ကရုဏာအျပည့္ႏွင့္ မ်က္ႏွာ

 

by စာေပခရီးသြားေျခလွမ္းမ်ား on Saturday, August 6, 2011 at 9:40am

လူတစ္ေယာက္အတြက္ သူ႕ရဲ့ကံၾကမၼာက ဘယ္လို ရွိတယ္ ဆိုတာထက္ သူ႕ကံၾကမၼာကို သူဘယ္လို ၾကိဳးကိုင္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္တယ္ဆိုတာက ပိုအေရးၾကီးပါတယ္....(ေ၀ဟန္ ဗြန္ ဟန္မ္ဘို္႕)

      ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက ဟန္အျပည့္နဲ႕ မာနခဲေလးေပါ့ဗ်ာ....မာနခဲဆိုတာလဲ ျဖစ္ေလာက္ပါရဲ့... ကြ်န္ေတာ္က ရုပ္ခံကလည္းရွိ၊ ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းတဲ ့အသြင္အျပင္ကလဲ ရွိတယ္ေလ... ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုအေျခအေနေတြ ေပၚမွာ ယစ္မူးသာယာခဲ့တယ္လို႔လဲ ဆိုႏုိင္ပါတယ္ဗ်ာ။
ကြ်န္ေတာ္ဆိုတဲ့လူက အျမဲတမ္းမွန္ထဲ ၾကည့္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ရုပ္အဆင္းကို ရိွုးထုတ္ ဂုဏ္ယူေနတတ္တာေလ....ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ထူးခြ်န္တဲ့ အားကစားသမားတစ္ေယာက္လဲ ျဖစ္ျပန္ေတာ့ ပ်ိဳတုိင္းၾကိဳက္တဲ ့ႏွင္းဆီခုိင္ေပါ့ဗ်ာ... အထက္တန္း ေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့ ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာလဲ ေကာင္မေလးေတြအမ်ားၾကီးနဲ့ ခ်ိန္းေတြခဲ့ရတာလဲ အေမာဗ်၊ ရည္းစားမရွိတဲ့ အခ်ိန္ဆိုတာ ခပ္ရွားရွားပဲေလ။

      ေနာက္တစ္ခုက ကြ်န္ေတာ္ဟာ ေပါင္းရခက္တဲ ့လူစားမ်ိဳးေပါ့၊  အျမဲ ေတာင္းဆိုမွုမ်ားျပီး ဇီဇာေၾကာင္တဲ့လူစားမ်ိဳးေလ...ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀မွာ ခ်စ္သူရည္းစားေတြနဲ ့ပတ္သက္တဲ ့ တူညီတဲ့ ခံယူခ်က္ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္ အဲဒါကေတာ့ " ၾကိဳက္ရင္ၾကိဳက္ မၾကိဳက္ရင္ သြား " ဆုိတဲ့ လမ္းစဥ္ေပါ႕ဗ်ာ... အဲဒါကလဲ သီရိဆိုတဲ ့မိန္းကေလးနဲ ့မေတြ႕ခင္ အခ်ိန္ထိေပါ့။

      သီရိဆိုတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္႕ထက္ သံုးႏွစ္ ငယ္ တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ဦး ဆုိပါေတာ့.... သူက ေရႊအိုေရာင္ ဆံႏြယ္ပိုင္ရွင္ နတ္သမီးေလးတစ္ပါးေပါ့... ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးသားကို အရည္ေပ်ာ္္ေစႏုိင္ေလာက္တဲ့ ပါးခ်ိဳင့္ပိုင္ရွင္ အလွဘုရင္မ တစ္ဦးလဲ ျဖစ္သလို ၊ ေမ့ဖို႕ၾကိဳးစားလို့ မရႏုိင္ေလာက္တဲ့ အျပံဳးတစ္ပြင့္ကိုလဲ အျမဲ ဆင္ျမန္းထားေလရဲ့။ သူမရဲ ့ အျပဳအမူ လွုပ္ရွားမွုတုိင္းဟာ ခ်ိဳျမိန္လွပလြန္းလို႕ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀မွာ အသက္ရွဴမွားခဲ့ရတာလဲ အၾကိမ္ၾကိမ္ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေတြ႕ဆံု ျဖစ္ျပီးသိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ရင္းႏွီးတဲ ့သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြျဖစ္သြားတယ္ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္ ဘ၀မွာ ပထမဆံုး အၾကိမ္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ခံစားခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြပဲေပါ့။

       တစ္ေန့ေတာ့ သီရိက မထင္မွတ္ပဲ ကြ်န္ေတာ့္ကို .... သူမရဲ့  ရြယ္တူ ခ်စ္သူေကာင္ေလးနဲ့ သူမ ျပန္လက္တြဲဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္ ဆိုတာ ဖြင့္ေျပာလာတယ္။  ဒီစကားကိုလဲ ၾကားေရာ ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးသားေတြ အစိ္တ္အမႊာမႊာ ေၾကကြဲရေတာ့တာပါပဲဗ်ာ...ဒီျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ ဘ၀မွာ ပထမဆံုးအၾကိမ္ နာက်င္ခံစားခဲ့ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ တျခားေကာင္မေလးေတြနဲ ့ဆက္ျပီး ခ်ိန္းေတြ႕ခဲ့ေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ့္  ႏွလံုးသားကသီရိအတြက္ ေနရာတစ္ေနရာကေတာ့ အျမဲ လစ္ဟာေနခဲ့ေလရဲ့။

 ဒီလိုနဲ႕ တစ္ႏွစ္ေလာက္ သီရိနဲ႕ မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ဘူးေလ.... ေနာက္ပိုင္း ေတာ့  သီရိက ကြ်န္ေတာ္နဲ ့ျပန္ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းတစ္စုက ျပန္ေျပာျပလို႕ သိရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ၀မ္းသာလိုက္တာဗ်ာ ... သူမရဲ့ အျပံဳးခ်ိဳခိ်ဳေလးေတြကို ျပန္ေတြ႕ျမင္ရေတာ့မယ္ေလ ... သာယာဖြယ္ စကားသံေလးေတြကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္ ၾကားရေတာ့မွာေပါ့၊ ဒီလိုနဲ ့ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ဟာ အရင္ကအတုိင္း ျပန္ေတြ႕ဆံုခဲ့ၾကတာေပါ့။

 ကြ်န္ေတာ္က အထက္တန္းေက်ာင္းျပီးေတာ့ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းခြင္တစ္ခုမွာ အလုပ္ရခဲ့တယ္၊ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ အလုပ္သမားေန႕မွာ ကြ်န္ေတာ္က လုပ္ငန္းထဲက အလုပ္သမားတစ္ေယာက္နဲ ့အလုပ္အတူတူ လုပ္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႕က အိုက္လြန္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ရွပ္အက်ီ္ ကို ခြ်တ္ျပီး အလုပ္လုပ္ေနခဲ့တယ္..လုပ္ရတာလဲ အဆင္ေျပပါတယ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္အေပၚတည့္တည့္မွာေတာ့ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္က အရည္က်ိဳထားတဲ့ ကတၲရာေစးပူပူေတြထည့္ထားတဲ ့ပုံုးတစ္ပံုးနဲ ့အလုပ္ရွုပ္ေနခဲ့တယ္။ ရုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ... ကတၲရာေစးပံုးက မထင္မွတ္ပဲ ေမွာက္က်လာေရာ.... အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ့္အေပၚကို အဲဒီပံုး က်လာလား ဆုိတာကိုလဲ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး.. ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္သိလိုက္ရတာကေတာ့ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ပူေလာင္နာက်င္လွတဲ ့ခံစားမွုတစ္မ်ိဳးပါ၊ အမွန္ဆိုရရင္ ကြ်န္ေတာ့္ တစ္ကုိယ္လံုး ေခါင္းကေန ေျခဖ်ားအထိ ကတၲရားေစးေတြ ဖံုးလႊမ္း ကုန္ေတာ့တာပါပဲ။

   အဲဒီေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေဆးရံု အျမန္ ေခၚသြားၾကတယ္....ကြ်န္ေတာ့္မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုးေဇာက္ထုိးမိုးေမွ်ာ္ျဖစ္ကုန္ေတာ့ တာပဲ...ကြ်န္ေတာ့္ကံၾကမၼာက ဘယ္လိုျဖစ္မွာလဲ ဆိုတာ မေတြးတတ္ေအာင္ပါပဲဗ်ာ ....

   ဆရာ၀န္ေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘယ္ႏွနာရီ ၾကာေအာင္ ကုသေပးေနၾကတယ္ဆိုတာ မသိေတာ့ပါဘူး...  ေနာက္ဆံုးေတာ့ ခြဲစိတ္အထူးကု ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ငံု့ၾကည့္ျပီး ေျပာရွာတယ္... "ကြ်န္ေတာ္အမွန္အတုိင္းေျပာရတာစိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ " ...သူေျပာတာက ကြ်န္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုးရဲ့ ၅၅ ရာခုိင္ႏွုန္းက အပူေလာင္ ဒဏ္ရာ ေတြနဲ့ ျပည့္ႏွက္ေနတယ္ ဆိုပါလား၊ ဒါက အဆိုးဆံုး မဟုတ္ပါဘူးေလ...ဒီထက္ အေရးၾကီးတာက ကြ်န္ေတာ္တန္ဖိုးထားရတဲ့ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ကတၲရာေစးရဲ့ ဒဏ္ခံလုိက္ရျပီ ဆိုတာပါပဲ... ဆရာ၀န္က ကြ်န္ေတာ့္မွာ ႏွာေခါင္း၊ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္း နဲ့ ေမးေစ့ မရွိေတာ့ဘူးလို႕ဆိုလိုက္ပါတယ္။

 ဒီသတင္းၾကားၾကားခ်င္း ကြ်န္ေတာ္ အသက္မရွဴႏုိင္ေလာက္ေအာင္ မွင္သက္ ေနမိခဲ့ တယ္။   သြားပါျပီဗ်ာ...ကြ်န္ေတာ္မခံစားခဲ့ရဖူးတဲ ့ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကင္းမဲ့မွုကို ကြ်န္ေတာ္ပထမဆံုး ခံစားခဲ့ရတာပဲ....ဘ၀မွာ တင္းထားခဲ့တဲ ့အမွီအတြယ္ ဆုပ္ကိုင္ထားမွဳေတြ လဲ ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ ျဖစ္ခဲ့ရျပီေလ....ေနာက္တစ္ၾကိမ္ျပန္ျပီး အရင္ကလို အသြင္အျပင္္မ်ိဳး မရႏုိင္ေတာ့ဘူးေလ...ဒီလိုဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္အသက္ရွင္တာကေရာ ဘာထူးေတာ့မွာလဲ...

  ေနာက္နာ၇ီ အနည္းငယ္ ၾကာေအာင္ ဆရာ၀န္ေတြက ခြဲစိတ္မွဳေတြ ဆက္လုပ္ၾကတယ္.... မ်က္စိထဲမွာ ဘာမွမျမင္ေတာ့ဘူး... အသက္ရွုဖို့လဲ မစြမ္းႏိုင္ေတာ့တဲ ့အေျခအေနပါပဲ... ေနာက္ သတိျပန္လည္လာေတာ့ ဆရာ၀န္ေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကို ကြ်န္ေတာ့္အကုိအိမ္မွာ ထားဖို့ ေျပာခဲ့ၾကတယ္ ...ဒါနဲ့ ကြ်န္ေတာ္ကို အကို့အိမ္ကို သယ္လာ ၾကတယ္ေလ...


  ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ တကယ့္ကို ငရဲျပည္ပါပဲ...ကြ်န္ေတာ္ၾကားတာက ဆရာ၀န္ေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကို တစ္ခါအိပ္ရင္ မိနစ္(၂၀) ထက္ ပိုမအိပ္ဖို့ အကို့ကို မွာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ ေကာင္းေကာင္းအိပ္လို့လဲ မရခဲ့ပါဘူး...

     ကြ်န္ေတာ္တစ္ခ်က္ ႏုိ္းလာေတာ့ ပထမဆံုးေတြ႕လိုက္ရတာက ရင္းႏွီးတဲ့ အျပဳံး တစ္ခုပါပဲ.... ဒီအျပံဳးပိုင္ရွင္ဟာ တျခားလူေတာ့မဟုတ္ပါဘူး... ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ရဲ ့အလင္းနတ္သမီး သီရိပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ့ေတာ့ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာသူမကို မျမင္ေတြ႕ခ်င္ပါဘူး... ဒါေပမဲ့ သူမက ကြ်န္ေတာ့္ေဘးနားမွာ ျပဳစုေပးဖို့ အတင္း ေတာင္းဆုိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က လက္မခံပါဘူး...ကိုယ္ခ်စ္တဲ ့မိန္းကေလးကို ကုိယ့္အနားမွာ ဒီလိုအေျခအေနနဲ ့ဘယ္သူရွိေစခ်င္မွာလဲ.... ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အရွံဳးေပးခဲ့ပါတယ္.... သူမက ကြ်န္ေတာ့္ကို မိနစ္(၂၀) ျခား တစ္ခါလာႏိွုးေပးျပီး တစ္ညလံုး ေစာင့္ေပးခဲ့ပါတယ္... ေန့ဘက္ အလုပ္မသြားခင္အထိပါပဲ။

   ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀တစ္ခုလံုး အထီးက်န္ဆန္ဆန္ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတယ္... ကြ်န္ေတာ္လုပ္ႏုိင္တာက ထထိုင္ျပီး ရုပ္ရွင္ ၾကည့္ႏုိင္ရံုပါပဲ... လွဳပ္ရွားမွုတုိင္းက နာက်င္လွတယ္ဗ်ာ...ကြ်န္ေတာ္ဘယ္လိုျဖစ္မယ္ဆိုတာ မသိရေသးဘူးေလ...သီရိမရွိရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ဘယ္လိုျဖစ္မယ္ဆိုတာ မေတြးတတ္ေတာ့ပါဘူး... ဒီအေတာအတြင္းမွာ ေဆးကုသမွုကေတာ့ ခံယူေနရတုန္းပဲေပါ့...

 တစ္ေန့ေတာ့  ဒရြတ္တုိက္သြားျပီး မွန္ကို ဆြဲယူႏုိင္တဲ ့စြမ္းအားကို ရရွိခဲ့တယ္... ကြ်န္ေတာ္က အရမး္သိခ်င္ေနလွျပီ...ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဂုဏ္ယူေမာ္ၾကြားခဲ့တဲ့ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ဘာေတြျဖစ္ကုန္သလဲ ဆုိတာေပါ့...

 လေပါင္းမ်ားစြာ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ခါးသီးစြာ ဘ၀ကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတယ္....ကြ်န္ေတာ္က သီရိကို ကြ်န္ေတာ့္အနားကေန ေ၀းရာကို သြားဖို့ နညး္မ်ိဳးစံုနဲ့ ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ သူမ ကို ကြ်န္ေတာ့္အတြက္နဲ ့၀မ္းမနည္းေစခ်င္ဘူးေလ...ဒါေပမဲ့ သီရိကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ေဘးနားက တစ္ဖ၀ါးမွ မခြာခဲ့ပါဘူး... ခုိင္မာတဲ့ စိတ္ကို ဆံုးျဖတ္ထားဟန္တူပါတယ္။ သူမက တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးမဟုတ္ေပမဲ့ ဇနီးလိုပဲ ခ်စ္ရွာတာပါလား... လူတကာ ေၾကာက္ရြံ႕တဲ့ ဒီလိုမ်က္ႏွာကိုု သူမက လံုး၀ မမွုဘူးေလ ... ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားစုက ကြ်န္ေတာ္နဲ့ ေ၀းရာကို ထြက္သြားၾကပါတယ္....

   အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆံုးသြားျပီးေနာက္ .... ဆရာ၀န္ေကာင္းတစ္ဦးရဲ့ ျပဳစုမွုေၾကာင့္ပဲ ကြ်န္ေတာ့္အေျခအေနဟာ တုိးတက္လာခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒဏ္ရာေတြကေန သက္သာသြားပါတယ္။ သီရိကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ေဘးမွာ အျမဲတမ္း ယံုၾကည္မွုအျပည့္နဲ့ ကူညီခဲ့ပါတယ္... သူမက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဂရုစိုက္တယ္ ျပီးေတာ့ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ အေဖာ္မြန္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္... ကြ်န္ေတာ္ အသိတရားတစ္ခု ရရွိလိုက္တာက စစ္မွန္တဲ ့မိတ္ေဆြဆိုတာ လူေတြ ထင္ထားၾကတဲ့ ေယာက်ာ္းမိန္းမၾကားက ဆက္ဆံမွုထက္  ပိုအေရးၾကီးတယ္ဆိုတာပါပဲ။ ရင္းႏီွးမွုကို ခုိင္မာေစတာကေတာ့ ေမတၲာတရားေတြနဲ ့တည္ေဆာက္ထားတဲ ့ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးပါပဲ။

 သီရိနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ ႏွစ္ေယာက္ရဲ့  ဆံုေတြ႕ခ်ိန္ဟာ တိုေတာင္းလွခဲ့ေပမဲ့.... အျပန္အလွန္နားလည္မွဳကေတာ့ ႏွလံုးသားထဲမွာ ကို္ယ္စီ အခုိင္အမာ ကိန္းေအာင္းေနခဲ့ၾကျပီေလ... ကြ်န္ေတာ္တုိ့ လက္မထပ္ခဲ့ၾကပါဘူး... ကြ်န္ေတာ္တုိ႕သိလိုက္တာက ... ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး တည္တံ့တဲ့ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံမွုကို ၂ ေယာက္လံုး ပုိင္ဆိုင္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။ သူမကုိ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ရဲ့ ဆိုး၀ါးတဲ ့အေျခအေန ေန့ရက္ေတြမွာ အတူတူ ျဖတ္သန္းေပးခဲ့တဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္...သူမရဲ့ ကရုဏာ ေမတၲာေတြကို ကြ်န္ေတာ့္ကို ေပးခဲ့တာအတြက္ေရာေပါ့။

 ေနာက္ႏွစ္အနညး္ငယ္ၾကာေတာ့... သီရိက တျခားတစ္ေယာက္နဲ ့လက္ထပ္ခဲ့ပါတယ္... ကြ်န္ေတာ္လဲ တျခားမိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ ့လက္ထပ္လိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးကို ကြ်န္ေတာ္ အရမ္းခ်စ္ပါတယ္.... ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ မိသားစုဘ၀ေလးကိုလဲ ထူေထာင္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ေန့တုိင္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ သီရိ ကြ်န္ေတာ့္ကိ ေပးခဲ့တဲ ့ကရုဏာ သင္ခန္းစာေတြကို အသံုးခ်ဖို့ ၾကိဳးစားပါတယ္.... ကြ်န္ေတာ္နားလည္လိုက္တာက ကရုဏာတရားက  လူတစ္ေယာက္ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖို့ အေကာင္းဆံုးေဆး၀ါးတစ္ခုပါပဲ...ခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မွန္ေတြ မလိုေတာ့ပါဘူးေလ...

မူရင္း။ ။ Michael Clay ရဲ့ The Face of Compassion ကို သင့္ေလ်ာ္သလို ခံစား ဘာသာျပန္ပါသည္...ေက်နပ္ႏွစ္သက္ႏုိင္မယ္လို့ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

စာခ်စ္သူမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေဇယ်ာ
06/08/11 10:00 pm