အဓိကရုဏ္းနဲ႔ မီဒီယာ

by Myo Tha Htet on Sunday, August 7, 2011 at 7:47am

 

တႏိုင္ငံလုံး လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ လမ္းမေပၚထြက္ ဆႏၵျပခဲ့ၾကၿပီး၊ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ အစိုးရကို ျဖဳတ္ခ်ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ၈၈၈၈ လူထုလႈပ္ရွားမႈ အေရးေတာ္ပုံဟာ အခု ၾသဂုတ္လ ၈ ရက္ေန႔ဆိုရင္ ၂၃ ႏွစ္ျပည့္ ႏွစ္ပတ္လည္ပါၿပီ။ အစိုးရယႏၱရားတခုလုံး ပ်က္ဆီးသြားေအာင္ ၀န္ထမ္းေတြကပါ ဆႏၵျပခဲ့ၾကလုိ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တိုင္းျပည္ကို ထင္သလို အုပ္စိုးခဲ့တဲ့ တပါတီ အာဏာရွင္ အစိုးရကို ျဖဳတ္ခ်ႏိုင္လိုက္ေပမယ့္ စစ္တပ္ကေတာ့ ဆႏၵျပသူေတြကို ပစ္သတ္ခဲ့ၿပီးေနာက္မွာ အာဏာသိမ္း လိုက္ပါေတာ့တယ္။


အဲဒီကေန ႏွစ္ေပါင္း ၂၂ ႏွစ္ေက်ာ္ စစ္တပ္ကပဲ တိုင္းျပည္ကို ထင္သလို အမိန္႔အမ်ဳိးမ်ဳိး ထုတ္လို႔ ဖိႏွိပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ အခုေတာ့ မႏွစ္ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္မွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔အတူ စစ္တပ္အသြင္ေျပာင္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္းေတြရဲ႕ ပါတီျဖစ္တဲ့ ႀကံ့ခိုင္ေရးပါတီက မဲအျပတ္အသတ္နဲ႔ အႏိုင္ရလို႔ အစိုးရဖြဲ႕ႏိုင္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္း ဦးသိန္းစိန္က သမၼတလုပ္လို႔ တိုင္းျပည္ကို ဆက္အုပ္ခ်ဳပ္ေနျပန္ပါတယ္။

၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပုံကာလကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အသက္က ၁၂ ႏွစ္ ျပည့္လုလု၊ ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသား။ တက္ခဲ့တဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းက အကိုအရြယ္ ေက်ာင္းသားႀကီးေတြ ဦးေဆာင္လို႔ ေက်ာင္းမွာ ဆႏၵျပၾကတာကို မွတ္မိေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရန္ကုန္တၿမိဳ႕လုံး လမ္းေတြေပၚမွာ ျပည္သူေတြ၊ အႏုပညာရွင္ေတြ၊ ဆရာ၀န္၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ စစ္သား၊ ဆရာ ဆရာမေတြ၊ အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြ အကုန္လမ္းမေပၚထြက္ စီတန္း လွည့္လည္ ဆႏၵျပၾကတာကို မ်က္ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။

``ဒို႔အေရး... ဒို႔အေရး`` ေအာ္သူေအာ္၊

``ဒီမိုကေရစီရရွိေရး ဒို႔အေရး``

``ဘာလုပ္ေနလဲ ခ်ီတက္ေနတယ္၊ ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ ျပည္သူ႔အတြက္ပဲ၊ ဘာလိုခ်င္လဲ ဒီမိုကေရစီ``

``ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေပးတဲ့ စစ္ပညာ ေက်ာင္းသား၊ ျပည္သူ သတ္ဖို႔ မဟုတ္ဘူး``

ဒီအသံေတြကို ကၽြန္ေတာ္ နားယဥ္ပါးခဲ့တယ္၊ လူငယ္ေလးတဦးရဲ႕ ဥာဏ္အလင္းမွာ လူေတြဟာ ဘာျဖစ္လို႔ လမ္းမေပၚထြက္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ ဆႏၵျပေနတာလဲ၊ ဒီလို ေအာ္ဟစ္ ဆႏၵျပရင္ လိုခ်င္တာ ရသလားလို႔ စဥ္းစားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ လူထုေတြရဲ႕ လမ္းေတြေပၚထြက္ ခ်ီတက္ လွည့္လည္ ဆႏၵျပတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြက ရပ္လို႔ ၾကည့္ၾကတယ္၊ အားေပး ေအာ္ဟစ္ၾကတယ္၊ တခ်ဳိ႕ စိတ္ပါတဲ့ လူေတြလည္း လူအုပ္နဲ႔အတူ လိုက္သြားခဲ့ၾကတယ္။

အားလုံးဟာ ေအာင္ပြဲတခု မၾကာခင္ ရေတာ့မယ့္ အေနမ်ဳိးနဲ႔ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္၊ လမ္းထိပ္က ေကာက္ညွင္းေပါင္းသည္ အေဒၚႀကီးဟာ အဲဒီမနက္မွာ ေကာက္ညွင္းေပါင္း မေရာင္းေတာ့ဘဲ ခ်ီတက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ေကၽြးလိုက္တယ္။ ေကာက္ညွင္းေပါင္းသည္ အေဒၚႀကီး ဘာေတြ ေပ်ာ္ေနတာလဲ... ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ သူလည္း လက္ရွိ (အဲဒီတုန္းက) မဆလ အစိုးရကို မေက်နပ္ဘူး... ေက်ာင္းသားေတြကို အားေပးတယ္။

အစိုးရက လူထုရဲ႕ မိဘေနရာမွာ ေနခ်င္တယ္၊ အတင္းႀကီးလည္း ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့လို႔ လူထုေကာင္းက်ဳိးက်ေတာ့ ဘာတခုမွ မလုပ္ေပးဘူး၊ ဖိႏွိပ္ထားတယ္။ နား မ်က္စိေတြ ပိတ္ထားတယ္၊ စဥ္းစားဆင္ျခင္ ဥာဏ္ေတြကို ရိုက္ခ်ဳိးထားတယ္။ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြက အဲဒီလို မလုပ္ဘူး၊ လူထုဘက္က မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္တယ္၊ လူထုရဲ႕ အခြင့္အေရးကို ေတာင္းဆိုေပးတယ္၊ လူထုကို ေရွ႕က ဦးေဆာင္ျပတယ္။

တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ အဲဒီလူထုေတြရဲ႕ သားသမီးေတြပဲ... ဒါေၾကာင့္ ေကာက္ညွင္းေပါင္းသည္ အေဒၚႀကီးအပါအ၀င္ ရပ္ကြက္ထဲ၊ ၿမိဳ႕ထဲ တႏိုင္ငံလုံးက လူထုေတြက ေက်ာင္းသားထုရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈေနာက္မွာ လိုက္ပါလာၾကတယ္၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖိႏွိပ္ထားတဲဲ့ အစိုးရကို ဆန္႔က်င္ရဲလာတယ္၊ ေအာ္ဟစ္ရဲလာတယ္၊ သူတုိ႔ အရင္ကလို ေခါင္းငုံ႔ခံမေနေတာ့ဘူး၊ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးေတြကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ထုတ္ေဖာ္ ေျပာဆုိ ေတာင့္တလာၾကတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ၈၈၈၈ လူထုလႈပ္ရွားမႈအေရးေတာ္ပုံႀကီးကေန မဆလ အစိုးရျပဳတ္က်၊ သမၼတေတြ ရက္တုိကာလ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ေျပာင္းနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ လူထုလႈပ္ရွားမႈဟာ စစ္တပ္က ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္မႈေတြ အၿပီးမွာ က်ရႈံးသြားၿပီး စစ္တပ္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာ သိမ္းတာကို ခံလိုက္ရတယ္။ စစ္တပ္ကေတာ့ မလႊဲမေရွာင္သာလို႔ သိမ္းရတာပါလို႔ ေျပာတယ္။

ဒါက ၈၈၈၈ လူထုလႈပ္ရွားမႈကို ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေျပာျပတာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီတုန္းက လူထုလႈပ္ရွားမႈကို ထပ္ဟပ္တဲ့ သတင္းစာေတြ ေန႔တိုင္း ထြက္ေနတာကိုေတာ့ သတိထားမိတယ္။ အေဖ့ကို အားက်တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ဒုတိယတန္းကထဲက သတင္းစာ ေကာင္းေကာင္း ဖတ္တတ္ေနၿပီ။ ဒီေတာ့ အဲဒီ ဒီမိုကေရစီ သတင္းစာေတြကို ဖတ္ၾကည့္တယ္၊ ႀကိဳက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက မီဒီယာလုပ္ငန္းက သတင္းေထာက္ေတြ ေတာ္တယ္လို႔ေတာ့ ေျပာရမယ္။ အခက္အခဲေတြၾကားက သတင္းစာေတြ ေန႔စဥ္ မနက္၊ ည ထုတ္ေနခဲ့ၾကတယ္။

အဲဒီ ၈၈၈၈ ကေန ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ နီးပါးအၾကာ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ ေရႊ၀ါေရာင္ သံဃာ့လႈပ္ရွားမႈမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သတင္းစာ အယ္ဒီတာ ျဖစ္ေနၿပီ။  ေမတၱာပို႔ စီတန္းလွည့္လည္ၾကတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကို ရုံးေရွ႕ကေန ေတြ႕ေနရတယ္။ ပထမေတာ့ သံဃာေတာ္ခ်ည္း သက္သက္၊ ေနာက္ေတာ့ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ လူေတြ၊ ဒကာ ဒကာမေတြပါ လိုက္ပါလာၾကတယ္။

အဲဒီတုန္းက စစ္အစိုးရလက္ေအာက္မွာမို႔ ဒီသတင္းေတြက ေရးသားတင္ျပလို႔ မရဘူး။ ဒါေပမဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕မွာ သူတုိ႔ စုရုံးတာေတြ၊ ခ်ီတက္တာေတြကို လိုက္ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သတင္းေရးလို႔ရတာ မရတာ အပထား... မီဒီယာလုပ္ေနရင္ သိေနၾကည့္ေနရမယ္ မဟုတ္လား။ ေနာက္တခုက အဓိကရုဏ္းၾကားမွာ မီဒီယာေတြ ဘယ္လို အလုပ္လုပ္မလဲေပါ့။ လူအုပ္ၾကားမွာ မီဒီယာသမားအေနနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရတာ အင္မတန္ အႏၱရာယ္မ်ားပါတယ္။

အစိုးရနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးက လူေတြ ပါေနႏိုင္သလုိ အတိုက္အခံ အင္အားစုေတြဘက္ကလည္း မ်က္စိေထာင့္ေထာက္ ၾကည့္ေနမွာပါပဲ။ ``ဘယ္သူလဲ၊ ဘာအတြက္လဲ၊ ဘာလုပ္တာလဲ`` ဆုိတာမ်ဳိးကို ႏွစ္ဘက္စလုံးက သံသယပြားႏိုင္ပါတယ္။ သံဃာ့လႈပ္ရွားမႈတုန္းက ဓာတ္ပုံလိုက္ရိုက္တဲ့ သတင္းေထာက္တခ်ဳိ႕ ျပႆနာ တက္ခဲ့သလို ရန္ကုန္ေရာက္လာခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္သတင္းေထာက္ ကန္ဂ်ိ နာဂါအိ ဆိုရင္ စစ္တပ္က ေသနတ္နဲ႔ အနီးကပ္ ပစ္သတ္တာကို ခံခဲ့ရတယ္ မဟုတ္လား။

အဓိကရုဏ္းႏွိမ္နင္းမႈမွာ အင္မတန္လက္ယဥ္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလိုမွာဆိုရင္ ပိုေတာင္ ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတာေပါ့။ ကင္မရာ ျမင္တာနဲ႔... ဖလက္ရွ္မီး ပြင့္တာနဲ႔ ``ေဟ့ေကာင္... ဘာလဲ၊ ညာလဲ`` ဆုိၿပီး အရင္ ဗ်င္းခံရမွာက ေသခ်ာေနပါတယ္။ ဥပေဒစိုးမိုးမႈဆိုတာက အခုမွ ပ်ဳိးယူေနတုန္း ကာလပါ။ စစ္အစိုးရ လက္ထက္နဲ႔စာရင္ အခုဒီဘက္ပိုင္းမွာ နည္းနည္းပြင့္လင္း လြတ္လပ္လာတယ္လို႔ေတာ့ အေထာက္အထား တခ်ဳိ႕ေၾကာင့္ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အပါအ၀င္ NLD ပါတီ၀င္ေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆုံ ေမးျမန္း ေရးသားႏိုင္တာ၊ NLD ပါတီရဲ႕ ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္ တေယာက္ျဖစ္တဲ့ သတင္းစာ ဆရာႀကီး ဟံသာ၀တီ ဦး၀င္းတင္ရဲ႕ စာအုပ္ေတြ ျပန္ထုတ္ေ၀ခြင့္ရတာ၊ တခါ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြကို အမ်ားႀကီး ေရးသားႏိုင္လာတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။

ဒါေပမဲ့လို႔ အဓိကရုဏ္းၾကားက မီဒီယာသမားေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္မႈကေတာ့ ထိတ္လန္႔စရာ အေနအထား ျဖစ္ေနတုန္းပါပဲ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဇူလိုင္လ ၂၈ ရက္က ကန္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာ- အုိမန္ ဒုတိယအေက်ာ့ ၂၀၁၄ ဘရာဇီး ကမၻာ့ဖလား ေျခစစ္ပြဲကို ၾကည့္ပါ။ ေဘာလုံး ပရိသတ္ေတြရဲ႕ အားေပးမႈ အေနအထားၾကားမွာ မီဒီယာ သမားေတြ အေ၀းကေန ဓာတ္ပုံရိုက္ႏိုင္လို႔သာ အႏၱရာယ္ နည္းနည္းသက္သာတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္တာပါ။

ပြဲၾကည့္စင္ကေန အဲဒီလူေတြ ၿပိဳဆင္းလာရင္ေတာ့ မီဒီယာေတြလည္း ထြက္ေပါက္မွား ကုန္မွာပါ။ က်ပ္ညပ္သပ္လို႔ အကုန္ ဒုကၡေရာက္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေျပးေပါက္လည္း မသိ၊ ေဒါသထြက္ေနတဲ့ ပရိသတ္ေတြနဲ႔ တိုက္ရိုက္လည္း ေတြ႕မယ္ဆိုရင္ ``ေဟ့ေကာင္ ဘာလုပ္တာလဲ၊ ဘာကို ရိုက္တာလဲ... မင္း ဘာေကာင္လဲ`` ဆိုၿပီး ဆြမ္းႀကီး ၀ိုင္းေလာင္းလိုက္ရင္ အသက္ပါ ထြက္သြားႏိုင္ပါတယ္။

ေျပာခ်င္တာက အဓိကရုဏ္းၾကား၊ ေဒါသထြက္ေနတဲ့ လူအုပ္ၾကားနဲ႔ ဥပေဒစိုးမိုးမႈကို ထိန္းသိမ္းရမယ့္ ရဲ၊ လုံထိန္း၊ စစ္တပ္ေတြကလည္း မီဒီယာေတြကို အေရး မစိုက္ဘဲ မိုက္ရိုင္းခဲ့မယ္ဆိုရင္ မီဒီယာသမားေတြ အမ်ားႀကီး ဒုကၡေရာက္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔ ျပည္သူေတြအတြက္ သတင္းယူေနတာပဲလုိ႔ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ခုနေျပာခဲ့တာေတြကိုလည္း ဆင္ျခင္ၾကဖို႔ လိုအပ္တယ္ဆိုတာကို ေျပာလိုရင္းပါ။

ဘာေၾကာင့္ ဒါေတြကို ေျပာေနသလဲဆုိေတာ့ ၈၈၈၈ ႏွစ္ပတ္လည္ ျဖစ္တာရယ္၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ တပတ္ကမွ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ အဓိကရုဏ္းၾကား သတင္းရယူနည္း (ေျပးနည္း၊ လႊားနည္း၊ ေရွာင္နည္း၊ ရင္ဆိုင္နည္းေတြ) ကို စာေတြ႕လက္ေတြ႕ သင္ခဲ့ရလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း အဲဒီလို သင္တန္းမ်ဳိးေတြ စာေတြ႕ လက္ေတြ႕ သင္ေပးဖို႔ လိုိေနတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ဒီေန႔ေခတ္ သတင္းေလာက က လူငယ္ေတြ ေတာ္ၾကပါတယ္၊ စိတ္ဓာတ္ေတြ အားေကာင္းၿပီး အၿပိဳင္အဆိုင္ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္လည္း ရွိၾကတယ္။ လူလတ္ေတြနဲ႔ လူႀကီးေတြလည္း အားကိုးေလာက္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြကို ထိန္းသိမ္း လမ္းညႊန္ႏိုင္ၿပီး သင္တန္းေတြကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ေပးသလို ဆိုင္ရာေတြဆီ ပုိ႔လႊတ္လို႔ သင္ၾကားေစၾကတယ္။

ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတဲ့ အဓိကရုဏ္းၾကား၊ ဆႏၵျပမႈေတြၾကားနဲ႔ အႏၱရာယ္ရွိတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ သတင္း ဘယ္လိုယူမလဲ၊ သတင္း ဘယ္လိုလိုက္မလဲ၊ ဓာတ္ပုံ ဘယ္လိုရိုက္မလဲ ဆိုတာမ်ဳိးေတြ၊ အႏၱရာယ္ကင္း ေဘးရွင္း (အနည္းဆုံး အႏၱရာယ္နဲ႔) အလုပ္ ဘယ္လိုလုပ္ႏိုင္မလဲဆုိတဲ့ သင္တန္းေတြလည္း လိုအပ္တဲ့ အေၾကာင္း ေစတနာေကာင္းနဲ႔ ေၾကညာ ေမာင္းခတ္ရပါတယ္။

ေဒါသထြက္ေနတဲ့ လူအုပ္ကေရာ... မီဒီယာသမားဆို အရႈပ္ထုပ္ေတြလို႔ ထင္ေနတတ္တဲ့ လုံၿခဳံေရး အင္အားစုေတြကပါ မီဒီယာသမားေတြ အေပၚ အေကာင္းျမင္ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ၾကပါေစ။ မီဒီယာသမားေတြကလည္း ေသေဘးအထိ ႀကဳံသြားႏိုင္တဲ့ အႏၱရာယ္ကို ဆင္ျခင္ၿပီးမွ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ၾကပါေစ။ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အႀကံျပဳ ေျပာၾကားခဲ့သလို သင္တန္းေတြ တက္ထား၊ စာေတြ႕ လက္ေတြ႕ သင္ယူထားႏိုင္ၾကပါေစလို႔...။

၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၇ ရက္။
မြန္းလြဲ ၁း၃၀ နာရီ။
www.septembermyo.wordpress.com မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။