ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ လူ႔တန္ဖိုး

အခုတစ္ခါ ေဖာက္သည္ခ်ေပးခ်င္တဲ့ သက္ႀကီးစကားကေတာ့ ႏိႈင္းရအယူအဆကို
ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့တဲ့ သိပၸံပညာရွင္ႀကီး အဲ(လ္)ဘာ့(ထ္)
အိုင္း(န္)စတိုင္း(န္)ရဲ႕ စကားျဖစ္ပါတယ္။


သူ႔စကားကို မေျပာခင္ သူ႔အေၾကာင္းေလးကို နည္းနည္းေလာက္ ျပန္ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။

သူ႔ကို ၁၈၇၉ ခုႏွစ္က ဂ်ာမနီႏိုင္ငံမွာ ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။အသက္ ၂၆
ႏွစ္အရြယ္၊ ၁၉၀၅ ခုႏွစ္မွာ Relativity Theory လို႔ ေခၚတဲ့
ႏိႈင္းရအယူအဆကို သူက ေဖာ္ထုတ္တင္ျပႏိုင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ့အယူအဆကေန ျဒပ္ထုနဲ႔
စြမ္းအင္တို႔ရဲ႕ အဆက္အစပ္ ပံုေသနည္းကို သူက ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီ့ပံုေသနည္းေၾကာင့္ အဏုျမဴစြမ္းအင္ကို လူတို႔ သိလာခဲ့ၾကတာပါ။

အိုင္းစတိုင္းကိုယ္တိုင္က စစ္ေရးမွာ အဲဒီ့အဏုျမဴစြမ္းအင္ကို
သံုးႏိုင္တာေတြကို ေဖာ္ထုတ္တင္ျပခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူဟာ
အဏုျမဴ လက္နက္ ဆန္႔က်င္ေရး စည္း႐ံုးလႈပ္ရွားမႈေတြကို ဦးေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။
၁၉၅၅ ခုႏွစ္ အသက္ ၇၆ ႏွစ္ အရြယ္မွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါတယ္။

ကေန႔ လူတို႔ အသံုးျပဳေနၾကတဲ့ အလက္ထေရာနစ္ပစၥည္း
အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ဖခင္ႀကီးလို႔ေ

တာင္ အမ်ားက သူ႔ကို သတ္မွတ္ ၾကပါတယ္။ သူသာ
မရွိခဲ့ရင္ ႐ုပ္သံလည္း ၾကည့္ႏိုင္မွာမဟုတ္၊ ကြန္ပ်ဴတာလည္း ေပၚလာမွာမဟုတ္၊
အင္တာနက္လည္း ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ေတာင္ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ေျပာႏိုင္တဲ့အထိ
သူ႔ရဲ႕ စတင္ ေတြ႕ရွိ ေဖာ္ထုတ္မႈက လူသားေတြအတြက္ အက်ိဳးမ်ားေစခဲ့သလို
အဏုျမဴ လက္နက္ေတြ ေပၚေပါက္လာတာဟာလည္း သူ႔ေၾကာင့္ပဲလို႔ ဆိုႏိုင္ျပန္တယ္။

ကဲ… သူေျပာခဲ့တဲ့ စကားေလးကို ျပန္ေျပာျပမယ္ေနာ္။
စာကိုယ္

ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခုရလာေအာင္ မႀကိဳးစားပါနဲ႔။ အဲသလို ႀကိဳးစားမယ့္အစား
တန္ဖိုးရွိတဲ့လူျဖစ္လာေအာင္ ႀကိဳးစားပါ တဲ့။ အိုင္း(န္)စတိုင္း(န္)က
အဲသလို ေျပာခဲ့ပါတယ္။

သူ႔မူရင္းကိုလည္း ေရးျပမယ္ေနာ္။

Try not to become a success, rather try to become a man of value. တဲ့။
ဆက္မဖတ္ခင္ သူ ေျပာတာေလးကို အရင္ဆံုး စဥ္းစားၾကည့္ေတာ္မူၾကပါဦးလားခင္ဗ်ာ။
ေအာင္ျမင္မႈရတဲ့သူနဲ႔ တန္ဖိုးရွိတဲ့သူ ၾကားမွာ ဘာေတြ ကြာျခားသလဲ၊
ဘယ္လိုေတြ ကြဲျပားသလဲ၊ ဘာက ကိုယ့္အတြက္ ပိုေက်နပ္စရာေကာင္းသလဲ စသျဖင့္
ေသေသခ်ာခ်ာ အေလးအနက္ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ္မူၾကေစခ်င္ပါတယ္။

“ေအာင္ျမင္မႈ”ဆိုတာေတာ့ လူတိုင္းလိုခ်င္ၾကတာပဲ။ ခင္ဗ်ားလည္း လိုခ်င္တယ္၊
ကြ်န္ေတာ္လည္း လိုခ်င္တာပဲ၊ မဟုတ္ဘူးလားဗ်ာ။
ဒါေပသည့္ အဲဒီ့ေအာင္ျမင္မႈကို ရဖို႔ဆိုတဲ့ ေဇာေလးတစ္ခုတည္းကို
ေရွ႕တန္းတင္၊ ထင္ရာစိုင္းရင္းကေန ကိုယ္ဟာ တန္ဖိုးမရွိတဲ့သူ ျဖစ္မွန္းမသိ
ျဖစ္ျဖစ္လာတာက်ေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရတယ္။
ေအာင္ျမင္မႈမွာ သာယာ ယစ္မူးေနဟန္နဲ႔ ဖံုးဖိထားရတတ္တယ္။

ေျပာၾကည့္ရေအာင္ဗ်ာ။

လူေတြဟာ ေအာင္ျမင္မႈကို ဘာနဲ႔ တိုင္းတာေလ့ရွိၾကသလဲ။ ၾကြယ္ဝမႈနဲ႔
တိုင္းတာတဲ့သူရွိတယ္၊ အဆင့္(ေနရာ)နဲ႔ တိုင္းတာတဲ့သူ ရွိတယ္။
သည္ႏွစ္မ်ိဳးပဲ ရွိတယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ ထင္ပါတယ္။ ၾကြယ္ဝမႈနဲ႔
အဆင့္ဆိုရာမွာ ပစၥည္းဥစၥာဆိုတဲ့ ႐ုပ္ဝတၳဳလည္း ပါဝင္သလို အသိဉာဏ္ပညာလည္း
ပါဝင္ေနပါတယ္။ အသိၾကြယ္တာ၊ အသိဉာဏ္ အဆင့္အတန္း ရွိတာကိုလည္း တခ်ိဳ႕က
ေအာင္ျမင္မႈရယ္လို႔ သတ္မွတ္ တိုင္းတာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္မႈကို
တိုင္းတာရာမွာ ၾကြယ္ဝမႈနဲ႔ အဆင့္ဆိုတဲ့ ေရခ်ိန္ႏွစ္မ်ိဳးသာ ရွိတယ္လို႔
ကြ်န္ေတာ္က ယူဆလိုက္တာပါ။

႐ုပ္ဝတၳဳ (ဝါ) ပစၥည္းဥစၥာ ၾကြယ္ဝမႈနဲ႔ တိုင္းတာတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈကို
ရယူေနသူေတြ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့
လူတိုင္းဟာ တန္ဖိုး ရွိတဲ့လူလားဆိုတာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ္ မူလိုက္ပါဦး။

နမူနာေလး ေျပာျပမယ္ေနာ္။

ကြ်န္ေတာ့္ကား ျပင္ေနက် စက္ဆရာက တကယ့္ စက္ျပင္ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ပဲ။
သူ႔ဆီမွာ လာအပ္တဲ့ ကားထဲမွာ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ထုတ္ ကြ်န္ေတာ့္ကားက
အဆင့္အနိမ့္ဆံုး၊ အစုတ္ ဆံုး။ တကယ္တမ္း သူ႔ဆီအပ္တဲ့ကားေတြဟာ အဖ်ဥ္းဆံုး
၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ထုတ္ပဲ။ အမ်ားစုက ၂၀ဝ၀ ျပည့္ႏွစ္နဲ႔ ေနာက္ပိုင္းထုတ္
အပ်ံစားကားေတြ။ သိန္းကို ေထာင္ခ်ီၿပီး တန္တဲ့ကားေတြ။

အဲဒီ့ကားေတြထဲမွာ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္
သူၾကြယ္ႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျမာက္မ်ားလွစြာေသာ ကားေတြလည္း ပါတယ္။
သူၾကြယ္ႀကီး ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ အဲဒီ့ စက္ျပင္ဆိုင္ကို ဘယ္လာအပ္ပါ့မလဲ။
သူ႔ယာဥ္ေမာင္းေတြက လာအပ္တာပါ။

အဲဒီ့ ယာဥ္ေမာင္းေတြဟာ သူၾကြယ္ႀကီးရဲ႕ ယာဥ္ေမာင္းေတြပီပီ
သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔၊ သားသားနားနား ဝတ္စားထားၾကတယ္။ မ်က္ႏွာထိ၊
မ်က္ႏွာထားကအစ သူတို႔ရဲ႕ ဟန္ပန္အမူအရာေတြဟာ အသားလြတ္ကို ေမာက္မာေနၾကတယ္။

စက္ျပင္ဆရာဆီက သိလာရတာတစ္ခုက အဲဒီ့ယာဥ္ေမာင္း တစ္ေယာက္စီ တစ္ေယာက္စီဟာ
သိန္း ၂၀ ကေန သိန္း ၃၀ အတြင္းမွာ စုမိ၊ ေဆာင္းမိျဖစ္ေနၾကၿပီဆိုတဲ့
အေၾကာင္း။

ဟာ… သည္ သူၾကြယ္ႀကီးက တယ္ေတာ္ပါလား။ ကိုယ့္ယာဥ္ေမာင္းေတြကိုေတာင္
အဲသေလာက္အထိ ေျမႇာက္စားပါလားလို႔ မေတြးလိုက္ၾကပါနဲ႔။ မဟုတ္ပါဘူး။
သူေပးထားတဲ့ ယာဥ္ေမာင္းလခက သူလိုငါလို ႏွစ္ေသာင္းခြဲ၊ သံုးေသာင္းပါပဲ။
ႏို႔… သူတို႔က ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သိန္းကို ဆယ္ဂဏန္းနဲ႔ ခ်ီလို႔ ရေနၾကတာလဲ။

အေျဖက ရွင္းပါတယ္။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ ေမာင္းေနရတဲ့ ကားအေပၚမွာ
နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ အျမတ္ထုတ္ၿပီး “ေအာက္ဆိုက္”လို႔ ေခၚတဲ့ အပိုဝင္ေငြ
ရွာေနၾကတာပါ။ ဓာတ္ဆီကို လိုသည္ထက္ ပိုၿပီး ေတာင္းတယ္။ ကားျပင္တဲ့အခါ
စက္ျပင္ဆရာကို က်သင့္ေငြ ပိုေရးခိုင္းတယ္။ ကားပစၥည္း ဝယ္တဲ့အခါ
ကားပစၥည္းဆိုင္ကို ေဈးပိုတင္ၿပီး ေျပစာျဖတ္ခိုင္းတယ္။ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔
သူတို႔ဟာ သူတို႔ရဲ႕အလုပ္ရွင္ သူၾကြယ္ႀကီးဆီက ပိုက္ဆံေတြကို မသမာတဲ့
နည္းနဲ႔ ရယူေနၾကပါတယ္။

သူ႔မိသားစု၊ သူ႔ဘဝ၊ သူ႔ရပ္ကြက္ထဲမွာေတာ့ သူဟာ ပိုက္ဆံရွိတဲ့သူအျဖစ္နဲ႔
ဝါလို႔ ရေကာင္းရေနလိမ့္မယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ သူတို႔ဟာ
ေအာင္ျမင္တဲ့သူေတြလို႔ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ ထင္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္
သူတို႔ရဲ႕ လိပ္ျပာက တကယ္ စင္ၾကယ္ရဲ႕လား၊ တကယ္ သန္႔ရွင္းရဲ႕လား။

သူတို႔စိတ္ထဲမွာ အလြယ္တကူ ရွိေနႏိုင္တာေလး တစ္ခုကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္
စဥ္းစားမိတယ္။ “ငါ မလုပ္လည္း၊ ငါ့ အလုပ္ရွင္အေပၚ တျခားလူေတြက သည္လိုပဲ
လုပ္ေနမယ့္ အတူတူေတာ့ ငါလည္း လုပ္လိုက္တာ တရားပါတယ္”ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးပါ။

အိုမင္းေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ ကလီေရွး (cliché) ကို သံုးရင္ေတာ့
“မိုးခါးေရ”ေပါ့။ အမ်ားေသာက္ေနတဲ့ အတူတူ ကိုယ္ ေသာက္လို႔လည္း ဘာမွ
မထူးဘူးဆိုတဲ့ စိတ္ေပါ့။

သည္နည္းနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ေငြေၾကးေအာင္ျမင္မႈကို ရယူတယ္။ ၾကြယ္ဝမႈကို
ရယူေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေတြဟာ တန္ဖိုး ရွိတဲ့သူေတြ ျဖစ္လာၾကမွာလား။
အေတာ္ေလး စဥ္းစားစရာ ေကာင္းပါတယ္။

တျခားမၾကည့္နဲ႔၊ သူတို႔နဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးေနတဲ့ သူတို႔ရဲ႕
စက္ျပင္ဆရာကေတာင္ သူတို႔ကို အထင္ႀကီး၊ ေလးစားမႈ မရွိဘူး။ စက္ဆရာက
ေဟာက္ရင္ သူတို႔ေတြ ၿငိမ္ခံေနၾကရတယ္။ ဘာလို႔လဲ၊ သူတို႔ရဲ႕
အားနည္းခ်က္ေတြ၊ ဟာကြက္၊ ေပ်ာ့ကြက္ေတြကို စက္ဆရာက တိတိပပ သိထားေပတာကိုး။
တစ္နည္းေျပာရရင္ သူတို႔ဟာ တန္ဖိုးမဲ့သူေတြလို႔ စက္ျပင္ဆရာက
သတ္မွတ္ထားတာကိုး။

သည္အထဲမွာမွ ေနာက္ ယာဥ္ေမာင္းႀကီးတစ္ေယာက္ ရွိေသးတယ္။ သူကက်ေတာ့ ေစာေစာက
ေျပာတဲ့ သူၾကြယ္ႀကီးေလာက္ မခ်မ္းသာေပမယ့္ သူလည္း သူ႔ဟာနဲ႔သူ ၾကြယ္ဝတဲ့
သူေဌးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ယာဥ္ေမာင္းပါ။ အဲဒီ့ ယာဥ္ေမာင္းႀကီးကက်ေတာ့ အစစ
အရာရာကို မွန္မွန္ကန္ကန္ တိတိက်က် လုပ္တယ္။ သူ႔ကို ေပးထားတဲ့
လုပ္ခလစာအျပင္ ဘာကိုမွ ပိုမယူဘူး။

စက္ဆရာက ေျပာျပဖူးတယ္။ ကားလာျပင္စတုန္းက “အစ္ကိုႀကီးအတြက္ ေျပစာမွာ
ပိုေရးေပးရမလား”လို႔ စက္ဆရာက ေမးဖူးသတဲ့။ “မလုပ္ပါနဲ႔ ေမာင္ရာ။
အမွန္အတိုင္းပဲ ေရးပါ။ သူမ်ားပိုက္ဆံကို အဲဒီ့နည္းနဲ႔ မလိုခ်င္ပါဘူး။
က်ဳပ္မွာ မရွိရင္ ႐ိုး႐ိုးသားသား ေျပာျပၿပီး လက္ျဖန္႔
ေတာင္းခ်င္ေတာင္းမယ္၊ မဟုတ္တဲ့နည္းနဲ႔ေတာ့ တစ္သက္လံုး မယူပါဘူး။ သူ႔ေကြ်း
ရွိလို႔ သူ႔ဆီမွာ အခစား လုပ္ေနရတာနဲ႔တင္ လံုေလာက္ပါၿပီ။ ေနာက္ ဘဝမွာ
သူ႔ေျမ ပါသြားမယ့္အလုပ္ေတြ မလုပ္ပါရေစနဲ႔”လို႔ ယာဥ္ေမာင္းႀကီးက
ျပန္ေျပာသတဲ့။

စက္ဆရာက အဲဒီ့ ႏြမ္းႏြမ္းပါးပါး ယာဥ္ေမာင္းႀကီးကို အျမဲတန္း ေလးေလးစားစား
ဆက္ဆံတယ္။ သူ ကားလာျပင္တဲ့အခါ စက္ဆရာကေတာင္ အဲဒီ့ပုဂၢိဳလ္ကို ဇြတ္အတင္း
လက္ဖက္ရည္တိုက္တာ၊ ထမင္းေကြ်းတာေတြ ျမင္ဖူးပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ ဆိုလိုခ်င္တာကို စာဖတ္သူလူႀကီးမင္းမ်ား ျမင္ၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။

တခ်ိဳ႕ရွိေသးတယ္။ အလုပ္ကို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မလုပ္ဘဲ ပညာ ျပေနတာ၊ အလုပ္
လာအပ္သူဆီက အပိုေၾကးေလး ထြက္လာေအာင္ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ညႇစ္ထုတ္ေနၾကတာေတြ
ရွိတတ္တယ္။ အညႇစ္ခံရမွန္း သိေပမယ့္ မလုပ္မျဖစ္တဲ့အခါက်ေတာ့
ေပးလိုက္ၾကရတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သဒၶါၾကည္ျဖဴစြာ ေပးတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါကို
သိသိႀကီးနဲ႔ ၿမိန္ၿမိန္႔ႀကီး ယူငင္စားသံုးတာဟာ အင္မတန္ ေၾကာက္စရာ
ေကာင္းတယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ဟုတ္သလိုလို ရွိေနေပမယ့္ ကိုယ့္မွာ အဲသလို
ပညာျပဖို႔၊ ညႇစ္ထုတ္ဖို႔ အခြင့္အလမ္း မရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ဆိုတာ အေႏွးနဲ႔
အျမန္ေတာ့ ေရာက္လာေတာ့မွာပဲ။ အဲဒီ့အခါက်ေတာ့ သူ႔ကို ဘယ္သူက
သဒၶါေတာ့မလဲဆိုတာ အင္မတန္ စဥ္းစားစရာ ေကာင္းလွတယ္။

သူ႔ေနရာမွာ လာသမွ်ကို ေစတနာအျပည့္နဲ႔ လုပ္ေပးခဲ့သူကို ယွဥ္ၾကည့္ရေအာင္။
ေစတနာအျပည့္နဲ႔ လုပ္ေပးမွန္းသိတဲ့အခါ အလုပ္ လာအပ္သူေတြက ရက္ရက္ေရာေရာ
ကူညီ ေပးကမ္းၾကတယ္ဆိုပါစို႔။ သူကလည္း ရမွန္းေတာ့ သိသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္
ဘယ္ေတာ့မွ ရရေကာင္းေစ မေအာက္ေမ့ဘဲ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို ေစတနာ အျပည့္နဲ႔သာ
လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ေပးျမဲ ေပးေနမယ္ ဆိုရင္ အဲဒီ့လူ ဘယ္ဘဝ ေရာက္သြားသြား
ပူပင္ ေၾကာင့္ၾကစရာ မလိုေတာ့ဘူး။

အဲဒီ့မွာ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ လူ႔တန္ဖိုးရဲ႕အေလးအေပါ့ ကြာျခားမႈကို အထင္အရွား
ေတြ႕ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

သိပ္ရွည္မွာစိုးလို႔ သည္အပိုင္းကို အက်ယ္ထပ္မခ်ဲ႕ေတာ့ပါဘူး။
ျပမယ္ဆိုရင္ေတာ့ နမူနာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ စာဖတ္သူ လူႀကီးမင္းမ်ား
ကိုယ္တိုင္ အေလးအနက္ ေတြးၾကည့္ႏိုင္ၾကပါလိမ့္မယ္။

အဆင့္နဲ႔ တိုင္းတာတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈကိုပဲ ေျပာၾကည့္ၾကပါဦးစို႔။

ကိုယ့္အဆင့္ တက္လာဖို႔အတြက္ သူတစ္ပါးကို နင္းသြားတာဟာ ေအာင္ေတာ့
ေအာင္ျမင္ပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈ မဟုတ္တာေတာ့
အမွန္ပါပဲ။

အထင္ရွားဆံုး ဥပမာျပရရင္ ေက်ာ္ေဆြ႕ကို နင္းၿပီး တက္လိုက္လို႔
ေကာလိပ္ဂ်င္ေနဝင္း ျဖစ္လာတာ မဟုတ္ဘူး။ ေကာလိပ္ဂ်င္ ေနဝင္း
ကြယ္လြန္သြားလို႔ ေက်ာ္ဟိန္း ျဖစ္လာတာ မဟုတ္ဘူး။

ဒါေပမယ့္ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လူေတြက လြဲေနၾကတယ္။ ထိပ္တန္းကို
ေရာက္ေနသူေတြ မရွိေတာ့မွ ကိုယ္ ထိပ္တန္းကို တက္ႏိုင္မယ္ ထင္ၿပီး ထိပ္က
လူေတြကို ထိုးႏွက္ဖို႔၊ ဖိႏွိပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတတ္ၾကတယ္။

အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းမွာလဲ ဒါမ်ိဳးေတြ ေတြ႕ရတာပဲ။ အဆင့္တစ္ကို
ပ်က္စီးသြားေအာင္၊ ေက်ာင္းစာမွာ လစ္ဟင္းသြားေအာင္ ေခ်ာက္ခ်ရင္လည္း
ခ်တတ္ၾကတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္တိုင္က တျခား မသမာတဲ့ တနည္းနည္းနဲ႔ အဆင့္တစ္
ေနရာကို လုဖို႔ အားထုတ္ရင္လည္း ထုတ္တတ္ၾကျပန္တယ္။

တကယ္က လူတစ္ဦးစီမွာ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းနဲ႔ ကိုယ္ပါ။
ကိုယ့္ပင္ကိုအစြမ္းအစနဲ႔ ကိုယ္ပါ။ အဆင့္တစ္ ဖယ္ေပးလိုက္ေပမယ့္၊ အဆင့္တစ္
မရွိေတာ့ေပမယ့္ အဆင့္တစ္ ျဖစ္လာ/မလာဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ တစ္ကိုယ္ေရ
အစြမ္းေပၚမွာပဲ တည္ပါတယ္။

သူတစ္ပါးကို နင္းၿပီး တက္လာတဲ့သူကို ဘယ္သူမွ အထင္မႀကီးဘူး။ ဘယ္သူကမွလည္း
တန္ဖိုးရွိတဲ့သူလို႔ မသတ္မွတ္ဘူး။ အဆင့္တက္လာခဲ့သည့္တိုင္
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ေလးစားလို႔ မရ၊ တန္ဖိုးထားလို႔ မရ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။

ဒါကို လူငယ္ေလးေတြ သိပ္ သတိထားၾကေစခ်င္လွပါ တယ္။

ဘဝကို လိပ္ျပာသန္႔သန္႔၊ သိကၡာရွိရွိ၊ တန္ဖိုးျပည့္ျပည့္နဲ႔
ထူေထာင္ထားပါမွ ေအာင္ျမင္မႈကို လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ပိုင္ပိုင္ ရလာတဲ့အခါမွာ
အဲဒီ့ ေအာင္ျမင္မႈရဲ႕ အရသာကို တင္းျပည့္ က်ပ္ျပည့္ ခံစားႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ေအာင္ေတာ့ ေအာင္ျမင္ပါရဲ႕၊ စိတ္ထဲမွာ တစ္ခ်ိန္လံုး
စေနာင့္စနင္း ျဖစ္ေနရၿပီး အဲဒီ့ေအာင္ျမင္မႈအေပၚမွာ မေပ်ာ္ပိုက္ႏိုင္ေအာင္
ျဖစ္ေနဖို႔က ေသခ်ာသေလာက္ပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ အိုင္း(န္)စတိုင္း(န္)က ေျပာခဲ့တာပါပဲ။ ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခု
ရလာေအာင္ မႀကိဳးစားပါနဲ႔။ အဲလို ႀကိဳးစားမယ့္အစား တန္ဖိုးရွိတဲ့လူ
ျဖစ္လာေအာင္ ႀကိဳးစားပါတဲ့။

နိဂံုး

သူ႔စကားက သိပ္စဥ္းစားစရာေကာင္းပါတယ္။ သူ ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ ဘဝနဲ႔ ယွဥ္ရင္
သူဟာ သည္စကားကို ခံစားခ်က္အျပည့္နဲ႔ ေျပာထားတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ သူဟာ
နိဒါန္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့အတိုင္း ၂၀ရာစုမွာ အထူးခြ်န္ဆံုး
သိပၸံပညာရွင္ႀကီးပါ။ ေအာင္ျမင္မႈအရာမွာ ရာစု တစ္ခုစာေတာင္
ေအာင္ျမင္တာမို႔ သိပ္ကို ႀကီးက်ယ္လြန္းတယ္။ ၿပီးရင္ ကမၻာေပၚမွာ
ရွိရွိသမွ် လူသား အားလံုးထဲမွာ တစ္ရာစု တစ္ေယာက္ ေပၚထြန္းလာခဲ့ တာမို႔
သူ႔ေအာင္ျမင္မႈဟာ ဘယ္သူမွ လိုက္မမီႏိုင္တဲ့ ေအာင္ျမင္မႈမ်ိဳးပဲ။

ဒါေပမယ့္ ဒုတိယကမၻာစစ္မီးကို အဆံုးသတ္ဖို႔အတြက္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ
ဟီး႐ိုးရွီးမားနဲ႔ နာဂါဆာကီ ၿမိဳ႕ႀကီးႏွစ္ၿမိဳ႕ကို မိနစ္ပိုင္းအတြင္း
ျပာက်သြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အဏုျမဴ ဗံုးေလး ႏွစ္လံုးဟာ သူ႔ရဲ႕အထက္က
ဆိုခဲ့တဲ့ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားရဲ႕ အသီးအပြင့္ေတြပါ။ ဒါေတြကို မ်က္ဝါးထင္ထင္
ျမင္လိုက္ရတဲ့ အိုင္း(န္)စတိုင္း(န္)ဟာ သူ႔ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ ဝမ္းသာ
ဂုဏ္ယူမိပါ့မလား။ သူ႔ကိုယ္သူ တန္ဖိုးရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ျမင္လို႔မွ
ရပါ့မလား။

သိပ္ကို စဥ္းစားစရာေကာင္းပါတယ္။

စာဖတ္သူ လူႀကီးမင္းမ်ားလည္း စဥ္းစားပါ။

ေအာင္ျမင္မႈရေအာင္ ႀကိဳးစားမလား။ တန္ဖိုးရွိတဲ့လူ ျဖစ္ေအာင္
ႀကိဳးစားမလား။ ႏွစ္သက္ရာကို ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ၾကပါလိမ့္မယ္။
This post from အတၱေက်ာ္