္ဆက္လာခဲ့ပါ့မယ္ ဆရာ” ဟု ကေသာကေမ်ာႏႈတ္ဆက္၍ သုတ္သီးသုတ္ပ်ာ ထြက္သြား၏။
.......................................................................................................................................
က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ကုိဝင္းကုိ ကြမ္းယာဆုိင္ဖြင့္ေတာ့ သူ႔သားေလး၏ နာမည္ကုိ ဆုိင္နာမည္အျဖစ္ သံုးသည္။ သူ႔သားေလးကုိ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြ ခ်စ္ၾကသည္မုိ႔လား။ ကေလးကလည္း ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာ၊ ေနရာတကာ သူေရာက္သည္။ အတူကစားၾကေသာ ကေလးအုပ္စုထဲမွာ သူက ဆရာက်သည္။ သူလုပ္တာကုိ က်န္တဲ့ ကေလးေတြ လုိက္လုပ္ေလ့ရွိသည္။ သူဓားကုိင္လွ်င္ ဓားကုိယ္စီ လုိက္ကုိင္သည္။ သူေသနတ္ဆုိလွ်င္လည္း ေသနတ္ေတြကုိယ္စီ။ သူတုိ႔အိမ္နီးခ်င္း ကေလးမိဘေတြပင္ သူ႔ေျခရာလက္ရာကုိ သတိထားၾကည့္ေနရသည္။ သူ႔လက္ထဲမွာ ဘာရွိေနသလဲ။ ေမာ္ေတာ္ကားလား၊ ေလယာဥ္ပ်ံလား။ ၾကိဳသိထားပါမွ သားသမီးေတြ ပူစာလာ လွ်င္ ခ်င့္ခ်ိန္ျပင္ဆင္နုိင္မွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။
.................................................................................................................................
ျပီးခဲ့ေသာ ရွစ္ေလးလံုး အထိမ္းအမွတ္ေန႔မွာ ကုိဝင္းကုိလည္း အမွတ္တရ စာတစ္ပုဒ္ေရးသည္။ ၈၈ လႈပ္ရွားမႈ မွာ သူက တာေမြ အထက(၂) ေက်ာင္းသားတစ္ဦးအေနျဖင့္ ပါဝင္ခဲ့သည္။ သူၾကံဳေတြ႔ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ၈၈ အေရးေတာ္ပံုကာလအတြင္းမွ ပံုရိပ္တခ်ဳိ႕ကုိ ျပန္ေျပာင္း သရုပ္ေဖာ္တင္ျပျခင္း ျဖစ္သလုိ အဲဒီစာပုဒ္ကေလးမွာ သူ၏ ပထမဆံုးေသာ စာေပလက္ရာလည္း ျဖစ္ပါသည္။ စာေပခရီးအစမွာပင္ သူ႔လက္ရာေလး အေတာ္ ေပါက္သြားသည္။ ေဖ့စ္ဘုတ္စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ comment ေတြ ေဝေဝဆာဆာ ေတြ႔ရသည့္အျပင္ ဒီဘက္က အဖဲြ႔အစည္းေတြထုတ္ေသာ စာေစာင္တခ်ဳိ႕မွာပါ ေဖာ္ျပျခင္းခံရ၏။ သူ႔ခမ်ာ ေပ်ာ္လုိက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။
ကုိဝင္းကုိတစ္ေယာက္ သူေရးထားေသာ လက္ေရးစာမူေလးကုိကိုင္ကာ က်ေနာ့္အိမ္သုိ႔ ေရာက္လာ၏။ သူ႔စာမူေလးကုိ ေပးဖတ္ကာ အၾကံျပဳေဝဖန္ခ်က္ေတာင္းသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူလုပ္ေပးေစခ်င္သည္ကုိ မေျပာဘဲႏွင့္ က်ေနာ္သိထားသည္။ သူ႔စာမူကုိ အေခ်ာျဖစ္ေအာင္ က်ေနာ္စာရုိက္ေပးရပါမည္။ သူဖတ္ျပတာကုိ က်ေနာ္က ရုိက္ေပးသည္။ တခ်ဳိ႕အသံုးအႏႈံးေတြမွာ ႏွစ္ေယာက္သား ေကာင္းနုိးရာရာ ေဆြးေႏြး ညွိႏႈင္း ၾကသည္။ သုိ႔ႏွင့္ စာပုိဒ္ေလး အဆံုးသတ္သြားသည္။ သူေရြးခ်ယ္ထားသည့္ ေခါင္းစဥ္က “အတိတ္မွသည္ ပစၥဳပၸန္ဆီသုိ႔” ။
“ကေလာင္နာမည္ကေရာ ဘယ္လုိသံုးမလဲ” ဟု က်ေနာ္သူ႔ကုိေမးေသာအခါ ခ်က္ခ်င္း သူမေျဖနုိင္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ အဆင္သင့္ စဥ္းစားထားပံုမရ။ ခပ္ေတြေတြေလး သူစဥ္းစားသည္။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကုိ ေမာ့ၾကည့္ျပန္သည္။ က်ေနာ္ မတတ္နုိင္ပါ။ သူေမြးေသာကေလး သူကုိယ္တုိင္ နာမည္ေပးဖုိ႔ တာဝန္ရွိသည္။ သူအၾကံအုိက္ေနပံုရသည္။ အိမ္ေပၚမွ သုတ္ခနဲဆင္းသြားကာ ကြမ္းယာဆုိင္မွ ကြမ္းတစ္ထုပ္ ဝယ္လာသည္။ က်ေနာ္က ကြမ္းတစ္ယာ ေကာက္ဝါးလုိက္ေပမဲ့ သူလုိခ်င္တဲ့စကား မဟျဖစ္ေသး။ ေနာက္ဆံုး..သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဆံုးျဖတ္လုိက္ဟန္ရွိသည္။
“မင္းအုပ္ပုိင္ နာမည္သံုးရင္ ေကာင္းမလား..”
“ခင္ဗ်ားသေဘာပဲေလ...ႀကိဳက္တာသံုးေပါ့”
က်ေနာ္က ‘မင္း’ ဟု အစျပဳလုိက္ရာ သူက ‘ေနအံုး’ ဆုိကာ တားျမစ္ျပန္သည္။
“အဲလုိေတာ့ မလုပ္နဲ႔ေလ၊ ရပ္ကြက္ထဲေခၚတဲ့အတုိင္း ‘အုပ္ၾကီး’ လုိ႔သာေရးလုိက္” တဲ့။ သူေျပာသည့္အတုိင္း က်ေနာ္ေရးေပးလုိက္သည္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကုိလူဗုိလ္ ဆုိက္ဆုိက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ေပါက္ခ်လာ၏။
“ေဟ့လူေတြ ဘာလုပ္ေနတာလဲ”
“ဒီမွာ ကုိဝင္းကုိ ေရးတဲ့စာေလး ရုိက္ေပးေနတာ.. ျပီးေတာ့သြားျပီ၊ ဖတ္ၾကည့္ပါအံုး”
ကုိလူဗုိလ္က စာတစ္ပုဒ္လံုး အစမွအဆံုးတုိင္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ဖတ္သည္။ သူ႔ထံုးစံအတုိင္း တခ်ဳိ႕ စာေၾကာင္း၊ စာပုိဒ္ အထားအသုိေလးေတြ ျပင္ေပးေန၏။ စိတ္တုိင္းက် ဖတ္ျပီးေသာအခါ ကုိဝင္းကုိ ဘက္လွည့္ျပီး-
“တျခားေတာ့ ေျပာစရာမရွိပါဘူးဗ်ာ.. ကေလာင္နာမည္က ‘အုပ္ၾကီး’ ဆုိတာကုိ က်ေနာ္ သိပ္ျပီးဘဝင္မက်ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ခင္ဗ်ားက အုပ္ၾကီးရဲ႕ အေဖဆုိေတာ့ ‘အုပ္ၾကီးေဖ’ ဒါမွမဟုတ္ ‘အုပ္ၾကီးပါ’ လုိ႔ေရးရင္ ပုိလွမယ္ ထင္တယ္ဗ်”
ကုိဝင္းကုိ ေခါင္းတအားရႈပ္သြားျပီ။ နဖူးျပင္ေပၚစီးက်လာေသာ ေခၽြးေတြကုိ လက္ျဖင့္သပ္ခ်လုိက္ျပီး ပါးစပ္ ထဲမွာ ျမံဳ႕ေနေသာ ကြမ္းတံေတြးကုိ “ဖြီ” ခနဲ ေထြးထုတ္လုိက္ရင္း-
“ရႈပ္ပါတယ္ဗ်ာ.. ‘အုပ္ၾကီးေဖ’ ပဲ လုပ္လုိက္ေတာ့”
ဤသုိ႔ႏွယ္ ယေန႔တုိင္ သူေရးေသာ စာေတြမွာ ကေလာင္ရွင္ “အုပ္ၾကီးေဖ” နာမည္တြင္ေနပါေတာ့သည္။
ေဝေမာ္
၂၃ ဇန္နဝါရီ ၂၀၁၂
သူေနေသာရပ္ကြက္မွာ အဆုိေတာ္ စည္သူလြင္ ေနထုိင္ေသာရပ္ကြက္ႏွင့္ သိပ္မေဝးပါ တဲ့။ တစ္ေန႔ စည္သူလြင္ တုိ႔ ရပ္ကြက္အတြင္းေနထုိင္ေသာ သူ႔မိတ္ေဆြတစ္ဦးထံ အလည္ေရာက္သြားရင္း အဲဒီလမ္းထိပ္က လဘက္ရည္ဆုိင္မွာ ထုိင္ျဖစ္ၾကသည္။ ဆုိင္ထဲမွာ သူတုိ႔ႏွစ္ဦး စကားေကာင္းေနခုိက္ တဘက္ဝုိင္းမွ “ဟုိမွာ စည္သူလြင္တုိ႔အေဖ လာေနတယ္ေဟ့” ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေျပာလုိက္ေသာ စကားသံေၾကာင့္ လဘက္ရည္ဆုိင္ ေဘးက လူသြားလမ္းဆီ သတိထားၾကည့္လုိက္ရာ လြယ္အိတ္ၾကီး ဘုိသီဘတ္သီ လြယ္ထားေသာ လူၾကီးတစ္ဦး လမ္းထိပ္သုိ႔ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္ေနတာ ေတြ႔ရသည္။
အဖုိးၾကီးက ဆုိင္ထဲမွာေျပာလုိက္သံကုိ ၾကားသြားျပီး ရုတ္တရက္ ေျခလွမ္းကုိ အရွိန္သတ္လုိက္ကာ ဆုိင္ဘက္ သုိ႔ မ်က္ႏွာမူလုိက္သည္။ ျပီးေတာ့မွ လက္ထဲမွာပါလာေသာ ထီးေကာက္ၾကီးျဖင့္ လမ္းေပၚကုိ အသာ ေထာက္ကာ-
“ငါ့ကုိ ဘယ္လုိေျပာလုိက္တယ္ကြ.. စည္သူလြင္တုိ႔အေဖ ဟုတ္လား..၊ ေငြၾကည္ ကြ ေငြၾကည္..ကာတြန္း ေငြၾကည္... စည္သူလြင္ကုိအမွီျပဳျပီး နာမည္ၾကီးတဲ့ေကာင္ မဟုတ္ဘူး။ စည္သူလြင္ မေမြးခင္ကတည္းက... ကာတြန္းေရးျပီး နာမည္တစ္လံုးနဲ႔ ေနလာတာ.. မသိရင္ ျမဲျမဲ မွတ္ထားၾက” ဟု ေျပာဆုိကာ ေဒါႀကီးေမာႀကီးႏွင့္ ဆက္ေလွ်ာက္သြားသည္ ဟူသတတ္..။ (ကာတြန္းဆရာေငြၾကည္၏ ပံုပန္းသဏၭာန္ကုိ စိတ္ကူးျဖင့္မွန္းဆ ေဖာ္ျပရျခင္း ျဖစ္ပါသျဖင့္ လဲြေခ်ာ္ေနပါက ေမတၱာျဖင့္ ခြင့္လႊတ္ၾကပါကုန္)
..............................................................................................................................
က်ေနာ္လက္ရွိေနထုိင္ေသာ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဆရာလြန္း ဟူေသာ စာေပသမားတစ္ဦးရွိပါသည္။ သူက ျပည္တြင္းမွာ ကတည္းက စာေပေလာကမွာ အေတာ္အတန္ေနရာရထားသူ။ ကဗ်ာ၊ ဝတၳဳတုိမ်ား ေရးသားသည့္ အျပင္ မဂၢဇင္းတခ်ဳိ႕မွာ အယ္ဒီတာ လုပ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဒီကုိေရာက္ေတာ့လည္း စာေပလႈပ္ရွားမႈ၊ အထိမ္း အမွတ္ေန႔ အခမ္းအနားကိစၥ၊ ရာသီအလုိက္ ပဲြေတာ္မ်ား က်င္းပေရးကိစၥေတြမွာ သူပါဝင္တတ္တာ မ်ားသျဖင့္ သာမန္ေနထုိင္ေသာ က်ေနာ္တုိ႔ထက္ လူသိမ်ားသူျဖစ္ပါသည္။
တစ္ေန႔ခါ ရပ္ကြက္နားက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေပၚမွာ အခမ္းအနားတစ္ခု စီစဥ္က်င္းပေရး ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကသည္။ မိမိတုိ႔ရပ္ကြက္တြင္းက လူမ်ားသာမက အျခားရပ္ကြက္မွ လူတခ်ဳိ႕လည္းပါဝင္သည္။ အခမ္းအနား ျဖစ္ေျမာက္ေရး အေျခတည္ေဆြးေႏြးမႈကုိ တက္ေရာက္လာသူအားလံုး သေဘာတူညီမႈ ရရွိျပီးသကာလ ေရွ႕ဆက္ေဆြးေႏြး လုပ္ေဆာင္ရန္ လုိအပ္လာသည္။ သုိ႔ျဖင့္ ေဆြးေႏြးပဲြအျပီး လူစုခဲြခါနီးတြင္ အျခားရပ္ကြက္မွ လူတစ္ဦး ဆရာလြန္း အနီးသုိ႔ ကပ္လာကာ-
“ဒီေန႔ေဆြးေႏြးခ်က္ေတြအေပၚမွာ အားရတယ္ဆရာေရ႕.. ေနာက္ေန႔ဆက္ၾကရေအာင္ က်ေနာ္ ဆရာ့အိမ္ကုိ လာခဲ့မယ္.. ဘယ္လုိလာရမလဲ တခ်က္လမ္းညႊန္ေပးပါအံုး” ဟု စကားဆုိလာသျဖင့္ ဆရာလြန္းက သူ႔အိမ္ကေလး တည္ရွိသည့္ေနရာကုိ အလြယ္ကူဆံုးျဖစ္ေအာင္ လမ္းညႊန္ေပးရွာပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ တဘက္လူ မွာ ဆရာလြန္း ညႊန္ျပေသာလမ္းေၾကာင္းကုိ ဘယ္လုိမွ စကၡဳအာရံုထဲေပၚမလာနုိင္ျဖစ္ေနသည္။ ဆရာလြန္းက လမ္းေၾကာင္း တစ္ခုေျပာျပလုိက္ သူေတြးတာႏွင့္ လဲြေနလုိက္၊ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းခ်ျပလုိက္ ထပ္ျပီးေဝး သြားလိုက္ လမ္းညႊန္လုိ႔ ခရီးမေပါက္နုိင္ျဖစ္ေနသည္။
ေျပာေနရင္း ဆုိေနရင္း သူစိမ္းမိတ္ေဆြ အၾကံေပၚသြားပံုရသည္။ ဆရာလြန္း၏ပုခံုးကုိ ဆတ္ခနဲပုတ္လုိက္ကာ-
“ေၾသာ္ က်ေနာ္တစ္ခုေတြးမိျပီဆရာ..”
“ဘာေတြးမိတာလည္း ေျပာပါအံုး..”
“က်ေနာ္အဲဒီရပ္ကြက္ထဲကုိ ျဖတ္သြားျဖတ္လာလုပ္ေနတာ ဆရာ့အိမ္ဘယ္ နားမွာလဲလုိ႔ သတိမထားမိဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ခင္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ခ်စ္စရာေလးပဲ။ သူတို႔အိမ္ကုိေတာ့ က်ေနာ္သိတယ္ ဆရာ။ အဲဒါဆရာ့အိမ္နဲ႔ သူတုိ႔အိမ္ ဘယ္ေလာက္ေဝးလဲ.. က်ေနာ္ သူတုိ႔အိမ္မွာ စံုစမ္းရင္ ရနုိင္မလားလုိ႔..”
“ေနပါအံုးဗ်..ခင္ဗ်ားေျပာတာ ဘယ္ကေလးလဲ မသိဘူး။ က်ေနာ့္ရပ္ကြက္ထဲမွာ ကေလးေတြက အမ်ားၾကီး..”
“ဟုိကေလး ဆရာရယ္..အသားျဖဴျဖဴေလးနဲ႔ သူ႔ရုပ္ၾကည့္ရတာ ကရင္ကေလးပံုပဲ..က်ေနာ္သိထားတာေတာ့ သူ႔နာမည္က အုပ္ၾကီး တဲ့”
သည္ေတာ့မွ ဆရာလြန္း ကုိယ့္နဖူးကုိယ္ျပန္ထုလုိက္မိသည္။ ေစာေစာက ေျပာပါေတာ့လား မိတ္ေဆြရယ္..။ “ဟာဗ်ာ... ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ေနာက္တဲ့လူပဲ။ က်ေနာ့္အိမ္က အုပ္ၾကီးတုိ႔အိမ္နဲ႔ တစ္အိမ္ပဲေက်ာ္တာ။ အုပ္ၾကီး က က်ေနာ္တူလုိသားလုိ အင္မတန္ခ်စ္ရတဲ့ ကေလးေပါ့ဗ်ာ..”
ဆရာလြန္းစကားကုိၾကားေသာအခါ ဟုိလူခမ်ာ အေတာ္ကုိ အားတံု႔အားနာ ျဖစ္သြားရေလသည္။
“ဟုတ္လား ဆရာ၊ ဘယ္လုိမွ စိတ္မရွိပါနဲ႔ဆရာရယ္...က်ေနာ္တကယ္ကုိ မသိတာပါ၊ မနက္က်ရင္ က်ေနာ္ ဆက္ဆက္လာခဲ့ပါ့မယ္ ဆရာ” ဟု ကေသာကေမ်ာႏႈတ္ဆက္၍ သုတ္သီးသုတ္ပ်ာ ထြက္သြား၏။
.......................................................................................................................................
က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ကုိဝင္းကုိ ကြမ္းယာဆုိင္ဖြင့္ေတာ့ သူ႔သားေလး၏ နာမည္ကုိ ဆုိင္နာမည္အျဖစ္ သံုးသည္။ သူ႔သားေလးကုိ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြ ခ်စ္ၾကသည္မုိ႔လား။ ကေလးကလည္း ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာ၊ ေနရာတကာ သူေရာက္သည္။ အတူကစားၾကေသာ ကေလးအုပ္စုထဲမွာ သူက ဆရာက်သည္။ သူလုပ္တာကုိ က်န္တဲ့ ကေလးေတြ လုိက္လုပ္ေလ့ရွိသည္။ သူဓားကုိင္လွ်င္ ဓားကုိယ္စီ လုိက္ကုိင္သည္။ သူေသနတ္ဆုိလွ်င္လည္း ေသနတ္ေတြကုိယ္စီ။ သူတုိ႔အိမ္နီးခ်င္း ကေလးမိဘေတြပင္ သူ႔ေျခရာလက္ရာကုိ သတိထားၾကည့္ေနရသည္။ သူ႔လက္ထဲမွာ ဘာရွိေနသလဲ။ ေမာ္ေတာ္ကားလား၊ ေလယာဥ္ပ်ံလား။ ၾကိဳသိထားပါမွ သားသမီးေတြ ပူစာလာ လွ်င္ ခ်င့္ခ်ိန္ျပင္ဆင္နုိင္မွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။
.................................................................................................................................
ျပီးခဲ့ေသာ ရွစ္ေလးလံုး အထိမ္းအမွတ္ေန႔မွာ ကုိဝင္းကုိလည္း အမွတ္တရ စာတစ္ပုဒ္ေရးသည္။ ၈၈ လႈပ္ရွားမႈ မွာ သူက တာေမြ အထက(၂) ေက်ာင္းသားတစ္ဦးအေနျဖင့္ ပါဝင္ခဲ့သည္။ သူၾကံဳေတြ႔ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ၈၈ အေရးေတာ္ပံုကာလအတြင္းမွ ပံုရိပ္တခ်ဳိ႕ကုိ ျပန္ေျပာင္း သရုပ္ေဖာ္တင္ျပျခင္း ျဖစ္သလုိ အဲဒီစာပုဒ္ကေလးမွာ သူ၏ ပထမဆံုးေသာ စာေပလက္ရာလည္း ျဖစ္ပါသည္။ စာေပခရီးအစမွာပင္ သူ႔လက္ရာေလး အေတာ္ ေပါက္သြားသည္။ ေဖ့စ္ဘုတ္စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ comment ေတြ ေဝေဝဆာဆာ ေတြ႔ရသည့္အျပင္ ဒီဘက္က အဖဲြ႔အစည္းေတြထုတ္ေသာ စာေစာင္တခ်ဳိ႕မွာပါ ေဖာ္ျပျခင္းခံရ၏။ သူ႔ခမ်ာ ေပ်ာ္လုိက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။
ကုိဝင္းကုိတစ္ေယာက္ သူေရးထားေသာ လက္ေရးစာမူေလးကုိကိုင္ကာ က်ေနာ့္အိမ္သုိ႔ ေရာက္လာ၏။ သူ႔စာမူေလးကုိ ေပးဖတ္ကာ အၾကံျပဳေဝဖန္ခ်က္ေတာင္းသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူလုပ္ေပးေစခ်င္သည္ကုိ မေျပာဘဲႏွင့္ က်ေနာ္သိထားသည္။ သူ႔စာမူကုိ အေခ်ာျဖစ္ေအာင္ က်ေနာ္စာရုိက္ေပးရပါမည္။ သူဖတ္ျပတာကုိ က်ေနာ္က ရုိက္ေပးသည္။ တခ်ဳိ႕အသံုးအႏႈံးေတြမွာ ႏွစ္ေယာက္သား ေကာင္းနုိးရာရာ ေဆြးေႏြး ညွိႏႈင္း ၾကသည္။ သုိ႔ႏွင့္ စာပုိဒ္ေလး အဆံုးသတ္သြားသည္။ သူေရြးခ်ယ္ထားသည့္ ေခါင္းစဥ္က “အတိတ္မွသည္ ပစၥဳပၸန္ဆီသုိ႔” ။
“ကေလာင္နာမည္ကေရာ ဘယ္လုိသံုးမလဲ” ဟု က်ေနာ္သူ႔ကုိေမးေသာအခါ ခ်က္ခ်င္း သူမေျဖနုိင္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ အဆင္သင့္ စဥ္းစားထားပံုမရ။ ခပ္ေတြေတြေလး သူစဥ္းစားသည္။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကုိ ေမာ့ၾကည့္ျပန္သည္။ က်ေနာ္ မတတ္နုိင္ပါ။ သူေမြးေသာကေလး သူကုိယ္တုိင္ နာမည္ေပးဖုိ႔ တာဝန္ရွိသည္။ သူအၾကံအုိက္ေနပံုရသည္။ အိမ္ေပၚမွ သုတ္ခနဲဆင္းသြားကာ ကြမ္းယာဆုိင္မွ ကြမ္းတစ္ထုပ္ ဝယ္လာသည္။ က်ေနာ္က ကြမ္းတစ္ယာ ေကာက္ဝါးလုိက္ေပမဲ့ သူလုိခ်င္တဲ့စကား မဟျဖစ္ေသး။ ေနာက္ဆံုး..သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဆံုးျဖတ္လုိက္ဟန္ရွိသည္။
“မင္းအုပ္ပုိင္ နာမည္သံုးရင္ ေကာင္းမလား..”
“ခင္ဗ်ားသေဘာပဲေလ...ႀကိဳက္တာသံုးေပါ့”
က်ေနာ္က ‘မင္း’ ဟု အစျပဳလုိက္ရာ သူက ‘ေနအံုး’ ဆုိကာ တားျမစ္ျပန္သည္။
“အဲလုိေတာ့ မလုပ္နဲ႔ေလ၊ ရပ္ကြက္ထဲေခၚတဲ့အတုိင္း ‘အုပ္ၾကီး’ လုိ႔သာေရးလုိက္” တဲ့။ သူေျပာသည့္အတုိင္း က်ေနာ္ေရးေပးလုိက္သည္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကုိလူဗုိလ္ ဆုိက္ဆုိက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ေပါက္ခ်လာ၏။
“ေဟ့လူေတြ ဘာလုပ္ေနတာလဲ”
“ဒီမွာ ကုိဝင္းကုိ ေရးတဲ့စာေလး ရုိက္ေပးေနတာ.. ျပီးေတာ့သြားျပီ၊ ဖတ္ၾကည့္ပါအံုး”
ကုိလူဗုိလ္က စာတစ္ပုဒ္လံုး အစမွအဆံုးတုိင္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ဖတ္သည္။ သူ႔ထံုးစံအတုိင္း တခ်ဳိ႕ စာေၾကာင္း၊ စာပုိဒ္ အထားအသုိေလးေတြ ျပင္ေပးေန၏။ စိတ္တုိင္းက် ဖတ္ျပီးေသာအခါ ကုိဝင္းကုိ ဘက္လွည့္ျပီး-
“တျခားေတာ့ ေျပာစရာမရွိပါဘူးဗ်ာ.. ကေလာင္နာမည္က ‘အုပ္ၾကီး’ ဆုိတာကုိ က်ေနာ္ သိပ္ျပီးဘဝင္မက်ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ခင္ဗ်ားက အုပ္ၾကီးရဲ႕ အေဖဆုိေတာ့ ‘အုပ္ၾကီးေဖ’ ဒါမွမဟုတ္ ‘အုပ္ၾကီးပါ’ လုိ႔ေရးရင္ ပုိလွမယ္ ထင္တယ္ဗ်”
ကုိဝင္းကုိ ေခါင္းတအားရႈပ္သြားျပီ။ နဖူးျပင္ေပၚစီးက်လာေသာ ေခၽြးေတြကုိ လက္ျဖင့္သပ္ခ်လုိက္ျပီး ပါးစပ္ ထဲမွာ ျမံဳ႕ေနေသာ ကြမ္းတံေတြးကုိ “ဖြီ” ခနဲ ေထြးထုတ္လုိက္ရင္း-
“ရႈပ္ပါတယ္ဗ်ာ.. ‘အုပ္ၾကီးေဖ’ ပဲ လုပ္လုိက္ေတာ့”
ဤသုိ႔ႏွယ္ ယေန႔တုိင္ သူေရးေသာ စာေတြမွာ ကေလာင္ရွင္ “အုပ္ၾကီးေဖ” နာမည္တြင္ေနပါေတာ့သည္။
ေဝေမာ္
၂၃ ဇန္နဝါရီ ၂၀၁၂
0 comments:
Post a Comment